Schrijfwerk - Pagina 10 van 70

Troostende druppel

‘Meen je dat’? Ik hoor van alles in zijn stem. Blijdschap, ongeloof en verdriet. Ik hoor vreugdetranen en hele dikke tranen van gemis. Tranen veroorzaakt door het verlies van de gezondheid van zijn kind. Het bleef achter aan de voet van dat heftige ongeluk, en sloeg een diepe rauwe wond. Wat er restte, daar moesten ze mee verder.

We praten even, zijn telefoon staat inmiddels op de speaker en ook zijn echtgenote mengt zich in het gesprek. Een moeder die niets liever wil dan haar kind dichtbij hebben. Zoals dat opgaat voor elke moeder. En extra als dat kind verdriet heeft, pijn, en verslagen is door de bruutheid van het leven.

De emotie die ineens rondzingt doet hun stemmen trillen.

Mijn eigen stem wiebelt ook, als reactie op al dat gevoel dat door de hoorn golft. Want ik weet dondersgoed welke boodschap ik net heb afgeleverd. Ik heb een plek gevonden voor hun kind, een plek dichtbij huis. Zodat ze weer lopend op bezoek kunnen, in plaats van uren met de auto te moeten rijden. Een bezoekje aan thuis wordt weer makkelijk. Of samen naar zee, om van een zonsondergang te genieten. Met het gezin iets eten op een terras, simpelweg samenzijn, en ook die enorme vriendengroep kan straks spontaan langs waaien.

Elkaar vasthouden en omhelzen, op loopafstand.

Familie

Alles wat zo belangrijk is in het leven. In elk leven.

Dat alles was in een notendop mijn motivatie om het toch te proberen. Ook al weet ik heus dat ik niet iedereen kan helpen. Ook al waren er wagonladingen mitsen en maren, en hele akelige haakjes waar ik voorbij moest zeilen. Stuk voor stuk geen sinecure, maar de uiteindelijke beslissing lag niet bij mij.

Ik kon alleen maar voor ze pleiten, en hopen dat mijn boodschap gehoord werd.

Mijn pleidooi voor een scheutje menselijkheid werd gehoord. Voorbij alle redenen waarom het niet zou kunnen, gaf de reden waarom het wel goed zou zijn de doorslag. Iedereen snapt dat dicht bij de mensen te kunnen zijn die je liefhebt, nadat jouw jonge leven door een heftig ongeluk volledig op een hoop is gegooid, van levensbelang is.

Om een troostende druppel te kunnen zijn, op die gloeiende plaat van verwoesting, is prachtig. Liefde en familie wogen vandaag het zwaarst.

Mooi he!?

Stortvloed

Een stortvloed aan emotie overvalt me en ik heb absoluut geen idee waar het vandaan komt. Waarom ik me zo voel. Ik wordt getriggert door iets, maar het is een puzzel waardoor.

Ook al denk ik mezelf goed te kennen, soms sta ik verbaasd over mijn eigen reactie. Mijn eigen emotie. En de zoektocht naar de bron is razend lastig.

Zo op het oog wordt die hele hoos veroorzaakt door iets onnozels, maar als ik dieper graaf kom ik bij een poeltje machteloosheid. Een gevoel van er niet bij horen. Niet gelijkwaardig zijn. Het zijn ervaringen uit mijn jeugd die naar de oppervlakte stijgen, toen er een hele periode was waarin ik me ook hopeloos alleen heb gevoeld. Ik wist het keurig te verbergen achter dat maskertje dat ik creëerde, maar dat onveilige gevoel van toen kruipt weer dichterbij.

Alleen

Want niet alleen in mijn jeugd ervaarde ik dat hele onzekere. Het bleef aan me kleven na mijn middelbare schooltijd. Jaren en jaren. En af en toe voelde ik me weer net als toen. Alleen en kwetsbaar. Ik werd al veel te vaak op mijn ziel getrapt. Nog steeds schuilt dat kwetsbare van die jonge vrouw in de schaduwen van mijn bestaan. Ongemerkt aanwezig in de coulissen. Tot dit moment. Tot iemand mijn pad kruist die precies dat type mens is waar ik zo door wordt getriggert.

