Schrijfwerk - Cynthia Poen

Featured

Dit ben ik, op papier

Schrijver zijn, en om vanuit gevoel te durven schrijven, is een enorme stap geweest. Want het is spannend om kwetsbaar te zijn, en ik blijf het een uitdaging vinden om mijn zielenroerselen te delen met de wereld. Op deze plek vind je een bonte verzameling verhalen. Geschreven met een knipoog of een traan. Blogs over de zwerftochten met onze buscamper, over mijn mooie werk als verpleegkundige, en over de dagelijkse realiteit van het leven.

Dit ben ik, op papier.

Als freelancer voor anderen schrijven is als een droom, en toen ik begon met schrijven had ik nooit gedacht dat ik dat ooit zou gaan doen. Mezelf schrijver noemen was al een stap 🙂

Op Babyenkind schrijfsels van mijn hand, a trip down memory lane voor mij want onze dochters zijn al volwassen. Voor de ontwikkelaars van Entrace schrijf ik over mijn zorgervaringen. Op natuurkampeerterreinen kom je me tegen, maar ik schreef over veel meer campings in binnen-en buitenland.

Schrijver

In oktober 2022 werd ik vaste columnist voor Carend. Ik werkte mee aan de campagne ‘ontdek de zorg‘, want ik laat graag zien hoe prachtig ons vak is. Daarom vind je in de metro ook een aantal columns van mijn hand. Vanaf augustus 2021 vonden twee korte verhalen en gedichten hun weg naar een bundel.

Het zorgt voor durf om steeds opnieuw mijn grenzen op te rekken, en om te blijven durven.

Op 5 mei 2022 zag mijn eerste boek het levenslicht. ‘Zorgliefde‘ is mijn grote trots en samen stonden we op de voorpagina van het Noord-Hollands Dagblad. Vanzelfsprekend is mijn bundel hier te bestellen( zie onderstaande link), via diverse webshops en ze is bij elke boekhandel te verkrijgen. Bij de plaatselijke boekhandel lag ik maandenlang in de etalage en tussen heel veel grote namen in de winkel. De recensies zijn lovend, en ik zweef nog steeds van alle mooie woorden die ik nog dagelijks krijg.

https://www.uitjeervaring.nl/zorgliefde.html

Sinds kort schrijf ik ook fictie, het is mijn meest recente project in wording. In juni 2023 had ik hem eindelijk in handen, zo tof! Van de recensie op vrouwenthrillers gingen mijn tenen krullen.

Voor mij een mooi verlaat verjaardagscadeautje want in april ben ik 54 geworden 🙂

Januari 2023 stond ik in de #vriendin, mocht ik vertellen waarom ik schrijf over mijn vak.

In Februari van dit jaar signeerde ik samen met een dierbare vriendin van de middelbare school onze boeken voor elkaar. Ook weer een pracht van een mijlpaal!

Veel leesplezier en laat vooral een comment achter! Daar doe je mij dan weer een groot plezier mee 🙂

Saint-Côme-d’Olt

Ik geniet het meeste van spontaan. En spontaan valt heus soms tegen, maar dat is nou precies het deel van het avontuur waar ik van geniet. Toch weten we er met zijn tweetjes altijd iets van te maken, zelfs van de ongezellige of onooglijke plekjes, en dat is onbetaalbaar.

Vanuit de Ardèche gingen we vrijdagochtend richting de Dordogne. We kozen een ongeveer richting en spraken af niet te lang achter elkaar te rijden. Drie uur vonden we meer dan genoeg. Het zonnetje scheen en de route was prachtig, met hier een daar een geknepen billen stukje( voor mij dan, de liefste is een koele kikker wat dat betreft)

Na een paar uur vonden we het wel mooi geweest dus ging ik op zoek naar een camping. Het is altijd een verrassing wat ik tegenkom, want ik zoek op campings in de buurt van waar we op dat moment rijden. En dan hoop ik altijd dat ik iets knaps vind.

Ik koos voor camping Bellarive in Sant-Côme-d’Olt.

Spontaan

Bij het oprijden van de camping was ik niet direct enthousiast maar tijdens de kennismaking met de eigenaresse kregen we al bijna direct de slappe lach. Ik probeerde in mijn beste frans een gesprek te voeren, noemde de kou en zij giechelde dat ze de kachel al aan had. Met grootse armgebaren gaf ze de koudestroom en het slechte weer aan. Inclusief glimlach. We vonden elkaar direct, met handen en voeten en mijn middelbare school frans voerden we een levendig gesprek. Deze plek had zijn bonuspunten te pakken, wat een heerlijk spontaan mens.

