Slachtoffer

Ze is oud en kwetsbaar, en slachtoffer van een oplichter. Ik voel verdriet als ik haar verhaal hoor. Langer thuis blijven wonen is een mooi streven, maar de wereld veranderd mee. De ondersteuning aan huis moet met minder mensen onder steeds meer mensen worden verdeeld. Dat die optelsom niet kloppend kan worden gemaakt snapt zelfs een kind.

Hij had er keurig uitgezien zei ze, netjes in het pak. Charmant en voorkomend. En toen ze vertelde dat ze haar bankpasjes niet zelf in huis had maar dat haar kinderen die voor haar bewaren, maakte hij haar wijs dat haar sieraden ook veilig moesten worden opgeborgen.

Karma

Ze was overrompeld. Nog maar net wakker en met een brein dat haar met enige regelmaat volledig in de war maakt, geloofde ze wat deze man haar wijsmaakte. Alles wat ook maar enigszins van waarde was stopte ze in zijn handen. Dierbare sieraden van haar ouders, de trouwring van haar overleden echtgenoot, en andere kostbaarheden die maar weinig met geld te maken hebben.

Kleinoden met een historie en een verhaal. Hij ontnam haar zoveel meer dan de waarde van wat goud.

Nu voelt ze zich niet meer veilig in haar eigen huis. Elke zorgverlener wordt met wantrouwen bekeken en vaak doet ze de deur niet meer voor ze open. Ze weert iedereen die wel voor haar wil zorgen. Als karma bestaat, en ik hoopte daar nooit meer op dan op dit moment, dan hoop ik dat die hem snel achterhaalt. Liever gister dan vandaag.

Opgewonden

Ik heb kriebels in mijn buik, al weken. Ik vind het zelf nogal kinderachtig maar ik kan er geen fluit aan doen. Dus laat ik het heerlijk zijn.

Sterker nog, ik omarm het.

Twee jaar ging het niet door, ons volksfeest, en dat deed zeer. Alle mensen die net zo dol zijn als ik ben op dat feestje weten precies wat ik bedoel. Het elkaar ontmoeten, heerlijke livebandjes en proosten tot we scheel zien. We dansen tot we niet meer kunnen. Gezelligheid twee punt nul, ik ben er dol op.

Ik ontmoet oude klasgenoten, vroegere buren en vrienden die ik een poosje uit het oog verloren was. Ik omhels, glimlach en galm heerlijk mee. Lachen, slierten en feesten, met elkaar hangen we de slingers van het leven op.

wielerronde
wielerronde

Feestje

Vieren wat je kan, ik vind het een geweldige gedachte

Vanmorgen realiseerde ik me pas ten volle wat er de afgelopen jaren is gebeurd en wat we allemaal gemist hebben. Elk jaar heb ik rond deze tijd een sliert foto’s in mijn inbox, maar van de afgelopen jaren is de opbrengst behoorlijk schraal. Dat gapende gat van twee jaar halen we nooit meer in.

Scrollend door alle foto’s van voorgaande jaren kan ik niet anders dan grinniken. We wisten er wel raad mee. Mijn vriendinnen werden meestal de tent uitgeveegd aan het eind van de avond.

Dan had ik het vaak al opgegeven, eerlijk is eerlijk, zij zijn namelijk nog veel fanatieker dan dat ik ben 🙂

Afgelopen zondag trapten we af, en morgen start de rest van ons mooie feestje. De zon heeft beloofd er ook de hele week bij te zijn, en er gaat inmiddels een ware kledingcrisis in de app in de rondte dankzij die onverwachte warmte 😉

@heemskerk: ik wens jullie een fantastische ouderwets gezellige feestweek toe! Er is een hele grote kans dat je me volop knuffels ziet geven deze week

Ik zorg

Een jaar of wat geleden lag ik volledig op een hoop, ik schaam me er niet voor, het schijnt menselijk te zijn.

Mijn carrière is ook geen succesverhaal, ik ging naar school, werkte en twijfelde regelmatig aan de keuzes die ik had gemaakt. Ook niet uitzonderlijk.

Ik begon niet aan een eigen bedrijf, verdiende geen enorme bedragen en had geen geweldig bijzondere ‘one in a lifetime’ ideeën. Een groot deel van mijn leven heb ik de touwtjes aan elkaar zitten knopen 🪢

Ik keek vooral altijd vol bewondering naar wat anderen bereikten in het leven.

Wat deed ik mezelf tekort.

Mijn hele leven zorgde ik voor anderen. Mijn beroep is niet sexy, van leads en targets heb ik geen weet en gebakken lucht kan ik niet verkopen. Ik rijd al jaren in een ‘groene Ferrari’ 🚗van een jaar of 20 oud en hij brengt me, in volle tevredenheid, droog en warm van A naar B.

