Schrijfwerk - Pagina 14 van 74

Starstruck

Ik kan erg onder de indruk zijn van wat andere mensen bewerkstelligen in het leven. En nu ik voorzichtig wat stappen zet richting dat schrijver zijn, valt me dat steeds meer op. De termen die sommige mensen als titel achter hun naam zetten roept bij mij allerlei vraagtekens op.

Het is mijn eigen onervarenheid wellicht

Maar gevoelsmatig zit er nogal wat kaf tussen al dat koren.

Om jezelf een expert te noemen vind ik eerlijk gezegd nogal een ding. Opschepperig en blasé oogt het. Iets goed kunnen komt je tenslotte niet aanwaaien. Dat schrijversbos vol redacteuren, experts en vormgevers begon langzaam maar zeker een ondoordringbaar woud te worden.

Expert

Inmiddels ben ik gelukkig niet meer verdwaald, want een filtertje hier en daar doet wonderen. Na een ernstige blik in de spiegel ging ik mezelf wat oprechte vragen stellen. Wat wil ik nou eigenlijk, vroeg ik aan mezelf, en welke ambities heb ik nog. En wat bleek. Ik ambieer een hele hoop vooral niet 🙂

Wat een verademing 😉

Het schept ruimte voor dat volgende boek in wording dat al een poosje naar me lag te kijken. Plot, begin en einde ligt er al. Heel anders dat het boek dat nu net in de winkels ligt. Elke mooie recensie over Verborgen verleden steek ik glimlachend in mijn zak, de mensen die het niks vinden volgen ongetwijfeld vanzelf.

Daar reken ik op en dat is helemaal prima.

In mijn volgende boek ga ik al die geleerde lessen toepassen. Dat heb ik mezelf beloofd, dus dat is wat ik ga doen. Want jezelf gewoon maar in het ongewisse storten, en je kop een keer of wat stoten, heeft mij misschien wel meer geleerd dan al die zelfbenoemde experts me kunnen leren.

En al die verzinsels uit mijn hoofd pulken, daar ga er vooral ongelofelijk van genieten

Echte rijkdom

Ze heeft razende honger, maar haar koelkast is leeg, hoe ze boodschappen moet doen weet ze niet meer. Verwaarlozing heeft zich in haar huis genesteld tussen de lagen plakkerig stof, de dode vliegen in de vensterbank en over het aanrechtblad in de knusse keuken. Haar toilet is vuil en de badkamerdeur blijft steeds vaker gesloten.

Zichzelf wassen doet ze al heel lang niet meer. Het is mensonwaardig.

We leven in een wereld waarin weelde, wetenschap en technologische ontwikkelingen elkaar razendsnel opvolgen. Maar de mens zelf vergeten we steeds vaker.

Dat deel word over het hoofd gezien

Onze maatschappij lijkt langzaam maar zeker te veranderen in een plek waar mensen hun buren amper nog kennen, waar jongeren messen meenemen naar school en waar snel, steeds sneller de boventoon lijkt te voeren. De hebzucht groeit, alsmaar groter.

Onze echte rijkdom vergeten we.

Wassen

Haar verhaal leest als een slecht boek. Het beetje netwerk dat er nog is heeft te weinig oog voor haar behoeftes. Te weinig oog voor haar ziekte of haar schrijnende situatie. Omgaan met een ouder met #dementie kan een grote opgave zijn. Het begrijpen van gedrag en de veranderingen die zich in iemands karakter openbaren is geen sinecure en zorgt soms voor verwijdering.

Afstand.

Dankzij een oplettende casemanager en de inzet van een collega verpleegkundige weten we haar razendsnel een plek te geven. Waar de koelkast vol is, waar haar linnengoed wordt gewassen en waar warmte is. Aandacht. Een eigen plek, veilig en schoon.

Geven we haar, met elkaar, weer wat van haar menselijkheid terug.

Nummer 11

Inmiddels staan we op camping nummer elf, wederom een leukie. Dat rondreizen met onze #vwcamper werpt zijn vruchten af, voor ons tenminste, omdat we zoveel fantastisch mooie natuur tegenkomen tijdens onze reis. De foto’s doen het geen recht hoor. Wat is #Europa prachtig en wat is er nog ongelofelijk veel te ontdekken.

Wij kunnen hopelijk nog jaren samen op pad!

