Zondagochtend

Het is nog vroeg als ik de deur uitstap. Het zonnetje is bleek, zoals altijd in de herfst, en de wind laat mijn lange blonde lokken om mijn hoofd waaien. Ik ben dol op dit weer. Ik laat de wind me omringen en omhelzen, het is als gezelschap op een stille ochtend zoals deze.

Mijn favoriete lijstje zingt me toe, sommige nummers zijn voor eeuwig zalig en nooit saai. Onderweg kijk ik uitgebreid om me heen, ook al kan ik deze weg wel dromen. Sommige uitzichten vervelen niet. Nooit. Net als fijne muziek en mijn favoriete snoepje, dat verveeld ook nooit 🙂

Terwijl ik die laatste hoek omsla weet ik al wat ik aan ga treffen. Het slaapkamerraam staat al wijd open, en aan de eettafel achter in de woonkamer zie ik twee mensen zitten. Als ik door de poort de achtertuin in stap kijkt een van de twee op. Mijn vader grijnst en steekt zijn hand op, mijn moeder blijft onverstoorbaar haar kruiswoordpuzzel maken.

Heel vaak al stapte ik hun tuin in op zondagochtend, en al heel vaak zag ik dit tafereel dan voor me. Ontelbare keren. Vandaag voel ik een steek van binnen, omdat ik weet dat dit beeld ooit zal veranderen. Het beangstigd me. Ook al zijn ze er zelf heel realistisch in, ze voelen heus ook zelf dat die ouderdom hun omringd.

Foto

Ik discussier met mijn vader over de politiek en het wereldnieuws, vertel hun over de belevenissen van afgelopen week uit ons leven en uit die van de mensen om ons heen. Mijn vader ziet op tegen de winter, het vele donker. Lange dagen en minder buiten kunnen zijn. Samen fietsen ze heel Noord-Holland in de rondte maar mijn vader kan ook uren wandelen in zijn uppie, net zoals ik dat graag doe. We hebben het over Frankrijk, en ze genieten. Zoveel herinneringen worden opnieuw beleefd door er samen over te praten.

Na een paar uur neem ik weer afscheid, zij vervolgen hun zondagochtend. Samen. Ik wandel weer terug naar huis. Het is reterijk, die twee samen aan de achtertafel van hun huis, en in gedachte maak ik een foto. Ik hoop nog heel lang mentale foto’s te kunnen nemen van die twee.

Teleurstelling

Het is prachtig om overwinningen te delen en dat doe ik dan ook vol enthousiasme. Toch zit het me geregeld tegen. Maar toen ik de stukjes over mijn tegenslag weer eens terug las, bleek ik toch voornamelijk oude teleurstellingen verpakt in een ’en daarna stond ik weer op’ jasje te delen.

Die zijn minder erg als je eindigt met die positieve noot 🙂

Ooit worstelde ik me door akelige reorganisaties, ik kreeg nooit iets in mijn schoot geworpen en heb vaak moeten vechten voor wat ik wilde. Opgeven heb ik nooit goed gekund. Ook als stoppen veel beter voor me was bleef ik toch hardnekkig doorzetten. Mijn hart werd meermaals gebroken. Door liefdes die niet van mij hielden of doordat ik mijn vertrouwen schonk aan hen die het niet verdienden. Ik ben te vaak vergevingsgezind geweest. Sommige lessen leer ik maar moeizaam, ik ben zachter dan goed voor me is.

En dan die recente teleurstelling. Eentje die me na aan het hart ligt.

Ik stuurde mijn boek naar #nbdbiblion. Selfpubber zijn betekend ‘zelf je boek aan de man brengen’. En ik kreeg een absolute afwijzing.

‘We nemen uw boek niet in behandeling, we verwachten dat er geen interesse voor is’

Het voelde als een persoonlijke tik op de vingers en die deed zeer.

Wat had ik verwacht? Een rode loper? Maar dat ze hem niet eens wilden lezen deed echt pijn. Het voelde als een ‘je bent niet goed genoeg’. Mijn onzekerheid was ineens weer skyhigh, mijn droom aan gruzels. Die droom van mij om in de bieb te liggen. Gelezen te worden.

Goed genoeg

We krijgen allemaal te maken met de zorg, of we willen of niet.

