Keuzestress

We kiezen elke dag wat af. Wat eten we vanavond, roze of groene sokken vandaag of toch maar met de auto in plaats van met de fiets. Tot het om levens-veranderende keuzes gaat. Dan begint het afwegen, lange voor-en tegenlijstjes, naar je hart luisteren of toch met dat hoofd kiezen? Wat laat ik zwaarder wegen en welke kant wil ik eigenlijk op? Een mens zou er wanhopig van worden. Te veel keuzes of juist te weinig. Overzie ik de gevolgen allemaal wel? 

In mijn geval volgen dan lange gesprekken aan de keukentafel met de liefste, meestal onder het genot van een wijntje. Waarna die fles na twee uur leeg is en ik licht beschonken zo mogelijk nog minder zeker weet welke kant ik op moet. Want wat is nou beter: Intuïtief kiezen of er toch een nachtje over slapen…of twee.

Wie zou niet een glimp van de toekomst willen zien, om te weten welke keuze de juiste blijkt te zijn. Weg met die lijstjes en onrustige nachten waarbij het hoofd zich een weg moet banen tussen al die toekomstbeelden. Knappe meid die dan aan haar nachtrust komt. Ik niet in ieder geval. Ik heb die nachtelijke pieker sessies tot een eenzame hoogte weten te brengen.

Hoe fijn zou het zijn als belangrijke keuzes tussen het koffie schenken door gemaakt kunnen worden. Even een bakkie doen en meteen het juiste huis uitzoeken of de ideale baan of de juiste carrière uitzoeken. Emigratieplannen worden bij het wolkje melk definitief gemaakt. ‘Ja hoor, we verkopen de boel en vertrekken toch naar dat kasteeltje in Zuid-Frankrijk. We gooien heerlijk het roer om. Genoeg melk zo schat?’ Waarna je volkomen content en ontspannen op de bank neerstrijkt, tevreden mijmerend over de gemaakte keuze, wetend dat het de juiste is. Wat een ontspannen leven zou dat zijn zonder ’foute’ keuzes. En ongelofelijk saai, dat dan weer wel.

Voorspelbaar

Zoveel mooie emotie zou wegkwijnen als het leven voorspelbaar zou zijn. Want weg is de spanning, de kriebel in je buik en het gevoel van hoop en verwachting als je eindelijk een keuze hebt gemaakt. Weg met avontuurlijke keuzes, en de opluchting, trots en blijdschap als de ‘ja maar’ stemmetjes eindelijk zwijgen. Tot de volgende bepalende keuze zich aandient en alles weer van vooraf aan begint. Voor het gemak laten we de ellendige gevolgen van de ‘foute’ keuzes maar even achterwege. Persoonlijke groei en ontwikkeling zouden abrupt tot stilstand komen als we ons nergens meer in durfden te storten. Voorspelbaar is duf.

Dus blijf ik gestaag doorploeteren. Keuzes maken is voor mij als optimist namelijk een geweldige uitdaging. Tel mijn enorme fantasie op bij mijn positiviteit en elk krot tover ik in een vingerknip om tot een blinkend paleis. Waar menigeen beren op de weg ziet, zie ik vooral mogelijkheden en uitdagingen. Elke keuze heeft zijn goede kanten en anders vind ik ze wel. Keuzes maken doe ik tegenwoordig dus maar door een scheutje realiteit te mengen met mijn gevoel. Hoe voelt die ene beslissing als ik spanning, angst en bladgoud even opzij zet? Denk ik dat ik het kan en dat het past en wordt ik er blij van? En wat is het ergste dat me kan gebeuren?

Door van dat slechtste scenario uit te gaan blijkt kiezen ineens veel eenvoudiger 🙂

Mijn fijne baan

Terwijl ik geconcentreerd wat digitale mappen open realiseer ik me hoe fijn ik dit vind, dat wat ik nu aan het doen ben. Ik heb er naar verlangd, om juist in deze mappen te mogen werken. Dat klinkt een beetje gek, maar toegang tot deze specifieke digitale mappen horen bij die hele fijne baan. Die fijne baan die ik al een hele poos ambieerde, en die ik nu alweer ruim anderhalf jaar vervul.

Heel veel jaren geleden, een stuk of vijftien, riep ik het al met enige regelmaat, dat ik ooit als zorgbemiddelaar wilde werken. Het leek me een geweldige functie, en ik heb altijd de indruk gehad dat het echt iets voor mij zou zijn. Geen idee waarom ik dat zo voelde, maar die mix van competenties die nodig zijn voor deze baan, die past gewoon bij mij. Dat wist ik zeker.

