Diep van binnen voel ik het borrelen en kriebelen, en dat is niet voor het eerst. Het hoort een beetje bij mij, dat langzaam in de stemming komen. Mezelf weken mee laten slepen, is niet voor mij, ik ben meer van kort maar krachtig 🙂 Wat die feestdagen betreft tenminste, over onze vakantie’s kan ik maanden voorpret hebben!

Deze sinterklaasperiode begint het wat makjes, het volledig meekrijgen van alles rondom de Sint is helaas voorbij. Ik lees eens een flard en hoor soms een glimp op de radio, van het verhaal van dit jaar. Dat pepernoten moment van mijn overbuurmeisje maakt wel wat Sintgevoel los, en spontaan schrijf ik voor de collega’s een rijm. Het rijm verdeel ik grinnikend over alle werkplekken, en aan elk rijm heb ik een gelukskoekje geplakt. Het is een potje voorpret van de bovenste plank, trachten een gezellige sfeer te creëren is wel aan mij besteed.

Stemming

Dit jaar zouden we geen sinterklaas vieren met ons eigen gezin, onze meiden komen alleen gezellig wat eten en uitgebreid bijkletsen, en daar kijk ik echt naar uit. Bij mij mochten ze namelijk, tot op heden, nog steeds hun schoen zetten. En dit jaar is het de eerste keer dat ze dat niet hebben gedaan. Door de corona zien we elkaar ook gewoon minder vaak dan anders.

Maar het voelt toch wat kaal, en wat leeg. Want ik ben altijd diegene die dat Sintfeestje compleet maakte, met rijmen en toepasselijke cadeautjes. Er was voor mij weinig fijner dan op speurtocht gaan, en dan ging ik niet voor groot en kant en klaar gekocht. Het was altijd een uitdaging om zelf iets passends te fabriceren, en elk jaar lukte dat.

Echt aandacht besteden aan wat je koopt, vol liefde iets geven waar je over na hebt gedacht, vind ik zo ontzettend leuk. En eigenlijk heb ik ook nog wel wat ideeën voor een rijm. Ik heb nog een dag of vijf, zal ik toch maar…….

Knus zit ik in een hoekje van de bank, een grote beker thee binnen handbereik. Fijn wat te schrijven, en te mijmeren, als een zondagse zoektocht naar hoe ik me nu voel. De afgelopen weken gebeurde er weer van alles, en niet alleen met mij. Fijn is dat, even stilstaan. De dagelijkse gekheid op deze wereld, de waanzin. Het zijn enorm veel prikkels, al dat nieuws dat vaak zo eenzijdig wordt belicht. Ik heb er totaal geen invloed op, op wat er getoond wordt. Dus negeer ik het af en toe een dag, en dat is heerlijk. Ik ben dankbaar dat ik in een positie ben, dat het kan.

Zelfs de huidige politiek, vol met onderlinge ruzies, afsplitsingen en opsplitsingen, oogt als een live-soap van zeer goed betaalde politici. Vol verbijstering zie ik wat er gebeurd, hun wereld staat zo ver af van de mijne. Ik heb er maar deels invloed op, door elke keer trouw te gaan stemmen. En vooral te hopen dat het zin heeft. Ik mis de oprechtheid, het voelt zo gekunselt allemaal, zo bedacht. Laatst zei een politicus: ‘we doen het voor de gewone mensen, de burger’, en dat klonk ronduit denigrerend. Wie zijn zij dan, superieur? Het voelt als een slecht geregisseerd toneelstuk.

Ellende

De balans tussen alle huidige ellende en al wat mooi is op onze wereld, lijkt nu volledig naar één kant door te slaan.

Ik kan niet anders dan me richten op mijn eigen wereld, en op mijn werk, waar de huidige ellende onze koers bepaald. Daar zie ik de dagelijkse worsteling en de kwetsbaarheid van oud en afhankelijk zijn. De eigen regie uit handen geven, moeten geven soms. Ik vraag me af of ik dat zou kunnen, tegen de tijd dat ik oud en versleten raak, het lijkt me een welhaast onmogelijke opgave om zoveel in te moeten leveren.

