Bakkersmeisje

Ik geloof allang niet meer in de Sint, al heel erg lang niet meer. Maar het enthousiaste gebons op mijn voordeur werkt wel lekker sfeerverhogend in deze periode 🙂

Bij elke bons spring ik met een grote grijns van de bank.

Hupsend van het ene been op het andere staat ze voor mijn neus. Ik krijg een papieren bakje onder mijn neus geduwd. ‘Zelf pepernoten gebakken’, souffleert haar mam. Ik bewonder de inhoud vol enthousiasme, ze ruiken zalig. Links en rechts worden er nog wat gevallen pepernoten van de grond geraapt. Zo werkt dat nou eenmaal met enthousiast hupsen, dan valt er wel een iets over de randjes heen.

‘Laat ze even aan de buurman zien, die houd ook heel erg van pepernoten’. Meer aansporing heeft ze niet nodig. Ze stuift me voorbij om haar zelfgebakken schatten aan de buurman te laten zien. Ook buurman Co is vol lof. ‘Mijn laarzen uit, besluit ze, ik blijf even bij jou’. We kletsen bij terwijl ze knus bij buuf op schoot zit.

Pepernoten

Na een paar minuten vind ze dat het weer tijd is om naar huis te gaan. Natuurlijk loopt buuffie gezellig met haar mee. Ik snijd af, zij neemt altijd de lange route 😉 Ook dat is vaste prik.

‘Ik heb geen jas aan buuffie’. Ik weet het schat, ga maar snel naar binnen. Er moet nog een zwemmedaille bewonderd worden, en als ik weg wil gaan hangt ze giechelend aan mijn benen. Haar kleine broertje doet enthousiast mee. Die heeft ook nog wat mededelingen voor ‘boeboe’.

Ik krijg knuffels en handkussen en word uitbundig uitgezwaaid.

De volgende dag zie ik die twee dropveters gezellig weer. We kwebbelen wat af, hun dagen zitten namelijk stijfvol belevenissen. Elke nieuwe dag een nieuw avontuur. Ik roep nog maar eens hoe lekker de pepernoten waren, en dat ik ze gedeeld heb met buurman Co. Ze glimt en zegt dat ‘de maan stuk is’, de pepernoten zijn alweer vergeten.

Wat een rijkdom die twee ❤

Witte stilte

Maagdelijke sneeuw knerpt onder mijn voeten, ik hoor de stilte. Mijn adem maakt wolkjes in de lucht. Met mijn ogen drink ik de omgeving gulzig naar binnen. Er huppelt een blij mens in mijn buik. Ik grinnik zachtjes, heel zachtjes, om vooral die fragiele kalmte niet te verbreken.

Ik hijs mijn rugzak nog wat rechter op mijn rug, lach naar de liefste en loop langzaam verder door dit wonderschone sprookje. Het is ultiem vertragen, deze wandeling door een pure witte wereld. Ik ben omringd door kerstbomen, wit van sneeuw en rijp. Zacht glinsteren ze in het zachte zonlicht.

Het is werkelijk adembenemend.

Winterkamperen

De kou voel ik niet. Dik ingepakt wandel ik door een landschap waar voor even alleen de schoonheid van de natuur bestaat. Mijn wangen gloeien en kleuren knalrood. Ik geniet me te pletter. Mijn liefde voor buiten, voor natuur en voor de stilte vind hier nog een extra versnelling.

Dat plan om te gaan winterkamperen blijkt een gouden greep.

Een poosje onbetaald verlof opnemen had ik voor me uitgeschoven, als een verlangen voor ooit. Maar het is inmiddels realiteit geworden. Die extra vrije weken zijn aangevraagd en ik ben me voorzichtig aan het verheugen op een poosje niks. Op twee maanden zelfzorg. Op doen waar ik zin in heb en wat goed voelt.

Zonder teugels of verplichtingen.

Langzaam wandel ik verder door die witte wereld, met een glimlach die volgens mij zichtbaar is tot aan het andere eind van de wereld. Mijn hoofd grotendeels leeg, ik mijmer wat voor me uit. Voor even maak ik geen plannen, bedenk ik geen scene voor mijn boek of ben ik bezig met wat ik allemaal nog moet de komende werkweek.

Ik ben volledig hier.

Na een kleine veertien kilometer door de sneeuw, en een hapje eten in een gezellig eetcafe, kruipen we moe en rozig onder onze dikke donzen. De lampjes in ons busje branden knus, en de ijsbloemen glinsteren op de ramen. Het is pure zaligheid.

