Oprecht geloof

Ik geloof niet in een god. Tijdens mijn dagelijks bestaan hang ik geen enkel geloof aan, ondanks die katholieke opvoeding. Dopen, eerste communie, ik heb het allemaal doorlopen, maar houvast gaf het me niet. Vroeger vond ik het vooral eng dat iemand me blijkbaar in de gaten hield 😉 Toch is er wel iets van al die kerkse jaren blijven hangen, en dat is de gedachte dat je weer ontmoet wat je ooit verloor. Dat heel veel liefde niet voor altijd is verdwenen.

Het zijn geen praktische gedachtes, het is een gevoel dat voor mij persoonlijk een troostend is. Dan vliegt dat allesverslindende verdriet over heel groot verlies niet uit de bocht. Ik kan het zelf niet verklaren, dat wil ik ook niet, maar zo is het.

De gedachte dat mijn moeder ooit haar gezonde voldragen zoon mag ontmoeten, vervuld me met warmte. Toen konden ze helaas nog niet wat ze nu wel kunnen. Er was voor mama geen ontmoeting, geen afscheid, geen aandenken. Voor mama was er niks. De gedachte dat zij hem ooit kan vasthouden en hem de liefde mag geven die wij ons hele leven van haar kregen troost me, hoe gek dat ook moge klinken. De wreedheid van dat nooit meer is simpelweg te gruwelijk.

Troost

Dat er ooit nog iets van troost komt voor de vader van dat meisje dat voor mij zat in de klas vind ik een wonderschone gedachte. Veertien was ze pas toen ze dat fatale ongeluk kreeg tijdens een turnles. Na haar overlijden was zijn haar in één enkele nacht grijs geworden. Ik zat daar in die kerk en staarde naar hem, en kon amper bevatten wat ik zag. Dat zoveel liefde elkaar ooit weer terugvind is troostend.

Moeders, vaders, geliefden. Zoveel gemis, zoveel pijn. Dat ze ergens herenigd worden, op wat voor manier dan ook, is een geruststelling. Lichtpuntjes in een donkere wereld. Hoe kwetsbaar of ongeloofwaardig ook, in mijn hart bestaat het.

Na dat brute, rauwe afscheid voelen dat de liefde die er voor ze gevoeld wordt nog ergens in het heelal voor een zee aan lichtpuntjes zorgt, leeft diep in mij. En dat de schoonheid van al die sprankelende zielen ergens samenkomt, op een warme fijne plek, bied mij iets van troost wanneer er geen woorden te vinden zijn.

Reuzenstappen

Als ik terugkijk op de laatste dertig jaar zie ik reuzenstappen tussen wie ik was en wie ik uiteindelijk ben geworden. Door alles wat het leven me voorschotelde.Toen ik moeder werd bijvoorbeeld, toen ontdekte ik ineens een hele nieuwe kant van mezelf. Dat hart van mij bleek oneindig groot en barstensvol liefde, ik stroomde er elke dag van over. Dat hummeltje werd het belangrijkste in mijn leven, en nog steeds is hun geluk mijn geluk.

Niet lang daarna bleek ik chronisch ziek te zijn en belandde ik in het ziekenhuis. En weer moest ik mezelf opnieuw uitvinden. Hoe stond ik in het leven en hoe ging ik dat leven opnieuw vormgeven na die waardeloze boodschap. Had ik een ziekte of was ik het( vooral het eerste, heel erg het eerste) Na dat rouwproces van aanvaarding besloot ik dat ik het mijn leven niet zou laten regeren. Ik schraapte mezelf van de grond en besloot er alleen mee bezig te zijn als het echt moest. Tijdens de prednison periodes bijvoorbeeld, dan herkende ik mezelf niet meer in de spiegel, heel angstig was dat. Ik ben trots op die fase als ik er nu op terugkijk. Toen zag ik dat niet heel duidelijk maar nu zie ik de kracht ervan, ik liet mijn kop niet hangen.

