Ik ben nogal fysiek ingesteld, een mens van hartelijke begroetingen. Inclusief hele stevige spontane knuffels. Want soms is het oprecht fijn om iemand even vast te houden. Om al het gevoel, dat niet altijd uitgesproken wordt, in die omhelzing te stoppen. Het is een vorm van affectie, maar ook van troost, en van nog zoveel meer. Ik deel ze altijd ruimhartig uit, die knuffels, en ze worden altijd heel spontaan ontvangen.

Het afgelopen jaar was dus een enorme uitdaging voor mij, wat dat fysieke contact betreft, ik moest al dat spontane continue onderdrukken. In het begin van dat covid-jaar lukt dat prima, toen was het allemaal nog zo vers, dat hele corona gebeuren. Braaf hield ik afstand, van ouders, van kinderen, van lieve vrienden en vriendinnen. Maar naarmate het langer duurt, merk ik dat ik er oprecht mee worstel, die huidhonger begint zich bij mij te manifesteren. De liefste is slachtoffer, vanzelfsprekend, die krijgt nu alle knuffels die ik doorgaans over meerdere mensen verdeel 🙂

Maar het blijft vreemd om niet meer spontaan de straat over te steken als je een vriendin of goede bekende ziet, laf zwaaien vanuit de verte past niet echt bij mij. Al dat fijne contact dat nu zo verouderd is, en verarmt. Het onnodige en ongemakkelijke gezoen bij sommige evenementen daar gelaten, dat mis ik oprecht niet 🙂 Laatst was ik in Zandvoort, gefrituurde mosselen halen en een frisse zeewindneus. Onze allereerste echte date, heel veel jaren geleden, was naar Zandvoort, voor die mosselen. Dus op onze trouwdag deden we dat nog even dunnetjes over. Het was druk, op de boulevard, en bij het vistentje. En waar ik me normaal gesproken altijd volop en met gemak in mensenmassa’s begeef, voelde ik nu weerzin.

Spontaan

“Zou ik mensenschuw worden’ vroeg ik mezelf af, want het was wat ongewoon, al die mensen. Maar vooral mijn gevoel erbij was ongewoon. Mensenschuw, hoe verzin ik het, niet natuurlijk, vanzelfsprekend niet, ik ben veel te dol op mensen. Gelukkig is dat nog hetzelfde gebleven. Ook al moest ik diezelfde middag wel wat soulsearchen, want wat voelde ik nou en waardoor dan? Ik was geschrokken, niet van al de drukte maar van mijn eigen gevoel, en het ongemak dat ik voelde. Ik ben het gewoon wat ontwend, veel mensen op een kluitje, na ruim een jaar afstand houden. Maar mijn spontane natuur, die is nog alive and kicking, en trappelt van ongeduld.

Hoe ik dat weet? Afgelopen zaterdag werd een lieve vriendin 50. En met een geweldige DJ, een rasechte drive thru en een heleboel fijne muziek, dansten we vol enthousiasme op straat om haar verjaring te vieren. Niet heel lang, avondklok natuurlijk, en keurig op afstand van elkaar in de buitenlucht. Maar de energie die het gaf was fantastisch, en echt onbetaalbaar. Ik kan er mooi weer een poosje tegen, tot we eindelijk weer kunnen knuffelen, je bent alvast gewaarschuwd 🙂

Ik heb weinig op met de traditionele rolverdeling, met die vaste hokjes, ik wilde gewoon geen huisvrouw zijn. Ik had de vrijheid om te doen wat ik wilde, en ik wilde een carrière. Om mijn zelfstandigheid te bewaren, en omdat ik nou eenmaal heel erg dol ben op mijn werk, het is een deel van wie ik ben. Dus toen die twee krummels arriveerden, organiseerden we ons beider werk om onze meiden heen, onregelmatig werken heeft ook zo zijn voordelen. Dat huishouden deed ik tussen neus en lippen door, als ik zin had. Of de liefste deed het, een badkamer poetsen kan hij echt veel beter dan dat ik dat kan 🙂 Op vaste dagen, vaste onderdelen van dat huis schoonmaken vond ik compleet nutteloos, en tot op de dag van vandaag weiger ik dat steevast. Ik doe het als ik er zin in heb.

