Vlijmscherpe eenzaamheid

Menselijke relaties, ik vind ze razend ingewikkeld. Alleen zijn is soms gewoon makkelijker. Dan sla je geen planken mis, en kan je ook niet onbedoeld iemand kwetsen. Ik weet het van mezelf, dat ik me gewoon verstop af en toe, mijn eigen gezelschap is lekker prikkelarm. Want hoeveel energie steek je precies in naaste familie, fijne vrienden en directe collega’s. Wat is teveel en wat is te weinig? Ik kan er uren over prakkiseren, en pijn van in mijn buik van hebben. Wellicht denk ik er teveel over na, dat kan ook. Daar heb ik wel vaker een handje van, het te goed willen doen voor een ander.

Wellicht omdat ik het al zo vaak heb gehoord, als een rode draad door heel veel levensverhalen. Waarbij een opeenstapeling van misverstanden, geleid hebben tot vlijmscherpe eenzaamheid. Tot diepe ravijnen en afstand, en elkaar niet meer opzoeken. Dat allesoverheersende gevoel van een mens die zich niet gewenst voelt, door niemand. Het is intens verdrietig.

Overbrengen aan die ander wat je echt voelt, dat valt niet mee. Ik sla regelmatig de plank mis, omdat ik soms zelf niet precies weet wat ik nou voel. Soms ben ik veel te te direct of juist te wollig. En mezelf kwetsbaar opstellen richting een ander mens is een kwaliteit waar ik me maar moeizaam aan over kan geven. Vaak richt ik me volledig op die ander. Ik luister en heb lief, ik zorg en geef advies. Mijn eigen zorgen en verdriet bewaar ik meestal veilig in al die laatjes in mijn hoofd. Die daadwerkelijk delen voelt voor mij vaak als onmogelijk. Vraag me niet waarom want ik heb zelf ook geen idee. Misschien liggen mijn verwachtingen wel te hoog, of ben ik te vaak teleurgesteld, wie weet. Het is een constante zoektocht naar mezelf, zoveel is zeker.

Mens en relatie

Afgelopen week hoorde ik een indringend verhaal van een oudere man. Zijn vrouw was nog maar pas door een ongelukkig ongeval omgekomen, en sindsdien vulde hij zijn dag met het dagelijks huishouden. Precies zoals zij dat altijd had gedaan. Dat hele verhaal was zo doordrenkt van verdriet en eenzaamheid, hij deed nu wat zij altijd deed, elke dag opnieuw. In zijn eentje. Hij klampte zich eraan vast, aan haar taken. De heftigheid van zijn verhaal benam me de adem.

Zonder me er echt van bewust te zijn, is het blijkbaar iets waar ik bang voor ben. Om helemaal alleen op deze wereld te zijn, om niet gemist te worden. Of intens gewenst te worden door iemand. Wellicht doe ik daarom soms teveel mijn best, onhandig en stuntelend, in de hoop dat mijn goede bedoelingen overkomen. Want je moet er toch niet aan denken, om altijd alleen te zijn

Heerlijk op snuffelstage!

Aangezien het nooit te laat is om iets nieuws te leren, was het hoog tijd om op avontuur te gaan. Op die ene keer langlaufen, en een bedrijfsuitje op een borstelbaan, heb ik nog nooit op de lange latten gestaan. Dus ging ik afgelopen week op snuffelstage. Aangezien ik altijd vol passie riep dat ik een zomervakantie boven een wintervakantie zou verkiezen, moest ik wel weten waar ik het over had. Vandaar deze snuffelstage, om te ontdekken hoe ik het zou vinden, die wintersport.


Gister hadden we een volle dag in de sneeuw en wat vond ik het geweldig! Die prachtige route onderweg was al een cadeautje, maar om dan boven op zo’n berg te zitten temidden van heel veel sneeuw was een geweldige ervaring.
Veel zon, al dat wit en die strakblauwe hemel, met als kers op de taart afsluiten op een fijn terras. Ik vond het op en top genieten. Tippend van blijheid heb ik me ongelofelijk vermaakt, ik kreeg er geen genoeg van, werkelijk waar niet. Ik moest van die berg af worden gesleept aan het eind van de middag.

wintersport


Toen we dus uiteindelijk met rode wangen ons appartement weer opzochten, bleek er ook nog eens een onvervalste wellness vlak om de hoek te zitten. Zat ik na een dag sneeuw ineens weer buiten, maar nu volop in de zoutbaden, warme mineraalbaden en stroomversnellingen inclusief massage stralen. Soms zou ik willen dat ik alleen door ernaar te kijken, ergens een foto van zou kunnen maken. Zodat ik sommige beelden voor altijd vast zou kunnen houden.