Fase

Toen onze kinderen groter werden besloot ik weer naar school te gaan, om dat ene papiertje binnen te harken waar ik al zo lang mijn zinnen op had gezet. Ineens liep ik weer op een middelbare school rond, tussen al die piepkuikens. Na die eerste schok bleek die omgeving enorm inspirerend, en ik verwerkte tussen neus en lippen door wat oude trauma’s. Mijn eigen schooltijd was geen fijne, ik voelde me een lelijk eendje en volledig misplaatst tijdens die puberjaren. Nu liep ik er met een heel ander gevoel in de rondte, werd ik vraagbaak voor anderen. Ik vond er een versie van mezelf uit waar ik razend trots op was.

Maar ook toen ik het allemaal even niet meer wist, nu alweer een paar jaar geleden, ontdekte ik nieuwe kanten van mezelf. Vond ik de moed om naar binnen te kijken en schreef ik alle narigheid van me af. Vond ik een stem die tot dan toe verstopt had gezeten. Die rottige tijd heeft geleid tot het ontstaan van mijn eigen website, tot een boek, tot Caat Kordaat en tot hopelijk nog veel meer.

Ik ben vooral dankbaar, voor al die, soms hele akelige, lessen, voor elke fase en voor alles wat mooi is in mijn leven. Ik voel me rijk omdat ik bleef zoeken naar lichtpuntjes, en omdat ik ze gelukkig altijd bleef zien. Ook toen het even heel donker voelde om me heen. Dat is zoveel rijker dan een volle spaarrekening.

Emotionele tuttebel

Onderhuids voel ik het stromen, als hete lava zoekt al mijn emotie een uitweg. Het is ongetwijfeld te wijten aan mijn onvoorspelbare hormonen, of aan de tijd van het jaar. Ik ben nogal gevoelig voor de weemoed van weer een jaar ten einde en die hormonen, don’t het me started 😉 Om de haverklap voel ik dat ze zich aan me opdringen, warme zoute tranen.

Mooie muziekfilmpjes, enthousiaste flashmobs of andersoortig gedoe dat vertedering oproept en ik zit geheid met een brok in mijn keel. Ontroerende beelden, dankbare woorden of ander feelgood gedoe en hete druppels gieren over mijn wangen. Geen idee wat het precies is dat die vloedgolf naar boven laat komen, maar het overkomt me momenteel continue.

Op mijn werk zijn er nogal veel verdrietige situaties. Het hoort erbij, ik weet het, maar het zijn er momenteel echt veel, schrijnende vreselijke. Onderhuids stapelt zich dat blijkbaar op. Gebrek aan geluk en gezondheid is tijdens deze dagen somberder dan anders. Ik had er niet veel erg in maar die tranen vertellen me wel wat.

Die laatste maand van het jaar maakt me altijd wat melancholiek. Dan kijk ik terug en sta ik stil, bij alles wat er is gebeurd. Mooi en minder mooi, zo doe ik dat elk jaar rond de jaarwisseling. Want dat jankerige komt ook voort uit dankbaarheid, ik voel het extra door al het wrange leed in de wereld.

Zegeningen

Ons fijne huis, ons mooie gezin, fijne familie, lieve vrienden en die zalige baan, ik heb tekort vingers om al die zegeningen te tellen. En laten we die gezondheid vooral niet vergeten. Ik mis een hoop, net als de meeste van jullie, maar er blijft ook nog zo ontzettend veel over. Gratis en voor niks.

Het feit dat ik huidkanker had was even schrikken, maar ik was er ook zo weer vanaf, supergrote zegening. Dat ons gezin en de familie gezond zijn, absoluut een zegening. De start van mijn eigen bedrijf en alle ontwikkelingen erom heen die ik nog niet allemaal uit de doeken kan doen ;-), twinkelende en razendspannende zegening. Dat mijn leven, ondanks al die beperkingen, nog zo vol, rijk en prachtig is, hartverwarmende zegening.

Ik wens jullie allemaal een prachtige jaarwisseling toe en hoop dat jullie ook heel veel lichtpuntjes zien. Dat jullie al die zegeningen tellen, en dat ze er hopelijk in overvloed zijn naast al dat akeligs. Dat geteut van mezelf omarm ik ook, en soms laat ik die tranen gewoon maar lekker stromen, lucht ook weer op.

Happy 2022!

