Niet gemist

Ik realiseerde me vanmorgen dat ik het niet heb gemist. De troep in huis heb ik niet gemist, dat alles wat ik vastpak stoffig en stroef voelt heb ik zeker niet gemist, en ook het ‘moeten’ had ik achter me gelaten. Het geeft een specifieke energie in ons leven en een vorm van ‘aan staan’.

Toch is het ook echt positief want het zorgt weer voor een nieuwe verbinding tussen ons. Samen zitten we op #pinterest plaatjes te zoeken en discussiëren we over de mogelijkheden. Wat vinden we mooi en wat zouden we nou echt willen. Hoe klein ook, zo’n wc is naast functioneel ook belangrijk op een andere manier. Ik vind mooi ook absoluut onderdeel van.

Doordat we al drie van onze paleizen hebben aangepakt rollen we automatisch in een vaste structuur, de structuur die we ons eigen hebben gemaakt tijdens de afgelopen dertig jaar dat wij een setje zijn. We leerden hoe we elkaar duidelijk konden maken waar onze wensen lagen zonder steeds in discussies te belanden waarin we tegenovergesteld stonden.

We leerden heel goed om water bij de wijn te doen en respect te hebben voor elkaars standpunten.

Verbouwen

De ultieme relatietest is samen op vakantie zonder de kinderen las ik laatst ergens. Of een verhuizing, ook geen sinecure. Voeg daar maar ‘samen een huis verbouwen’ aan toe. Voorbij je eigen vermoeidheid of onmacht ook oog hebben voor elkaar leert je heel veel over die ander.

En over jezelf.

Voorbij alle stress en de enorme dieptepunten, want die waren er ook, viel er ook zoveel te genieten. Rond de winterperiode in 2018, toen we geen keuken of huiskamer hadden, kropen we na weer een lange werkdag vroeg in bed. Giechelend aten we met enige regelmaat pizza in bed.

Drie maanden later had ik het mooiste huis van de hele wereld!

Of die keer dat ik moe thuiskwam uit mijn werk en de liefste die middag snel de nieuwe douchekop op had gehangen zodat ik onze badkamer eindelijk in gebruik kon nemen.

Die eerste douche voelde nooit fijner dan op dat moment, na maanden aanklooien in een nooddouche.

Daar houd ik me dus aan vast tijdens deze laatste verbouwing. Aan de rijkdom van al die momenten en al die parelende overwinningen van ons 🙂

Het laatste kreuntje

Dat laatste ‘dat moet echt nog’ project is van start gegaan. En daar hebben we lang zin voor moeten zoeken. Weer stof, weer puin wegbrengen en weer bedenken ‘hoe willen we het en hoe krijgen we het zo mooi’. Het is niet voor het eerst dat we iets wat heel oud is slopen, en er iets nieuws voor in de plaats maken.

En we zijn juist zo heel erg toe aan ’tijd over hebben’ en aan een huis zonder stof. Zonder bouwstof tenminste, gewoon stof ligt er zat 😉

Af en toe ergerde ik me groen en geel, en er waren ook weer periodes dat ik het niet eens meer zag, dat die pot echt oud was. Nog niet zo lang geleden werd ons riool vernieuwd, weer een stapje van ‘oude troep’ naar ‘spliksplinternieuw’ gezet. Het perfecte moment om door te pakken wat mij betreft. Maar de liefste bleek uiteindelijk op een andere manier gevoelig voor mijn ‘ik ga een vakman inhuren want ik ben het zat’ opmerkingen. Ik wilde hem niet plooien richting weer een klus. Ik wilde hem plooien richting: we laten het lekker door iemand anders doen.

Toch besloot hij eigenwijs zelf die vakman te zijn. Natuurlijk. Ook al hij heeft genoeg geklust voor drie mensenlevens. Voor vier misschien wel.