Competenties

Het duurde echter wel even voor het uiteindelijk zover was, want op voorhand moesten er best nog wat horden worden genomen. Ik groeide er naar toe, naar die fijne baan, door alles wat ik in die tussentijd deed en leerde. Mogen zorgen voor iemand anders heb ik altijd waardevol gevonden. Al die jaren in de directe zorg, toen ik heel praktisch mocht zorgen voor, of er iets verder vanaf en dan mogen zorgen voor alles er om heen. Voor onze bewoners, voor de families en voor de collega’s, ik vind het allemaal prachtig.

E ook al klinkt het wat dramatisch, op het moment dat ik die vacature voorbij zag komen wist ik het gewoon zeker. Dit keer was die baan voor mij, want inmiddels had ik de juiste competenties eindelijk in huis. Die overtuiging nestelde zich onherroepelijk op een plekje in mijn lijf, en mijn hoop groeide. Na twee gesprekken kreeg ik het verlossende telefoontje. Die baan was van mij en ik was oprecht ‘over the moon’. Echt, een mal dansje in de kamer, dat werk 🙂

Een hele fijne baan is van een ongekende rijkdom. En dat komt ook omdat ik op plekken heb gewerkt waar ik me niet zo fijn voelde. Werken is niet alleen maar een middel om je salaris mee te verdienen, voor mij is het zoveel meer dan dat. Ik ben dol op mijn werk, echt oprecht. En ik werk met een geweldig team collega’s, ook al mopper ik ook heus weleens op ze.

Tevreden ga ik elke dag aan het werk, zonder een greintje tegenzin. Want ik weet inmiddels dat ik gelijk had. Mijn fijne baan, die past bij mij, hopelijk blijven we nog heel lang een duo!

Nieuwe dag

Stiekem zie ik er altijd een beetje tegenop, tegen die kerstdagen, omdat er een bepaalde verwachting aan vast hangt waar ik opstandig van wordt. Elke emotie voelt altijd groter, zwaarder en heviger. Als ik mocht kiezen sloeg ik ze gewoon lekker over, die twee dagen. Al het sentiment, de emotie en het gemis, veel opgeklopt gedoe en extra scheutjes van van alles, ik ben geen fan. Elke ziel die het moeilijk heeft krijgt nog een beetje extra zout in zijn wonden gewreven. Naast mooi zijn die dagen ook vaak pijnlijk.

Het voortraject, richting die kerstdagen, daar ben ik dan wel weer dol op. Ons paleis fijn versieren en alle lichtjes overal op straat, simpelweg zalig. Lukraak sla ik links-en rechtsaf, als ik aan het wandelen ben, en onderweg wordt ik aangenaam verrast door al het getwinkel. Die hele sfeer buiten is zo fijn. Kerstfilms, de aanloop naar de Top 2000, het grootste deel van de kerstliedjes( als ik ze niet te vaak hoef te horen), kerstkransjes en kaarsen en alles met kaneel of citroen, ik dompel mezelf erin onder.

Vooruitkijken

oudejaarsavond

Toch bleken ze best knus, die dagen, met onze jongste die kwam logeren en samen met ons aan het kerstontbijt zat. Met kerst deden we een bakkie bij pap en mam, ook al was het wat schraal met dat kleine koppeltje. De kleinkinderen besloten in etappes langs te gaan bij opa en oma, rondom de kerstdagen, we smeerden de gezelligheid gewoon uit. In de avond aten we met ons eigen prachtige gezin, met een extra lid dit jaar. Zoveel geluk is zo dierbaar.

Toch knipten we vanmorgen vol enthousiasme onze prachtige kerstboom aan brokken. Het voelt als het opruimen van zoveel meer dan alleen die boom. Door die enorme lange aanloop naar kerst en alles wat eraan vasthangt was het wel weer mooi geweest zeiden we tegen elkaar. Een paar lichtjes overleefden mijn opruimwoede, ik heb nog wel een paar dagen warm en knus verdiend.

