Hele onverwachte gebeurtenissen zetten je soms heerlijk aan het denken. Vanmorgen was dat door het zetten van een simpel een kopje thee, want tegenwoordig staan er vragen op dat theelabeltje. Lees je die weleens, die vragen? Hij was leuk, vanmorgen, en ik kon niet anders dan grijnzen. ‘Welk advies zou jij je jongere zelf geven’ stond erop. Als ik aan mijn jongere versie denk, dan gok ik dat ik niet naar mijn eigen advies zou luisteren. Ik was een tikkie eigenwijs, zo was ik altijd al, vanuit onzekerheid en tegendraads zijn, en inmiddels heb ik leren houden van die eigenschap 🙂

Ik zou graag tegen dat jonge kippie willen zeggen hoe prachtig ze is, en dat ze zich niet zo druk moet maken over allerlei onzinnigs. Maar al die worstelingen van toen, hebben me wel naar dit punt gebracht. En ook al waren al die worstelingen echt niet prettig, dat zijn maar weinig worstelingen tenslotte, zonder dat stond ik nu niet hier. Want wat als ik dan dingen over had geslagen, of anders had gedaan, was ik dan ook wel op dit punt beland?

Aan iedereen die nu jong is zou ik willen zeggen dat ze prachtig zijn, en vooral goed genoeg. Al die berichten over jonge mensen die aan zichzelf laten sleutelen, zaken op laten spuiten met botox of lichaamsdelen laten opereren. Hoe moet dat over twintig jaar? Dan kan je wel een stempelkaartje nemen bij de ‘lift en trek strak-kliniek’. 🙂 Accepteren wie je bent is de krachtigste boodschap die er bestaat, schouders recht en kin omhoog.

Worstelingen

Ik zie bij mezelf heus de rimpels hoor, en de rest van mijn lijf dat met rasse schreden verouderd. En soms vind ik dat ook lastig, daar ben ik heel eerlijk in. Maar om er dan maar in te laten snijden, in dat gezonde lijf, nou nee. Want wat doet al dat gesleutel met je als je ouder wordt. In mijn werk kom ik ook soms ouderen tegen waaraan is gesleuteld, en dan wil ik heel hard roepen naar iedereen die dat nu wil doen: doe maar niet, het is afschuwelijk, oprecht, die disbalans van dat lijf.

Ik verbaas me over vrouwen van mijn leeftijd die elke rimpel op laten spuiten of strak laten trekken. Want de rest van je lijf verouderd ook, dus hoe houd je dat knapjes denk ik dan. Zelf weten, natuurlijk, vooral lekker zelf weten. En als je het echt mooi vind, moet je het vooral doen. Ik vind het vooral heel erg zonde, want dat onnatuurlijke strakgetrokken hoofd, daar zie ik de schoonheid niet van in. Zeker nu ik laatst noodgedwongen in mijn gezicht moest laten snijden, vind ik er het mijne van, want het is niet zonder risico, dat opereren.

Uitstraling, liefde en een warm hart, vriendelijk zijn voor een ander mens, daarin huist in mijn ogen ware schoonheid. Ik neem mijn rimpels voor lief, want al die kraaienpootjes komen vooral van heel veel uitbundig lachen. Gieren tot ik scheel zie, lof it. Mijn rimpels zijn dus eigenlijk een gevolg van dat volop genieten van het leven. Waarom zou je dat ooit uit willen vagen, toch?

Mijn bundel heeft me zelfvertrouwen gegeven. Als ik een boek kan schrijven, dan ligt er misschien nog veel meer voor me in het verschiet. Er dwarrelen wel meer doelen in mijn hoofd rond die ik zou willen behalen maar het Pieterpad lopen staat al een poos op mijn verlanglijstje. Nederland is prachtig en tijdens dat lopen kom ik vanzelf op plekken die ik zelf niet snel op zou zoeken. Dat is ‘an sich’ een mooie bijkomstigheid en ik gok dat er meer volgen.

Meestal wandel ik in mijn eigen buurt, even naar het strand, een rondje duin of de polder in. Het verveelt me nooit, dat vooropgesteld, maar dat verlangen om lopend heel Nederland te verkennen bleef maar roepen. Geen idee waarom maar het lijkt me oprecht geweldig.

Lopen

Dat wandelen heeft me in het leven meer dan eens de juiste weg gewezen, als ik het even niet meer wist ging ik naar buiten. Gewoon, mijn ene been voor mijn andere zetten en lukraak zonder doel in de rondte zwerven terwijl ik mijn gedachten hun gang laat gaan. Ik voelde me altijd beter na een paar uur lopen, zonder uitzondering. Alles wat me dwars zat had ik dan op een rijtje en vaak ook wat ik eraan moest doen. Maar het leerde me ook om te kijken naar wolkenluchten die steeds maar weer veranderen, om naar al die natuur te kijken. Als je echt kijkt ontdek je steeds weer zoveel nieuws. En dat wil ik nu ook verder van huis, ontdekken van mooi.

Inmiddels geloof ik dat als ik mijn zinnen ergens op zet, dat het me dan ook lukt. Ik moet het graag genoeg willen ( mits ik behaalbare doelen stel vanzelfsprekend, niet teveel van de waanzin die ook rondspookt in mijn bol een stem geven ;-)) en er dan voor gaan. En een nieuw wandelavontuur is dus mijn volgende ’te behalen’. Nieuwe mooie plekjes ontdekken en fijn buiten zijn, ik kijk er oprecht naar uit.

De routeboekjes zijn in huis gehaald en de eerste staat op korte termijn gepland. Ik kan niet wachten om te starten!