Keuzestress

We kiezen elke dag wat af. Wat eten we vanavond, roze of groene sokken vandaag of toch maar met de auto in plaats van met de fiets. Tot het om levens-veranderende keuzes gaat. Dan begint het afwegen, lange voor-en tegenlijstjes, naar je hart luisteren of toch met dat hoofd kiezen? Wat laat ik zwaarder wegen en welke kant wil ik eigenlijk op? Een mens zou er wanhopig van worden. Te veel keuzes of juist te weinig. Overzie ik de gevolgen allemaal wel? 

In mijn geval volgen dan lange gesprekken aan de keukentafel met de liefste, meestal onder het genot van een wijntje. Waarna die fles na twee uur leeg is en ik licht beschonken zo mogelijk nog minder zeker weet welke kant ik op moet. Want wat is nou beter: Intuïtief kiezen of er toch een nachtje over slapen…of twee.

Wie zou niet een glimp van de toekomst willen zien, om te weten welke keuze de juiste blijkt te zijn. Weg met die lijstjes en onrustige nachten waarbij het hoofd zich een weg moet banen tussen al die toekomstbeelden. Knappe meid die dan aan haar nachtrust komt. Ik niet in ieder geval. Ik heb die nachtelijke pieker sessies tot een eenzame hoogte weten te brengen.

Hoe fijn zou het zijn als belangrijke keuzes tussen het koffie schenken door gemaakt kunnen worden. Even een bakkie doen en meteen het juiste huis uitzoeken of de ideale baan of de juiste carrière uitzoeken. Emigratieplannen worden bij het wolkje melk definitief gemaakt. ‘Ja hoor, we verkopen de boel en vertrekken toch naar dat kasteeltje in Zuid-Frankrijk. We gooien heerlijk het roer om. Genoeg melk zo schat?’ Waarna je volkomen content en ontspannen op de bank neerstrijkt, tevreden mijmerend over de gemaakte keuze, wetend dat het de juiste is. Wat een ontspannen leven zou dat zijn zonder ’foute’ keuzes. En ongelofelijk saai, dat dan weer wel.

Voorspelbaar

Zoveel mooie emotie zou wegkwijnen als het leven voorspelbaar zou zijn. Want weg is de spanning, de kriebel in je buik en het gevoel van hoop en verwachting als je eindelijk een keuze hebt gemaakt. Weg met avontuurlijke keuzes, en de opluchting, trots en blijdschap als de ‘ja maar’ stemmetjes eindelijk zwijgen. Tot de volgende bepalende keuze zich aandient en alles weer van vooraf aan begint. Voor het gemak laten we de ellendige gevolgen van de ‘foute’ keuzes maar even achterwege. Persoonlijke groei en ontwikkeling zouden abrupt tot stilstand komen als we ons nergens meer in durfden te storten. Voorspelbaar is duf.

Dus blijf ik gestaag doorploeteren. Keuzes maken is voor mij als optimist namelijk een geweldige uitdaging. Tel mijn enorme fantasie op bij mijn positiviteit en elk krot tover ik in een vingerknip om tot een blinkend paleis. Waar menigeen beren op de weg ziet, zie ik vooral mogelijkheden en uitdagingen. Elke keuze heeft zijn goede kanten en anders vind ik ze wel. Keuzes maken doe ik tegenwoordig dus maar door een scheutje realiteit te mengen met mijn gevoel. Hoe voelt die ene beslissing als ik spanning, angst en bladgoud even opzij zet? Denk ik dat ik het kan en dat het past en wordt ik er blij van? En wat is het ergste dat me kan gebeuren?

Door van dat slechtste scenario uit te gaan blijkt kiezen ineens veel eenvoudiger 🙂

Mijn fijne baan

Terwijl ik geconcentreerd wat digitale mappen open realiseer ik me hoe fijn ik dit vind, dat wat ik nu aan het doen ben. Ik heb er naar verlangd, om juist in deze mappen te mogen werken. Dat klinkt een beetje gek, maar toegang tot deze specifieke digitale mappen horen bij die hele fijne baan. Die fijne baan die ik al een hele poos ambieerde, en die ik nu alweer ruim anderhalf jaar vervul.

Heel veel jaren geleden, een stuk of vijftien, riep ik het al met enige regelmaat, dat ik ooit als zorgbemiddelaar wilde werken. Het leek me een geweldige functie, en ik heb altijd de indruk gehad dat het echt iets voor mij zou zijn. Geen idee waarom ik dat zo voelde, maar die mix van competenties die nodig zijn voor deze baan, die past gewoon bij mij. Dat wist ik zeker.

