Ode aan de zorg

Liefdevolle zorgers, dagelijks staan ze onvermoeibaar voor ons klaar.

Ik ben bang, ik voel het onmiskenbaar diep in mijn lijf, oprecht en onvoorwaardelijk. De vijand bevindt zich onder ons, ongrijpbaar en onzichtbaar, en alleen in ons eigen huis zijn we nog veilig. Het corona virus heeft onze wereld in een ijzeren greep en is nog lang niet van zins om los te laten. De angst regeert, scholen gaan dicht en bedrijven sluiten noodgedwongen hun deuren. Afstand houden is het devies.

Te midden van al die chaos zijn er de zorgers, die hun eigen veiligheid verlaten, elke dag weer. 
Die zich doelbewust in die gevarenzone begeven. 
Om onzelfzuchtig te zorgen voor die ander, die jij met heel je hart liefhebt en niet wil en kan missen. 
Zorgers die, ondanks hun eigen angst, dag en nacht paraat staan om jouw oma, liefste of prachtige kind te verzorgen. 
Die simpelweg geen afstand kunnen houden. 

Liefdevolle zorgers


Hun warme handen die doortastend, maar tegelijkertijd ook zacht en zorgzaam, zorg dragen voor onze geliefden. 
Handen die troost bieden, ook tijdens die laatste angstige en soms eenzame uren van iemands leven. 
Oprechte menselijkheid naar een ander, ondanks hun eigen overduidelijke kwetsbaarheid. 
Ik maak een diepe buiging naar al die zorgers en ben trots dat ik mezelf verpleegkundige mag noemen.

Twilight zone

Met het zonnetje op mijn bol, loop ik in de vroege ochtend richting de bakker. Voor mij vaste prik op de zaterdagochtend, ik ben altijd vroeg wakker en dan vind ik het zalig om dat op mijn gemak te doen. Het is stil op straat, zoals altijd om zeven uur op de zaterdagochtend.

Een paar uur later loop ik met mijn fiets aan de hand richting de fietsenmaker, een lekke voorband is onhandig want ik heb mijn fiets nodig, en zelf plakken doe ik al een hele tijd niet meer. Nog steeds is het stil op straat en dat raakt me. Alsof ik in een soort Twilight zone ben beland.

Want waar het normaal gesproken een drukte van belang is in ons mooie dorp, loopt er alleen maar hier en daar iemand. En het bizarre van die hele situatie emotioneert me. Ook omdat ik weet dat er niet ineens een eind aan komt, aan het effect van dat virus.

Omdat ik weet dat de aanvoer van corona patiënten zo enorm groot is, en het echte herstel ontzettend lang duurt. De balans van die aanvoer van nieuwe patiënten, ten opzichte van herstelde, slaat nog steeds naar de verkeerde kant door. De situatie in ziekenhuizen is heftig, hoor ik van diverse oud-collega’s, en hun verhalen schetsen een onwerkelijk beeld van een veranderende wereld. Ook bij ons op het werk gebeurd er enorm veel, maar dat is peanuts vergeleken met hun verhalen.

Het knaagt aan me, die enorme onzekerheid, over wat ons allemaal te wachten staat. Zou er over een poosje echt die duidelijke scheidslijn zijn, en zal het ook zo de geschiedenisboekjes ingaan? Onze wereld voor, en na het ontstaan van dit virus? Ik denk maar niet te ver vooruit. Voorlopig is het stoer zat om het één dag tegelijk te bekijken.

Virus

Wie de oplossing weet mag het zeggen, maar dat dit virus de wereld in zijn greep houd is een ding dat duidelijk is. En ondanks het feit dat ik echt een hele positieve denker ben, verwacht ik dat het eind nog lang niet inzicht is. Aan het eind van de dag schenk ik nog maar een wijntje in, draai een plaat met het volume op lekker hard. En ben ik blij dat ik nog elke dag naar mijn werk kan, en dat ik gezond ben.