Klus

Want samen verbouwden we al drie keer ons eigen huis, drie verschillende welteverstaan, waarbij hij het leeuwendeel voor zijn rekening nam. En ook voor onze dochters zijn we meer dan eens in onze kluskleren gesprongen. Ik ben altijd de domme kracht. Ik rijd naar de belt, ruim op en zorg voor de inwendige mens. Help sjouwen waar ik kan, schuur en schilder. Het uitdenken van de hele klus en het maken van de ingewikkelde dingen laat ik voor hem liggen.

Maar samen komen we een heel eind. Steeds weer. Samen. Team Poen fikst het steeds opnieuw, ondanks tegenvallers en momenten van stress. Ik ben inmiddels echt goed met een kruiwagen 😉

En nu dus die oude plee, van ‘niet om aan te zien’ naar ‘prachtig’. Het slopen is inmiddels bijna gedaan. Kom maar door met die gouden pot. Eindelijk 😉

Onhandig

Zo af en toe probeer ik nog weleens iets te leren wat buiten mijn capaciteiten ligt. Onhandig begeef ik me op een pad die niet als de mijne voelt. Soms werkt het, vaker werkt het niet.

Zoals die bundel creëren. Zonder de hulp van stichting ‘Uit je ervaring‘ was het me niet gelukt. Dank je wel Bob en consorten, ik ben nog elke dag blij met jullie! Toch vind ik het lastig om afhankelijk te zijn van anderen. Ik heb nou eenmaal graag zelf de regie, maar sommige dingen kan ik niet.

Te weinig kennis van die andere wereld.

Daarbij maak ik nog regelmatig fouten in mijn schrijfwerk. Ik zie het gewoon niet, het is mijn absolute blinde vlek. Niet dat ik me erdoor laat weerhouden, maar het is best suf.

Mijn stukjes zijn eigenlijk net als ik ben: best leuk maar verre van perfect 😉

En hoe graag ik het ook leuk zou willen vinden, mezelf verkopen of anderen vertellen dat ze mijn boek zouden moeten lezen vind ik afschuwelijk. Ik roep het wel, zo af en toe, terwijl het schaamrood me op de kaken staat.

Maar leuk is anders.

Thriller

Diep van binnen roept dan namelijk een stemmetje tegen me dat ik niet zo blaaskakerig moet doen. ‘Doe maar normaal meid, wie heeft er nou interesse in wat jij te vertellen hebt’. Maar omdat ik zoveel bewondering heb voor heel veel van die boekenschrijvers leek dat voor mij als de ultieme kers op de taart.

‘Als ik toch eens zou kunnen schrijven, om anderen te laten genieten van mijn stukjes of van een verhaal :-)’

Dus houd ik vol. Omdat ik het zo machtig mooi vind. Al mijn negatieve onderbuikgeroep verstomd namelijk direct als ik een mooie recensie krijg. Dan zit ik een poosje op wolken. Geloof ik in mezelf. Daarna wordt het weer stil maar dat geluksgevoel heb ik dan mooi meegepakt.

Mijn tegenslagen beslecht ik dus, voor dat ene doel. En ook die stemmetjes blijf ik tegengas geven. Want als ik mijn nieuwste boek zelf lees voel ik het enthousiasme opborrelen. Diep van binnen. Het zit solide in elkaar. En nee, het is geen Stephen king. Maar het is wel een echte Cynt. Elk woord, elk scenario en elke plottwist heb ik zelf bedacht.

Ik heb een thriller geschreven.

En tegelijkertijd mezelf overwonnen, zo voelt het. En daar ben ik razend trots op.

Vooruit met frisse moed

Na mijn meltdown van gister heb ik mezelf weer opgeraapt. Geen zin om te blijven hangen in al het geneuzel. Ook dat past echt bij wie ik ben. Mijn volgende stap is al uitgedacht, tijdens dat rondje duin vanmorgen. Vanzelfsprekend deed ik dat tijdens het wandelen.

Soms moet je daar niet al te snel mee zijn, met die vervolgstappen. Op zijn tijd moet je achterover kunnen leunen en zien wat er gebeurd. Of er mooie dingen op je pad komen. Maar ik heb nou eenmaal graag de touwtjes in handen, en een oprecht geloof in ‘als het zo moet zijn komt het vanzelf’.

