Sinds ik met hormoontherapie ben begonnen realiseer ik me pas hoe slecht ik me het afgelopen jaar voelde, toen ik die minuscule pilletjes nog niet nam.

Hoe ik inwendig steeds in paniek was.

Continue aanstond. Angstig was, voor alles.

Ik was mezelf niet en was dat ook steeds minder. Ik zag geen uitweg en had geen flauw idee hoe ik het op moest lossen. Uitzichtloos…dacht ik.

Alles veranderde toen ik mijn huisarts vertelde hoe ik me voelde en die tsunami aan emotie naar buiten golfde.

Ik hoorde mezelf praten en was verbaast over de gierende halen van verdriet in mijn stem. Over de rauwe gevoelens die naar bovendreven, die had ik al die tijd geprobeerd te verstoppen. Wat heb ik gevochten het afgelopen jaar.

Sindsdien is er veel veranderd.

Ik ben nog niet waar ik wil zijn maar ik weet dat ik op de goede weg ben. Al dat weggestopte verdriet manifesteerde zich in mijn lijf, dat ook begon te haperen.

Alles komt tegelijk, dat was mijn eerste gedachte.

Maar eigenlijk is het misschien wel als een ui, ik ben mezelf aan het afpellen en was eenvoudigweg nog niet bij de kern. Er zat nog meer opgesloten diep in mij.

Sindsdien ben ik voor mezelf gaan zorgen. Echt. Ik heb mijn werk voor nu losgelaten, ook al vond ik dat het allermoeilijkste.

Koor

Ik ben iets gaan zoeken waar ik van ontspan, waar ik gelukkig van wordt. Iets voor mij. Ik moest iets zoeken waar ik de deur voor uit moest. Ik vond een prachtig koor dat veilig voelt. En fijn. Die eerste weken waren een enorme opgave want ik was gesloopt na twee uurtjes repeteren, maar ik bleef wel gaan. Daar ben ik trots op, dat ik vastgehouden heb.

Het schrijven staat voor nu op een sudderpitje.

En inmiddels kan ik ook weer volop genieten van mijn kleindochter. Want dat lukte maar moeilijk, omdat ik mezelf zo in de weg zat. Daar heb ik het allerhardst voor gestreden. Ik kan niet in woorden uitdrukken hoe fijn dat voelt. Dat overweldigende warme gevoel van blijdschap dat in mijn buik huist. Soms zou ik wel willen schreeuwen van opluchting.

Dankbaarheid.

Hoe fijn ik het vind als ze er is.

Samen fietsen, liedjes zingen en giechelen. Kiekeboe en niezen. Huh? 🙂 Blaadjes en bloemen en stampen in de plassen.

Haar de wereld zien ontdekken is goud.

Het is fijn dat ik de gedachten die in mijn hoofd ronddwalen weer herken als van mezelf. Ik voel zelfs af en toe weer een glimp en een glans van alles wat ik voorheen voelde en dacht. Momentjes van enthousiasme.

Wat een geweldige sensatie is dat.

Want het komt goed met mij, dat voel ik aan alles. Ik geef mezelf wat tijd en neem kleine stapjes, maar het komt eraan.

En dat is fantastisch.Mijn hoofd is op de goede weg, nu moet dat lijf nog volgen.

NB de foto is genomen tijdens het optreden van ons koor op Trafalgar square in Londen op zaterdag 14 december 2024.

In de aanloop naar dat ene moment, waarop ik eindelijk die teugels losliet, was ik me er al van bewust dat ik iets moest. Iets voor mezelf. Iets dat mijn inwendige ik weer zou laten stralen. Ik wist niet wat, en de wanhoop die in hoofd en hart ronddwaalde zorgde niet echt voor scherpte, maar het liet me niet los.

Ik voelde dat ik iets moest gaan doen. Voor mij.

En dat bleef maar aan me knagen.