Toen ik eindelijk trots durfde te zijn op dat wat ik heel goed kan, geven om een ander mens op dat kwetsbare moment in diens leven, leerde ik mijn eigen waarde pas kennen. Dat klinkt een tikkie zwaar maar ik huppel vooral bij die gedachte. Inwendig, dat dan weer wel, toch alweer 54 inmiddels 😉

Inmiddels deel ik al die verhalen over al die prachtige mensen alweer een hele poos met de rest van de wereld. En die kwetsbaarheid blijft bij velen kleven. In hun harten, in hoe ze hun eigen leven zien en in hoe ze naar een ander kijken.

Mooi he?! ❤️

Als dat geen rijkdom is! #verpleegkundige#ikzorg#dankbaar

https://www.uitjeervaring.nl/zorgliefde.html

Druifjes

De wonderen der natuur vind ik oprecht de wonderen der natuur. Ik zie ze alleen niet meer zoals ik ze vroeger waarschijnlijk wel zag. Dankzij die schattige peuter van hiernaast ontdek ik weer van alles.

Het begint als ik een raam op de bovenverdieping openzet. Haar blijdschap als ze haar buuffie ontdekt is onbetaalbaar, blij straalt van haar toet. Vrolijk lacht en zwaait ze naar me, waarna ze haar papa enthousiast verteld dat het toch echt haar buuffie is.

Ik smelt acuut en dat heeft echt niks met de warmte buiten te maken.

Niet veel later stapt ze gezellig over de drempel van de voordeur. Wat haar betreft mag dat altijd zo blijven, alle deuren open. Kan zij heerlijk heen en weer tussen thuis en tussen buuffie. Gezelligheid 🙂

Plechtig werkt ze haar vaste rijtje af. Eerst de auto’s van de richel, buuffie moet op de tegels zitten en schaterlachend schuift ze aan. Tot ze het ijsje in mijn handen ontdekt. Tsja, dat opent perspectieven natuurlijk. Knus kruipt ze bij me op schoot, buuffie trekt aan het kortste eind, in mijn buik verdwijnt aanmerkelijk minder ijs dan in die van haar. Ze wijst ook regelmatig op dat bolle peuterbuikje. ‘Ja schat, daar zit je ijs in’. Ik geniet me te pletter om dat blije kind.

Ijsje

De auto’s zijn allang vergeten, na het ijsje is ‘buiten’ is aan de beurt. Verbaasd wijst ze naar de buurman die de bloemies aan het water geven is. Deze dame is zo heerlijk puur. Moe, boos, of verdrietig is ze dan ook ongefilterd. Bij blij doet haar hele lijfje mee, huppelend loopt ze door de tuin, haar armpjes vliegen in de lucht en ze giechelt. Het is te schattig. Alles vind ze even bijzonder en wij vinden alles bijzonder met haar mee. Druppelende plantenbakken, de appels aan de boom, alles krijgt onvoorwaardelijk aandacht, tot ik haar de druiven laat zien.

Mijn trossen zijn niet heel erg frans van formaat maar wel prachtig donkerpurper en het zijn er veel. Onmiddellijk gaan haar armen in de lucht, deze dame wil opgetild worden, die druiven moeten van veel dichterbij bekeken worden. Ik vertel dat ze voor de vogels zijn, en ze knikt vol begrip. We kletsen wat af, dat prachtkind en ik, hele verhalen wisselen we uit. Alle trossen wil ze even aanraken, ook de hoge en ook de verste. Natuurlijk schat 😉

Na een rondje langs de beer op de trap, een korte bouwstop bij de appels, en een laatste keer alle druiven aanraken koetelt ze weer naar huis. Vijf minuten later staat ze weer in de gang, we waren die laatste kus en die dikke knuffel gewoon vergeten.

Dag snoesje, dag lief kind, tot snel!

Hart huilt

In gedachten zie ik je zitten, eenzaam aan de keukentafel, je hoofd gebogen. Wanhoop en verdriet tekenen hun lijnen in je gezicht. Is er berusting, gelatenheid? Of is daar alleen nog het getik van de klok, seconden die voorbij vliegen terwijl dat ene moment steeds dichterbij komt.

Wat zeg je als woorden ontoereikend zijn. Als je hart bloedt voor die ander, die ander die je meer dan wat ook vast wil houden.

Maar waar troost onmogelijk is.

Voor wie dat leven, dat eens zo rijk en vol liefde voelde, nu onverwacht zo bruut wordt en rauw. Het toont pijnlijk helder de rijkdom van elke nieuwe dag samen.