Zo denk ik.

Dus heb ik een knoop doorgehakt. Als ik mijn manuscript niet binnen afzienbare tijd terug heb dan stop ik ermee. Ga ik naar andere wegen zoeken. Inmiddels heb ik een lieverd benaderd of zij mijn manuscript wil redigeren. Dan ga ik zelf voor de kosten opdraaien, het zij zo.

geloof

Me 🙂

Want ik geloof in mijn boek. Niet om in de toplijsten te verschijnen, de vondst van de eeuw te zijn of een onvervalste bestseller te worden. Hij is meer iets om mee weg te kruipen in de hoek van de bank. Kaarsjes aan, een volle pot thee en verdwalen in mijn fantasie 🙂

In mijn boek.

When push comes to shove ga ik het fiksen. Het is niet zoals ik het gedroomd heb maar dat is dan maar zo. Veel in mijn leven liep niet zoals ik het op voorhand had gedroomd. Hoge bergen en diepe dalen, ze kwamen allemaal al voorbij. Maar ik heb niks te klagen en sommige dingen zijn zelfs mooier geworden dan in mijn fantasie.

Janken en door.

En hoe erg is het nou echt dat mijn boek dus niet met de feestdagen in de winkel ligt, dan ligt ie er komend voorjaar, ook leuk. Het voelt zalig om niet meer te hoeven trekken aan een dood paard, want zo voelde het wel de laatste tijd. Die touwtjes die ik weg had gegeven heb ik weer stevig in eigen hand.

Kom maar door met dat volgende avontuur!

Onbehaaglijk

De laatste weken bekroop me een nieuw gevoel, en eentje waar ik niet heel gelukkig van werd. Na alles wat ik al had overwonnen bleek ik toch ineens in een oude valkuil te zijn getrapt. Vasthouden waar ik eigenlijk los moet laten.

Via dat #Stapbudget was ik begin dit jaar een #schrijfopleiding gestart. Echt heel leuk maar er waren nogal wat kinderziektes die verslagen moesten worden. Bij de schrijfopleiders, niet bij mij, ik had die kinderziektes al gehad. Het contact en de lessen verliepen verre van soepel.

Maar ik liet me niet uit het veld slaan. Mijn einddoel had ik duidelijk voor ogen, en ik zou niet rusten voor het was behaald. De begeleider die ik kreeg toegewezen was een aardige vent maar hij had zoveel schrijvers toegewezen gekregen dat er amper tijd was voor mij.

Wederom geen reden om ontmoedigt te raken, ik beet me juist vast.

Braaf ging ik aan de slag met zijn tips en haalde informatie op waar ik maar kon.

Urenlang schrapte, schreef en poetste ik op. En langzaam maar zeker viel het kwartje, ik snapte waar het op punten schuurde. Leren schrijven is een proces en eindigt nooit. Maar halverwege dat proces kreeg ik geen contact meer met mijn coach, afspraken werden niet nagekomen en ik zag mijn droom in duigen vallen.

Op zijn Cynts bleef ik stug volhouden. Dat verleidelijke visioen van mijn boek hield ik stevig vast.

Schrijfopleiders

De eigenaar van de schrijfopleiding werd na weken van stilte mijn nieuwe contactpersoon. Verre van ideaal natuurlijk, directeuren zijn druk, vooral als ze meerdere uitgeverijen beheren, en ik behoef aandacht 😉 In de wandelgangen en via social media bleken er ladingen mensen te zijn gestopt. Vanzelfsprekend bleef ik hardnekkig volhouden. Steeds opnieuw werden er beloftes gedaan die niet na werden gekomen. Geen controle hebben op je eigen manuscript of hoever ze zijn met het redigeren van al mijn woorden maakte me gek. Zo ga je niet met mensen om, behoor je niet met mensen om te gaan. Maar ja, zelf in die valkuil gestapt. Eigen schuld, dikke bult

Gister verloor ik mijn geduld.