Om heel eerlijk te zijn vind ik dat poetsen altijd een tikkie ondankbaar. Ik haal vandaag stof weg, en morgen of overmorgen ligt het er alweer. Zucht toch? Een muurtje in huis schilderen, of de woonkamer opnieuw inrichten door alle meubels een andere plek te geven, lof it! Dat zijn de klussen die ook nog wat opleveren. Dat oude huis van ons hebben we samen mooi gemaakt, en de afgelopen jaren heb ik enorm veel gesjouwd, gesloopt en geklust, dat vind ik vele malen dankbaarder dan dat poetsen. Zalig zelf mijn mouwen opstropen, blij dat ik het kan 🙂

Koken was ook altijd een klusje waar ik weinig plezier aan beleefde. Onze meiden waren kieskeurig, en wat de één graag lustte, vond de ander weer niet lekker. Ik bleef een beetje in de standaard dingen hangen, er zat altijd wel iemand te mopperen aan tafel, dus zin om me uit te sloven had ik gewoon niet. En dat rommelde heel veel jaren zo door.

Sinds een paar jaar is dat anders geworden. Ik ben echt aan het koken, en probeer steeds meer. Dat komt ook omdat ik zo’n geweldige keuken heb natuurlijk, sinds een jaar of drie, maar toch. Die nieuwe stoomoven is geweldig, en mijn assortiment” jemig, jammie’ breid zich gestaag uit. Onze oudste kampeerde noodgedwongen een maand bij ons en die was aangenaam verrast, door al dat fijne gekokkerel. Dat vond deze moeder toch een soort van bonus 🙂

Hokjes

Er is bij mij inmiddels een absolute voorliefde voor stoofjes en curry’s ontstaan, en ik vind het nu heerlijk om in de keuken te staan. Voorheen was ik vooral van het bakken, appeltaart, Eton mess, zalige taarten, you name it. Maar ja, dat is geen maaltijd natuurlijk, dat is vooral voor de lekkerte. En al die zoetigheid ging wat zwaar aan die heupen hangen, daar ben ik dus mee gestopt. Maar dat ik nu dus ook geniet van dat ‘gewone’ koken, vind ik echt bijzonder.

Ik wil niet voldoen aan een standaardplaatje, het is zalig om enthousiast buiten die hokjes te flaneren. Eigenwijs buiten de lijntjes kleuren, houd je fris. Als jonge vrouw studeerde ik niet, school vond ik maar niks, de zin om te leren kreeg ik pas veel later. Ik liep al tegen de vijftig toen ik besloot om weer naar school te gaan. Het heeft me zelfvertrouwen gegeven en onnoemelijk veel andere lessen geleerd, die schoolbanken. Ook over mezelf, vooral over mezelf. Het is zalig om een beetje te passen in een hele hoop hokjes, en ik hoop oprecht dat ik het blijf durven om nieuwe uitdagingen aan te gaan, zelfs die wat huisvrouwerige dingen 🙂 Want juist als we die diversiteit in ons allemaal ruimte geven, zorgt dat er juist voor dat dit prachtige leven voor ons allemaal spannend en interessant blijft. Toch?

Ik ben een tikkie overprikkeld, soms heb ik dat weleens. Dan gebeurd er teveel in de wereld, teveel tegelijk. Of er gebeurd teveel in ons eigen lieve landje, dat op dit moment niet meer als een lief landje aanvoelt. Oprecht niet.

Ik ben een dorpskind, en dat bevalt me helemaal prima. Klein en kneuterig vind ik nou eenmaal fijner dan groots en overweldigend. Nooit behoefte aan gehad ook, om in de stad te wonen, niet constant tenminste. En zeker nu, is de behoefte aan rust groter dan ooit, aan minder prikkels, aan ruimte om me heen.

Want die verkiezingen, jeetje mina, het is als een vloedgolf aan toneelstukjes en er is bijna geen ontkomen aan. En ik vind het bijzonder, dat campagne voeren, ik verbaas me gewoon. Zo kijk ik tenminste naar dat hele politieke gebeuren, als ingestudeerde praatjes. Ik houd nou eenmaal niet van spelletjes spelen. Behalve yahtzee dan, of Mexican train, en zo zijn er nog een paar 😉

Het komt over als slinks gedoe, en ‘kijk mij eens mooie plannen hebben, beter dan wie dan ook’. Glad glimlachend, en ik geloof er geen snars van. En ik ben oprecht verbaasd, ook dat, wat een circus is de politiek geworden in de loop der jaren. Al die minuscule partijtjes die mee willen doen, volgens mij zijn het er nog nooit zoveel geweest. Zou iemand ’s morgens wakker worden en denken’ wat zal ik vandaag eens gaan doen, weet je wat, ik richt een partijtje op en ga zoete broodjes bakken of gebakken lucht proberen te verkopen. Ik wil gehoord worden, en ook van alles roepen.

