Schrijfwerk - Pagina 23 van 72

Puurheid

Dat prutteltje van hiernaast stond te stralen voor het raam toen wij van vakantie thuis kwamen. Zelden was mijn thuiskomst zo warm, en de knuffel die ik van haar kreeg voelde ongekend rijk. En ook al was het eigenlijk bedtijd, ze moest even met buuffie mee. Wrijvend in haar slaapoogjes keek ze tevreden om zich heen. Eindelijk weer met de auto’s van buuffie spelen, bloemmies op appels stapelen en druifjes gedag zeggen. Buuffie was weer thuis, zoals het hoorde 😉

Tijdens onze vakantie kreeg ik van haar mam een filmpje terwijl ze voor onze voordeur stond, op haar buuffie te wachten tot die de deur open zou doen. Meer dan eens. En dus stuurde haar buuf een filmpje terug( nou ja twee) om haar te vertellen dat ik op vakantie ben. En dat ze weer fijn mag komen spelen als ik terug ben. Haar reactie op mijn filmpjes was hartververwarmend. Dat prutteltje en ik, we zijn dol op elkaar. Haar puurheid is wonderschoon.

Met enige regelmaat krijgen we ook bezoek van ons overbuurmeisje. Met een lieve tekening of het laatste nieuws 🙂 Deze keer kwam ze langs omdat de perenboom nogal vol was, en deze gezelligerd besloot wat van die peren uit te gaan delen. En wij waren de bofkonten die er een paar van haar kregen. Al kwebbelend liep ze bij ons naar binnen. Buurman zette de fruitschaal een niveautje lager zodat ze die zelf kon vullen en onderwijl werden we op de hoogte gesteld van andere belangrijke zaken.

Kindjes

‘Ik laat je weten hoe ze smaakten als ze op zijn goed’? zeg ik. Met een serieuze knik antwoord ze dat ik altijd bij haar aan mag bellen.’Behalve op maandag en dinsdag buurvrouw Cynthia’, zegt ze ernstig, onderwijl met haar handje draaiend, op die dagen was het namelijk twijfelachtig hoe laat ze thuis zou zijn. ‘En op vrijdagmiddag is het ook lastig, want dan heb ik zwemles’. We kletsen nog even en ik smelt onderwijl volledig door het gekwebbel van deze wijsneus.

De afgelopen tien jaar verjongde het buurtje waar wij wonen, ladingen kindjes werden er geboren en wij mogen die kindjes allemaal zien opgroeien. Het is een ongekend genoegen. Ook voor dat jonge spul hoop ik. Ze weten dat ze bij deze buuf mogen belletje lellen( en wegrennen ho maar want van deze buuf valt er nog weleens een snoepje hun kant op) Ze komen met loten van hun sportvereniging langs en inmiddels wordt er driftig gezwaaid als we elkaar in het wild ergens tegenkomen. Het is genieten 2.0

Een paar dagen na onze thuiskomt zit dat prutteltje van hiernaast knus in de kromming van mijn arm genesteld terwijl ze het cadeautje uitpakt dat deze buuf voor haar mee nam. Kirrend oh’s en ah’s slakend, het is zoeter dan zoet. Ik help haar met uitpakken en stralend kijkt ze naar me. Stiekem was de verpakking al prachtig genoeg, met die gouden krullen erop, die vond ze bijna nog mooier dan het cadeautje zelf 🙂

Met een stralende glimlach neemt ze afscheid, haar nieuwe tas stevig in haar handjes geklemd. Ik krijg een dikke plakzoen, als toetje toe. Mijn hart gloeit van zoveel lievigheid.

Het laatste stukje

‘Hij is een stijfkop’, zegt zijn dochter, intens gesnik onderbreekt met enige regelmaat haar hartstochtelijke betoog. Zij zorgde voor hem, in haar uppie. Steeds een beetje meer, naarmate de jaren vorderde. Een vreemde in zijn huis accepteerde hij niet.

Dus hielp ze hem met het huishouden, zorgde voor warme maaltijden en al het dagelijkse. De financiën volgden en als laatste de ondersteuning bij zijn persoonlijk zorg. En hij bleef vechten, voor elk stukje dat hij nog zelf kon blijven doen. Die teugels loslaten was hem onmogelijk.

