Dank 2023

Wat een jaar was 2023. 
Wederom. 
Mijn tweede boek kwam uit, wat een bijzonder moment was dat toen ik die in handen kreeg.

Echt niet alles waar ik dit jaar op hoopte lukte, en toch lukte er meer dan genoeg. 

Allereerst wil ik Jonathan Heesen bedanken. Hij was de eerste die vol overtuiging in mij en mijn stukjes geloofde. 
En hij bleef erin geloven, vol overtuiging 😊 

Dank daarvoor!

Ook een oprecht merci aan Carend en FloorZorgt Magazine. Zij vroegen mij om ook voor hen te schrijven. Ik groeide acuut nog een meter of drie door dat vertrouwen 😇 

Dankzij Mariët zette ik samen met een prachtige ploeg schrijvers een allerliefst kinderboekje op mijn boekenplank. Wat een avontuur en wat een mooie groep mensen! 

Ik verheug me al op het voorlezen ervan aan mijn prachtige kleindochter ❤️ 

Met Joyce maakte ik mijn allereerste podcast, en ik voelde me acuut een tikkie hipperdepip. Dat had ik vorig jaar echt niet bedacht, dat ik dat zou durven 😯  

Ik ging winterkamperen en sliep in ons onverwarmde camperbusje bij min 7
En wat heb ik ervan genoten.
Weer een vinkje gezet op mijn ‘wil ik ooit eens doen’ lijstje 

Verder wil ik vooral al mijn trouwe lezers bedanken, en dat zijn er een hele hoop. Jullie wonen voor altijd in mijn hart 💋 

Jaar

Ik heb voor 2024 nog een lading wensen en bij elkaar te dromen verlangens op mijn waslijst gezet

Gelukkig maar

Het is heerlijk om doelen te hebben en die na te streven

Een bundel met al mijn reisverhalen staat op dat lijstje
Mijn tweede thriller afronden staat er ook bij
Het vervolg van Zorgliefde afmaken zou fantastisch zijn

en dat kinderboekje maken voor die ukkepuk. 

Ik ben een enorme bofkont, en dat realiseer ik me dagelijks.
Extra toen bleek dat ik huidkanker had

Het litteken op mijn wang zegt me elke dag opnieuw dat ik goed voor mezelf moet zorgen.
Dus dat doe ik

Hierbij wil ik al mijn volgers, en de mensen bij wie ik lukraak in hun tijdlijn verschijn 😏, een jaar vol ware rijkdom toewensen:

Bakken met gezondheid
Onmeetbare liefde
En warme omhelzingen 😉 

Dat er voor mij wederom een vers en onberispelijk jaar ligt dat ik mag ontdekken vind ik allemachtig prachtig 🌟 

#verpleegkundige#ikzorg#gezondheid

Weemoed

Hun zachte stemmen klinken helder als glas en doorbreken de stilte van de donkere nacht. Als vanzelf zing ik mee. Dankzij mijn katholieke opvoeding ken ik elk woord op mijn duimpje. Ik humm zachtjes mee, luidkeels ‘op zijn Cynts’ meegalmen doe ik alleen onder de douche, in de auto of tijdens een koorrepetitie 😉

De kerstvieringen die ik doorbracht in de kerk zijn bijzondere jeugdherinneringen. Ik word spontaan weemoedig bij het horen van de ouderwetse liederen en dubbel weemoedig als ze worden gezongen in een kerkachtige ambiance.

Gezang

Ik kan het niet helpen, het overkomt me.

Geloven in een god of de bijbel doe ik niet. De kerk herinnert mij aan hele andere dingen.

Door de donkere koude nacht wandelen met mijn moeders hand stevig in de mijne geklemd. De harde houten kerkbanken, het schuivend zoeken naar iets van comfort als je moest knielen. De smeltende hosti op mijn tong en de bijbehorende zenuwen terwijl ik stond te wachten tot ik hem aangereikt kreeg( linkerhand boven of toch rechts) De wrangheid van de wijn.

De dag dat ik aangenomen werd en mijn kapotte knieën onder mijn nieuwe rok uitpiepten. Wat had ik er de pest over in. (Ik was een onhandig kind, mijn knieën waren standaard kapot ;-)) De opstandigheid van mijn vader tijdens diezelfde viering staat ook nog kristalhelder op mijn netvlies. Toen schaamde ik me diep voor zijn recalcitrante houding, nu begrijp ik mijn pap veel beter.