Die al dat sluimerende gevoel wakker schud. En me het gevoel geeft er niet bij te horen. Ben ik weer dat lelijke eendje van toen.

In de stilte van de nacht voer ik hele gesprekken in mijn hoofd, laat ik toe wat me bezig houd en spreek ik uit wat ik zie. De nonchalance van het gebruik maken van andere mensen dat zich ontvouwt voor mijn ogen, ingepakt in een sluier van heel iets anders. Iets onberekenbaars waardoor ik me onveilig voel.

Het is het soort mens waar ik kippenvel van krijg. Waar ik nooit aan zal wennen en waar ik het liefst met een grote boog omheen loop. Maar soms is er geen ontkomen aan…..

Frans leven

Ik ben nogal van het dromen, mijn fantasie kent weinig grenzen. In gedachten heb ik al zo’n honderd boeken geschreven( in werkelijkheid zijn het er twee), kocht ik tientallen franse boerderijtjes in evenzoveel gehuchten en leefde ik een reizigersleven waarbij ik dan weer in Nederland, en dan weer in het buitenland werkte.

Met mij kan je alle kanten op!

Tijdens elke vakantie raak ik ongeveer verslaafd aan het kijken naar huizen die te koop staan op de plekken die ik bezoek. Momenteel ben ik in de Ardèche en daar staan een hoop snoepjes. Als ik geld genoeg had dan wist ik het wel 🙂

De romantiek van dat franse leven vind ik hypnotiserend.

Het grove steen van de huizen hier, de fantastisch begroeide prieeltjes en de ‘je ne sais quoi’ van al dat hier zo aanwezig is en wat wij totaal niet kennen. Ze leven losser, die fransen, geven veel minder om uiterlijk vertoon of geweldige interieurs. Ze doen het veel meer met dat wat er is ( uitzonderingen daar gelaten natuurlijk)

Romantiek

In december waren we in de Morvan. De gite waar we een weekje verbleven was van een oogstrelende schoonheid. Knus zaten wij, na urenlange wandelingen door de groene heuvels, bij de houtkachel in de woonkeuken na te genieten. Keken we onder het genot van een wijntje uit over die uitgestrektheid van zoveel natuur, en zwijmelden we weg bij de gedachte dat wij zoiets zouden bezitten.

Over het praktische hebben we het maar zelden, de romantiek staat in onze dromerigheid voorop.

Weer terug in ons eigen fijne paleisje in Nederland vergeet ik mijn wens om een frans paleisje te bezitten alweer snel, de waan van dat dagelijkse neemt het al rap weer over. Vanaf komende zaterdag reizen we verder door Frankrijk, door het binnenland, langs pittoreske dorpjes en door smalle straatjes. Gewoon fijn op de bonnefooi.

Ik gok dat mijn verslaving de komende weken een tandje bij gaat zetten 🙂

Heb jij ook zo’n malle afwijking net als ik heb?

Ps Foto is van mezelf!

Snel

Ze suizen me voorbij, met een bloedgang, hun ogen schuin op de mobiel die stevig in hun handpalm ligt. Af en toe dwalen hun ogen even naar de weg om vervolgens weer op hun mobiel te belanden. Die telefoon die nog zoveel geheimen heeft, en die ontdekt moeten worden. Vrienden op de app, een prille liefde waar contact mee is of een zogeheten influencer wellicht die gevolgd moet worden( alleen het woord roept al een allergische reactie bij mij op)

Ik fiets rustig verder, met een tikkie onbegrip malend door mijn hoofd. Bezorgdheid. Een elektrische fiets in combinatie met een puber die niet op de weg let vind ik een spannende combinatie. Ik geniet tijdens die rit naar huis van al het groen om me heen, van de voortuinen van andere mensen en die zalige zon. Na een dag op kantoor is er buiten altijd wel iets te beleven. Op mijn gemak ‘niet elektrisch’ doortrappend laat ik de werkdag achter me.

Haast

De volgende dag zit ik in de auto. Terwijl ik een langzame voorganger inhaal zie ik dat hij op zijn mobiel zit tijdens het rijden. Onbegrijpelijk vind ik dat. Een vrachtauto die me tegemoet komt idem dito. Je ziet het vaak al aan de rijstijl, licht slingerend of niet aansluitend op het verkeer ervoor. ‘Die is met iets anders bezig’, denk ik dan en ik heb altijd gelijk.