‘Hulp vragen, hij kan het niet, snikt zijn dochter.`En nu hij eindelijk wel hulp kan accepteren, had ik meer dan wat ook gehoopt dat er een plekje voor hem is’. Het blijft pijnlijk, als je graag wil helpen en het lukt niet. Maar er was niks beschikbaar, de huidige beddendruk maakte direct opnemen onmogelijk.

Ik bel ook even met zijn huisarts. Die geeft me zijn privé nummer en drukt me op het hart dat ik hem ’ten alle tijden mag bellen’. Ik bel wie ik kan, gooi lijntjes uit en hengel me een slag in de rondte. Ik informeer de huisarts over mijn vorderingen, of eigenlijk het gebrek eraan. Opgeven wil ik niet.

Huisarts

Een paar dagen later bel ik zijn huisarts weer, op zijn privé nummer. Hij is blij met mijn telefoontje, ook al bel ik hem op zijn vrije dag. ‘Ik wilde je zelf al even bellen gister. Juist omdat ik het gevoel had dat je net zo begaan was met de situatie als dat ik dat ben’. Het is fijn, om samen te praten over de zorg voor deze meneer. Hij heeft hart voor zijn werk en voor zijn patiënten.

Ik vraag of hij even tijd heeft. Ik moet grijnzen om zijn antwoord. Hij staat in de rij bij Lowlands dus ‘barst maar los’. Ik vertel hem dat ik toch een plekje heb gevonden. Dichtbij het huis van meneer, en dus dicht bij zijn dochter. Waar hij kan wonen tijdens dat laatste stukje van zijn leven. Een plek waar hij omringd wordt door warme zorg. De zorg die hij zo hartstochtelijk buiten de deur wilde houden maar waar hij nu meer dan ooit behoefte aan heeft. Hij reageert opgetogen op mijn nieuws.

Terwijl de huisarts en ik afscheid nemen weet ik weer waarom ik de mooiste baan van de wereld heb. Omdat ik iets kan doen voor iemand, iets echts, tijdens dat hele kwetsbare moment in een mensenleven. En dat is prachtig.

Al mijn verhalen werden gebundeld tot een hartverwarmend liefdevol boek. https://www.uitjeervaring.nl/zorgliefde.html

Stil staan

Nog maar pas geleden verloor iemand uit mijn dagelijks leven twee mensen die hem heel dierbaar waren. Binnen een paar weken. Je kan er niet bij met je gedachten, hoe heftig dat verlies moet zijn. Diep en intens, een allesverslindend verdriet. Hoe sta je elke dag op, zorg je voor jezelf terwijl je volgens mij niets anders wil dan je verstoppen onder die veilige dekens om je verdriet de ruimte te geven.

Ik kan me godzijdank niet voorstellen hoe dat moet zijn maar mijn hart verkrampt bij de gedachte.

Hoe surreëel moet het zijn als je de volgende dag wakker wordt en het blijkt dat de wereld gewoon doordraait. Terwijl de jouwe met een schok stilstaat. Dat je eigenlijk niets anders wil dan de tijd terugdraaien. Hoe bruut en rauw is dat dagelijks bestaan geworden.

Onnozele televisieseries, geroddel in de supermarkt en getrut over de politiek of het weer. Dat alles is er nog gewoon terwijl het liefste wat je had van je is weggenomen. In een vingerknip uit het leven gerukt.

Ik voel die wanhoop van dat nooit meer, het hartverscheurende van die definitieve stilte, bijna onder mijn vingertoppen.

Elke dag sta ik daarom even stil, tijdens de eenzaamheid van mijn vroege ochtend. Terwijl de zon weer wakker wordt en haar stralen vol overgave laat zien, of terwijl ik in de stromende regen gelukkig loop te zijn. Omdat er niks is wat ik aan dat verdriet kan doen, laat ik mijn wereld een kort moment ook even stilstaan.

Uit respect voor dat onmogelijke verlies.