Het gezang, hoe het weerkaatste tegen de kerkwanden en het kippenvel dat je overviel door de pure schoonheid ervan. De helderheid van krachtige stemmen die door de stilte sneden en je ademloos lieten luisteren. Die diep resoneerden in je binnenste en mijn diepste zijn beroerden.

Ontroering dankzij die echtheid.

Nog steeds is mijn liefde voor muziek groot, en ook mijn muzieksmaak is breed. Als het een snaar raakt in mijn binnenste is het goed, het genre kan me dan echt niet schelen.

Ik ben nou eenmaal niet van de hokjes 😉

Het koor zet een volgend lied in en ik blijf simpelweg staan. Voorzichtig mee murmelend. Voor even laat ik me meevoeren naar vroeger. Als ik een uur later naar huis loop is mijn hart gevuld met warmte.

Mooie liefdevolle feestdagen, gewenst vanuit mijn warme hart naar de jouwe!

Podcast

Steeds opnieuw zet ik stappen buiten mijn comfortzone. Ik verbaas me over de durf die ik tentoonspreid ten aanzien van al die nieuwigheid. Wat ooit is begonnen met een stukje schrijven over mijn werk, en dat eerste boek, verspreid zich langzaam maar zeker richting andere onontgonnen gebieden.

Ik vind het zelf bizar, en meer dan dat als ik heel eerlijk ben

Datzelfde geld voor de podcast die ik kortgeleden maakte met een jeugdvriendin. ( hier te beluisteren https://lnkd.in/etN8EnuA 😉) Ik was nooit zo van de podcasts namelijk. Wat dat betreft ben ik een tikkie ouderwets. Alles wat hipperdepip is of ook maar enigzins de geur van een ‘hype’ heeft ga ik graag uit de weg

Ik ben een vreemde vrouw, ik weet het 

Comfortzone

Het duurde dus een poosje voor ik het fenomeen ‘podcast luisteren’ überhaupt wilde onderzoeken. Niks voor mij dacht ik altijd 🤷‍♀️ Maar sinds kort ben ik om. Ik luister wekelijks naar een podcast voor schrijvers. Die zit stampvol met tips, ervaringen en gesprekken met mede-schrijvers.

Ik leer al luisterend, het is een feest van herkenning voor me.

En na die eerste podcast die ik maakte met die jeugdvriendin, kreeg ik een dag later de vraag of ik er nog eentje wilde maken. Over mijn werk deze keer. En natuurlijk zei ik volmondig ja 😉 Er valt voor mij nog zo ontzettend veel te ontdekken, te leren en te onderzoeken.

Soms vind ik mezelf helemaal een tikkie ‘modernig’ worden 🙂 Hoe ouder ik word……

Levensgevaarlijk

De auto staat voorgesorteerd alsof hij gaat afslaan. Ik ben onderweg naar de bieb om mijn tweede boek af te geven zodat hij kan worden toegevoegd aan de catalogus, en ik realiseer me dat deze auto wel erg lang twijfelt. De rij wachtenden achter het autootje groeit gestaag.

‘Die heeft vast pech, dat kleine blauwe karretje, en hij staat daar wel heel onhandig, denk ik nog. Die had zijn alarmlichten even aan moeten zetten’. Er lopen mensen langs en allemaal kijken ze de auto in, om vervolgens door te lopen.

Ik steek het kruispunt over en kijk ook de auto in.

De bestuurdersstoel is leeg maar op de bijrijdersstoel zit een oude dame rustig om zich heen te kijken. Ik schat haar leeftijd rond de negentig. Ze is klein en kan net aan naar buiten kijken, over het dashboard heen. Vertwijfeld loop ik er In eerste instantie voorbij maar dat voelt niet goed dus keer ik om.

Auto

Ik zwaai even van buiten door het raam zodat ze me gezien heeft en open voorzichtig de passagiersdeur. ‘Gaat het goed met u’, vraag ik terwijl ik de auto’s die achter het karretje staan te wachten wenk om door te rijden.

‘Met mij gaat het goed hoor, ik wacht op mijn man. Die is even een boodschap doen’. Ik benoem dat ze hier gevaarlijk staat, midden op deze drukke weg, en dat ik, als ze het goed vind, haar alarmlichten aan zet. Ik buig voorover om meteen de daad bij het woord te stellen en druk het knopje aan. Nu weet iedereen in de rij tenminste dat ze er voorbij kunnen rijden.

