In balans

In volle vaart fietst ze me voorbij, werpt een blik naar achter en gaat vervolgens in de remmen. Ik grijns want ik herkende haar aan die wilde knot bovenop haar hoofd. Het is een oude buurvrouw die ik al heel veel jaren niet heb gezien.

‘Ik was op zoek naar je adres, zegt ze, want ik weet niet meer maar je tegenwoordig woont en nu kom ik je zomaar in het wild tegen’. Toeval bestaat niet, ik geloof erin, en anders is dit wel bijzonder toevallig. ‘Ik heb je boek voor mijn verjaardag gehad van mijn echtgenoot en ik ben zo geraakt door de manier waarop je schrijft.

De warmte en de woorden die je kiest, hoe je alles gevoel en kleur geeft’.

Ik voel dat ik sta te stralen. Ze praat verder en ik gloei van alles wat ze zegt, woord na woord, vol complimenten. Van binnen huppel ik als een kleuter. Het schrijven is een hobby, maar er zit een absolute boodschap in. Als die boodschap wordt ondervangen kan ik alleen maar dankbaar zijn.

Duingebied

Ze is blij dat ze me spontaan tegenkwam om me haar boodschap persoonlijk over te brengen. Ik bedank haar nogmaals en wandel verder, het duin in.

Ik loop vaak in het duingebied en ook heel vaak op de zondagochtend, mijn hoofd knapt er van op. Met mijn favoriete muzieklijstje aan laat ik mijn gedachten heerlijk verdwalen. Soms brengt het spontane herinneringen naar boven, soms ben ik gewoon maar ongecompliceerd blij.

Meer dan eens schrijf ik in gedachten een column.

De natuur is mijn inspiratie, met al dat groen om me heen voel ik me gelukkig. Op mijn plek. Ook al heb ik op sommige paden al ontelbaar keer gelopen, steeds opnieuw zie ik nieuwe dingen. Het veranderd constant, maar de rust en de schoonheid zijn als een warme deken.

En vandaag was die wandeling extra prachtig.

Jonge moeder

Mijn ruitenwissers staan op standje volle toeren, dit is echt zo’n moment dat ik dolblij ben met mijn oude autootje. Voorzichtig haal ik een jonge moeder in, ze fietst verbeten door de stromende regen. Voor en achterop de fiets zitten diep weggedoken in hun jas twee jonge kindjes. Onmiddellijk brengen mijn gedachten me terug naar de tijd dat onze volwassen dochters nog kindjes waren.


Ik haalde mijn rijbewijs pas toen de jongste drie was, daarvoor deed ik alles lopend of op de fiets. Dat gevoel als je natgeregend en koud de warmte van een zwembad binnenloopt voor de zwemles kan ik zo oproepen. Maar heel veel regen roept ook mooie herinneringen op. Onze oudste zat op de fiets altijd heel dicht tegen mijn rug aangekropen. Als ik tegen de wind in door de regen fietste voelde ik haar altijd knus dicht tegen me aan, onze jongste knikkebollend voor me. Als we dan eenmaal thuis waren pelde ik die twee kleintjes uit hun natte kleren. Met rozige wangetjes zaten ze dan samen op de bank, lekker samen onder een dekentje opwarmen met warme chocolademelk.

Guur weer was ook altijd het perfecte moment om tenten te bouwen in huis. Onder de eettafel of op hun slaapkamer waren de meest knusse plekjes. Ladingen speelgoed werden er dan de tent binnen gesleept. Er moest in worden gepicknickt, het bedtijd verhaaltje moest in de tent worden voorgelezen en het liefste keer twee. En even zo vaak bleef de tent een paar nachtjes bewaard omdat hij echt te mooi was om meteen weg te halen.

Regen

Die laatste maanden van het jaar zaten vol feestjes waar ik net zo van genoot als onze meiden. Het ongeduld van die twee op elf november tot het eindelijk tijd was om de deuren langs te gaan, en de opgewonden sinterklaastijd. Schoentjes zetten en liedjes zingen samen, ik heb mijn hart verpand aan die warme bijzondere periode.

In mijn achteruitkijkspiegel zie ik de jonge moeder langzaam uit het zicht verdwijnen en heel stiekem ben ik jaloers. Want onze dochters zijn al uitgevlogen en zij zit straks lekker met die kleintjes thuis. Ik hoop dat zij er net zo van geniet als ik vroeger altijd deed. 

