Category Archives: Mental Health

Verbijsterd, dat is ongeveer hoe ik me voel, verbijsterd en nog zoveel meer waar ik de woorden niet voor vind. Ik ben verbijsterd door die enorme hoeveelheid zinloos geweld dat zich als een olievlek lijkt te verspreiden. Vies, zwart en akelig hecht het zich keer op keer, aan steeds meer mensen. Uitwissen of wegvegen luktContinue reading “Wreed en donker”

En zomaar ineens ben ik vier weken verder, vier weken sinds dat gesnij in mijn gezicht. Elke ochtend kijk ik even in de spiegel, of mijn litteken er rustig uitziet. Want een ruime week nadat de hechtingen eruit waren gegaan werd alles ineens wat dik, en zag het er vreemd uit. Begon het weer teContinue reading “Vier weken verder”

Sommige dagen, die kunnen gewoon echt niet gered worden, die kan je maar beter gewoon overdoen. Als dat zou kunnen, zou dat zalig zijn. Ik had afgelopen donderdag zo’n ‘absoluutnietteredden’ dag. De nacht ervoor begon het al, met hevige buikpijn. Gezien mijn medische historie niet geheel onlogisch, maar wie heeft daar zin in op vakantie.Continue reading “Soms zit het mee…..”

Een week, het is pas een week geleden en je ziet er al bijna niks meer van. Ook al vind ik het niet storend hoor, dat streepje in mijn gezicht. Ik heb het omarmd eigenlijk, en het is nu gewoon een deel van mij geworden. Misschien juist wel goed als ik het blijf zien, dachtContinue reading “En weer is het dinsdag”

Zelden was ik zo blij dat het dinsdag was. Jippieee, dacht ik gister, ze mogen eruit. Vier uur in de ochtend was het, en de vogeltjes waren net als ik al wakker. Hartstochtelijk probeerde ik dagelijks door die pleisters heen te kijken. Niet gelukt natuurlijk 🙂 Mijn toet heelde voorzichtig, elke dag een beetje meer,Continue reading “Heerlijk weer voluit lachen”

Ik sta weer voor de spiegel, en kijk naar mijn gezicht. Het is achter de rug denk ik bij mezelf, ook al zit ik er nog middenin natuurlijk. Die hele grote witte pleister was als een vlag in mijn gezicht, en donderdagmiddag mocht die eraf. Razend benieuwd was ik, hoe het er uit zou zien.Continue reading “Een vlag in mijn gezicht”

‘Het is geen openhart-operatie Cynt, zeg ik een keer of wat tegen mezelf, het is een schepje uit een redelijk groot hoofd. Plek zat, niet zo miepen’. Ik worstel met iets dat ogenschijnlijk niet groot is, maar voor mij gek genoeg wel zo voelt. Kanker en kwaadaardig, maar goed behandelbaar dus geen drama. Toch voelContinue reading “Aanstelleritis”

Het voelt alsof het al achter de rug is, terwijl ik er nog doorheen moet natuurlijk. En ik vind het razend spannend, oprecht. Maar ik moet er vertrouwen in hebben, dat ze er weer wat moois van maken, van mijn toet. Dat moet gewoon. Die hap kwaadaardige cellen die eruit moet, dat zie je straksContinue reading “Onwerkelijk”

Ik had totaal geen zin om te rennen vanmorgen, zoals ik er de laatste weken eigenlijk steeds geen zin in heb. Ik wilde alleen maar lekker in mijn bed, onder de dekens, en vooral niets moeten. Dus ik ging, natuurlijk ging ik, want als ik ergens van op knap dan is dat van een rondjeContinue reading “Gesnij in mijn gezicht”