Stormachtig

Een boek schrijven is nogal een stormachtig gebeuren en aan geld levert het bijzonder weinig op. Ik verdien eigenlijk vooral aan de nieuwe persoonlijke inzichten, inwendig huppelende Cynthia’tjes en de opgewonden dromen over boeklanceringen.

Ik ontdek ontelbare nieuwe kanten van mezelf 🙂

Een paar weken geleden heb ik mijn vaste meelezers via Facebook om een reactie gevraagd over een stukje van dat boek dat ik aan het schrijven ben. Ook al houden een aantal van hen niet van fictie of die stijl van schrijven. Maar niet geschoten is altijd mis, en ik was oprecht blij met elke reactie, persoonlijk of in het openbaar!

Dankzij een hele lieve collega en een dierbare vriendin, die de eerste ruwe versie wilde lezen, en de schrijflessen die ik volgde zit ik op het juiste spoor. Ik ben al heel ver met dat herschrijven. De laatste weken was ik bezig met een extra scheutje, iets teveel woorden weghalen en synoniemen bedenken. Smaak en kleur en geuren mee mengen. Schilderen met woorden, mijn favoriete bezigheid.

Verhaal

Maar het wordt gaaf, echt oprecht. Ik ben nu al trots op het resultaat 🙂

Het manuscript ligt nu bij mijn redacteur, met trillende handen heb ik mijn kindje aan een ander gegeven. Loslaten Cynt, je kan het. Sindsdien ligt mijn MacBook wat verloren in de hoek. De afgelopen weken kroop ik na mijn werk meteen een paar uurtjes achter dat ding, zat ik heerlijk aan mijn verhaal te kleien. Ik voel me onrustig zonder. Het was zo lekker om te fantaseren over wat er anders en beter kon. Nu heb ik de stofzuiger maar gepakt na mijn werkdag. De liefste kreeg zowat een hartverknettering toen hij thuiskwam en ik met dat ding in mijn handen stond 🙂

Ik tel de dagen. Ik kan niet wachten op de feedback, en tegelijkertijd zie ik er als een berg tegenop.

Van alles wat ik ooit dacht te worden, maakt ‘schrijver zijn‘ geen onderdeel uit. Om dat te mogen zijn is een fantastisch avontuur.

Nooit meer gummen

Toen ik in de zorg ging werken was ik nog zo groen. Zeventien en een beetje moest je zijn om toegelaten te worden tot de opleiding en ik stond trappelend van ongeduld te wachten tot ik eindelijk oud genoeg zou zijn.

Praten over wat ik allemaal zag en meemaakte tijdens al die jaren zorgen deed ik niet, alles wat er aan ziek, dood en ellende voorbij kwam hield ik voor mezelf. Ik was niet gewend om mijn gevoelens te delen. Niet dat ik me er van bewust was, dat het binnenin ophoopte, want overstromen deed al dat gevoel nog lang niet.

Praten

Ruim vier jaar geleden begon ik te schrijven over mijn zorgervaringen. Na het posten van die allereerste verwijderde ik hem weer met dezelfde snelheid. De zenuwen gierden door mijn lijf toen ik uiteindelijk voldoende moed had verzameld om hem te laten staan. Voorzichtig leerde ik op die manier om mijn hart stukje bij beetje open te zetten.

En open te laten staan.

Nog steeds schrijf ik makkelijker dan dat ik praat over alles wat me bezighoud, alhoewel ik wel iets losser ben geworden in het delen van mijn emotie. Maar woorden die eenmaal zijn uitgesproken kan je nooit meer uitgummen. Door ze op te schrijven kan ik nadenken over wat ik bedoel.

Hoe ik het wil zeggen en wat precies.

Kan ik gummen tot het goed is.

Gevoelens aan het papier toevertrouwen is kwetsbaar. Kwetsbaarder misschien nog wel dan ze uitspreken. Want dan staan ze zwart op wit.

In de afgelopen jaren schreef ik een torenflat vol bewaarde emotie van me af. Stukje bij beetje, tussen de bedrijven door, en leerde mezelf ook hoe ik ze op moest schrijven. Durfde ik ze te delen op een plek waar ze niet meer uit te gummen zijn. Nooit meer. En zo gaf ik een blijvend podium, aan al die mooie mensen waar ik voor mocht zorgen.