Wintersport

Terwijl de avondzon de kraakheldere lucht rood kleurde, stond de maan al te stralen. Grote wolken damp sloeg van de warme baden af, terwijl wij ons door stroomversnellingen mee lieten drijven. Ontspannen en heerlijk warm, maar met zalig frisse wangen van die ijskoude buitenlucht. Ik kom woorden tekort om te beschrijven hoe bijzonder en zalig het was. In het zoutbad viel ik bijna in slaap, zo ontspannen dreef ik op dat water.

wintersport


Rozig en voldaan schoven we om acht uur aan tafel, in een klein Italiaans restaurantje naast een Duits echtpaar. Zonder reservering kon je eigenlijk nooit terecht in dit restaurant (altijd een goed teken) maar hun vrienden waren ziek geworden. Dus mochten wij die twee lege stoelen bij hun aan tafel wel innemen, als we dat wilden.

Een goed uur later zaten we in een mengeling van duits en engels, volop in gesprek, en eindigden we de avond met iets te veel sambucca en hele hartelijke omhelzingen.
Wie ons goed kent weet dat dit voor ons tweetjes heel uitzonderlijk is, we zijn meestal erg op onszelf.

Intens tevreden liepen we dicht tegen elkaar aan door de koude nacht terug naar het appartement. Deze wintersport snuffelstage was echt boven verwachting fijn.

Pluk de dag

Ik roep het te pas en te onpas: ‘pluk de dag’. En ik glimlach erbij, vol enthousiasme. Maar wie doet dat nou echt dagelijks, die dag plukken? Ik zeker niet.

Soms, of vaak, is een dag niet meer dan een dag, gevuld met werk en allerhande andere taken. Die hoef je niet te plukken, die dag is gewoon. En ineens issie ook weer om. Dag geplukt, lekker slapen, daar denk je verder niet bij na. Ik heb het geluk dat ik niet midden in omstandigheden zit, waarbij elke dag als een enorm geschenk voelt. En dat realiseer ik me ook terdege. Want die dagen zijn er ook geweest, en dan is je dag wel andere koek.

Roekeloos

De laatste maanden zijn de dagen me een beetje ontglipt door al het geklus, einde van het jaar-muizenissen en een kind dat onverwacht op de valreep toch een eigen huisje kreeg. Er gebeurde gewoon ineens een hele hoop, en dan draai je zonder nadenken in de molen mee.

Maar in de stilte van de nacht droomde ik over sneeuw en over de bergen. Een minibreak leek me ongelofelijk heerlijk. Ook gezien de bijkomende kosten hoefde het niet zolang, kon het niet zo lang, betaalbaar was belangrijk. We bespraken het, de liefste en ik, en we dubten over alles.

Wel of niet gaan, in februari of toch in maart. Maar waarheen dan, en was het wel echt goedkoop. Op de vrijdag voor kerst kwam er zomaar iets voorbij en we twijfelden, heel even. Ik boekte heel impulsief, en had stiekem gelijk een beetje spijt. Want het was al zo druk in mijn hoofd. Waarom deed ik dit nou weer? Nu moest ik ook nog spullen in een koffer gooien, nadenken over wat we mee moesten nemen, en een eind rijden. Ik vloekte, meermaals, op dat soms zo roekeloze in mezelf. En op die overvolle, al zo enorm gevulde dagen.

Vandaag liep ik met rode wangen van de kou door een witte sprookjeswereld, me werkelijk kapot te genieten. Aan het eind van een prachtige dag in de sneeuw, zat ik rozig als een konijn achter een flinke pul bier. En proostte ik op dat roekeloos zijn.

