Orde en chaos ‘on tour’

Die laatste dagen werken leken een eeuwigheid te duren maar eindelijk mochten we, en dit keer gingen we weer compleet nieuwe gebieden verkennen. Zo klinkt het een beetje als rimboe en andere onontgonnen streken. De reis gaat richting Scandinavië maar toch… Nooit geweest dus alles is nieuw en dat is op een goede manier spannend.

Naarmate we dichter bij Hamburg en Bremen kwamen passeerden we kilometer na kilometer rijen vrachtwagens. Echt een bizar gezicht, ik had zoiets nog nooit gezien. Waanzin, het beroep van vrachtwagenchauffeur leek me ineens nog gruwelijker, en het leek me al geen fijne baan. Altijd op die drukke wegen en in de file. Vlak voor de elbtunnel belandden we in het decor van een levensechte knikkerbaan. Van alle kanten stroomden ze toe, rijen auto’s van hoog en van laag. Waanzinnig wat een indrukwekkende stapels containers, rijen kranen, platte boten. En die enorme toestroom ervan.

In de elbtunnel zelf stonden we stil, recht onder die enorme bak water. In elke rampenfilm zou dit het perfecte moment zijn voor enge muziek en scheurende betonwanden. Ik zag het water al door kieren en scheurtjes naar beneden sijpelen. Mijn gilstem had ik al paraat 🙂 Gelukkig mochten we weer rijden. Die fantasie van mij, echt zucht.

Camping

We belanden op een prima camping, voor een nachtje, voor veel langer is het niks. Voor ons dan. Vooral vaste staanders en weinig echt camping gevoel. Hier staan enorme bouwwerken vast aan elke caravan, en keurig in strakke rijtjes, brrr. Keurig en prima, niks op aan te merken maar daar is dan ook alles mee gezegd. De camping heeft wel een zwembad en het ligt vlak aan het water, ook weer leuk. En de camping dame was zeer behulpzaam en allerhartelijkst.

We koetelden wat bij het water, liepen een rondje, en aten in het dorpje een heerlijk bord van het een of het ander. Zelfs de zon liet zich nog zien. Wat een zaligheid, avontuur dag 1 geslaagd, op naar dag twee.

Damn!

Ik had al een poosje een droom, als sinds ik begon met schrijven. Het voelde als iets onbereikbaars, die droom van mij, maar dromen mag en het hoort ook heel erg bij mij.

Sinds mijn bundel het levenslicht zag sta ik elke dag opnieuw voor verrassingen en er ontstaat veel meer dan waar ik ooit over durfde te dromen.

Dat ik een stapeltje bij onze plaatselijke ‘gelukszaak’ op de toonbank mocht leggen en er een winkelier was die mijn flyer in zijn etalage plakte ( dank je wel Martijn)vond ik oprecht geweldig. En toen stond ik zomaar ineens op de voorpagina van de plaatselijke krant. Je eigen gezicht boven Joe Biden in de krant zien (dat hoorde ik vaak die dag :-)) was razend bijzonder. En wauw, wat kreeg ik een hoop reacties, uit onverwachte hoek. Zoveel mensen hadden het stuk gelezen, ik kreeg bloemen, ladingen lieve berichtjes en ik werd links en rechts aangesproken, geweldig vond ik dat.

Berichtjes

Vervolgens kreeg ik wonderschone berichtjes van oud-collega’s die aan het lezen waren geslagen en herkenning vonden in mijn boek. Ik kreeg foto’s van mijn bundel op tropische plekjes, hij werd gezellig naar vakantie adressen meegenomen en ineens kreeg ik ook van onbekende mensen berichtjes dat ze zo heel erg hadden genoten van alles wat ik aan het papier had toevertrouwd. Ik groeide, meters, en ik ben al zo groot 🙂

Vanmiddag lag ik ineens naast Andre van Duin in de plaatselijke boekwinkel. Ik naast hem. Vorige week had ik voor de gein een stapeltje van mijn boeken in de boekenwinkel gelegd en een foto genomen. Gepost op social media natuurlijk, ik moest lachen om mijn eigen grapje. Alsof ik dat ooit voor elkaar zou boksen.

En nu lag ik er ineens voor het echie. Ik heb mezelf even geknepen, heel hard, maar ik lag er nog steeds. Nog steeds naast Andre en ik was bijna op. Geweldig toch?! Er lag er zelfs eentje achter de toonbank, te wachten op mijn handtekening, ongelofelijk maar waar.

