Schrijfwerk - Pagina 31 van 70

Reddingsboei

Hij is nog geen veertig maar zijn lichaam laat hem meer en meer in de steek. Zijn pijn is diep en schrijnend omdat thuis wonen bij zijn jonge gezin onmogelijk is geworden. En alsof die boodschap niet hard genoeg is blijkt er ook geen mogelijkheid te zijn om ergens anders te wonen. Tussen de wal en het schip met je doodzieke lijf.

Ik luister naar zijn verhaal en kan me in de verste verte niet voorstellen hoe dat voor hem moet zijn. Zijn jonge kinderen die op moeten groeien zonder hun papa dichtbij. Ik vind het hartverscheurend. En dan moeten ze ook nog stad en land afbellen om gehoord te worden op zoek naar een helpende hand.

Dus besluit ik mijn stinkende te best doen om een fijne plek voor hem te vinden, een plek alleen van hem. Waar zijn kinderen eens een nachtje kunnen komen logeren, waar ze samen kunnen zijn als gezin. De plek heb ik, nu moet ik er alleen nog voor zorgen dat hij hem krijgt.

Mijn collega’s gaan niet direct overstag en ik begrijp hun vraagtekens. ‘Ga eerst bij hem langs, pleit ik, beoordeel met je eigen ogen. Geef hem die kans’.

Warme zorg

Gisterochtend zochten de twee collega’s die bij hem op bezoek zijn geweest me op. Hun stralende gezichten vertelden me zonder woorden wat ik zo graag wilde horen. Hij is hartstikke welkom. Een eigen plek en ook nog op korte afstand van zijn drie grote liefdes, waar hij warme zorg ontvangt en fijn kan wonen. Mijn dag kan niet meer stuk.

‘Na een periode waarin er alleen maar deuren voor me dicht gingen, is dit de eerste deur die voor me open ging’, zegt hij vol emotie. De rillingen lopen over mijn lijf bij die woorden. Het is precies waarom ik zo hartstochtelijk veel van mijn werk houd. Ik kan iets doen voor iemand, en daar ben ik meer dan dankbaar voor.

Writersblock

Ik vind het leuk om belevenissen uit mijn leven met jullie te delen. Ik hoef dan ook maar zelden te zoeken naar een onderwerp, ze komen vaak in grote getalen voorbij. Vanmorgen vroeg lag ik knus in bed wat te luisteren naar de vogeltjes. Het is altijd zo’n zalig geluid, het klinkt als lente, als een bleek zonnetje, als bossen bloemen en nog zoveel meer.

Deze winter was een vreemde, net als de winter ervoor een vreemde was. Die covid-jaren zijn niemand in de koude kleren gaan zitten. Zoveel verdriet, zoveel gemis, zouden we dat direct achter ons kunnen laten, bedenk ik bij mezelf.

Terwijl ik door wat apps scroll verbaas ik me over de oppervlakkigheid. Berichten van opgeklopt sentiment met foto’s die ik al een aantal jaren steeds opnieuw voorbij zie komen, en nog steeds reageren mensen er vol overgave op. Ik vraag mezelf af of we graag in de maling willen worden genomen. Roepen we die veranderende wereld niet gewoon over onszelf af door het gemak waarop we over het echte leven heenstappen? Door de valse waarheden van social media als het echte leven te zien.

Leven

Het is maar random gefilosofeer hoor, mijn gedachten op papier zetten vind ik nou eenmaal zalig. Toch zie ik de vervlakking en de onverschilligheid toenemen, in alles. En ook mijn eigen beroepsgroep wordt een onderwerp waar heel veel mensen mee aan de haal gaan. ‘Organiseer een verwendag voor de zorg’ las ik vanmorgen ergens. Over betutteling gesproken, dan neem je al die medewerkers echt niet serieus.

Ik blijf nog maar even soezen, luisterend naar de vogeltjes, en laat alle nonsens nog even voor wat het is. En ik omarm mijn writersblock nog maar even, lekker rustig ook 🙂

Voltooid leven

Ik ben dol op het leven, verliefd bijna, elke dag is er zoveel moois om mijn bed voor uit te stappen. Maar ik heb dan ook een prachtleven, rijk, door alle liefde die er in leeft. Toch praat ik over de dood, met de liefste, vertel ik hem wat ik wil en vooral ook wat ik niet wil. Juist omdat ik het in mijn werk al zo vaak meemaakte, dat taboe van dat levenseinde waar niet over gesproken mocht worden.