Op camping nummer acht stonden we als enige. Er valt weinig meer over te zeggen dan dat het prima was. Keurig sanitair, rustige omgeving. En heel erg saai. De schommel was trouwens enig, daar moest ik even op natuurlijk! En het zwembad was leeg, dat was een vette teleurstelling.

Het broodje voor onderweg dat ik in het dorpje haalde de volgende ochtend was echter wel zalig en zo’n nachtje helemaal alleen op een camping is ook wel weer apart.

Dat hadden we mooi te pakken.

Rondreizen

Camping nummer negen lag prachtig aan het strand, de palmbomen waren oogstrelend en deze had veel voorzieningen zoals een zwembad, diverse restaurants en een winkel.

We waren eerst bij de buren van dit enorme gevaarte maar daar kreeg ik acuut een aanval van ‘hier moet ik snel wegwezen’. Op de zone, de enige plek waar je blijkbaar #ACSI korting kreeg, werd er gevochten om een plekje, kampeerden de caravans rug aan rug en de stonden de eigenaren elkaar welhaast naar het leven.

Daar schiet ik al van in de paniek, van dat soort gevechten.

Toen ik echter de campingprijzen zag begreep ik ze al iets beter. Maar alsnog: mij niet bellen! Toegang tot de toiletten kreeg je met een keycard( na inchecken en betalen) en zonder kon je er dus niet naar de plee. Nergens. ‘Que’ zei ik nog, vol verbazing, tegen die Spaanse meneer waar ik aan vroeg waar de toiletten waren. Maar nee hoor, je knijpt nog maar een poosje. Geen keycard, geen plas.

Altijd fijn als je na een halve dag reizen op knappen staat 🙂

Met gierende banden scheurden we er vandaan.

De camping ernaast had prachtige toiletten direct bij de ingang, die hadden het wel begrepen. Maar na twee dagen op deze pracht trok ik de drukte echt niet meer, ik wordt een ouwe muts 😉

Camping nummer tien was in de Pyreneeën. Prachtige plek, ook niks mis mee. Maar op de ene plek wil je wel graag langer blijven en op de andere niet. En het weer was niet heel spetterend, dat helpt ook niet natuurlijk….

Nu op nummer elf dus. En deze puilt uit van die echte franse charme. De beide gîtes, de inrichting van de camping en de gebouwen zelf, ademen uit elke porie waar ik zo ontzettend van hou in #Frankrijk. Er is een fijn terras, een zwembad waar ik straks mijn vege lijf even instort ( het was verdomd heerlijk) en ik kan er een vers broodje bestellen. De bieb is eindeloos en op elke hoek, na elk bochtje zie ik weer iets anders.

L’amour!

Deze ouwe muts is complètement tevreden op deze prachtplek. Beetje schrijven, beetje lezen, stukkie wandelen. Rust en groen. Een dag of wat, tot het vast weer gaat kriebelen. à la recherche d’une nouvelle aventure!

Asturias, Baskenland

Die rustige camping ( camping las hortensia’s) waar we een paar dagen geleden terecht kwamen is heel simpel, maar de baai waar hij aan ligt is wonderschoon. Ik kon mijn ogen niet geloven. Volgens mij heb ik zelden zoveel foto’s en filmpjes van één en dezelfde plek gemaakt 🙂

Ik kon er geen genoeg van krijgen.

Als het eb was konden we tussen alle kliffen doorlopen, vonden we links en rechts poeltjes met helder water die in kloven bleven staan, tot de vloed ze weer in het grote geheel mee zou nemen. Daar tierde het zeewier welig, en kleine visjes hadden er hun privé-zeetje. De rotsen waren bezaaid met versteende en parelmoer kleurige schelpjes. Het was een prachtgezicht.

En het was er zo schoon. Er lag geen rommel, er waren geen losse schelpjes, er was niks. Alleen wat houten takjes die door de eb en vloed aan wal gebracht waren. Stokjes en zeewier. En dat maakte het zwemmen, en door de branding lopen, een absoluut feestje. Niks anders dan wit zand en helderblauw water onder mijn voeten. Ik vond de middellandse zee altijd prachtig, maar die haalt het niet bij de golf van Biskaje.