Fotoshoot

Veel van jullie weten dat ik binnenkort mag shinen in een tijdschrift, ik heb iedereen zo ongeveer bedolven onder de berichten `;-) Bijzondere dingen behoren nou eenmaal bijzondere aandacht te krijgen. Ik deel mijn misere dus deel ik ook de mooiigheid. En wat dat shinen betreft: ik heb de foto zelf nog niet gezien he?! Hij kan ook gruwelijk zijn.

Heel lang had ik een hekel aan mijn eigen gezicht op foto’s, ik vond dat die enorme glimlach afbreuk deed aan het complete plaatje. De foto’s waarop je ziet dat ik mijn lach probeer tegen te houden zijn legio. Die zijn pas echt gruwelijk. Waarom deed ik dat toch. Tegenwoordig laat ik hem gewoon maar gaan, die smile, het is nou eenmaal wie ik ben en hij past bij me.

Ik ben geen meisje-meisje. Aan make-up doe ik maar zelden en mijn haar heeft een willetje van zichzelf, ook daar doe ik maar zelden iets aan. Ik ben tevreden over hoe ik er ‘eau naturel’ uit zie, zelfs nu ik wat ouder wordt. Opmaken vind ik vooral gedoe. Het zit nooit zoals ik wil en loopt uit waar ik het niet wil. Beter om het er maar helemaal niet op te smeren 🙂

Make-up

Dat ik deze keer door iemand onder handen werd genomen die uit de losse pols ( echt) van alles op mijn toet smeerde en ik er ineens heel mooi uit zag ( dank je wel Wilma) was een absoluut cadeautje. Ondanks die tevredenheid met dat ‘gewone Cynt-hoofd’ was dit echt heel leuk, en vol verbazing zat ik naar mezelf te kijken.

Tijdens de shoot zelf kwam het aloude gedoe weer om de hoek kijken. ‘Je ogen verdwijnen als je lacht, en de kleur is zo prachtig. Zonde is dat’, zei de fotograaf. Ik weet het, ik kan het niet helpen. Hij heeft het uiteindelijk maar opgegeven. ‘Laat hem maar gaan Cynthia’ 🙂

Sorry Robert, can’t help myself.

De foto laat nog even op zich wachten, maar ik krijg hem zelf ook na publicatie. Superleuk. Ik ben echt ongelofelijk nieuwsgierig welke het is geworden, en of ik moet slikken omdat die glimlach weer volop aanwezig is. Nog even nachtjes tellen tot week 44.

Zorgen

‘Wat doe je nou eigenlijk de hele dag’, zegt hij. Ik schiet in de lach. Ik realiseer me heel goed dat mijn baan wat vaag is voor de meeste mensen. Ik probeer het vaak uit te leggen, vol hartstocht, juist omdat ik mijn baan zo prachtig vind. Maar het is verre van simpel omdat het zo breed is. Het is als een paraplu.

Ik vul mijn tijd met zorgen voor anderen. Voor al die mensen die even niet meer thuis kunnen wonen. Voor even of voor altijd. Oude mensen, jonge mensen, zieke mensen. Kwetsbaar en afhankelijk, afhankelijk van anderen. Je zou verdwalen in dat zorgbos, dat soms ondoordringbare woud, maar wij wijzen je graag de juiste kant op.

Triageren

Indicaties aanvragen, crisismeldingen beoordelen en nog diezelfde dag een veilige plek zien te vinden. Triageren van kortdurende opnames, beoordelen welke van de spoedaanvragen de meeste haast heeft en ladingen mensen te woord staan en de juiste kant opsturen. De beschikbare appartementen op onze locaties matchen met de juiste zorgvrager.

We hebben dagelijks contact met artsen, casemanagers, huisartsen en ziekenhuizen. Met collega verpleegkundigen, bezorgde partners of kinderen van. Met het CIZ, het DOC team en zorgkantoren. Met allerlei andere zorgorganisaties, ook met buitenlandse of de alarmcentrales, want meldingen van nederlanders met een zorgvraag komen ook bij ons binnen. En dan zijn er nog de vragen die vanuit de eigen organisatie langs dwalen, soms in stromen tegelijk. 

Het is complex en veelomvattend, de druk en de verantwoordelijkheid liggen hoog maar ik zou oprecht niets anders willen doen.

