‘Noem eens een geluksmomentje, zegt ze, hoeft niet groot te zijn, klein is prima’. Het is een leuke uitdaging, en de rest van de dag zingt het door mijn hoofd. Want een geluksmomentje vinden is niet ingewikkeld, het is een grotere uitdaging om er maar eentje uit te moeten kiezen.
Vanaf het moment dat ik in verwachting was, begon die verzameling al. Dat groeiende kindje in je buik, en vervolgens, na dat hele harde werken, dat babietje op je buik. Samen met dat wurm in bad, knus drinkend aan je borst of bij je in bed.
Warme armpjes om je nek, samen koekjes bakken of giechelend in die zelfgebouwde tent. Rozig knikkebollend tijdens het avondeten na een warm bad.
Zomaar ineens los kunnen fietsen, of eindelijk dat zwemdiploma behalen waar ze zo ontzettend lang op gewacht hadden. Wat werden er soms ladingen tranen vergoten als het niet zo snel ging als ze wilden, en wat was er groot geluk bij een extra lintje, en een stapje dichter bij dat felbegeerde diploma.
Momenten
Ik kan zo nog uren doorgaan, echt, want al die geluksmomentjes zijn ontelbaar en waanzinnig kostbaar. Ook al waren er ook zat worstelingen, of lastige momenten, de geluksmomenten staken mijlenver boven alles uit.
Maar uiteindelijk was ik aan het einde van de dag nog geen stap dichter bij dat ene geluksmomentje, ik kon eenvoudigweg niet kiezen uit al die mooie momenten. Behaalde diploma’s en persoonlijke overwinningen, mooie gesprekken met mijn inmiddels volwassen dochter, dikke knuffels en groot geluk na diep verdriet. Dan steeg ik bijna op van zoveel blijdschap, en barste ik welhaast uit mijn voegen. Kind gelukkig, mama gelukkig, zo is het bij mij, doe ik niks aan.
Aan het eind van de dag plingde mijn telefoon door een berichtje, in de gezinsapp, van onze jongste. Ze stuurde een in scene gezet tiktok filmpje door. Het serieuze interview in het filmpje werd vergezeld door een stukje tekst erboven, zoals zo vaak in dat soort filmpjes. Als je moeder je roept voor het eten en het duurt gewoon nog een kwartier voor het klaar is. Ik schiet direct in de lach, want ik deed dat altijd. Onze meiden hoorden me niet altijd, hadden geen zin, of waren druk met van alles behalve naar mij luisteren. Vul het maar in, puberdochters. Dus ik riep ze ruim van tevoren van boven, anders was mijn bord al leeg voor de dames zover waren.
Onze meiden sturen meteen over en weer lach-emoticons, en benadrukken vooral hoe ik dat een hele poos deed en hoeveel rollende ogen ik ervoor terugkreeg. Ik hoor hun gegiechel om die grap, als zaten ze naast me.
Ik zit aan tafel met mijn mobiel in mijn hand, de berichtjes over en weer te lezen met een grote grijns op mijn gezicht. Daar is hij, overduidelijk, dat ene prachtige geluksmomentje waar ik vandaag zo naar zocht.
Ik draaide zelfs mijn matras om. In mijn eentje, met die zere rug ja, ik heb het maar tegen niemand gezegd.
Het was niet bewezen dat die rugpijn 
