Toen de realiteit van dat oma worden steeds een beetje prominenter aanwezig werd door de groeiende buik van onze oudste, keken de liefste en ik elkaar eens ernstig aan. Langzaam maar zeker tikte dat klokje van ons richting de zestig.

Ongemerkt werden we steeds een beetje ouder.

Maar tijdens dat ouder worden, werden we langzaam maar zeker ook steeds een beetje ronder.

Onze bourgondische leefstijl had voor iets teveel gezellige rondingen op die heupen gezorgd. Er was overduidelijk teveel van ons. Ondanks de intensieve banen, die heerlijke wekelijkse dansles of onze ‘uitwoei’ wandelingen, groeiden we de verkeerde kant op.

In dat ronder worden ben ik niet de enige, de kranten staan er vol mee. De mensen die #obesitas of #diabetes hebben schijnt enorm toe te nemen. Die voortschrijdende welvaart lijkt de ondergang van onze #gezondheid te worden.

Het is me al eens eerder overkomen en er ging nog niet zolang geleden ook heus ‘wat extra Cynthia’ af.

Maar het beklijft niet. Zodra ik beperkt wordt in wat ik mag eten, krijg ik daar juist zin in. En alleen maar daarin. Het beheerst mijn gedachten. Raar maar oprecht waar.

Dieet

Deze keer besloot ik voor verstandig te gaan. Eindelijk. Ik ben lang genoeg bezig geweest om de balans in mijn hoofd weer terug te vinden, het werd hoog tijd om de disbalans in mijn lijf ook te repareren.

Dus werd het deze keer geen blaadjes sla knabbelen, leven van de lucht of alleen maar van de liefde. De vroege ‘rondjes om’ zijn gebleven, maar ik sta niet dagelijks in de sportschool spieren te kweken. De aanpassingen zijn marginaal maar wel wijs.

Nog steeds is er ruimte voor een wijntje op vrijdag, kletsen we de werkweek door terwijl we bourgondisch eten en ook de feestjes zijn gebleven. Ik hoef er deze keer absoluut niks voor te laten. Zo maf. De weegschaal blijft echter wel gestaag zakken en tegelijkertijd voel ik de balans in mijn lichaam langzaam maar zeker toenemen.

Nu hoef ik alleen maar te wachten tot ze groot genoeg is om met oma te voetballen 🙂

Ons buurtje is een fantastische, en ik reken me oprecht rijk met al die buurtjes. We zijn geen ‘we lopen de deur plat bij elkaar’ straatje, maar de warmte is wel altijd aanwezig. Tussen onze drukke schema’s door hebben we oog voor elkaar. Niemand uitgezonderd. Dat is een groot goed, zo’n buurtje, en zeldzaam. We zien elkaars kleintjes geboren worden en groter groeien, er is aandacht voor vreugde en verdriet en zo af en toe proosten we met elkaar.

Zonder enige moeite kletsen we dan een avond vol.

Het is de perfecte mix van dichtbij en vertrouwd, zonder opdringerig te worden.

Tijdens het vieren van sint maarten, zingen de snoetjes van de buurt het hoogste lied. Sommige van die snoetjes zijn nog wat verlegen, die komen pas echt los met zingen als ze al in bed liggen, en bij sommige beweegt dat hele lijfje spontaan mee 😉

Het is zo schattig

Sint maarten

Tijdens elk liedje zie ik de meeste ogen al richting die schaal snoep dwalen, en in gedachten wordt er alvast iets uitgekozen. Elk jaar is er hetzelfde ritueel. De glimmende trots om die zelfgeknutselde lampion, het gegiechel bij de voordeur en de groepjes kinderen die elkaar staan te verdringen.

Die opgetogen opgewonden energie die ze uitstralen.

Ik zie ze veranderen, groter groeien. De buurtkindjes die inmiddels te groot zijn voor dit feestje staan soms zelf bij de voordeur, en dan zijn er de kleintjes die voor het eerst mee zijn. Verlegen en schuifelend. Terwijl de mama’s hun liedjes zingen en vaak het meeste werk doen.

Het is een hartverwarmende traditie en ik hoop dat het nooit verdwijnt!

Deze buuf heeft de laatste tijd wat weinig over die leukerds van hiernaast geschreven. Buuf was druk. Overspoeld door werk, kleinkind en fysieke klachten bleef er bar weinig ruimte over voor iets anders.

