Op zwerftocht

Afgelopen zaterdag gingen we weer. Met een grote grijns zaten we elkaar aan te kijken terwijl we ‘onze’ camping afreden. Ondanks het feit dat ik altijd wat weemoedig wordt als ik dat ene fijne plekje achter me laat, gaat mijn hart ook sneller kloppen van mooie nieuwe ontdekken.

En de route was geweldig.

Constant hing ik half uit het raam om maar zoveel mogelijk plaatjes te schieten. En soms was ik zo onder de indruk van alles wat ik zag, dat ik te laat was om die ene prachtfoto te maken.

Normaal gesproken zet ik onderweg ook altijd een fijn muzieklijstje op van het een of het ander. Franse chansons, iets van de buona vista social club of stevige rock. Net waar ik zin in heb. Maar mijn ogen hadden het zo druk met kijken, dat mijn oren niets merkten van de stilte om me heen.

De radio bleef uit en ik zat me vooral te vergapen.

Via de Ardèche reden we binnendoor, en ook de Cevennen was allemachtig prachtig. We eindigden vlakbij Saint-cirq lapopie. Waar huizen genesteld liggen in de bescherming van de rotsen. Hier hoef je nooit je achtertuin te maaien, want die heb je niet 😉

Onderweg was het een aaneenschakeling van prachtigheid. Het onbetwiste voordeel van niet over de snelweg rijden, je komt zoveel moois tegen.

Onderweg

We kochten onderweg een vers stokbrood, vonden een fijn plekje om te picknicken en genoten ons te pletter. De camping waar we aan het eind van de dag neerstreken had nog maar net nieuwe eigenaren. De foto’s op de website kwamen niet helemaal overeen met de werkelijkheid zeg maar 🙂 Het zwembad had overduidelijk onderhoud nodig en was leeg, de Bbq plek had ook een bezem en wat liefde nodig en ook het toiletgebouw snakte naar een beetje TLC.

De nieuwe eigenaren oogden wat verloren, alsof ze zelf niet goed wisten waar in vredesnaam te beginnen. Ik ga die camping dus niet benoemen hier. Ik gun ze de klandizie, nu was het nagenoeg leeg en van wat dat opbrengt kan je maar weinig brood kopen. Maar we hebben die eerste nacht geslapen als baby’s, alles was keurig schoon en over basic valt nou eenmaal weinig te mopperen.

De volgende ochtend vertrokken we weer richting nieuwe streken, op naar het volgende nog te ontdekken natuurschoon. Keep you posted!

Natuurgeweld

Het gekwaak van kikkers is oorverdovend, zelfs het plaatselijke vogelzangkoor heeft moeite om er bovenuit te fluiten. Boven de rivier cirkelt een roofvogel, zijn imposante vleugels heeft hij wijduitgestrekt, zwevend op de wind kijkt hij op me neer. Hij is op zoek naar een lekker hapje, gelukkig naar een totaal ander formaat dan ik ben 🙂

Aan de rand van de waterkant scharrelt een hop, en steeds als ik voorzichtig toenadering zoek om een foto te maken vliegt hij weg, richting de massieve rotspartij aan de overkant. Het contrast is enorm hier. Aan de ene kant die camping vol luxe kampeermiddelen, het ongerepte van de natuur aan de overkant.

Aanraakbaar dichtbij maar o zo ongrijpbaar.

Mediteren

Vanuit de dichte struiken aan de voet van de rots komt een stel ijsvogels tevoorschijn. Hun felle kleuren weerspiegelen in het water. Het is een magnifiek gezicht zoals ze langsscheren. Ik kan niet anders dan vol bewondering kijken naar het sierlijke van hun vlucht. Vlak boven het water, volledig in controle.

Dit is het kamperen waar ik zo van houd.