Ik zit op mijn hurken en klets gewoon maar een poosje. Vanuit mijn ooghoeken zie ik een oude man richting het kruispunt wandelen. Instinctief snap ik dat hij het is die zijn vrouw op deze levensgevaarlijke plek heeft achtergelaten. Ik wacht tot hij is overgestoken, groet de oude dame tot ziens en vertrek. Het advies om de auto de volgende keer netjes te parkeren laat ik achterwege. Ik betwijfel oprecht of het zin heeft.

Voor nu ben ik vooral dankbaar dat het deze keer zonder iets van schade is afgelopen

Winterbijzonder

Ze is ziek en jong. Veel te jong om te sterven.

Het leven heeft echter geen boodschap aan veel te jong.

De decembermaand is wat sentiment betreft extra hardvochtig. Je wordt om de oren geslagen met je gemis. Er is geen ontkomen aan, hoe graag je dat ook zou willen.

Ook bij mij komt andermans verdriet dubbel zo hard binnen.

Haar gezondheid stapt met zevenmijlslaarzen achteruit en de wens om dicht bij haar vader te zijn is enorm.

Het is haar laatste.

Haar pap woont bij ons en ze heeft hem al veel te lang niet gezien. Al veel te lang niet vastgehouden. Ze behoeft de troost die alleen iemand die in haar hart woont haar kan geven.

Om haar ziel nog één keer te vullen met herinneringen, warme liefde en praten over vroeger.

Elkaar omhelzen zolang het nog kan.

Het lijkt onmogelijk, haar wens, want er is nog zo weinig tijd.

Haar broer belt mij, in de hoop op een wonder. Het wonder waar zijn vader ook op hoopt en wat zij meer dan wat ook wenst. Ik spreek uitgebreid met haar contactpersoon. Het bezorgd me kippenvel, want haar lijst van narigheid is ellenlang. Ik realiseer me weer eens wat een bofkont ik ben als ik ga rondbellen.

Lijntjes uitgooien links en rechts.

Omhelzen

Mijn collega verpleegkundigen hebben echter aan een half woord genoeg. Zij hadden inmiddels al lucht gekregen van al het verdriet dat rondwaart in dit gezin.

En deze keer is er geen ruimte voor discussie of twijfel.

We bundelen al onze positieve energie. Samen voor datzelfde doel.

Het is wonderschoon.

Alsof alles samenvalt, speciaal voor hen. Binnen een paar dagen hebben we alles geregeld.

Dat laatste stukje leven zijn ze fijn dicht bij elkaar.

Terwijl sprankelende kerstlichtjes onze huiskamers langzaam overnemen, kijkt zij haar vader weer in de ogen

Voor nu is er echt helemaal niks mooier dan dat.

Bakkersmeisje

Ik geloof allang niet meer in de Sint, al heel erg lang niet meer. Maar het enthousiaste gebons op mijn voordeur werkt wel lekker sfeerverhogend in deze periode 🙂

Bij elke bons spring ik met een grote grijns van de bank.

Hupsend van het ene been op het andere staat ze voor mijn neus. Ik krijg een papieren bakje onder mijn neus geduwd. ‘Zelf pepernoten gebakken’, souffleert haar mam. Ik bewonder de inhoud vol enthousiasme, ze ruiken zalig. Links en rechts worden er nog wat gevallen pepernoten van de grond geraapt. Zo werkt dat nou eenmaal met enthousiast hupsen, dan valt er wel een iets over de randjes heen.

‘Laat ze even aan de buurman zien, die houd ook heel erg van pepernoten’. Meer aansporing heeft ze niet nodig. Ze stuift me voorbij om haar zelfgebakken schatten aan de buurman te laten zien. Ook buurman Co is vol lof. ‘Mijn laarzen uit, besluit ze, ik blijf even bij jou’. We kletsen bij terwijl ze knus bij buuf op schoot zit.

Pepernoten

Na een paar minuten vind ze dat het weer tijd is om naar huis te gaan. Natuurlijk loopt buuffie gezellig met haar mee. Ik snijd af, zij neemt altijd de lange route 😉 Ook dat is vaste prik.

‘Ik heb geen jas aan buuffie’. Ik weet het schat, ga maar snel naar binnen. Er moet nog een zwemmedaille bewonderd worden, en als ik weg wil gaan hangt ze giechelend aan mijn benen. Haar kleine broertje doet enthousiast mee. Die heeft ook nog wat mededelingen voor ‘boeboe’.

Ik krijg knuffels en handkussen en word uitbundig uitgezwaaid.