Vijf minuten later wordt ik ingehaald, met scheurende banden duikt de kleine zwarte auto tussen mij en de volgende auto, net voor het tegemoet komend verkeer. Hij moet vol op zijn rem om ertussen te kunnen, om daarna gas te geven en al slingerend nog een auto in te halen. Een paar minuten later staat hij voor me bij het stoplicht.

De wereld heeft haast lijkt wel. Constant haast, op zoek naar minuten die teruggewonnen kunnen worden. Ergens. Door medeweggebruikers in te halen die trager zijn, door te appen of te bellen tijdens het rijden en in een file steeds van baan te wisselen. In de hoop sneller op te schieten, in plaats van te aanvaarden dat het even zo is op dat moment. Het helpt niet, dat gejaag, je bereikt het tegenovergestelde volgens mij. Gejaagdheid in het kwadraat. Het zorgt bij mij altijd voor een bepaalde onrust, alsof ik dubbel op moet letten. Ook voor die ander. Al die drukte om me heen is overweldigend soms.

Na een minuut of twintig ben ik weer thuis. Ik sluit zorgvuldig de voordeur, laat de gehaaste wereld even achter me en verlang meer dan wat ook naar de rust en ruimte van Frankrijk waar ik omringd werd door prachtige natuur.

Volgens mij is het hoog tijd om een thuiswerkdag in te roosteren 🙂

Slaapje

Die kruimel van hiernaast groeit weer richting haar volgende fase, het middagslaapje moet er langzaam maar zeker aan geloven. Deze tante is na een flinke tuk namelijk nog goed voor een halve avond ‘mamaaaaaa, slokje water, verhaaltje, knuffel’, en alles wat ze nog meer kan verzinnen.

Ik moet er stiekem om grinniken want ik kan me die fase nog heel erg goed herinneren! Onze oudste heeft tijdens die periode weleens het net geplakte behang met haar garnalenvingertjes verwijdert. Als een ware steltvlieger pulkte ze heel stilletjes die vers behangen babykamer weer semi-kaal. Ook de wanhoop van toen voel ik nog glashelder, ik stond daar met die dikke buik vol overtuiging te janken van die stapel behang die een uur ervoor zo prachtig op die babykamermuur had gezeten.

Die fase van je zwangerschap zeg maar 😉 Maar ik dwaal af.

Afgelopen donderdag mocht ze daarom met buuffie op stap, dan vergeet je dat je eigenlijk wel moe bent. Buuffie leid af. Na een ochtend op de peuter, en echte piratenschmink, gingen wij ook nog even samen op avontuur. Mooi excuus voor buuffie om een poosje van die leukerd te genieten ( ik was op vakantie geweest tenslotte), haar broertje ging fijn op één oor dus daardoor had haar mams ook even haar handen vrij.

Win-win zeg ik.

Feest

Op stap dus. Gezellig. Allereerst besloten we, na goed overleg, dat we naar de winkel gingen. Buuf had nog wat gezellige artikelen aan te schaffen en zij hobbelt graag mee. Door elke winkel. Deze gezelligert vind het allemaal enig. Al kwebbelend koetelden we van adres naar adres.

‘Kijken’, vraagt ze steevast. Ga maar lekker kijken kind, op ontdekkingstocht gaan is geweldig. Na de boodschappen waren de ‘vissies’ aan de beurt, ook altijd favoriet. Vol verwondering ziet ze die elke keer als was het voor het eerst. Glunderend kijkt ze op naar buuf terwijl ze alle ‘vissies’ aanwijst, en buuf glundert vol overgave terug.

Aan het eind van ons rondje lopen we langs de ijsboer. Natuurlijk weet ik allang wat ze me gaat vragen. ‘Eerst mama vragen of het goed is’, zeg ik. Enthousiast knikt ze als ik mijn telefoon pak. Gillend van plezier ziet ze haar mama in het schermpje verschijnen. Lang leve #FaceTime. Van mama mag het, natuurlijk mag het, dus gaan we gezellig een smaak uitzoeken. Met een aardbeienhoorntje waar je u tegen zegt lopen we weer naar buiten.

