Golf van Biskaje

Baskenland wat ben je mooi. De natuur is ruig en van een adembenemende schoonheid, de ‘patatas bravas pikante’ is onvervalst om je vingers bij af te likken en ik ben inmiddels verslingerd aan rode wijn met cola ( dat drinken ze hier, echt!). De appelcider daarentegen kan me niet bekoren 😉

Een deel van onze route is puur toevallig eveneens ‘santiago de compostela route’ en we komen dan ook geregeld wandelaars tegen. Als ik over een poosje echt veel vrije tijd heb zou ik er met liefde een deel van willen lopen, dat lijkt me oprecht fantastisch. 

Camping playa Joyel is een joekel, de helft is afgetopt met dicht op elkaar staande bungalows en vaste plekkers. Die vullen de volledige kampeerstek met hun kampeermiddel, enorme grondzeilen en een kooktent. Een klein vierkant tentje waar een keukentje in wordt gefabriekt. Een kookstel, een dubbele koelkast en een kastje vol potten, pannen en kookgerei. Gister zagen we zo’n vaste plekker de boel voor het kampeerseizoen optuigen. De godganse dag werkten ze zich in het zweet, en aan het eind van de middag was die hele kampeerplek volgeprakt. Vervolgens werd het hele gebeuren in enorme blauwe zeilen ingepakt ( niet gelogen), zorgvuldig dichtgebonden en kritisch nagelopen.

En daarna gingen ze weer.

Ik keek er vol verbazing naar. Als je op een flatje vijf hoog achter woont snap ik het volledig, maar toch, mij niet bellen 😉

Natuur

Tijdens onze route zien we enorme vijgenbomen lukraak langs de kant van de weg staan, eb en vloed zijn in de golf van Biskaje zeer aanwezig( ik kon tijdens eb zo naar enorme kliffen lopen omdat ze waren drooggevallen) en de taal klinkt als koeterwaals in het kwadraat. Die paar spaanse woordjes die ik ken zijn volkomen nutteloos hier 🙂

Engels spreken ze hier amper, maar met handen en voeten praten doen ze met een grote glimlach. En daar ben ik dan weer dol op.

Ik ben verliefd geworden op Baskenland, dat lijkt me overduidelijk. Ik had oprecht niet verwacht dat het hier zo mooi zou zijn. En zo fijn.

Vanmiddag reden we wederom een rustige camping op, heerlijk na een paar dagen chaos, en ook de baai bleek hier adembenemend. De foto’s doen het echt geen recht, dat moet je gewoon met eigen ogen aanschouwen ( echt, doen!) Jarraitu bihar!

Noja, Cantabrië

Vanuit complete rust belandden we de dag erna in complete chaos. Spaanse chaos. Na de eerste schrik besluit ik me maar onder te dompelen. Iets anders is hier schier onmogelijk.

Na een niet al te lange route met veel bochtenwerk, scheepsladingen fietsers op de doorgaande weg ( ja echt) en weinig rotondes( heerlijk) rijden we dwars door Bilbao(heel geweldig) naar een camping aan de kust. En dit is een megacamping. Volgens de recensies merk je er niks van, dat hij zo groot is.

Ik durf het vol overtuiging te betwijfelen 🙂

De dame achter de receptie zegt dat het momenteel heel druk is maar dat het morgen ‘mucho tranquillo’ zal zijn. Ik geloof haar op haar bruine ogen. Achter mij barst het zwembad bijna uit zijn voegen, de blauw-wit gestreepte badmutsen ( hier verplicht helaas) ogen als een enthousiaste zwerm boomklevers. De brede campingpaden zijn gevuld met roepende kinderen op stepjes, flanerende tieners en ouders die er, al ouwehoerend met elkaar, tussendoor zigzaggen.

Ik heb spijt als haren op mijn hoofd.

Spelen

Als ons schatje een uurtje later fijn onder de bomen staat, en wij in de golven van een pracht van een zee liggen, moet ik grinniken om alles wat ik onderweg tegenkwam. Ik leer de chaos in rap tempo te waarderen. Op een schaduwrijke picknickplek, om de hoek van ons kampeerplekje, wordt een groot deel van de middag en avond gezamenlijk gekookt. Er staan tafels met genoeg eten voor een heel weeshuis, overal ligt speelgoed en kleine en iets grotere kinderen spelen met elkaar. De ouders staan met elkaar te drinken, te kletsen en te koken. Grote rookwolken stijgen boven de enorme Bbq’s uit. Het is een georganiseerde warboel en vertederend. Echt. En ik zie het overal, verspreid over de camping.