Vandaag heb ik toch maar mooi weer die dag geplukt. Mijn jaar is alvast geweldig begonnen!

Eeuwige verbouwing deel 3

Jemig, dat verbouwen. En al dat schilderen. Het is wel echt een kwestie van de lange adem hebben. Maar ik ben niet van het opgeven dus ik buffel rustig door, als een dieseltje. Gister en vandaag had ik weer een schilderdag. Daar schreef ik al eerder over, omdat ik onbedoeld van alles mee schilder. Lichaamsdelen, mijn broek en mijn shirt. Daarbij is het best een dingetje om een traphekje met ronde spijlen knap krijgen maar ik ga er vol voor.

Aan het eind van weer een gevulde dag kijk ik toch weer onverdeeld tevreden naar het resultaat. Geen verfdruipers te zien en alles wordt wit, fris en knappies. Een meisje kan toch echt alleen maar trots zijn op al dat werk, zeg nou zelf.

schilderen

Nu krijgt onze jongste prinses morgen de sleutel van haar eigenste paleis, dus het klussen wordt nog even in de tweede versnelling geworpen. Ook daar moet worden behangen, geschilderd, vloeren gelegd en ‘overall’ geklust. Vanaf volgende week, besloot ik doortastend.

Want deze heeft gewoon een last minute naar de sneeuw geboekt. Ik leef tenslotte maar één keer en die dag moet geplukt worden, vandaag nog. Want ik wil het al zolang en echt zo graag, zo heel erg graag. Snitzels met pommes eten, grosse bieren drinken en volgens mij staat zo’n dirndl me ook fantastisch. Dus ik gooi voor even mijn kluspak in de hoek en mijn kwasten mogen me ook gestolen worden, ik ga een potje genieten.

Mooie jaarwisseling voor iedereen! Ik ben er even tussenuit 🙂

Kersthorror

Boodschappen doen met de kerst begint een ding te worden. Soms heb ik er oprecht angstaanvallen van, als de nacht op zijn donkerst is. Dan schrik ik met het angstzweet op mijn rug wakker, en blijkt die enorme mensenmassa in de supermarkt gelukkig maar een droom. 

De aanloop naar die ‘crisisweken’ begon dit jaar al vroeg, gevoelsmatig tenminste. Al ruim een week voor die kerstdagen daadwerkelijk voor de deur stonden waren veel van de schappen al leeg, en greep ik mis bij mijn doodgewone wekelijkse boodschappen. 

Waarschijnlijk werd er al volop gehamsterd door alle ‘boodschappendoenmetkerst’-haters.

En toen bleek gister dat ook ik er aan moest geloven. Ik was aan het werk, en had trek in een vers broodje. Heel even twijfelde ik, maar ik voelde me stoer en dapper. Ik zou gewoon even snel langs de zelfscan gaan, dan stond ik vast zo weer buiten. 

Ik beloofde mezelf plechtig om snel en vooral doortastend te zijn.

Bij het naar binnen gaan zag ik het al, er was een opstootje bij de zelfscan apparaten. Onrustig werd er rond gekeken door een groepje van een man of zeven, want alle scan-apparaten waren in gebruik en ze hielden scherp de nieuw aangeleverde in de gaten.

Kerstboodschappen

Dat werd vechten, dat zag je meteen, voor die eerst beschikbare.

Toch maar langs de kassa dan, op die zelfscanner wachten vond ik een te groot risico. Ik moest verstandig blijven, en het vege lijf heel houden. Eenmaal door het hekje zat ik direct in de officiële gevarenzone, en als een scherpschutter keek ik om me heen. 

Links en rechts baanden mensen zich met verbeten blikken een weg naar voren, naar die laatste kerstboodschappen in het schap. Lieflijke grijze oudjes sloegen elkaar met stokbroden en voorkruipers werden met brute kracht afgestraft.

Ik schoof voorzichtig in de rij bij één van de kassa’s. Met een meelijwekkende blik werd ik door de caissière aangekeken. Ik verontschuldigde me voor mijn zielige boodschap. ‘Eenzame kerst’ zei ik schouderophalend 🤷‍♀️

Vanuit mijn ooghoeken zag ik de vechtpartij bij de zelfscan volledig uit de hand lopen. Snel rekende ik af, en net op tijd was ik die supermarkt uit, met huid en haar nog volledig intact. 