‘Hier opeten buuf’. Tuurlijk blijven we. Dat maakt het feest tenslotte pas echt compleet. Ze wil van mijn smaak proeven, en ik moet een lik van de hare. Giechelend smakken we met onze wangen vol ijs. Het smelt sneller dan dat zij het op kan eten, maar wat boeit het. Het is genieten in het kwadraat met deze dame. Met een enorme ijssnor en een buik vol koud rommelen we weer naar huis. Gelukkig ben ik volgende week donderdag weer vrij 🙂

Starstruck

Ik kan erg onder de indruk zijn van wat andere mensen bewerkstelligen in het leven. En nu ik voorzichtig wat stappen zet richting dat schrijver zijn, valt me dat steeds meer op. De termen die sommige mensen als titel achter hun naam zetten roept bij mij allerlei vraagtekens op.

Het is mijn eigen onervarenheid wellicht

Maar gevoelsmatig zit er nogal wat kaf tussen al dat koren.

Om jezelf een expert te noemen vind ik eerlijk gezegd nogal een ding. Opschepperig en blasé oogt het. Iets goed kunnen komt je tenslotte niet aanwaaien. Dat schrijversbos vol redacteuren, experts en vormgevers begon langzaam maar zeker een ondoordringbaar woud te worden.

Expert

Inmiddels ben ik gelukkig niet meer verdwaald, want een filtertje hier en daar doet wonderen. Na een ernstige blik in de spiegel ging ik mezelf wat oprechte vragen stellen. Wat wil ik nou eigenlijk, vroeg ik aan mezelf, en welke ambities heb ik nog. En wat bleek. Ik ambieer een hele hoop vooral niet 🙂

Wat een verademing 😉

Het schept ruimte voor dat volgende boek in wording dat al een poosje naar me lag te kijken. Plot, begin en einde ligt er al. Heel anders dat het boek dat nu net in de winkels ligt. Elke mooie recensie over Verborgen verleden steek ik glimlachend in mijn zak, de mensen die het niks vinden volgen ongetwijfeld vanzelf.

Daar reken ik op en dat is helemaal prima.

In mijn volgende boek ga ik al die geleerde lessen toepassen. Dat heb ik mezelf beloofd, dus dat is wat ik ga doen. Want jezelf gewoon maar in het ongewisse storten, en je kop een keer of wat stoten, heeft mij misschien wel meer geleerd dan al die zelfbenoemde experts me kunnen leren.

En al die verzinsels uit mijn hoofd pulken, daar ga er vooral ongelofelijk van genieten

Echte rijkdom

Ze heeft razende honger, maar haar koelkast is leeg, hoe ze boodschappen moet doen weet ze niet meer. Verwaarlozing heeft zich in haar huis genesteld tussen de lagen plakkerig stof, de dode vliegen in de vensterbank en over het aanrechtblad in de knusse keuken. Haar toilet is vuil en de badkamerdeur blijft steeds vaker gesloten.

Zichzelf wassen doet ze al heel lang niet meer. Het is mensonwaardig.

We leven in een wereld waarin weelde, wetenschap en technologische ontwikkelingen elkaar razendsnel opvolgen. Maar de mens zelf vergeten we steeds vaker.

Dat deel word over het hoofd gezien

Onze maatschappij lijkt langzaam maar zeker te veranderen in een plek waar mensen hun buren amper nog kennen, waar jongeren messen meenemen naar school en waar snel, steeds sneller de boventoon lijkt te voeren. De hebzucht groeit, alsmaar groter.

Onze echte rijkdom vergeten we.

Wassen

Haar verhaal leest als een slecht boek. Het beetje netwerk dat er nog is heeft te weinig oog voor haar behoeftes. Te weinig oog voor haar ziekte of haar schrijnende situatie. Omgaan met een ouder met #dementie kan een grote opgave zijn. Het begrijpen van gedrag en de veranderingen die zich in iemands karakter openbaren is geen sinecure en zorgt soms voor verwijdering.

Afstand.

Dankzij een oplettende casemanager en de inzet van een collega verpleegkundige weten we haar razendsnel een plek te geven. Waar de koelkast vol is, waar haar linnengoed wordt gewassen en waar warmte is. Aandacht. Een eigen plek, veilig en schoon.