De ‘hoe deed ik dat vroeger toch, toen ik veel meer op mijn bord had’ overspoelde me. Blijkbaar raak je snel gewend aan ‘veel ruimte om lukraak in te vullen’ 🙂

Gelukkig viel er onverwacht een gaatje voor een boodschap en een rondje om. Met een half afgekloven appel in de ene, en buuf der warme hand in der andere, liepen we samen gezellig naar de slager. ‘Worstje kopen voor de buurman’, knikte ze enthousiast.

Geduldig stond ze, half tegen mijn benen aangeleund, te wachten tot de boodschap bij de slager gedaan was. Om er nog een rondje winkels aan vast te plakken. Deze lieverd heeft geen problemen met nog een winkel, vijf winkels was ook goed.

Winkels

‘Ja hoor’, antwoord ze volmondig op alle vragen van mijn kant, terwijl ze tussendoor knaagt op die appel die nu bijna op is. Voor buuf een klein feestje, samen op stap, al voort-rommelend met een plakkerig handje stevig in de mijne. Ze verteld over haar lampion voor elf november, ‘met stickers buuffie’, over het liedjes oefenen en ze beloofd buuf dat ze ook wel mee mag ‘snoepjes ophalen’.

Zo zoet.

Onderweg lopen we nog een tante, een nichtje en een rasechte oma tegen het vege lijf. Wat een feest!

Met een barbie tekenblok stevig in haar plakkerige knuist geklemd hobbelen we op het gemak terug naar mama. Haar kleine broertje onthaald ons vol enthousiasme. Hij klopt inmiddels samen met zijn grote zus enthousiast op onze voordeur, is dol op de azuurblauwe ring aan mijn vinger en weet ook waar de speelgoedauto’s staan opgesteld. De rode met bloemen en schuifdeur is zijn favoriet 🙂 Dat heerlijke jochie had ook wel meegewild, fijn met zijn grote zus en boeboe op stap( buuffie is nog een tikkie lastig uitspreken ;-))

Volgende keer lieverd!

Wat een rijkdom dat die twee naast ons wonen.

Heel lang was ik er van overtuigd dat als ik die teugels maar stevig genoeg in mijn handen zou houden, dat ik dan de controle had.

Over alles wat er in mijn leven zou gebeuren of daardoor niet zou gebeuren.

Wat een schaap was ik

Elke dag was ik druk bezig om alles en iedereen een stap voor te zijn, probeerde ik evt vervolgstappen in te schatten om daar op te kunnen anticiperen. Mijn stress niveau was constant torenhoog.

Wat een benauwde gevangenis

Toen de paniek van binnen de overhand kreeg, en ik alleen maar kon huilen, realiseerde ik me dat het genoeg was geweest. Ik was zo ongelofelijk moe en wanhopig vooral. Hoe had ik het zover kunnen laten komen. Waarom had ik niet eerder de rem ingetrapt. Verslonden door mijn eigen moeten had ik mezelf compleet gesloopt. Mentaal en fysiek.

Dus besloot ik los te laten. Elke dag een beetje meer, stap voor stap durfde ik steeds meer.

De enorme lichtheid die ervoor in de plaats kwam is onmogelijk met woorden te beschrijven. De ruimte die in mijn binnenste ontstond was kwetsbaar en sterk tegelijk.

Vrij

Ik voelde vrijheid, compleet en onvoorwaardelijk

Nog steeds ben ik er verbaasd over dat ik dat toen durfde. En tot op de dag van vandaag ben ik verbaasd over de rust die het me geeft.

De intense tevredenheid

Vrij in wat ik wil en welke kant ik op ga

Elke dag zit stijlvol zonnestralen, ook als het pijpenstelen regent

Al die jaren vol worstelingen, het voelt als een ander leven bijna. Dit lelijke eendje heeft haar veren opgeschud en gladgestreken.

Ik doe wat goed voelt, en durf te zijn wie ik ben.

In mijn werk, als ik voor anderen zorg, en tijdens het schrijven.

Zonder enige schaamte deel ik, met wie wil lezen, wat mijn hart vult.

Zo mooi

Op die vroege zondagochtend vroeg ik me oprecht af waarom ik dit ook alweer ging doen. Na een heerlijk feestje de zaterdagavond ervoor, was het ineens zondagochtend.

De zondagochtend

Ik was vooral lui, op zijn zondags, maakte een pan verse tomaten-paprikasoep en hield met een schuin oog de klok in de gaten. Nog maar vier uur, nog maar drie uur, en ineens waren het er nog maar twee…..