Voor altijd, in dat prachtige boek

❤️

https://www.uitjeervaring.nl/zorgliefde.html

#zorgliefde #verpleegkundige

Laatste hand

Ik kreeg twee wonderschone dochters maar deze bevalling was vele malen zwaarder dan de geboortes van die twee. Maandenlang schrapte, schaafde en schreef ik, er ging helemaal niets vanzelf bij het maken van dit kindje. In tegenstelling tot die andere twee baby’s, daar heb ik maar weinig werk aan gehad tot het moment van hun geboorte 🙂

Ik verloor de afgelopen jaren de moed en het vertrouwen in mijn verhaal, meerdere malen zelfs, en nog steeds vind ik het bijzonder dat het me is gelukt. Dat er een verhaal ligt. En het staat, mijn boek, als een huis. Ze is volwassen geworden en ik ben er trots op. Heel erg trots. Het is weinig minder dan een wonder dat het voltooid is 🙂

Geboorte

Schrijven is iets wat je moet leren. Het is een kwestie van jezelf technieken aanleren, het teveel aan woorden schrappen, kleur aanbrengen en door het verhaal mengen. Ik dacht dat mijn manuscript al klaar was tot ik les ging nemen, toen realiseerde ik me pas hoeveel eraan schortte. Maar het is een fantastische achtbaan geweest om het te vervolmaken. Ik veranderde de titel, het begin en het einde. Schrapte mijn beginzin, nog eens, en nog eens.

Benieuwd of dat zo blijft, of ik steeds wil blijven schrappen.

Een verhaal is voor altijd in beweging. Ik ben vast nooit echt tevreden.

Vanmorgen legde ik de laatste hand aan mijn manuscript. En ineens woedt er een storm vanbinnen. Een storm van blijdschap en enthousiasme. Tevredenheid. Zelf ben ik blij met het resultaat. Nu is het afwachten en duimen wat de uitgever er van gaat vinden. Of het goed genoeg is.

Fingers crossed!

In de metro!

Af en toe stuur ik een column in naar de metro, en tot nu toe zijn ze stuk voor stuk geplaatst. Het is voor mij een hele belevenis om mezelf in de krant te zien, ook al is het alleen maar in de digitale versie.

Voor even krijgen mijn columns een podium en dat vind ik oprecht geweldig.

Vandaag kreeg ik een tip van een journalist, om een mediapagina te maken. Pff, dacht ik nog bij mezelf, een media pagina, dat is wel een tikkie hoog van de toren. En dat vind ik nog steeds hoor 🙂 Maar het is ook superleuk om ze allemaal nog even terug te zoeken.

Het waren er iets meer dan ik dacht, en een aantal was ik inmiddels vergeten. Ik zou hier en daar wel wat weg willen gummen, zelf vind ik dat ik inmiddels betere stukken heb geschreven. Het zij zo. Dat is altijd het probleem als ik er zelf geen controle meer over heb, na een poosje moeten al die dingen gewoon herzien worden 🙂 Herschreven.

Afgelopen week stuurde ik er weer eentje in. Mijn column over onverdraagzaamheid, en die ligt me na aan het hart. Het is fijn dat hij publiekelijk in de media is verschenen. Als leest maar één iemand mijn woorden en zet ik die persoon aan tot nadenken, om de volgende keer anders te handelen, dat zou mijn hart verwarmen. Echt. Want ik zie het steeds vaker om me heen gebeuren en het is hartverscheurend.

Intolerant gedrag tegen welhaast iedereen. Het is verdrietig dat zogenaamde vooruitgang overduidelijk achteruitgang is. We gaan er met zijn allen aan ten onder.

Persbericht ‘Zorgliefde’

PERSBERICHT
Kriskras door de werkervaringen van een zorgmedewerker

https://www.rodi.nl/heemskerk/300290/bundel-met-ervaringsverhalen-uit-de-zorg-zorgliefde-van-cynthia

Hartverwarmende verhalen uit de zorg

,,Mijn carrière in de gezondheidszorg glanst van verscheidenheid, en al die prachtige ervaringen vulden mijn hoofd. Mooi en warm, rijk en indrukwekkend. (…) Dus hopelijk vind je troost, herkenning of inspiratie in mijn verhalen, ik heb ze met veel liefde geschreven.’’