Heel vaak zag ik families besluiten om een leven te verlengen, tot het uiterste. En heel vaak vroeg ik me af waarom. Wat is nog de kwaliteit die je hoopt te behalen voor die ander, die soms al diep in zijn of haar dementie leeft. Voor wie maak je die keuze? Voor jezelf of voor die ander.

Euthanasie

Ik heb geen antwoord op hun vragen, ik heb alleen antwoorden op die van mezelf. Die bijzondere gesprekken heb ik al vaak met mijn ouders gevoerd. Ik weet wat ze willen en wat vooral niet. Ongelofelijk belangrijk is dat. Want hoe lastig die gesprekken soms ook zijn, als beslissingen ineens op je pad komen zijn er ook ladingen emoties die een rol spelen. Op voorhand weten waar de wens van de ander ligt is fijn. Dat geeft rust hoop ik, zodat mijn focus niet gaat wankelen.

Vanmorgen zag ik de docu ‘voorgoed samen’ en ik heb ademloos zitten kijken. Om samen te besluiten tot euthanasie is zo dapper. Het afscheid nemen was zo helder en eenvoudig in beeld gebracht. Waar ingewikkeld ook zo heel erg mooi kan zijn. Afscheid nemen van het leven ging gepaard met afscheid nemen van zoveel meer.

En hoe onmogelijk het ook klinkt, ze waren glashelder in hun keuze. Geen zielig eindigen van hun prachtige leven maar vol liefde zelf de regie in handen houden. En zo is het ook gegaan nu alweer drie jaar geleden.

Praat over de dood, juist als je dol bent op het leven. Kan jij het?

Een leven lang leren

Schrijven is een kunst. Wist ik niet, ik dacht oprecht dat echte schrijvers alleen talent nodig hebben.

Dat ze er voor gaan zitten en lukraak een boek uit hun mouw gooien.

Wat een schaap ben ik, dat ik dat ooit dacht.

Het is oefenen, schaven, op je bek gaan en een nieuwe poging doen. Hard werken is het, en ik wil het kunnen.

Echt in de vingers krijgen

Het lijkt me fantastisch om meer boeken te schrijven

Als jong meisje vond ik het al geweldig om me in een verhaal te verliezen en daar is niets aan veranderd, ik vind het nog steeds zalig om te starten aan een vers exemplaar.

Dat gevoel van verwachting, de geur van dat nog ongelezen boek en het geknisper van die eerste bladzijde, het is genieten in het kwadraat.

Onvervalst ‘leren on the job’, de vorm die me het meest dierbaar is. Ik stort me graag ergens vol in om te zien waar het eindigt.

Manuscript

En dat avontuur is absoluut niet van een leien dakje gegaan

Maar je kop stoten maakt nederig en leert je ongelofelijk belangrijke lessen.

Zo’n manuscript ontstaat niet in een week of een paar maanden. En zonder basis of scholing, was dat best pittig.

Meer dan eens wilde ik het opgeven.

Door erin te duiken, zelf veel te lezen en aan heel veel medeschrijvers feedback te vragen is het me gelukt.

Mijn hobby is inmiddels wel een tikkie uit de bocht gevlogen

Dit lelijke eendje heeft twee boeken geschreven, en nummer drie is onderweg.

Vandaag ben ik even razend trots op mezelf

Nederig

Werken in de zorg maakt nederig, nederig en dankbaar, dat maakt het mij wel tenminste. Elke dag opnieuw leer ik van de mensen waar ik voor mag zorgen hoe rijk ik ben, en hoe luxe ons leven eigenlijk is. Gistermorgen sprak ik een oude dame van 83, en wederom realiseerde ik me dat wat voor mij vanzelfsprekend is, voor haar een onderneming is geworden. Om even fijn te douchen.

Ze vertelde me dat ze geen centrale verwarming heeft boven. Als ze dus wil douchen in de winter moet ze dat plannen. Vroeg in de ochtend gaat ze die lastige trap op om het straalkacheltje in de badkamer aan te zetten. Als de thuiszorg er dan is sleept ze zichzelf nog een keer met veel spul en moeite die trap op. Ik probeer me voor te stellen hoe dat voor haar moet voelen. Als ik er naar vraag schiet ze in de lach, ze is nog zo blij om in haar eigen huis te wonen ook al is het best eenzaam in haar eentje. En voor zichzelf zorgen is door haar ouderdom inmiddels een hoop gedoe.