Geven we haar, met elkaar, weer wat van haar menselijkheid terug.

Nummer 11

Inmiddels staan we op camping nummer elf, wederom een leukie. Dat rondreizen met onze #vwcamper werpt zijn vruchten af, voor ons tenminste, omdat we zoveel fantastisch mooie natuur tegenkomen tijdens onze reis. De foto’s doen het geen recht hoor. Wat is #Europa prachtig en wat is er nog ongelofelijk veel te ontdekken.

Wij kunnen hopelijk nog jaren samen op pad!

Op camping nummer acht stonden we als enige. Er valt weinig meer over te zeggen dan dat het prima was. Keurig sanitair, rustige omgeving. En heel erg saai. De schommel was trouwens enig, daar moest ik even op natuurlijk! En het zwembad was leeg, dat was een vette teleurstelling.

Het broodje voor onderweg dat ik in het dorpje haalde de volgende ochtend was echter wel zalig en zo’n nachtje helemaal alleen op een camping is ook wel weer apart.

Dat hadden we mooi te pakken.

Rondreizen

Camping nummer negen lag prachtig aan het strand, de palmbomen waren oogstrelend en deze had veel voorzieningen zoals een zwembad, diverse restaurants en een winkel.

We waren eerst bij de buren van dit enorme gevaarte maar daar kreeg ik acuut een aanval van ‘hier moet ik snel wegwezen’. Op de zone, de enige plek waar je blijkbaar #ACSI korting kreeg, werd er gevochten om een plekje, kampeerden de caravans rug aan rug en de stonden de eigenaren elkaar welhaast naar het leven.

Daar schiet ik al van in de paniek, van dat soort gevechten.

Toen ik echter de campingprijzen zag begreep ik ze al iets beter. Maar alsnog: mij niet bellen! Toegang tot de toiletten kreeg je met een keycard( na inchecken en betalen) en zonder kon je er dus niet naar de plee. Nergens. ‘Que’ zei ik nog, vol verbazing, tegen die Spaanse meneer waar ik aan vroeg waar de toiletten waren. Maar nee hoor, je knijpt nog maar een poosje. Geen keycard, geen plas.

Altijd fijn als je na een halve dag reizen op knappen staat 🙂

Met gierende banden scheurden we er vandaan.

De camping ernaast had prachtige toiletten direct bij de ingang, die hadden het wel begrepen. Maar na twee dagen op deze pracht trok ik de drukte echt niet meer, ik wordt een ouwe muts 😉

Camping nummer tien was in de Pyreneeën. Prachtige plek, ook niks mis mee. Maar op de ene plek wil je wel graag langer blijven en op de andere niet. En het weer was niet heel spetterend, dat helpt ook niet natuurlijk….

Nu op nummer elf dus. En deze puilt uit van die echte franse charme. De beide gîtes, de inrichting van de camping en de gebouwen zelf, ademen uit elke porie waar ik zo ontzettend van hou in #Frankrijk. Er is een fijn terras, een zwembad waar ik straks mijn vege lijf even instort ( het was verdomd heerlijk) en ik kan er een vers broodje bestellen. De bieb is eindeloos en op elke hoek, na elk bochtje zie ik weer iets anders.

L’amour!

Deze ouwe muts is complètement tevreden op deze prachtplek. Beetje schrijven, beetje lezen, stukkie wandelen. Rust en groen. Een dag of wat, tot het vast weer gaat kriebelen. à la recherche d’une nouvelle aventure!

Asturias, Baskenland

Die rustige camping ( camping las hortensia’s) waar we een paar dagen geleden terecht kwamen is heel simpel, maar de baai waar hij aan ligt is wonderschoon. Ik kon mijn ogen niet geloven. Volgens mij heb ik zelden zoveel foto’s en filmpjes van één en dezelfde plek gemaakt 🙂

Ik kon er geen genoeg van krijgen.

Als het eb was konden we tussen alle kliffen doorlopen, vonden we links en rechts poeltjes met helder water die in kloven bleven staan, tot de vloed ze weer in het grote geheel mee zou nemen. Daar tierde het zeewier welig, en kleine visjes hadden er hun privé-zeetje. De rotsen waren bezaaid met versteende en parelmoer kleurige schelpjes. Het was een prachtgezicht.

