Category Archives: Werken in de gezondheidszorg, ervaringen van een verpleegkundige

Sterven doen we allemaal op onze eigen manier, en wat op dat kwetsbare moment fijn voelt is ook voor iedereen anders. Sommige mensen zijn het allerliefste in hun eigen ’thuis’, maar het gebeurd ook regelmatig dat iemand thuis niet meer fijn vind. Als er weinig tot geen netwerk is kan het voorkomen dat iemand eenContinue reading “Laatste wens”

Vandaag eindigt het leven, het leven van ‘mijn’ bijzondere meneer, hij verlangde naar zijn einde. Zijn leven is geleefd, vind hij zelf, het is mooi geweest. Met de regie stevig in eigen handen, kiest hij zijn eigen moment. Ik vind hem dapper, ‘mijn’ bijzondere meneer, want deze laatste periode was razend lastig voor hem. ZijnContinue reading “‘Mijn’ bijzondere meneer”

Het is nog vroeg in de ochtend. Ik ben met mijn collega fijn aan het werk, serieus en geconcentreerd, alle taken hebben we op voorhand verdeeld. Ik sta op de gang, en zoek wat materiaal bij elkaar voor ik naar de volgende bewoner ga. Het gesprek dat mijn collega met de bewoner heeft waar zijContinue reading “Zomaar een dagdienst”

‘We doen wel eerst koffie toch’? vraagt ze, terwijl ze de koffiepot aanzet. Ik moet lachen, en knik van ja, natuurlijk doen we eerst koffie. Ondertussen weiger ik pertinent op mijn horloge te kijken. De klok tikt stug door, maar ik probeer altijd tijd te maken voor oprechte aandacht. Welzijn en zorgen voor wordt nogContinue reading “Eerst koffie”

Ik voel de weemoed in mijn lijf, bij de gedachte aan alle nachtdiensten die ik ooit draaide. Want ik heb er ladingen mooie herinneringen aan. Maar ook de vermoeidheid van die tropenjaren ben ik niet vergeten. Zeker toen de kinderen klein waren, en ik een jaar of zeven alleen maar nachten werkte, vond ik hetContinue reading “Hé nachtzuster”

Ik weet het, ergens spijt van hebben is zonde van je tijd. Alsof je terug kan draaien wat al gebeurd is. Het is als jezelf dubbel pijnigen. En toch had ik afgelopen week oprechte spijt, ook al helpt er echt geen lieve moedertje meer aan. En dan heb ik het niet over een enorme tattooContinue reading “Als ik toch…”

‘ ‘Het voelt alsof ik haar wegdoe, zegt hij, het verdriet klinkt loodzwaar door in zijn stem. Ik weet dat het beter is, voor haar, maar het doet zo’n pijn. Elke vijf minuten verander ik van mening, en het verscheurd me’.  Ik heb dezelfde woorden al zo vaak gehoord, ontelbaar vaak. Besluiten dat het thuisContinue reading “Wegdoen”

Ineens behoor ik tot de groep thuiswerkers. Het grootste deel van mijn werkende leven was ik een ‘directe zorger’, en daar was ik altijd trots op. Als er storm waarschuwingen werden gegeven, of ander uitdagend weer waarbij je beter thuis kon blijven, haalde ik altijd schamper mijn schouders op. Wat recalcitrant brulde ik dan naarContinue reading “Thuiswerken”

Ooit liep ik stage in een bejaardentehuis, ik zal zestien geweest zijn, en ik voelde me vooral voor de leeuwen gegooid. Ik wilde niets liever dan de kraamzorg in, maar werd helaas ingedeeld voor een stage in de ouderenzorg, en vol weerzin stapte ik er naar binnen. Jannie kreeg mij toebedeeld, en gaf me lukraakContinue reading “Verloren”

Hij heette Maarten, en het beeld dat ik van hem heb is nog glashelder. Ondanks die drieëndertig jaar die er inmiddels zijn verstreken. Maarten had een spierziekte. Het was mijn allereerste kennismaking met deze gruwelijke ziekte, ik zal achttien geweest zijn, en het maakte diepe indruk op mij. Zoals zoveel van die ontmoetingen met de tegenslag vanContinue reading “Maarten”