Hipperdepip

Lifecoaches en influencers schieten als paddestoelen uit de grond, in allerlei soorten en maten. Ik vind het soms bizar hoe snel de wereld veranderd. Wat die influencers betreft: ik krijg van het woord alleen al vlekken in mijn nek. Dat het tegenwoordig een trend is geloof ik best, maar ik vind het poppenkast. Noem me ouderwets en truttig. Kom maar op, liever ouderwets en truttig dan. Ik hang de vlag ervoor uit!

Wat de coaches betreft: dat is ook een stijgende groep, en je hebt ze voor alles tegenwoordig. In mijn beleving verdwijnen de echt goede coaches in een ondoordringbaar bos van algemeenheid, de benaming coach wordt veel te breed gebruikt. Lifecoaches, ‘ik zet je in je kracht’ coaches, ‘kom ga mee naar buiten’ coaches. Hoe komt het dat we blijkbaar allemaal een coach nodig hebben in het leven?

Komt het door de maatschappij die zo enorm veranderd? Aaien en paaien? Of staan we tegenwoordig te ongeduldig in het leven en moeten gevoelens van ongeluk of verdriet ‘weggecoacht’ worden?

Wie het weet mag het zeggen, graag zelfs, want ik ben oprecht nieuwsgierig.

Influencers

IIk vermoed dat we veelal verblind worden door het schijnbare succes van ongeveer iedereen, dat straalt en praalt zich te pletter op alle socials. Dus gaan we op zoek naar het ultieme en vergeten we waar het ware geluk ligt. Zo ervaar ik het tenminste. En er is geen influenceer die daar invloed op heeft 🙂

Voor de meeste zaken vertrouw ik op mijn eigen nuchtere oordeel en innerlijke kompas, of ik praat met de mensen om me heen. Speur ik naar lessen die mij passen, op mijn eigen tempo en wanneer ik er ruimte voor voel.

Maar ik ben in de basis eigenlijk razend tevreden.

Ik las er gister nog een post over van een jonge vent. ‘Waarom verlangen we altijd naar meer, stond hij te verkondigen,’dat moest stoppen’. In de kopregel van zijn profiel stond: Ik help je makkelijk aan meer leads en meer klanten. Tsja, dan vind ik de rest van je post populistisch geneuzel want ondertussen predik je dat het om steeds meer gaat en hoe onnodig dat is. Nogal een tegenstelling met je profieltekst. Gebakken lucht en toneelstukjes. Of ik snap de wereld niet meer, dat kan ook 🙂

Voor mij zit geluk in korte momenten. En genieten van wat er is. We ervaren allemaal verdriet en tegenslag. Echt. Blij zijn met wat je leven vult is, naast mazzel hebben, ook een kwestie van hoe je in elkaar steekt en waar je genoegen mee neemt.

En daar helpt echt geen dikbetaalde ‘#influencer’ bij!

Geheimpje

Tijdens onze reizen kampeerden we op hele bijzondere plekken. Soms noodgedwongen op een vijsterrenresort( niks voor mij), soms in de appelboomgaard in iemands achtertuin( ja echt!)

Op de momenten dat we wanhopig werden en echt niks dachten te vinden was daar altijd wel weer een fijne plek. En heel eerlijk, als de paniek hoog is voelt een echte vondst nog vele malen leuker. Als we ergens door een verlaten landschap rijden en ineens pareltje vinden zit ik oprecht te tippen in mijn stoel.

Vanzelfsprekend helpt het weer mee qua beleving van die kampeerplek, maar een hartelijk welkom en een beetje behulpzaamheid scoort bij mij direct extra punten. Soms stonden we op een municipal met oogstrelend uitzicht fijner dan bij een vijfsterrenkampeerfabriek. De toon maakt de muziek en dat veranderd eigenlijk nooit.

Vanmorgen verlieten we dat fijne plekje in de Ardèche. Ik wordt er altijd wat weemoedig van, om het weer achter me te laten. Toch is naar huis gaan echt geen straf en deze keer besloten we er nog een toeristische route aan vast te knopen. Als cadeautje voor onszelf.