Schrijver zijn vind ik geweldig, maar ik hoef mijn huis er niet voor uit. Schrijven doe ik thuis. Op zolder, fijn in een hoekje van de bank of knus in bed als er ineens gedachten zijn die ik op wil schrijven. Scenes voor mijn boek. Nieuwe inzichten of een mooie ervaring die ik me onverwacht herinner.

Ik ontmoet alleen de fictieve figuren van mijn boek, geen echte mensen, en het was hoog tijd om nieuwe mensen te ontmoeten, andere dingen te leren. Maar hoe?

Koren heb ik altijd prachtig gevonden. Imposant.

Niveautje kippenvel. Muziek is een grote liefde en mijn smaak is breed.

Zingen

En toen kreeg ik ineens de mogelijkheid om mee te gaan naar de repetitie van een popkoor. Ik zat daar te luisteren naar al die stemmen en voelde het brok in mijn keel groeien. Hoe mooi zou het zijn als ik ook…

Sinds twee maanden zing ik mee. We hebben zes verschillende stemgroepen, wat echt waanzinnig mooi klinkt, en een professionele dirigent. Hij is streng maar vooral inspirerend en enthousiast. Voor ik mee mocht zingen nam hij een stemtest bij me af. Bloednerveus was ik, en in de maanden erna moest ik mezelf als aspirantlid bewijzen. Dat ik mee kon komen in dat zanggeweld. Dat ik de teksten leerde en alle stempartijen.

Net in de periode waarop me zo slecht voelde. Moe en niet mezelf.

Toch hield ik vol en het is een van de meest geweldige avonturen die ik ooit ben aangegaan. Muziek maken. Leren zingen. Ik dank mijn goede muziekgeheugen, want veel van de liedjes kende ik al uit mijn hoofd. Ik heb een aanleg voor het onthouden van muziekteksten maar kon dat nooit gebruiken. Tot nu. Het zingen hielp me ontspannen, nare gedachtes loslaten, al was het maar voor even, en er was iets om naar uit te kijken ook al was ik compleet gesloopt na elke repetitie.

Maar met zoveel mensen tegelijk een nummer zingen is voeding voor mijn ziel. Ik had niet gedacht dat het zo wonderschoon zou zijn.

Over een paar weken zingen we tijdens een kerstmarkt in de regio. Ik vind het nu al spannend 🙂

Ik was pas drieëntwintig toen ik chronisch ziek bleek te zijn. Als jonge moeder vond ik het enorm, ziek zijn, en dan vooral de onzekerheid ervan. Wanneer speelt het weer op? Hoe zorg ik voor mijn kleintje als ik amper op mijn benen kan staan? Ik kreeg vanuit het ziekenhuis nagenoeg geen informatie mee en moest het zelf maar uitzoeken. De ziekte van #Crohn was zeldzaam en internet bestond nog niet.

Ik ben nogal van het vastbijten en opgegroeid met het idee dat 40 graden koorts hebben pas ziek is. Doorgaan kreeg ik met de paplepel ingegoten. Een prachtige waardevolle les. Dus zocht ik zelf een weg temidden van al het gedoe. Als ik moest werken at ik de hele dag niet, dan hoefde ik niet zo vaak naar het toilet. De jaren dat ik in de thuiszorg werkte wist ik precies waar een knappe WC te vinden was, en in de jaren dat ik in mijn eigen buurt in de thuiszorg werkte racete ik gewoon naar mijn eigen huis.

Je wordt vanzelf creatief. Dat ik er beter over had kunnen praten zodat ik het niet alleen hoefde te doen kwam niet in me op.

Dat ik altijd pijn had werd logisch. Het werd onderdeel van mijn dag. Dat het heel veel energie kost, en mijn lijf en hoofd wel steeds bezig zijn, vergat ik voor het gemak. Het ‘niet zo miepen’ voerde ik te ver door.

Ik heb een hekel aan gemopper. Al mijn pijntjes benoemen vind ik geneuzel. Ze zijn er echter wel. Dat het dus ook wel iets me me doet is logisch, maar dat stopte ik standaard weg. Het is hoog tijd dat ik onder ogen zie dat het me soms in de weg zit.