Op naar die laatste dag van het jaar, want die voelt zo heerlijk anders dan de kerstdagen. Het is vooruitkijken, vieren wat er is en vol verwachting dromen van wat er wellicht nog komt. Vol hoop een nieuw jaar verwelkomen. Niks geen vals sentiment maar dromen, woest en glanzend. Als een onbeschreven blad ligt dat jaar nog blanco voor ons, klaar om ingekleurd te worden. Mijn kleurpotloden liggen alvast klaar 🙂

Vakantieplannen

Blij zijn met nagenoeg niks, ik heb er een talent voor. En het is ook precies dat talent dat ik volop koester. Volop voorpretten, dagdromen, stom door boekjes bladeren en enthousiast plannen maken. Ook al komt er geen fluit van terecht, de periode dat ik mezelf er lekker in onder kan dompelen heb ik wel mooi te pakken.

Ook al is op vakantie gaan verre van een zekerheidje, het weerhoud mij er niet van om heerlijk te dagdromen. Zeker nu die jaarwisseling bijna voor de deur staat, is het tijd om ongegeneerd vooruit te kijken. Ik verlang niet naar een tropische vliegreis of een verre bestemming, als wij met ons volkswagenbusje weer op pad kunnen dit jaar ben ik al dik tevreden. En na een summier aanvalletje van keuzestress, is onze beoogde richting Scandinavië geworden. Hoe zalig.

Mocht het alsnog gewoon kamperen in Drente worden, ook leuk hoor echt, dan heb ik me wel heerlijk vermaakt in de tussentijd.Maar toch, Scandinavië, de romantiek, ik kijk er naar uit.

Scandinavie

Ik droom van fjorden, eindeloze natuur en overstekende elanden. Weergaloze luchten vol sterren en een zon die amper ondergaat. Skinny dippen op stille plekjes, fijne kampvuurtjes en rust. Heel veel rust. Dat het ook weleens balleweer kan worden weet ik natuurlijk maar dat blok ik gewoon, regen past niet in mijn voorpret-droom.

Daarbij ben ik ook op vakantie snel tevreden, en dat busje van ons is razend geduldig, die neemt ons vol enthousiasme mee waar we maar heen willen. Als het regent rijden we gewoon net zo lang tot het ergens droog is.

Hopelijk wordt het nog een poosje heel erg winters, kan ik eindelijk weer eens een rondje schaatsen of lekker stampen door bergen sneeuw. Mocht het echter continue ballenweer worden dan weet ik alvast waar ik die druilige zondagen mee ga vullen 🙂

Heb jij al vakantieplannen?

Bofkont

Het is nog vroeg als ik in de auto stap. Het is stil op straat en het voelt alsof de wereld nog slaapt. Mijn haren zijn nog nat van de douche en liggen koud in mijn hals, de geur van mijn favoriete luchtje zweemt om me heen. Het is knus in mijn kleine autootje. 

Langzaam rijd ik onze straat uit, de verwarming staat op standje aangenaam en uit de boxen klinkt een kerstliedje. Ik geniet van de knusse verlichting op deze donkere ochtend en word er wat weemoedig van. Het is december en mijn gedachten dwalen af naar kerstmis.

Om me heen hoor ik regelmatig gemopper over de kerstdagen. Over de verplichte familiebezoekjes, over het braaf opzitten tijdens visites en in pak één aan het kerstdiner verschijnen. En ik snap het allemaal want ook ik heb heus weleens gemopperd op de kerstdagen en alles eromheen.

Kerstmis

Maar de feestdagen zijn ook altijd een tijd van terugkijken naar het afgelopen jaar wat wederom voorbij is gevlogen. En als ik de ellende op de wereld voor het gemak even opzijschuif is er een hele hoop waar ik blij en dankbaar voor ben. Voor mijn mooie gezin, voor mijn ouders die nog in goede gezondheid bij ons zijn, voor het geluk van het gezin van mijn zus en het feit dat zij oma gaat worden in het nieuwe jaar.

Dat het leven even voortkabbelt, na een aantal stormen, en hoe fijn dat is. Dankbaar voor het feit dat ik vijftig word volgend jaar en dat uitgebreid ga vieren, alleen de voorpret en organisatie ervan zorgt al voor prachtige momenten. Soms is het leven een strijd en elke dag kan als een gevecht voelen waar je ogenschijnlijk weinig invloed op hebt. Ook die momenten zijn er geweest. Maar nu kijk ik weer vooruit en realiseer ik me hoeveel lieve mensen ik om me heen heb. Dat al hun liefde mijn hart verwarmd, gewoon door er te zijn. Wat ben ik een enorme bofkont. 

En daar zo helemaal alleen in die stille straat, knus en warm, realiseer ik me hoe enorm gelukkig ik ben, nu op dit moment. En dat neemt niemand me af.

