Category Archives: Werken in de gezondheidszorg

Diep verstopt in mijn herinneringen wonen heldere beelden die ik voor mezelf liever verborgen houd. Zoals die glasheldere foto die in mijn brein leeft van die oudere meneer die naast zijn vrouw op de grond knielt. Zijn lieve vrouw, in die enorme plas bloed. Ik had die avond invaldienst bij een, voor mij onbekende, organisatie/afdelingContinue reading “Diep verstopte herinneringen”

Hij is een alcoholist, al jaren. En hij ontkent het, al ongeveer net zolang. Elke dag zorgt ze voor hem, verdraagt ze hem om zich heen in ‘haar’ huis. Hun kinderen gingen al jong de deur uit en kregen hun eigen gezin. Ze kwamen nog maar af en toe op visite, en dan vooral opContinue reading “Wrang beeld van verslaving”

Er is geen tekort in de zorg las ik net ergens. Een mevrouw gaf aan dat er geen tekorten waren en dat dure campagnes zonde van het geld zijn. Er is onvoldoende vast personeel, dat vind ze wel een probleem. Maar al die gaten kunnen worden ingevuld door ZZp-ers. Dat er tekorten zijn is onwaar.Continue reading “Tekorten in de zorg”

Elke ervaring, tijdens het werken in de zorg, deed iets met me en ik heb getracht dat te vatten, in alle blogs die ik daarover scheef. Soms omdat het zorgen voor die ene man, vrouw of kind een belangrijke les was die ik nog moest leren, soms omdat het contact onderling zo mooi was. IetsContinue reading “Liefde voor de zorg”

Toen ik Gerard leerde kennen werkte ik in de thuiszorg in mijn eigen dorp. ‘Hij is een probleem geval’ zeiden de collega’s. Dus zette ik me schrap, haalde diep adem en drukte op zijn voordeurbel. Een onverzorgde magere man liet me binnen. We gingen aan zijn keukentafel zitten en voorzichtig probeerde ik een praatje teContinue reading “Zorgmijder”

Het is nog vroeg, als ik met een verse kop zwarte koffie de krant zit te lezen. ‘Zomerstress onder verpleegkundigen, de patiënt moet meer zelf doen’ lees ik. Er wordt met heel veel noodgrepen getracht, alle gaten in het rooster te dichten. De druk, die het hele jaar door al torenhoog is, is tijdens deContinue reading “Heel erg prachtig.”

De pop in haar handen houdt ze stevig aan haar borst geklemd, en angstig kijkt ze naar me. Haar wereld is er één die ik niet ken. Ze heeft als jonge moeder de tweede wereldoorlog meegemaakt, en als gevolg van haar dementie, herbeleeft ze hem nogmaals. Ziekte is oneerlijk maar ook een onherroepelijk onderdeel vanContinue reading “Elke dag een beetje.”

Nederland verwacht een hittegolf, dikke krantenkoppen schreeuwen om het hardst. Wat fijn is want al het coronanieuws schuift voor even naar beneden. Dat rottige virus, we komen er maar niet vanaf. Mensen missen elkaar, vrienden, familie, en collega’s moeten werken met extra beschermende middelen, wat extra belastend in die zinderende hitte. Normaal gesproken is hetContinue reading “Krantenkoppen”

Warm en enigszins buiten adem, fiets ik de oprit van het huis van mijn volgende cliënt op. Ik werk die avond als invalkracht in de thuiszorg. Met kleine kinderen is dat voor ons de meest praktische oplossing, we werken om elkaar heen, zo hebben we nooit oppas nodig. Het is best spannend in een voorContinue reading “Overduidelijk verval”

Hij was een binnenvetter, over zijn gevoelens praten deed hij niet. Als je vroeg hoe hij zich voelde, ging het altijd goed. Het ziek zijn mergelde zijn lijf ongenadig uit, en zijn pijn nam zienderogen toe. Soms mocht ik hem wassen, dan wist ik dat hij een goede dag had. Als ik niks voor hemContinue reading “Onmacht”