Les

Dat het er is en niet weggaat. Hoe goed ik ook voor mezelf zorg.

Die fysieke zelfzorg maakte dat mijn ziekte best wat jaren heel prima te dragen was. Vaak lig ik al om een uur of acht in mijn mandje. Dat lijf heeft rust nodig en werken kost energie. Gezond eten is ook van belang, dus halen we de boodschappen bij bakker, slager en groenteboer. En daar kook ik allerlei fijne stoofjes van. Mijn mentale gezondheid liet ik versloffen. Ik was toch sterk?

Mijn MDL arts zei pasgeleden dat het laatste deel van mijn dunne darm weer ontstoken was. ‘Dus het valt allemaal wel mee’. Dat is dan meteen ook de overtuiging die ik adopteer. Ik ga voorbij aan hoe het voor mij voelt, ga voorbij aan het feit dat mijn lijf ziek is. Dat ik er aandacht voor mag hebben.

Het is tijd om mijn verstopte verdriet onder ogen te zien, ook het verdriet om deze waardeloze ziekte.

Ben je vijfenvijftig en dan is dat de les die je nog moet leren…

Langzamerhand pel ik af wat ik dacht verwerkt te hebben. Nu blijkt dat ik het gewoonweg had weggestopt. Want een plekje geven, en je gevoelens onder ogen zien, hoe doe je dat eigenlijk. Woorden geven aan gevoel kan ik heel goed, maar nu blijkt ook dat ik een hele groep aan gevoelens kan maskeren.

Wegstoppen. Negeren.

Ik schreef eromheen. Naar sommige plekken durf ik niet en dat weet ik dondersgoed. Maar die plek is zo persoonlijk, daar huist een bakwagen aan verdriet waar ik niet heen durf. Gelukkig krijg ik hulp, hoef ik het niet alleen te doen, en dat is fijn. Thuis is lief, daar is een brede schouder waar ik altijd op mag leunen, en op het werk zijn er collega’s die me laten lachen. Tranen met tuiten soms.

Want hoe gek dat ook klinkt, ook dat is er nog gewoon. Lachen. Slap met gierende uithalen, dikke tranen. Dat houd ik vast, met twee handen. Daar wil ik bijhoren. Bij blijven horen.

Energie

Ook al voelt alles wat ik elke dag moet als een opgave. Elke taak, al het moeten, ik zie er tegenop. Daarom mag ik niet te ver vooruit kijken van mezelf. Gewoon alleen vandaag is groot genoeg. En buiten de dingen die echt moeten, zoals werk, hoef ik bijzonder weinig van mezelf. Wil ik naar buiten? Gaan. Klein rondje wandelen inclusief boodschap of urenlang ronddwalen in het bos, alles is goed. Op de bank met een boek? Doen. Zingend door mijn huis? Gaan! Keihard meezingen. Sommige liedjes tien keer omdat ze zo mooi zijn.

De huisarts is een fijn klankbord. Zij laat zien dat ik geen last heb van aanstelleritis, dat alles waar ik nu mee worstel energie kost. PTSS gerelateerde klachten benoemt ze, ook al voelt dat beladen. De overgangsstorm die me als een tsunami overhoop blies en die chronische ziekte die een grote rol speelt. Dat ik het beetje energie dat ik heb mag besteden aan mij. Dat ik tijd mag nemen. Gelukkig zegt ze ook dat ze gelooft dat het goed komt, ook al weet ik dat zelf heel goed. Dat voel ik, ook al duurt het nog even.

En dat is ook goed.

Ik mis mezelf, het enthousiasme dat altijd aan me kleefde en die sprankel. De energie. Maar ik weet nu ook dat een deel van mij niet eerlijk is geweest. Het is een vorm van lafheid, omdat ik mijn eigen pijn niet wilde laten zien. Dat doordraven in het zorgen voor een ander was wellicht onmacht, mijn eigen onvermogen om voor mezelf te zorgen.

Wie zal het zeggen.