Schrijfwerk - Pagina 25 van 73

Koos

Zorgen voor iemand van je eigen leeftijd confronteert dubbel, en ik krijg er altijd kippenvel van. Zeker als diegene een stempel als inoperabel en uitbehandeld heeft gekregen. Koos woonde in een minuscuul bovenhuisje, met een krakende smalle trap en een piepklein balkonnetje. Maar deze plek omvatte alles waar hij hartstochtelijk om gaf en alleen hier wilde hij sterven.

Ik kan me onze eerste kennismaking nog goed herinneren. Koos en ik bleken een aantal gemeenschappelijke kennissen te hebben, zoals dat vaak gaat in een dorp bij leeftijdsgenoten. De rest van onze levens lagen echter mijlenver uit elkaar. Ik was in de bloei van mijn leven, hij was de zijne aan het afronden. Hij leek zelfs niet eens meer op de foto’s die een jaar eerder van hem waren genomen. 48 jaar en zijn einde was in zicht.

Steeds als ik als ik hem vroeg naar de pijn die hij voelde, ontweek hij mijn blik. ‘Het gaat nog best’ was zijn standaard antwoord. Hij moet vreselijke pijnen hebben gehad. Tijdens een avonddienst, toen ik hem wederom diezelfde vraag stelde, begon hij te huilen. Koos was bang. Niet voor zijn naderende dood, daar was hij klaar voor zei hij, maar hij was bang dat hij niet lang genoeg zou leven om het voor zijn vriendin goed te kunnen regelen. Ze hadden elkaar pas op latere leeftijd leren kennen, waren niet getrouwd en zij had op dat moment geen baan. Zodra hij was overleden zou er financieel een gat vallen en kon zij het niet meer rondbreien.

Naast rouwen over zijn dood zou ze nog veel meer ellende op haar bord krijgen.

Dus worstelde hij zich door zijn dagen en verbeet hij de pijn, in de hoop dat er de volgende dag een oplossing voor dat dilemma zou zijn.

Hij hield zich vast aan het leven voor zijn geliefde.

Leven

Met zijn hand in de mijne liet ik hem praten en alle wanhoop stroomde tevoorschijn. Ik probeerde mee te denken en hoopte oprecht dat de ideeën en hulplijnen die ik opperde het verschil konden maken. Het brak mijn hart dat hij zoveel bijkomende stress ervaarde tijdens dat laatste stukje leven. Het deed me meer dan ooit beseffen dat het oneerlijk verdeeld is in de wereld.

Als door een wonder vond zijn meisje nog diezelfde week een nieuwe baan en kon hij eindelijk toestemming geven voor de pijnbestrijding. Hij vroeg aan mij of ik langs wilde komen om het op te starten. Natuurlijk wilde ik dat. Ik zag met eigen ogen de enorme verlichting die het hem gaf op zijn gezicht. Eindelijk kon hij zich overgeven aan het loslaten van zijn leven, hij had zijn gestelde doel bereikt. Amper twee dagen later overleed hij, in zijn eigen dierbare huisje.

Lieve Koos, wat vond ik jou een machtig mooi mens.

Over veel van die lieverds waar ik voor zorgde schreef ik, en al die schrijfsels goot ik in een prachtig boek. https://www.uitjeervaring.nl/zorgliefde.html

Nieuwe ontdekking

Frankrijk kent een ongekende hoeveelheid campings, en om daar de fijnste plekjes tussenuit te filteren is een bezigheid die ik maanden vol zou kunnen houden. Helaas heb ik niet zoveel vrije dagen 😉

Afgelopen zaterdag reden we dat mooie Frankrijk weer in, terwijl we gevoelsmatig nog maar kort in de auto zaten. Ik gok dat het komt omdat mijn hoofd nog zo heerlijk na gonste van die fijne kermis die ik net achter de rug had. Rond een uur of twee wilden we eigenlijk wel stoppen, we hadden inmiddels meer dan genoeg tijd in die auto gezeten. En dan is het hoog tijd voor ‘Chef de Fourrage’ ( c’est moi) om weer een leuke overnachtingsplek te vinden.