Dat ene nachtje winterkamperen voelt nu al als een week vakantie 🙂

Intocht

In de media zie ik de intocht van sinterklaas verworden tot iets schreeuwerigs. Een traditie die overschaduwd word door roepen en nog harder roepen. Voorbij ‘elkaar zien en horen’.

Echt luisteren.

Voor mij staat Sint voor familie. Voor kneuterig. Een feest van magie, liefde en dromen. Van elkaar verrassen en iets extra’s willen doen. En daar hoorde ook een rijm bij toen onze meisjes eenmaal meiden geworden waren. Je bent schrijver of je bent het niet tenslotte 🙂

Ik hoopte vooral dat ze onze liefde voelden, die ik overal doorheen probeerde te weven.

Want sinterklaas draait om je eigen gezin, en dat kan je zo bijzonder maken als je zelf wil. Bij ons kwamen daar geen bakken geld bij kijken, wel creativiteit en plezier. Twee keer in de week schoentjes zetten en daar zat standaard iets kleins in.

Onze meiden waren dolblij met alles wat ze kregen.

Tekening

Die intocht was, ook voor mij, een absoluut feestje. Dagen van tevoren werd er al gezwoegd op een mooie tekening voor de #Sint. Glitters, stickers en allerhande attributen werden tevoorschijn gehaald om iets prachtigs te maken. Zorgvuldig opgerold, en vastgebonden met een lintje, lagen ze geduldig te wachten tot het eindelijk tijd was om naar buiten te gaan.

Mijn ontroering zat standaard klem in mijn keel bij het zien van die opgewonden koppies. De rode wangen. De muziek, alle blijdschap en de tomeloze energie die er in werd gestopt om er een mooi feest van te maken voor die kleintjes, dwongen bij mij respect af.

Dankbaarheid. Nog steeds.

Eenmaal thuis waren die twee compleet afgeknoedeld. Rozig van een warm bad, en alle indrukken van die dag, zaten ze samen op hun knietjes voor de brievenbus om een liedje te zingen( zwarte piet kwam bij ons niet binnen, die gooide alles door de brievenbus. Dat het niet altijd paste zagen ze voor het gemak over het hoofd gok ik ;-))

Twee kleine schoentjes, gevuld met een wortel, stonden liefdevol naast elkaar.

Sinterklaas blijft voor mij knus en hartverwarmend. De media negeer ik deze weken gewoon extra 😉

Gezondheid

Toen de realiteit van dat oma worden steeds een beetje prominenter aanwezig werd door de groeiende buik van onze oudste, keken de liefste en ik elkaar eens ernstig aan. Langzaam maar zeker tikte dat klokje van ons richting de zestig.

Ongemerkt werden we steeds een beetje ouder.

Maar tijdens dat ouder worden, werden we langzaam maar zeker ook steeds een beetje ronder.

Onze bourgondische leefstijl had voor iets teveel gezellige rondingen op die heupen gezorgd. Er was overduidelijk teveel van ons. Ondanks de intensieve banen, die heerlijke wekelijkse dansles of onze ‘uitwoei’ wandelingen, groeiden we de verkeerde kant op.

In dat ronder worden ben ik niet de enige, de kranten staan er vol mee. De mensen die #obesitas of #diabetes hebben schijnt enorm toe te nemen. Die voortschrijdende welvaart lijkt de ondergang van onze #gezondheid te worden.

Het is me al eens eerder overkomen en er ging nog niet zolang geleden ook heus ‘wat extra Cynthia’ af.

Maar het beklijft niet. Zodra ik beperkt wordt in wat ik mag eten, krijg ik daar juist zin in. En alleen maar daarin. Het beheerst mijn gedachten. Raar maar oprecht waar.

Dieet

Deze keer besloot ik voor verstandig te gaan. Eindelijk. Ik ben lang genoeg bezig geweest om de balans in mijn hoofd weer terug te vinden, het werd hoog tijd om de disbalans in mijn lijf ook te repareren.

Dus werd het deze keer geen blaadjes sla knabbelen, leven van de lucht of alleen maar van de liefde. De vroege ‘rondjes om’ zijn gebleven, maar ik sta niet dagelijks in de sportschool spieren te kweken. De aanpassingen zijn marginaal maar wel wijs.

Nog steeds is er ruimte voor een wijntje op vrijdag, kletsen we de werkweek door terwijl we bourgondisch eten en ook de feestjes zijn gebleven. Ik hoef er deze keer absoluut niks voor te laten. Zo maf. De weegschaal blijft echter wel gestaag zakken en tegelijkertijd voel ik de balans in mijn lichaam langzaam maar zeker toenemen.