De zorg voor jezelf als het even niet goed lukt, de #zorg voor je ouders die op leeftijd raken of die buurman met #dementie waar je naar om kijkt. Voor een kwetsbaar #kind waar je midden in de nacht van wakker ligt.

Ik hoopte zo dat mijn verhalen anderen zouden mogen inspireren. Dat mijn stukjes meerdere mensen troost mochten bieden of iets van houvast. Veel meer mensen. Maar ik moet ook realistisch zijn.

Die lange adem moest ik opnieuw zoeken. Want jezelf verkopen, ik vind er oprecht geen fluit aan 🙂 `Het is keihard werken. En natuurlijk wil niet iedereen mijn boek lezen. Vanzelfsprekend niet. Ik ben gewoon verwend door alle prachtige recensies die ik al mocht ontvangen. Verwend doordat heel veel wel lukte de afgelopen maanden. Ontzettend veel.

Dus liet ik mezelf teleurgesteld zijn.

Na een paar minuten kreeg ik nog een mail. Echt. Van een dame waar ik mooie lessen van mocht leren, toen het een paar jaar geleden niet zo lekker met mij ging. Zij mailde me over mijn bundel.

‘Leuk dat je het schrijven door gezet hebt, je hebt er echt aanleg voor’

Hoe bijzonder was dat, precies op dat moment. Geen toeval toch?

Voor mij was het een boodschap. Een reminder aan die enorme weg die ik heb afgelegd, en hoeveel ik al heb overwonnen. Ik heb de afgelopen jaren een nieuwe versie van mezelf gecreëerd.

Het is ook al prachtig om één iemand te raken, dat hoeven er echt geen honderd te zijn om tevredenheid te voelen over wat je doet.

Eén tegelijk is mooi zat.

Dank aan het universum, voor alle prachtige lessen die het me steeds weer leert 😉

Onverdraagzaamheid

Je hoeft iets niet te begrijpen of zelf te voelen om het te accepteren. Gister las ik een artikel in de krant over transgenders en het gebrek aan begrip voor deze specifieke groep. Hoe is het mogelijk dat er mensen zijn die dat afkeuren, denk ik dan. Jij staat niet in hun schoenen, wat weet jij nou. En zo denk ik over alles waar ik zelf geen weet van heb. En ja, soms trek ik ook mijn wenkbrauwen van verbazing op als ik heel eerlijk ben. Maar ik sta niet in hun schoenen.

Zolang je een ander geen schade berokkend, want dat is mijn enige voorwaarde, is het mij ruig.

Waarom wil je je haar pimpelpaars verven, twintig piercings nemen of die ene geliefde kiezen. Omdat het jou het beste past, lekker zelf weten dus. Hoe saai zou de wereld eruitzien zonder hen allemaal. De excentrieke, andersdenkenden en bijzondere paradijsvogels op deze wereld hebben ongetwijfeld ook wel iets te vinden van mijn doorsnee huis-tuin en keukenleven. En mijn huis-tuin en keuken uiterlijk. Als we dan toch aan een stukje omdenken gaan doen. Mijn leven moet absoluut slaapverwekkend zijn vanuit hun perspectief.

Criminaliteit

Maar daar vinden ze niks van, ze laten mij ook zijn wie ik ben.

Ik zei het al eerder en dat blijf ik doen, ook al is het een minuscule druppel op een enorme gloeiende plaat. Elk mens heeft het recht te doen wat hij zelf wil, zolang een ander daar geen hinder van ondervind. Laten we intolerant zijn tegenover criminaliteit, vervuilend tuig en oplichters die het op de kwetsbaren onder ons hebben voorzien. Sexisten en vrouwengraaiers. De dieven en de vernielers. Maar laten we vooral iedereen die zich door de worstelingen van het dagelijks leven heen proberen te vechten, omdat ze wellicht niet aan het ‘algemeen geaccepteerde beeld’ voldoen, lekker met rust laten.