Zomaar een zondag

Cynt, vind je het leuk om…? Zomaar onverwacht kreeg ik een vraag, of ik mee wilde doen aan de opnames van een videoclip. Iets met een achtergrondkoortje, playbacken en hilarisch. Wilde ik daar een zondag voor opofferen. Ha, wat denk je zelf 🙂

Wie mij een beetje kent weet dat ik geen seconde twijfelde. Ha, leuk, enig, ja natuurlijk. Ik kreeg een draaiboek, werd als een prinsesje bij mijn eigen voordeur opgehaald en warm en droog naar de kerk gereden. Had ik nog niet verteld zeker? Nou de opnames waren dus in een schitterende kerk ergens in de noord en het was een pracht. Gospel meets bluesbrothers meets een hoop enthousiasme in een prachtige setting, die tot voor kort dienst deed als katholieke kerk. Als dat niet stiekem een beetje recalcitrant is dan weet ik het ook niet meer.

Wat volgde was een geweldige dag, werkelijk waar, we hebben ontzettend gelachen. Zomaar op een onnozele zondag. En ook nog hartstikke serieus gedaan natuurlijk, vanzelfsprekend. Er moest wel wat op die opnameband staan natuurlijk. Ik plak de link naar het filmpje even in dit stukje, want hij is echt te leuk om niet te delen.

Dikke grijns op mijn tronie na het kijken ervan, want ik houd er zo van, van gekkigheid.

Gouden randje

De zorgwereld is bij tijd en wijlen een ondoordringbaar woud, en als je de weg niet weet verdwaal je onherroepelijk. Dagelijks komen er vragen binnen van mensen die al hopeloos verdwaald zijn en naarstig naar hulp zoeken, en wij wijzen ze met liefde in de juiste richting.

Gister werd ik gebeld door een oudere heer die zich alvast voor de zekerheid in wilde laten schrijven, hij was tenslotte al op leeftijd. Hij had allerlei indianen verhalen gehoord en was bang dat hij ergens ver van huis en haard ‘weggestopt’ zou worden als hij niet uitkeek. Gelukkig kon ik hem geruststellen en ontstond er een gezellig gesprek.

Toen ik vroeg van wie hij die informatie had gekregen dat hij ‘zomaar ergens weggestopt kon worden’ schoot hij in de lach. Hij had het van een meisje gehoord, een meisje van 83 dat een oogje op hem had zei hij vrolijk. Ik hoorde de kwinkslag in zijn stem en ik moest er van grinniken. Spontaan begon hij van alles te vertellen, over zijn leven, over ‘dat meisje’ waarna hij vanuit het niets ‘Trees gaat met een Canadees’ begon te zingen. En vertelde me meteen iets over de herkomst van dat liedje. Ik koest dit soort prachtige momenten, rijkdom is het.

Beroep

Er wordt zoveel gevonden van de zorg. Het is zwaar, er is een schreeuwend personeelsgebrek, de verantwoordelijkheid is enorm, er is teveel bezuinigt en de goede mensen lopen weg. Onderbetaald, ondergewaardeerd, onder van alles en allemaal waar, ik kan het niet ontkennen. Het zou fantastisch zijn als er een andere koers zou worden ingeslagen.

Zorg is echter naast dat alles ook een geweldig beroep, iets om razend trots op te zijn, prachtig en rijk. Iets voor een ander mogen betekenen is enorm waardevol, hoe klein het ook lijkt. Want voor een ander voelt dat gebaar soms als enorm groot. Ik geef niet alleen in mijn werk, ik krijg ook, wagonladingen vol. Mooie lessen, warme dankbaarheid en regelmatig een glimlach van oor tot oor. Ik deel hem ook graag uit, die glimlach, en nog zoveel meer. Echt vol overtuiging en met liefde.

Die middag had mijn werkdag een prachtig gouden randje, hoe was jouw werkdag?

Ze lacht een stralende lach

Ze is het blonde zusje van mijn vriendinnetje. Lang haar, rank postuur en een mooiert. Ik ben net twaalf, zij is een paar jaar jonger. Ondanks die jonge leeftijd is ze krachtig en eigengereid. Stiekem heb ik bewondering voor zoveel durf.

Jaren verstrijken, banden verwateren en worden met dat vriendinnetje van toen weer eens aangehaald. Op een prachtige dag zijn daar ineens donkere wolken: mooie krachtige blonde Jo, die zo sprankelt van het leven, is levensbedreigend ziek. 