Nu we inmiddels op een andere plek zijn geland, kijk ik tevreden alle gemaakte foto’s terug. Wat een belevenis was het om zoveel schoonheid om je heen te hebben. Vroeg in de ochtend liep ik eerst naar beneden om even de zee te zien. Daarna haalde ik mijn broodje pas op. Had ik alvast die waanzinnig mooie beelden op mijn vizier :-). De camping was fijn in al zijn eenvoud. Het sanitair was top, heel schoon en het water was altijd warm.

Fijn

Het verse stokbrood dat ik bij de receptie kon halen in de ochtend scheelde me een tochtje met de fiets. Mijn wensenlijstje is niet heel groot en deze camping heeft alles wat er op dat lijstje staat. Inclusief een restaurantje aan het strand, zo’n uitzicht vind je niet snel ergens anders.

Ik bestelde er heel stoer gefrituurde #inktvis, omdat ik besloten had dat iets nieuws proberen goed voor me zou zijn. Lang leve de crackertjes kaas :-), die inktvis kreeg ik met geen mogelijkheid weggewerkt.

Maar hé!? Wel geprobeerd 😉

Voor wie ook een fijne plek zoekt, en niet veel wensen heeft, is dit een aanrader! De foto’s spreken voor zich.

Olifantendracht

Dit papieren kind was een olifantendracht in het kwadraat, en heel lang heb ik getwijfeld of het wel zou lukken. De weken raasden voort, werden met eenvoudig gemak maanden, en nog was er niks. De uren dat ik ervan wakker heb gelegen zijn niet op één hand te tellen. En op twee ook allang niet meer. Toen het manuscript eenmaal was geschreven wilde ik, meer dan wat ook, dat het een boek zou worden.

Er is maar weinig leuker dan iets vanuit niets te creëren en dat vervolgens in handen hebben.

Maar ook dat bleek een moeizaam proces. En nu is mijn boek dan toch te koop. Mijn boek. Ik herhaal het in mijn hoofd een paar keer, proef de woorden op mijn lippen. En ook al is het niet de eerste, deze was vele malen moeilijker.

Het was als trekken aan een dood paard om het voor elkaar te krijgen. Als een gevecht.

Meer dan eens heb ik de handdoek in de ring willen gooien. Besloot ik om een andere weg in te slaan. Maar steeds opnieuw verlegde ik mijn grens. Ik wilde niet opgeven.

Proces

Het zou zo zonde zijn van alle energie die er al in had gestoken. ‘Doorzetten Cynt, het komt vast goed’.

Nu het boek er is voel het als een anti-climax. Ik kan er nog niet blij mee, of trots op zijn. Nog niet. Ik hoop van harte dat het nog komt, maar op dit moment betwijfel ik dat. Het hele lange, trage proces van tegenslag op tegenslag, elke teleurstelling en elke verbroken belofte die ik voor mijn kiezen kreeg (en dat waren er echt heel veel)hebben bij mij een kater achtergelaten. Mijn enthousiasme is compleet verdwenen en ik betwijfel oprecht of ik het nog terug ga vinden. Nu het zo door mij gewenste boek er is, weet ik oprecht niet meer waarom ik het zo graag wilde.

Het voelt belachelijk, als een misplaatste sollicitatie voor een presidentsfunctie.

Ik moet wachten tot ik hem zelf in handen heb, ( want ik heb hem ook nog niet gezien) Zelf moest ik hem natuurlijk ook gewoon bestellen 🙂 Het is een passend einde voor iets dat tot nu toe een nare smaak bij mij heeft achtergelaten. Ik hoop vurig dat de eerste recensies die nare smaak teniet zullen doen.

Golf van Biskaje

Baskenland wat ben je mooi. De natuur is ruig en van een adembenemende schoonheid, de ‘patatas bravas pikante’ is onvervalst om je vingers bij af te likken en ik ben inmiddels verslingerd aan rode wijn met cola ( dat drinken ze hier, echt!). De appelcider daarentegen kan me niet bekoren 😉

Een deel van onze route is puur toevallig eveneens ‘santiago de compostela route’ en we komen dan ook geregeld wandelaars tegen. Als ik over een poosje echt veel vrije tijd heb zou ik er met liefde een deel van willen lopen, dat lijkt me oprecht fantastisch.