In de etalage lag ik breeduit te stralen, mijn boek en ik, jeetje ik knapte zowat uit mijn vel. Over een poosje ga ik vast weer een nieuwe droom verzinnen, misschien wel weer net zo’n mooie. Maar van deze ga ik eerst nog een hele tijd volle bak genieten.

In de krant

Ik ben de laatste weken nogal mijn grenzen aan het verleggen. Mijn hele leven lang al vind ik het lastig om in de belangstelling te staan, of om mijn kwetsbaarheid te tonen. Ik verstopte mezelf liever. En toch heb ik geleerd mezelf open te stellen, met vallen en opstaan, maar ik durf het, steeds een beetje meer.

Dat boek wat ik schreef, schreef ik niet alleen voor mezelf. Ik schreef het ook voor alle collega’s van over de hele wereld, ik schreef het voor al die prachtige zorgvragers om te laten zien hoe mooi en moedig ze zijn. En voor al die mensen die soms ook worstelen met de uitdagingen van het leven, om te laten zien dat ze niet alleen staan.

De wereld draait om geld roep ik weleens. Zo voel ik dat. Maar de wereld zijn ook wij, wij met zijn allen. Met al onze warmte, al onze liefde en die soms zo onmogelijke worstelingen. Voorbij het grissen en grijpen naar ‘meer steeds meer’, is daar ineens die diepte van alles wat ons mens maakt. Samen. Daar draait het leven om.

Interview

Maar om dat te laten zien moest ik het zelf ook tonen.

En dus zei ik ja op dat interview voor de krant. Al aan het begin was ik streng tegen die journalist, hij zal wel gedacht hebben 🙂 Maar ik wilde vooral geen sensatie of spektakel verhaal, ik wilde de waarheid. Geen covid sentiment of ander geneuzel, wel over de schoonheid van ons werk. Ondanks en dankzij.

En natuurlijk is daar de constante werkdruk, de krapte, ladingen frustraties en onmogelijkheden. Maar de dankbaarheid om iets voor een ander te mogen betekenen blijft inspireren, en elke dag gaan we er samen vol voor.

Mijn verhaal belandde op de voorpagina, zo tof!

Ik heb hem nagelezen en volgens mij is de boodschap helder, en ik hoop dat mijn schrijfstem helder en duidelijk overkomt. Wat vinden jullie?

Ondeugend

Ik ben boven om ons ‘weekeindweg spul’ op te ruimen als ik gekeutel hoor door het open raam. Als ik naar buiten kijk zie ik mijn buurmeisje kliederen met een bodempje water en een emmertje.

Ze gaat volledig op in haar spel en ik kijk er vertederd naar, als het aan mij ligt blijf ik hier uren staan. Doe ik niet, vanzelfsprekend, maar het is betoverend, dat grietje en haar gespeel. Terwijl ik van die snoes sta te genieten zie ik een ondeugende trek op haar gezichtje verschijnen. Met een schuin oog kijkt ze naar haar moeder en onderwijl gaat er een been omhoog. Die wil een bad nemen.

Vanuit de kamer hoor ik haar mama haar streng toespreken, het been gaat weer naar beneden en het gekeutel zet zich voort. Tot drie seconden later natuurlijk. Weer kijkt ze met een schuin oog naar mam en weer gaat er een been de lucht in. Grinnikend sta ik te genieten van dat kleine spook. Weer wordt ze streng toegesproken en weer zakt het been terug. Mijn dag is gemaakt hoor en ik maak met een grote grijns mijn klusje af 🙂

Water

Ik denk meteen terug aan mijn eigen draakjes. Onze meiden konden ook altijd zo heerlijk spelen met water, net als de meeste kindjes dat kunnen. Water en zand, succes verzekerd. Die van ons wilden ook het liefst compleet met luiers, rompers en schoenen in emmers met laagjes water stappen. En meteen ook al hun speelgoed in die emmer gooien. Samen onder de douche werd kledderen, ze hadden steevast de slappe lach met zijn tweetjes terwijl ze onder die stromende straal stonden. Het tapijt in de gang was compleet vernacheld door al het water dat over de badkamerdrempel vloeide.

Naast dat genieten van mijn prachtige buurkindjes wentel ik me dankzij die twee dus ook met enige regelmaat in mijn eigen herinneringen. 🙂 Wat een zaligheid.