Nu hoef ik alleen maar te wachten tot ze groot genoeg is om met oma te voetballen 🙂

Elf november

Ons buurtje is een fantastische, en ik reken me oprecht rijk met al die buurtjes. We zijn geen ‘we lopen de deur plat bij elkaar’ straatje, maar de warmte is wel altijd aanwezig. Tussen onze drukke schema’s door hebben we oog voor elkaar. Niemand uitgezonderd. Dat is een groot goed, zo’n buurtje, en zeldzaam. We zien elkaars kleintjes geboren worden en groter groeien, er is aandacht voor vreugde en verdriet en zo af en toe proosten we met elkaar.

Zonder enige moeite kletsen we dan een avond vol.

Het is de perfecte mix van dichtbij en vertrouwd, zonder opdringerig te worden.

Tijdens het vieren van sint maarten, zingen de snoetjes van de buurt het hoogste lied. Sommige van die snoetjes zijn nog wat verlegen, die komen pas echt los met zingen als ze al in bed liggen, en bij sommige beweegt dat hele lijfje spontaan mee 😉

Het is zo schattig

Sint maarten

Tijdens elk liedje zie ik de meeste ogen al richting die schaal snoep dwalen, en in gedachten wordt er alvast iets uitgekozen. Elk jaar is er hetzelfde ritueel. De glimmende trots om die zelfgeknutselde lampion, het gegiechel bij de voordeur en de groepjes kinderen die elkaar staan te verdringen.

Die opgetogen opgewonden energie die ze uitstralen.

Ik zie ze veranderen, groter groeien. De buurtkindjes die inmiddels te groot zijn voor dit feestje staan soms zelf bij de voordeur, en dan zijn er de kleintjes die voor het eerst mee zijn. Verlegen en schuifelend. Terwijl de mama’s hun liedjes zingen en vaak het meeste werk doen.

Het is een hartverwarmende traditie en ik hoop dat het nooit verdwijnt!

Boeboe

Deze buuf heeft de laatste tijd wat weinig over die leukerds van hiernaast geschreven. Buuf was druk. Overspoeld door werk, kleinkind en fysieke klachten bleef er bar weinig ruimte over voor iets anders.

De ‘hoe deed ik dat vroeger toch, toen ik veel meer op mijn bord had’ overspoelde me. Blijkbaar raak je snel gewend aan ‘veel ruimte om lukraak in te vullen’ 🙂

Gelukkig viel er onverwacht een gaatje voor een boodschap en een rondje om. Met een half afgekloven appel in de ene, en buuf der warme hand in der andere, liepen we samen gezellig naar de slager. ‘Worstje kopen voor de buurman’, knikte ze enthousiast.

Geduldig stond ze, half tegen mijn benen aangeleund, te wachten tot de boodschap bij de slager gedaan was. Om er nog een rondje winkels aan vast te plakken. Deze lieverd heeft geen problemen met nog een winkel, vijf winkels was ook goed.

Winkels

‘Ja hoor’, antwoord ze volmondig op alle vragen van mijn kant, terwijl ze tussendoor knaagt op die appel die nu bijna op is. Voor buuf een klein feestje, samen op stap, al voort-rommelend met een plakkerig handje stevig in de mijne. Ze verteld over haar lampion voor elf november, ‘met stickers buuffie’, over het liedjes oefenen en ze beloofd buuf dat ze ook wel mee mag ‘snoepjes ophalen’.

Zo zoet.

Onderweg lopen we nog een tante, een nichtje en een rasechte oma tegen het vege lijf. Wat een feest!

Met een barbie tekenblok stevig in haar plakkerige knuist geklemd hobbelen we op het gemak terug naar mama. Haar kleine broertje onthaald ons vol enthousiasme. Hij klopt inmiddels samen met zijn grote zus enthousiast op onze voordeur, is dol op de azuurblauwe ring aan mijn vinger en weet ook waar de speelgoedauto’s staan opgesteld. De rode met bloemen en schuifdeur is zijn favoriet 🙂 Dat heerlijke jochie had ook wel meegewild, fijn met zijn grote zus en boeboe op stap( buuffie is nog een tikkie lastig uitspreken ;-))

Volgende keer lieverd!

Wat een rijkdom dat die twee naast ons wonen.

Fien

Fien zit knus in een hoekje van de bank, haar armpjes stevig over elkaar geslagen. Mama heeft net gezegd dat ze wel fijn buiten kan spelen. Maar mama kan niet met haar mee vandaag.  