En dat voel je pas als blijkt dat nog een nieuwe dag samen nooit meer komt.

We dwalen ongemerkt door schijnbaar eindeloze uren. Verliezen onszelf in geneuzel over dat kilootje teveel, over dat salaris dat veel te snel wegsijpelt en steggelen over ‘wat eten we vandaag’. Maar de essentie van het leven is de liefde voor wat ons het meest dierbaar is. Om juist dat af te moeten geven en los te moeten laten is onvoorstelbaar wreed.

Vandaag huilt mijn hart mee….

Kletsen

Hij begeleidde dagelijks uitvaarten, en ineens kwam zijn eigen begrafenis razendsnel dichterbij. Hij was gelaten na die glasheldere boodschap, dat het leven eindig was wist hij allang. Dat laatste stukje van zijn leven wilde hij vullen met liefde, zoveel als mogelijk.

Doordat die tumor op een welhaast onbereikbare plek zat was behandelen of grover ingrijpen ingewikkeld. Al snel bleek het onmogelijk. Tijdens elke dienst ging ik zelf bij hem langs. Ik hielp hem met zijn dagelijkse zorg en kletsen we kletsten over van alles. Hij was dol op gesprekken over ditjes en datjes.

Soms spraken we over het leven, over alles wat het rijkdom geeft en gratis is. We begrepen elkaar. Hij was blij als ik dienst had, en ik vond het fijn als ik iets voor hem kon doen. Hardop mijmerde hij over een pensioen dat hij nooit zou halen.

Afscheid

Op het eind namen we afscheid. Hij wenste me goeds toe, voor de rest van mijn leven. Hij hoopte dat de mijne lang was, en voorspoedig. Ik slikte, maar dat brok in mijn keel wilde maar niet wijken, dus in plaats daarvan glimlachte ik. Met alle warmte die ik in me had. Soms zijn woorden overbodig, de blik in mijn ogen zei hem genoeg. Een paar weken na zijn begrafenis ging ik langs bij zijn weduwe. Tijdens dat afsluitende gesprek vertelde ze me hoezeer hij op mij gesteld was geweest. Hoe fijn hij het vond dat hij op het laatst nog zo heel erg zichzelf kon zijn. Dat er tijd was, tijdens dat zorgen. Nooit waren de bezoeken gehaast of kil. Er was warmte en aandacht richting dat onverbiddelijke afscheid.

Af en toe kom ik zijn echtgenote nog tegen, en steeds begroet ze me vol warmte ook al zijn er al zes jaren verstreken. Dat ik iets positiefs heb mogen bijdragen aan een hartverscheurende periode in iemands leven vervult me met warmte. Hij heeft voor altijd een plekje in mijn hart.

Ik schreef heel veel dierbare verhalen over heel veel prachtige mensen, en al die verhalen kregen een plekje in mijn bundel.

https://www.uitjeervaring.nl/zorgliefde.html

Keuzes

‘Ik zie een burn-out, zegt ze tegen me, met dat hart van jou is niks mis’. Ik staar, ik voel het, en haar woorden gonzen door mijn hoofd. Als verdoofd loop ik weer naar huis. Al die fysieke klachten die ik had, die zaten dus gewoon tussen mijn oren. Eenmaal thuis huil ik, vol overgave geef ik mijn emotie een podium. Tegelijkertijd voel ik opluchting. Omdat ik nu een kapstok heb voor alles wat diep van binnen al een hele poos niet goed voelt.

Inmiddels is het alweer jaren geleden dat de huisarts tegen me zei dat ik een #burn-out had. Zelf noem ik het #overspannen, burn-out is een stempel waar ik mezelf niet in kan vinden. Het is volledig mijn eigen schuld dat ik overspannen werd. Ik gaf jarenlang te weinig ruimte aan mijn eigen gevoel.

Dat wreekte zich genadeloos.

De eerste weken ziek thuis waren bijzonder want ik was nooit zo veel thuis.

Zomaar met niks om handen.

Ik zat in die fijne stoel maar wat naar buiten te staren. De hele dag. Keek naar koolmeesjes en alles wat er nog meer door de tuin fladderde. Maakte een wandelingetje door het bos om daarna maar weer in die stoel te gaan zitten. Na die eerste weken van helemaal niks besloot ik ontslag te nemen.

Anders

Die #keuze was achteraf bezien wellicht te rigoureus, maar ik wilde niet afhankelijk zijn van bedrijfsartsen, opbouwschema’s en wat nog. Wat dat betreft heb ik altijd mijn eigen pad bewandeld. Ik ben een jaar iets totaal anders gaan doen. Verre van ideaal, maar het gaf me de ruimte om te voelen en na te denken.