Die hebben het tenslotte al zwaar genoeg

Puurheid

Dat prutteltje van hiernaast stond te stralen voor het raam toen wij van vakantie thuis kwamen. Zelden was mijn thuiskomst zo warm, en de knuffel die ik van haar kreeg voelde ongekend rijk. En ook al was het eigenlijk bedtijd, ze moest even met buuffie mee. Wrijvend in haar slaapoogjes keek ze tevreden om zich heen. Eindelijk weer met de auto’s van buuffie spelen, bloemmies op appels stapelen en druifjes gedag zeggen. Buuffie was weer thuis, zoals het hoorde 😉

Tijdens onze vakantie kreeg ik van haar mam een filmpje terwijl ze voor onze voordeur stond, op haar buuffie te wachten tot die de deur open zou doen. Meer dan eens. En dus stuurde haar buuf een filmpje terug( nou ja twee) om haar te vertellen dat ik op vakantie ben. En dat ze weer fijn mag komen spelen als ik terug ben. Haar reactie op mijn filmpjes was hartververwarmend. Dat prutteltje en ik, we zijn dol op elkaar. Haar puurheid is wonderschoon.

Met enige regelmaat krijgen we ook bezoek van ons overbuurmeisje. Met een lieve tekening of het laatste nieuws 🙂 Deze keer kwam ze langs omdat de perenboom nogal vol was, en deze gezelligerd besloot wat van die peren uit te gaan delen. En wij waren de bofkonten die er een paar van haar kregen. Al kwebbelend liep ze bij ons naar binnen. Buurman zette de fruitschaal een niveautje lager zodat ze die zelf kon vullen en onderwijl werden we op de hoogte gesteld van andere belangrijke zaken.

Kindjes

‘Ik laat je weten hoe ze smaakten als ze op zijn goed’? zeg ik. Met een serieuze knik antwoord ze dat ik altijd bij haar aan mag bellen.’Behalve op maandag en dinsdag buurvrouw Cynthia’, zegt ze ernstig, onderwijl met haar handje draaiend, op die dagen was het namelijk twijfelachtig hoe laat ze thuis zou zijn. ‘En op vrijdagmiddag is het ook lastig, want dan heb ik zwemles’. We kletsen nog even en ik smelt onderwijl volledig door het gekwebbel van deze wijsneus.

De afgelopen tien jaar verjongde het buurtje waar wij wonen, ladingen kindjes werden er geboren en wij mogen die kindjes allemaal zien opgroeien. Het is een ongekend genoegen. Ook voor dat jonge spul hoop ik. Ze weten dat ze bij deze buuf mogen belletje lellen( en wegrennen ho maar want van deze buuf valt er nog weleens een snoepje hun kant op) Ze komen met loten van hun sportvereniging langs en inmiddels wordt er driftig gezwaaid als we elkaar in het wild ergens tegenkomen. Het is genieten 2.0

Een paar dagen na onze thuiskomt zit dat prutteltje van hiernaast knus in de kromming van mijn arm genesteld terwijl ze het cadeautje uitpakt dat deze buuf voor haar mee nam. Kirrend oh’s en ah’s slakend, het is zoeter dan zoet. Ik help haar met uitpakken en stralend kijkt ze naar me. Stiekem was de verpakking al prachtig genoeg, met die gouden krullen erop, die vond ze bijna nog mooier dan het cadeautje zelf 🙂

Met een stralende glimlach neemt ze afscheid, haar nieuwe tas stevig in haar handjes geklemd. Ik krijg een dikke plakzoen, als toetje toe. Mijn hart gloeit van zoveel lievigheid.

Het laatste stukje

‘Hij is een stijfkop’, zegt zijn dochter, intens gesnik onderbreekt met enige regelmaat haar hartstochtelijke betoog. Zij zorgde voor hem, in haar uppie. Steeds een beetje meer, naarmate de jaren vorderde. Een vreemde in zijn huis accepteerde hij niet.

Dus hielp ze hem met het huishouden, zorgde voor warme maaltijden en al het dagelijkse. De financiën volgden en als laatste de ondersteuning bij zijn persoonlijk zorg. En hij bleef vechten, voor elk stukje dat hij nog zelf kon blijven doen. Die teugels loslaten was hem onmogelijk.

‘Hulp vragen, hij kan het niet, snikt zijn dochter.`En nu hij eindelijk wel hulp kan accepteren, had ik meer dan wat ook gehoopt dat er een plekje voor hem is’. Het blijft pijnlijk, als je graag wil helpen en het lukt niet. Maar er was niks beschikbaar, de huidige beddendruk maakte direct opnemen onmogelijk.

