Category Archives: Mental Health

Sommige dagen, die kunnen gewoon echt niet gered worden, die kan je maar beter gewoon overdoen. Als dat zou kunnen, zou dat zalig zijn. Ik had afgelopen donderdag zo’n ‘absoluutnietteredden’ dag. De nacht ervoor begon het al, met hevige buikpijn. Gezien mijn medische historie niet geheel onlogisch, maar wie heeft daar zin in op vakantie.Continue reading “Soms zit het mee…..”

Een week, het is pas een week geleden en je ziet er al bijna niks meer van. Ook al vind ik het niet storend hoor, dat streepje in mijn gezicht. Ik heb het omarmd eigenlijk, en het is nu gewoon een deel van mij geworden. Misschien juist wel goed als ik het blijf zien, dachtContinue reading “En weer is het dinsdag”

Zelden was ik zo blij dat het dinsdag was. Jippieee, dacht ik gister, ze mogen eruit. Vier uur in de ochtend was het, en de vogeltjes waren net als ik al wakker. Hartstochtelijk probeerde ik dagelijks door die pleisters heen te kijken. Niet gelukt natuurlijk 🙂 Mijn toet heelde voorzichtig, elke dag een beetje meer,Continue reading “Heerlijk weer voluit lachen”

Ik sta weer voor de spiegel, en kijk naar mijn gezicht. Het is achter de rug denk ik bij mezelf, ook al zit ik er nog middenin natuurlijk. Die hele grote witte pleister was als een vlag in mijn gezicht, en donderdagmiddag mocht die eraf. Razend benieuwd was ik, hoe het er uit zou zien.Continue reading “Een vlag in mijn gezicht”

‘Het is geen openhart-operatie Cynt, zeg ik een keer of wat tegen mezelf, het is een schepje uit een redelijk groot hoofd. Plek zat, niet zo miepen’. Ik worstel met iets dat ogenschijnlijk niet groot is, maar voor mij gek genoeg wel zo voelt. Kanker en kwaadaardig, maar goed behandelbaar dus geen drama. Toch voelContinue reading “Aanstelleritis”

Het voelt alsof het al achter de rug is, terwijl ik er nog doorheen moet natuurlijk. En ik vind het razend spannend, oprecht. Maar ik moet er vertrouwen in hebben, dat ze er weer wat moois van maken, van mijn toet. Dat moet gewoon. Die hap kwaadaardige cellen die eruit moet, dat zie je straksContinue reading “Onwerkelijk”

Ik had totaal geen zin om te rennen vanmorgen, zoals ik er de laatste weken eigenlijk steeds geen zin in heb. Ik wilde alleen maar lekker in mijn bed, onder de dekens, en vooral niets moeten. Dus ik ging, natuurlijk ging ik, want als ik ergens van op knap dan is dat van een rondjeContinue reading “Gesnij in mijn gezicht”

Ondanks mijn hardnekkige negeer gedrag was ik moe de afgelopen dagen, want dat wachten trekt je batterijtje wel leeg. Dat deed het bij mij wel tenminste. En hoezeer ik ook verlangde naar het moment van de uitslag, toen het eindelijk zover was had het ineens best wat langer mogen duren. Want het niet weten wasContinue reading “Toch spannend”

Ik zit in een soort niemandsland, zo voelt het tenminste. Afwachten, ik haat het. Ik ben razend dankbaar dat ik thuis kan werken, want van teveel drukte om me heen wordt ik onrustig. Raar maar waar. Nu snap ik ook een beetje waarom mensen kluizenaar worden, dacht ik vanmorgen, want soms is alleen zijn nouContinue reading “Niemandsland”

Ik heb kanker, dacht ik vannacht, ik kan het maar moeilijk geloven. Dat k-woord, waar je zelf nooit mee geassocieerd wil worden, blijkt ineens in mijn lijf te zitten. Het is als een storm aan emotie, die van binnen woedt, en ik weet zelf niet goed hoe ik er mee om moet gaan. Grote emotiesContinue reading “Na de diagnose”