Diep verstopte herinneringen

Diep verstopt in mijn herinneringen wonen heldere beelden die ik voor mezelf liever verborgen houd. Zoals die glasheldere foto die in mijn brein leeft van die oudere meneer die naast zijn vrouw op de grond knielt. Zijn lieve vrouw, in die enorme plas bloed. Ik had die avond invaldienst bij een, voor mij onbekende, organisatie/afdelingContinue reading “Diep verstopte herinneringen”

Wrang beeld van verslaving

Hij is een alcoholist, al jaren. En hij ontkent het, al ongeveer net zolang. Elke dag zorgt ze voor hem, verdraagt ze hem om zich heen in ‘haar’ huis. Hun kinderen gingen al jong de deur uit en kregen hun eigen gezin. Ze kwamen nog maar af en toe op visite, en dan vooral opContinue reading “Wrang beeld van verslaving”

Ga ik dat boek schrijven?

Elke nieuwe uitdaging waar ik blij van wordt grijp ik met twee handen aan. In mijn werk tenminste. Niemand kan me er van beschuldigen dat ik enthousiasme mis, als er iets nieuws uitgeprobeerd gaat worden. Op het persoonlijke vlak daarentegen ben ik wat terughoudender. Het schrijven is daar een mooi voorbeeld van. Iets met anderenContinue reading “Ga ik dat boek schrijven?”

Mijn eigen ergste vijand

‘Wat zou je het liefste doen, als je echt mocht kiezen, zegt hij, zonder rekening te houden met al die praktische voorwaarden waar je je ongetwijfeld teveel op gaat richten’. Ik moet inwendig lachen, hij kent me zo goed. Schalks kijk ik hem aan, ‘het liefste, het aller-allerliefste’? Hij grijnst want hij kent mijn ongebreideldeContinue reading “Mijn eigen ergste vijand”

Het perfecte plaatje

‘Al die gelikte plaatjes en perfecte verhalen over hoe eenvoudig het dagelijks leven met een jong gezin is, vind ik zo onzinnig’ zegt ze, mijn collega. ‘Ik belicht daarom met liefde de keerzijde ervan’. Ik moet grijnzen want ik herken direct wat ze zegt. Een gezin met jonge kinderen afschilderen als iets wat je eenvoudigContinue reading “Het perfecte plaatje”

Zeg me dat het niet zo is….

Er zijn alweer jaren verstreken sinds je dood bent gegaan. En nog steeds zie ik je in gedachten voor me, zittend aan de keukentafel. En ook al wisten we dat je erg ziek was, je overlijden kwam voor iedereen onverwacht. Ook voor jezelf. Die laatste uren glipten tussen je vingers door als los zand. WeContinue reading “Zeg me dat het niet zo is….”