Met zijn allen leven we maandenlang tussen hoop en vrees. Elke chemo is een kans, elke nieuwe behandeling geeft nieuwe hoop en wordt met twee handen aangegrepen.

Want ze heeft nog zo razend veel leven te leven. Elke jonge moeder zou haar kleintje moeten zien opgroeien, en de verwondering te mogen ervaren als dat kleine pukkie verandert in een prachtig mens. Haar leven is nog lang niet af. Met zijn allen hopen we op goed nieuws, wensen we vol hartstocht dat ze een kans krijgt.

Met mokerslagen wordt elke nieuwe hoop kapotgeslagen, keer op keer. 

Maar wat is ze strijdbaar, lieve, stoere Jo.

Het is zomaar een vrijdag. Samen met mijn vriendinnetje van vroeger zit ik op een terras, samen koffie en bijkletsen. Leunen op elkaar. Als een wervelwind stormt Jo het terras op. We groeten en kussen elkaar. Ik heb haar in mijn armen en knuffel extra warm. 

‘Zie je het niet Cynt, vraagt ze, zit ie wel goed recht’? 

Ik kijk naar haar maar zie geen pruik, ik zie alleen dat hele mooie mens. Van binnen huil ik dikke tranen maar ik lach van buiten. ‘Je ziet er prachtig uit Jo’, zeg ik.

Ze lacht, ondanks al haar ellende, een prachtige stralende lach. Wat bewonder ik haar levenslust, ondanks die allesomvattende angst die ook in haar huist. 

Blond zusje

‘Ik wil even snel naar de speelgoedwinkel voor mijn kleintje, zegt ze, dat lukt me net in deze week tussen twee chemo’s in’. Het is ongelofelijk, maar ze doet het.

Een paar maanden later weten we dat het einde nadert, en hoe oneerlijk het leven is. Moet ze loslaten wat haar zo ontzettend lief is, en laat ze zovelen volkomen verslagen achter. 

Haar afscheid is allesomvattend en indrukwekkend. Ze sprankelt van het videoscherm, beeld na beeld, dat mooie blonde zusje. Dierbare lieve Jo. We branden kaarsen, huilen en omarmen elkaar. Haar zoontje speelt naast haar kist, maakt nog een tekening voor zijn mam.

Ze leeft in vele harten voort, ook in die van mij.

Het is zomaar een maandag, ik zit op de fiets en als een wervelwind fietst er een jonge vrouw voorbij. Wapperende blonde haren, rank postuur. Het is me regelmatig overkomen, in de afgelopen twaalf jaar sinds haar afscheid. Ik denk dan even aan haar en in gedachten zwaai ik.

Dag mooi blond zusje, dag lieve Jo, vergeten doen we je nooit. #ikzorg#verpleegkundige#afscheid

Een sneetje kerstbrood

Werken met kerst, het is niet mijn favoriete bezigheid, en ook mijn gezin heeft me liever thuis. Maar dankzij de liefste, die standaard zorgde voor een sfeervol ontbijtje, startte mijn kerst altijd heerlijk knus. 

Veel cliënten krijgen met de kerstdagen familiebezoek dus was ik standaard extra vroeg op pad. Helaas zijn er ook veel cliënten die het zonder bezoek moeten doen, bij sommige ben ik die dag de enige.

Als ik door de stilte van de vroege ochtend fiets voel ik me alleen op de wereld. Onzin natuurlijk, er zijn nog veel meer mensen aan het werk. Maar zo in mijn up op de fiets voel ik me even Remy

Ik parkeer mijn fiets voor het huis van de eerste zorgvrager, hij is 94 en dankbaar dat hij nog thuis woont. Als ik hem voorzichtig wakker maak krijg ik een glimlach van oor tot oor. Ik ben acuut vergeten dat ik die ochtend eigenlijk geen zin had om te werken. 

Ik help hem in zijn mooie pak en samen lopen we de trap af. Ik sla zijn aanbod voor een sneetje kerstbrood af, snij voor hem wel een plak en zet een potje thee. De kerstlichtjes maken zijn ontbijt extra gezellig ✨Met een zwaai neem ik afscheid en fiets naar het tweede adres. 

Onderweg hoor ik de kerkklokken 🔔luiden, de vroege mis start ook vroeg. Het ontroert me altijd, dat geluid. Het maakt dat ik me extra ‘kerstig’ voel.