Fragment uit ‘Zorgliefde’

Nieuw verschenen bij ervarings- en uitgeefplatorm UitJeErvaring;

Zorgliefde van Cynthia Poen.

Auteur Cynthia Poen geeft met Zorgliefde een mooi en indringend beeld van de verschillende gebeurtenissen in haar jarenlange werkervaring binnen de zorgsector. Het boek bundelt de vele emotionele, ontroerende en soms schrijnende verhalen die haar ruim 35-jarige carrière typeren. Het geeft een intiem kijkje in wat werken in de zorg eigenlijk inhoud en wat het teweegbrengt in een mensenleven. Maar bovenal wat een prachtig vak het eigenlijk is.

Cynthia Poen zegt hier zelf over: ,,Ik was nog maar een guppie toen ik in 1985 in de gezondheidszorg ging werken en eigenlijk had ik geen idee waar ik precies voor koos. Inmiddels ben ik zesendertig jaar verder en werk ik nog steeds met veel plezier in de gezondheidszorg. Dat ‘zorgen voor’ past bij me, ook 6jdens alle moeilijke momenten, misschien zelfs wel juist dankzij al die moeilijke momenten. Elke nieuwe ervaring was bijzonder en ze hebben me prachtige lessen geleerd. Lessen die voor mij van onschatbare waarde zijn. Over een aantal van die dappere en bijzondere mensen die ik tegen kwam schreef ik een verhaal, en uit al die verhalen is deze bundel geboren. Ze zijn allen waargebeurd en zo waarheidsgetrouw mogelijk opgeschreven. Echt en puur, vanuit een recent heden of ver verleden.’’

Zorgliefde is vanaf nu verkrijgbaar via onder andere mijnbestseller.nl, online webshops en de bekende boekhandels.

PAPERBACK | ISBN 9789403652115 | 174 PAGINA’S | € 15.00

Via mij bestellen? Leuk! https://www.uitjeervaring.nl/zorgliefde.html

Financieel onafhankelijk

Er zijn dagen dat ik ’s morgens naar mijn werk moet, maar eigenlijk niets liever zou willen dan een beetje tutten in huis. Dan heb ik tijdens dat opstaan al zo’n heerlijk relaxed ‘ik blijf vandaag binnen’ gevoel. En dan baal ik oprecht dat ik weer van alles moet. Dat duurt meestal een minuut of vijf, want ik ben dol op mijn werk. Maar het is vaak wel een teken dat ik ergens wat vrije uren in moet plannen.

De kranten staan momenteel vol met discussies over die voltijdbonus en moeders die meer moeten gaan werken. Ik heb zelf altijd een baan ‘buiten de deur’ gehad, ook toen onze kinderen klein waren. Dat is het grote voordeel van die onregelmatige diensten, wij hadden nooit oppas nodig. Werken was bij ons dus nooit gedoe met wegbrengen naar de oppas, wie kan welke dag wat en wie neemt deze keer vrij omdat een van de kinderen ziek is. Een van ons tweetjes was altijd thuis.

salaris

Ik vind en vond mijn eigen financiële onafhankelijkheid belangrijk. Om dat eigen salaris te verdienen, zonder op mijn echtgenoot te hoeven leunen. Mijn beroepsleven is net zo belangrijk als die van hem. Ik had ook ergens voor geleerd en daar wilde ik mee verder, die kinderen kregen we tenslotte ook samen. Dat ‘op eigen benen staan’ past bij me, het is wie ik ben. Daarbij zag ik het al veel te vaak mis gaan, bij stellen die uit elkaar gingen waarbij de thuisblijver met lege handen achterbleef.

Het is niet voor iedereen weggelegd, dat weet ik heus. Maar ik heb er voor gevochten, voor die eigenheid, om vooral ‘ik’ te zijn. Ik leun niet graag, nergens voor, en zeker niet voor geld. Als je iets wil moet je zelf zorgen dat het binnen je bereik komt. Dat lukt niet door je hand op te houden en ook niet door het door een ander te laten verdienen.