Lieve allemaal, ik hoop dat jullie allemaal gezond blijven. Als rasechte knuffelaar omhels ik jullie allemaal in gedachten. En wacht ik met smart op de dag, dat we elkaar weer in het echt vast kunnen houden!

Alle beetjes helpen.

Elke dag lees ik de kranten, volg ik het nieuws, ik kan niet anders. Ik probeer naarstig op de hoogte te blijven van die voortrazende corona ontwikkelingen die zich als een verwoestende stroom ellende over de wereld verspreiden. In een vingerknip is zoveel zo heel anders. De krant staat vol indrukwekkende verhalen over heel veel ziekte en heel veel dood.

Wat een verschrikkelijk allesomvattend verdriet.

Economische narigheid, teleurstelling over plannen die in het water vallen, en zoveel mensen die ineens zonder baan en inkomen zijn. Die onzekerheid moet angstig zijn.

Trots

Ziekenhuizen bereiden zich voor, enorme hoeveelheden IC bedden worden klaargezet en er zijn discussies over de beschermingsmiddelen die nog beschikbaar zijn. Elke dag heb ik familie’s aan de telefoon, probeer ik te laveren tussen al die angst. Ik probeer er niet teveel over na te denken, het is te overweldigend. De enorme impact van alles wat er momenteel gebeurd valt onmogelijk te bevatten. We zitten middenin een horrorfilm, en ik ben nou eenmaal meer een sprookjesmeisje. Ik ben dol op een film die goed afloopt en ik twijfel nogal over het einde van deze film.

trots

Naast al die enorme heftige noodscenario verhalen vertel ik met trots het verhaal van mijn moedertje van eenentachtig. Omdat er een tekort is aan goede beschermingsmiddelen zit zij, samen met nog een aantal andere dames, achter de naaimachine. Naait ze overschorten die, nadat ze behandeld zijn met een speciaal goedje, als beschermende kleding kunnen worden gebruikt. Door al die zorgmedewerkers, die in de voorste linie werken. Trots ben ik, rete trots op mijn mams. Ze had aan een half woord van mij genoeg. Direct wilde ze aan de slag, wilde ze iets doen, wat dan ook.

Alle kleine beetjes helpen, absoluut, dus hierbij een enorme shout out naar al die bikkels die ondersteunen waar mogelijk. Lieve mam, ik ben retetrots op je, dank je wel!

Vol overgave!

Zo aan het eind van een ‘gewone’ werkdag rijd ik in mijn oude autootje naar huis. Met mijn muziek heerlijk hard, is dat altijd weer volle bak genieten. Vol enthousiasme brul ik luidkeels mee, het is afreageren in het kwadraat. Als we niet middenin een complete corona horror zouden zitten, was dit gewoon een dag als elke andere.

Ware het niet dat mijn dag tegenwoordig bol staat van heel veel mensen geruststellen, bezorgde vragen beantwoorden, creatief meedenken en van hele intense overleggen. Er gebeurd zo razend veel. Aan het eind van een volle werkdag, breng ik een tas met lappen stof en een patroon langs bij mijn moeder. Het tekort aan beschermende kleding wordt bij onze zorgmedewerkers nijpend, en mijn mams helpt graag een handje. Die gaat achter de naaimachine beschermende kleding maken die heel heet kan worden gewassen. Petje af voor mijn moeder van eenentachtig. Dank je wel mam. Ik sta in een hoekje van de tuin even bij te kletsen met mijn moesje. Niks geen geknuffel, niks geen dikke zoen bij het afscheid. We doen het, maar het voelt zo onwerkelijk allemaal, zo onnatuurlijk ook vooral. Maar ik neem geen risico’s, als mijn moeder besmet raakt door die knuffel van mij, vergeef ik het mezelf nooit.

Gezond

De wereld is de afgelopen weken zo razend veel veranderd. Hoeveel momentjes per dag zijn er niet, dat ik denk aan al die veranderingen en hoe snel het allemaal gaat. Deze ontzettende slechte B-film duurt en duurt maar voort en het einde is nog lang niet in zicht. Als ik ’s avonds zit uit te puffen op de bank, troost ik mezelf met de gedachte dat al mijn lieverds gezond zijn. En zich vooral ook heel verstandig gedragen.