Elke kampeerplek oogt alsof er een bom is ontploft, om de paar minuten horen we vanuit een andere hoek een kind huilen en er is muziek vanaf een onbestendige plek. Ouders spelen met hun kinderen, zingen samen of fietsen een stukje. Ik zie ze praten, lachen en genieten.

Wat ik nergens zie zijn schermen van wat dan ook.

Dat viel me de dag ervoor ook al op toen we een paar uur op een terras zaten om iets te drinken. Iedereen zat met elkaar, en door elkaar, te praten, en bij niemand kwam er een #mobiel tevoorschijn.

Het stemt me tot nadenken.

De rest van de avond zie ik om me heen hoe er door al die gezinnen genoten wordt. Bbq’s staan op het asfalt van de weg of op malle bouwsels te roken, campingtafeltjes worden naast elkaar gezet om één hele grote te creëren en er worden ladingen eten bovenop gestapeld. Daartussen spelen, rennen en ravotten al die kinderen. Het is een bizar en heel geweldig schouwspel.

Wij liggen die avond grijnzend in bed, naar al het gedoe te luisteren.

De volgende ochtend loop ik naar de campingwinkel voor een broodje. De picknickplek oogt alsof hij nog nooit gebruikt is, overal worden tenten ingepakt en de chaos is bedwongen. En dat is stiekem best een beetje jammer.

Gipuzkoa

Als je kampeert tussen zoveel natuurschoon kan je niet anders dan een rondje ‘uitzichtpunt’ kijken. Mendatagaina om precies te zijn.

Terwijl ik vroeg in de ochtend mijn verse stokbrood en krakelzalige croissantjes af sta te rekenen, overtuigt de jongen achter de receptie me ’dat je niet fout kan lopen’.

Inwendig schiet ik in de lach. Dat heb ik vaker gehoord, veel vaker, en meestal lukte het me toch. Ik schijn er een talent voor te hebben om de lastigere, steilere, en veel kloterigere route te vinden 😉

Omdat het warm is, en wij graag dwarsliggen, besluiten we de route andersom af te leggen. Dan lopen we de pittige stukken in de schaduw van de bomen in plaats van in de volle zon.

Zo gezegd, zo gedaan.

Wat een zaligheid, mijn ogen slurpen en sponzen zich een slag in de rondte van al dat moois. Het blijkt een absolute kuitenbijter, langs minuscule paadjes en stekel-struiken, maar wat een uitzicht.

Wauwwauwwauw.

Route

Op de terugweg weten we toch een foute afslag te nemen 🤣 ( volgens de liefste dwing ik dat op de ene of de andere manier af)en moeten we dus over het steilere smalle bospad in plaats van langs de geasfalteerde weg. Rotsachtig, bemost ( dus glad) en wat nog. Maar dat mag de pret niet drukken. Moe maar voldaan kunnen we de rest van de middag geen pap meer zeggen ( ik overdrijf graag 😉)

Omdat de camping op een helling ligt moet je daar wel rekening mee houden als je hier wil kamperen want alles kost inspanning.

Maar net als alles hier, zijn ook de zonsondergangen prachtig. Elke avond loop ik even naar boven om te genieten van alle kleuren en het veranderende licht.

Na een laatste dag op deze plek, een fijne plons in het zwembad, en een persoonlijke studie van de koeien in de wei tegenover ons busje, gaan we weer op weg. Op zoek naar nieuwe uitzichten 

Hypnotiserend Baskenland

Gisterochtend verlieten we #Camping de la Cote ( camping coast) en ondanks ons hondendrama 😉 vind ik deze camping een absolute aanrader! Ruime plekken, schoon sanitair en een heel zalig zwembad. De kust was heerlijk dichtbij maar lag ver genoeg om niet in de drukte te zitten.

Voor wie nog een fijne plek zoekt…

De route binnendoor richting Baskenland leek op één grote rotonde. Dat kan ook bijna niet anders, maar toch. Gelukkig zaten er ook adembenemende stukken tussen.

Kilometers waanzinnig mooie natuur. Ik hing weer vol enthousiasme met enige regelmaat uit het raam om foto’s te maken.

Het was geweldig om het landschap te zien veranderen. Van vlak en dennenbos naar steeds ruiger en golvend. Scherpe kliffen die in zee steken, hagelwit zand en water dat de kleur heeft van aquamarijn. Ik kwam ogen tekort.