Het zijn voor mij de cadeautjes van op reis zijn.

De liefste en ik zochten een plekje( kijk maar waar je wil staan), we rommelden wat door het pittoreske dorpje en sloten de dag af met een glas wijn. De camping zelf is eenvoudig maar alles is er, de douches zijn heerlijk warm en er is zelfs een fijn strandje op de kop van de camping. Direct aan de rivier de Lot. Daar genoten we van het laatste zonnetje.

Voor iedereen die eenvoud zoekt, net als wij, is dit een prima plek.

Hetzelfde

Steeds op dezelfde plek kamperen is een vorm van veiligheid. Fijn en vertrouwd. Maar ik ben ook zo heel erg dol op nieuwe plekjes, verrassende uitzichten die ik nog niet ken en nieuwe bakkers die ontdekt moeten worden 🙂

Dat vind ik ook heel erg heerlijk.

En nu we een dagje ouder worden, en vooral ‘voortkoetelen’ steeds meer waarderen, komen ook de nieuwe kampeerplekjes tevoorschijn. Inmiddels staan we al een aantal dagen op die hele vertrouwde aan de Ardèche, maar vonden we onderweg er naartoe ook een leukerd.

Een onbeheerde camping bij een schattig dorpje Arc-en-Barrois. De camping zelf is eenvoudig maar keurig verzorgd. Het water is heet( echt!) en zonder muntjes of ander gedoe. Douchen of afwassen is dus geen straf. Er staan zelfs een paar wasmachines.

Wij kwamen aan het eind van de middag aan, kozen een plekje( wat vaak niet meer dan een minuut duurt want voor dat ene nachtje)sloten de stroom aan et voilà. Met onze klapstoeltjes in het gras en onze toet in de zon was het zalig vertoeven. Een kabbelend beekje deed de rest.

In de avond was het zalig wandelen langs prachtige gebouwen en dat echte franse, pracht en praal staan gebroederlijk naast complete overwoekerde ruïnes. Het is voor mij de charme van het franse platteland en dat soort parels vind ik prachtig. De doorleefde gebouwen die hun karakter tonen doormiddel van de rimpels en tekortkomingen.Kieren en gebreken. Naast de kerk lag een prachtige goed onderhouden speeltuin en ook de openbare toiletten vind je in #Frankrijk overal, die zijn eveneens om door een ringetje te halen. Ik blijf dat bijzonder vinden.

Franse platteland

Maar ik dwaal weer eens af.

Bij terugkomst op de camping liepen er twee dames rond om de betaling voor het kamperen te innen. Ik had al contant geld klaargelegd op de stoel bij onze kampeerplek maar dat hadden de dames niet mee willen nemen. Het gaat van de ene in de andere hand, zoals het hoort, inclusief handgeschreven bonnetje ( 17,80 voor een nachtje met stroom, de dames hadden een blikje wisselgeld mee). Ik houd ervan, eenvoud zoals dit, ik geloof oprecht dat ik een jaar zou kunnen vullen met het zoeken naar plekjes zoals deze.

De volgende ochtend rommelde ik naar de bakker voor een verse pain, mijn favoriete klusje op vakantie, terwijl de liefste voor een kop zwarte koffie zorgde. De vitrine van de boulangerie lag vol met heel veel lekkers, ik moest me inhouden om niet teveel mee te nemen.

Na een laatste rondje foto’s maken en me verwonderen over dit fijne plekje gingen we weer on route.

Gedoe

Zo op het oog straal ik als nooit tevoren. Je ziet niks van de worsteling die zich onderhuids afspeelt. Gedachten die aan me trekken, dat vuurtje van stress dat steeds opnieuw gevoed wordt en die mijn angsten opjagen.

Die zalige ontspanning, de bruisende energie en het enthousiasme waar ik zo gelukkig van werd zijn allemaal verdwenen. Alsof alle positieve gevoelens verstopt zijn op een plek waar ik ineens niet meer bij kan.

Een maalstroom van nare gedachtes houden me wakker als de nacht op zijn donkerst is. Ze zorgen voor een constante alertheid die vreemd aanvoelt.

Krampachtig doe ik de hele dag alsof er niets aan de hand is, probeer ik vooral mijn normale zelf te zijn terwijl de paniek van binnen zijn verwoestende werking voortzet. Ik doe teveel mijn best en ik weet het, het is onnatuurlijk en gemaakt.