Schoonheid

Uur na uur reden we binnendoor, genoten we van alles wat zo prachtig is aan Frankrijk. Weidse uitzichten, romantische boerderijen en zoete dorpjes. Ik zat te smelten in mijn stoel en was spontaan een huis aan het uitzoeken. Natuurlijk weer op slag verliefd 🙂 We doen het niet hoor maar ervan dromen is altijd zo fijn.

In de Morvan vonden we aan het eind van de middag weer een absolute schoonheid. Een hele kleinschalige camping maar met alles wat wij zoeken 😉 Rust, groen en een plek om te plompen als het heet is. Hij puilt werkelijk uit van de charme deze. Een paar keer per week kan je hier zelfs uit eten, wij hebben onze laatste avond absoluut gesmikkeld. De camping is zelfs zo leuk dat ik met onze kampeerbuurman afsprak om hem lekker met niemand te delen. Deze parel houden we fijn geheim.

We blijven hier nog een extra nachtje, in dit ‘petit paradis’. Nog een nachtje langer van dat hele fijne Frankrijk genieten. A bientôt!

Japie, reïncarnated

Voor iedereen die weleens met mij meeleest kent mijn gevecht met sprinkhanen in Frankrijk. Er is zelfs weleens geopperd dat die sprinkhanen een collectief brein hebben en elkaar inseinen om mij het leven zuur te maken. Hoe het ook zij: ik dacht het oprecht afgerond te hebben. De waarheid is echter huiveringwekkender.

Momenteel zijn we weer op ons favoriete plekje in Frankrijk. De zon schijnt, we zwemmen wat en doen eens een tukje in de schaduw. Niks moet, alles mag. En het barst hier spontaan van de braam sprinkhanen. We komen hier al jaren en het is de eerste keer dat ik ze tegen het vege lijf loop. Ze zijn groot, bruin en geniepig.

We vinden ze vroeg in de ochtend op onze ‘peddelluchtbedjes’, midden op de tafel en de liefste vond een geplette onder de handdoek in zijn stoel ( oprecht sorry!) Liefdevol verdrijven we ze naar waar ze horen, ver buiten ons franse kampementje 🙂

Kruipen

Gister voelde de liefste iets over zijn rug lopen middenin de nacht. ‘Ik was het echt niet’ zei ik onschuldig met mijn wimpers knipperend. We onderwierpen ons bed vervolgens aan een minutieus onderzoek, beelden van James Bond-achtige vogelspinnen terroriseerden mijn netvlies. Niets gevonden, vanzelfsprekend niet.

Vannacht kroop ik heerlijk knus onder mijn dekbedje. Het koelt ’s nachts goed af dus ik kon fijn diep wegduiken. Mijn eerste slaaproes had me bijna te pakken toen ik iets over mijn voeten voelde kruipen. Met een gil schoot ik overeind, sloeg de dekens open en knipte het licht aan. Op de rand van mijn voeteind zat hij heel relaxed te zijn. Hij knipoogde zelfs brutaal naar me alsof hij zeggen wilde: Honey, i’m back!

Die hele familie sprinkhaan heeft gewoon de pik op mij.

Met een ferme zwaai gooide de liefste hem van mijn voeteneind. ‘Opzouten Japie, er is geen plek voor jou in deze herberg’. De rest van de nacht heb ik bijzonder weinig geslapen, ik voelde overal Japie’s kriebelen 😉 Muggen die boven je hoofd zoemen als je wil slapen, ineens vind ik ze zo beroerd nog niet.

Vakantiegevoel

Vakantie is voor mij niets moeten, ik laat me graag verrassen door wat de dag brengt. En soms brengt ie niks, en dat is prima. Ik zwem wat, doe eens een tukkie en laat mijn dagelijkse tempo vertragen. De liefste en ik smeden nieuwe plannetjes, bespreken onze financiële situatie en stemmen onze golflengtes weer op elkaar af. We lachen, kletsen en genieten van elkaar. Af en toe zoeken we een dorpje op en wandelen we langs de meanderende straatjes vol met dat echte franse.

Ik ben er verliefd op geworden, de afgelopen jaren, op Frankrijk.

