Auto’s, motoren en bussen strijden op het asfalt, het getoeter is overweldigend. Regelmatig vullen sirenes de kakofonie van geluid nog wat aan. Ik voel me een echt dorpsmeisje, temidden van de stadse drukte. Toch benauwd het me niet en dat komt denk ik door het vele groen. De enorme bomen die overal staan zijn oogverblindend mooi. En oud. Dikke stammen staan onverstoorbaar en hun takken kronkelen richting het licht.

En ik bof want recht tegenover ons hotel SH Valencia Palace ligt Turia park. Een groene oase vol palmbomen, rijen sinaasappelbomen, vol geurende bloesem en met takken die doorhangen door rijpe vruchten, en helder klaterende fonteinen.

Ik ben op slag verliefd en waan me in een paradijs temidden van uitlaatgassen en haastende yuppen. Tijdens een wandeling door het park kom ik een rugbyveld, een atletiekbaan en een voetbalveld tegen. Sfeervolle terrassen, houten bankjes en meerdere speeltuinen. Er is zelfs een school.

Overal fietsen, joggen of wandelen mensen tussen het groen. Groepjes vrienden liggen te relaxen in het gras. Er wordt gespeeld, gekletst en genoten. Je zou je hier dagen met gemak kunnen vermaken.

Groen

Diezelfde middag zie ik een compleet andere kant van Valencia en die is net zo prachtig. We kopen tickets voor een hop on, hop off tour ( als echte toeristen) Wij kiezen ervoor om bovenin de deels open bus te gaan zitten. Een tikkie fris want het weer liet te wensen over. Maar als je graag veel foto’s maakt is dat de aangewezen plek. En ik maak nou eenmaal graag veel foto’s 😉

Valencia omvat prachtige architectuur in een sfeervolle oude stad, een haven met strand en veel groen. Wij namen regelmatig lekker een taxi om ons te verplaatsen als onze voeten moe waren van het wandelen, naast gemakkelijk zijn die ook goed betaalbaar en overal beschikbaar. Bij Trattoria Pizzeria Vecchia Roma aten we twee keer, ze hebben een keur aan prachtige gerechten op het menu maar wij kozen beide keren voor pizza. Avontuurlijk, i know, maar ze waren zo zalig! . Voor tapas gingen we naar Los Gòmez, Correos en ook daar werden we niet teleurgesteld. Sfeervol en goed eten. Aan de overkant verkochten ze ijs en macarons. Need i say more…Op Plaça de la Reina verkopen een keur aan creatievelingen hun zelfgemaakte sieraden en kunst. Niks gekocht helaas, misschien de volgende keer. Want Valencia…daar zou ik best nog een keer heen willen.

‘Minimalistisch inpakken mam, handbagage is echt maar een kleine tas’.

De lijst van ‘meenemen’ die ik in mijn hoofd heb klinkt als meer dan minimalistisch.

Ik heb al lang niet gevlogen.
Jaren niet.
Zeventien denk ik, en misschien nog wel langer.

Kamperen met ons #vwbusje is mijn lievelings. Als ik wil reizen dan graag op die manier. Eigen regie en lukraak wat rondzwerven.

Toch stap ik binnenkort weer in dat vliegtuig, met mijn twee meiden, dus ik broed alvast op wat ik mee wil.
Wat er mee kan.

Reizen

Terwijl ik tussen mijn t-shirts snuffel denk ik aan mijn overgrootmoeder.
Zij kwam uit Nijmegen en reisde regelmatig richting ons om bij haar dochter, mijn oma, te logeren.

Opoe reisde licht.
Ze droeg haar jurken gewoon over elkaar aan. Als laatste volgde haar mantelpak.
Want die was netjes.
Zwart-wit. Poepiesjiek.

Zo kreukten haar ‘gewone’ jurken niet in de koffer, ze hoefde niet nodeloos te sjouwen en ze had het onderweg lekker warm.