De puurheid van de natuur hier is waanzinnig, en het maakt me nietig en dankbaar om er getuige van te mogen zijn. Vroeg in de ochtend zit ik aan de waterkant, in het eerste zonnetje, terwijl de camping nog in rust is. Ik mediteer niet, maar dit stille ochtendmoment zal vast ongeveer net zo voelen als dat.

Langzaam land ik rustig op mijn voeten, vertraag ik stap voor stap.

Vanuit 31 graden kan het hier ineens omslaan in hagel en onweer. Explosief en donker. Precies zoals nu, op dit moment. Ik kruip tijdens het tikken van dit stukje snel weg onder ons luifeltje en luister naar het getik op het tentdoek. Ook weer knus. Over een half uur zit ik vast weer in het zonnetje. Ik ga nog even stil zijn, een paar weken in slow motion. Die hop zoeken of kijken die andere pracht die hier gewoon in het wild rondhuppelt.

Veel meer dan dat heb ik eigenlijk niet nodig.

De release

‘Zelden zo’n slecht boek gelezen‘. ‘Ik kwam er niet door heen, vreselijk‘. ‘Waardeloos geschreven‘. Ik heb hem gister in de allesbrander gesmeten, was dat boek nog ergens goed voor‘.

Gelukkig schrok ik op dat moment wakker 😉 Volkomen in paniek lag ik mezelf tot rust te manen.

Mijn nachten zijn momenteel, op zijn zachtst gezegd, nogal onrustig. Gespannen. Met geknepen billen wacht ik op de dag dat mijn boek gelanceerd wordt. Opgewonden en tegelijkertijd vol tegenzin. Mijn gevoel veranderd elke vijf minuten van: ‘het is gewoon lekker leesbaar Cynt’, tot ‘waarom wilde ik dit in vredesnaam’? Of: Had ik dat ene stuk niet anders moeten schrijven?

Beter. Strakker. 

De ‘wat als’ giert als een constant luchtalarm door mijn brein en hem uitzetten lukt me niet.

Afgelopen week moest ik die langverwachte proefdruk checken. Dat is altijd een bijzonder moment en ik mocht het voor de tweede keer meemaken. Al die door jou geschreven woorden, prachtig over heel veel pagina’s verdeeld. Met een voorblad, en die officiële ‘alle rechten voorbehouden’ die daar statig staat te staan. Mijn naam prominent bovenaan. Het is echt zo tof, ik kan het niet uitleggen. Werkelijk waar niet, wat het doet met mij. Het is overweldigend, en mooi en….allesomvattend op dit moment( lekker dramatisch laat ik me erdoor meeslepen)

Gespannen

Heel secuur ben ik door die proefdruk heengegaan. Dit moest nog anders, dat woordje kon wel weg en daar stond een tikfout. Nog een keer erlangs, en nog eens. En toen moest ik op akkoord drukken. Mijn vinger dwaalde boven die knop. Wist ik het zeker? Heel zeker? Heel beladen vond ik dat, want dan is het gedaan, als ik erop druk. Klaar. Af. Kan ik niks meer schrappen, gummen of herschrijven.

Na die druk op de knop was er opluchting, blijdschap en een wat surreëel gevoel.

Erna kwam direct de twijfel. Wist ik wel zeker dat ik niks gemist had? Waren alle pagina’s echt zoals het hoorde? Stonden ze mooi op volgorde, was er geen tekst weggevallen en wist ik zeker dat ik nergens overheen had gelezen?

Het is gekmakend. Echt.

Want ik wil, meer dan wat ook, dat het goed is.

Nu ga ik dus met geknepen billen wachten tot ik het bericht krijg dat de eerste bestellingen de deur uit zijn. Dat hij op de mat is gevallen bij mensen. En dat ze hem dus gaan lezen.

Pas als ik de eerste recensies binnenkrijg heb ik rust….denk ik 😉

Een scheutje liefde

Tijdens mijn eerste optreden als gastspreker was ik nog wat wiebelig, ik moest zoeken naar de juiste woorden. De juiste vorm. Voor een groep spreken was namelijk nogal nieuw voor mij.