Tijdens deze vakantie keek ik ook achterom. Op mijn boek ‘Zorgliefde‘ die in mei van dit jaar uitkwam, op dat eigen bedrijf dat ik startte en die ik ‘Caat Kordaat’ noemde en op alles wat er nog staat te gebeuren. Mijn tweede boek ziet binnenkort het levenslicht en ik ben nu nog druk aan het herschrijven (razend spannend)

Vertragen

Naast mijn andere opdrachtgevers ben ik sinds deze maand ook vaste columnist geworden voor Carend en in oktober mag ik meeschrijven aan een verpleegkundige leerlijn. Mijn schrijvershobby begint lichtelijk uit de bocht te vliegen.

Maar het geeft ladingen energie. Zolang ik alles kan blijven combineren met mijn baan ga ik er vol voor. Een jaar geleden had ik niet gedacht dat ik hier nu zou staan, op dit punt, en ik ben oprecht dankbaar voor alles wat er op mijn pad is gekomen. Natuurlijk heb ik er zelf hard voor gewerkt maar dat is geen garantie, niet alles lukt omdat je er toevallig hard voor werkt.

Met mijn voetjes heerlijk koel in de rivier de Ardèche en met die zuidelijke zon nog vol op mijn bol geniet ik van een week ‘even helemaal niets’.

Koos

Zorgen voor iemand van je eigen leeftijd confronteert dubbel, en ik krijg er altijd kippenvel van. Zeker als diegene een stempel als inoperabel en uitbehandeld heeft gekregen. Koos woonde in een minuscuul bovenhuisje, met een krakende smalle trap en een piepklein balkonnetje. Maar deze plek omvatte alles waar hij hartstochtelijk om gaf en alleen hier wilde hij sterven.

Ik kan me onze eerste kennismaking nog goed herinneren. Koos en ik bleken een aantal gemeenschappelijke kennissen te hebben, zoals dat vaak gaat in een dorp bij leeftijdsgenoten. De rest van onze levens lagen echter mijlenver uit elkaar. Ik was in de bloei van mijn leven, hij was de zijne aan het afronden. Hij leek zelfs niet eens meer op de foto’s die een jaar eerder van hem waren genomen. 48 jaar en zijn einde was in zicht.

Steeds als ik als ik hem vroeg naar de pijn die hij voelde, ontweek hij mijn blik. ‘Het gaat nog best’ was zijn standaard antwoord. Hij moet vreselijke pijnen hebben gehad. Tijdens een avonddienst, toen ik hem wederom diezelfde vraag stelde, begon hij te huilen. Koos was bang. Niet voor zijn naderende dood, daar was hij klaar voor zei hij, maar hij was bang dat hij niet lang genoeg zou leven om het voor zijn vriendin goed te kunnen regelen. Ze hadden elkaar pas op latere leeftijd leren kennen, waren niet getrouwd en zij had op dat moment geen baan. Zodra hij was overleden zou er financieel een gat vallen en kon zij het niet meer rondbreien.

Naast rouwen over zijn dood zou ze nog veel meer ellende op haar bord krijgen.

Dus worstelde hij zich door zijn dagen en verbeet hij de pijn, in de hoop dat er de volgende dag een oplossing voor dat dilemma zou zijn.

Hij hield zich vast aan het leven voor zijn geliefde.

Leven

Met zijn hand in de mijne liet ik hem praten en alle wanhoop stroomde tevoorschijn. Ik probeerde mee te denken en hoopte oprecht dat de ideeën en hulplijnen die ik opperde het verschil konden maken. Het brak mijn hart dat hij zoveel bijkomende stress ervaarde tijdens dat laatste stukje leven. Het deed me meer dan ooit beseffen dat het oneerlijk verdeeld is in de wereld.

Als door een wonder vond zijn meisje nog diezelfde week een nieuwe baan en kon hij eindelijk toestemming geven voor de pijnbestrijding. Hij vroeg aan mij of ik langs wilde komen om het op te starten. Natuurlijk wilde ik dat. Ik zag met eigen ogen de enorme verlichting die het hem gaf op zijn gezicht. Eindelijk kon hij zich overgeven aan het loslaten van zijn leven, hij had zijn gestelde doel bereikt. Amper twee dagen later overleed hij, in zijn eigen dierbare huisje.

Lieve Koos, wat vond ik jou een machtig mooi mens.