Ik kijk nog eens naar de stapel die er inmiddels op mijn bed ligt.
En besluit te doen als mijn opoe, probleem opgelost 

#familie

Ze wil tien keer van de glijbaan. OMA! Nou vooruit, elf keer dan 🙂 Elke zoef naar beneden zorgt voor een grote glimlach op der blije toet. Nee is momenteel haar favoriete woord en ze roept er graag meerdere achter elkaar. Zodat wij weten dat ze het meent.

Elke donderdag kom ze gezellig een dag bij ons en dan doen we samen lopend een boodschap. De bakker is onze eerste stop. Met een volkoren bolletje stevig in der knuist geklemd, om onderweg op te peuzelen, lopen we door naar de groenteboer. Onderweg zwaaien we naar de vogels in de lucht, zingen we een liedje of kletst ze verhalen vol spektakel. De vertaling ervan komt vanzelf.

We maken er een feestje van want deze oma heeft alle tijd.

De groenteboer is stop twee. ‘Daar is mijn grote vriendin’, zeggen de groentedames inmiddels tegen elkaar als ze binnenloopt. Een banaan volgt de weg van het volkoren kadetje 🙂 Die buik is al heerlijk gevuld.

Een ommetje, met de rieten poppenwagen die oma scoorde bij de kringloop, is momenteel favoriet als ze op visite is. Bij alle buren loopt ze even de tuin in. Ondeugend achteromkijkend, met helderblauwe ogen die stralen van plezier. Tussendoor wordt haar pluchen Nijntje nog een keer zorgvuldig toegedekt, die moet het onderweg niet koud krijgen natuurlijk. Bij de voordeuren van de buurtkindjes die ze kent blijft ze staan. Bij de deur van Pien drukt ze haar neusje tegen het raam, om zeker te weten dat ze er niet is, bij Mees en Aimy haalt ze teleurgesteld haar schouders op. Niemand doet enthousiast de deur open. Alles zit nog op school.

Zingen

Samen op de fiets is ook vaste prik. Dan fietsen we samen naar de grote zandbak in het duin, even langs haar overgrootouders, die het zo gezellig vinden als ze komt, of we gaan naar de kinderboerderij. Alles is goed. Ze steekt haar garnalenvingertje in de lucht als oma het onderweg waagt om te stoppen met zingen. Bij mijn ‘nog een keer’?, volgt steevast een enthousiast gehups in het fietsstoeltje.

Blijven zingen oma.

Inmiddels kan ze koken als de beste. Het doosje rozijnen, wat in de loop van de ochtend volgt op de kadet en de banaan, moet standaard in een bakje. Alles erin, dan weer eruit, ze kan er een hele poos mee zoet zijn. Net als met boekjes lezen, naar juf Roos luisteren of toch nog even in de achtertuin van opa en oma spelen. Daar ligt een hoekje met grind en dat mandje met knijpers is ook wel geinig.

De wereld is een speeltuin voor deze zonnestraal 🙂

Ik heb een knobbeltje in mijn borst. ‘Alweer’, was het eerste wat ik dacht. En ik voelde weerzin, omdat ik het hardop zou moeten zeggen en naar het ziekenhuis zou moeten. Alweer.

Ik weet het, ik moet niet zuchten, maar vooral dankbaar zijn dat ik het kan laten onderzoeken. Dat gevoel overheerst ook omdat ik denk dat er niks aan de hand is. Sterker nog, ik weet het. Maar die ene procent kans dat het toch… Het overkomt niet altijd een ander, ik zie het elke dag om me heen.

Mijn borsten zijn twee onrustige dames. Dwarsliggers. Zo’n vijfentwintig jaar geleden had ik ook een flink gezwel in mijn linkerborst. Dat bleek goedaardig maar moest er toch uit, voor de zekerheid. Het litteken loopt mooi mee met mijn tepel, daar zie je bijna niks meer van. Ik had cystes in mijn linkerborst, ook meer dan eens. Als ze erg groot en pijnlijk werden stak de arts er een naald in en maakte ze leeg. En drukte me op het hart om langs te komen als ik weer iets voelde. Wat dan ook.