Na mijn werkdag plof ik uitgeput op de bank, tijdens de nacht maal ik urenlang, tot de ochtend weer aanbreekt en mijn vicieuze cirkel zich herhaalt.

Dag na dag, wekenlang, maanden zijn het inmiddels.

Ik maak mezelf wijs dat het een fase is. Dat het vanzelf goedkomt. Dat ik me vooral niet aan moet stellen. ‘Je bent een sterke vrouw’, zeggen mensen tegen me, maar ik voel me allesbehalve sterk.

‘Wat een zeurpiet ben je, roept mijn hoofd herhaaldelijk, stel je niet aan’.

Hormonen

Toch weet ik dat ik mezelf niet ben. Ik verlang meer dan wat ook naar rust, maar weiger op te geven. Ik ben bang wat er met me gebeurd zonder mijn vaste ritme. Ik mankeer tenslotte niks dus worstel ik verder. Mijn collega’s zijn, naast mijn echtgenoot, mijn houvast en die kan ik niet verliezen.

Het klinkt allemaal heel zwaar, en zo voelde het ook, ik dacht de afgelopen maanden dat ik gek werd. Mezelf aan het verliezen was. Het hele spectrum aan oorzaken heb ik in mijn hoofd voorbij laten komen.

Tot ik gister een artikel las over de mentale gevolgen van de #overgang. En ik herkende alles. De gevoelens van stress, de angsten die je hoofd op hol laten slaan, het idee dat je gek aan het worden bent. De chaos in mijn hoofd en de scherpte die ik verloren leek te hebben. Bang zijn voor alles, werkelijk waar, en niet meer kunnen genieten. Niet meer echt.

Wat een storm aan hormonen kunnen veroorzaken is bizar. Dat #hormonen een disbalans kunnen veroorzaken in je lijf wist ik, de #opvliegers zijn vreselijk, maar dit…dit is de overtreffende trap.

Vannacht lag ik weer wakker maar ineens dobberde ik niet meer stuurloos, ik had weer land in zicht. Ik ben er nog niet maar ik weet nu wel wat ik kan doen om mezelf te helen. En dat ga ik met beide handen aangrijpen.

Caravannetje

Zomaar ineens kregen we een caravannetje op leeftijd. Pap wilde er niet meer mee rijden, of wij haar misschien…? Het dakraam was lek als een zeef en het matras was als een spons, zwaar en muf van al het regenwater. En ze stond al een poosje stil. Maar ja natuurlijk wilden wij voor haar zorgen.

Wij poetsten haar tot ze glom, de liefste plaatste er een nieuw dakraam in en een vers matras was zo gekocht. We hingen een paar franse porseleinen knopjes op, gekocht in de Ardèche,als alternatieve kapstok en hingen een bamboespiegel op zodat ik eindelijk naar mezelf kon kijken als ik mijn haren kam 🙂 Met een ander stofje om de kussens en gezellige gordijntjes, compleet met Herbes de Provence en knalgele citroentjes, maakten we het af.

Wij blij, pap en mam blij.

Buscamper

En toch knaagde het. Want afscheid nemen van ons busje, wilde ik dat wel? Dat oude caravannetje was enig geworden, en nu hij zo leuk gepimpt was hadden we ook echt wel zin om het caravannen uit te proberen. Als het eens slecht weer zou zijn lijkt het me ideaal om zoveel ruimte te hebben. Je zit muggenvrij, in de avond met een fijn boek, en er zijn lampjes te over.

De voordelen schudde ik moeiteloos uit mijn mouw. Maar het gevoel bleef maar aan me knagen. Het voelde ondankbaar dat ik ons busje eigenlijk nog steeds fijner vond. Wat een luxepoes dacht ik nog, ik heb beide. Maar de eenvoud, dat knusse ‘voor ons meer dan genoeg’ en mijn geel-wit geblokte gordijntjes die ik met het handje naaide. De streng met zachte lampjes die we ophingen en die zo snoezig ogen als het donker wordt. Ik ben ze nog lang niet zat.

Gelukkig dacht de liefste er net zo over. En dus gaan we alleen met dat gepimpte caravannetje als we daar zin in hebben. Vroeg in het seizoen, of met slecht weersvoorspellingen. Maar die grote reis van volgend jaar gaan we heerlijk met onze fijne buscamper maken.

Ik kan niet wachten.

Onmogelijk

‘Het is onmogelijk’ zegt ze. De haren in mijn nek gaan spontaan overeind staan en ik voel een golf van onmacht in mijn buik. Boosheid.