Over wat er anders moest.

En dat bleek best een waslijst te zijn.

In die periode heb ik keuzes gemaakt waar ik vandaag de dag nog steeds dankbaar voor ben. Ik leerde dat ik veel meer mezelf moest zijn en leerde ook hoe ik mezelf moest zijn. Hoe ik moet luisteren naar mijn eigen stem. Ik ontwarde die warboel aan gevoel en zette het op papier. En al die gevoelens deelde ik ook weer met anderen.

Roekeloos en volledig transparant. Wat een overwinning was dat.

Nog elke dag ben ik trots, op mij. Op alles wat ik deed en nu nog doe. En ik ben dankbaar voor alle kansen die op mijn pad verschijnen doordat ik dat durfde.

Mooi he?!

Pechvogel

Met jas en tas sta ik in de smoezelige hal van een flatgebouw. Ik moet naar een adres op negen hoog. Dat zijn achttien trappen, als ik de automatisering oversla. Ik ben moe, aan het eind van een lange avonddienst, dus neem ik de lift, ik heb geen moed meer voor al die treden. Toch blijft het spannend om in dat ding te stappen. Uit een lift kan je niet weg en deze flat staat bekend om zijn akelige incidenten. Ik troost mezelf met het feit dat ik met mijn lengte vast indruk maak.

Drie al wat oudere en onguur uitziende mannen stappen ook de lift in en ik heb nu al spijt dat ik toch niet ben gaan lopen.

Op de negende etage stap ik uit. We komen een keer of vier per dag op dit adres, soms vijf keer, afhankelijk van de situatie. En in de avond is het altijd spannend. De voordeur staat al open, ik bel aan en roep dat ik zijn flat binnenloop. Vanuit de woonkamer hoor ik hem reageren op mijn roep. Terwijl ik de kamer binnenstap heb ik spijt dat ik ben doorgelopen.

Hij staat in zijn ondergoed middenin de kamer, ondergoed dat in een ver verleden wit moet zijn geweest. Zijn buik steekt prominent de kamer in en een blauwe walm rook hangt om zijn hoofd. De rook in woonkamer is om te snijden. Op de bank zit een buurjongen ‘van vroeger’ met zijn zogenaamde vrienden. Ik zeg ze gedag en vermeld direct dat ze hier niet mogen zijn. In één adem zeg ik tegen mijn client dat ik later terug kom, als zijn visite is vertrokken. Zoals we al zo vaak hebben afgesproken. Achteruit lopend door de gang stap ik naar buiten.

Lift

Het is niet de eerst keer dat me dit gebeurd, ik voel me verre van stoer en mijn knieën knikken. Mijn lichaam giert inmiddels van de stress. Terwijl ik de trap afloop bel ik de wijkagent, ook volgens afspraak. Mijn client is verhuisd omdat zijn drugsverslaafde buurjongen ongeveer alles meenam uit zijn huis wat maar enigszins van waarde was. De gemeente heeft ervoor gezorgd dat hij een andere flat kreeg, wat spullen voor de inrichting en een nieuwe tweedehands fiets.

Weg van dat joch dat zijn leven tot een hel maakt.

Maar ook in dit huis presteert zijn buurjongen het om weer binnen te komen. Mijn client is niet weerbaar genoeg om tegen die gasten op te boksen. Zijn fiets is hij allang kwijt en ook zijn uitkering wordt hem regelmatig afhandig gemaakt. Zijn vaste lasten worden daarom nu buiten hem om betaald. Het restje dat overblijft maakt hij veel te vaak niet zelf op.

Ik sta buiten inmiddels en inhaleer de frisse lucht. Ik besluit aan het einde van mijn route nog een keer bij hem langs te fietsen, nu ben ik vooral blij dat ik weer buiten sta.

Na een poosje verhuisd hij weer, op zoek naar veiligheid. Ik hoop dat hij weer een andere fiets krijgt en een poosje rust. Maar ik betwijfel het oprecht.

https://www.uitjeervaring.nl/zorgliefde.html

Dierbare herinnering

Hij is stervende, we weten alletwee dat het niet heel erg lang meer zal duren. Toch houd hij zich met twee handen vast aan het leven, hij is nog lang niet klaar voor dat definitieve afscheid.

Tijdens mijn late dienst wordt ik gebeld, zijn sonde zit verstopt. Hij heeft een bijzonder kwetsbare sonde die razendsnel dicht gaat zitten, het is meer dan eens gebeurd dat we hem niet meer aan de praat kregen. Wat dan meestal volgt zijn telefoontjes naar het ziekenhuis en een nieuwe sonde. En dat zijn meestal geen flitsbezoeken.