Die linkerborst is een zorgenkindje, er is altijd wat.

Knobbeltje

Toch stelde ik het uit. Een week of wat werd een maand en nog weer iets langer. Het zat er nog steeds en de ijdele hoop dat het wel vanzelf zou verdwijnen was, en bleef, ijdel. En ineens realiseerde ik me dat ik hetzelfde struisvogelgedrag vertoonde bij dat plekje in mijn gezicht. En we weten allemaal hoe dat afliep.

De huisarts wond er geen doekjes om en stuurde me door.

Ik verwacht dat dit weer een cyste is. Of littekenweefsel van die ene operatie wellicht, wie zal het zeggen. En het is geweldig in ons fijne Nederland dat je razendsnel terecht kan bij de mammapoli. Overmorgen al, hoe fijn is dat.

NB: na een spannende dag, biopten nemen ( ook geen feest) en wachten op de uitslag, bleek het gelukkig goedaardig te zijn. Ik kreeg meteen mee dat ik dicht borstklierweefsel heb. Deze hele persoonlijke blog deel ik daarom op de #internationale vrouwendag. Ik hoorde vandaag ook dat het Erasmus MC een vrouwenkliniek opent om meer onderzoek te doen naar het vrouwenlichaam, en alles wat te maken heeft met onze bijzondere lichaamssamenstelling, die zo heel anders is dan het mannenlichaam. Fantastisch dat er eindelijk meer aandacht voor komt.

k was zestien toen ik ging werken. Vanaf een jaar of veertien had ik al zaterdagbaantjes maar vanaf mijn zestiende werkte ik voor het ‘echie’. 

Studeren deed ik vanaf zeventien, naast mijn voltijd baan. De wisseldiensten waren slopend soms, maar toen we kinderen kregen ook een uitkomst. Ik zat nooit een dag zonder baan. 

En mijn werk gaf me veel. Naast een vast inkomen leverde het me prachtige levenslessen op, een stevig anker en fijne collega’s. Ik houd van mijn baan en hoop dat ik er mijn pensioen haal.

Maar de laatste jaren groeide er ook een verlangen om een poosje vrij te zijn.
Echt vrij.

Tijd om zelf lukraak in te vullen. Met niks of met alles. Een maandje leek me heerlijk, of twee. 

Het stemmetje in mijn hoofd maakte wild bezwaar. 
Die vond het absurd. Belachelijk. Onmogelijk. 
De lijst waarom het niet zou kunnen groeide in rap tempo.

‘Hoe zit het met het geld dan, riep het stemmetje, want het kost je een maandloon. En hoe zit het met je collega’s eigenlijk? Laat je die zomaar zitten’?

Dat constant afwegen tussen wel/niet gonsde jaar na jaar door mijn hoofd. 

Inmiddels is het een ja geworden. Ja ik ga het doen en ja ook op korte termijn. Want ik wil mijn leven vullen met veel. Veel ervaringen, veel herinneringen en veel genieten. En omdat ik vorig jaar best wat hordes heb moeten nemen realiseer ik me ook dat van uitstel wellicht afstel komt. 

Als ik het nu niet doe dan doe ik het wellicht nooit. 

Veel

Tijdens de veertig jaar dat ik een betaalde baan heb ( in april wordt ik 56) heb ik al veel verdriet gezien. Veel mensen afscheid van het leven zien nemen, ook op jonge leeftijd. 

Eigenlijk hebben we geen tijd te verliezen 

Dus hakten we eindelijk die knoop door en begonnen we met het plannen van iets langer vrij. Werk moest akkoord gaan, de oppas van ons zonnestraaltje moest geregeld zijn en we moesten een potje maken. 