Rasse schreden

Langzaam maar zeker komt die ene dag dichterbij, die ene dag waarop we weer op avontuur mogen. En nu we rekenen op minder mooi weer tijdens onze reis betekent dat ook dat er dit keer meer spul mee moet. Een lange broek bijvoorbeeld, keer twee want de liefste verlangt er ook eentje. De afgelopen jaren liet ik die altijd thuis, die lange broek dan, de liefste nam ik wel mee 😉

Wat extra fourage, a.k.a paniekvoedsel, zo noemen wij het tenminste. We hopen onderweg namelijk stille verscholen pareltjes te ontdekken, en dan heb ik echt geen zin om daar naar winkels te zoeken. Paniekvoedsel is dan de ideale manier om nog iets te kunnen fabriceren als je in het wild kampeert.

Omdat ons busje naast fijn ook heel klein is zoeken we dus naar slimme oplossingen. En dat is niet mijn sterkste kant, minimaliseren. Ik koop opvouwtandenborstels, die ik waarschijnlijk na een paar keer poetsen al weg kan mikken, ik koop een soapbar zodat ik geen fles shampoo mee hoef te nemen om mijn lange lokken te wassen, en ik haal allerlei ‘handig om mee te nemen’.

Inpakken

Wie wel eens eerder met mij meelas ziet dat er een soap aan het ontstaan is, de ‘Cynt en zuinig inpakken’ soap. Ik mis dat minimaliseer-gen want ineens is het meest onnozele ‘absoluut noodzakelijk’. Ik heb dus een ‘limietkrat’ gekregen, daar moet alles inpassen wat mee kan. Het zorgt voor hilarische onderhandelings discussies. We hebben een hoop voorpret, zo zalig weer. Ons laatste weekeind kamperen was heel dichtbij, ik kon tussendoor naar huis fietsen als ik iets vergeten was. Dat gaat nu niet meer. Nou ja het zou wel kunnen maar dan ben ik wel erg lang onderweg 🙂

Kortom, het is weer een geregel van jewelste in huize Poen. Zalig, zalig, zalig. De lijst met ‘ook heel mooi, daar wil ik wel een kijkje nemen’ groeit gestaag. De stapel ‘moet mee’ is daarentegen geslonken, wat heb je nou eigenlijk nodig. Toch?! Als het een beetje droog blijft de komende weken ben ik een zeer tevreden mens. Nog maar 11 nachtjes slapen, Jot!

Nadenken

‘Kom je nog’?

Ze zat ongeduldig te doen, dat wist ze zelf ook heus, maar ze had gehoopt dat hij zich zou haasten om bij haar te zijn. Zoals vroeger. Toen kon hij nog geen seconde van haar afblijven. Ze hoorde hun constante gegiechel in haar hoofd. Wat was ze altijd vrolijk toen, bubbelig en bruisend. Het voelde als een leven geleden. 

Ze zuchtte, het gestommel boven haar hoofd werd luider. 

‘Peter, kom nou, ze staan zo voor de deur en dan zijn we nog niet klaar. Daar heb ik een bloedhekel aan, dat weet je’. Met een ruk trok ze de koelkast open, ze zou zelf wel alles klaarzetten. Alweer. Verdomme.

fles

Ze hoorde hem van de trap af komen. Nu niet teveel zeiken, dat negatieve Nellie gedrag kleefde al veel te lang aan haar ooit zo goede humeur. Ze wist ook waarom, vanzelfsprekend wist ze dat. Ze zuchtte. Met een geforceerde glimlach draaide ze zich om. Daar stond Peter, knap als altijd met die krachtige sexy uitstraling. Het was altijd zo zalig geweest om hem te veroveren. Ergens onderweg was ze gestopt. Na die ene dag, van alles naar niks in een vingerknip. Ze was verloren geweest.

‘Ik ga’. Ze slikte. Zijn knokkels waren wit, stevig gesloten om het handvat van zijn koffer. ‘Ik moet er even tussenuit, nadenken’. En zij stond daar maar, te kijken naar die lege deuropening.

Met een tafel vol hapjes en die fles die onaangeroerd op tafel bleef staan.

Zorgliefde recensies

De geboorte van mijn boek deed al zo heel veel met me, ik mocht zelfs een stapeltje neerleggen hier en daar, en dankzij de uitgever wist ik dat hij leuk verkocht werd. En toen kwamen de eerste recensies. Ik was er stil van, en er van onder de indruk. Wat voelt het rijk dat ik zoveel mooie woorden krijg voor ‘mijn kindje’. De afgelopen weken ben ik heel vaak buiten geweest. Zo’n boek uitbrengen maakt heel kwetsbaar 🙂 Mijn hoofd moest leeg en dan zoek ik het liefst de stilte op.