Ik googelde lukraak wat naar campings in de directe omgeving, las wat reviews en vertrouwde op mijn onderbuikgevoel. Bij deze camping voelde het allemaal goed. Ondanks een aantal negatieve commentaren op het internet. Maar zij mopperden over zaken die ik niet belangrijk vind dus ik gokte dat het wel goed zou komen.

Plaatje

Persoonlijk vind ik de camping een plaatje.

Prachtige oude imposante bomen stonden verspreid over knusse veldjes, de plekken waren ruim en het zag er overal verzorgd uit. Het chateau raakt van binnen wellicht hier en daar wat in verval maar dat geeft ook charme. Alle gebouwen eromheen ademden sfeer en ambiance, en als je kampeert is het altijd lekker om naar iets moois te kijken.

Er is een winkel, een bar, en er zijn meerdere zwembaden op deze camping. Het sanitair was prima in orde en er is voor kleintjes wat te spelen. Je loopt zo de velden vol goudgele maiskolven in, langs meanderende straatjes van het nabije minuscule dorpje of even naar de sâone. Wat mij betreft scoort deze camping een dikke, vette voldoende. De volgende ochtend gingen wij weer fijn verder met onze franse ontdekkingstocht, gelukkig hebben we de foto’s nog 🙂

Bonnefooi

Op de bonnefooi reizen heeft me de afgelopen jaren ladingen aan mooiigheid opgeleverd, een enkele uitzondering daargelaten. Gelukkig ben ik snel tevreden. Mijn ‘wat ik wens op vakantie’ lijstje is maar kort.

Net als in het dagelijks leven, ook daar is mijn ‘wat ik wil’ te overzien.

Ik heb geen kasten vol kleren, schoenen of tassen. Hippe gadgets zijn aan mij niet besteed en groot, groter, grootst gaat aan mij voorbij. Al wat ik verlang dat heb ik al. Ruimschoots zelfs. Al dat dure spul is trouwens ook razend kwetsbaar en ik vind het meestal gedoe. Sommigen mensen noemen me daarom truttig of ouderwets, ik noem het eenvoudig. Wat heb je nou echt nodig.

Zon

Ook het reizen gaat eenvoudig, met dat VW camperbusje, ik kan niet veel meenemen en dat bevalt me prima. Tijdens mijn vakantie loop ik meestal in een korte spijkerbroekje, in mijn bikini of dat ene luchtige jurkje. Ik ga zelden uit eten, zoek geen terrasjes op en spectaculaire bezienswaardigheden zijn aan mij niet besteed. In de ochtend zwem ik wat, schrijf een stukje en studder door de dag. Niks moet en dat vind ik meer dan geweldig.

Vanmorgen vroeg waren de zon en ik alle twee vroeg wakker, we glimlachten naar elkaar en hij knipoogde. Op mijn gemak rommelde ik door meanderende straatjes, de nevel hield de velden nog liefkozend in zijn armen en het was zo stil. Ik hoop oprecht dat ik er altijd oog voor houd, voor de schoonheid van alles dat er om me heen is.

Laat mij maar mooi eenvoudig zijn, dat bevalt me prima.

Nagenieten

Mijn hoofd gonst nog van zaligheid. Ondanks dat de nacht een tikkie te kort was en lichtelijk onrustig, overheerst dat heerlijke voldane. Ons volksfeest was als vanouds, met een flink scheutje extra.

Ogenschijnlijk heb ik iets gezaaid, ergens in de jaren hiervoor. Hoe en wanneer ik dat heb gedaan, ik heb werkelijk geen idee. Maar ik heb volop mogen oogsten de afgelopen dagen. Mijn kermis was een aaneenschakeling van liefde. Ik heb vastgehouden en ontmoet en het voelde zelden zo fijn als het de afgelopen dagen voelde. Alle foto’s die zijn genomen beamen het, want op allemaal sta ik te stralen.

Stralen

Ik weet het heus, ik houd nou eenmaal van een goed feestje, maar deze was wel drie punt nul hoor. Elke dag heb ik ruim tien kilometer gedanst en ik knuffelde me helemaal scheel, ik gok ook een ruime tien kilometer 😉 En al mijn knuffels werden stuk voor stuk vol enthousiasme ontvangen. Kom maar door Cynt 🙂 Vanmorgen om 5 uur zat ik in de auto. Een tikkie verkreukeld nog, met een kop zwarte koffie in mijn handen. En met een hart vol en zwaar van alles wat ik mocht ontvangen.