Ik bel ook even met zijn huisarts. Die geeft me zijn privé nummer en drukt me op het hart dat ik hem ’ten alle tijden mag bellen’. Ik bel wie ik kan, gooi lijntjes uit en hengel me een slag in de rondte. Ik informeer de huisarts over mijn vorderingen, of eigenlijk het gebrek eraan. Opgeven wil ik niet.

Huisarts

Een paar dagen later bel ik zijn huisarts weer, op zijn privé nummer. Hij is blij met mijn telefoontje, ook al bel ik hem op zijn vrije dag. ‘Ik wilde je zelf al even bellen gister. Juist omdat ik het gevoel had dat je net zo begaan was met de situatie als dat ik dat ben’. Het is fijn, om samen te praten over de zorg voor deze meneer. Hij heeft hart voor zijn werk en voor zijn patiënten.

Ik vraag of hij even tijd heeft. Ik moet grijnzen om zijn antwoord. Hij staat in de rij bij Lowlands dus ‘barst maar los’. Ik vertel hem dat ik toch een plekje heb gevonden. Dichtbij het huis van meneer, en dus dicht bij zijn dochter. Waar hij kan wonen tijdens dat laatste stukje van zijn leven. Een plek waar hij omringd wordt door warme zorg. De zorg die hij zo hartstochtelijk buiten de deur wilde houden maar waar hij nu meer dan ooit behoefte aan heeft. Hij reageert opgetogen op mijn nieuws.

Terwijl de huisarts en ik afscheid nemen weet ik weer waarom ik de mooiste baan van de wereld heb. Omdat ik iets kan doen voor iemand, iets echts, tijdens dat hele kwetsbare moment in een mensenleven. En dat is prachtig.

Al mijn verhalen werden gebundeld tot een hartverwarmend liefdevol boek. https://www.uitjeervaring.nl/zorgliefde.html

Stil staan

Nog maar pas geleden verloor iemand uit mijn dagelijks leven twee mensen die hem heel dierbaar waren. Binnen een paar weken. Je kan er niet bij met je gedachten, hoe heftig dat verlies moet zijn. Diep en intens, een allesverslindend verdriet. Hoe sta je elke dag op, zorg je voor jezelf terwijl je volgens mij niets anders wil dan je verstoppen onder die veilige dekens om je verdriet de ruimte te geven.

Ik kan me godzijdank niet voorstellen hoe dat moet zijn maar mijn hart verkrampt bij de gedachte.

Hoe surreëel moet het zijn als je de volgende dag wakker wordt en het blijkt dat de wereld gewoon doordraait. Terwijl de jouwe met een schok stilstaat. Dat je eigenlijk niets anders wil dan de tijd terugdraaien. Hoe bruut en rauw is dat dagelijks bestaan geworden.

Onnozele televisieseries, geroddel in de supermarkt en getrut over de politiek of het weer. Dat alles is er nog gewoon terwijl het liefste wat je had van je is weggenomen. In een vingerknip uit het leven gerukt.

Ik voel die wanhoop van dat nooit meer, het hartverscheurende van die definitieve stilte, bijna onder mijn vingertoppen.

Elke dag sta ik daarom even stil, tijdens de eenzaamheid van mijn vroege ochtend. Terwijl de zon weer wakker wordt en haar stralen vol overgave laat zien, of terwijl ik in de stromende regen gelukkig loop te zijn. Omdat er niks is wat ik aan dat verdriet kan doen, laat ik mijn wereld een kort moment ook even stilstaan.

Uit respect voor dat onmogelijke verlies.

Hipperdepip

Lifecoaches en influencers schieten als paddestoelen uit de grond, in allerlei soorten en maten. Ik vind het soms bizar hoe snel de wereld veranderd. Wat die influencers betreft: ik krijg van het woord alleen al vlekken in mijn nek. Dat het tegenwoordig een trend is geloof ik best, maar ik vind het poppenkast. Noem me ouderwets en truttig. Kom maar op, liever ouderwets en truttig dan. Ik hang de vlag ervoor uit!

Wat de coaches betreft: dat is ook een stijgende groep, en je hebt ze voor alles tegenwoordig. In mijn beleving verdwijnen de echt goede coaches in een ondoordringbaar bos van algemeenheid, de benaming coach wordt veel te breed gebruikt. Lifecoaches, ‘ik zet je in je kracht’ coaches, ‘kom ga mee naar buiten’ coaches. Hoe komt het dat we blijkbaar allemaal een coach nodig hebben in het leven?

