‘Kan je iets eerder stoppen vandaag’? Het is vrijdagmiddag, en ik kijk vol verlangen uit naar mijn vrije dagen. Een weekeind vol met helemaal niks. Soms zijn die het allerfijnste. Weekeinden zonder afspraken, verjaardagen of andere ‘gezellige weekeindversnellers’.

Deze zaterdag en zondag waren nog een blank canvas.

En nu krijg ik aan het eind van de middag een appje van de liefste. Zelfs na 33 jaar weet hij me nog regelmatig te verrassen. Hij heeft een weekeindje weg geboekt voor ons, heeft mijn tas alvast ingepakt( die ik nog wel even ga checken voor vertrek ;-)) en hij staat al te trappelen tot ik klaar ben met mijn werk.

De collega’s grijnzen om mijn rode wangen omdat ik ineens niet kan wachten tot ik naar huis kan. Mijn weekeind blijkt ineens gevuld te zijn met een cadeautje 🙂

Niet veel later zitten we in de auto. We kletsen onze week door, zetten een lekker muziekje op en ik voel mijn werk vanzelf van me afglijden. De verrassing heeft nog een extra lading want we gaan naar Groesbeek, het dorpje waar mijn oma vandaan kwam. De oma die ik amper gekend heb. Ik was nog maar een guppie toen ze overleed. En nu ga ik naar een omgeving waar een deel van mijn roots liggen.

Weekeind

Mooi vind ik dat 🙂

Hotel de Wolfsberg blijkt een echt snoepje te zijn. Het heeft een prachtige ambiance en diezelfde avond worden we in het bijbehorende restaurant heerlijk in de watten gelegd. In de directe omgeving kan je uren ronddwalen, de schoonheid van de natuur is echt waanzinnig mooi daar.

Dat mijn grootmoeder hier haar jeugd doorbracht geeft het geheel een extra lading.

Dat lege weekeind werd gevuld met heel veel zaligs, in maar 48 uur kreeg ik een week aan herinneringen in mijn schoot geworpen. En het gevoel even in de voetstappen van mijn grootmoeder te wandelen.

Wat een dierbaar cadeautje ;-

Het roze inpakpapier ontsnapt aan mijn wanhopige vingers, de chaos voor mijn ogen wordt groter in plaats van kleiner. Ik hoor mezelf een diepe zucht slaken. Passende cadeautjes kopen kan ik als de beste, het gezellig inpakken ervan is helaas een kwaliteit die ik ontbeer.

Ik ben een rasechte  inpakmuts.

Iets goed kunnen is fantastisch. Dat lijkt me fantastisch moet ik zeggen, want ik heb er absoluut geen ervaring mee. Een oud-collega van mij kan bijvoorbeeld geweldig bakken. Als een echte patissier. Het smaakt goed en het ziet er oogstrelend uit. Ongebreidelde bewondering heb ik ervoor. Iets lekkers bakken kan ik ook, maar negen van de tien keer ziet het er niet uit. 

Slagveld 2.0, je hebt vast een beeld 😉

Een realistische tekening maken is ook een talent dat ik niet bezit. Een goede kennis van mij kan fantastisch schilderen. En echt elk schilderij dat ze produceert is fantastisch. Levensecht. Werkelijk waar. Onbegrensde bewondering heb ik voor een talent als de hare. Bij mij loopt elke poging om iets fraais te produceren uit op een kindertekening. Grappig, maar niet om aan te zien. 

Dat heb ik dus ook maar opgegeven.

En datzelfde gaat inmiddels dus ook op voor het inpakken van cadeautjes. In mijn hoofd ziet het idee wat ik heb om er een lief pakje van te maken er fantastisch uit, tot ik het daadwerkelijk in de praktijk probeer te brengen. Gepruts dat tot een enorme chaos leid. Wederom. Die zorgvuldig uitgekozen leukigheidjes verdienen een gezellig omhulsel. Maar om die met zorg uitgekozen papiertjes er knappies omheen te krijgen is dus nogal een ding.

Terwijl ik weer eens onvervalst loop te worstelen met een babyshower-gezelligheidje, moet ik ineens denken aan mijn moeder. Mijn mam had een loeier van een rol patroonpapier staan in de kelder. Mijn pap scoorde die ooit voor haar op een klus die hij had bij een papierfabriek. Als coupeuse kwam patroonpapier altijd van pas, dus mam was er dolgelukkig mee. Die rol leverde echter voor de komende vijftig jaar voldoende patroonpapier 😉 

Daar kon ze dus nog veel meer mee doen.