Ik heb nu al heimwee.

De zon kwam adembenemend op terwijl wij richting het zuiden reden. Al dat natuurschoon maakt je stil en nederig, net als al die lieverds die ik tegenkwam de afgelopen dagen. De komende weken ga ik al die beelden nog eens uitgebreid in mijn hoofd afspelen. Wat een rijkdom!

Slachtoffer

Ze is oud en kwetsbaar, en slachtoffer van een oplichter. Ik voel verdriet als ik haar verhaal hoor. Langer thuis blijven wonen is een mooi streven, maar de wereld veranderd mee. De ondersteuning aan huis moet met minder mensen onder steeds meer mensen worden verdeeld. Dat die optelsom niet kloppend kan worden gemaakt snapt zelfs een kind.

Hij had er keurig uitgezien zei ze, netjes in het pak. Charmant en voorkomend. En toen ze vertelde dat ze haar bankpasjes niet zelf in huis had maar dat haar kinderen die voor haar bewaren, maakte hij haar wijs dat haar sieraden ook veilig moesten worden opgeborgen.

Karma

Ze was overrompeld. Nog maar net wakker en met een brein dat haar met enige regelmaat volledig in de war maakt, geloofde ze wat deze man haar wijsmaakte. Alles wat ook maar enigszins van waarde was stopte ze in zijn handen. Dierbare sieraden van haar ouders, de trouwring van haar overleden echtgenoot, en andere kostbaarheden die maar weinig met geld te maken hebben.

Kleinoden met een historie en een verhaal. Hij ontnam haar zoveel meer dan de waarde van wat goud.

Nu voelt ze zich niet meer veilig in haar eigen huis. Elke zorgverlener wordt met wantrouwen bekeken en vaak doet ze de deur niet meer voor ze open. Ze weert iedereen die wel voor haar wil zorgen. Als karma bestaat, en ik hoopte daar nooit meer op dan op dit moment, dan hoop ik dat die hem snel achterhaalt. Liever gister dan vandaag.

Opgewonden

Ik heb kriebels in mijn buik, al weken. Ik vind het zelf nogal kinderachtig maar ik kan er geen fluit aan doen. Dus laat ik het heerlijk zijn.

Sterker nog, ik omarm het.

Twee jaar ging het niet door, ons volksfeest, en dat deed zeer. Alle mensen die net zo dol zijn als ik ben op dat feestje weten precies wat ik bedoel. Het elkaar ontmoeten, heerlijke livebandjes en proosten tot we scheel zien. We dansen tot we niet meer kunnen. Gezelligheid twee punt nul, ik ben er dol op.

Ik ontmoet oude klasgenoten, vroegere buren en vrienden die ik een poosje uit het oog verloren was. Ik omhels, glimlach en galm heerlijk mee. Lachen, slierten en feesten, met elkaar hangen we de slingers van het leven op.

Feestje

Vieren wat je kan, ik vind het een geweldige gedachte

Vanmorgen realiseerde ik me pas ten volle wat er de afgelopen jaren is gebeurd en wat we allemaal gemist hebben. Elk jaar heb ik rond deze tijd een sliert foto’s in mijn inbox, maar van de afgelopen jaren is de opbrengst behoorlijk schraal. Dat gapende gat van twee jaar halen we nooit meer in.

Scrollend door alle foto’s van voorgaande jaren kan ik niet anders dan grinniken. We wisten er wel raad mee. Mijn vriendinnen werden meestal de tent uitgeveegd aan het eind van de avond.

Dan had ik het vaak al opgegeven, eerlijk is eerlijk, zij zijn namelijk nog veel fanatieker dan dat ik ben

Afgelopen zondag trapten we af, en morgen start de rest van ons mooie feestje. De zon heeft beloofd er ook de hele week bij te zijn, en er gaat inmiddels een ware kledingcrisis in de app in de rondte dankzij die onverwachte warmte

@heemskerk: ik wens jullie een fantastische ouderwets gezellige feestweek toe! Er is een hele grote kans dat je me volop knuffels ziet geven deze week

Ik zorg

Een jaar of wat geleden lag ik volledig op een hoop, ik schaam me er niet voor, het schijnt menselijk te zijn.