Toch was mijn boodschap helder 🙂

Tijdens mijn jaren in de thuiszorg leerde ik de lessen die ik graag door wil geven, extra goed door wil geven. Met enige regelmaat kwam ik in die jaren bij een oude eenzame dame. Ze had kind nog kraai, was voornamelijk alleen en vulde haar dagen met de televisie. En met enige regelmaat weigerde ze mijn aanbod om haar te ondersteunen met haar zorgvraag. Ze koos er voor om samen een bakkie te doen en wat te praten, in plaats van die hulp bij het douchen te accepteren.

Wie ben ik om haar te vertellen waar haar behoeftes liggen dacht ik dan altijd.

Tijdens die kop koffie ontving ik een schat aan informatie over de dagelijkse zorgen die haar wakker hielden, vertelde ze over haar vreugdes en het geluk tijdens haar jeugd.

Zij voelde zich weer gezien, gehoord, als mens. Na dat kwartiertje kletsen kon ze er weer even tegen.

Zorgvraag

Natuurlijk zijn zorgplannen en verbeterplannen van belang. Zorgzaamheid en zorgvuldigheid. Deskundige professionele hulp. Maar luisteren is net zo belangrijk.

Echt horen, iemand zien.

Toen ik jaren later op een pg afdeling werkte, woonde daar een statige dame met een enorme loopdrang. Even rustig aan tafel zitten om iets te eten lukte maar zelden. Contact met haar maken was vaak een uitdaging. Als ik haar tegen kwam op de gang stak ik steevast mijn handen naar haar uit, en lachte mijn stralendste lach. Bijna altijd pakte ze dan mijn handen vast en lachte ze terug. Dan praatte ze wat tegen me, losse woorden. Amper verstaanbaar en zonder context. Maar er was contact, tussen haar en mij. Onze warme handen in elkaar gestrengeld.

Ik zag haar, als mens.

Tijdens dat volgende gasttoptreden, want die komt er, is dat mijn boodschap.

Vergeet dat scheutje liefde tijdens dat zorgen voor vooral niet 😉

Digitale nomad

Ik heb altijd enorm veel bewondering gehad voor mensen die gedurfde keuzes maken. Die buiten de gebaande paden durven te stappen, zekerheden los durven te laten en volle bak hun hart volgen. De keuzes die ik zelf maak zijn verre van gedurfd.

Ze zijn bedacht en voorzichtig.

Niks mis mee natuurlijk, ik begeef me nou eenmaal wat voorzichtiger op een nieuw pad. Ondanks de verlangens die ik diep van binnen koester. Ik droom al jaren van een huisje in #Frankrijk, klein maar fijn, ergens in de stilte. Romantische denkbeelden genoeg, het praktische en het gedoe erom heen vergeet ik voor het gemak 😉 Maar er zijn te weinig zuurverdiende centen om zomaar over de balk te smijten teneinde iets aan te schaffen. Het blijft dus bij dromen. Wat ook leuk is trouwens….

Mijn fantasie kent maar weinig grenzen 😉

Ik droomde lang van boeken schrijven, en dat doe ik nu, vanuit een leven dat gewoon blijft zoals het altijd was. Ik weet heel goed dat dingen ineens kunnen veranderen dus koester ik met heel mijn hart wat er is. Zo lang mogelijk. Daarbij vind ik die vorm van kwetsbaarheid meer dan genoeg, dat durf ik aan. Ik hoef er niks voor op te geven, en dat waar ik zo aan gehecht ben blijft heerlijk bestaan.