Camping playa Joyel is een joekel, de helft is afgetopt met dicht op elkaar staande bungalows en vaste plekkers. Die vullen de volledige kampeerstek met hun kampeermiddel, enorme grondzeilen en een kooktent. Een klein vierkant tentje waar een keukentje in wordt gefabriekt. Een kookstel, een dubbele koelkast en een kastje vol potten, pannen en kookgerei. Gister zagen we zo’n vaste plekker de boel voor het kampeerseizoen optuigen. De godganse dag werkten ze zich in het zweet, en aan het eind van de middag was die hele kampeerplek volgeprakt. Vervolgens werd het hele gebeuren in enorme blauwe zeilen ingepakt ( niet gelogen), zorgvuldig dichtgebonden en kritisch nagelopen.

En daarna gingen ze weer.

Ik keek er vol verbazing naar. Als je op een flatje vijf hoog achter woont snap ik het volledig, maar toch, mij niet bellen 😉

Natuur

Tijdens onze route zien we enorme vijgenbomen lukraak langs de kant van de weg staan, eb en vloed zijn in de golf van Biskaje zeer aanwezig( ik kon tijdens eb zo naar enorme kliffen lopen omdat ze waren drooggevallen) en de taal klinkt als koeterwaals in het kwadraat. Die paar spaanse woordjes die ik ken zijn volkomen nutteloos hier 🙂

Engels spreken ze hier amper, maar met handen en voeten praten doen ze met een grote glimlach. En daar ben ik dan weer dol op.

Ik ben verliefd geworden op Baskenland, dat lijkt me overduidelijk. Ik had oprecht niet verwacht dat het hier zo mooi zou zijn. En zo fijn.

Vanmiddag reden we wederom een rustige camping op, heerlijk na een paar dagen chaos, en ook de baai bleek hier adembenemend. De foto’s doen het echt geen recht, dat moet je gewoon met eigen ogen aanschouwen ( echt, doen!) Jarraitu bihar!

Noja, Cantabrië

Vanuit complete rust belandden we de dag erna in complete chaos. Spaanse chaos. Na de eerste schrik besluit ik me maar onder te dompelen. Iets anders is hier schier onmogelijk.

Na een niet al te lange route met veel bochtenwerk, scheepsladingen fietsers op de doorgaande weg ( ja echt) en weinig rotondes( heerlijk) rijden we dwars door Bilbao(heel geweldig) naar een camping aan de kust. En dit is een megacamping. Volgens de recensies merk je er niks van, dat hij zo groot is.

Ik durf het vol overtuiging te betwijfelen 🙂

De dame achter de receptie zegt dat het momenteel heel druk is maar dat het morgen ‘mucho tranquillo’ zal zijn. Ik geloof haar op haar bruine ogen. Achter mij barst het zwembad bijna uit zijn voegen, de blauw-wit gestreepte badmutsen ( hier verplicht helaas) ogen als een enthousiaste zwerm boomklevers. De brede campingpaden zijn gevuld met roepende kinderen op stepjes, flanerende tieners en ouders die er, al ouwehoerend met elkaar, tussendoor zigzaggen.

Ik heb spijt als haren op mijn hoofd.

Spelen

Als ons schatje een uurtje later fijn onder de bomen staat, en wij in de golven van een pracht van een zee liggen, moet ik grinniken om alles wat ik onderweg tegenkwam. Ik leer de chaos in rap tempo te waarderen. Op een schaduwrijke picknickplek, om de hoek van ons kampeerplekje, wordt een groot deel van de middag en avond gezamenlijk gekookt. Er staan tafels met genoeg eten voor een heel weeshuis, overal ligt speelgoed en kleine en iets grotere kinderen spelen met elkaar. De ouders staan met elkaar te drinken, te kletsen en te koken. Grote rookwolken stijgen boven de enorme Bbq’s uit. Het is een georganiseerde warboel en vertederend. Echt. En ik zie het overal, verspreid over de camping.

Elke kampeerplek oogt alsof er een bom is ontploft, om de paar minuten horen we vanuit een andere hoek een kind huilen en er is muziek vanaf een onbestendige plek. Ouders spelen met hun kinderen, zingen samen of fietsen een stukje. Ik zie ze praten, lachen en genieten.

Wat ik nergens zie zijn schermen van wat dan ook.

Dat viel me de dag ervoor ook al op toen we een paar uur op een terras zaten om iets te drinken. Iedereen zat met elkaar, en door elkaar, te praten, en bij niemand kwam er een #mobiel tevoorschijn.

Het stemt me tot nadenken.