Mijn carrière is ook geen succesverhaal, ik ging naar school, werkte en twijfelde regelmatig aan de keuzes die ik had gemaakt. Ook niet uitzonderlijk.

Ik begon niet aan een eigen bedrijf, verdiende geen enorme bedragen en had geen geweldig bijzondere ‘one in a lifetime’ ideeën. Een groot deel van mijn leven heb ik de touwtjes aan elkaar zitten knopen 🪢

Ik keek vooral altijd vol bewondering naar wat anderen bereikten in het leven.

Wat deed ik mezelf tekort.

Mijn hele leven zorgde ik voor anderen. Mijn beroep is niet sexy, van leads en targets heb ik geen weet en gebakken lucht kan ik niet verkopen. Ik rijd al jaren in een ‘groene Ferrari’ 🚗van een jaar of 20 oud en hij brengt me, in volle tevredenheid, droog en warm van A naar B.

Toen ik eindelijk trots durfde te zijn op dat wat ik heel goed kan, geven om een ander mens op dat kwetsbare moment in diens leven, leerde ik mijn eigen waarde pas kennen. Dat klinkt een tikkie zwaar maar ik huppel vooral bij die gedachte. Inwendig, dat dan weer wel, toch alweer 54 inmiddels 😉

Inmiddels deel ik al die verhalen over al die prachtige mensen alweer een hele poos met de rest van de wereld. En die kwetsbaarheid blijft bij velen kleven. In hun harten, in hoe ze hun eigen leven zien en in hoe ze naar een ander kijken.

Mooi he?! ❤️

Als dat geen rijkdom is! #verpleegkundige #ikzorg #dankbaar

https://www.uitjeervaring.nl/zorgliefde.html

Druifjes

De wonderen der natuur vind ik oprecht de wonderen der natuur. Ik zie ze alleen niet meer zoals ik ze vroeger waarschijnlijk wel zag. Dankzij die schattige peuter van hiernaast ontdek ik weer van alles.

Het begint als ik een raam op de bovenverdieping openzet. Haar blijdschap als ze haar buuffie ontdekt is onbetaalbaar, blij straalt van haar toet. Vrolijk lacht en zwaait ze naar me, waarna ze haar papa enthousiast verteld dat het toch echt haar buuffie is.

Ik smelt acuut en dat heeft echt niks met de warmte buiten te maken.

Niet veel later stapt ze gezellig over de drempel van de voordeur. Wat haar betreft mag dat altijd zo blijven, alle deuren open. Kan zij heerlijk heen en weer tussen thuis en tussen buuffie. Gezelligheid 🙂

Plechtig werkt ze haar vaste rijtje af. Eerst de auto’s van de richel, buuffie moet op de tegels zitten en schaterlachend schuift ze aan. Tot ze het ijsje in mijn handen ontdekt. Tsja, dat opent perspectieven natuurlijk. Knus kruipt ze bij me op schoot, buuffie trekt aan het kortste eind, in mijn buik verdwijnt aanmerkelijk minder ijs dan in die van haar. Ze wijst ook regelmatig op dat bolle peuterbuikje. ‘Ja schat, daar zit je ijs in’. Ik geniet me te pletter om dat blije kind.

Ijsje

De auto’s zijn allang vergeten, na het ijsje is ‘buiten’ is aan de beurt. Verbaasd wijst ze naar de buurman die de bloemies aan het water geven is. Deze dame is zo heerlijk puur. Moe, boos, of verdrietig is ze dan ook ongefilterd. Bij blij doet haar hele lijfje mee, huppelend loopt ze door de tuin, haar armpjes vliegen in de lucht en ze giechelt. Het is te schattig. Alles vind ze even bijzonder en wij vinden alles bijzonder met haar mee. Druppelende plantenbakken, de appels aan de boom, alles krijgt onvoorwaardelijk aandacht, tot ik haar de druiven laat zien.