Al die mensen die nu soms zo machteloos zijn, gevangen in een lijf dat willoos is of kapot. Maar die de hartverwarmende liefde van hun gezin, en dat rijke leven niet los willen laten. Kunnen laten, nog niet. Doorworstelend, één dag tegelijk, moedig en dapper. Of die verwarde mens die soms constant zoekende is, onderwijl steeds meer moois vergetend. Ze worden gestuurd door al die ongrijpbare gedachtes in hun hoofd, in een omgeving die ze niet herkennen, gedreven door het restant van hun herinneringen. Hoe angstig moet dat zijn, die voortdurende waas in je hoofd. Als een nachtmerrie waaruit je niet kan ontsnappen. Elke dag probeer ik goed te doen, die ander te helpen, en als dat lukt voelt dat enorm waardevol. Soms heb ik dan mijn portie narigheid wel gehad, thuis op de bank heb ik dan geen behoefte aan nog meer verdriet. En ik realiseer me ook dondersgoed hoe rijk ik ben dat ik dat even kan, dat buitensluiten.

Daarom volg ik dus soms bewust niet alles wat er gaande is op deze aardbol. Niet omdat het me allemaal onverschillig laat of dat ik mijn kop in het zand steek voor andermans ellende. Het tegenovergestelde eigenlijk. Want soms is selectief zijn eenvoudigweg zelfbescherming, en daar is helemaal niks mis mee.

Half vijf was ik wakker, de ochtend van de onderzoeken. Een vogeltje zong me al vroeg uit mijn knusse slaap, maar wonder boven wonder had ik die hele nacht geslapen als een roos. Ik voelde me vol vertrouwen, direct al, ik voelde het diep in mijn lijf, het ging helemaal goedkomen.

Na mijn koffie, mijn vroege hardlooprondje en de rest van mijn ochtendrituelen, toog ik richting het ziekenhuis. Voor de deur realiseerde ik me dat ik mijn mondkapje vergeten was. Fuck, met mijn hoofd bij andere dingen gezeten. Dat stomme mondkapje, als ik nu nog terug moet rijden ben ik te laat. Gelukkig woont onze jongste daar bijna om de hoek, en die had er nog wel eentje voor der mams.

Na een fysiek onderzoek, foto’s en een echo was het oordeel een soort van duidelijk. ‘U hebt veel en erg onrustig borstweefsel, en er gebeurd van alles in uw borsten, daarom is het wat lastig te zien, zei de radioloog. Door de grote hoeveelheid klierweefsel en de manier waarop het zich gedraagt’. Ik hoor iets over kalkspatjes, over vochtblazen en dat er een duidelijk verschil is met vier jaar geleden. Maar dat dit waarschijnlijk door verbeterde technieken komt. ‘Er komt iets bij en er wordt ook opgeruimd’ zegt ze. Dat an sich vond ik stiekem wel grappig, waarom weet ik niet, maar ik moest erom grinniken. Veel fantasie hè, er komen meteen plaatjes voorbij, van cellen met bezempjes 🙂

Cluppie

Maar goed, er was dus nogal wat activiteit in mijn meiden. Ik kreeg heerlijk de Jip en Janneke uitleg, want wie weet er nou iets van, ik niet. Dus gaan ze over zes maanden nog eens kijken. Of er niet een aantal een cluppie zijn begonnen, die losse opruimers die ze nu zo druk zien doen, en of ze dan niet stiekem met zijn allen kwaadaardige dingen van plan zijn.

Het kan dus nog alle kanten op, maar voor nu denken ze dat het door de verbeterde technieken is dat het er zo uitziet. En ik vertrouw er volledig op dat die foto over zes maanden nog hetzelfde laat zien, geen gek cluppie met rotdingen. En mocht er toch door een stelletje onverlaten samengeschoold worden, dan zijn ze er lekker op tijd bij. Voor nu is de boodschap eigenlijk dat die borsten een stelletje druktemakers zijn, en dat er scherp op ze gelet gaat worden.

Mijn oude vader schudde zijn hoofd een beetje na die boodschap: ‘Ja, zo gaat dat kind, als je wat ouder wordt, dan ga je vaak ook wat mankeren’. Als ik dat de komende veertig jaar, steeds weer kan beamen, dan vind ik dat helemaal prima 🙂

In navolging van dat lichaamsvreemde steentje, dat het veel te gezellig heeft bij mij, bleek ik nog iets vreemds in mijn lijf te hebben. Ik voelde een knobbeltje in mijn borst, en ook best weer een flinke knikker.