En Fien wil niet in de zandbak, zelfs niet met die mooie nieuwe emmer waar ze zo prachtig zandtaartjes mee kan bakken. Ze heeft geen zin om rozenblaadjes parfum maken of rozenbottels plukken. 

Dan word ze vies, en ook het gras is veel te nat. Er kriebelen allemaal mieren tussen de grassprieten, die over haar handen willen wandelen. Ze blijft fijn op de bank zitten, de hele middag. 

Fien wil niet op avontuur, niet in haar eentje.

Na een luide klop op de achterdeur staat opa Co in de woonkamer. 

‘Kom Fientje, de zon schijnt. We gaan samen op de fiets naar de moestuin. De worteltjes moeten vandaag uit de grond en opa kan dat niet alleen’. 

Fien springt meteen van de bank. Met opa Co naar de moestuin wil ze wel. Dan mag ze haar strooien hoedje op, die aan de kapstok hangt, en de tuinhandschoenen die ze voor haar verjaardag kreeg. Tuinhandschoenen met gele roosjes erop.

‘Opa, mag mijn nieuwe emmer ook mee’? Ze hupt ongeduldig van haar ene voet op haar andere.

Opa knipoogt. ‘Die moet zelfs mee meisje, want waar moeten we anders alle worteltjes in stoppen?

Moestuin

Mmmm worteltjes, daar heeft ze wel zin in. En achterop de fiets bij opa, uit de wind achter zijn brede rug, dat voelt altijd zo fijn.

Fien stapt snel in haar gele laarzen, vist haar nieuwe emmer uit de zandbak en pakt de warme hand van opa Co.

Samen avonturen beleven is soms nou eenmaal fijner dan helemaal alleen! 

Als grote mensen een tikkie teleurstellen, ga je ‘gewoon’ een kinderboek schrijven. Met onze kleindochter als inspiratie. Hoe leuk zou het zijn om een boekje voor haar te schrijven 😉

Schrijversleven

Ik heb groot respect voor echte schrijvers. Voor de mensen die naam hebben gemaakt met hun boeken, en steeds opnieuw liggen te glanzen in de etalage. Die keer op keer prachtige verhalen weten te produceren.

Ik verdwaal in de #uitgeverswereld

De trots die ik voelde over mijn tweede boek wordt overschaduwd door al het gedoe. Ik realiseer me dat er veel belangrijker zaken in de wereld spelen, dat maakt vervolgens ook dat ik er niet teveel aandacht aan mag schenken van mezelf.

Maar de irritatie voert momenteel de boventoon.

Onze ‘afspraak is afspraak’ wordt herhaaldelijk geschonden.

Ik schets kort het afgelopen anderhalf jaar, waarin ik steeds opnieuw aanleverde waar om gevraagd werd, en waarin ik steeds aan het lijntje werd gehouden door #schrijfopleiders. Ik beet me erin vast want de wens om mijn boek in handen te houden maakte dat ik door bleef zetten.

Maandenlang kreeg ik keer op keer beloftes, dat het echt goed zou komen en dat er over een paar dagen…..

Beloftes

Inmiddels wacht ik al sinds juni op de beloofde royalty’s, is het e-boek dat was toegezegd er nog niet en heb ik maanden moeten leuren om een geredigeerde versie, de cover en een passend persbericht.

En dat is nog maar een topje van de ijsberg. Echt. In mijn hoofd is het een kluwen van niet nagekomen beloftes en ik ben er ongelofelijk moe van.

In mijn wereld doe je wat je zegt. Zou de #uitgeverswereld anders werken?

Het allerergste vind ik dat mijn manuscript niet meer van mij is. Ik kan hem niet meer terugnemen, opnieuw laten redigeren en zelf uitbrengen. Ik heb nul invloed op mijn eigen boek. Misschien werkt dat ook zo, dat je geen recht meer hebt op het boek dat je ‘verkocht’ hebt aan een uitgever. Ik ben wat dat betreft wellicht wat onnozel of te goed van vertrouwen.

Maar als je iets verkoopt hoor je er iets voor terug te krijgen en tot op heden trek ik aan het kortste eind.

Wellicht is het tijd om mijn kindje los te laten. Realiseren dat ik leuk een boek heb geschreven, maar dat de keuzes die ik erna gemaakt heb ervoor hebben gezorgd dat ik de touwtjes niet meer in handen heb.

Dat ik het nu echt volledig verprutst heb.