Wij hadden op voorhand camping &bungalows Itxaspe uitgekozen en dat is echt uitzonderlijk. Meestal vinden we onderweg wel iets, en laat ik het toeval de route en de kampeerplek bepalen. Maar deze plek was ik op het internet tegengekomen en ik moest en zou met eigen ogen zien of de foto’s niet gemanipuleerd waren.

De natuur op deze plek is echt onbeschrijfelijk.

Schoonheid

De camping zelf is een tikkie vreemd doordat het half tegen een steile helling ligt, maar de rust en schoonheid zijn hier overweldigend. Het is een constant vergapen aan. Het restaurantje #Itsastalaia, naast de camping, heeft een pracht van een terras en een simpele maar zeer smakelijke menukaart. Het eten is eenvoudig maar wel goed, en niet duur.

Wij hebben genoten van de vriendelijkheid, de service en onze maaltijd.

De volgende ochtend werd ik wakker van het geklingel van koeienbellen die om de nekken van een groep ezeltjes hangen die over een sappig groene helling tegenover ons busje dartelen, vogeltjes fluiten het hoogste lied en verder is het stil.

schoonheid, dit uitzicht

Buiten het overtuigende gesnurk dat uit een tentje even verderop komt 😉

Wij gaan het hier wel een paar dagen redden. Morgen vertel ik jullie over het zwembad en alles wat er nog meer fijn is aan deze plek. Laster arte 🙂

Echt bijzonder

Bij een titel als deze hoop je natuurlijk op een fijn natuurrelaas of anderzins bijzonder van’wat dan ook’.

Maar deze column gaat over de mens en zijn bijzonder

Na een werkelijk prachtige rit door kilometers stilte en naaldbos, zijn we gister neergestreken op een camping aan de atlantische oceaan. Op de fiets zijn we in een paar minuutjes op het strand. Op deze plek kamperen we dus net ver genoeg van de ‘direct aan het strand’ gekte. Zo werkt dat nou eenmaal bij toeristisch en aantrekkelijk, daar is het druk.

En daar heb ik nou net geen behoefte aan.

Op dit snoepje is het absoluut niet druk. Mooie camping, fijne plekken en het sanitair is top. Het zwembad is eveneens geweldig. Je kampeert hier prachtig, omringd door bos en natuurgebied.

Het bijzondere zit em in een paar hondenbezitters die hier ook kamperen. Met de klemtoon op een paar, want van de meeste heb je echt geen last. Die lopen in de ochtend met hun lieverd aangelijnd de camping af voor dat uitlaatrondje. Plek genoeg, strand en bos te over.

Maar er zijn er twee die vinden dat de camping een prima uitlaatplek is, en dat hun hond niet aan de lijn hoeft want die doet ‘echt niks’. Dat hij woest op iedereen aanslaat die langsloopt, en dat er ook hele kleine kindjes rondhobbelen, vergeten ze voor het gemak.

De hele dag is ze schreeuwend de hond aan het roepen. Die hond die constant wegloopt en nog niet is uitgelaten. Ga met het beest het bos in of naar het strand denk ik bij mezelf, daar heeft ie volgens mij behoefte aan. Op mijn vraag of ze de hond bij zich wil houden omdat hij overal zijn behoefte doet’, krijg ik een grote mond.

Natuurlijk

Poepen

Ik laat me niet uit het veld slaan en vraag vriendelijk doch resoluut dat ze hem aan de ketting moet houden. Als ik een uur later van de schrik achter mijn eerste bakkie zit loopt er een andere dame met haar hond over het kampeerterrein. Vlak voor mijn neus gaat de hond zitten poepen. En wederom kan ik mijn mond niet houden.

Ik krijg een heel verhaal over dat de #hond diarree heeft, dat zij het toch opruimt( hoe dan?) en dat we allemaal darmen hebben. Waarop ik antwoord dat ik, ondanks de aanwezigheid van darmen, echt niet op het gras ga zitten poepen, en dat er vanmiddag wellicht een jong gezin met kleine kinderen op dat plekje gaan staan. Loop lekker die paar meter naar het bos met het beest.

Heb respect voor andere mensen en de plek waar je bent.

