Eén brok emotie was ik, toen ik voor het eerst werd voorgesteld aan de familie van mijn vriendje. In dit specifieke geval werd ik voorgesteld aan de favoriete oom van mijn vriendje. Dat vriendje dat later mijn echtgenoot werd. Peet woonde in Haarlem met zijn gezin, in een prachtig grachtenpand boven zijn eigen kapperszaak. MetContinue reading “Laat me, laat me mijn eigen gang maar gaan.”
Author Archives: Cynthia Poen
Heel erg prachtig.
Het is nog vroeg, als ik met een verse kop zwarte koffie de krant zit te lezen. ‘Zomerstress onder verpleegkundigen, de patiënt moet meer zelf doen’ lees ik. Er wordt met heel veel noodgrepen getracht, alle gaten in het rooster te dichten. De druk, die het hele jaar door al torenhoog is, is tijdens deContinue reading “Heel erg prachtig.”
Elke dag een beetje.
De pop in haar handen houdt ze stevig aan haar borst geklemd, en angstig kijkt ze naar me. Haar wereld is er één die ik niet ken. Ze heeft als jonge moeder de tweede wereldoorlog meegemaakt, en als gevolg van haar dementie, herbeleeft ze hem nogmaals. Ziekte is oneerlijk maar ook een onherroepelijk onderdeel vanContinue reading “Elke dag een beetje.”
Toen haar gevecht bevochten was.
Het is begin 2002 als ik bij toeval als zorgplanner ga werken. Na zeven jaar werken in de terminale nachtzorg had ik behoefte aan verandering van werk en van werkomgeving. Toendertijd ‘rolde’ je nog weleens in een mooie functie. Zonder specifieke planners opleiding, maar met een bak zorgervaring, zag iemand mijn mogelijkheden en zette mijContinue reading “Toen haar gevecht bevochten was.”
Krantenkoppen
Nederland verwacht een hittegolf, dikke krantenkoppen schreeuwen om het hardst. Wat fijn is want al het coronanieuws schuift voor even naar beneden. Dat rottige virus, we komen er maar niet vanaf. Mensen missen elkaar, vrienden, familie, en collega’s moeten werken met extra beschermende middelen, wat extra belastend in die zinderende hitte. Normaal gesproken is hetContinue reading “Krantenkoppen”
In de roos
De zon schijnt volop, die vrijdagmiddag en fluitend zit ik op de fiets richting huis. De avond ervoor hadden we besloten het weekeind met ons campertje op pad te gaan, ondanks de niet zo rooskleurige weersvoorspellingen. ‘Het valt vast mee, zeiden we opgewekt tegen elkaar, we wagen het er gewoon op’. Ons koelkastje had ikContinue reading “In de roos”
Allesoverheersende onzekerheid
Ik zit wat te mijmeren op mijn vaste stekkie, in die zalige stoel bij het voorraam van ons huis. Nog maar een paar jaar geleden zat ik elke ochtend op dat veilige plekje bij het raam. Uren keek ik naar de koolmeesjes die druk in de weer waren in de knotwilg in onze voortuin. LangzaamContinue reading “Allesoverheersende onzekerheid”
Razende spijt
Zelfoverschatting, soms bekruipt het me ongemerkt. En ik wordt er voor gestraft, voor mijn overmoedigheid. Gestraft voor mijn’ tuurlijk doe ik mee, dat kan ik best, geen probleem’ antwoord.Spijt had ik, onnoemelijk gruwelijk veel razende spijt. ( om maar even aan te geven hoeveel spijt ik had ;-)) Hoe had ik ooit zo stom kunnenContinue reading “Razende spijt”
Emotie in een verzameling letters.
Ik vind taal oprecht magisch. Want hoe onbeschrijfelijk mooi is het dat we elkaar met letters zoveel kunnen zeggen. Communiceren vind ik ongeveer een van de mooiste dingen die een mens eigen is. En tegelijkertijd ook één van de lastigste, want goed kunnen communiceren is een kunst. Als echte boekenwurm word ik oprecht ongelukkig enContinue reading “Emotie in een verzameling letters.”
Overduidelijk verval
Warm en enigszins buiten adem, fiets ik de oprit van het huis van mijn volgende cliënt op. Ik werk die avond als invalkracht in de thuiszorg. Met kleine kinderen is dat voor ons de meest praktische oplossing, we werken om elkaar heen, zo hebben we nooit oppas nodig. Het is best spannend in een voorContinue reading “Overduidelijk verval”