Op de rand van het fonteintje lag een nieuwe predictor. Bij elke plas hield ze steeds een ongebruikte onder de straal. En bij elke test verschenen er na een poosje twee streepjes. Twee streepjes die haar leven de vervulling zouden geven waar ze vol hartstocht naar verlangde.

Ze was zo opgetogen geweest toen ze hem het nieuws vertelde. Na die ene nacht hoopte ze dat hij nog open zou staan voor een kop koffie samen, en met het schaamrood op haar kaken had ze hem uitgenodigd. En hij kwam.

Zijn ogen hadden een zachte opslag gehad na haar nieuws, zacht maar vastberaden.

‘Er zit niks anders op dan dat je het weg laten halen Nouk, want ik wil absoluut geen kinderen. Nooit. Dat soort verantwoordelijkheid past niet in mijn leven. Nu niet en later ook niet. En ik pas ervoor om over twintig jaar geconfronteerd te worden met een kind dat contact wil. Geld wil of nog erger. Dit kind is ook van mij en het mag er niet komen. Een nachtje pret moet zonder gevolgen blijven. Zeker dit soort ongewenste gevolgen.’

De test was ook nu weer verkleurd. Het bewijs van dat nieuwe leven dat in haar buik groeide.

Ze had hem gesmeekt om van gedachten te veranderen. Op haar knieën zelfs. Maar hij was onverbiddelijk geweest.

Ogen

‘Ik onderneem stappen als het moet. Als jij die abortus weigert te ondergaan. Ik heb evenveel beslissingsrecht als jij en ik zeg nee’.

De woede die in haar ontstond na zijn onvermurwbare weigering had ook haar verbaasd, en het grote mes had als vanzelf in haar hand gelegen. Ze kon zich niet herinneren dat ze het gepakt had. Looiig en vastberaden lag het in de palm van haar hand genesteld.

Nouk keek naar hem, hoe hij daar voor haar lag. Dat machtige lichaam dat nu als een zielig hoopje mens op haar kille keukenvloer lag. Zijn bloed liep als knikkers in een op hol geslagen knikkerbaan langs de voegen richting de deur, haar spierwitte tegels voor altijd helderrood kleurend. Die zou ze nooit meer goed schoon krijgen. Zijn mobiel rinkelde weer zijn irritante deuntje. Die ongelofelijk prachtige ogen staarden in het niets, hun blik nu koud en leeg. Zonder twijfel had ze het lemmet diep in zijn lijf gestoken. En nog een keer. Hij had verbijsterd naar haar opgekeken tot het moment dat hij door zijn knieën was gezakt. Zijn blik voor altijd glazig.

Maar ze had niet anders gekund.

Deze ontmoeting zou niemand haar ontzeggen.

Doortastend liep ze door de keuken, ergens achterin een van de kastjes moest ze nog een pot hebben, dat wist ze absoluut zeker. 

De gedachte aan die ene nacht riep een gevoel van schaamte bij haar op. Ze was aangeschoten geweest, en na die vurige vrijpartij had ze de rest van de nacht boven de toiletpot gehangen.

Ziek van gêne en ziek van de drank. 

Er klonk weer luid gerinkel en nu wist ze zeker dat het niet haar telefoon was. Het deuntje werkte op haar zenuwen. Wat moest ze in vredesnaam met dat malle apparaat. Hoe lang zou het duren voor die batterij leeg was en dat onding haar in stilte zou laten nadenken. Achterin het laatste kastje vond ze de pot lemon curd. Zie je wel, tuurlijk had ze gelijk gehad. De slagroom was inmiddels ingezakt en die klodder gele zoetigheid er bovenop hielp de luchtigheid van de slagroom geen sikkepit. Staand aan het aanrecht nam ze twee grote happen. Het viel als een klomp in haar maag en die keerde zich spontaan om van al dat vet en zuur.  

Drank

Haar minnaar was halverwege die nacht snel vertrokken. Hij had haar nog even over haar rug geaaid terwijl ze boven de pot haar ingewanden er bijna uitbraakte. Drank, oesters en slagroom zijn een gruwelijke combinatie als ze de verkeerde kant op reizen. Ze had zich nog kleiner gemaakt, met die warme hand op haar rug, had zich nog ellendiger gevoeld door zijn lieve gebaar. Misschien was hij wel net zo fantastisch van binnen, als hij van buiten was. Maar daar zou ze nu nooit meer achter komen. 