Competenties

Het duurde echter wel even voor het uiteindelijk zover was, want op voorhand moesten er best nog wat horden worden genomen. Ik groeide er naar toe, naar die fijne baan, door alles wat ik in die tussentijd deed en leerde. Mogen zorgen voor iemand anders heb ik altijd waardevol gevonden. Al die jaren in de directe zorg, toen ik heel praktisch mocht zorgen voor, of er iets verder vanaf en dan mogen zorgen voor alles er om heen. Voor onze bewoners, voor de families en voor de collega’s, ik vind het allemaal prachtig.

E ook al klinkt het wat dramatisch, op het moment dat ik die vacature voorbij zag komen wist ik het gewoon zeker. Dit keer was die baan voor mij, want inmiddels had ik de juiste competenties eindelijk in huis. Die overtuiging nestelde zich onherroepelijk op een plekje in mijn lijf, en mijn hoop groeide. Na twee gesprekken kreeg ik het verlossende telefoontje. Die baan was van mij en ik was oprecht ‘over the moon’. Echt, een mal dansje in de kamer, dat werk 🙂

Een hele fijne baan is van een ongekende rijkdom. En dat komt ook omdat ik op plekken heb gewerkt waar ik me niet zo fijn voelde. Werken is niet alleen maar een middel om je salaris mee te verdienen, voor mij is het zoveel meer dan dat. Ik ben dol op mijn werk, echt oprecht. En ik werk met een geweldig team collega’s, ook al mopper ik ook heus weleens op ze.

Tevreden ga ik elke dag aan het werk, zonder een greintje tegenzin. Want ik weet inmiddels dat ik gelijk had. Mijn fijne baan, die past bij mij, hopelijk blijven we nog heel lang een duo!

Nieuwe dag

Stiekem zie ik er altijd een beetje tegenop, tegen die kerstdagen, omdat er een bepaalde verwachting aan vast hangt waar ik opstandig van wordt. Elke emotie voelt altijd groter, zwaarder en heviger. Als ik mocht kiezen sloeg ik ze gewoon lekker over, die twee dagen. Al het sentiment, de emotie en het gemis, veel opgeklopt gedoe en extra scheutjes van van alles, ik ben geen fan. Elke ziel die het moeilijk heeft krijgt nog een beetje extra zout in zijn wonden gewreven. Naast mooi zijn die dagen ook vaak pijnlijk.

Het voortraject, richting die kerstdagen, daar ben ik dan wel weer dol op. Ons paleis fijn versieren en alle lichtjes overal op straat, simpelweg zalig. Lukraak sla ik links-en rechtsaf, als ik aan het wandelen ben, en onderweg wordt ik aangenaam verrast door al het getwinkel. Die hele sfeer buiten is zo fijn. Kerstfilms, de aanloop naar de Top 2000, het grootste deel van de kerstliedjes( als ik ze niet te vaak hoef te horen), kerstkransjes en kaarsen en alles met kaneel of citroen, ik dompel mezelf erin onder.

Vooruitkijken

oudejaarsavond

Toch bleken ze best knus, die dagen, met onze jongste die kwam logeren en samen met ons aan het kerstontbijt zat. Met kerst deden we een bakkie bij pap en mam, ook al was het wat schraal met dat kleine koppeltje. De kleinkinderen besloten in etappes langs te gaan bij opa en oma, rondom de kerstdagen, we smeerden de gezelligheid gewoon uit. In de avond aten we met ons eigen prachtige gezin, met een extra lid dit jaar. Zoveel geluk is zo dierbaar.

Toch knipten we vanmorgen vol enthousiasme onze prachtige kerstboom aan brokken. Het voelt als het opruimen van zoveel meer dan alleen die boom. Door die enorme lange aanloop naar kerst en alles wat eraan vasthangt was het wel weer mooi geweest zeiden we tegen elkaar. Een paar lichtjes overleefden mijn opruimwoede, ik heb nog wel een paar dagen warm en knus verdiend.