Caroline schreef: Heb je boek uit, kippenvel en tranen! Je vraagt of je lezer de liefde kan voelen waarmee je je verhalen opgeschreven hebt. Nou geloof me LUID en DUIDELIJK voelbaar!! Ik ben onder de indruk van al je verhalen maar nog meer van alle liefde die je aan je cliënten geeft. Altijd, bij welke zorgtaak je ook verleend.

Lotte: Ik was ontzettend nieuwsgierig geworden naar dit boek. Ik ben zelf verpleegkundige en herken ontzettend veel dingen vanuit al deze mooie ervaringen. Maar ook het besef hoeveel verantwoording je krijgt als jonge meid. Ergens hoop ik dat meer mensen dit eruit halen en er eens over nadenken, zodat onze jonge starters wat meer beschermd worden. En natuurlijk lees ik ook wat een mooi vak dit is, en dat wij als zorgverlener een belangrijke rol hebben in zoveel verschillende situaties. Lieve Cynthia, je zal ogen doen openen, trots op jou.

Boek

Mariska: Ik heb je verhalen over het zorgen voor cliënten met een dementie als eerste gelezen. Wat herken ik veel uit de tijd dat wij samen op een locatie werkten. Echt oprecht goed gedaan. Je mag er enorm trots op zijn.

Danielle: Ik heb je prachtige boek helemaal uitgelezen!!😍 En het was zo mooi dat ik meerdere keren een traantje op voelde komen.😢🤫Gevoel van herkenning, en diep respect voor al die mooie lieve zorgmensen. Maar toch een beetje meer voor jou, omdat jij het zo mooi en voelbaar kunt opschrijven zodat wij kunnen lezen hoe mooi het is om te zorgen voor iemand anders ❤️Met heimwee denk ik dan soms ook terug aan mijn tijd als huishoudelijke hulp in de thuiszorg want dat was natuurlijk ook niet alleen maar een huisje poetsen! Daar heb ik ook menigmaal iemand onder de douche moeten zetten omdat er een ongelukje was gebeurt. En ja heerlijk al die verhalen en verschillende huizen. De verbinding die je iedere keer mag maken en voelen dat is toch het mooiste wat er is…Ik hoop dat er nog veel meer moois uit jouw pen komt, ik kan iig niet wachten om het te lezen. Dank je wel voor dit mooie kado lieverd, keep on writing💋

Margo: Je boek is herkenbaar, alsof ik naast je stond 😍.De lezers krijgen een mooie kijk hoe warm de zorg is die we bieden en hoe mooi ons vak is. Het boek leest snel, de korte verhaaltjes lezen gemakkelijk weg. Wat komen wij iedere dag een mooie mensen tegen! Complimenten voor je schrijfkunsten, ik ga verder met het lezen van je blogs.

Dank, dank, dank, het is ongelofelijk fijn allemaal! Voor wie hem ook gelezen heeft: laat je me weten wat je ervan vond? Vind ik geweldig!

Mijn kompas

Ik ben weleens verloren geraakt in mijn werk. Mijn kompas draaide in die periode onvermoeibaar rondjes, ik was verdwaald. Volledig. Ergens diep van binnen riep een stemmetje naar me. Die riep dat ik dit niet wilde, hoe ongelukkig ik was en waar ik naar toe moest. En de weerstand om ernaar te luisteren deed me tollen. 
Als je duizelig bent is kiezen kansloos.

Door mijn ervaringen op te schrijven dreven ook de mooie belevenissen weer naar boven. De donkere dreven echter ook naar de oppervlakte, dat sombere was ineens ook weer heel dichtbij.

Ik doorvoelde weer ladingen.

Donkere periode

Wat volgde was een gevoel van overwinning. Het is waanzinnig prachtig dat het allemaal achter me ligt. 

Ik ben nu op dit moment precies waar ik zijn moet, de rest is voor later.

Voor ooit, als het me gegund is.

Maar voor nu is dit meer dan genoeg ❤️ #verpleegkundige#dankbaar#gezondheid

Pannenkoeken.