Douchen

De volgende ochtend ga ik, voor ik met mijn eigen werk begin, ondersteunen op een lokatie. Door de enorme hoeveelheid besmettingen en collega’s in quarantaine, zijn er handen tekort. En dus ga ik doen wat ik ook heel goed kan, directe zorg verlenen. Ik mag voor een oude dame van 99 zorgen. Ze is blij verrast als ik voorstel om haar even te helpen met douchen, want gezien de krappe bezetting had ze er deze week niet op gerekend. Ik vertroetel me te pletter, en zij zit er uitgebreid van te genieten. Heerlijk lang laat ik dat warme water op haar oude rug stromen, het is tutten op het gemakje en de bodylotion slaan we ook niet over. Intens tevreden zit ze even later aan haar ontbijtje.

‘Kom je morgen weer, vraagt ze glimlachend, ik vond het wel gezellig met jou’. Het verwarmd mijn hart, de waardering die ik krijg voor iets dat voor mij een kleine moeite is. Dankbaar en nederig nestelden zich weer in mijn lijf, en dat ga ik nog een hele poos koesteren.

Weer even thuis

Ik hoor voetstappen boven mijn hoofd, bekende geluiden die me laten glimlachen. Mijn kapstok hangt weer vol en er staan waanzinnig veel schoenen naast de voordeur. Overduidelijke sporen van die extra gast in huis. Vorig jaar januari kwam onze oudste even thuis wonen, een gruwelijke lekkage en gevonden asbest joegen haar uit haar huisje. Nu woont onze jongste weer even thuis omdat ze een nieuw plekje krijgt en die is nog niet opgeleverd.

Het is bijzonder hoe snel het gewoon is, eigenlijk meteen weer. Naadloos voegen onze ritme’s zich weer samen. Overdag zijn we aan het werk dus lopen we elkaar niet in de weg en ons huis is groot genoeg voor drie. Onze kinderen zijn altijd welkom in ons huis, we rijden middenin de nacht naar het andere eind van de wereld als dat nodig mocht zijn. Gelukkig weten ze dat ze ons altijd terecht kunnen, voor wat dan ook, en dat we ook altijd een bed paraat hebben staan. Stiekem was ik wel nieuwsgierig hoe het zou voelen als ze weer voor even bij ons woonde.

Altijd welkom

Als moeder ben ik nogal van het kloekerige soort, ik spreek mezelf met enige regelmaat ernstig toe maar het zet bijzonder weinig zoden aan de dijk. Deze aard haal je niet uit het meisje, hoe oud onze dochters ook worden. Vroeger lag ik dus ook altijd te wachten tot het span weer veilig thuis was, altijd. Nachtenlang lag ik met geknepen billen en gespitste oren te wachten op het geluid van die sleutel in het slot van de voordeur.

En dat is dus gewoon helemaal veranderd, heel bijzonder vind ik dat. Onze meiden zijn prachtige, slimme en unieke volwassenen geworden. Ze redden zichzelf inmiddels alweer heel wat jaren, zonder hun kloekerige moeder. Dat wakker liggen is dus verleden tijd en dat vind ik zalig. Net als dat ik onze meiden gewoon weer even onder dat ouderlijke dak heb, ongeveer even zalig. Deze kloek moet straks vast weer een poosje wennen 😉

Project Frankrijk

Vroeger dacht ik altijd dat wij niet goed samen konden werken, de liefste en ik. Het tegenovergestelde is waar, we zijn geweldig samen. Als wij samen aan een project werken glanzen we als een nieuw geslagen muntje. Plannen maken en weer skippen, dromen en deleten, samen komen we al pratend tot waar we eigenlijk echt behoefte aan hebben. Wat wel en wat vooral niet. Samen aan een nieuw project, dan zijn we op ons best.

Tijdens ons laatste plan ten aanzien van die reis naar Zweden begon ik voorzichtig na te denken over een permanenter verblijf aldaar. We zijn oprecht dol op ons busje, maar hoe lang kunnen we er eigenlijk nog mee in de rondte reizen. En wat dan? Een stacaravan of vliegreis is niet echt voor ons, daar krijg ik acuut jeuk van. Een huisje in Zweden is een tijdje een optie geweest, tot het aantal reisuren praktisch roet in onze romantische dromen gooide. Te ver om snel heen te kunnen, naar de plaatsen die ons aanspraken, en wat wisten we nou eigenlijk van Zweden? Dat het mooi is, vanzelfsprekend, dat die natuur schitterend is en de huizen goedkoop. Hej hej was inmiddels al ingeburgerd in onze dagelijkse begroeting 😉 maar verder dan dat… Tot onze schaamte moesten we bekennen dat we veel te weinig wisten van al die pracht, we waren er zelfs nog nooit geweest.