Ik vond het bijna jammer dat ik weer aan het werk moest, een beetje sensatie is op zijn tijd ook best lekker tenslotte. Volgend jaar neem ik een stoel mee, ga ik die show uitgebreid en op mijn gemak bekijken 😉

Mooie kerstdagen ❤️

#kerst#storytelling#verpleegkundige

Vol overtuiging

Kerst en de kerk, vroeger waren ze voor mij ontegenzeggelijk met elkaar verbonden. Gedoopt worden, de eerste communie, het vormsel aan het eind van de lagere school en cathechese-les. Het is allemaal onderdeel van die katholieke kerk en ik heb alles braaf doorlopen. Op het dopen na natuurlijk, want dat was niet echt een keuze . Nu ik erover nadenk, de rest ook niet, dat ging een beetje volgens de norm. Tot ik een jaar of veertien was ging ik mee naar de kerk, daarna wilde ik niet meer. Ik wilde liever dansen op de zaterdagavond, in plaats van mee te gaan naar een kerkdienst.

Dat mensen geloven, moet iedereen vooral voor zichzelf weten. En welk geloof je aanhangt, is ook volledig ieders eigen keus, daar vind ik helemaal niets van. Zolang iedereen ook het respect op kan brengen voor een ander. Ik waag me niet aan de grote vraagstukken, daar is dit stukje niet voor bedoeld. Natuurlijk vind ook ik daar iets van, maar het is eenvoudigweg teveel en te complex om dat in een paar zinnen te kunnen beschrijven. Ik hou het daarom klein en bij mezelf.

Kerk

Toen ik mijn eindscriptie aan het schrijven was, een jaar of dertig geleden, deed ik dat over een ontzettende lieve dame. En de treurige complexiteit van haar verhaal, voel ik nog altijd. Want zij had een forse hersenbloeding gehad, en in die periode was het dan gebruikelijk dat je in een verpleeghuis kwam wonen. Zaaltjes van vier personen, weinig thuisgevoel, als ik er nu aan terug denk lopen de rillingen nog over mijn lijf. Alsof haar situatie nog niet triest genoeg was, zag zij haar ziekte ook nog eens als een straf van god. Haar dagelijks gebukt zien gaan onder dat juk, vond ik vreselijk. De troost die sommige mensen in hun geloof vinden, was bij haar helaas ver te zoeken.

Geloven doe ik al heel lang niet meer, als ik het al ooit gedaan heb, ik kan het me niet meer herinneren eigenlijk. Geloven doe ik liever in mezelf en in de mensen om me heen. Het leven is tenslotte al moeilijk zat, zonder allerlei extra regeltjes waar ik me aan zou moeten houden. Dat tikkie bijgelovig zijn komt, gok ik, doordat ik de jarenlange preken en angstaanjagende zondeverhalen aan heb moeten horen. Die zijn waarschijnlijk toch een beetje onder mijn beïnvloedbare huid gekropen. Welk geloof je ook aanhangt, wees een beetje lief voor elkaar. En als je niet lief bent, heb dan tenminste de moed om je vervolgens niet achter dat zogenaamde geloof te verschuilen. Want als ik iets vol overtuiging geloof, is het wel dat het geloof daar absoluut niet voor is bedoeld.

Persoonlijke verhalen

Persoonlijke verhalen, als ze vanuit oprechtheid worden verteld kunnen ze me onverwacht emotioneren. Afgelopen zondag hoorde ik zo’n prachtig persoonlijk verhaal van een andere verpleegkundige.

Het deed me meteen denken aan al mijn eigen verhalen die ik zorgvuldig in mijn hoofd bewaar. Heel soms heb ik ook een tastbare herinnering. Zoals die keer dat ik een boekenbon aannam, bij hoge uitzondering, van een weduwe. Ze drukte me op het hart om er, uit naam van haar overleden man, een mooi boek voor te kopen. Want tijdens al die nachten dat ik bij hem waakte, had ik het met hem over onze favoriete schrijvers, over mooie boeken en meeslepende verhalen. Hij had met haar gedeeld hoe fijn die gesprekken in de stilte van de nacht waren. Dat mooie boek heb ik gekocht, en aan de binnenzijde schreef ik de reden waarom ik het had gekocht.