Ze is witheet en zegt dat de hond toch niet op mijn plek poept. Ik geef aan dat ik het nogal onbeschoft vind, ook al schijt hij niet op mijn plek, dat dit pas mijn eerste kop koffie is ( ja weet je wel ;-)) en dat de camping geen uitlaatplek is waar je lukraak je behoefte kan laten vallen.

Ze is het niet met me eens en vind het maar belachelijk.

Twee minuten later hoor ik haar compleet woest tegen haar man tekeer gaan over die blonde trut van verderop die loopt te zeiken. Ik haal mijn schouders op, maan mezelf tot kalmte en besluit de volgende ochtend te vertrekken.

Geen rekening houden met een ander en je de wereld toe eigenen, ik zie het steeds vaker. Maar dat mensen dit soort gedrag normaal vinden, vind ik pas echt bijzonder.

Op zwerftocht

Afgelopen zaterdag gingen we weer. Met een grote grijns zaten we elkaar aan te kijken terwijl we ‘onze’ camping afreden. Ondanks het feit dat ik altijd wat weemoedig wordt als ik dat ene fijne plekje achter me laat, gaat mijn hart ook sneller kloppen van mooie nieuwe ontdekken.

En de route was geweldig.

Constant hing ik half uit het raam om maar zoveel mogelijk plaatjes te schieten. En soms was ik zo onder de indruk van alles wat ik zag, dat ik te laat was om die ene prachtfoto te maken.

Normaal gesproken zet ik onderweg ook altijd een fijn muzieklijstje op van het een of het ander. Franse chansons, iets van de buona vista social club of stevige rock. Net waar ik zin in heb. Maar mijn ogen hadden het zo druk met kijken, dat mijn oren niets merkten van de stilte om me heen.

De radio bleef uit en ik zat me vooral te vergapen.

Via de Ardèche reden we binnendoor, en ook de Cevennen was allemachtig prachtig. We eindigden vlakbij Saint-cirq lapopie. Waar huizen genesteld liggen in de bescherming van de rotsen. Hier hoef je nooit je achtertuin te maaien, want die heb je niet 😉

Onderweg was het een aaneenschakeling van prachtigheid. Het onbetwiste voordeel van niet over de snelweg rijden, je komt zoveel moois tegen.

Onderweg

We kochten onderweg een vers stokbrood, vonden een fijn plekje om te picknicken en genoten ons te pletter. De camping waar we aan het eind van de dag neerstreken had nog maar net nieuwe eigenaren. De foto’s op de website kwamen niet helemaal overeen met de werkelijkheid zeg maar 🙂 Het zwembad had overduidelijk onderhoud nodig en was leeg, de Bbq plek had ook een bezem en wat liefde nodig en ook het toiletgebouw snakte naar een beetje TLC.

De nieuwe eigenaren oogden wat verloren, alsof ze zelf niet goed wisten waar in vredesnaam te beginnen. Ik ga die camping dus niet benoemen hier. Ik gun ze de klandizie, nu was het nagenoeg leeg en van wat dat opbrengt kan je maar weinig brood kopen. Maar we hebben die eerste nacht geslapen als baby’s, alles was keurig schoon en over basic valt nou eenmaal weinig te mopperen.

De volgende ochtend vertrokken we weer richting nieuwe streken, op naar het volgende nog te ontdekken natuurschoon. Keep you posted!

Natuurgeweld

Het gekwaak van kikkers is oorverdovend, zelfs het plaatselijke vogelzangkoor heeft moeite om er bovenuit te fluiten. Boven de rivier cirkelt een roofvogel, zijn imposante vleugels heeft hij wijduitgestrekt, zwevend op de wind kijkt hij op me neer. Hij is op zoek naar een lekker hapje, gelukkig naar een totaal ander formaat dan ik ben 🙂

Aan de rand van de waterkant scharrelt een hop, en steeds als ik voorzichtig toenadering zoek om een foto te maken vliegt hij weg, richting de massieve rotspartij aan de overkant. Het contrast is enorm hier. Aan de ene kant die camping vol luxe kampeermiddelen, het ongerepte van de natuur aan de overkant.

Aanraakbaar dichtbij maar o zo ongrijpbaar.

Mediteren

Vanuit de dichte struiken aan de voet van de rots komt een stel ijsvogels tevoorschijn. Hun felle kleuren weerspiegelen in het water. Het is een magnifiek gezicht zoals ze langsscheren. Ik kan niet anders dan vol bewondering kijken naar het sierlijke van hun vlucht. Vlak boven het water, volledig in controle.

Dit is het kamperen waar ik zo van houd.