En ben ik blij dat ik zelf nog gezond ben. Dat we met zijn allen zo onze stinkende best doen om er voor te zorgen dat we aan de goede kant van de streep raken. Zodat die enge cijfers naar beneden zakken, in plaats van nog verder de hoogte in stijgen. Om straks dat prachtige rijke heerlijke leven weer met elkaar te vieren. Vol overgave. Want van dat mooie kostbare, maar vooral ook kwetsbare leven, hebben we er maar eentje. En volgens mij voelen we dat allemaal des te meer op dit moment.

Social Distancing

Het corona-leven begint zich te nestelen in onze dagelijkse routine. Het is best gek hoe snel dat gaat. Voor ons tweetjes veranderd er eigenlijk weinig, we gaan elke dag naar ons werk en aan het eind van de dag weer naar huis. We koken, volgen het laatste nieuws, bellen met onze ouders. En lang leven FaceTime, vrijdagmiddag zaten we met een wijntje even met vrienden van ons te beeldbellen. Na het werk rijd ik vaak bij onze dochters langs, om ze even in het echt te zien. Ik blijf op afstand natuurlijk, knuffelen is er niet bij en wat mis ik ze, gigantisch. Maar onze gezondheid staat met stip op één dus pas ik me aan.

De afgelopen dagen zie, en lees ik vooral, dat heel veel mensen het belang van afstand houden niet echt onder ogen zien. Dat het afstand houden vooral voor een ander geld. Bossen mensen gaan tegelijk naar het strand of het bos, in de supermarkten is het druk en ik zie gezinnen met elkaar boodschappen doen. Er schijnen ‘Fuck de corona-party’s’ georganiseerd te worden, hoe stom kan je zijn.

Met elkaar

Gister las ik een helder stuk van een epidemioloog en het belang van afstand houden, waarom we dat moeten doen. Het virus is niet te stoppen, maar door dat afstand houden blijft het voor ons landje behapbaar. Dan komen de ziekenhuizen niet overvol te liggen, zodat ook de bezoekers van die ‘fuck de corona-party’s de zorg krijgen die ze nodig hebben.

Ik heb me inmiddels als vrijwilliger aangemeld bij het ziekenhuis bij ons in de buurt. En ook al zijn mijn weken gevuld, in die weekeinden kunnen ze mijn extra paar handen vast gebruiken. We moeten het met elkaar doen toch? Nu meer dan ooit.

Voor iedereen die weinig meer kan doen dan thuis blijven: doe dat alsjeblieft. Zodat iedereen de zorg kan krijgen die hij of zij nodig heeft, ook volgende maand nog. Hopelijk kunnen we over een poosje dat virus indammen, en zal de rol die het nu het speelt in ons dagelijks leven wat kleiner worden. Kunnen we weer knuffelen en feestjes vieren. Maar één ding is echt overduidelijk: laten we het in vredesnaam serieus nemen!

Kapotknuffelen

Het is bizar hoe snel alles om me heen veranderd. Ineens is daar dat virus, dat tot voor kort een soort’ ver van mijn bed show’ was. Alles wat we tot een paar weken terug compleet voor lief namen, is ineens op losse schroeven gezet.

We kunnen die citytrip, die we even tussendoor gingen plannen, wel vergeten. Wintersport, zonvakantie, minibreak, met dat busje de wereld over zwerven (waar we echt heel erg dol op zijn), schrijf gewoon maar op je buik voorlopig, want thuis blijven is ineens de richtlijn. Volgens de berichten is het allemaal levensgevaarlijk, en praktisch gezien überhaupt niet meer mogelijk. En al die luxe zal me echt een biet zijn, echt.