Komt het door de maatschappij die zo enorm veranderd? Aaien en paaien? Of staan we tegenwoordig te ongeduldig in het leven en moeten gevoelens van ongeluk of verdriet ‘weggecoacht’ worden?

Wie het weet mag het zeggen, graag zelfs, want ik ben oprecht nieuwsgierig.

Influencers

IIk vermoed dat we veelal verblind worden door het schijnbare succes van ongeveer iedereen, dat straalt en praalt zich te pletter op alle socials. Dus gaan we op zoek naar het ultieme en vergeten we waar het ware geluk ligt. Zo ervaar ik het tenminste. En er is geen influenceer die daar invloed op heeft 🙂

Voor de meeste zaken vertrouw ik op mijn eigen nuchtere oordeel en innerlijke kompas, of ik praat met de mensen om me heen. Speur ik naar lessen die mij passen, op mijn eigen tempo en wanneer ik er ruimte voor voel.

Maar ik ben in de basis eigenlijk razend tevreden.

Ik las er gister nog een post over van een jonge vent. ‘Waarom verlangen we altijd naar meer, stond hij te verkondigen,’dat moest stoppen’. In de kopregel van zijn profiel stond: Ik help je makkelijk aan meer leads en meer klanten. Tsja, dan vind ik de rest van je post populistisch geneuzel want ondertussen predik je dat het om steeds meer gaat en hoe onnodig dat is. Nogal een tegenstelling met je profieltekst. Gebakken lucht en toneelstukjes. Of ik snap de wereld niet meer, dat kan ook 🙂

Voor mij zit geluk in korte momenten. En genieten van wat er is. We ervaren allemaal verdriet en tegenslag. Echt. Blij zijn met wat je leven vult is, naast mazzel hebben, ook een kwestie van hoe je in elkaar steekt en waar je genoegen mee neemt.

En daar helpt echt geen dikbetaalde ‘#influencer’ bij!

Geheimpje

Tijdens onze reizen kampeerden we op hele bijzondere plekken. Soms noodgedwongen op een vijsterrenresort( niks voor mij), soms in de appelboomgaard in iemands achtertuin( ja echt!)

Op de momenten dat we wanhopig werden en echt niks dachten te vinden was daar altijd wel weer een fijne plek. En heel eerlijk, als de paniek hoog is voelt een echte vondst nog vele malen leuker. Als we ergens door een verlaten landschap rijden en ineens pareltje vinden zit ik oprecht te tippen in mijn stoel.

Vanzelfsprekend helpt het weer mee qua beleving van die kampeerplek, maar een hartelijk welkom en een beetje behulpzaamheid scoort bij mij direct extra punten. Soms stonden we op een municipal met oogstrelend uitzicht fijner dan bij een vijfsterrenkampeerfabriek. De toon maakt de muziek en dat veranderd eigenlijk nooit.

Vanmorgen verlieten we dat fijne plekje in de Ardèche. Ik wordt er altijd wat weemoedig van, om het weer achter me te laten. Toch is naar huis gaan echt geen straf en deze keer besloten we er nog een toeristische route aan vast te knopen. Als cadeautje voor onszelf.

Schoonheid

Uur na uur reden we binnendoor, genoten we van alles wat zo prachtig is aan Frankrijk. Weidse uitzichten, romantische boerderijen en zoete dorpjes. Ik zat te smelten in mijn stoel en was spontaan een huis aan het uitzoeken. Natuurlijk weer op slag verliefd 🙂 We doen het niet hoor maar ervan dromen is altijd zo fijn.

In de Morvan vonden we aan het eind van de middag weer een absolute schoonheid. Een hele kleinschalige camping maar met alles wat wij zoeken 😉 Rust, groen en een plek om te plompen als het heet is. Hij puilt werkelijk uit van de charme deze. Een paar keer per week kan je hier zelfs uit eten, wij hebben onze laatste avond absoluut gesmikkeld. De camping is zelfs zo leuk dat ik met onze kampeerbuurman afsprak om hem lekker met niemand te delen. Deze parel houden we fijn geheim.

We blijven hier nog een extra nachtje, in dit ‘petit paradis’. Nog een nachtje langer van dat hele fijne Frankrijk genieten. A bientôt!