Ze nam nog een laatste hap van haar cake, de rest mikte ze in één beweging in de afvalbak. Het viel met een doffe klap bovenop een hele lading witte staafjes. Ze hield haar adem even in voor ze de deksel dicht liet klappen. Ze moest vanaf nu goed gaan eten, gezonder. Vol vitamines en mineralen.

Buiten sloeg de regen met kracht tegen de keukenramen. De noordenwind huilde om haar huis, alsof hij met haar mee huilde. Omdat die, net als zij, kapotging van verdriet. Het enorme keukenmes lag nutteloos op de grond. De paniek kolkte vanbinnen, langs lemon curd, cake en slagroom, en schudde nietsontziend oud verdriet wakker. 

Groot, bitter en zwaar.

Ze moest weer een plas.

Toen die onbekende bezoeker de huiskamer van tante Trees binnenstapte, vielen de gesprekken stil. Zelfs nicht Adelheid stopte met praten. De vreemdeling vulde de kamer met zijn aanwezigheid. Hij was niet uitgesproken knap maar hij straalde zelfvertrouwen uit. Tante Trees had hem uitgenodigd, en ze was zelf verbaasd dat hij was op komen dagen. Ze begon te ratelen van schrik en Nouk had voor zichzelf nog maar een glas champagne ingeschonken. Hij had haar blik gevangen, terwijl hij daar midden in de woonkamer imposant stond te zijn.

Ze wist nog precies hoe ze zich gevoeld had toen zijn ogen zich in de hare haakten, ze had zich vast moeten houden aan de leuning van de stoel voor haar omdat haar knieën haar gewicht niet meer leken te houden.

Ze had het aan de champagne geweten, wat op zich geen gekke gedachte was geweest, maar ze wist dat het onzin was.

Nouk sloot haar ogen om zijn handen weer te voelen. Zijn adem in haar hals en de warme lippen die haar lijf tot leven hadden gebracht. De intensheid van zijn blauwe ogen lieten tintelingen achter op haar huid. Die onderzoekende blik, en het  hartstochtelijke vuur dat erin leefde. 

Zo had Karel nooit naar haar gekeken.

Slagroom

Haar ogen waren na dat ene moment de kamer rondgedwaald maar iedereen stond weer te praten, en ze realiseerde zich dat die bliksem alleen haar vol had geraakt. Hij had grijnzend haar blik weer opgevangen, uitdagend en charmant, en zij had zijn blik beantwoord, stoer geworden door de alcoholroes. 

Nouk stopte haar neus tussen de zachte oren van het konijn dat nog steeds op haar schoot lag. Het rook muf, met een vage zweem van Zwitsal. Er was een tijd geweest dat ze het schap met zwitsalproducten niet voorbij had kunnen lopen. Ze had altijd wel iets in haar winkelwagentje gestopt. Billendoekjes, haarlotion of zeepvrije badschuim. En een veel te lange periode had ze zichzelf ook met die babyzeep gewassen. Tijdens het douchen rook het dan net alsof er een kleintje in huis was.

Een baby van haarzelf. Dat zwelgen had ze veel te lang vastgehouden. Het herinnerde haar elke dag aan alles wat ze niet had. 

De slaapkamerdeur piepte, zelfs de scharnieren protesteerden na te lang ongebruikt te zijn geweest. Vanuit de keuken klonk gerinkel. Daar had ze geen rekening mee gehouden. Mobiele telefoons waren de vloek van de huidige tijd. Nouk had er wel een, maar ze vergat hem steeds mee te nemen. Misschien was het de hare wel die zo luidkeels afging. Het toontje was melodieus en frivool. Niet echt iets voor haar.

Vroeger had een mobiel best handig geweest. Toen mam er nog was. En na het overlijden van pap was het pas echt van pas gekomen. Maar toen bestonden die malle apparaten nog niet, en nu was het te laat. Nu was er niemand meer over waar ze een fatsoenlijk gesprek mee zou willen voeren.   

De cake lag inderdaad in de kelderkast. De lang houdbare slagroom stond ernaast. Ze koos een doordeweeks schoteltje sneed een flinke plak, spoot er een dot slagroom op. Ergens moest er ook nog wat lemon curd zijn, in een kastje. Slagroom was voor het eerst van haar leven iets van erotiek geweest. Heel even maar. Net lang genoeg om haar een beetje hoop te geven, een glimp van een nieuw leven.