En het was er zo schoon. Er lag geen rommel, er waren geen losse schelpjes, er was niks. Alleen wat houten takjes die door de eb en vloed aan wal gebracht waren. Stokjes en zeewier. En dat maakte het zwemmen, en door de branding lopen, een absoluut feestje. Niks anders dan wit zand en helderblauw water onder mijn voeten. Ik vond de middellandse zee altijd prachtig, maar die haalt het niet bij de golf van Biskaje.

Nu we inmiddels op een andere plek zijn geland, kijk ik tevreden alle gemaakte foto’s terug. Wat een belevenis was het om zoveel schoonheid om je heen te hebben. Vroeg in de ochtend liep ik eerst naar beneden om even de zee te zien. Daarna haalde ik mijn broodje pas op. Had ik alvast die waanzinnig mooie beelden op mijn vizier :-). De camping was fijn in al zijn eenvoud. Het sanitair was top, heel schoon en het water was altijd warm.

Fijn

Het verse stokbrood dat ik bij de receptie kon halen in de ochtend scheelde me een tochtje met de fiets. Mijn wensenlijstje is niet heel groot en deze camping heeft alles wat er op dat lijstje staat. Inclusief een restaurantje aan het strand, zo’n uitzicht vind je niet snel ergens anders.

Ik bestelde er heel stoer gefrituurde #inktvis, omdat ik besloten had dat iets nieuws proberen goed voor me zou zijn. Lang leve de crackertjes kaas :-), die inktvis kreeg ik met geen mogelijkheid weggewerkt.

Maar hé!? Wel geprobeerd 😉

Voor wie ook een fijne plek zoekt, en niet veel wensen heeft, is dit een aanrader! De foto’s spreken voor zich.

Olifantendracht

Dit papieren kind was een olifantendracht in het kwadraat, en heel lang heb ik getwijfeld of het wel zou lukken. De weken raasden voort, werden met eenvoudig gemak maanden, en nog was er niks. De uren dat ik ervan wakker heb gelegen zijn niet op één hand te tellen. En op twee ook allang niet meer. Toen het manuscript eenmaal was geschreven wilde ik, meer dan wat ook, dat het een boek zou worden.

Er is maar weinig leuker dan iets vanuit niets te creëren en dat vervolgens in handen hebben.

Maar ook dat bleek een moeizaam proces. En nu is mijn boek dan toch te koop. Mijn boek. Ik herhaal het in mijn hoofd een paar keer, proef de woorden op mijn lippen. En ook al is het niet de eerste, deze was vele malen moeilijker.

Het was als trekken aan een dood paard om het voor elkaar te krijgen. Als een gevecht.

Meer dan eens heb ik de handdoek in de ring willen gooien. Besloot ik om een andere weg in te slaan. Maar steeds opnieuw verlegde ik mijn grens. Ik wilde niet opgeven.

Proces

Het zou zo zonde zijn van alle energie die er al in had gestoken. ‘Doorzetten Cynt, het komt vast goed’.

Nu het boek er is voel het als een anti-climax. Ik kan er nog niet blij mee, of trots op zijn. Nog niet. Ik hoop van harte dat het nog komt, maar op dit moment betwijfel ik dat. Het hele lange, trage proces van tegenslag op tegenslag, elke teleurstelling en elke verbroken belofte die ik voor mijn kiezen kreeg (en dat waren er echt heel veel)hebben bij mij een kater achtergelaten. Mijn enthousiasme is compleet verdwenen en ik betwijfel oprecht of ik het nog terug ga vinden. Nu het zo door mij gewenste boek er is, weet ik oprecht niet meer waarom ik het zo graag wilde.

Het voelt belachelijk, als een misplaatste sollicitatie voor een presidentsfunctie.

Ik moet wachten tot ik hem zelf in handen heb, ( want ik heb hem ook nog niet gezien) Zelf moest ik hem natuurlijk ook gewoon bestellen 🙂 Het is een passend einde voor iets dat tot nu toe een nare smaak bij mij heeft achtergelaten. Ik hoop vurig dat de eerste recensies die nare smaak teniet zullen doen.