Het staat tot op heden nog steeds in mijn boekenkast.

Dierbaar

Een andere dierbare is die foto van mezelf als twintigjarige, in mijn wit gesteven uniform. Na mijn diplomering werkte ik een poosje in Heliomare in Wijk aan Zee, voor mij een hele andere wereld. Ineens zorgde ik voor mensen van mijn eigen leeftijd. Wat een omslag was dat. Naast supergezellig, vond ik het ook vooral heel heftig. Alle pijn, al het verdriet en de grenzeloze moed die ik daar zag raakten me diep.

De foto is gemaakt door een revalidant, door John, toen ik aan het werk was op zijn zaal. Hij is voor mij een onuitwisbare herinnering. John was een prachtige donkere man. Hij kwam bij ons revalideren, nadat hij een dwarslaesie overhield aan een akelig auto-ongeluk. John sprak engels, dus ook dat was schakelen, maar we konden het ontzettend goed vinden samen. Die foto die hij van mij had gemaakt, heeft hij af laten drukken, en ik kreeg hem in mijn handen gedrukt toen hij naar huis mocht. Op de achterkant had hij voor mij een persoonlijke boodschap geschreven.

dierbaar

Die foto is een dierbaar bezit. Niet alleen omdat er op de foto een bleu jong ding staat, die regelmatig met het schaamrood op haar kaken stond op die mannenzaal door alles wat ze onderling naar elkaar brulden. Maar het brengt me ook weer even terug naar die mooie periode, en dat prachtige oprechte contact van toen.

Persoonlijke verhalen, mijn hart en hoofd zitten er vol mee.

Eeuwige verbouwing deel 2

Dat we driftig met een verbouwing bezig zijn thuis weten een hoop van jullie inmiddels. Een oud huis neemt helaas heel veel werk met zich mee. En hoe blij we ook zijn met ons paleisje, soms hebben we er grondig de pest over in, over al dat oude achterstallige.

Op woensdag ben ik altijd vrij dus op die dag plan ik vaak van alles. Afspraken met vriendinnen, een massage, een paar uur lekker schrijven of ik plan helemaal niks en ben alsnog de hele dag druk. Met lekker rommelen in huis of het verplaatsen van wat meubels, ook een van mijn favoriete klusjes( ja echt)

Oud huis

Vandaag moest ik echter gewoon aan de bak, en na mijn vroege hardlooprondje en een zalige douche, verplaatste ik me naar de zolder om nog wat te schuren en te schilderen. Een oud huis slokt nou eenmaal ook je vrije dagen op. Gelukkig had de liefste het grootste deel al geschuurd, maar er was best nog wat te doen. En ook het schilderwerk was geen sinecure. Balancerend op die oude keukentrap, realiseerde me dat ik er niet goed in ben, in schilderen. En leuk vind ik het ook niet. Mijn respect voor die goede vriend van ons die schilder is, is dan ook groot.

Aan het eind van de dag was alles echter prachtig wit en keek ik tevreden in de rondte. Helaas had ik mijn lijf ongewild ook mee geschilderd en zat echt overal verf. In mijn haar, op mijn armen en zelfs in mijn decolleté. Hoe dan, jemig. Natuurlijk leunde ik ondertussen ook nog per ongeluk links en rechts tegen net geverfde delen aan, en ben ik dus vooral blij dat dit nog maar de grondverf is.

En in het halfschemer? Dan ziet het er echt waanzinnig strak uit. Op naar laag twee, dan ga ik vast ook onthouden dat die verf nog nat is 🙂

Goede voornemens het raam uit!

Ik start mijn dag meestal op dezelfde manier. Wat slaperig en nog lekker warm onder mijn knusse dekbed, scroll ik op mijn telefoon wat door de krant en langs Facebook. Soms ben ik dapper en open ik mijn Wordfeud. Maar meestal is mijn hoofd daar nog niet scherp genoeg voor, zo heel vroeg op die ochtend.