En dan moet je het echt wel bont maken hoor. Maar ik was het echt spuug-spuug en spuugzat. Ik had een totale emotionele meltdown. Pfoe. En weer kreeg ik een belofte. Volgende week krijg ik mijn manuscript terug van de redactie.

Ben benieuwd. Maar op de schaal van ‘moedeloos zijn’ zit ik inmiddels wel echt aan mijn tax… Als dit goed komt dan zou dat een regelrecht wonder zijn.

In de bieb

Als jong meisje was ik vaak te vinden in de bieb. Met een tas vol ongelezen schatten snelde ik dan weer naar huis. Ik wist in mijn hoofd vaak al met welk boek ik wilde beginnen, en tijdens die tocht naar huis was ik volop aan het voorpretten. Eenmaal thuis kroop ik in een stoel of een hoekje van de bank om me te verliezen in mijn verse stapel.

Mijn moeder moest me met enige regelmaat roepen omdat ik zo compleet ‘in’ mijn verhaal zat.

Naarmate ik ouder werd waren de Tina-boeken ook favoriet. Vol strips en zalige verhalen. Wij woonden om de hoek van de markt dus ging ik op vrijdag de markt op voor een rondje drop en verse boeken. Bij de kraam met tweedehands boeken mocht ik mijn gelezen schatten weer omruilen voor nieuwe. Ik tipte van geluk als er weer een nieuwe Dick Francis lag. Of een verse Felix Thijssen.

Ik ben een vreemde, ik weet het hoor

Met een grote pot thee, en die zak drop, kroop ik dan op het bankje op mijn kamer om me te verliezen in al dat leesvoer. Heerlijk fantaseren over beroemd zijn, mooi of razend slim. Dromerig verlangde ik er ook naar om vanuit armoede meegesleept te worden naar het prinsessendom, of ik vereenzelvigde mijzelf met de anti-held uit de Francis boeken.

bibliotheek

Ik vrat het verhaal op en wenste bij de laatste bladzijde dat dat prachtige verhaal nog ongelezen was en ik er nog aan moest beginnen.

Omdat het zo prachtig was en zo zalig voelde om me erin te verliezen.

Het schetst mijn bewondering voor schrijvers, en voor al die boeken in de bibliotheek. Afgelopen week kwam ik mezelf onverwacht tegen, in onze eigen bieb. Als in een rasecht sprookje stond ik daar ineens, tussen al die prachtige schrijvers. Als jong meisje had ik je uitgelachen als je me dat had verteld. Ik met mijn boek in de bieb. Tuurlijk joh 😉

Ik kruip even een poosje weg in mijn eigen hoofd, want daar ga ik een hele tijd volop van genieten!

Alleen

Met een noodvaart vliegen ze me voorbij. Groepjes fietsers, kwebbelende lopers of slierten wandelaars in tweetallen. En ik vraag me dan altijd af of het heel erg raar is, dat ik daar niet naar verlang. Of ik een afwijking heb of een rare snuiter ben.

Stiekem maakt het me jaloers. Ik zou best zo willen zijn maar ik ben zo heel erg anders.

Al die mensen met hun vaste routines, die tezamen met hun zondagochtend families sportief zijn. Eigenlijk heb ik dat nooit gehad, ik was alleen als jong meisje verbonden aan het verenigingsleven. Toen ik verhuisde begon ik weer opnieuw. Met een schone lei. Zo voel ik dat.

En daarnaast heb ik een schurfthekel aan routine 😉

Vaste poetsdagen heb ik niet, ik poets als ik zin heb en als het nodig is. Op donderdagochtend of zondagmiddag, als het me past is het goed. En zo is het met de meeste dingen. Ik doe het als ik er zin in heb. Boodschappen, schoonmaken of de was. Dat zijn verplichte klussen en niks aan eigenlijk.

Werk

Alle vrije tijd die ik naast mijn baan vrij in kan vullen, wordt lukraak ingevuld. Mijn werk bestaat heel erg uit problemen oplossen, crisissen bezweren en voor anderen zorgen. En ontzettend veel praten. Ik vind dus eigenlijk maar weinig fijner dan wandelen in mijn up, urenlang, met mijn snater gesloten.