Avontuur

Langzaam sloop de twijfel ons beider brein binnen, want als we iets in het buitenland wilden kopen, waar was het dan het meest wijs. Het antwoord lag eigenlijk voor de hand, want Frankrijk, natuurlijk. Frankrijk, de plek waar we ons zo heel erg thuis voelen en waar we al zo ontzettend vaak op avontuur zijn geweest. En waar we als een blok voor zijn gevallen. De franse huizen, de franse je ne sais quoi, zalige stokjes bij het ontbijt en de wijn, oelala, waarom hadden we zweden ooit overwogen zeiden we hoofdschuddend vanachter ons glas rode wijn.

Wat volgde was heel veel speuren, en praten, heel veel praten. Na lang wikken en wegen hebben we ook een dikke streep gezet door die franse droom. Vol overtuiging en ook met een klein beetje tegenzin. Want hoe dol ik ook ben op al die romantische vooruitzichten, een huis in Frankrijk zou ook als een soort molensteen voelen. Een klusmolensteen die we na onze laatste verbouwing van tien jaar nou net los hadden gelaten. We willen doen waar we tijdens al die jaren klussen niet aan toe zijn gekomen, zwemmen in vrije tijd. Ons volkswagenbusje blijft voorlopig onze enige maison romantique 🙂 Maar ons volgende avontuur wordt al volop gepland! Keep you posted of eigenlijk je vos tienerai au courant!

Elk vlekje

Achterdochtig kijk ik naar mijn spiegelbeeld, weer wat vaker de laatste tijd. Mijn gezicht veranderd. Nou zit die van mij met enige regelmaat volledig anders, maar toch houd ik elk vlekje en elk plekje angstvallig in de smiezen. En ik kreeg er weer eentje. Niet zo’n gluiperd als de vorige keer maar goed, die kreeg ik ook pas veel te laat in de gaten. Miezerig en op kousenvoeten sloop die mijn gezicht in. En ik kijk nou eenmaal niet zo vaak naar mezelf dus had ik hem over het hoofd gezien.

Ik weet inmiddels wat ik kan verwachten dus echt angstig was ik niet meer. Het voelde meer als gedoe waar ik niet op zat te wachten. Weer een plekje in mijn toet, wat als ze weer moeten scheppen? Afwachten leek voor nu wel even slim, maar het bleef maar steeds terug staren als ik naar mezelf keek. Verwijtend bijna, ik moest erom grinniken. Dat soort gedachten krijg je met een hoofd waarin fantasie volop de ruimte krijgt 😉

Het zou ouderdom kunnen zijn maar die les van de laatste keer zit nog vers in mijn geheugen. Bijna beschaamd wees ik mijn huisarts toen ook op dat minuscule vlekje, en inmiddels is daar een paar centimeter Cynt weggesneden. Dokter dus maar bellen en die check afgesproken. Better safe then sorry. Voordat ik straks echt op een woeste zeerover begin te kijken met heel veel littekens in mijn gezicht.

De volgende dag zette ze al een vergrootglas op mijn koppie. Nothing on the hand, onschuldige moedervlek kreeg ik terug. Heerlijk, ik liep toch iets lichter weer naar buiten. Toch grijp ik dit stukje aan om jullie nogmaals te waarschuwen. Gekke plekjes of vlekjes? Schroom niet en laat er gewoon even naar kijken. Beter twee keer teveel als een keer te weinig, oprecht.

Mijn vriend de zee

Ik ben nogal honkvast, ik woon op ruwweg vijfhonderd meter van de plek waar ik ter wereld kwam. En dankzij de prachtige omgeving zou ik ook nooit ergens anders willen wonen, er ligt maar vijf kilometer prachtig duingebied tussen mijn bedje en het strand. De zee is mijn thuis, en steeds als ik bij de waterlijn sta wordt ik rustig. De zee is vooral liefde en fijne jeugdherinneringen en nog zoveel meer. Ik kan niet uitleggen wat het in me wakker maakt, maar alle plaatjes buitelen over elkaar heen in mijn hoofd als ik die zilte geur ruik.