‘Het gaat gewoon niet, ook al snap ik je vraag, maar het antwoord is nee’.

Ik worstel met mijn eigen gevoel, zucht even zodat ik niet kortaf reageer. Boos worden heeft geen zin, en ook al stelde ik mijn vraag voor een ander, die ander is er niet mee geholpen als ik mijn geduld verlies. Ik probeer nog wat argumenten, schets de tragiek van die ene zorgvrager met mijn woorden, pleit en bedel, maar ze blijft standvastig. Haar nee blijft nee.

Ik vind het moeilijk, de betonnen muren waar ik steeds tegenop blijf lopen. Omdat de alternatieven schaars zijn, of niet bestaand. Maar het maakt me ook in toenemende mate volhardend in plaats van moedeloos, ook al laat ik mijn kop weleens hangen. Slaat de frustratie mijn positiviteit de grond in.

Gelukkig is dat nooit voor lang.

Er zijn teveel zorgvragers die niet passen, nergens passen, en ook zij hebben recht op zorg. En omdat ik zelf mijn hele leven diezelfde zorg heb verleend mag ik daar iets van vinden. Dat vind ik zelf tenminste 😉

Gelukkig krijgen we regelmatig een ‘ja natuurlijk’, maar de definitieve ‘nee’s’ blijven hangen. Die doen meer pijn.

Zorgbemiddelaars

Het zal ongetwijfeld met geld te maken hebben, met krapte en onmogelijkheden. Met dat voortdurende gebrek aan ervaren personeel, of überhaupt met aanwezig personeel. De afgelopen vier jaar is er ongelofelijk veel veranderd in zorgland. Het is amper bij te benen.

Wat niet veranderd is zijn de zorgbemiddelaars. Die elke complexe casus van voor tot achter bekijken, die een extra versnelling vinden bij spoed en die meer dan die extra stap zetten om ervoor te zorgen dat iemand een fijne plek krijgt. Veilig. Omdat we dat meer dan wat ook belangrijk vinden.

Ook als het niet precies past is bijna passend ook ontzettend fijn. Want tussen helemaal niks en nagenoeg ‘precies pas’ ligt een wereld van verschil. In warmte en aandacht. In zorgzaam. Ook al is die niet perfect, het is er.

En dat is waar het om gaat.

Gelegenheidscamping

Ik ben altijd dol geweest op buiten en naarmate ik ouder wordt neemt die behoefte toe. Buiten is ruimte, rust en vrijheid. Eenvoud en zijn.

Zonder zweverig te willen klinken ben ik op mijn best in de natuur. Tussen groen en uitzichten. Gelukkig woon ik op een plek waar een overvloed is aan dat soort zaligheid.

Afgelopen weekeind ervaarde ik weer eens hoe fijn het is om te kamperen. Heerlijk in de eenvoud. Wakker worden bij een nog wat waterig zonnetje, een kop koffie en genieten van wat er om je heen is. Vrienden van ons hebben een mooi stuk land en zij hadden een paar van ons uitgenodigd om met elkaar te kamperen. Zelfs de uit de kluiten gewassen herdershond was welkom( die werd ook heel gelukkig van veel buiten). Er was een buitendouche geknutseld, die heel erg koud was maar daarom ook heel erg heerlijk, voldoende ruimte naast de fruitbomen en gras onder je blote voeten. Elke gast kreeg een versgeplukt kleurig boeketje prachtig voor op de kampeertafel.

Kust

Er werd gewandeld, in zee gezwommen en gekletst. We plukten ons eten vers uit de moestuin, kookten samen en genoten ons te pletter. Tussen het gekakel van de kippen, de zoemende hommels, vogels en vlinders waren wij heel erg te gast op dat fijne plekje. Er was amper wind, wat zo vlak bij de kust echt heel bijzonder is, en de zon knipoogde de hele dag. De overvloed aan zelfgemaakt en tafels vol waren de spreekwoordelijke kers op de taart.

Elke avond rolden we moe maar voldaan ons kampeerbed in. Wederom voelde ik het in elke vezel: dat hele lieve plekje op de aardbol waar mijn huis staat, daar woont ook mijn hart. Ik kan uren zwerven door ons mooie duingebied of plonsen in zee als ik dat wil. Mijn voeten brengen me in no time naar pure schoonheid.

Oprechte dank aan die twee lieve vrienden die hun dierbaarste bezit voor ons openstelden.

