Vanmorgen las ik een post op #LinkedIn die bij mij een vloedgolf van oude herinneringen losmaakte. De post ging over studiekeuzes, over het schoolniveau van je kinderen en de waarde die er in deze maatschappij aan wordt gehangen.

Kijk maar naar de Cito-toets. Of naar de standaard vragen die je krijgt op verjaardagen of feestjes, en het gewicht dat er aan ‘makkelijk leren’ wordt gehangen. Dat is simpelweg boffen en zegt niets over iemands karakter.

Die hele schooltijd van onze kinderen heb ik getracht ze bewust te maken van hun eigen keuzes. Dat het van belang is dat ze happy zijn met de weg die ze inslaan. Niet om tegemoet te komen aan huize hoge verwachtingen, van henzelf of anderen, we wilden dat ze zelf hun pad bepaalden.

Mijn schooltijd was geen fijne, ook omdat ik nogal een laatbloeier ben. dat wilde ik onze meiden besparen.

We stimuleerden ze om hun best te doen, en alles uit hun vermogens te halen. Maar niet ten koste van. En alle twee vinden ze daarin hun eigen weg. Dat middelbare school diploma vond ik belangrijk, het is tegenwoordig een vereiste om die af te maken, maar het niveau vond ik niet van belang. Wij wilden boven alles dat ze happy waren met waar ze hun dagen mee vulden.

Je kan je tijdens je hele leven nog ontwikkelen of een studie oppakken, als je je als mens een beetje ontwikkeld hebt, en weet wie je bent.

Studie

En natuurlijk zijn er verkeerde keuzes gemaakt, zijn er heel wat tranen vergoten als het niet lukte, en voelden ze zich onder druk gezet omdat ik zat te jagen over dat huiswerk. Heb je wel geleerd. Moet je niet nog even…. Na dat eerste diploma heb ik ze los gelaten, vanaf dat moment bepaalden ze hun eigen richting.

Zolang je nog geen hypotheek of andere lasten hebt ligt de wereld aan je voeten, en kan je simpelweg veranderen wat niet goed voelt. Als je eenmaal een eigen plek hebt wordt dat iets minder simpel ( maar nog steeds niet onmogelijk)

En ook die keuze ging niet vanzelf, echt niet, het leven zit tenslotte vol met worstelingen. En dat blijft ook zo. Maar wat ben ik trots op onze meiden. Op wat ze doen maar vooral ook wie ze zijn geworden. Ze ontwikkelden zich tot mooie mensen, met oog voor een ander en met een fijn sociaal netwerk. Beide werken ze op een plek waar ze graag gezien worden, waar ze zich verder mogen en kunnen ontwikkelen tot meer en beter.

Deze mams is een gezegend mens.

Ik heb weer eens wat. Ik weet het hoor, ik krijg er ook het heen en weer van. Maar als ik mijn stukjes teruglees is net alsof het in mijn leven vooral feest en ladida is. Nee dus.

Sinds ze dachten dat ik een nierbekkenontsteking had is er inmiddels alweer een week of wat verstreken. Na die hevige pijn, die ineens ontstond en waar ik dol van werd. Ik zag mijn geest alweer dwalen want het knapte maar niet op. Net op het moment dat ik zo lekker ging 😉 Het zal toch niet weer een niersteen zijn dacht ik toen nog.

Ik geloofde meteen wat de dokter zei dus die kuur nam ik braaf in. En vervolgens veranderde er geen fluit. Nu stond er toevallig al een CT scan gepland, voor iets anders in diezelfde regionen, dus besloot ik die af te wachten. Als daarop niets te zien was, was het vroeg genoeg om verder te speuren.

Ondertussen liep ik welhaast krom, op het werk werd er gegrinnikt als ik af en toe plat op de grond ging liggen of zat te schuiven op mijn stoel maar niets hielp. Niet echt.

Dokter

De uitslag kwam. En waar ik die hevige pijn had was niets te zien. niks, nakkes, nada. Het mensenlichaam is en blijft een bijzonder ingenieus ding. Stiekem baalde ik als een stekker natuurlijk want iets zien= oplossing. Helaas pindakaas Cynt. Verder speuren dan maar, want het moet ergens vandaan komen. Ondertussen had ik zelf natuurlijk ook wel wat ideetjes 🙂 Met een vader die we in de familie gekscherend ‘dokter Stam’ noemen, en mijn eigen achtergrond, kon ik niet achterblijven. Hoog tijd voor een onderzoekje naar eventuele oorzaken. In de tussentijd werd ik er bij tijd en wijlen wel wat wanhopig van want niks was fijn.

Bij de dokter haalde ik lichtelijk moedeloos de spreekwoordelijke schouders op. ‘Ik heb zelf wel een idee, eigenlijk kan het amper iets anders zijn’. Dokter benoemde waar zij aan dacht en bij mij leefde dezelfde gedachte. Zenuwpijn. Soms ontstaat het, doe je niks aan, niet elke kwaal heeft nou eenmaal een directe aanleiding.

Dus zware medicatie( waar ik letterlijk en figuurlijk wel even van moest slikken) en mak aan. Ik duim dat het snel weer beter gaat. Want om heel eerlijk te zijn mis ik mezelf 😉