Droom

Momenteel ben ik op dat ene fijne plekje in Zuid-Frankrijk, en vanuit daar werk ik gewoon door. Bofkont he?! Zo voel ik dat absoluut. We wilden graag een lange reis maken, verder dan anders, zonder dat we heel veel uren in de auto moesten zitten. Starten vanuit het zuiden was dan ook een droom, en dat is gewoon gelukt. Zo kan de liefste alvast een beetje bijtanken van dat pittige bouwvakkersbestaan, en ik kan fijn doorwerken. Zoveel vakantiedagen heb ik niet namelijk( hij ook niet hoor maar voor hem spaarden we onbetaald verlof bij elkaar)

Op een stil plekje, met prima internet, is deze ‘digitale Nomad’ vanuit ons busje fijn aan het werk. In mijn lunchpauze loop ik naar de rivier of doe een plons. Tijdens mijn vrije dag wandel ik opgewekt over het fabeltastische franse platteland. Vroeg in de ochtend, voor mijn werkdag start, sport ik tussen wijnranken en de kabaalmakende kikkers. Haal ik een verse pain en geniet van het eerste zonnetje.

Als ik het nog niet wist, weet ik het nu. Ik ben een gelukkeling!

Worsteling deel twee

Een poosje terug schreef ik over het geworstel met mijn sport bh. Ik had er eentje met rugsluiting gekocht, ondanks de voorkeur voor een sportbh met een voorslot. Maar een goede stevige vinden, voor ons dames met wat meer hout voor de deur, is geen sinecure.

Toch vond ik er na lang zoeken eentje.

Maar het vastmaken van dat ding bleek steeds opnieuw gedoe. Bij deze zaten er nota bene twee keer twee haakjes op mijn rug. En dat is fijn natuurlijk, dat extra bandje. Maar die bovenste, daar kan je zelf dus niet bij hè. ‘Wie verzint dit soort martelapparaten’, verzuchtte ik regelmatig. Want je hebt er iemand bij nodig, als je wil gaan sporten, voor dat los en vast maken. En dat is raar. Die bovenste haakjes had ik dus professioneel vastgezet, zodat ik geen fysieke ondersteuning van iemand anders nodig had voor dat vasthaken. Maar het maakte het in en uit dat ding wurmen er niet eenvoudiger op. Het zag er spectaculair uit, dat dan weer wel, om mij te zien worstelen. Soort slangenmens act, maar dan anders 🙂

Maar dat geworstel werd ik na een poosje spuugzat.

Geworstel

Inmiddels heb ik er eentje met voorslot aangeschaft. Superhandig, echt. Maar ook deze vertoont mankementen. Want er zitten aan de voorkant een soort losse pads in. Want stel je voor dat er een tepel doorheen schijnt ( ik neem tenminste aan dat het daarvoor is bedoeld, iets anders kan ik niet verzinnen. Mocht het een andere functie hebben, tell me, please!) Die pads zitten los in die sportbh, dus elke keer als ik hem heb gewassen zwerven ze losgeslagen door dat ding. Vanmorgen nog. Toen ik hem aantrok zat er eentje in de rugband, en die andere was verdwaald ergens.

Na een kwartier friemelen zat alles weer waar het hoorde te zitten. Tot het volgende wasmoment natuurlijk. Wat met een sportbh zeer regelmatig is.

Of je moet een bankzit-sporter zijn, dan is het andere koek.

Maar goed, ik mailde #Odlo met mijn klacht. ‘Ja jammer joh, zei de meneer van Odlo, het is wel van ons merk maar ja niet direct bij de webshop aangeschaft dus heb je pech’. De garantie van de winkelier waar ik hem had aangeschaft( want ja handig, kopen in een winkel, kan je even passen) was net 1 dag verlopen. Na een diepe zucht heb ik mijn lot maar aanvaard. Er zijn ergere dingen op de wereld zullen we maar zeggen 😉

Mocht je me dus in het wild tegenkomen en zie je een bochel op mijn rug? Dat zijn die zwervende pads, no worries 🙂

Toch weer die slingers

Iets minder vroeg dan anders reden we zaterdag weer richting dat ene fijne plekje. En iets minder fris. Veel minder fris. Dat hoofd van ons suiste nog na van alle belevenissen van de dag ervoor, toen ons oudste meisje met haar grote liefde trouwde.