De rest van de avond zie ik om me heen hoe er door al die gezinnen genoten wordt. Bbq’s staan op het asfalt van de weg of op malle bouwsels te roken, campingtafeltjes worden naast elkaar gezet om één hele grote te creëren en er worden ladingen eten bovenop gestapeld. Daartussen spelen, rennen en ravotten al die kinderen. Het is een bizar en heel geweldig schouwspel.

Wij liggen die avond grijnzend in bed, naar al het gedoe te luisteren.

De volgende ochtend loop ik naar de campingwinkel voor een broodje. De picknickplek oogt alsof hij nog nooit gebruikt is, overal worden tenten ingepakt en de chaos is bedwongen. En dat is stiekem best een beetje jammer.

Gipuzkoa

Als je kampeert tussen zoveel natuurschoon kan je niet anders dan een rondje ‘uitzichtpunt’ kijken. Mendatagaina om precies te zijn.

Terwijl ik vroeg in de ochtend mijn verse stokbrood en krakelzalige croissantjes af sta te rekenen, overtuigt de jongen achter de receptie me ’dat je niet fout kan lopen’.

Inwendig schiet ik in de lach. Dat heb ik vaker gehoord, veel vaker, en meestal lukte het me toch. Ik schijn er een talent voor te hebben om de lastigere, steilere, en veel kloterigere route te vinden 😉

Omdat het warm is, en wij graag dwarsliggen, besluiten we de route andersom af te leggen. Dan lopen we de pittige stukken in de schaduw van de bomen in plaats van in de volle zon.

Zo gezegd, zo gedaan.

Wat een zaligheid, mijn ogen slurpen en sponzen zich een slag in de rondte van al dat moois. Het blijkt een absolute kuitenbijter, langs minuscule paadjes en stekel-struiken, maar wat een uitzicht.

Wauwwauwwauw.

Route

Op de terugweg weten we toch een foute afslag te nemen 🤣 ( volgens de liefste dwing ik dat op de ene of de andere manier af)en moeten we dus over het steilere smalle bospad in plaats van langs de geasfalteerde weg. Rotsachtig, bemost ( dus glad) en wat nog. Maar dat mag de pret niet drukken. Moe maar voldaan kunnen we de rest van de middag geen pap meer zeggen ( ik overdrijf graag 😉)

Omdat de camping op een helling ligt moet je daar wel rekening mee houden als je hier wil kamperen want alles kost inspanning.

Maar net als alles hier, zijn ook de zonsondergangen prachtig. Elke avond loop ik even naar boven om te genieten van alle kleuren en het veranderende licht.

Na een laatste dag op deze plek, een fijne plons in het zwembad, en een persoonlijke studie van de koeien in de wei tegenover ons busje, gaan we weer op weg. Op zoek naar nieuwe uitzichten

Hypnotiserend Baskenland

Gisterochtend verlieten we #Camping de la Cote ( camping coast) en ondanks ons hondendrama 😉 vind ik deze camping een absolute aanrader! Ruime plekken, schoon sanitair en een heel zalig zwembad. De kust was heerlijk dichtbij maar lag ver genoeg om niet in de drukte te zitten.

Voor wie nog een fijne plek zoekt…

De route binnendoor richting Baskenland leek op één grote rotonde. Dat kan ook bijna niet anders, maar toch. Gelukkig zaten er ook adembenemende stukken tussen.

Kilometers waanzinnig mooie natuur. Ik hing weer vol enthousiasme met enige regelmaat uit het raam om foto’s te maken.

Het was geweldig om het landschap te zien veranderen. Van vlak en dennenbos naar steeds ruiger en golvend. Scherpe kliffen die in zee steken, hagelwit zand en water dat de kleur heeft van aquamarijn. Ik kwam ogen tekort.

Wij hadden op voorhand camping &bungalows Itxaspe uitgekozen en dat is echt uitzonderlijk. Meestal vinden we onderweg wel iets, en laat ik het toeval de route en de kampeerplek bepalen. Maar deze plek was ik op het internet tegengekomen en ik moest en zou met eigen ogen zien of de foto’s niet gemanipuleerd waren.

De natuur op deze plek is echt onbeschrijfelijk.

Schoonheid

De camping zelf is een tikkie vreemd doordat het half tegen een steile helling ligt, maar de rust en schoonheid zijn hier overweldigend. Het is een constant vergapen aan. Het restaurantje #Itsastalaia, naast de camping, heeft een pracht van een terras en een simpele maar zeer smakelijke menukaart. Het eten is eenvoudig maar wel goed, en niet duur.