Zorgbemiddelaar zijn is oprecht prachtig  

Beste koop ooit

Onze huidige wereld gaat ten onder aan de vooruitgang, zo voel ik dat. Slimme technische ditjes en datjes, de online digitalisering. We staan constant aan en de wereld is beschikbaar onder onze vingertoppen. Met een druk op de knop komt alles wat we wensen naar ons toe.

Ik doe er ook aan mee. Soms. Te vaak. Dat weet ik maar al te goed.

Veel mensen kennen hun buren niet meer, we kopen onze boodschappen online en komen dagelijks om in Zoom meetings of teams vergaderingen. De kloof tussen arm en rijk groeit. Zovelen van ons vallen buiten de boot en raken uit beeld, want wie niet mee kan blijft achter. Zoveel lieverds balanceren op het randje van hun bestaan en kieperen er veelal buiten.

Verschraling

Daarom blijf ik halsstarrig de eenvoud omhelzen, en omkijken naar een ander. En ook daarom ben ik dankbaar voor onze black beauty. Het is eenvoud pur sang. Dat ik ooit twijfelde, daar begrijp ik nu geen snars meer van. Dat busje is ‘by far’ de beste aankoop ever. De vrijheid die het geeft, het gemak van onze zwarte schone. En ik hoef nooit meer op zo’n hobbelig luchtbed te slapen. De kers op de taart zeg ik 😉

Toch duurde het bij mij nog een hele poos voor ik overstag ging. Mij leek zo’n busje op voorhand vooral gedoe. En vooral ook veel te veel geld voor zo’n eenvoudig kampeergebeuren. Maar wat wist ik nou 🙂 Ik zag hem en ik was verkocht.

Mijn hart gaat er van gloeien, van dat ‘nagenoeg niks’. Tijdens onze reizen zijn we constant buiten, we koken op 1 pit en het meeste laten we thuis. Ik bonjour me te pletter, naar onbekende mensen om me heen, glimlach stralend naar de bakker als ik mijn pain haal en kijk naar de sterren in plaats van naar de televisie. Eenmaal thuis houd ik die routine met twee handen vast. Ik stuur iemand eens een kaartje, kijk om naar mijn collega’s en steek energie in mijn buren. Zodat ze weten dat ze altijd een beroep op me mogen doen. Dat probeer ik oprecht ( en lukt heus niet altijd!)

Laten we dat druppeltje aandacht allemaal aanreiken, aan de mensen om ons heen, ook richting diegene die we niet kennen. Om die schurende verschraling een tikkie te smeren.

Stormachtig

Een boek schrijven is nogal een stormachtig gebeuren en aan geld levert het bijzonder weinig op. Ik verdien eigenlijk vooral aan de nieuwe persoonlijke inzichten, inwendig huppelende Cynthia’tjes en de opgewonden dromen over boeklanceringen.

Ik ontdek ontelbare nieuwe kanten van mezelf 🙂

Een paar weken geleden heb ik mijn vaste meelezers via Facebook om een reactie gevraagd over een stukje van dat boek dat ik aan het schrijven ben. Ook al houden een aantal van hen niet van fictie of die stijl van schrijven. Maar niet geschoten is altijd mis, en ik was oprecht blij met elke reactie, persoonlijk of in het openbaar!

Dankzij een hele lieve collega en een dierbare vriendin, die de eerste ruwe versie wilde lezen, en de schrijflessen die ik volgde zit ik op het juiste spoor. Ik ben al heel ver met dat herschrijven. De laatste weken was ik bezig met een extra scheutje, iets teveel woorden weghalen en synoniemen bedenken. Smaak en kleur en geuren mee mengen. Schilderen met woorden, mijn favoriete bezigheid.

Verhaal

Maar het wordt gaaf, echt oprecht. Ik ben nu al trots op het resultaat 🙂

Het manuscript ligt nu bij mijn redacteur, met trillende handen heb ik mijn kindje aan een ander gegeven. Loslaten Cynt, je kan het. Sindsdien ligt mijn MacBook wat verloren in de hoek. De afgelopen weken kroop ik na mijn werk meteen een paar uurtjes achter dat ding, zat ik heerlijk aan mijn verhaal te kleien. Ik voel me onrustig zonder. Het was zo lekker om te fantaseren over wat er anders en beter kon. Nu heb ik de stofzuiger maar gepakt na mijn werkdag. De liefste kreeg zowat een hartverknettering toen hij thuiskwam en ik met dat ding in mijn handen stond 🙂

Ik tel de dagen. Ik kan niet wachten op de feedback, en tegelijkertijd zie ik er als een berg tegenop.