Op naar die laatste dag van het jaar, want die voelt zo heerlijk anders dan de kerstdagen. Het is vooruitkijken, vieren wat er is en vol verwachting dromen van wat er wellicht nog komt. Vol hoop een nieuw jaar verwelkomen. Niks geen vals sentiment maar dromen, woest en glanzend. Als een onbeschreven blad ligt dat jaar nog blanco voor ons, klaar om ingekleurd te worden. Mijn kleurpotloden liggen alvast klaar 🙂

Vakantieplannen

Blij zijn met nagenoeg niks, ik heb er een talent voor. En het is ook precies dat talent dat ik volop koester. Volop voorpretten, dagdromen, stom door boekjes bladeren en enthousiast plannen maken. Ook al komt er geen fluit van terecht, de periode dat ik mezelf er lekker in onder kan dompelen heb ik wel mooi te pakken.

Ook al is op vakantie gaan verre van een zekerheidje, het weerhoud mij er niet van om heerlijk te dagdromen. Zeker nu die jaarwisseling bijna voor de deur staat, is het tijd om ongegeneerd vooruit te kijken. Ik verlang niet naar een tropische vliegreis of een verre bestemming, als wij met ons volkswagenbusje weer op pad kunnen dit jaar ben ik al dik tevreden. En na een summier aanvalletje van keuzestress, is onze beoogde richting Scandinavië geworden. Hoe zalig.

Mocht het alsnog gewoon kamperen in Drente worden, ook leuk hoor echt, dan heb ik me wel heerlijk vermaakt in de tussentijd.Maar toch, Scandinavië, de romantiek, ik kijk er naar uit.

Scandinavie

Ik droom van fjorden, eindeloze natuur en overstekende elanden. Weergaloze luchten vol sterren en een zon die amper ondergaat. Skinny dippen op stille plekjes, fijne kampvuurtjes en rust. Heel veel rust. Dat het ook weleens balleweer kan worden weet ik natuurlijk maar dat blok ik gewoon, regen past niet in mijn voorpret-droom.

Daarbij ben ik ook op vakantie snel tevreden, en dat busje van ons is razend geduldig, die neemt ons vol enthousiasme mee waar we maar heen willen. Als het regent rijden we gewoon net zo lang tot het ergens droog is.

Hopelijk wordt het nog een poosje heel erg winters, kan ik eindelijk weer eens een rondje schaatsen of lekker stampen door bergen sneeuw. Mocht het echter continue ballenweer worden dan weet ik alvast waar ik die druilige zondagen mee ga vullen 🙂

Heb jij al vakantieplannen?

Bofkont

Het is nog vroeg als ik in de auto stap. Het is stil op straat en het voelt alsof de wereld nog slaapt. Mijn haren zijn nog nat van de douche en liggen koud in mijn hals, de geur van mijn favoriete luchtje zweemt om me heen. Het is knus in mijn kleine autootje. 

Langzaam rijd ik onze straat uit, de verwarming staat op standje aangenaam en uit de boxen klinkt een kerstliedje. Ik geniet van de knusse verlichting op deze donkere ochtend en word er wat weemoedig van. Het is december en mijn gedachten dwalen af naar kerstmis.

Om me heen hoor ik regelmatig gemopper over de kerstdagen. Over de verplichte familiebezoekjes, over het braaf opzitten tijdens visites en in pak één aan het kerstdiner verschijnen. En ik snap het allemaal want ook ik heb heus weleens gemopperd op de kerstdagen en alles eromheen.

Kerstmis

Maar de feestdagen zijn ook altijd een tijd van terugkijken naar het afgelopen jaar wat wederom voorbij is gevlogen. En als ik de ellende op de wereld voor het gemak even opzijschuif is er een hele hoop waar ik blij en dankbaar voor ben. Voor mijn mooie gezin, voor mijn ouders die nog in goede gezondheid bij ons zijn, voor het geluk van het gezin van mijn zus en het feit dat zij oma gaat worden in het nieuwe jaar.

Dat het leven even voortkabbelt, na een aantal stormen, en hoe fijn dat is. Dankbaar voor het feit dat ik vijftig word volgend jaar en dat uitgebreid ga vieren, alleen de voorpret en organisatie ervan zorgt al voor prachtige momenten. Soms is het leven een strijd en elke dag kan als een gevecht voelen waar je ogenschijnlijk weinig invloed op hebt. Ook die momenten zijn er geweest. Maar nu kijk ik weer vooruit en realiseer ik me hoeveel lieve mensen ik om me heen heb. Dat al hun liefde mijn hart verwarmd, gewoon door er te zijn. Wat ben ik een enorme bofkont. 

