Category Archives: Werken in de gezondheidszorg

‘We doen wel eerst koffie toch’? vraagt ze, terwijl ze de koffiepot aanzet. Ik moet lachen, en knik van ja, natuurlijk doen we eerst koffie. Ondertussen weiger ik pertinent op mijn horloge te kijken. De klok tikt stug door, maar ik probeer altijd tijd te maken voor oprechte aandacht. Welzijn en zorgen voor wordt nogContinue reading “Eerst koffie”

Ik voel de weemoed in mijn lijf, bij de gedachte aan alle nachtdiensten die ik ooit draaide. Want ik heb er ladingen mooie herinneringen aan. Maar ook de vermoeidheid van die tropenjaren ben ik niet vergeten. Zeker toen de kinderen klein waren, en ik een jaar of zeven alleen maar nachten werkte, vond ik hetContinue reading “Hé nachtzuster”

Ik weet het, ergens spijt van hebben is zonde van je tijd. Alsof je terug kan draaien wat al gebeurd is. Het is als jezelf dubbel pijnigen. En toch had ik afgelopen week oprechte spijt, ook al helpt er echt geen lieve moedertje meer aan. En dan heb ik het niet over een enorme tattooContinue reading “Als ik toch…”

‘ ‘Het voelt alsof ik haar wegdoe, zegt hij, het verdriet klinkt loodzwaar door in zijn stem. Ik weet dat het beter is, voor haar, maar het doet zo’n pijn. Elke vijf minuten verander ik van mening, en het verscheurd me’.  Ik heb dezelfde woorden al zo vaak gehoord, ontelbaar vaak. Besluiten dat het thuisContinue reading “Wegdoen”

Ineens behoor ik tot de groep thuiswerkers. Het grootste deel van mijn werkende leven was ik een ‘directe zorger’, en daar was ik altijd trots op. Als er storm waarschuwingen werden gegeven, of ander uitdagend weer waarbij je beter thuis kon blijven, haalde ik altijd schamper mijn schouders op. Wat recalcitrant brulde ik dan naarContinue reading “Thuiswerken”

Ooit liep ik stage in een bejaardentehuis, ik zal zestien geweest zijn, en ik voelde me vooral voor de leeuwen gegooid. Ik wilde niets liever dan de kraamzorg in, maar werd helaas ingedeeld voor een stage in de ouderenzorg, en vol weerzin stapte ik er naar binnen. Jannie kreeg mij toebedeeld, en gaf me lukraakContinue reading “Verloren”

Hij heette Maarten. Het beeld dat ik van hem heb is nog glashelder ondanks die drieëndertig jaar die er inmiddels zijn verstreken. Maarten had een spierziekte. Het was mijn allereerste kennismaking met deze ziekte, ik zal achttien geweest zijn, en het maakte diepe indruk op mij. Voor Maarten zorgen was pittig. Maar hij moest dieContinue reading “Maarten”

De eerste keer dat ik bij iemand thuis waakte, staat in mijn geheugen gegrift. Hij was een kroegbaas, en bleek een goede kennis te zijn van een oom van mij. Ik was overrompelt omdat hij nog zo jong was, hij stond nog zo vol in het leven. Zijn kinderen waren van mijn leeftijd, twintigers, enContinue reading “Bijzonder”

Er gebeurde altijd wel iets, tijdens al die jaren dat ik bij mensen thuis waakte. Niet alleen de nacht zorgde soms voor een extra dimensie aan dat stervensproces, soms ging ineens toch de angst overheersen, was thuis blijven toch te spannend. Of er waren complicaties waardoor er op het laatste moment nog gekozen werd voorContinue reading “Onverwacht”

Haar immense woede tekent een grimas op haar gezicht, wild klauwt ze lukraak om zich heen, en haar nagels zijn gruwelijk en vlijmscherp. Als ik eraan terugdenk krijg ik nog steeds kippenvel, want ik was zeer regelmatig slachtoffer. Tot het moment dat ze bij ons kwam wonen woonde ze nog zelfstandig, zo goed en zoContinue reading “Onbegrepen”