Hoop vol kijkt hij me aan, want het laatste wat hij wil is weer richting dat ziekenhuis draven. Hij komt er al veel te vaak. Dus trek ik alles uit de kast om dat rottige ding weer aan de praat te krijgen. Zonder succes helaas. Maar opgeven doe ik pas als het echt niet anders kan, dus bel ik een dierbare collega. En binnen no time staat ze voor mijn neus.

En het lukt haar wel, wat ik niet voor elkaar krijg, dat rotding loopt weer door. We kletsen bij terwijl ik haar uitlaat. Opgelucht dien ik zijn medicatie en sondevoeding toe en spoel extra door. We kletsen nog even terwijl ik mijn rapportage schrijf. Zijn echtgenote spoelt zijn sonde tussen onze bezoeken, om ervoor te zorgen dat hij niet verstopt, en we bespreken op welke momenten ze dat die nacht gaat doen. De volgende ochtend kom ik weer langs voor zijn medicatie.

Sonde

Het is al na elven als ik naar buiten stap, het is middenin de winter en koud. Maar het gelukzalige gevoel dat ik die avond bij me draag, omdat dit echtpaar die avond fijn thuis kon blijven, was pure rijkdom. Geen uren in het ziekenhuis, geen kinderen die moeten worden gebeld op de vrijdagavond. Maar samen, knus, thuis achter een kop thee.

Ik denk nog vaak aan die avond. Omdat dit echtpaar indruk op me maakte. Door de liefde die zo overduidelijk aanwezig was. Hij overleed vrij snel na die avond, uitzaaiingen veroorzaakten een slagveld in zijn brein. Maar ik denk ook nog vaak aan die avond terug omdat Jo me die avond kwam helpen. Lieve Jo, mijn dierbare collega. Die zo’n geweldige verpleegkundige was, die onverschrokken zorgde en die ik altijd voor raad en daad kon bellen.

En die veel te jong aan corona overleed, alweer bijna twee jaar geleden.

Lieve Jo, wat wordt je gemist.

https://www.uitjeervaring.nl/zorgliefde.html

Niet alleen maar rozengeur

Ik had regelmatig een knoop in mijn buik tijdens het zorgen voor andere mensen. Werken in de zorg is heus niet altijd rozengeur en maneschijn. Dat is geen enkele baan tenslotte. Er waren genoeg momenten dat ik opgelucht op mijn fiets stapte, omdat het zorgverlenen achter de rug was.

Het is verre van simpel om de worstelingen van anderen van dichtbij mee te maken. Soms kon ik het amper aanzien, wanneer mentale pijn bovenop fysieke pijn gestapeld werd. Werken met mensen is zelden eenvoudig.

Het is bruut en rauw en ingewikkeld.

Soms was er ander ongemak. Door ongepaste opmerkingen aan mijn adres die ik van me af moest schudden. Was er opgehoopt vuil of agressie. En ik was bijna altijd alleen. Dan voelde ik die knoop in mijn buik groeien en was ik opgelucht als ik weer ongeschonden buiten stond.

Pijn

Vaker dan die knoop waren daar de sprankelende momenten. Als ik tijdens mijn avonddienst bij iemand naar binnenstapte en ze wilden geen zorg ontvangen. Niet voor ik ook een stukje had neergelegd aan die legpuzzel die op de keukentafel lag. Vaak werd ik vol enthousiasme ontvangen, alsof ik deel uitmaakte van hun gezin. Zag ik foto’s van pasgeboren achterkleinkinderen, trouwfoto’s van kleinkinderen of oude familiekiekjes.

Werd ik gemist als ik met vakantie ging.

Dankzij al die prachtige mensen kon ik mijn boek schrijven. Ik bundelde al hun echtheid en deelde die met de wereld. En ik hoopte met heel mijn hart dat hij veelvuldig gelezen zou worden. Een stukje bewustwording is belangrijk. Dat anderen snappen wat het betekent om te zorgen. Of waarom het leven zo heel erg prachtig is. Diep van binnen weten dat mooiigheid in liefde zit, in die mooie zonsopgang of in een giechelbui die maar niet ophoudt.

Ik zweef, omdat er nog steeds zoveel aandacht is voor wat ik heb gecreëerd. Omdat er ik nog bijna dagelijks mooie berichten over krijg. Omdat er meer mensen zijn zoals ik, die de waarde van warmte en een oprechte glimlach ook kennen.

Nieuwsgierig geworden?

https://www.uitjeervaring.nl/zorgliefde.html