Altaar

Net voorbij de voordeur staat een altaartje. De rouwkaart erop wordt omringd door warme symboliek. Het batterijkaarsje verspreidt een lieflijk licht, het brandt dag en nacht. Het is troostend als je laat in de avond binnenkomt, voor de start van je nachtdienst. Naast de kaart staat een enkele bloem in een kleurig vaasje, een Maria beeldje maakt het plaatje compleet. Soms staat er één kaart op het altaartje, soms staan er meerdere.

Afscheid nemen hoort bij ons vak. Dat eindigt nooit. Het is er, dag na dag. Maandenlang. Jaren zelfs. Steeds opnieuw zien we mensen overlijden, staan we vooraan bij het verdriet van zoveel families. Iets meer aandacht voor die constante stroom van afscheid nemen, waar we steeds weer mee geconfronteerd worden, zou fijn zijn.

Noodzakelijk eigenlijk.

Terugkijkend op mijn eigen werkleven realiseer ik me dat al dat afscheid nemen voor mij best weleens pittig was. Vooral omdat ik zo’n zacht ei ben, denk ik. Die eenzame dood, die ik van nabij meemaakte, of de bruutheid van sommige overlijdens, gingen onder mijn huid zitten.

Veel van die emotie schreef ik van me af.

Het heelde me.

Afscheid nemen

Ik denk nu vooral aan de collega’s die steeds opnieuw een andere rouwkaart op het altaartje moeten zetten. Soms meerdere tegelijk. Die elke dag warme zorg verlenen, oprechte aandacht hebben voor een zorgvuldig afscheid, ook al is het door omstandigheden soms ingewikkeld. Die schouder aan schouder staan bij weer een uitgeleide. En ook al weten we dat het erbij hoort, het doet wat met je.

Ik realiseer me tegelijkertijd hoe weinig aandacht er is voor hun welzijn. Ik weet uit ervaring dat gebeurtenissen rond blijven zingen in je hoofd, of dat het je midden in de nacht uit je slaap haalt. Dat het je bang maakt, voor de streken die het leven met sommige van ons uithaalt. In een vingerknip staat alles op zijn kop.

Ik durf te beweren dat het onderschat wordt, wat het met je doet.

Hopelijk komt daar meer aandacht voor

Buitenzwemmen

Ik ben dol op water, nog steeds. Tijdens elke vakantie moet ik kunnen zwemmen, anders vind ik het niks. Spelen in water blijft zalig. Als jong meisje kreeg ik elk jaar een zwembad-abonnement van mijn ouders. Toen hadden we in ons mooie dorp nog een buitenzwembad.

Zus en ik zwommen onze baantjes soms al voordat we naar school moesten, na schooltijd gingen we altijd zwemmen en zelfs een buitje regen hield ons niet tegen. Bij onweer en bliksem werden we uit het bad gestuurd en schuilden we giechelend met alle meiden in het schapenhok.

We kregen van mam soms een gulden mee voor een zakje snoep. Naast het ondiepe gedeelte zat het snoepwinkeltje. Schuimblokken, trekdrop of een lekkere zure mat. Ronde salmiaklolly’s. Of een zakje ‘van alles wat’. Vaker namen we zelf iets mee, die gulden was er nou eenmaal niet altijd. De zakjes chips waren vaak compleet verkruimeld in je tas, mijn beker limonade lekte meer dan eens op mijn handdoek en de gesmeerde boterhammen met pindakaas waren geplet.

Ons boeide het niks, wij vonden dat buitenbad meer dan geweldig.

Spelen

Gymmen op de ligweide, ook al waren mijn vriendinnetjes echt veel beter in die radslag, en ‘hangen’ op de brede stenen rand van het grote bad 😉 Wat was ik trots op mijn prachtige blauwe #adidas badpak, ik versleet hem tot op de draad.

Wat was het simpel toen. Simpel en fijn. Overzichtelijk vooral.

We hadden geen mobieltje, om half zes thuis zijn was vaste prik. In het zwembad hing een enorme klok die je wel vertelde hoe laat het was. En tot die tijd speelden we in en om het water.

Ik vind het nog steeds jammer dat ik er geen foto’s van heb.

Van de hoge duikplank springen, als ik durfde, giebelen met je vriendinnen omdat die ene leuke jongen er ook was en zonnen op het grasveld. Voor mijn gevoel was het hele dorp tegelijk op dat ene veldje.

Het is eeuwig zonde dat het is verdwenen.