Een wonderschone dag was het. De zon scheen van vroeg tot laat, alles liep op rolletjes en het verse echtpaar stuiterde van geluk. Toen de liefste met onze stralende zwangere dochter aan zijn arm die trouwzaal binnenstapte, knapte mijn moederhart bijna uit elkaar. Om je kind zo gelukkig te zien is van een ongelofelijke rijkdom, en ik koester dat moment.

Een uurtje later waren wij een kersverse schoonzoon rijker. En dat hebben we heel goed gevierd 😉

Villey-le-sec

Fris

Iets minder fris stapten we dus de volgende ochtend in de auto, maar dat mocht de pret niet drukken. En het was ook een flink stuk later dan anders, maar ook dat was helemaal goed. Uitslapen leek ons logisch. Volop nagenietend van de dag ervoor stapten we met een grote grijns in de auto. Terwijl de liefste ons richting het zuiden stuurde, zat ik heerlijk nog eens alle foto’s en filmpjes te bekijken.

Die stormvloed aan emotie van de dag ervoor stroomde weer heerlijk door hoofd en hart.

Rond Nancy vonden we het welletjes. Dat tekort aan slaap, en die mallemolen van ervaringen dat nog inwendig na sudderde, deed ons de das om. Rond half zeven reden we een kleine camping aan de oever van de Moezel op, aten wat en kropen vroeg ons camperbedje in. De volgende ochtend waren we weer fris en fruitig.

De camping zelf was prima, simpel maar compleet. Hij ademde rust uit, fris groen in overvloed en er was ruimte te over. Het sanitair was eenvoudig maar afdoende en het water was heet. Echt een mazzeltje vond ik dat. Afwassen met lauw water vind ik horror, serieus waar.

Met een pot verse koffie reden we niet veel later richting het zuiden, naar ons favoriete cadeautje, om weer een poosje die slingers op te gaan hangen.

Gedoetjes

Mijn werk is niet altijd leuk. Oprecht niet. En op sommige dagen neemt de gejaagdheid het over. Verzand ik in ‘gedoetjes en onmogelijkheden’.

Vandaag had ik zo’n dag.

Mijn hoofd loopt momenteel wat om van alles wat er gebeurd, en nog staat te gebeuren. Alhoewel er wel steeds meer vinkjes gezet worden. Mijn allereerste opdracht wat betreft het meeschrijven aan die leerlijn is afgerond en dat kan ik zelf nog amper geloven eigenlijk. Stiekem heb ik de afgelopen maanden 85 keer besloten dat ik zou stoppen. 85 duizend keer misschien zelfs wel. Heerlijk dramatisch dik ik mijn wanhoop, op zijn Cynts, nog even aan 🙂 Maar ik heb oprecht gedacht dat het niet goed zou komen. En dat ik nu dus precies weet wat er van me verwacht wordt bij opdracht twee geeft me een zalig gevoel. Want ja, ik ga gewoon door.

Zelffoltering is mij ook niet vreemd 🙂

Telefoon

Mijn thriller is nagenoeg af, en ik ben al druk bezig met Zorgliefde deel twee. En met volgende thriller ( ja echt, heel belachelijk eigenlijk) Maar doelen stellen helpt. Iets om vast te grijpen.

Maar ik dwaal af. Ik had dus niet zo’n fijne dag vandaag. Soms gaat het werk stroperig, lukt er naar mijn zin te weinig en ontstaan er meer brandjes dan ik eigenhandig kan blussen. En toen ging mijn telefoon. ‘Cynt, ik heb een meneer aan de telefoon die naar jou vraagt, heb je tijd’?

Tuurlijk heb ik dat.