Gelukkig maar, want mam had nooit echt inpakpapier. Daar was geen geld voor. Mijn creatieve moedertje wikkelde elk cadeautje dus gewoon in een stuk wit patroonpapier, knipte vervolgens wat verse bloemen of takjes groen uit de tuin ‘et voilà’: ze had een snoet van een presentje.

Ik sla mezelf voor mijn hoofd dat ik nou juist dat was vergeten. Als ik naar het treurig ingepakte, wat wanstaltige, cadeau kijk dat op onze eettafel ligt, weet ik precies wat ik voortaan ga doen. 

De volgende x doe ik net als mam 🙂

‘Welke les zou je graag mee willen geven aan de huidige generatie jongeren’, vraagt ze. Mijn eerste gedachte bij dat soort vragen is standaard dat ik de wijsheid mis om hier antwoord op te geven. De echte wijsheid die nodig is voor deze vraag.

Toch graaf ik even, en mijn reactie op haar vraag komt rap boven drijven.

‘Niets is voor altijd’.

En dat bedoel ik op een positieve manier, ook al is deze uitspraak voor allerlei uitleg vatbaar. Het is een les die ik zelf moest leren en waar ik enorm dankbaar voor ben. Ik wil hem daarom graag aan anderen meegeven. Als je zestien bent, en je weet niet welke keuze je moet maken, onthoud dan dat niets voor altijd is.

Qua studie of werk.

En ook als je inmiddels een jaar of dertig bent en twijfelt aan de richting die je hebt gekozen. Die uitspraak is dan nog net zo waar. ‘Past dit wel het beste bij mij, waar ben ik goed in en wat wil ik graag’. Vragen die soms in hart en hoofd ronddwalen. Ik zeg dan met liefde tegen je: ‘maak je geen zorgen, er komt vanzelf een moment waarop je het wel weet’.

En soms verandert dat weten door de jaren heen. Want elk mens groeit en verandert.

Studie

Die ene specifieke studierichting is echt niet in beton gegoten, er zijn zoveel meer wegen die naar Rome leiden. Naar dat fijne gevoel van vervulling en geluk. Om je op je plek te voelen, daar waar je op dat moment staat in je leven. Ik ontwikkelde me pas veel later. Ik durf te zeggen dat ik een rasechte laatbloeier ben. Ik leerde van het leven en van het werk dat ik deed, maakte af en toe een zijstap en heb ook weleens heel impulsief mijn baan opgezegd om iets anders te gaan doen.

Het leerde me waanzinnig veel lessen. Onschatbare zelfs. Maar ik heb in mijn hele leven nog nooit een dag zonder werk of inkomen gezeten. Ik pakte aan wat er op mijn pad kwam. Voelde het goed, dan deed ik het.

En ik ben trots op alles wat ik bereikt heb.

Elk mens is anders, en niet iedereen vind een handvat in mijn ervaringen. En dat is helemaal goed. Maar de keuzes voor een studie die je maakt als je nog zo jong bent, wanneer je als mens nog zoveel moet groeien, zijn niet voor altijd.

Hou je daar maar aan vast. Wie weet maakt het dat keuzemoment een tikkie eenvoudiger. Ik hoop het 🙂

Ze suizen me voorbij, met een bloedgang, hun ogen schuin op de mobiel die stevig in hun handpalm ligt. Af en toe dwalen hun ogen even naar de weg om vervolgens weer op hun mobiel te belanden. Die telefoon die nog zoveel geheimen heeft, en die ontdekt moeten worden. Vrienden op de app, een prille liefde waar contact mee is of een zogeheten influencer wellicht die gevolgd moet worden( alleen het woord roept al een allergische reactie bij mij op)

Ik fiets rustig verder, met een tikkie onbegrip malend door mijn hoofd. Bezorgdheid. Een elektrische fiets in combinatie met een puber die niet op de weg let vind ik een spannende combinatie. Ik geniet tijdens die rit naar huis van al het groen om me heen, van de voortuinen van andere mensen en die zalige zon. Na een dag op kantoor is er buiten altijd wel iets te beleven. Op mijn gemak ‘niet elektrisch’ doortrappend laat ik de werkdag achter me.

Haast

De volgende dag zit ik in de auto. Terwijl ik een langzame voorganger inhaal zie ik dat hij op zijn mobiel zit tijdens het rijden. Onbegrijpelijk vind ik dat. Een vrachtauto die me tegemoet komt idem dito. Je ziet het vaak al aan de rijstijl, licht slingerend of niet aansluitend op het verkeer ervoor. ‘Die is met iets anders bezig’, denk ik dan en ik heb altijd gelijk.

