Japie, reïncarnated

Voor iedereen die weleens met mij meeleest kent mijn gevecht met sprinkhanen in Frankrijk. Er is zelfs weleens geopperd dat die sprinkhanen een collectief brein hebben en elkaar inseinen om mij het leven zuur te maken. Hoe het ook zij: ik dacht het oprecht afgerond te hebben. De waarheid is echter huiveringwekkender.

Momenteel zijn we weer op ons favoriete plekje in Frankrijk. De zon schijnt, we zwemmen wat en doen eens een tukje in de schaduw. Niks moet, alles mag. En het barst hier spontaan van de braam sprinkhanen. We komen hier al jaren en het is de eerste keer dat ik ze tegen het vege lijf loop. Ze zijn groot, bruin en geniepig.

We vinden ze vroeg in de ochtend op onze ‘peddelluchtbedjes’, midden op de tafel en de liefste vond een geplette onder de handdoek in zijn stoel ( oprecht sorry!) Liefdevol verdrijven we ze naar waar ze horen, ver buiten ons franse kampementje 🙂

Kruipen

Gister voelde de liefste iets over zijn rug lopen middenin de nacht. ‘Ik was het echt niet’ zei ik onschuldig met mijn wimpers knipperend. We onderwierpen ons bed vervolgens aan een minutieus onderzoek, beelden van James Bond-achtige vogelspinnen terroriseerden mijn netvlies. Niets gevonden, vanzelfsprekend niet.

Vannacht kroop ik heerlijk knus onder mijn dekbedje. Het koelt ’s nachts goed af dus ik kon fijn diep wegduiken. Mijn eerste slaaproes had me bijna te pakken toen ik iets over mijn voeten voelde kruipen. Met een gil schoot ik overeind, sloeg de dekens open en knipte het licht aan. Op de rand van mijn voeteind zat hij heel relaxed te zijn. Hij knipoogde zelfs brutaal naar me alsof hij zeggen wilde: Honey, i’m back!

Die hele familie sprinkhaan heeft gewoon de pik op mij.

Met een ferme zwaai gooide de liefste hem van mijn voeteneind. ‘Opzouten Japie, er is geen plek voor jou in deze herberg’. De rest van de nacht heb ik bijzonder weinig geslapen, ik voelde overal Japie’s kriebelen 😉 Muggen die boven je hoofd zoemen als je wil slapen, ineens vind ik ze zo beroerd nog niet.