Mijn hele leven woonde ik dicht bij zee, en ik zou oprecht niet anders willen. Ik voel me er het meeste thuis als het stil is en leeg, met alleen het geluid van dat ruisende water om me heen. Zomerdag ben ik er heel vroeg in de ochtend of nog even aan het einde van de dag. Om dan in alle stilte in die golven te drijven, je mee laten voeren door de rust en de kracht van al dat water is zo rustgevend. Of je tijdens een herfstdag door de wind voort laten duwen over het strand terwijl de golven brullen van genot, even resetten en alle stress laten verwaaien.

Golven

Hoe vaak stortte ik mijn verdriet niet vol overgave in de zee, alsof de golven mijn tranen mee zouden nemen en ik ze zo sneller kon vergeten. Troostend en geduldig luisterde ze steeds naar mijn zorgen. Ik ben dol op groen en op buiten zijn maar nergens voel ik me meer één met moeder natuur dan dicht bij de zee. Het gekabbel van de golven is als een rustgevend wiegelied, soms afgewisseld met zijn woeste en wilde bruutheid, hartstochtelijk en meeslepend als het leven zelf.

De zee verveeld nooit, en waar ter wereld ik ook ben, ik moet altijd eerst naar dat water. Zo’n eerste plons in de middellandse zee terwijl de zon opkomt is magisch. Maar ook op dat verre puntje in Schotland, waar het voelde alsof ik aan het einde van de wereld stond, was het alsof ik thuis kwam toen ik die rollende golven in mijn vizier kreeg. Mijn vriend de zee, waar ik altijd welkom ben.

Het wonder van muziek

Jaren geleden werkte ik een in een hospice. Een prachtige uitvinding vind ik dat, het hospicehuis, toen ik er voor het eerst binnenstapte was ik diep onder de indruk van de schoonheid ervan en de gedachte erachter.

In die periode zorgde ik voor een meneer die hield van klassiek, van prachtige donkere klanken, meeslepende met passie gezongen aria’s en zware bombastische tonen. Als ik aan mijn nachtdienst begon was hij vaak nog wakker, dan liep ik even bij hem binnen en soms praatten we wat. Meestal zette ik een cd voor hem op, en heel vaak koos hij dezelfde. Die ene cd gaf hem troost en warmte, en soms de rust om wat te slapen.

Muziek is vaak warm en troostend, iets om je aan vast te houden bij voorspoed, en aan vast te klampen bij tegenslag. Zo is dat bij mij en zo was dat bij hem ook. Muziek is zuurstof voor de ziel, en soms is er niets fijner dan je mee laten nemen door de sprankelende tonen ervan.

Klassiek

Wekenlang zorgde ik voor hem, en wekenlang zette ik muziek voor hem op, steeds weer klassiek. Na een poosje overleed hij, tijdens mijn nachtdienst. Zijn zoon oogde wat verloren, zo in zijn eentje naast het bed van zijn pap. Op zijn gezicht las ik die vreemde mix van berusting en overweldigend verdriet. Dat eerste moment als het ineens stil wordt moet voor de familie overweldigend zijn. Ik trok me terug in de huiskamer en zette de favoriete cd van zijn vader op, als eerbetoon aan de overledene, stak een kaarsje aan en zette een pot thee. Allemaal heel doorsnee maar dat geeft vaak troost.

De blik in de ogen van zijn zoon toen hij de huiskamer binnenkwam en die muziek hoorde vergeet ik nooit meer. In stilte dronken we samen thee, luisterend naar de tonen van muziek die voor hem heel dierbaar waren. Na een poosje nam hij afscheid, om alles wat er ineens voor zijn neus stond aan te gaan. Het afscheid zelf, en naast al die rouw ook heel veel geregel. Weken later lag er een handgeschreven kaartje voor mij in de hospice, van de zoon. Het kaartje stond vol met dankbare woorden. Hoe fijn hij het had gevonden om samen nog even stil te zijn, met op de achtergrond de klanken van de favoriete muziek van zijn lieve vader.

Meestal volg ik puur mijn gevoel op zo’n moment, in wat ik doe of laat, en de ruimte die ik geef. Dat handgeschreven kaartje dat ik van hem kreeg liet me weten dat ik toen precies de juiste keuze had gemaakt.