Vijf minuten later wordt ik ingehaald, met scheurende banden duikt de kleine zwarte auto tussen mij en de volgende auto, net voor het tegemoet komend verkeer. Hij moet vol op zijn rem om ertussen te kunnen, om daarna gas te geven en al slingerend nog een auto in te halen. Een paar minuten later staat hij voor me bij het stoplicht.

De wereld heeft haast lijkt wel. Constant haast, op zoek naar minuten die teruggewonnen kunnen worden. Ergens. Door medeweggebruikers in te halen die trager zijn, door te appen of te bellen tijdens het rijden en in een file steeds van baan te wisselen. In de hoop sneller op te schieten, in plaats van te aanvaarden dat het even zo is op dat moment. Het helpt niet, dat gejaag, je bereikt het tegenovergestelde volgens mij. Gejaagdheid in het kwadraat. Het zorgt bij mij altijd voor een bepaalde onrust, alsof ik dubbel op moet letten. Ook voor die ander. Al die drukte om me heen is overweldigend soms.

Na een minuut of twintig ben ik weer thuis. Ik sluit zorgvuldig de voordeur, laat de gehaaste wereld even achter me en verlang meer dan wat ook naar de rust en ruimte van Frankrijk waar ik omringd werd door prachtige natuur.

Volgens mij is het hoog tijd om een thuiswerkdag in te roosteren 🙂

Die kruimel van hiernaast groeit weer richting haar volgende fase, het middagslaapje moet er langzaam maar zeker aan geloven. Deze tante is na een flinke tuk namelijk nog goed voor een halve avond ‘mamaaaaaa, slokje water, verhaaltje, knuffel’, en alles wat ze nog meer kan verzinnen.

Ik moet er stiekem om grinniken want ik kan me die fase nog heel erg goed herinneren! Onze oudste heeft tijdens die periode weleens het net geplakte behang met haar garnalenvingertjes verwijdert. Als een ware steltvlieger pulkte ze heel stilletjes die vers behangen babykamer weer semi-kaal. Ook de wanhoop van toen voel ik nog glashelder, ik stond daar met die dikke buik vol overtuiging te janken van die stapel behang die een uur ervoor zo prachtig op die babykamermuur had gezeten.

Die fase van je zwangerschap zeg maar 😉 Maar ik dwaal af.

Afgelopen donderdag mocht ze daarom met buuffie op stap, dan vergeet je dat je eigenlijk wel moe bent. Buuffie leid af. Na een ochtend op de peuter, en echte piratenschmink, gingen wij ook nog even samen op avontuur. Mooi excuus voor buuffie om een poosje van die leukerd te genieten ( ik was op vakantie geweest tenslotte), haar broertje ging fijn op één oor dus daardoor had haar mams ook even haar handen vrij.

Win-win zeg ik.

Feest

Op stap dus. Gezellig. Allereerst besloten we, na goed overleg, dat we naar de winkel gingen. Buuf had nog wat gezellige artikelen aan te schaffen en zij hobbelt graag mee. Door elke winkel. Deze gezelligert vind het allemaal enig. Al kwebbelend koetelden we van adres naar adres.

‘Kijken’, vraagt ze steevast. Ga maar lekker kijken kind, op ontdekkingstocht gaan is geweldig. Na de boodschappen waren de ‘vissies’ aan de beurt, ook altijd favoriet. Vol verwondering ziet ze die elke keer als was het voor het eerst. Glunderend kijkt ze op naar buuf terwijl ze alle ‘vissies’ aanwijst, en buuf glundert vol overgave terug.

Aan het eind van ons rondje lopen we langs de ijsboer. Natuurlijk weet ik allang wat ze me gaat vragen. ‘Eerst mama vragen of het goed is’, zeg ik. Enthousiast knikt ze als ik mijn telefoon pak. Gillend van plezier ziet ze haar mama in het schermpje verschijnen. Lang leve #FaceTime. Van mama mag het, natuurlijk mag het, dus gaan we gezellig een smaak uitzoeken. Met een aardbeienhoorntje waar je u tegen zegt lopen we weer naar buiten.

‘Hier opeten buuf’. Tuurlijk blijven we. Dat maakt het feest tenslotte pas echt compleet. Ze wil van mijn smaak proeven, en ik moet een lik van de hare. Giechelend smakken we met onze wangen vol ijs. Het smelt sneller dan dat zij het op kan eten, maar wat boeit het. Het is genieten in het kwadraat met deze dame. Met een enorme ijssnor en een buik vol koud rommelen we weer naar huis. Gelukkig ben ik volgende week donderdag weer vrij 🙂