De puurheid van de natuur hier is waanzinnig, en het maakt me nietig en dankbaar om er getuige van te mogen zijn. Vroeg in de ochtend zit ik aan de waterkant, in het eerste zonnetje, terwijl de camping nog in rust is. Ik mediteer niet, maar dit stille ochtendmoment zal vast ongeveer net zo voelen als dat.

Langzaam land ik rustig op mijn voeten, vertraag ik stap voor stap.

Vanuit 31 graden kan het hier ineens omslaan in hagel en onweer. Explosief en donker. Precies zoals nu, op dit moment. Ik kruip tijdens het tikken van dit stukje snel weg onder ons luifeltje en luister naar het getik op het tentdoek. Ook weer knus. Over een half uur zit ik vast weer in het zonnetje. Ik ga nog even stil zijn, een paar weken in slow motion. Die hop zoeken of kijken die andere pracht die hier gewoon in het wild rondhuppelt.

Veel meer dan dat heb ik eigenlijk niet nodig.

De release

‘Zelden zo’n slecht boek gelezen‘. ‘Ik kwam er niet door heen, vreselijk‘. ‘Waardeloos geschreven‘. Ik heb hem gister in de allesbrander gesmeten, was dat boek nog ergens goed voor‘.

Gelukkig schrok ik op dat moment wakker 😉 Volkomen in paniek lag ik mezelf tot rust te manen.

Mijn nachten zijn momenteel, op zijn zachtst gezegd, nogal onrustig. Gespannen. Met geknepen billen wacht ik op de dag dat mijn boek gelanceerd wordt. Opgewonden en tegelijkertijd vol tegenzin. Mijn gevoel veranderd elke vijf minuten van: ‘het is gewoon lekker leesbaar Cynt’, tot ‘waarom wilde ik dit in vredesnaam’? Of: Had ik dat ene stuk niet anders moeten schrijven?

Beter. Strakker. 

De ‘wat als’ giert als een constant luchtalarm door mijn brein en hem uitzetten lukt me niet.

Afgelopen week moest ik die langverwachte proefdruk checken. Dat is altijd een bijzonder moment en ik mocht het voor de tweede keer meemaken. Al die door jou geschreven woorden, prachtig over heel veel pagina’s verdeeld. Met een voorblad, en die officiële ‘alle rechten voorbehouden’ die daar statig staat te staan. Mijn naam prominent bovenaan. Het is echt zo tof, ik kan het niet uitleggen. Werkelijk waar niet, wat het doet met mij. Het is overweldigend, en mooi en….allesomvattend op dit moment( lekker dramatisch laat ik me erdoor meeslepen)

Gespannen

Heel secuur ben ik door die proefdruk heengegaan. Dit moest nog anders, dat woordje kon wel weg en daar stond een tikfout. Nog een keer erlangs, en nog eens. En toen moest ik op akkoord drukken. Mijn vinger dwaalde boven die knop. Wist ik het zeker? Heel zeker? Heel beladen vond ik dat, want dan is het gedaan, als ik erop druk. Klaar. Af. Kan ik niks meer schrappen, gummen of herschrijven.

Na die druk op de knop was er opluchting, blijdschap en een wat surreëel gevoel.

Erna kwam direct de twijfel. Wist ik wel zeker dat ik niks gemist had? Waren alle pagina’s echt zoals het hoorde? Stonden ze mooi op volgorde, was er geen tekst weggevallen en wist ik zeker dat ik nergens overheen had gelezen?

Het is gekmakend. Echt.

Want ik wil, meer dan wat ook, dat het goed is.

Nu ga ik dus met geknepen billen wachten tot ik het bericht krijg dat de eerste bestellingen de deur uit zijn. Dat hij op de mat is gevallen bij mensen. En dat ze hem dus gaan lezen.

Pas als ik de eerste recensies binnenkrijg heb ik rust….denk ik 😉

Een scheutje liefde

Tijdens mijn eerste optreden als gastspreker was ik nog wat wiebelig, ik moest zoeken naar de juiste woorden. De juiste vorm. Voor een groep spreken was namelijk nogal nieuw voor mij.

Toch was mijn boodschap helder 🙂

Tijdens mijn jaren in de thuiszorg leerde ik de lessen die ik graag door wil geven, extra goed door wil geven. Met enige regelmaat kwam ik in die jaren bij een oude eenzame dame. Ze had kind nog kraai, was voornamelijk alleen en vulde haar dagen met de televisie. En met enige regelmaat weigerde ze mijn aanbod om haar te ondersteunen met haar zorgvraag. Ze koos er voor om samen een bakkie te doen en wat te praten, in plaats van die hulp bij het douchen te accepteren.