Mijn trossen zijn niet heel erg frans van formaat maar wel prachtig donkerpurper en het zijn er veel. Onmiddellijk gaan haar armen in de lucht, deze dame wil opgetild worden, die druiven moeten van veel dichterbij bekeken worden. Ik vertel dat ze voor de vogels zijn, en ze knikt vol begrip. We kletsen wat af, dat prachtkind en ik, hele verhalen wisselen we uit. Alle trossen wil ze even aanraken, ook de hoge en ook de verste. Natuurlijk schat 😉

Na een rondje langs de beer op de trap, een korte bouwstop bij de appels, en een laatste keer alle druiven aanraken koetelt ze weer naar huis. Vijf minuten later staat ze weer in de gang, we waren die laatste kus en die dikke knuffel gewoon vergeten.

Dag snoesje, dag lief kind, tot snel!

Hart huilt

In gedachten zie ik je zitten, eenzaam aan de keukentafel, je hoofd gebogen. Wanhoop en verdriet tekenen hun lijnen in je gezicht. Is er berusting, gelatenheid? Of is daar alleen nog het getik van de klok, seconden die voorbij vliegen terwijl dat ene moment steeds dichterbij komt.

Wat zeg je als woorden ontoereikend zijn. Als je hart bloedt voor die ander, die ander die je meer dan wat ook vast wil houden.

Maar waar troost onmogelijk is.

Voor wie dat leven, dat eens zo rijk en vol liefde voelde, nu onverwacht zo bruut wordt en rauw. Het toont pijnlijk helder de rijkdom van elke nieuwe dag samen.

En dat voel je pas als blijkt dat nog een nieuwe dag samen nooit meer komt.

We dwalen ongemerkt door schijnbaar eindeloze uren. Verliezen onszelf in geneuzel over dat kilootje teveel, over dat salaris dat veel te snel wegsijpelt en steggelen over ‘wat eten we vandaag’. Maar de essentie van het leven is de liefde voor wat ons het meest dierbaar is. Om juist dat af te moeten geven en los te moeten laten is onvoorstelbaar wreed.

Vandaag huilt mijn hart mee….

Kletsen

Hij begeleidde dagelijks uitvaarten, en ineens kwam zijn eigen begrafenis razendsnel dichterbij. Hij was gelaten na die glasheldere boodschap, dat het leven eindig was wist hij allang. Dat laatste stukje van zijn leven wilde hij vullen met liefde, zoveel als mogelijk.

Doordat die tumor op een welhaast onbereikbare plek zat was behandelen of grover ingrijpen ingewikkeld. Al snel bleek het onmogelijk. Tijdens elke dienst ging ik zelf bij hem langs. Ik hielp hem met zijn dagelijkse zorg en kletsen we kletsten over van alles. Hij was dol op gesprekken over ditjes en datjes.

Soms spraken we over het leven, over alles wat het rijkdom geeft en gratis is. We begrepen elkaar. Hij was blij als ik dienst had, en ik vond het fijn als ik iets voor hem kon doen. Hardop mijmerde hij over een pensioen dat hij nooit zou halen.

Afscheid

Op het eind namen we afscheid. Hij wenste me goeds toe, voor de rest van mijn leven. Hij hoopte dat de mijne lang was, en voorspoedig. Ik slikte, maar dat brok in mijn keel wilde maar niet wijken, dus in plaats daarvan glimlachte ik. Met alle warmte die ik in me had. Soms zijn woorden overbodig, de blik in mijn ogen zei hem genoeg. Een paar weken na zijn begrafenis ging ik langs bij zijn weduwe. Tijdens dat afsluitende gesprek vertelde ze me hoezeer hij op mij gesteld was geweest. Hoe fijn hij het vond dat hij op het laatst nog zo heel erg zichzelf kon zijn. Dat er tijd was, tijdens dat zorgen. Nooit waren de bezoeken gehaast of kil. Er was warmte en aandacht richting dat onverbiddelijke afscheid.

Af en toe kom ik zijn echtgenote nog tegen, en steeds begroet ze me vol warmte ook al zijn er al zes jaren verstreken. Dat ik iets positiefs heb mogen bijdragen aan een hartverscheurende periode in iemands leven vervult me met warmte. Hij heeft voor altijd een plekje in mijn hart.

Ik schreef heel veel dierbare verhalen over heel veel prachtige mensen, en al die verhalen kregen een plekje in mijn bundel.

https://www.uitjeervaring.nl/zorgliefde.html