Samen een poosje vrij zijn kost nou eenmaal.

Binnenkort is het zover. We wachten niet tot dat pensioen voor de deur staat, we gaan nu al ruimte nemen voor ‘samen en niks’. We trappen lekker op de rem. Ik ben razend benieuwd wat we er van vinden. Straks bevalt het me zo goed dat ik over twee jaar nog een keer wil 

 foto is van mezelf 

Ik loop niet over van zelfvertrouwen. Nooit gedaan ook. Ik ben iemand die zich vaak wat ongemakkelijk voelt, en extra in gezelschappen.

Zo kom ik niet over op anderen, dat weet ik ook, maar zo is het nou eenmaal. Het zijn schades veroorzaakt door oud zeer en die zullen nooit echt helemaal verdwijnen.

Die eerste keer meegaan naar dat koor was voor mij dus een ding. Om naar die enorme groep van 88 mensen te gaan, die elkaar allemaal kennen, en soms al twintig jaar. En daar wilde ik ineens tussen staan.

En ook nog eens hardop zingen temidden van die groep he?! Mind you…

Kan ik eigenlijk wel zingen, vroeg ik mezelf meermaals af. En wat als die dirigent tijdens de stemtest meewarig zijn hoofd schud, me een schouderklopje geeft en me vervolgens naar huis stuurt? Dat zou me pijn doen. Ik onderging die stemtest dus met klamme handen, maar ik deed het. Want ik wilde niets liever dan ertussen staan. Erbij horen. Luidkeels meedoen. Zingen!

En het lukte 🙂

Nog maar net aspirant-lid af, ging ik vervolgens vier dagen mee naar Londen. Met forse rugklachten en een stemmetje in mijn hoofd die aan me vroeg of ik wel helemaal lekker in mijn hoofd was. Maar ik deed het. Spontaan zingen voor de deur van een pub en een club in Canterbury, meegalmen op een kerstmarkt aan de voet van de Tower bridge en als kers op de taart gaven we een weergaloos optreden op Trafalgar Square in Londen.

En het was …Ik heb er niks passends voor 🙂 Het gevoel dat het me gaf is met niks te vergelijken.

Zingen

Ik heb me nog nooit zo direct thuis gevoeld binnen een grote groep mensen.

Ik ben van nature een ‘spontane meezinger’. Kan ik niks aan doen, gaat helemaal vanzelf. Ik betrap mezelf met enige regelmaat op spontaan gehummm of mee-gezing 😉 Zacht murmelend, dat dan weer wel. Maar toch. En ineens dwarrelden er 88 ‘spontane meezingers’ om me heen.

Ha. Eindelijk werd ik omgeven door net zulke gekkies als ik zelf ben. Nu mocht ik constant voluit.

Tijdens die prachtige reis ontstonden er fijne spontane gesprekken. Ik haakte eens aan bij de één en dan weer bij een ander en at ook mijn ontbijt met steeds wisselende tafelgenoten.

Ik sliep zelfs bij iemand op de kamer die ik totaal niet kende.

En het was allemaal goed. Beter nog: het was hartverwarmend en veilig. Er was geen ongemakkelijk moment, niet eentje, en nergens voelde ik me verloren of alleen ♥️

En dat is echt razend bijzonder.

Beter dan dat wordt het echt niet 😉

PS Aan het eind van 2025 gaan we hele mooie optredens geven! Nu al zin in 🙂

De afgelopen weken lag ik vooral plat, hevige rugproblemen waren een kers op de taart na een voor mij toch al roerig jaar.

Mijn stap terug werd stilstaan.
Met grof geweld moest de rem erop.

Elke beweging werd een gruwel. Een hernia werd genoemd als mogelijkheid, slijtage of anderszins gedoe. Wie het weet mag het zeggen. Zelfs mijn bh’s werden martelwerktuigen, bizar dat daar nooit iets anders voor bedacht is, want zo’n bos hout voor de deur weegt ook. ( extra belasting voor rug en schouders) Op mijn rug binden lukt helaas niet 😉

Inmiddels krabbel ik gelukkig weer op.

