Bij een titel als deze hoop je natuurlijk op een fijn natuurrelaas of anderzins bijzonder van’wat dan ook’.

Maar deze column gaat over de mens en zijn bijzonder

Na een werkelijk prachtige rit door kilometers stilte en naaldbos, zijn we gister neergestreken op een camping aan de atlantische oceaan. Op de fiets zijn we in een paar minuutjes op het strand. Op deze plek kamperen we dus net ver genoeg van de ‘direct aan het strand’ gekte. Zo werkt dat nou eenmaal bij toeristisch en aantrekkelijk, daar is het druk.

En daar heb ik nou net geen behoefte aan.

Op dit snoepje is het absoluut niet druk. Mooie camping, fijne plekken en het sanitair is top. Het zwembad is eveneens geweldig. Je kampeert hier prachtig, omringd door bos en natuurgebied.

Het bijzondere zit em in een paar hondenbezitters die hier ook kamperen. Met de klemtoon op een paar, want van de meeste heb je echt geen last. Die lopen in de ochtend met hun lieverd aangelijnd de camping af voor dat uitlaatrondje. Plek genoeg, strand en bos te over.

Maar er zijn er twee die vinden dat de camping een prima uitlaatplek is, en dat hun hond niet aan de lijn hoeft want die doet ‘echt niks’. Dat hij woest op iedereen aanslaat die langsloopt, en dat er ook hele kleine kindjes rondhobbelen, vergeten ze voor het gemak.

De hele dag is ze schreeuwend de hond aan het roepen. Die hond die constant wegloopt en nog niet is uitgelaten. Ga met het beest het bos in of naar het strand denk ik bij mezelf, daar heeft ie volgens mij behoefte aan. Op mijn vraag of ze de hond bij zich wil houden omdat hij overal zijn behoefte doet’, krijg ik een grote mond.

Natuurlijk

Poepen

Ik laat me niet uit het veld slaan en vraag vriendelijk doch resoluut dat ze hem aan de ketting moet houden. Als ik een uur later van de schrik achter mijn eerste bakkie zit loopt er een andere dame met haar hond over het kampeerterrein. Vlak voor mijn neus gaat de hond zitten poepen. En wederom kan ik mijn mond niet houden.

Ik krijg een heel verhaal over dat de #hond diarree heeft, dat zij het toch opruimt( hoe dan?) en dat we allemaal darmen hebben. Waarop ik antwoord dat ik, ondanks de aanwezigheid van darmen, echt niet op het gras ga zitten poepen, en dat er vanmiddag wellicht een jong gezin met kleine kinderen op dat plekje gaan staan. Loop lekker die paar meter naar het bos met het beest.

Heb respect voor andere mensen en de plek waar je bent.

Ze is witheet en zegt dat de hond toch niet op mijn plek poept. Ik geef aan dat ik het nogal onbeschoft vind, ook al schijt hij niet op mijn plek, dat dit pas mijn eerste kop koffie is ( ja weet je wel ;-)) en dat de camping geen uitlaatplek is waar je lukraak je behoefte kan laten vallen.

Ze is het niet met me eens en vind het maar belachelijk.

Twee minuten later hoor ik haar compleet woest tegen haar man tekeer gaan over die blonde trut van verderop die loopt te zeiken. Ik haal mijn schouders op, maan mezelf tot kalmte en besluit de volgende ochtend te vertrekken.

Geen rekening houden met een ander en je de wereld toe eigenen, ik zie het steeds vaker. Maar dat mensen dit soort gedrag normaal vinden, vind ik pas echt bijzonder.

Afgelopen zaterdag gingen we weer. Met een grote grijns zaten we elkaar aan te kijken terwijl we ‘onze’ camping afreden. Ondanks het feit dat ik altijd wat weemoedig wordt als ik dat ene fijne plekje achter me laat, gaat mijn hart ook sneller kloppen van mooie nieuwe ontdekken.

En de route was geweldig.

Constant hing ik half uit het raam om maar zoveel mogelijk plaatjes te schieten. En soms was ik zo onder de indruk van alles wat ik zag, dat ik te laat was om die ene prachtfoto te maken.