Ik hoef niet te praten om het praten. Om te socializen. Ook al ben ik op zijn tijd heus dol op gezelligheid. Maar het is fijn om na een overvolle week wat te verdwalen in mijn eigen gedachten.

Dat alles gaat ook op voor mijn vakanties. Dat is ook heel erg ‘mij’ tijd. Ik sta op wanneer ik wil. Eet, slaap of zwem als Cynt er zin in heeft. Zachtjes mijmer ik door de dag heen. Lees wat of doe een tukkie in de schaduw, en soms heb ik een onnavolgbare drang om iets te doen of ergens heen te gaan. Nu, acuut. Het is onvervalst zalig om aan mijn impulsen toe te geven. Om vooral het ‘moeten’ niet mee te nemen.

Ik moet grijnzen na het lezen van dit stukje, want ik weet meteen waarom ik mijn vrije tijd dus voornamelijk alleen doorbreng. Is die impasse ook weer opgelost 😉

Caat Kordaat 1 jaar

Precies een jaar geleden zette ik mijn krabbel
begon ik ‘voor mezelf’
Caat Kordaat was geboren 🤎

Op voorhand had ik me voorgenomen het vooral ‘op zijn Cynts’ aan te pakken
Vol enthousiasme, zoals de mensen om me heen mij ook kennen
Maar wel volledig op mijn eigen manier

En zo is het ook gegaan 💚

Inmiddels schrijf ik freelance voor een aantal opdrachtgevers 
Maar die allereerste heeft een streepje voor
Zijn vertrouwen in mijn manier van schrijven gaf me vleugels

Mijn boek zag het levenslicht ( dat was echt een WAUW-moment🥳)
en er was zelfs vraag naar gesigneerde exemplaren ( je verwacht het niet😉)

Ik schrijf inmiddels mee aan een verpleegkundige leerlijn
en daar ben ik megatrots op😊

Het is spannend, roerig en heel erg geweldig 😍

Nog steeds word ik meer dan ik was
Groei ik, elke keer een beetje
Jezelf verder ontwikkelen is zo wonderschoon
net als jezelf verrassen, als je jezelf iets eigen heb gemaakt

Dan doe ik mijn inwendige enthousiasme dansje 🌸

Eind van dit jaar ziet mijn tweede boek het levenslicht
Dat is de verwachting tenminste maar ik pin me er nog niet op vast

Ik laat het vooral allemaal maar heerlijk gebeuren besloot ik toen ik er weer eens van wakker lag 😵‍💫

Van mijn hele ‘ik ben schrijver’ avontuur wordt ik niet rijk in geld
Mijn rijkdom zit hem in die wagonladingen aan interne huppelende Cyntjes
De prachtige inzichten
Ik blijk zelfs bij tijd en wijlen inspirerend te zijn

Tof he?! 

Ik vind het oprecht geweldig ❤️

PS gister vond ik mezelf onverwacht terug in de bieb, hoe gaaf is dat.

#verpleegkundige#gezondheid

Niets liever

Een schrijver wil niets liever dan gelezen worden. Zo is het voor deze schrijver tenminste. Het is ongekend leuk om een reactie te krijgen van iemand die iets van je heeft gelezen. En het is verwarrend, onzeker en eenzaam.

Huh? Ik hoor het je denken. Maar zo is het, echt. Juist omdat mijn schrijfsels zo heel erg persoonlijk zijn en het van alles oproept diep van binnen. Met geknepen billen plaatste ik soms mijn stukjes, om daarna vaak opgelucht adem te halen. Of ik verwijderde ze weer. Ook dat is meer dan eens gebeurd.

Mooie reactie’s op wat jij aan het papier hebt toevertrouwd zijn zo waardevol ( Heb je hem gelezen? Stuur me even een reactie, graag zelfs!)

Inmiddels zit ik al weken te wachten tot ik mijn geredigeerde manuscript terug krijg. Ik voel het ongeduld groeien, ook al weken. Steeds krijg ik een ongeveer datum maar tot op heden blijft mijn mailbox angstvallig leeg. En ik wil ongeveer niets liever dan er weer mee aan de slag gaan.