Wie ben ik om haar te vertellen waar haar behoeftes liggen dacht ik dan altijd.

Tijdens die kop koffie ontving ik een schat aan informatie over de dagelijkse zorgen die haar wakker hielden, vertelde ze over haar vreugdes en het geluk tijdens haar jeugd.

Zij voelde zich weer gezien, gehoord, als mens. Na dat kwartiertje kletsen kon ze er weer even tegen.

Zorgvraag

Natuurlijk zijn zorgplannen en verbeterplannen van belang. Zorgzaamheid en zorgvuldigheid. Deskundige professionele hulp. Maar luisteren is net zo belangrijk.

Echt horen, iemand zien.

Toen ik jaren later op een pg afdeling werkte, woonde daar een statige dame met een enorme loopdrang. Even rustig aan tafel zitten om iets te eten lukte maar zelden. Contact met haar maken was vaak een uitdaging. Als ik haar tegen kwam op de gang stak ik steevast mijn handen naar haar uit, en lachte mijn stralendste lach. Bijna altijd pakte ze dan mijn handen vast en lachte ze terug. Dan praatte ze wat tegen me, losse woorden. Amper verstaanbaar en zonder context. Maar er was contact, tussen haar en mij. Onze warme handen in elkaar gestrengeld.

Ik zag haar, als mens.

Tijdens dat volgende gasttoptreden, want die komt er, is dat mijn boodschap.

Vergeet dat scheutje liefde tijdens dat zorgen voor vooral niet 😉

Digitale nomad

Ik heb altijd enorm veel bewondering gehad voor mensen die gedurfde keuzes maken. Die buiten de gebaande paden durven te stappen, zekerheden los durven te laten en volle bak hun hart volgen. De keuzes die ik zelf maak zijn verre van gedurfd.

Ze zijn bedacht en voorzichtig.

Niks mis mee natuurlijk, ik begeef me nou eenmaal wat voorzichtiger op een nieuw pad. Ondanks de verlangens die ik diep van binnen koester. Ik droom al jaren van een huisje in #Frankrijk, klein maar fijn, ergens in de stilte. Romantische denkbeelden genoeg, het praktische en het gedoe erom heen vergeet ik voor het gemak 😉 Maar er zijn te weinig zuurverdiende centen om zomaar over de balk te smijten teneinde iets aan te schaffen. Het blijft dus bij dromen. Wat ook leuk is trouwens….

Mijn fantasie kent maar weinig grenzen 😉

Ik droomde lang van boeken schrijven, en dat doe ik nu, vanuit een leven dat gewoon blijft zoals het altijd was. Ik weet heel goed dat dingen ineens kunnen veranderen dus koester ik met heel mijn hart wat er is. Zo lang mogelijk. Daarbij vind ik die vorm van kwetsbaarheid meer dan genoeg, dat durf ik aan. Ik hoef er niks voor op te geven, en dat waar ik zo aan gehecht ben blijft heerlijk bestaan.

Droom

Momenteel ben ik op dat ene fijne plekje in Zuid-Frankrijk, en vanuit daar werk ik gewoon door. Bofkont he?! Zo voel ik dat absoluut. We wilden graag een lange reis maken, verder dan anders, zonder dat we heel veel uren in de auto moesten zitten. Starten vanuit het zuiden was dan ook een droom, en dat is gewoon gelukt. Zo kan de liefste alvast een beetje bijtanken van dat pittige bouwvakkersbestaan, en ik kan fijn doorwerken. Zoveel vakantiedagen heb ik niet namelijk( hij ook niet hoor maar voor hem spaarden we onbetaald verlof bij elkaar)

Op een stil plekje, met prima internet, is deze ‘digitale Nomad’ vanuit ons busje fijn aan het werk. In mijn lunchpauze loop ik naar de rivier of doe een plons. Tijdens mijn vrije dag wandel ik opgewekt over het fabeltastische franse platteland. Vroeg in de ochtend, voor mijn werkdag start, sport ik tussen wijnranken en de kabaalmakende kikkers. Haal ik een verse pain en geniet van het eerste zonnetje.

Als ik het nog niet wist, weet ik het nu. Ik ben een gelukkeling!