En daar zo helemaal alleen in die stille straat, knus en warm, realiseer ik me hoe enorm gelukkig ik ben, nu op dit moment. En dat neemt niemand me af.

Zomaar een zondag

Cynt, vind je het leuk om…? Zomaar onverwacht kreeg ik een vraag, of ik mee wilde doen aan de opnames van een videoclip. Iets met een achtergrondkoortje, playbacken en hilarisch. Wilde ik daar een zondag voor opofferen. Ha, wat denk je zelf 🙂

Wie mij een beetje kent weet dat ik geen seconde twijfelde. Ha, leuk, enig, ja natuurlijk. Ik kreeg een draaiboek, werd als een prinsesje bij mijn eigen voordeur opgehaald en warm en droog naar de kerk gereden. Had ik nog niet verteld zeker? Nou de opnames waren dus in een schitterende kerk ergens in de noord en het was een pracht. Gospel meets bluesbrothers meets een hoop enthousiasme in een prachtige setting, die tot voor kort dienst deed als katholieke kerk. Als dat niet stiekem een beetje recalcitrant is dan weet ik het ook niet meer.

Wat volgde was een geweldige dag, werkelijk waar, we hebben ontzettend gelachen. Zomaar op een onnozele zondag. En ook nog hartstikke serieus gedaan natuurlijk, vanzelfsprekend. Er moest wel wat op die opnameband staan natuurlijk. Ik plak de link naar het filmpje even in dit stukje, want hij is echt te leuk om niet te delen.

Dikke grijns op mijn tronie na het kijken ervan, want ik houd er zo van, van gekkigheid.

Gouden randje

De zorgwereld is bij tijd en wijlen een ondoordringbaar woud, en als je de weg niet weet verdwaal je onherroepelijk. Dagelijks komen er vragen binnen van mensen die al hopeloos verdwaald zijn en naarstig naar hulp zoeken, en wij wijzen ze met liefde in de juiste richting.

Gister werd ik gebeld door een oudere heer die zich alvast voor de zekerheid in wilde laten schrijven, hij was tenslotte al op leeftijd. Hij had allerlei indianen verhalen gehoord en was bang dat hij ergens ver van huis en haard ‘weggestopt’ zou worden als hij niet uitkeek. Gelukkig kon ik hem geruststellen en ontstond er een gezellig gesprek.

Toen ik vroeg van wie hij die informatie had gekregen dat hij ‘zomaar ergens weggestopt kon worden’ schoot hij in de lach. Hij had het van een meisje gehoord, een meisje van 83 dat een oogje op hem had zei hij vrolijk. Ik hoorde de kwinkslag in zijn stem en ik moest er van grinniken. Spontaan begon hij van alles te vertellen, over zijn leven, over ‘dat meisje’ waarna hij vanuit het niets ‘Trees gaat met een Canadees’ begon te zingen. En vertelde me meteen iets over de herkomst van dat liedje. Ik koest dit soort prachtige momenten, rijkdom is het.

Beroep

Er wordt zoveel gevonden van de zorg. Het is zwaar, er is een schreeuwend personeelsgebrek, de verantwoordelijkheid is enorm, er is teveel bezuinigt en de goede mensen lopen weg. Onderbetaald, ondergewaardeerd, onder van alles en allemaal waar, ik kan het niet ontkennen. Het zou fantastisch zijn als er een andere koers zou worden ingeslagen.

Zorg is echter naast dat alles ook een geweldig beroep, iets om razend trots op te zijn, prachtig en rijk. Iets voor een ander mogen betekenen is enorm waardevol, hoe klein het ook lijkt. Want voor een ander voelt dat gebaar soms als enorm groot. Ik geef niet alleen in mijn werk, ik krijg ook, wagonladingen vol. Mooie lessen, warme dankbaarheid en regelmatig een glimlach van oor tot oor. Ik deel hem ook graag uit, die glimlach, en nog zoveel meer. Echt vol overtuiging en met liefde.

Die middag had mijn werkdag een prachtig gouden randje, hoe was jouw werkdag?