Ze liggen te face timen, onze twee dochters, tijdens moederdag. Onze jongste logeert weer een nachtje thuis, en ligt op haar bed te face timen met haar grote zus. ‘Met Louisiana’ zoals ze haar weleens gekscherend noemt. Ze zitten te geiten zoals zusjes vaak doen. Ik moet erom grinniken, om hun gekkigheid. Moeder worden isContinue reading “Rijkdom”
Author Archives: Cynthia Poen
Die vuile lucht
Ik sta voor een oud flatgebouw. Het is heerlijk buiten, ik ruik de lente. Ik stop jas en tas in mijn fietstas, verzet mijn fiets nog een stukje en treuzel nog wat. Ik haal diep adem, open de deur en stap de hal in. Het trappenhuis is donker en muf. De voordeur van zijn huisContinue reading “Die vuile lucht”
Verslonden door mijn eigen moeten
Ik kon geen krant openslaan of site bezoeken zonder ze tegen te komen, die wegwijzers richting ultiem geluk. Voor een fijner en relaxter leven. Inspirerende nieuwe richtingen om het leven zin te geven, en lifecoaches die je ‘in je kracht zetten’, de mogelijkheden leken eindeloos. Ik was op dat moment zoekende en zocht door alContinue reading “Verslonden door mijn eigen moeten”
Helder beeld
‘Jij laat zien hoe het voelt om in de ouderenzorg te werken’ zegt mijn dorpsslager ’want ik had werkelijk geen idee, tot ik jouw stukjes las. Het blijft door mijn hoofd zingen, die ene zin. Als ik aan de zorg denk, dan denk ik vooral aan de kwetsbaarheid. Aan al die mensen, die ineens voorContinue reading “Helder beeld”
De ouderenzorg uit het verdomhoekje
Ze zit al voor het raam als ik aan kom lopen. Kwiek veert ze overeind en opent de deur. ‘Kom binnen’, zegt ze, ‘ik zat al op je te wachten’. Ik ben aanbeland bij de laatste cliënt uit een lange ochtendroute, inmiddels is het ruim na enen. Na een ochtend voornamelijk praktisch zorgen voor is dit bezoekjeContinue reading “De ouderenzorg uit het verdomhoekje”
Loslaten
Het is een doorsnee donderdagmiddag, en ik ben bij de introductie van het nieuwe huidcentrum in het plaatselijke ziekenhuis. In de pauze kijk ik op mijn mobiel en zie een appje van onze jongste dochter. ‘Mam, ik ben gebeld’, staat er, inclusief uitroeptekens en emoticons. Ik voel onmiddellijk een knoop in mijn onderbuik, want ikContinue reading “Loslaten”
Moe
Het lijkt een beetje een hippe term te worden, moe, want ik hoor hem echt te pas en te onpas.Moe dekt zoveel ladingen en iedereen snapt moe, ook zonder al te veel uitleg. Vorige week zag ik nog een filmpje over moe zijn voorbij komen op social media. De tekst in het filmpje was vooral veel van hetzelfde,Continue reading “Moe”
Overgeleverd aan willekeur.
Mijn oudoom Petrus Schol, roepnaam Piet, werd op vierentwintig september 1944 gefusilleerd in Leusden. Piet is maar achtentwintig jaar worden. Geboren in een eenvoudig arbeidersgezin koos Piet voor het bakkersvak. Hij kwam terug naar Nederland net nadat de oorlog was uitgebroken, hij was toen twee jaar aangemonsterd geweest als bakker/kok bij de Nederlandse Stoombootmaatschappij. HoeContinue reading “Overgeleverd aan willekeur.”
Dit ben ik, op papier
Schrijver zijn, en om vanuit gevoel te durven schrijven, is een enorme stap geweest. Want het is spannend om kwetsbaar te zijn, en ik blijf het een uitdaging vinden om mijn zielenroerselen te delen met de wereld. Op deze plek vind je een bonte verzameling verhalen. Geschreven met een knipoog of een traan. Blogs overContinue reading “Dit ben ik, op papier”
De weg terug bleek onvindbaar.
Hij is de grote broer van mijn lagere schoolvriendinnetje. Indrukwekkend, zoals alleen grote broers dat kunnen zijn. Lang, sportief en prachtige bruine krullen. Zachtaardig en een toonbeeld van een lieverd. Dat zag ik toen nog niet zo duidelijk, ik kijk in dat stadium van mijn leven vooral met bewondering naar hem, zoals dat gaat metContinue reading “De weg terug bleek onvindbaar.”