Wij hebben genoten van de vriendelijkheid, de service en onze maaltijd.

De volgende ochtend werd ik wakker van het geklingel van koeienbellen die om de nekken van een groep ezeltjes hangen die over een sappig groene helling tegenover ons busje dartelen, vogeltjes fluiten het hoogste lied en verder is het stil.

Buiten het overtuigende gesnurk dat uit een tentje even verderop komt 😉

Wij gaan het hier wel een paar dagen redden. Morgen vertel ik jullie over het zwembad en alles wat er nog meer fijn is aan deze plek. Laster arte 🙂

Echt bijzonder

Bij een titel als deze hoop je natuurlijk op een fijn natuurrelaas of anderzins bijzonder van’wat dan ook’.

Maar deze column gaat over de mens en zijn bijzonder

Na een werkelijk prachtige rit door kilometers stilte en naaldbos, zijn we gister neergestreken op een camping aan de atlantische oceaan. Op de fiets zijn we in een paar minuutjes op het strand. Op deze plek kamperen we dus net ver genoeg van de ‘direct aan het strand’ gekte. Zo werkt dat nou eenmaal bij toeristisch en aantrekkelijk, daar is het druk.

En daar heb ik nou net geen behoefte aan.

Op dit snoepje is het absoluut niet druk. Mooie camping, fijne plekken en het sanitair is top. Het zwembad is eveneens geweldig. Je kampeert hier prachtig, omringd door bos en natuurgebied.

Het bijzondere zit em in een paar hondenbezitters die hier ook kamperen. Met de klemtoon op een paar, want van de meeste heb je echt geen last. Die lopen in de ochtend met hun lieverd aangelijnd de camping af voor dat uitlaatrondje. Plek genoeg, strand en bos te over.

Maar er zijn er twee die vinden dat de camping een prima uitlaatplek is, en dat hun hond niet aan de lijn hoeft want die doet ‘echt niks’. Dat hij woest op iedereen aanslaat die langsloopt, en dat er ook hele kleine kindjes rondhobbelen, vergeten ze voor het gemak.

De hele dag is ze schreeuwend de hond aan het roepen. Die hond die constant wegloopt en nog niet is uitgelaten. Ga met het beest het bos in of naar het strand denk ik bij mezelf, daar heeft ie volgens mij behoefte aan. Op mijn vraag of ze de hond bij zich wil houden omdat hij overal zijn behoefte doet’, krijg ik een grote mond.

Natuurlijk

Poepen

Ik laat me niet uit het veld slaan en vraag vriendelijk doch resoluut dat ze hem aan de ketting moet houden. Als ik een uur later van de schrik achter mijn eerste bakkie zit loopt er een andere dame met haar hond over het kampeerterrein. Vlak voor mijn neus gaat de hond zitten poepen. En wederom kan ik mijn mond niet houden.

Ik krijg een heel verhaal over dat de #hond diarree heeft, dat zij het toch opruimt( hoe dan?) en dat we allemaal darmen hebben. Waarop ik antwoord dat ik, ondanks de aanwezigheid van darmen, echt niet op het gras ga zitten poepen, en dat er vanmiddag wellicht een jong gezin met kleine kinderen op dat plekje gaan staan. Loop lekker die paar meter naar het bos met het beest.

Heb respect voor andere mensen en de plek waar je bent.

Ze is witheet en zegt dat de hond toch niet op mijn plek poept. Ik geef aan dat ik het nogal onbeschoft vind, ook al schijt hij niet op mijn plek, dat dit pas mijn eerste kop koffie is ( ja weet je wel ;-)) en dat de camping geen uitlaatplek is waar je lukraak je behoefte kan laten vallen.

Ze is het niet met me eens en vind het maar belachelijk.

Twee minuten later hoor ik haar compleet woest tegen haar man tekeer gaan over die blonde trut van verderop die loopt te zeiken. Ik haal mijn schouders op, maan mezelf tot kalmte en besluit de volgende ochtend te vertrekken.

Geen rekening houden met een ander en je de wereld toe eigenen, ik zie het steeds vaker. Maar dat mensen dit soort gedrag normaal vinden, vind ik pas echt bijzonder.