Dat die carrière niet vanzelf ontstond is logisch, dat heeft bloed zweet en tranen gekost. En er waren dagen zat waarop ik het allemaal even niet meer zag zitten. Weken achtereen soms. Maar ik ben oprecht dol op de baan die ik nu vervul, blij met de ontwikkeling die ik doormaakte en razend trots op alles wat ik bereikt heb.

En er is echt nog plenty tijd over om van mijn leven te genieten.

Zondagochtend

Het is nog vroeg als ik de deur uitstap. Het zonnetje is bleek, zoals altijd in de herfst, en de wind laat mijn lange blonde lokken om mijn hoofd waaien. Ik ben dol op dit weer. Ik laat de wind me omringen en omhelzen, het is als gezelschap op een stille ochtend zoals deze.

Mijn favoriete lijstje zingt me toe, sommige nummers zijn voor eeuwig zalig en nooit saai. Onderweg kijk ik uitgebreid om me heen, ook al kan ik deze weg wel dromen. Sommige uitzichten vervelen niet. Nooit. Net als fijne muziek en mijn favoriete snoepje, dat verveeld ook nooit 🙂

Terwijl ik die laatste hoek omsla weet ik al wat ik aan ga treffen. Het slaapkamerraam staat al wijd open, en aan de eettafel achter in de woonkamer zie ik twee mensen zitten. Als ik door de poort de achtertuin in stap kijkt een van de twee op. Mijn vader grijnst en steekt zijn hand op, mijn moeder blijft onverstoorbaar haar kruiswoordpuzzel maken.

Heel vaak al stapte ik hun tuin in op zondagochtend, en al heel vaak zag ik dit tafereel dan voor me. Ontelbare keren. Vandaag voel ik een steek van binnen, omdat ik weet dat dit beeld ooit zal veranderen. Het beangstigd me. Ook al zijn ze er zelf heel realistisch in, ze voelen heus ook zelf dat die ouderdom hun omringd.

Foto

Ik discussier met mijn vader over de politiek en het wereldnieuws, vertel hun over de belevenissen van afgelopen week uit ons leven en uit die van de mensen om ons heen. Mijn vader ziet op tegen de winter, het vele donker. Lange dagen en minder buiten kunnen zijn. Samen fietsen ze heel Noord-Holland in de rondte maar mijn vader kan ook uren wandelen in zijn uppie, net zoals ik dat graag doe. We hebben het over Frankrijk, en ze genieten. Zoveel herinneringen worden opnieuw beleefd door er samen over te praten.

Na een paar uur neem ik weer afscheid, zij vervolgen hun zondagochtend. Samen. Ik wandel weer terug naar huis. Het is reterijk, die twee samen aan de achtertafel van hun huis, en in gedachte maak ik een foto. Ik hoop nog heel lang mentale foto’s te kunnen nemen van die twee.

Teleurstelling

Het is prachtig om overwinningen te delen en dat doe ik dan ook vol enthousiasme. Toch zit het me geregeld tegen. Maar toen ik de stukjes over mijn tegenslag weer eens terug las, bleek ik toch voornamelijk oude teleurstellingen verpakt in een ’en daarna stond ik weer op’ jasje te delen.

Die zijn minder erg als je eindigt met die positieve noot 🙂

Ooit worstelde ik me door akelige reorganisaties, ik kreeg nooit iets in mijn schoot geworpen en heb vaak moeten vechten voor wat ik wilde. Opgeven heb ik nooit goed gekund. Ook als stoppen veel beter voor me was bleef ik toch hardnekkig doorzetten. Mijn hart werd meermaals gebroken. Door liefdes die niet van mij hielden of doordat ik mijn vertrouwen schonk aan hen die het niet verdienden. Ik ben te vaak vergevingsgezind geweest. Sommige lessen leer ik maar moeizaam, ik ben zachter dan goed voor me is.

En dan die recente teleurstelling. Eentje die me na aan het hart ligt.