Zo’n twintig jaar geleden had ik er ook eentje. Die zat veel dieper en voelde ik pas, tijdens dat borstonderzoek, toen dat gekke ding al een centimeter of zes was. In die tijd bestond de mammapoli nog niet. Dus had ik, verspreid over een aantal weken, diverse afspraken. Zus ging alle afspraken met me mee en viel bijna flauw tijdens de punctie, vast niet echt een fijn gezicht dat gepor in die tiet 🙂 Maar het was fijn om haar bij me te hebben, tijdens dat hele traject. Het bleek gelukkig een goedaardig gezwel te zijn, maar ze vonden het wel wijs om hem weg te halen. Dus ging ik onder het mes. De vrouwelijke chirurg maakt een halvemaanvormige incisie, zodat het meeliep met de vorm van mijn borst. Daardoor is dat litteken bijna onzichtbaar en eraan denken doe ik nog maar zelden.

Borstonderzoek

Maar dat borstonderzoek bij mezelf doe ik dus wel regelmatig, gezond verstand vind ik dat. Een week of wat geleden voelde ik ineens een harde knikker in mijn borst. Ik maakte me nog niet heel erg druk, ik hoopte vooral dat hij vanzelf zou verdwijnen. Een paar keer per week liet ik mijn hand langs mijn borst gaan, even checken of hij er nog zat. Maar na een week of vier zat hij nog gewoon op zijn plek, net zo hardnekkig als die niersteen.

Dus belde ik toch maar even de huisarts, en ondanks de huidige corona narigheid, kon ik twee uur later al terecht. En vervolgens zorgde hij ook dat op de mammapoli van het ziekenhuis direct een ochtend vol afspraken en onderzoeken gepland werd. ‘U mag iemand meenemen zodat u niet alleen bent’, zei de dame van de poli tegen me. Maar ik gok dat het met een sisser afloopt, daar vertrouw ik gewoon op. Daarbij vind ik het ook eenvoudiger om alleen te gaan, kan ik die ochtend even in mezelf wegkruipen en fijn stil zijn. Want ook al doe ik er wat luchtig over, stiekem is het ook een soort van spannend. Met een fijn boek, voor tussen alle onderzoeken, kom ik de ochtend wel door. Ik vind het vooral superfijn, dat ik al zo snel terecht kan. Tot die tijd hou ik mijn vingers wel gekruist, dat het inderdaad een sisser blijkt te zijn.

Mezelf een doel stellen, ik kan het als de beste. Met verve zet ik een stip aan de horizon, en vol overtuiging stuur ik mezelf vervolgens die richting op. Soms is het een regelrechte worsteling om die stip te bereiken, soms geef ik het eerder op en probeer ik het na een poosje weer. En soms lukt het eenvoudigweg om die stip te bereiken, en kan ik hem enthousiast afvinken. Ik ken mezelf en mijn patroon inmiddels door en door.

En wat ook een hardnekkige gewoonte is, is dat ik mezelf amper toesta om van mijn overwinningen te genieten. Het is voor mij maar zelden genoeg, vaker kan het in mijn ogen nog wel een stapje verder. Ik ben gewend om te kijken naar meer en beter, en vergeet te kijken naar wat ik al heb bereikt. Beetje jammer weer, een soort ‘rupsje nooit genoeg’ gedrag. Ten koste van mezelf natuurlijk, want waarom doe ik dat toch steeds.

Zoals dat doel dat ik mezelf had gesteld, om weer een half uur te kunnen hardlopen. Ik heb het gekund, met gemak een paar jaar terug, en ik wilde dat weer kunnen. En dat kost nou eenmaal tijd en inzet. Zeker met dat lange, al wat krakende, lijf van mij. Toen ik het vijfentwintig minuten achter elkaar had volgehouden, en het lopen zowaar wat fijner ging, stelde ik mezelf meteen die dertig minuten als doel voor. In plaats van even te genieten van die vooruitgang, moest het weer direct beter, en meer. Zo zonde.