Manuscript

Ondertussen maak ik mezelf gek met alle gedachtes die in mijn hoofd ronddwarrelen. ‘Het is slecht, daarom moet er zo enorm veel worden geredigeerd en duurt het zo lang’. Of ‘de uitgever gaat me ergens de komende dagen vertellen dat ze het toch niet uit gaan geven. Onleesbaar Cynt’.

Al het enthousiasme dat ik voelde toen ik die laatste punt zette, en die ik ook nog voelde toen ik er stiekem toch nog een dag of twee aan sleutelde, sijpelt weg. Met een noodgang het afvoerputje in.

‘Het is er, breed of smal, je hebt het toch maar weer gedaan’, zei iemand afgelopen week tegen me.

Ze heeft gelijk hoor, ik weet het heus. Maar het is die drang, diep van binnen, die ook dit persé wil.

Ik ben gisteravond daarom alle reacties op die eerste nog eens gaan lezen. Het is vooral ontzettend suf dat ik niet van allemaal een screenshot heb gemaakt. Dikke spijt. Zoals van de geplaatste verhalen op insta, die zijn allemaal weg. Mocht dat boek er komen, en daar ga ik voor, dan maak ik overal foto’s van.

Je bent alvast gewaarschuwd!

Rotsvast vertrouwen

Ik heb altijd een rotsvast vertrouwen gehad in onze meiden, ook tijdens de lastigere momenten in hun leven. Want ook al zijn ze nog jong, ze hebben al het nodige te verstouwen gehad. Die kracht, die ik bij beide zie, vind ik wonderschoon.

Onze oudste wilde nooit naar de peuterschool, ze huilde net zolang tot ze mij belden om haar op te halen. Twee keer probeerde ik het en steeds zei ze hetzelfde: ‘ik wil alleen naar de grote school’. Toen ze eindelijk vier werd, en naar de kleuterschool mocht, ging ze elke dag huppelend heen. Zonder een traan te vergieten. Die peuterschool, ze wilde het gewoon niet.

Onze jongste was niet rap met zindelijk worden, ze vond die luier wel best. Wat ik ook probeerde, ze had er lak aan, zo klein als ze was. Tot ze op een dag, ze zal rond een jaar of drie zijn geweest, gewoon die luier niet meer om wilde, ook in de nacht niet meer. Ik was mentaal voorbereid op ongelukjes maar er gebeurde niks van dat alles. Ze had gewoon precies op dat moment bedacht dat het genoeg was geweest.

Alle twee hebben ze een periode gehad, na die middelbare school, waarbij ze gewoon niet wisten welke kant ze op wilden. Natuurlijk maakten we ons zorgen, en er zijn in die periode best wat moeilijke gesprekken gevoerd. Dikke tranen, met enige regelmaat. 

Eigen weg

We stimuleerden onze meiden om vooral hun eigen weg te kiezen, want niet alles hoeft volgens het standaard plaatje. ‘Wat heb je te verliezen’ zeiden wij, ‘zolang je nog geen hypotheek bij elkaar hoeft te verdienen, liggen alle opties nog open’. 

Ook tijdens die moeilijk momenten ben ik het vertrouwen in onze meiden nooit verloren. Ook al maakte ik me heus weleens zorgen, tijdens die periodes waarin er ogenschijnlijk niets gebeurde. Een luchtledig stukje, waarin de teleurstelling werd verwerkt en ze zichzelf weer op het juiste spoor moesten zetten.

Het zijn twee mooie mensen geworden, onze dochters, die ook iets voor een ander willen betekenen in deze maatschappij. Krachtig gaan ze om met de teleurstellingen van het leven en tijdens die covidtijd ontpoppen ze zich weer op een heel ander vlak. Staken ze hun gezonde handen uit, ondanks de enorme risico’s die ze daardoor lopen. Dat rotsvaste geloof en vertrouwen wat ik altijd in ze gehad heb, bewijst zich eens te meer.