De volgende dag zie ik die twee dropveters gezellig weer. We kwebbelen wat af, hun dagen zitten namelijk stijfvol belevenissen. Elke nieuwe dag een nieuw avontuur. Ik roep nog maar eens hoe lekker de pepernoten waren, en dat ik ze gedeeld heb met buurman Co. Ze glimt en zegt dat ‘de maan stuk is’, de pepernoten zijn alweer vergeten.

Wat een rijkdom die twee ❤

Witte stilte

Maagdelijke sneeuw knerpt onder mijn voeten, ik hoor de stilte. Mijn adem maakt wolkjes in de lucht. Met mijn ogen drink ik de omgeving gulzig naar binnen. Er huppelt een blij mens in mijn buik. Ik grinnik zachtjes, heel zachtjes, om vooral die fragiele kalmte niet te verbreken.

Ik hijs mijn rugzak nog wat rechter op mijn rug, lach naar de liefste en loop langzaam verder door dit wonderschone sprookje. Het is ultiem vertragen, deze wandeling door een pure witte wereld. Ik ben omringd door kerstbomen, wit van sneeuw en rijp. Zacht glinsteren ze in het zachte zonlicht.

Het is werkelijk adembenemend.

Winterkamperen

De kou voel ik niet. Dik ingepakt wandel ik door een landschap waar voor even alleen de schoonheid van de natuur bestaat. Mijn wangen gloeien en kleuren knalrood. Ik geniet me te pletter. Mijn liefde voor buiten, voor natuur en voor de stilte vind hier nog een extra versnelling.

Dat plan om te gaan winterkamperen blijkt een gouden greep.

Een poosje onbetaald verlof opnemen had ik voor me uitgeschoven, als een verlangen voor ooit. Maar het is inmiddels realiteit geworden. Die extra vrije weken zijn aangevraagd en ik ben me voorzichtig aan het verheugen op een poosje niks. Op twee maanden zelfzorg. Op doen waar ik zin in heb en wat goed voelt.

Zonder teugels of verplichtingen.

Langzaam wandel ik verder door die witte wereld, met een glimlach die volgens mij zichtbaar is tot aan het andere eind van de wereld. Mijn hoofd grotendeels leeg, ik mijmer wat voor me uit. Voor even maak ik geen plannen, bedenk ik geen scene voor mijn boek of ben ik bezig met wat ik allemaal nog moet de komende werkweek.

Ik ben volledig hier.

Na een kleine veertien kilometer door de sneeuw, en een hapje eten in een gezellig eetcafe, kruipen we moe en rozig onder onze dikke donzen. De lampjes in ons busje branden knus, en de ijsbloemen glinsteren op de ramen. Het is pure zaligheid.

Dat ene nachtje winterkamperen voelt nu al als een week vakantie 🙂

Intocht

In de media zie ik de intocht van sinterklaas verworden tot iets schreeuwerigs. Een traditie die overschaduwd word door roepen en nog harder roepen. Voorbij ‘elkaar zien en horen’.

Echt luisteren.

Voor mij staat Sint voor familie. Voor kneuterig. Een feest van magie, liefde en dromen. Van elkaar verrassen en iets extra’s willen doen. En daar hoorde ook een rijm bij toen onze meisjes eenmaal meiden geworden waren. Je bent schrijver of je bent het niet tenslotte 🙂

Ik hoopte vooral dat ze onze liefde voelden, die ik overal doorheen probeerde te weven.

Want sinterklaas draait om je eigen gezin, en dat kan je zo bijzonder maken als je zelf wil. Bij ons kwamen daar geen bakken geld bij kijken, wel creativiteit en plezier. Twee keer in de week schoentjes zetten en daar zat standaard iets kleins in.

Onze meiden waren dolblij met alles wat ze kregen.

Tekening

Die intocht was, ook voor mij, een absoluut feestje. Dagen van tevoren werd er al gezwoegd op een mooie tekening voor de #Sint. Glitters, stickers en allerhande attributen werden tevoorschijn gehaald om iets prachtigs te maken. Zorgvuldig opgerold, en vastgebonden met een lintje, lagen ze geduldig te wachten tot het eindelijk tijd was om naar buiten te gaan.

Mijn ontroering zat standaard klem in mijn keel bij het zien van die opgewonden koppies. De rode wangen. De muziek, alle blijdschap en de tomeloze energie die er in werd gestopt om er een mooi feest van te maken voor die kleintjes, dwongen bij mij respect af.

Dankbaarheid. Nog steeds.