Vanmorgen zat ik ook wat te scrollen, en ineens kwam ik mijn eigen naam tegen. Op een andere site, boven een column die ik pasgeleden had geschreven. Het vervulde me met trots, enorm veel trots dat mijn stukjes goed genoeg zijn om ergens anders te worden geplaatst. Dat iemand me een podium geeft, om mijn schrijfsels aan de wereld te tonen.

Ik schrijf nog niet zo lang, het is een droom die ik zelfs voor mezelf heel lang verborgen heb gehouden. Nu ik daar eindelijk ruimte aan geef, ontstaat er ongelofelijk veel moois, en dat had ik een jaar geleden niet voor mogelijk gehouden.

Stukjes schrijven is een mooie manier om herinneringen te herbeleven, om mijn gedachten op een rijtje te krijgen en oud zeer te verwerken. En er zijn nog heel veel dierbare stukjes die ik zou willen schrijven, maar die nog net te pijnlijk zijn, die bewaar ik tot het juiste moment. Er is een eigen tijd voor elk stukje, en pas als een herinnering of een belevenis een bepaald gevoel oproept, kan ik er een passende blog over schrijven.

Dromen

Na een lange periode waarin ik met mezelf in gevecht ben geweest, lijk ik mijn balans weer te hebben gevonden. Dat vredige en intens tevreden gevoel dat me dat van binnen geeft, is weergaloos mooi. Voor mij dus geen goede voornemens voor het nieuwe jaar. Die paar extra kilo’s die ik met me meedraag, passen bij me en bewegen doe ik genoeg. Ik rook niet en drinken doe ik met mate, met af en toe een uitspatting hier en daar, ook niks mis mee. Dromen doe ik daarentegen wel, die bevallen me veel beter, in dat hoofd van mij kan ik alle kanten opdromen.

Mijn droom voor 2019 is absoluut vervuld. Boven verwachting zelfs, want ik geloofde niet echt in mezelf, dacht niet dat mij dat zou lukken. Inmiddels liggen mijn dromen voor 2020 klaar, en ik ben nu al razend benieuwd of het me het komende jaar gaat lukken om die ook te vervullen.

Oprechte bewondering

Soms overvalt het me ineens, oprechte bewondering. Afgelopen zaterdag was het weer eens zover. In het centrum van ons dorp werd het kerstverhaal verteld, een eigen interpretatie ervan door schoolkinderen van het Bonhoeffer college. Als ik de kans heb ga ik altijd even kijken, want ik wordt er altijd zo kerstig van. Vraag me niet waarom. Maar die heldere stemmen die zo zuiver zingen in de koude avondlucht voelt voor mij als de ultieme kerst, het is saamhorigheid ten top. Nergens enig cynisme te bekennen, alleen maar puurheid in zijn zuiverste vorm.

Ze deden het allemaal goed, maar ik werd, zoals meestal, vooral geïnspireerd door de muzikanten. Wat klonken die meerstemmige liedjes prachtig, en wat mooi om zo samen te zingen. Het zal je wellicht niet verbazen maar ook koren en grote orkesten vind ik fantastisch. Hoe die muziek dan aanzwelt tot een weergaloos samenspel, het emotioneert me zonder uitzondering. Ik kan me heerlijk mee laten slepen, alle emotie van binnen naar buiten laten stromen. Blijdschap en verdriet gaan dan even hand in hand.

Muzikaliteit

Maar goed zaterdag dus. Ik probeer het plaatje voor jullie te schilderen van die groep enthousiaste leerlingen. Er was gezocht naar moderne muziek om te combineren met het oude bijbelverhaal. Menselijke emotie is van alle tijden bleek maar weer eens. Al die heldere stemmen die klonken als een klok. Ik stond ontroert te kijken naar al die energie op dat podium, tot mijn oog viel op de dirigent. Die barste van de muzikaliteit, dat zag je direct. Het gemak waarmee hij de muzikanten en het koortje aanstuurde, onderwijl zelf ritmisch meebewegend op de muziek. Mooi dat je dat kan, als je dat in je hebt.

Voor al die kids: echt fantastisch gedaan allemaal en meneer de dirigent: diepe buiging voor u, u deed het echt geweldig. Ik heb enorm genoten van uw muzikaliteit!