Doel stellen

Zo is het ook met schrijven, daar wilde ik ook een doel voor stellen, natuurlijk. Er alleen maar van genieten vond ik weer eens niet voldoende. Want ik had mezelf als doel gesteld dat ik er iets mee wilde gaan verdienen, wat dan ook. Alsof dat een bewijs was dat ik het kon, of dat het dan pas goed zou zijn. Onzin natuurlijk. Maar afgelopen zomer verdiende ik er zowaar een paar biertjes mee, met mijn stukje, en met een ander stukje twee blikken bankirai olie. Helemaal leuk. Gister kreeg ik mijn eerste aanbod voor een betaalde opdracht, wauw. Met rode gloeiwangen zat ik er stil van te zijn. Maar kon ik er vervolgens gewoon even van genieten? Nee natuurlijk niet.

Er ontstonden meteen allerlei beren op mijn weg, want hoe dan? En wat? En kan dat allemaal wel of bijt het iets? Ik maakte het weer nodeloos ingewikkeld voor mezelf, eeuwig zonde natuurlijk. Want de trots over dat mooie aanbod schoof helemaal naar de achtergrond, en ik ging met een rotgevoel naar bed.

Vanmorgen stond ik onder de douche, na mijn vroege hardlooprondje, dit blog in mijn hoofd te schrijven. En ik besloot daar, onder die warme straal, dat vijfentwintig minuten hardlopen en een betaalde opdracht gewoon al heel erg mooi van zichzelf zijn. Of ik nou betaald wordt in bossen bloemen, in een stralende glimlach of in iets anders leuks, dat is gewoon prima. Dat er mensen zijn die van mijn stukjes genieten, vind ik op zich al geweldig. En dat geld net zo goed voor dat hardlopen, of ik die dertig minuten nou nog ga redden of dat het blijft bij die vijfentwintig. Het is gewoon allemaal goed. Deze twee prachtige doelen heb ik behaald, en dat is iets om razend trots op te zijn!

Ik he een zalige bos haar, het is dik en vol. Tot ik het zomaar ineens een beetje zat was. Want die enorme bos werd langer en langer. Voor mij wel bijzonder, want ik veranderde in de loop der jaren heel regelmatig van lengte. Dat die schaar er niet eerder ingezet is, is dus atypisch. Toen ik dertig jaar geleden net was bevallen van onze oudste, knipte ik het ook rigoureus. Van heel erg lang naar heel erg kort. Als ik die foto’s terug zie moet ik altijd een beetje slikken, gruwelijk kort was het. Gelukkig groeit het wel heel rap, dus mocht het vanmiddag echt te kort voelen, dan is het in no time weer op lengte.

Inmiddels heb ik het namelijk alweer heel veel jaren hetzelfde, lang. En het was echt wel makkelijk, met sporten of tijdens heel warm weer, kon ik het simpel omhoog steken. En het zat ook wel goed, dat haar van mij. Beetje krul, lekker soepeltjes. Ik doe er bijzonder weinig aan, behalve geregeld wassen. De lucht droogt het en klaar. Geen spulletjes erin, geen wat dan ook eigenlijk. Ik ben niet zo van getuttel.

Net als make-up, dat gebruik ik ook maar zelden.

Maar de laatste tijd zinde me gewoon niet meer, het voelde alsof de structuur van die bos ineens verandert was. Na maanden van zonneschijn en heel veel zwemmen in allerlei soorten water, was het kurkdroog geworden. Mijn straf natuurlijk, voor dat gebrek aan spulletjes stoppen in dat haar.

Als jong meisje had ik het altijd lang. En omdat het in mijn jonge jaren nog veel dikker was, zat het ook heel vaak vol met klitten en knopen. Mijn moeder knipte er regelmatig een lading knopen tussenuit, omdat de borstel er gewoonweg niet doorheen kwam. Als tiener kleurde ik het in allerlei verschillende kleuren. Het is zelfs een poosje rode koolrood geweest. Dat was ook wel weer een dingetje 🙂

Maar mijn dikke haar liet me nooit in de steek, heel trouw bleef het mooi.

Knopen

Maar de laatste tijd verdwenen mijn enthousiaste krullen door het gewicht van die lengte, droogte het uit van zon en water. En Cynt wordt een tikkie grijs, dus de structuur van dat haar wordt ook gewoon wat anders. Dralen over dat soort keuzes duren nooit erg lang, dus ging rigoureus de schaar erin. Huppetee. Gevoelsmatig verliet ik kilo’s lichter de kapsalon. Ben benieuwd hoe lang ik het deze keer volhoud, of dat ik morgen alweer begin met lengte kweken. Wie zal het zeggen…..