Japie, reïncarnated

Voor iedereen die weleens met mij meeleest kent mijn gevecht met sprinkhanen in Frankrijk. Er is zelfs weleens geopperd dat die sprinkhanen een collectief brein hebben en elkaar inseinen om mij het leven zuur te maken. Hoe het ook zij: ik dacht het oprecht afgerond te hebben. De waarheid is echter huiveringwekkender.

Momenteel zijn we weer op ons favoriete plekje in Frankrijk. De zon schijnt, we zwemmen wat en doen eens een tukje in de schaduw. Niks moet, alles mag. En het barst hier spontaan van de braam sprinkhanen. We komen hier al jaren en het is de eerste keer dat ik ze tegen het vege lijf loop. Ze zijn groot, bruin en geniepig.

We vinden ze vroeg in de ochtend op onze ‘peddelluchtbedjes’, midden op de tafel en de liefste vond een geplette onder de handdoek in zijn stoel ( oprecht sorry!) Liefdevol verdrijven we ze naar waar ze horen, ver buiten ons franse kampementje 🙂

Kruipen

Gister voelde de liefste iets over zijn rug lopen middenin de nacht. ‘Ik was het echt niet’ zei ik onschuldig met mijn wimpers knipperend. We onderwierpen ons bed vervolgens aan een minutieus onderzoek, beelden van James Bond-achtige vogelspinnen terroriseerden mijn netvlies. Niets gevonden, vanzelfsprekend niet.

Vannacht kroop ik heerlijk knus onder mijn dekbedje. Het koelt ’s nachts goed af dus ik kon fijn diep wegduiken. Mijn eerste slaaproes had me bijna te pakken toen ik iets over mijn voeten voelde kruipen. Met een gil schoot ik overeind, sloeg de dekens open en knipte het licht aan. Op de rand van mijn voeteind zat hij heel relaxed te zijn. Hij knipoogde zelfs brutaal naar me alsof hij zeggen wilde: Honey, i’m back!

Die hele familie sprinkhaan heeft gewoon de pik op mij.

Met een ferme zwaai gooide de liefste hem van mijn voeteneind. ‘Opzouten Japie, er is geen plek voor jou in deze herberg’. De rest van de nacht heb ik bijzonder weinig geslapen, ik voelde overal Japie’s kriebelen 😉 Muggen die boven je hoofd zoemen als je wil slapen, ineens vind ik ze zo beroerd nog niet.

Vakantiegevoel

Vakantie is voor mij niets moeten, ik laat me graag verrassen door wat de dag brengt. En soms brengt ie niks, en dat is prima. Ik zwem wat, doe eens een tukkie en laat mijn dagelijkse tempo vertragen. De liefste en ik smeden nieuwe plannetjes, bespreken onze financiële situatie en stemmen onze golflengtes weer op elkaar af. We lachen, kletsen en genieten van elkaar. Af en toe zoeken we een dorpje op en wandelen we langs de meanderende straatjes vol met dat echte franse.

Ik ben er verliefd op geworden, de afgelopen jaren, op Frankrijk.

Tijdens deze vakantie keek ik ook achterom. Op mijn boek ‘Zorgliefde‘ die in mei van dit jaar uitkwam, op dat eigen bedrijf dat ik startte en die ik ‘Caat Kordaat’ noemde en op alles wat er nog staat te gebeuren. Mijn tweede boek ziet binnenkort het levenslicht en ik ben nu nog druk aan het herschrijven (razend spannend)

Vertragen

Ardèche

Naast mijn andere opdrachtgevers ben ik sinds deze maand ook vaste columnist geworden voor Carend en in oktober mag ik meeschrijven aan een verpleegkundige leerlijn. Mijn schrijvershobby begint lichtelijk uit de bocht te vliegen.

Maar het geeft ladingen energie. Zolang ik alles kan blijven combineren met mijn baan ga ik er vol voor. Een jaar geleden had ik niet gedacht dat ik hier nu zou staan, op dit punt, en ik ben oprecht dankbaar voor alles wat er op mijn pad is gekomen. Natuurlijk heb ik er zelf hard voor gewerkt maar dat is geen garantie, niet alles lukt omdat je er toevallig hard voor werkt.

Met mijn voetjes heerlijk koel in de rivier de Ardèche en met die zuidelijke zon nog vol op mijn bol geniet ik van een week ‘even helemaal niets’.