Als jong meisje stond ik elke zaterdag voor een wedstrijd op het atletiekveld, toen wist ik niet beter, maar die jaren liggen achter me. Een jaar of veertig, give or take. Dat was een potje diep spitten dus, naar hoe was dat ook alweer en wat deed ik toen voornamelijk.

Ik voelde kriebels, vlak voor de start, die herkende ik nog wel. Daarna was het warm draaien, en ook dat duurt bij mij altijd even. Na de warming-up renden we enthousiast het parcours over. We beklommen een enorme heuvel vol stenen, kropen onder prikkeldraad obstakels door en beslechten, al balancerend, spannende smalle evenwichtsbalken. We vonden onszelf bikkels, en knikten trots, want tot aan dat moment liepen we de route lekker vlot.

Appeltje eitje, dachten we na de eerste zes kilometer 😉

En toen kwamen we bij het ‘pièce de résistance’. Gladde, glibberige ‘amper houvast biedende’ modderheuvels. Met erachter diepe, gladde, glibberige ‘waaruit je je schoenen amper nog omhoog kunt krijgen’ waterbakken.

Er waren meerdere medevikings die daar hun schoenen niet meer hebben terugvonden 😉

Schoenen

En het bleek niet één enkele waterbak, of modderheuvel, te zijn maar een stuk of tien. Die muur die we vervolgens moesten bestormen werd onmogelijk. Er was nul grip door de centimeters aan modder aan onze schoenen. En dan waren we na de modderbergen nog spontaan een ‘schone’ sloot in gesprongen om de ergste narigheid van ons af te spoelen ( serieus waar)

Daar zou je normaal niet over peinzen toch?

Maar wat was het geweldig! Trots, koud en gesloopt kwam ik tezamen met mijn collega’s over de finishlijn. Nu de ergste spierpijn is wegge-ebt zijn we het wel volledig met elkaar eens.

Volgend jaar doen we weer zo’n rondje 🙂

Vanmorgen las ik een post van een zelfstandig ondernemer, en dat was geen succesverhaal. Verre van zelfs. Ik vond het een verademing. Ook al gun ik hem een overvloed aan voorspoed, en hoop ik oprecht voor hem dat het nog komt, nu was het waardeloos. Hij gaf heel eerlijk toe dat dit zelfstandige leven hem regelmatig aanvloog.

Die gevulde bankrekening kwam niet vanzelf aanwaaien, het was keihard werken en helaas ook zeer regelmatig zonder resultaat.

Ik voelde met hem mee, maar vond het ook verfrissend. De meeste posts op #LinkedIn zijn klaterende succesverhalen, er word volop gepronkt met klinkende omzetten of verkoopcijfers.

Vlak erna stuitte ik op een relaas van een schrijfster. Ze vertelde over haar allereerste boek, een uitgever die haar gouden bergen geloofde en over al het harde werk dat zij in dat manuscript had gestopt. Vlak voor de release van haar eerste ging de uitgever failliet. Er gebeurde vervolgens helemaal niks met haar boek, met de marketing ervan en ook de verkoop flopte compleet.

Haar woorden raakten me.

Boeken

Het was alsof ik ze moest lezen.

Want met enige regelmaat twijfel ik hevig aan mezelf. Ik doe namelijk maar wat. Echt. Ik verdiep me niet in hashtags, in hoe ik zoveel mogelijk lezers genereer of het vergroten van mijn zichtbaarheid op allerlei platforms.

Ik doe waar ik zin in heb.

En vraag me vervolgens af of dat wel oké is, moet ik echt niet…..

De tevredenheid over die twee boeken met mijn naam erop, en de trots op alles waar ze mee gevuld zijn, overheerst echter. Mijn verhalen zijn lekker leesbaar.

Pakkend.

Dat hoor ik terug van de lezers van beide boeken, maar ik ben zelf ook tevreden over de creativiteit die ik erin heb gestopt. Helaas loopt het contact met mijn uitgever zeer stroperig. Moeizaam. Ik moet overal voor vechten. Dat is teleurstellend en heeft me een hele poos heel erg dwarsgezeten. Maanden al inmiddels.

Maar ik laat het los. Vanaf vandaag. Die aloude cirkel van invloed, je kent het vast. ‘Streep eronder en door Cynt, zei ik vandaag tegen mezelf, niet alles lukt’. Ook niet als je een doorzetter bent of het extra graag wil.

Les geleerd

Waarschijnlijk 😉