Ik ben een lezer, mezelf verrijken met kennis is een eigenschap die ik constant aan probeer te zetten. Boeken, de achterkant van een verpakking. Ik verslind het als het leesbaar is. Als kind wilde ik altijd iets te lezen hebben, kon ik me fijn even verstoppen in een andere wereld.

Zo las ik de laatste tijd regelmatig stukken over de overgang. Niet bewust hoor, ik laat me al scrollend graag verrassen. En naast alle ontwikkelingen in de gezondheidszorg lees ik lukraak ook graag ‘allerlei’. En dat was verbazingwekkend vaak over dat specifieke onderwerp.

Op mijn leeftijd zit je middenin dat hele gebeuren dus had ik verwacht veel herkenning te vinden. Nou dat viel dus vies tegen. Buiten de opvliegers, die heus af en toe voorbij komen, en die rimpels( tja logisch) herkende ik gewoon maar weinig. Hele hevige verschijnselen werden er opgenoemd door een scala aan wanhopige dames. Zoals forse stemmingswisselingen, waterstromen langs het lichaam tijdens een opvlieger en dat ontelbare keren per dag. Twintig kilo erbij in een vingerknip, niet kunnen slapen, stormen en ellende en wat nog. En dat was dan nog maar een topje van de ijsberg.

Eerlijkheidshalve heb ik ook poosje last gehad van dat slechte slapen, maar inmiddels slaap ik elke nacht weer als een roosje. Een enkele uitzondering daargelaten. En die fysieke kenmerken van je lijf, tsja, ik ben ook wel een tikkie ronder geworden. Logisch vind ik dat.

Verschijnselen

Het laatste stuk heeft het over een bolle buik en platte billen, het schijnt zo te zijn dat de ene ronding verdwijnt en naar een ander gebied trekt. Een soort nomadentrek, maar dan richting het noorden. Nu ben ik niet heel erg ijdel maar een klein beetje ‘in shape’ ouder worden wil ik wel graag. Buiten het feit dat een fit lijf gewoon veel fijner aanvoelt staat het een en ander ook leuker. En dat verplaatsen van jezelf gaat ook een stuk eenvoudiger, niet onbelangrijk.

Vanmorgen stond ik voor de spiegel. Van die platte billen, daar merk ik helaas nog geen fluit van, die van mij zijn nog zo rond als wat. Tot de tijd dat ik ineens wel pannekoekbillen heb ga ik dus maar lekker naar de sportschool, kijken of het me lukt om er zelf pannenkoeken van te maken. 🙂

Zalig fris lentegroen

Dat ik in een waanzinnig mooie omgeving woon, dat weet ik allang. Dat ik dus vaak temidden van al dat frisse groen rondwandel zal geen verrassing zijn. Ons duingebied is waanzinnig prachtig en verveeld nooit. Het is eerlijk om op zondagochtend naar het strand te lopen en mijn haren te laten verwaaien. Maar slapen tussen al dat moois is ook een favoriete bezigheid en elk jaar doen we dat wel een keertje.

Afgelopen week wilden onze vrienden hun nieuwe tenttrailer graag uitproberen en dat is toch het leukste op een camping. Zo’n dag op een ‘uitprobeerveldje’ voelt altijd een tikkie laf, je wil slapen in dat ding, zij wel tenminste. Dus tijdens een gezellige avond, besloten we spontaan dat weekeind te gaan kamperen. In ons eigen dorp natuurlijk, niet alles wat je ver haalt is lekkerder.

Bellen dus, naar ons favoriete adresje, en gelukkig hadden ze nog twee plekjes. En dat is absoluut boffen want ze zijn standaard gezellig vol, gezellig vol met nog plenty ruimte om je heen. Vrijdagmiddag uit het werk stond de liefste me al ongeduldig op te wachten. Ik kreeg nog geen voet over de drempel, ik werd meteen onze camper in gebonjourd.

Heemskerk

Duingebied

De zon scheen, en ik had razend veel zin om de werkweek van me af te schudden en het vrije weekeind in te luiden. Nog geen kwartier later stonden we al op ons plekkie. Wat een genot. Omringd door fluitende vogeltjes, dat zalige frisse lentegroen en rust, ongelofelijk veel rust. Dat gevoel van een fijne plek dat je overvalt, hier heb ik dat altijd.

Wat volgde was een zonovergoten weekeind, slapen als een roosje, en gewekt worden door een uniek zangkoor. Temidden van al dat groen, ik ben er dol op. Wie nog een fijne plek zoekt om een paar dagen door te brengen, dit is een oprecht cadeautje!