Ik stuurde mijn boek naar #nbdbiblion. Selfpubber zijn betekend ‘zelf je boek aan de man brengen’. En ik kreeg een absolute afwijzing.

‘We nemen uw boek niet in behandeling, we verwachten dat er geen interesse voor is’

Het voelde als een persoonlijke tik op de vingers en die deed zeer.

Wat had ik verwacht? Een rode loper? Maar dat ze hem niet eens wilden lezen deed echt pijn. Het voelde als een ‘je bent niet goed genoeg’. Mijn onzekerheid was ineens weer skyhigh, mijn droom aan gruzels. Die droom van mij om in de bieb te liggen. Gelezen te worden.

Goed genoeg

We krijgen allemaal te maken met de zorg, of we willen of niet.

De zorg voor jezelf als het even niet goed lukt, de #zorg voor je ouders die op leeftijd raken of die buurman met #dementie waar je naar om kijkt. Voor een kwetsbaar #kind waar je midden in de nacht van wakker ligt.

Ik hoopte zo dat mijn verhalen anderen zouden mogen inspireren. Dat mijn stukjes meerdere mensen troost mochten bieden of iets van houvast. Veel meer mensen. Maar ik moet ook realistisch zijn.

Die lange adem moest ik opnieuw zoeken. Want jezelf verkopen, ik vind er oprecht geen fluit aan 🙂 `Het is keihard werken. En natuurlijk wil niet iedereen mijn boek lezen. Vanzelfsprekend niet. Ik ben gewoon verwend door alle prachtige recensies die ik al mocht ontvangen. Verwend doordat heel veel wel lukte de afgelopen maanden. Ontzettend veel.

Dus liet ik mezelf teleurgesteld zijn.

Na een paar minuten kreeg ik nog een mail. Echt. Van een dame waar ik mooie lessen van mocht leren, toen het een paar jaar geleden niet zo lekker met mij ging. Zij mailde me over mijn bundel.

‘Leuk dat je het schrijven door gezet hebt, je hebt er echt aanleg voor’

Hoe bijzonder was dat, precies op dat moment. Geen toeval toch?

Voor mij was het een boodschap. Een reminder aan die enorme weg die ik heb afgelegd, en hoeveel ik al heb overwonnen. Ik heb de afgelopen jaren een nieuwe versie van mezelf gecreëerd.

Het is ook al prachtig om één iemand te raken, dat hoeven er echt geen honderd te zijn om tevredenheid te voelen over wat je doet.

Eén tegelijk is mooi zat.

Dank aan het universum, voor alle prachtige lessen die het me steeds weer leert 😉

Onverdraagzaamheid

Je hoeft iets niet te begrijpen of zelf te voelen om het te accepteren. Gister las ik een artikel in de krant over transgenders en het gebrek aan begrip voor deze specifieke groep. Hoe is het mogelijk dat er mensen zijn die dat afkeuren, denk ik dan. Jij staat niet in hun schoenen, wat weet jij nou. En zo denk ik over alles waar ik zelf geen weet van heb. En ja, soms trek ik ook mijn wenkbrauwen van verbazing op als ik heel eerlijk ben. Maar ik sta niet in hun schoenen.

Zolang je een ander geen schade berokkend, want dat is mijn enige voorwaarde, is het mij ruig.

Waarom wil je je haar pimpelpaars verven, twintig piercings nemen of die ene geliefde kiezen. Omdat het jou het beste past, lekker zelf weten dus. Hoe saai zou de wereld eruitzien zonder hen allemaal. De excentrieke, andersdenkenden en bijzondere paradijsvogels op deze wereld hebben ongetwijfeld ook wel iets te vinden van mijn doorsnee huis-tuin en keukenleven. En mijn huis-tuin en keuken uiterlijk. Als we dan toch aan een stukje omdenken gaan doen. Mijn leven moet absoluut slaapverwekkend zijn vanuit hun perspectief.

Criminaliteit

Maar daar vinden ze niks van, ze laten mij ook zijn wie ik ben.

