Category Archives: Werken in de gezondheidszorg

Dat malle virus dringt zich op in mijn dagelijks leven, en elke dag kruipt het een stukje verder. Mijn ouders die kwetsbaar en op leeftijd zijn, blijven veelal binnen. Ondanks de enorme saaiheid van hun dagelijks bestaan, is het vermoeden van de verwoestende werking op hun gezondheid een scenario dat ze liever ontwijken. Zoveel alsContinue reading “Elke dag”

Ze oogt breekbaar als ze op het randje van haar bed gaat zitten, maar haar ogen staan helder en kijken me onderzoekend aan. Ik pak een stoel en ga tegenover haar zitten. ‘Mijn gehoor is op het moment heel slecht’ zegt ze misprijzend ‘dus wil je duidelijk praten’? Ik knik en rustig zeg ik:’ ikContinue reading “Nooit eenzaam”

Een baan in de zorg is prachtig, hoewel ik sommige dingen in een vingerknip zou veranderen. Leegloop in de gezondheidszorg, bijna dagelijks staat het in de krant. Aandacht voor het werk zelf verdwijnt bijna op de achtergrond, doordat het vullen van het rooster steeds meer een gevecht aan het worden is. Voldoende personeel is altijdContinue reading “In een vingerknip”

Met haar rug naar me toe zit ze stil in haar stoel, haar schouders zijn hoog opgetrokken. Het ongemak straalt uit haar gespannen houding, ze is benauwd en ademhalen gaat moeizaam.Rustig groet ik haar goedemorgen en ik loop ruim om haar stoel heen, zodat ze me kan zien. Op veilige afstand glimlach ik vriendelijk, naarContinue reading “Zorg verdient beter”

Behoedzaam opent ze de voordeur, het is nog vroeg. De wind laat de bladeren op straat ruisen en blij wenkt ze me binnen. Ze is altijd opgewekt, deze oude dame en het is een cadeautje om haar in de ochtend te helpen. Ik laat haar bad vollopen en in de tussentijd maken we samen haarContinue reading “Diamantjes”

Ik ben vroeg, te vroeg. Onrustig ga ik op de houten bank zitten die naast de voordeur staat. Het is heerlijk buiten en de zon verwarmd mijn gezicht. Ik voel de enorme kluwen aan emotie die zich roeren in mijn lijf. Het is een mengeling van mijn verstopte angsten en ik besluit angstvallig de deurContinue reading “Mijn eerste dag”

Ik heb mijn hart verpand aan de thuiszorg. Voor een ander mens zorgen, in zijn of haar eigen omgeving, vind ik onveranderd leuk. Zien hoe ze wonen en leven leert me direct een hoop over de persoon waar ik voor kom zorgen. En helaas niet altijd in positieve zin, ik kom nog veel ellende enContinue reading “Mijn hart verpand.”

Zij zijn precies dat wat je elke dag in de krant leest, een echtpaar besmet door dat gruwelijke virus. Afgelopen week zat ik er ineens met mijn neus bovenop. Niet van heel dichtbij maar dichtbij genoeg. Ik belde met mevrouw om even te horen hoe het met haar ging. Haar echtgenoot was de dag ervoorContinue reading “Corona verdriet”

Liefdevolle zorgers, dagelijks staan ze onvermoeibaar voor ons klaar. Ik ben bang, ik voel het onmiskenbaar diep in mijn lijf, oprecht en onvoorwaardelijk. De vijand bevindt zich onder ons, ongrijpbaar en onzichtbaar, en alleen in ons eigen huis zijn we nog veilig. Het corona virus heeft onze wereld in een ijzeren greep en is nogContinue reading “Ode aan de zorg”