Politiek

In een scala praatprogramma’s, en zogeheten amusementshows, wordt alles uitentreuren uitgekauwd. Wat ik niet echt kan staven met bewijs hoor, want ik kijk er nooit naar, ik roep dus ook maar wat. Maar je hoort weleens een fragment op de radio of leest iets in de krant. Die tegenwoordig ook eenzijdig gevuld wordt, die krant, maar dat ligt ook echt aan het soort krant dat je leest. Als ik hem überhaupt lees, want bijblijven is tegenwoordig een dingetje geworden wat mezelf betreft. Soms is het echt teveel, alle prikkels, schreeuwerige koppen en stemmingmakerij.

Wat ik moet stemmen, geen idee eigenlijk, het wordt een beetje kiezen tussen heel veel kwaden, zo ervaar ik dat tenminste. Enthousiast en overtuigend vind ik ze geen van allen, ze zijn vooral heel erg vol van zichzelf en hun partij programma. Maar goed, zo interpreteer ik het. ‘Voor de burger’, jemig, mag ik een spuugemmertje? De jaren dat ik nog oprecht enthousiast werd van een politicus, liggen ver achter me.

Ik ging er maar lekker op uit vanmorgen, naar het gekwetter van de vogeltjes luisteren, dat soort kwetteren vind ik aangenamer dan politiek gekwetter. Maar ik voel me elke dag een beetje meer vervreemd, van deze rare wereld, waarin alles wat normaal wordt gevonden, in mijn ogen heel erg gek is. Bovenstaande foto maakte ik tijdens die wandeling van vanmorgen, beter toch? Weet ik meteen ook weer waarom ik steeds zo vroeg buitenloop. En waarom ik ’s avonds, als de wereld met al zijn negativiteit op volle toeren draait, heerlijk vroeg in mijn bed lig, knus onder de wol. Naar die stilte te luisteren.

Mits de liefste wel zijn stealth-modus aan heeft staan natuurlijk 🙂

Ik voel het constant, en spreek het heel regelmatig ook uit, hoe dankbaar ik me voel voor mijn mooie leven. Ik ben een geluksvogel. Dat je niet kan vergelijken weten we allemaal, en dat zou ook serieus onbegonnen werk zijn natuurlijk, en toch roep ik het af en toe. Juist omdat ik er soms vanuit mijn voegen barst, en ik ook een wat positiever geluid wil laten horen.

Want het gemopper is zo overduidelijk aanwezig, en neemt soms een oorverdovende hoeveelheid ruimte in. Haat reactie’s, cynisch gezeik, ladingen ongelofelijk geneuzel, kinderachtig vingergewijs, vanaf allerlei kanten, wat een vermoeiend gedoe. Dat heeft weinig met kritisch zijn te maken, of vraagtekens zetten bij. Dat ik me daardoor weiger mee te laten slepen is geen geheim, en ondanks dat ik ook best eens een donkere dag beleef, stap ik nog elke dag blij mijn bed uit. Zelfs na een jaar corona gedoe.

Ik weet het, er zijn mensen die oprecht de kriebels van me krijgen, die vinden al mijn stukjes gewoon een tikkie te enthousiast, en een tikkie te blij. Snap ik volledig hoor, ik vind mezelf met regelmaat ook ‘ to much’, maar zo voel ik het nou eenmaal. Dat blij zit ingebakken, juist omdat het niet altijd zo was, en juist daarom geniet ik er zo ontzettend van.

Luxe

Jaren geleden werkte ik een poosje in een revalidatiecentrum, en dat maakte me razend nederig, dat blije zaadje is daar geplant. Tijdens al die jaren zorgen, waarbij ik veel verdriet en ziek met eigen ogen aanschouwde, is dat zaadje uitgegroeid tot een stevige boom. Want ik ben elke dag opnieuw dankbaar dat ik zelf mijn bed uit kan stappen. Dat ik mijn rondje kan rennen in de vroege ochtend, ook al heb ik heus niet altijd zin.