Kerstdagen

Als ik bij mijn volgende adres aanbel is de woonkamer nog donker. Het grootste deel van dit huis wordt niet gebruikt, het dagelijks leven speelt zich af in de serre achter het huis en daar branden de lichtjes van de kerstboom al🎄Ik verzorg de oude dame op bed, en maak een praatje met haar echtgenoot. 

Ik sla wederom het aanbod voor een plakje kerstbrood af en vervolg mijn route. 

Bij alle cliënten branden er volop kerstlichtjes en overal ben ik welkom. Het is altijd bijzonder om te werken tijdens deze dagen. Warme herinneringen komen voorbij en soms stromen er warme tranen. 

Deze dagen zijn voor veel mensen extra beladen door het gemis en de eenzaamheid. Overal neem ik tijd om te zorgen en op sommige adressen blijf ik een paar minuten plakken. 

Voor een praatje en wat oprechte aandacht. 

Rond half een ben ik klaar met mijn route. Op mijn gemak fiets ik terug naar kantoor voor de overdracht. Ik bel de collega’s om zeker te weten dat niemand een extra handje nodig heeft. 

De rest van de middag heb ik geen cliëntzorg meer maar nog wel bereikbaarheidsdienst. Ik hoop vooral dat er geen ziekmelding binnenkomt. Vervang zoeken is normaal gesproken al ellendig, maar tijdens de kerstdagen is het schier onmogelijk. 

Na een snelle douche spring ik weer op de fiets voor mijn eigen kerstviering. Het is na tweeën inmiddels en iedereen is al aanwezig, alleen ik wordt nog gemist. Mijn ouders, mijn eigen kinderen, ooms, tantes, neven, nichten, aanhang en klein grut, de huiskamer puilt er van uit en ik meng me vol enthousiasme tussen al die warmte en saamhorigheid. 

Liefde en familie, dat is kerst voor mij ❤️
#verpleegkundige#ikzorg#storytelling#gezondheid

Zondagskind

Ik kan het zelf amper geloven, er gebeurd zoveel, mijn hoofd stroomt er van over. Van alles wat mooi is in mijn leven hoort dit er absoluut bij. Dat boek waar ik zo naar verlangde en dat nu aan het ontstaan is, meerdere zelfs. Al die pagina’s met al die letters die een verhaal vertellen. Ik kijk er naar uit om het mooier te maken, meer te schaven en aan te vullen. Terugkijkend op de afgelopen jaren vind ik dat die lijst van prestaties inmiddels best lang is. Het op de wereld zetten van onze prachtige dochters, mijn eigen veerkracht toen ik helemaal op een hoop lag, aan een studie beginnen toen ik al tegen de vijftig liep en ik ineens op school zat met allemaal piepkuikens.

De afgelopen tien jaar verbouwden we ons huis, waren we soms oprecht wanhopig omdat het echt nooit af leek te komen. Ziek en zeer waaide ook nog tussen neus en lippen door langs, en ik nam spontaan ontslag toen ik niet goed in mijn vel zat. Vervolgens eindigde dat alles als een modern sprookje want ik vervul inmiddels die ene functie waar ik zo mijn zinnen op had gezet. Mijn leven was een rollercoaster van lessen de afgelopen jaren, zoals dat gaat bij zovelen, en nu kabbelt het ineens, de stormen zijn voor even gaan liggen.

Maar dat boek, dat lag me maar aan te staren, ik durfde hem gewoon niet af te schrijven. Wat als het slecht was, wat als niemand het wilde lezen, wat als…..Het was dat ene ding waar ik maar mee bleef worstelen. Dat ene ding wat ik zo verschrikkelijk graag wilde en waar ik niet moedig genoeg voor was.

Lessen

Tijdens het schrijven van dat manuscript ontstonden er inwendige gevechten, voelde ik de rauwe realiteit van dat mens zijn. Schrijven is ook heel erg spitten, diep van binnen, en het legde een aantal zaken genadeloos bloot. Ik leerde lessen over mezelf, over mijn eigen worstelingen en vooral ook over mijn eigen akelige kantjes en onzekerheden. Ik verbaasde me soms oprecht over alles wat er uit dat brein van mij stroomde. Alles waar ik me weleens achter verschuil, alles wat ik zo graag wil zijn en alles wat ik niet ben. Alle truttigheid die er soms was en die schaamte om niks en om van alles.

‘Je bent een zondagskind’ zegt mijn moeder weleens. En ze heeft gelijk. Want met alles wat ik zo graag wil zijn en ook met alles wat ik niet ben, ben ik een bofkont eersteklas.