Normaal gesproken zet ik onderweg ook altijd een fijn muzieklijstje op van het een of het ander. Franse chansons, iets van de buona vista social club of stevige rock. Net waar ik zin in heb. Maar mijn ogen hadden het zo druk met kijken, dat mijn oren niets merkten van de stilte om me heen.

De radio bleef uit en ik zat me vooral te vergapen.

Via de Ardèche reden we binnendoor, en ook de Cevennen was allemachtig prachtig. We eindigden vlakbij Saint-cirq lapopie. Waar huizen genesteld liggen in de bescherming van de rotsen. Hier hoef je nooit je achtertuin te maaien, want die heb je niet 😉

Onderweg was het een aaneenschakeling van prachtigheid. Het onbetwiste voordeel van niet over de snelweg rijden, je komt zoveel moois tegen.

Onderweg

We kochten onderweg een vers stokbrood, vonden een fijn plekje om te picknicken en genoten ons te pletter. De camping waar we aan het eind van de dag neerstreken had nog maar net nieuwe eigenaren. De foto’s op de website kwamen niet helemaal overeen met de werkelijkheid zeg maar 🙂 Het zwembad had overduidelijk onderhoud nodig en was leeg, de Bbq plek had ook een bezem en wat liefde nodig en ook het toiletgebouw snakte naar een beetje TLC.

De nieuwe eigenaren oogden wat verloren, alsof ze zelf niet goed wisten waar in vredesnaam te beginnen. Ik ga die camping dus niet benoemen hier. Ik gun ze de klandizie, nu was het nagenoeg leeg en van wat dat opbrengt kan je maar weinig brood kopen. Maar we hebben die eerste nacht geslapen als baby’s, alles was keurig schoon en over basic valt nou eenmaal weinig te mopperen.

De volgende ochtend vertrokken we weer richting nieuwe streken, op naar het volgende nog te ontdekken natuurschoon. Keep you posted!

Het gekwaak van kikkers is oorverdovend, zelfs het plaatselijke vogelzangkoor heeft moeite om er bovenuit te fluiten. Boven de rivier cirkelt een roofvogel, zijn imposante vleugels heeft hij wijduitgestrekt, zwevend op de wind kijkt hij op me neer. Hij is op zoek naar een lekker hapje, gelukkig naar een totaal ander formaat dan ik ben 🙂

Aan de rand van de waterkant scharrelt een hop, en steeds als ik voorzichtig toenadering zoek om een foto te maken vliegt hij weg, richting de massieve rotspartij aan de overkant. Het contrast is enorm hier. Aan de ene kant die camping vol luxe kampeermiddelen, het ongerepte van de natuur aan de overkant.

Aanraakbaar dichtbij maar o zo ongrijpbaar.

Mediteren

Vanuit de dichte struiken aan de voet van de rots komt een stel ijsvogels tevoorschijn. Hun felle kleuren weerspiegelen in het water. Het is een magnifiek gezicht zoals ze langsscheren. Ik kan niet anders dan vol bewondering kijken naar het sierlijke van hun vlucht. Vlak boven het water, volledig in controle.

Dit is het kamperen waar ik zo van houd.

De puurheid van de natuur hier is waanzinnig, en het maakt me nietig en dankbaar om er getuige van te mogen zijn. Vroeg in de ochtend zit ik aan de waterkant, in het eerste zonnetje, terwijl de camping nog in rust is. Ik mediteer niet, maar dit stille ochtendmoment zal vast ongeveer net zo voelen als dat.

Langzaam land ik rustig op mijn voeten, vertraag ik stap voor stap.

Vanuit 31 graden kan het hier ineens omslaan in hagel en onweer. Explosief en donker. Precies zoals nu, op dit moment. Ik kruip tijdens het tikken van dit stukje snel weg onder ons luifeltje en luister naar het getik op het tentdoek. Ook weer knus. Over een half uur zit ik vast weer in het zonnetje. Ik ga nog even stil zijn, een paar weken in slow motion. Die hop zoeken of kijken die andere pracht die hier gewoon in het wild rondhuppelt.

Veel meer dan dat heb ik eigenlijk niet nodig.