Als ik daarna onder die zalige hete douche sta, die geduldig al dat warme water over mijn hoofd laat lopen, voelt dat zo zalig. Ik hoef alleen maar die kraan open te draaien. Wat een absolute luxe.Een volle koelkast, een warm en fijn huis, een fijne baan. Al die lieverds om me heen, ook al zien we elkaar nu minder en anders, dat ze er zijn voelt fijn. Zoveel luxe bovenop mijn eigen gezondheid, die nu al een poos in balans is, het voelt als een ongelofelijke lading aan genot en cadeautjes. Het is waanzinnig genieten, als je zonder nadenken de deur uit kan stappen.

Dat de huidige tijd niet simpel is, dat is absoluut zo. En leuk is ook ver te zoeken, sommige ontwikkelingen en plannen zie ik met lede ogen aan. Ik leef oprecht mee met al die mensen die het nu beroerd hebben, en probeer mijn steentje bij te dragen. Oog hebben voor hun ellende, want die zie ik echt ook heus, past echt naast dankbaar zijn voor wat er wel is. En dus hang ik die slingers nog steeds op, alleen een tikkie anders, en ik wens en hoop dat het over een poosje weer anders wordt, meer zoals het was. Want wat moet een mens zonder hoop tenslotte. En ik blijf stug die zegeningen tellen, dat ook.

‘Het is te versnipperd, zegt ze, je schrijft veel te versnipperd. Je moet eerst bepalen wie je doelgroep is, wat wil je schrijven en vooral voor wie’. Moedeloos kijk ik terug, ‘dat betekent een keurslijf toch? Ik moet mezelf beperken in wat ik wil gaan schrijven, en voor wie. Die specifieke doelgroep zoeken en alleen nog voor hen schrijven. En als ik dat nou niet wil’? Ze haalt onverschillig haar schouders op. ‘Zelf weten, dat spreekt voor zich, maar op deze manier wordt het nooit wat met je’.

Mijn doelgroep, wat is in vredesnaam mijn doelgroep. Ik schrijf voor iedereen die zich laaft aan mijn stukjes, want ze beschrijven stuk voor stuk de worstelingen in het leven. Soms luchtig, soms zwaar, precies zoals het leven is, geen dag is eender. Dus wat is dan mijn doelgroep? Mensen? Want ik wil niet alleen maar voor kampeerliefhebbers schrijven, gezondheidszorgcollega’s of voor vrouwen in de overgang. Ik wil schrijven wat ik wil, en vooral hoe ik dat wil. Dat doelgroep gedoe stuit me enorm tegen de borst. Eigengereid, ik weet het, en toch gooide ik vol enthousiasme die doelgroep het raam uit, dan wordt het maar niks met die schrijfcarrière.

Schrijver

Ik ben een dwarsligger, ik weet het, en die eigenwijsheid is misschien niet heel erg slim. Maar mezelf beperken, of me alleen richten tot een bepaalde doelgroep, voelt als een keurslijf. Dat keurslijf waar ik mezelf, met heel veel spul en moeite, net aan had ontworsteld. Want we zijn zo heel veel facetten, zo heel erg een verzameling van allerlei verschillende kanten. Mezelf beperken en een bepaalde kant op moeten schrijven, het zou voelen alsof ik een deel van mezelf zou verloochenen. Eigenlijk ben ik wel vijf doelgroepen, of nog meer zelfs:-) Lekker multifunctioneel, that’s me.

Niet zakelijk, absoluut waar, ik ben verre van zakelijk. Schrijver zijn en schrijven vanuit de krochten van mijn ziel, ik ben vooral dat. Ik heb niks met commercie of slimme marketing, mijn stukjes vertellen hun eigen verhaal. Heel naïef, absoluut, maar dat is wie ik wil zijn. Ik heb er plezier in, in dat schrijven van mij. En als iemand zich herkent in mijn blogs, er inspiratie of troost uithaalt, is dat al heel erg prachtig. In een wereld van toneelspel, machtspelletjes en uitgekookte slimmigheidjes, geef ik met liefde een tegengeluid 🙂