Ik zei het al eerder en dat blijf ik doen, ook al is het een minuscule druppel op een enorme gloeiende plaat. Elk mens heeft het recht te doen wat hij zelf wil, zolang een ander daar geen hinder van ondervind. Laten we intolerant zijn tegenover criminaliteit, vervuilend tuig en oplichters die het op de kwetsbaren onder ons hebben voorzien. Sexisten en vrouwengraaiers. De dieven en de vernielers. Maar laten we vooral iedereen die zich door de worstelingen van het dagelijks leven heen proberen te vechten, omdat ze wellicht niet aan het ‘algemeen geaccepteerde beeld’ voldoen, lekker met rust laten.

Die hebben het tenslotte al zwaar genoeg

Puurheid

Dat prutteltje van hiernaast stond te stralen voor het raam toen wij van vakantie thuis kwamen. Zelden was mijn thuiskomst zo warm, en de knuffel die ik van haar kreeg voelde ongekend rijk. En ook al was het eigenlijk bedtijd, ze moest even met buuffie mee. Wrijvend in haar slaapoogjes keek ze tevreden om zich heen. Eindelijk weer met de auto’s van buuffie spelen, bloemmies op appels stapelen en druifjes gedag zeggen. Buuffie was weer thuis, zoals het hoorde 😉

Tijdens onze vakantie kreeg ik van haar mam een filmpje terwijl ze voor onze voordeur stond, op haar buuffie te wachten tot die de deur open zou doen. Meer dan eens. En dus stuurde haar buuf een filmpje terug( nou ja twee) om haar te vertellen dat ik op vakantie ben. En dat ze weer fijn mag komen spelen als ik terug ben. Haar reactie op mijn filmpjes was hartververwarmend. Dat prutteltje en ik, we zijn dol op elkaar. Haar puurheid is wonderschoon.

Met enige regelmaat krijgen we ook bezoek van ons overbuurmeisje. Met een lieve tekening of het laatste nieuws 🙂 Deze keer kwam ze langs omdat de perenboom nogal vol was, en deze gezelligerd besloot wat van die peren uit te gaan delen. En wij waren de bofkonten die er een paar van haar kregen. Al kwebbelend liep ze bij ons naar binnen. Buurman zette de fruitschaal een niveautje lager zodat ze die zelf kon vullen en onderwijl werden we op de hoogte gesteld van andere belangrijke zaken.

Kindjes

‘Ik laat je weten hoe ze smaakten als ze op zijn goed’? zeg ik. Met een serieuze knik antwoord ze dat ik altijd bij haar aan mag bellen.’Behalve op maandag en dinsdag buurvrouw Cynthia’, zegt ze ernstig, onderwijl met haar handje draaiend, op die dagen was het namelijk twijfelachtig hoe laat ze thuis zou zijn. ‘En op vrijdagmiddag is het ook lastig, want dan heb ik zwemles’. We kletsen nog even en ik smelt onderwijl volledig door het gekwebbel van deze wijsneus.

De afgelopen tien jaar verjongde het buurtje waar wij wonen, ladingen kindjes werden er geboren en wij mogen die kindjes allemaal zien opgroeien. Het is een ongekend genoegen. Ook voor dat jonge spul hoop ik. Ze weten dat ze bij deze buuf mogen belletje lellen( en wegrennen ho maar want van deze buuf valt er nog weleens een snoepje hun kant op) Ze komen met loten van hun sportvereniging langs en inmiddels wordt er driftig gezwaaid als we elkaar in het wild ergens tegenkomen. Het is genieten 2.0

Een paar dagen na onze thuiskomt zit dat prutteltje van hiernaast knus in de kromming van mijn arm genesteld terwijl ze het cadeautje uitpakt dat deze buuf voor haar mee nam. Kirrend oh’s en ah’s slakend, het is zoeter dan zoet. Ik help haar met uitpakken en stralend kijkt ze naar me. Stiekem was de verpakking al prachtig genoeg, met die gouden krullen erop, die vond ze bijna nog mooier dan het cadeautje zelf 🙂

Met een stralende glimlach neemt ze afscheid, haar nieuwe tas stevig in haar handjes geklemd. Ik krijg een dikke plakzoen, als toetje toe. Mijn hart gloeit van zoveel lievigheid.