Over veel van die lieverds waar ik voor zorgde schreef ik, en al die schrijfsels goot ik in een prachtig boek. https://www.uitjeervaring.nl/zorgliefde.html

Nieuwe ontdekking

Frankrijk kent een ongekende hoeveelheid campings, en om daar de fijnste plekjes tussenuit te filteren is een bezigheid die ik maanden vol zou kunnen houden. Helaas heb ik niet zoveel vrije dagen 😉

Afgelopen zaterdag reden we dat mooie Frankrijk weer in, terwijl we gevoelsmatig nog maar kort in de auto zaten. Ik gok dat het komt omdat mijn hoofd nog zo heerlijk na gonste van die fijne kermis die ik net achter de rug had. Rond een uur of twee wilden we eigenlijk wel stoppen, we hadden inmiddels meer dan genoeg tijd in die auto gezeten. En dan is het hoog tijd voor ‘Chef de Fourrage’ ( c’est moi) om weer een leuke overnachtingsplek te vinden.

Ik googelde lukraak wat naar campings in de directe omgeving, las wat reviews en vertrouwde op mijn onderbuikgevoel. Bij deze camping voelde het allemaal goed. Ondanks een aantal negatieve commentaren op het internet. Maar zij mopperden over zaken die ik niet belangrijk vind dus ik gokte dat het wel goed zou komen.

Plaatje

Persoonlijk vind ik de camping een plaatje.

Prachtige oude imposante bomen stonden verspreid over knusse veldjes, de plekken waren ruim en het zag er overal verzorgd uit. Het chateau raakt van binnen wellicht hier en daar wat in verval maar dat geeft ook charme. Alle gebouwen eromheen ademden sfeer en ambiance, en als je kampeert is het altijd lekker om naar iets moois te kijken.

Er is een winkel, een bar, en er zijn meerdere zwembaden op deze camping. Het sanitair was prima in orde en er is voor kleintjes wat te spelen. Je loopt zo de velden vol goudgele maiskolven in, langs meanderende straatjes van het nabije minuscule dorpje of even naar de sâone. Wat mij betreft scoort deze camping een dikke, vette voldoende. De volgende ochtend gingen wij weer fijn verder met onze franse ontdekkingstocht, gelukkig hebben we de foto’s nog 🙂

Bonnefooi

Op de bonnefooi reizen heeft me de afgelopen jaren ladingen aan mooiigheid opgeleverd, een enkele uitzondering daargelaten. Gelukkig ben ik snel tevreden. Mijn ‘wat ik wens op vakantie’ lijstje is maar kort.

Net als in het dagelijks leven, ook daar is mijn ‘wat ik wil’ te overzien.

Ik heb geen kasten vol kleren, schoenen of tassen. Hippe gadgets zijn aan mij niet besteed en groot, groter, grootst gaat aan mij voorbij. Al wat ik verlang dat heb ik al. Ruimschoots zelfs. Al dat dure spul is trouwens ook razend kwetsbaar en ik vind het meestal gedoe. Sommigen mensen noemen me daarom truttig of ouderwets, ik noem het eenvoudig. Wat heb je nou echt nodig.

Zon

Ook het reizen gaat eenvoudig, met dat VW camperbusje, ik kan niet veel meenemen en dat bevalt me prima. Tijdens mijn vakantie loop ik meestal in een korte spijkerbroekje, in mijn bikini of dat ene luchtige jurkje. Ik ga zelden uit eten, zoek geen terrasjes op en spectaculaire bezienswaardigheden zijn aan mij niet besteed. In de ochtend zwem ik wat, schrijf een stukje en studder door de dag. Niks moet en dat vind ik meer dan geweldig.

Vanmorgen vroeg waren de zon en ik alle twee vroeg wakker, we glimlachten naar elkaar en hij knipoogde. Op mijn gemak rommelde ik door meanderende straatjes, de nevel hield de velden nog liefkozend in zijn armen en het was zo stil. Ik hoop oprecht dat ik er altijd oog voor houd, voor de schoonheid van alles dat er om me heen is.

Laat mij maar mooi eenvoudig zijn, dat bevalt me prima.