Van alles wat ik ooit dacht te worden, maakt ‘schrijver zijn‘ geen onderdeel uit. Om dat te mogen zijn is een fantastisch avontuur.

Nooit meer gummen

Toen ik in de zorg ging werken was ik nog zo groen. Zeventien en een beetje moest je zijn om toegelaten te worden tot de opleiding en ik stond trappelend van ongeduld te wachten tot ik eindelijk oud genoeg zou zijn.

Praten over wat ik allemaal zag en meemaakte tijdens al die jaren zorgen deed ik niet, alles wat er aan ziek, dood en ellende voorbij kwam hield ik voor mezelf. Ik was niet gewend om mijn gevoelens te delen. Niet dat ik me er van bewust was, dat het binnenin ophoopte, want overstromen deed al dat gevoel nog lang niet.

Praten

Ruim vier jaar geleden begon ik te schrijven over mijn zorgervaringen. Na het posten van die allereerste verwijderde ik hem weer met dezelfde snelheid. De zenuwen gierden door mijn lijf toen ik uiteindelijk voldoende moed had verzameld om hem te laten staan. Voorzichtig leerde ik op die manier om mijn hart stukje bij beetje open te zetten.

En open te laten staan.

Nog steeds schrijf ik makkelijker dan dat ik praat over alles wat me bezighoud, alhoewel ik wel iets losser ben geworden in het delen van mijn emotie. Maar woorden die eenmaal zijn uitgesproken kan je nooit meer uitgummen. Door ze op te schrijven kan ik nadenken over wat ik bedoel.

Hoe ik het wil zeggen en wat precies.

Kan ik gummen tot het goed is.

Gevoelens aan het papier toevertrouwen is kwetsbaar. Kwetsbaarder misschien nog wel dan ze uitspreken. Want dan staan ze zwart op wit.

In de afgelopen jaren schreef ik een torenflat vol bewaarde emotie van me af. Stukje bij beetje, tussen de bedrijven door, en leerde mezelf ook hoe ik ze op moest schrijven. Durfde ik ze te delen op een plek waar ze niet meer uit te gummen zijn. Nooit meer. En zo gaf ik een blijvend podium, aan al die mooie mensen waar ik voor mocht zorgen.

Voor altijd, in dat prachtige boek

❤️

https://www.uitjeervaring.nl/zorgliefde.html

#zorgliefde #verpleegkundige

Laatste hand

Ik kreeg twee wonderschone dochters maar deze bevalling was vele malen zwaarder dan de geboortes van die twee. Maandenlang schrapte, schaafde en schreef ik, er ging helemaal niets vanzelf bij het maken van dit kindje. In tegenstelling tot die andere twee baby’s, daar heb ik maar weinig werk aan gehad tot het moment van hun geboorte 🙂

Ik verloor de afgelopen jaren de moed en het vertrouwen in mijn verhaal, meerdere malen zelfs, en nog steeds vind ik het bijzonder dat het me is gelukt. Dat er een verhaal ligt. En het staat, mijn boek, als een huis. Ze is volwassen geworden en ik ben er trots op. Heel erg trots. Het is weinig minder dan een wonder dat het voltooid is 🙂

Geboorte

Schrijven is iets wat je moet leren. Het is een kwestie van jezelf technieken aanleren, het teveel aan woorden schrappen, kleur aanbrengen en door het verhaal mengen. Ik dacht dat mijn manuscript al klaar was tot ik les ging nemen, toen realiseerde ik me pas hoeveel eraan schortte. Maar het is een fantastische achtbaan geweest om het te vervolmaken. Ik veranderde de titel, het begin en het einde. Schrapte mijn beginzin, nog eens, en nog eens.

Benieuwd of dat zo blijft, of ik steeds wil blijven schrappen.

Een verhaal is voor altijd in beweging. Ik ben vast nooit echt tevreden.

Vanmorgen legde ik de laatste hand aan mijn manuscript. En ineens woedt er een storm vanbinnen. Een storm van blijdschap en enthousiasme. Tevredenheid. Zelf ben ik blij met het resultaat. Nu is het afwachten en duimen wat de uitgever er van gaat vinden. Of het goed genoeg is.