‘Goedemiddag, u spreekt met de zoon van meneer X, en ik wilde u heel graag persoonlijk bedanken. U hebt ervoor gezorgd dat mijn vader naar een tijdelijke plek dichtbij huis is overgeplaatst. En daar mag hij wachten tot hij terug kan naar zijn eigen dorp. Hij is ontzettend blij, en wij als familie ook, en dat wilde ik u graag zelf vertellen’.

Onnodig te zeggen dat de frustratie, waanzin en gedoetjes van die dag in één klap verdwenen waren. Zorgen voor andere mensen is van een ongelofelijke rijkdom, maar soms heb zelfs ik even een reminder nodig 🙂

Quilty pleasure

Ik heb een stiekem genoegen, een rasecht quilty pleasure. Ik kan ontzettend genieten van comments op Facebook onder artikelen over zogeheten BN-ers (waar geen mens ooit van gehoord heeft), gruwelijke tv programma’s, ( en daar hebben we er veel van), of andersoortige artikelen over de meest uiteenlopende onderwerpen.

En ik zie de hilariteit en originele response toenemen. Er zijn mensen die er een sport van maken. Programma’s op televisie zijn maar weinig boeiend, of worden om de vijf minuten onderbroken door een reclame blok. ‘In een film zitten’ lukt alleen nog door af te stemmen op Netflix of door films terug te kijken.

Dus zit ik vaak te scrollen op mijn telefoon als ik wat ontspanning zoek na mijn werkdag. Grinnikend lig ik op de bank onder mijn dekentje, van dit gratis amusement te genieten.

Comments

Je hebt de afbranders, de verdedigers en de categorie humoristen. Die laatste vind ik met afstand het leukste want er zitten echt hele originele reactie’s tussen. Sommige zijn een tikkie vals maar voor mij is het vermaak van de bovenste plank. Het toont die enorme verscheidenheid van ons mensen. En ik verwonder me oprecht over de heldenstatus die een aantal van hen aan sommige nitwits toebedelen.

Het fascineert me.

De wereld veranderd razendsnel en soms voel ik me een vreemde eend in de bijt tussen al dat opkomende geweld van zogenaamde influencers en Tiktok-sterretjes. Van het woord alleen al krijg ik acuut vlekken in mijn nek 😉 Toch vertrouw ik erop dat ook dat weer zal verdwijnen, zoals elke hype dat doet. Tot die tijd blijf ik me gewoon maar verwonderen 🙂

Wat is jouw ‘quilty pleasure’?

Lukraak

Op insta volg ik een aantal schrijvers. Lukraak hoor, er zit niet echt een gericht doel achter of andere slimme netwerkgedachten. Om heel eerlijk te zijn doe ik maar wat.

En het verbaasd me oprecht wat ik tijdens dat lukraak scrollen tegenkom. Mensen die binnen een paar weken een thriller schrijven die uitgegeven wordt ( zeggen ze), ladingen lezers die zich vooral bezig houden met recensies schrijven en posten en hele busladingen schrijvers die ‘schrijfgevulde’ levens hebben.

Ik voelde me een prutser.

Netwerk

Ik was heel erg lang bezig met het schrijven en perfectioneren van dat ene boek. Buiten een schaapachtig mailtje naar Eric Bakker ( alias Era Richmen, thrillerschrijver en toevallig woonachting in mijn buurt), voor wat tips en tricks en mijn contact met Kim van WareWoordenWereld, netwerk ik bijzonder weinig. Minimaal is zelfs een te groot woord. Niks eigenlijk op dat gebied.

Is het raar dacht ik de afgelopen weken met enige regelmaat? Moet ik een en ander anders aanpakken? Schrijven is mijn hobby. Want ik heb al een volledige baan, een hele leuke, het schrijven doe ik er naast. Puur voor de leuk. Maar ik betwijfelde nu echt of ik niet meer moest doen. Iets anders.

Vanmorgen besloot ik ze stuk voor stuk te ontvolgen. Probleem opgelost. Mijn social media was meteen weer een stuk gezelliger 😉