En waar menigeen die eerste maand van het jaar ‘dry’ door wil brengen, wil ik nog maar één ding:
Weer kunnen wandelen. Bewegen zoals voorheen.

Simpel he?!

Maar dat wandelen omvat mijn hele wereld 🌎

Een rondje met mijn kleindochter, met haar garnalenvingertjes stevig in de mijne geklemd ( ze loopt als een razende inmiddels)

Lunchwandelen en fijn samen kunnen werken met die heerlijke groep mensen( ik kom eraan hoor lieve collega’s!)

Nieuwe zwerftochten maken met de liefste en vol verwondering mooie natuur ontdekken.

Uren lopen met mezelf, want die chaos aan gedachtes en gevoelens lijken zichzelf te ontwarren tijdens het wandelen.

Het opruimen van dat hoofd gaat daarna bijna moeiteloos.

Bijgaande foto is van mijn rondje van, pak em beet, een half uurtje geleden.
Ze loopt weer 🥳 Ondanks een zeehondenhoestje die hardnekkig mijn slaap blijft verstoren ga ik elke dag naar buiten. Weer of geen weer. Want het lukt. Eindelijk.

Het is fijn als je weer om je heen kan kijken. Mooie dingen kan zien. Het prille begin van de lente, die verdwaalde sneeuwvlok of het geweld van een herfststorm om je oren voelen razen. Bewegen is een luxe als het ineens niet meer wil.

Note to self: koop een knappe regenjas( iemand nog een fijne tip?) zelfs tijdens mijn puberjaren weigerde ik die malle zweterige regenpakken maar misschien moet ik nu toch…

#gezondheid

Ik heb een vreemd jaar achter de rug en dat voel ik extra tijdens dat terugkijken. Ik speelde verstoppertje, zonder me daarvan bewust te zijn.

Van buiten leek ik op wie ik altijd was, van binnen stond ik op standje schreeuwen.
Vol wanhoop zocht ik naar een uitweg. Ik schreef er al vaker over.

Ik voelde me opgesloten in mijn leven, elke dag hetzelfde rondje en waarvoor eigenlijk.
Mijn hele leven voelde compleet nutteloos. Genieten lukte niet, ik was aan het overleven. Dag per dag.

Klinkt dramatisch he?!
Zo voelde het ook.

En ik ben geen prater, gevoelens slok ik op en houd ik verborgen. Zelfs voor mezelf. Ik vind dat moeilijk. Onmogelijk soms. Mijn worstelingen groeiden en stapelden. De angsten werden groter en groter. Slapen lukte nog amper en de nachten duurden een eeuwigheid. In de ochtend sleepte ik me uit bed en deed wat ik moest.
Tot ik knapte.

Inmiddels ben ik op de goede weg, ik begin mezelf weer te worden. Langzaam maar gestaag. Hormoontherapie heeft me enorm geholpen.
Zo opgelucht dat ik mezelf weer herken 🙂

Op naar 2025! Mooie jaarwisseling gewenst aan al mijn lieve meelezers/meelevers!

Praat

PS Ik deel dit wederom om te laten zien dat de #overgang, en al die #hormoonveranderingen, verwoestend kunnen zijn. Ik zocht de verklaring van mijn klachten in een hele verkeerde hoek. De werkstress en mijn chronische ziekte hielpen ook niet echt mee. Dat is verdrietig, en de gedachtes die ik had waren gruwelijk, maar ik ben weer op de goede weg.

Wees alert en praat erover. Ik jank, juich inwendig en zou mijn geluk eigenlijk van de daken willen schreeuwen. 

Omdat ik me steeds meer mezelf voel. En dat is alles.

Liefs van mij

#overgang#hormoontherapie