Fingers crossed!

In de metro!

Af en toe stuur ik een column in naar de metro, en tot nu toe zijn ze stuk voor stuk geplaatst. Het is voor mij een hele belevenis om mezelf in de krant te zien, ook al is het alleen maar in de digitale versie.

Voor even krijgen mijn columns een podium en dat vind ik oprecht geweldig.

Vandaag kreeg ik een tip van een journalist, om een mediapagina te maken. Pff, dacht ik nog bij mezelf, een media pagina, dat is wel een tikkie hoog van de toren. En dat vind ik nog steeds hoor 🙂 Maar het is ook superleuk om ze allemaal nog even terug te zoeken.

Het waren er iets meer dan ik dacht, en een aantal was ik inmiddels vergeten. Ik zou hier en daar wel wat weg willen gummen, zelf vind ik dat ik inmiddels betere stukken heb geschreven. Het zij zo. Dat is altijd het probleem als ik er zelf geen controle meer over heb, na een poosje moeten al die dingen gewoon herzien worden 🙂 Herschreven.

Afgelopen week stuurde ik er weer eentje in. Mijn column over onverdraagzaamheid, en die ligt me na aan het hart. Het is fijn dat hij publiekelijk in de media is verschenen. Als leest maar één iemand mijn woorden en zet ik die persoon aan tot nadenken, om de volgende keer anders te handelen, dat zou mijn hart verwarmen. Echt. Want ik zie het steeds vaker om me heen gebeuren en het is hartverscheurend.

Intolerant gedrag tegen welhaast iedereen. Het is verdrietig dat zogenaamde vooruitgang overduidelijk achteruitgang is. We gaan er met zijn allen aan ten onder.

Persbericht ‘Zorgliefde’

PERSBERICHT
Kriskras door de werkervaringen van een zorgmedewerker

https://www.rodi.nl/heemskerk/300290/bundel-met-ervaringsverhalen-uit-de-zorg-zorgliefde-van-cynthia

Hartverwarmende verhalen uit de zorg

,,Mijn carrière in de gezondheidszorg glanst van verscheidenheid, en al die prachtige ervaringen vulden mijn hoofd. Mooi en warm, rijk en indrukwekkend. (…) Dus hopelijk vind je troost, herkenning of inspiratie in mijn verhalen, ik heb ze met veel liefde geschreven.’’

Fragment uit ‘Zorgliefde’

Nieuw verschenen bij ervarings- en uitgeefplatorm UitJeErvaring;

Zorgliefde van Cynthia Poen.

Auteur Cynthia Poen geeft met Zorgliefde een mooi en indringend beeld van de verschillende gebeurtenissen in haar jarenlange werkervaring binnen de zorgsector. Het boek bundelt de vele emotionele, ontroerende en soms schrijnende verhalen die haar ruim 35-jarige carrière typeren. Het geeft een intiem kijkje in wat werken in de zorg eigenlijk inhoud en wat het teweegbrengt in een mensenleven. Maar bovenal wat een prachtig vak het eigenlijk is.

Cynthia Poen zegt hier zelf over: ,,Ik was nog maar een guppie toen ik in 1985 in de gezondheidszorg ging werken en eigenlijk had ik geen idee waar ik precies voor koos. Inmiddels ben ik zesendertig jaar verder en werk ik nog steeds met veel plezier in de gezondheidszorg. Dat ‘zorgen voor’ past bij me, ook 6jdens alle moeilijke momenten, misschien zelfs wel juist dankzij al die moeilijke momenten. Elke nieuwe ervaring was bijzonder en ze hebben me prachtige lessen geleerd. Lessen die voor mij van onschatbare waarde zijn. Over een aantal van die dappere en bijzondere mensen die ik tegen kwam schreef ik een verhaal, en uit al die verhalen is deze bundel geboren. Ze zijn allen waargebeurd en zo waarheidsgetrouw mogelijk opgeschreven. Echt en puur, vanuit een recent heden of ver verleden.’’

Zorgliefde is vanaf nu verkrijgbaar via onder andere mijnbestseller.nl, online webshops en de bekende boekhandels.

PAPERBACK | ISBN 9789403652115 | 174 PAGINA’S | € 15.00

Via mij bestellen? Leuk! https://www.uitjeervaring.nl/zorgliefde.html