Eenmaal thuis waren die twee compleet afgeknoedeld. Rozig van een warm bad, en alle indrukken van die dag, zaten ze samen op hun knietjes voor de brievenbus om een liedje te zingen( zwarte piet kwam bij ons niet binnen, die gooide alles door de brievenbus. Dat het niet altijd paste zagen ze voor het gemak over het hoofd gok ik ;-))

Twee kleine schoentjes, gevuld met een wortel, stonden liefdevol naast elkaar.

Sinterklaas blijft voor mij knus en hartverwarmend. De media negeer ik deze weken gewoon extra 😉

Gezondheid

Toen de realiteit van dat oma worden steeds een beetje prominenter aanwezig werd door de groeiende buik van onze oudste, keken de liefste en ik elkaar eens ernstig aan. Langzaam maar zeker tikte dat klokje van ons richting de zestig.

Ongemerkt werden we steeds een beetje ouder.

Maar tijdens dat ouder worden, werden we langzaam maar zeker ook steeds een beetje ronder.

Onze bourgondische leefstijl had voor iets teveel gezellige rondingen op die heupen gezorgd. Er was overduidelijk teveel van ons. Ondanks de intensieve banen, die heerlijke wekelijkse dansles of onze ‘uitwoei’ wandelingen, groeiden we de verkeerde kant op.

In dat ronder worden ben ik niet de enige, de kranten staan er vol mee. De mensen die #obesitas of #diabetes hebben schijnt enorm toe te nemen. Die voortschrijdende welvaart lijkt de ondergang van onze #gezondheid te worden.

Het is me al eens eerder overkomen en er ging nog niet zolang geleden ook heus ‘wat extra Cynthia’ af.

Maar het beklijft niet. Zodra ik beperkt wordt in wat ik mag eten, krijg ik daar juist zin in. En alleen maar daarin. Het beheerst mijn gedachten. Raar maar oprecht waar.

Dieet

Deze keer besloot ik voor verstandig te gaan. Eindelijk. Ik ben lang genoeg bezig geweest om de balans in mijn hoofd weer terug te vinden, het werd hoog tijd om de disbalans in mijn lijf ook te repareren.

Dus werd het deze keer geen blaadjes sla knabbelen, leven van de lucht of alleen maar van de liefde. De vroege ‘rondjes om’ zijn gebleven, maar ik sta niet dagelijks in de sportschool spieren te kweken. De aanpassingen zijn marginaal maar wel wijs.

Nog steeds is er ruimte voor een wijntje op vrijdag, kletsen we de werkweek door terwijl we bourgondisch eten en ook de feestjes zijn gebleven. Ik hoef er deze keer absoluut niks voor te laten. Zo maf. De weegschaal blijft echter wel gestaag zakken en tegelijkertijd voel ik de balans in mijn lichaam langzaam maar zeker toenemen.

Nu hoef ik alleen maar te wachten tot ze groot genoeg is om met oma te voetballen 🙂

Elf november

Ons buurtje is een fantastische, en ik reken me oprecht rijk met al die buurtjes. We zijn geen ‘we lopen de deur plat bij elkaar’ straatje, maar de warmte is wel altijd aanwezig. Tussen onze drukke schema’s door hebben we oog voor elkaar. Niemand uitgezonderd. Dat is een groot goed, zo’n buurtje, en zeldzaam. We zien elkaars kleintjes geboren worden en groter groeien, er is aandacht voor vreugde en verdriet en zo af en toe proosten we met elkaar.

Zonder enige moeite kletsen we dan een avond vol.

Het is de perfecte mix van dichtbij en vertrouwd, zonder opdringerig te worden.

Tijdens het vieren van sint maarten, zingen de snoetjes van de buurt het hoogste lied. Sommige van die snoetjes zijn nog wat verlegen, die komen pas echt los met zingen als ze al in bed liggen, en bij sommige beweegt dat hele lijfje spontaan mee 😉

Het is zo schattig

Sint maarten

Tijdens elk liedje zie ik de meeste ogen al richting die schaal snoep dwalen, en in gedachten wordt er alvast iets uitgekozen. Elk jaar is er hetzelfde ritueel. De glimmende trots om die zelfgeknutselde lampion, het gegiechel bij de voordeur en de groepjes kinderen die elkaar staan te verdringen.

Die opgetogen opgewonden energie die ze uitstralen.

Ik zie ze veranderen, groter groeien. De buurtkindjes die inmiddels te groot zijn voor dit feestje staan soms zelf bij de voordeur, en dan zijn er de kleintjes die voor het eerst mee zijn. Verlegen en schuifelend. Terwijl de mama’s hun liedjes zingen en vaak het meeste werk doen.

Het is een hartverwarmende traditie en ik hoop dat het nooit verdwijnt!