Tadaaaaa

Daar is ze dan. Eindelijk. En wat vind ik het weer spannend, en verwarrend en wat nog. Het is opnieuw een onvervalst avontuur waar ik in beland ben. Aan de vooravond van de geboorte van dit papieren kindje vroeg ik mezelf waarom ik dit wilde.

Waarom stel ik mezelf bloot aan ‘weer een boek’.

Weer kwetsbaar, weer hopen op mooie recensies en geknepen billen. Ook weer.

Toch stapte ik die drempel over en maakte nog een bundel. Omdat ik een ander geluid wil laten horen over de zorg. Echte verhalen wil delen. Over alles wat er dagelijks gebeurd. Mijn eigen onrust is daarbij te verwaarlozen, de #zorg verdiend de oprechtheid.

Maar het betekend dat ik ook weer reclame moet maken, de boer op moet met mijn boek, om mensen te overtuigen dat ook deze het waard is om te lezen. En dat is niet eenvoudig. Ik had beter een podcast kunnen maken denk ik weleens ( misschien doe ik dat alsnog trouwens ;-))

Podcast

Maar schrijven is voor mij nou eenmaal makkelijker dan praten. Ik ben wat onhandig tijdens gesprekken, te direct of te terughoudend. En ik luister niet graag naar mijn eigen stem, dat helpt ook niet 🙂

Ik houd het dus bij schrijven en ga er de komende tijd meer energie in steken. Ik wil mijn thriller zo graag afronden en daar weer trots op worden. Er niet met het schaamrood op mijn kaken over praten maar hem met rechte rug showen. En ik moet niet vergeten om te genieten van deze.

Afgelopen week kwam er een fotograaf bij me langs( mag ik nog niet veel over zeggen maar spannend!!) en de plaatselijke boekwinkel stuurde me ook een berichtje.

Hoe leuk is dat 🙂

Wordt vervolgd!

Kleine gebaren

De vale schuifdeur kraakt als ik hem openduw, de scharnieren schreeuwen om een beetje aandacht. Ik moet kracht zetten om hem weer te sluiten, 3,5 meter oud hout is looïg. Ik laat jas en tas achter bij de wasmachines in de schuur, stap via twee traptreden, een klein halletje en een smalle witte deur de knusse keuken in. Een warme glimlach in het kwadraat verwelkomt me.

De versleten formicatafel staat tegen de zijmuur. Een zonnige theemuts met vlekken, een houten snijplank met botervloot en een vers volkoren brood staan erop uitgestald. Alles straalt ouderwets uit. Van de kale houten keukenstoeltjes tot de oude bruynzeelkeuken.

Hier heeft de tijd stilgestaan en dat staat hij al jaren.

Zonder te vragen of ik iets wil drinken schenkt hij een kop thee voor me in.

‘Zonder thee wordt er niet gewerkt’, knipoogt hij.

Het is altijd hetzelfde liedje en dat is fijn. Lief. Na de thee help ik zijn echtgenote naar de badkamer. Een borstamputatie en een bruut ongeluk lieten akelige littekens achter op haar lichaam. Ik verzorg haar stoma en laat de wasbak vollopen. Ze geniet van de warme washand op haar gekwetste huid, douchen wil ze maar zelden.

Arm in arm lopen we een half uur later door de woonkamer van het oude boerderijtje naar de keuken. Ze zitten zelden in de woonkamer, de keuken was altijd al het hart van het huis en dat is het nog steeds.

Zorgzaamheid

Ik vraag aan meneer hoe het met hem gaat, we kletsen wat terwijl ik mijn rapportage schrijf. Zij begint aan de kruiswoordpuzzel, hij gaat nog even de tuin in. ‘Boontjes plukken voor het avondeten, die zijn zalig nu’.

Ik pak jas en tas en loop langs het klompenrek naar buiten, hij heeft de grote schuifdeuren al voor me open gezet.

Vanmorgen liep ik er weer eens langs, zoals ik bijna dagelijks langs de oude boerderij loop tijdens mijn vroege ochtendwandeling. Ik steek standaard mijn hand op, als ze me zien zwaaien ze terug. De laatste tijd waren de gordijnen vaker dicht.

Vandaag staat er een te koop bord in de tuin. Tussen de hortensia’s en de gele thee rozen waar ze zo dol op was. In gedachten neem ik afscheid van twee prachtige liefdevolle mensen. Ze leerden me lessen. Over oprechte aandacht. Zorgzaamheid. En de liefde die in kleine gebaren huist.