En dat doet best zeer.

Lelijk eendje

Heel lang was ik er van overtuigd dat als ik die teugels maar stevig genoeg in mijn handen zou houden, dat ik dan de controle had.

Over alles wat er in mijn leven zou gebeuren of daardoor niet zou gebeuren.

Wat een schaap was ik 🤦‍♀️

Elke dag was ik druk bezig om alles en iedereen een stap voor te zijn, probeerde ik evt vervolgstappen in te schatten om daar op te kunnen anticiperen. Mijn stress niveau was constant torenhoog.

Wat een benauwde gevangenis

Toen de paniek van binnen de overhand kreeg, en ik alleen maar kon huilen, realiseerde ik me dat het genoeg was geweest. Ik was zo ongelofelijk moe en wanhopig vooral. Hoe had ik het zover kunnen laten komen. Waarom had ik niet eerder de rem ingetrapt. Verslonden door mijn eigen moeten had ik mezelf compleet gesloopt. Mentaal en fysiek.

Dus besloot ik los te laten. Elke dag een beetje meer, stap voor stap durfde ik steeds meer.

De enorme lichtheid die ervoor in de plaats kwam is onmogelijk met woorden te beschrijven. De ruimte die in mijn binnenste ontstond was kwetsbaar en sterk tegelijk.

Vrij

Ik voelde vrijheid, compleet en onvoorwaardelijk

Nog steeds ben ik er verbaasd over dat ik dat toen durfde. En tot op de dag van vandaag ben ik verbaasd over de rust die het me geeft.

De intense tevredenheid

Vrij in wat ik wil en welke kant ik op ga

Elke dag zit stijlvol zonnestralen, ook als het pijpenstelen regent 😊

Al die jaren vol worstelingen, het voelt als een ander leven bijna. Dit lelijke eendje heeft haar veren opgeschud en gladgestreken.

Ik doe wat goed voelt, en durf te zijn wie ik ben.

In mijn werk, als ik voor anderen zorg, en tijdens het schrijven.

Zonder enige schaamte deel ik, met wie wil lezen, wat mijn hart vult.

Zo mooi ❤️

Vikingday

Op die vroege zondagochtend vroeg ik me oprecht af waarom ik dit ook alweer ging doen. Na een heerlijk feestje de zaterdagavond ervoor, was het ineens zondagochtend.

De zondagochtend

Ik was vooral lui, op zijn zondags, maakte een pan verse tomaten-paprikasoep en hield met een schuin oog de klok in de gaten. Nog maar vier uur, nog maar drie uur, en ineens waren het er nog maar twee…..

Als jong meisje stond ik elke zaterdag voor een wedstrijd op het atletiekveld, toen wist ik niet beter, maar die jaren liggen achter me. Een jaar of veertig, give or take. Dat was een potje diep spitten dus, naar hoe was dat ook alweer en wat deed ik toen voornamelijk.

Ik voelde kriebels, vlak voor de start, die herkende ik nog wel. Daarna was het warm draaien, en ook dat duurt bij mij altijd even. Na de warming-up renden we enthousiast het parcours over. We beklommen een enorme heuvel vol stenen, kropen onder prikkeldraad obstakels door en beslechten, al balancerend, spannende smalle evenwichtsbalken. We vonden onszelf bikkels, en knikten trots, want tot aan dat moment liepen we de route lekker vlot.

Appeltje eitje, dachten we na de eerste zes kilometer 😉

En toen kwamen we bij het ‘pièce de résistance’. Gladde, glibberige ‘amper houvast biedende’ modderheuvels. Met erachter diepe, gladde, glibberige ‘waaruit je je schoenen amper nog omhoog kunt krijgen’ waterbakken.

Er waren meerdere medevikings die daar hun schoenen niet meer hebben terugvonden 😉

Schoenen

En het bleek niet één enkele waterbak, of modderheuvel, te zijn maar een stuk of tien. Die muur die we vervolgens moesten bestormen werd onmogelijk. Er was nul grip door de centimeters aan modder aan onze schoenen. En dan waren we na de modderbergen nog spontaan een ‘schone’ sloot in gesprongen om de ergste narigheid van ons af te spoelen ( serieus waar)

Daar zou je normaal niet over peinzen toch?

Maar wat was het geweldig! Trots, koud en gesloopt kwam ik tezamen met mijn collega’s over de finishlijn. Nu de ergste spierpijn is wegge-ebt zijn we het wel volledig met elkaar eens.

Volgend jaar doen we weer zo’n rondje 🙂