Scholen gaan dicht en alle kindjes zijn ineens elke dag thuis. Al die ouders worden ongetwijfeld tot waanzin gedreven, want het normale ritme is voorlopig verleden tijd. Ik luister naar alle verhalen, zie alle gekkigheid en de oprechte angst die ontstaat. Het hamsteren van dagelijkse boodschappen en dagelijkse persconferenties op televisie. Anderhalve meter afstand wordt ineens een standaard gewoonte. ZZP-ers en kleine zelfstandigen maken zich zorgen om hun inkomen en twijfelen over hun voortbestaan op zakelijk gebied.

Tussen al die ellende door ga ik elke dag naar mijn werk, de zorg draait gewoon door en de chaos is echt compleet momenteel. Er zijn heel veel bezorgde clienten en heel veel bezorgde medewerkers. Maar dat is echt peanuts vergeleken met alle andere echte zorgen, levensbedreigende zorgen die hopelijk aan mijn deur voorbij gaan.

Lief

Natuurlijk mis ik dat ik mijn vriendinnen niet kan knuffelen, en niet kan doorzakken met ze in de kroeg. Er is weinig fijner dan half slappe lacherig tegen ze aan te leunen of ze een dikke smakzoen geven. Ik mis het onbezorgd zijn, het zonder nadenken de straat op draven, en ik mis zelfs het mopperen op de ochtendfile die er nu niet meer staat. Ik mis zeiken over ‘wat moet ik nou weer eten’ of ‘ waar gaan we dit weekeind nu weer heen’. Ik mis feestjes, mijn ouders, alle liefde en onnoemelijk veel meer.

Maar bovenal mis ik mijn kinderen, die ik nu niet kan vasthouden in deze hele onvoorspelbare en angstige tijden. Lang leve FaceTime! Die prachtige dochters van ons, die contact met elkaar hebben gehad de afgelopen week, zoals ze elke week hebben. Maar onze oudste heeft ook contact gehad met haar beste vriend. Die beste vriend die op de intensive care nu tegen dat hele akelige virus vecht, een jonge vader die zomaar ineens heel erg verschrikkelijk ziek werd. Ik mis dat ik mijn meiden nu niet kan knuffelen, want dat troost zo fijn. Ze over hun rug kan wrijven terwijl ze hun zorgen met hun mama delen, zoals we altijd doen.

Ik realiseer me dat alles wat ik altijd voor lief nam, waar ik nooit over nadacht, dat doodgewone dagelijkse liefdevolle contact met iedereen die me zo lief is, retebijzonder is. En als dat contact hopelijk over korte tijd weer veilig kan, dan ga ik ze allemaal kapot knuffelen. Gewoon omdat het kan. Omdat dat eigenlijk het enige is wat echt belangrijk is in het leven. De liefde voor elkaar.

Die ‘onnozele’ pil

Dat het gebruik van anti-conceptie hele ernstige gevolgen kan hebben, had ik graag op een veel minder hardvochtige manier geleerd. Dat kleine pilletje dat je slikt om vooral niet zwanger te worden, of als remedie tegen hevige menstruatieklachten, bleek zoveel minder onschuldig dan ik altijd had gedacht. Zelf heb ik hem zonder problemen mijn hele leven geslikt. Tot ik hem een aantal jaren geleden spuugzat was en ze resoluut in de hoek gooide. Gezien mijn leeftijd vond ik het wel mooi geweest.

Of ik ooit de bijsluiter had gelezen? Nee dus. Suf? Vanzelfsprekend! Maar als iets geaccepteerd is in onze maatschappij, is het wel het gebruik van de pil. Net als paracetamol om maar iets te noemen. Een serieuze waarschuwing voor de gevaren heb ik nooit gehad.

Tot onze jongste dochter werd getroffen door een herseninfarct, als gevolg van een sinustrombose. Door het slikken van die algemeen geaccepteerde en veelgebruikte pil. Met voor haar alle gevolgen van dien. Ik kan er maar moeizaam over schrijven, daarvoor is de emotie van alles wat haar overkwam nog te rauw, en mijn schuldgevoel nog te vers. Want waarom was ik niet alerter. Deed ik die hoofdpijn, waar ze zo vaak last van had, af als stress en het ongezonde studentenleven. Ik ben altijd zo doortastend en kordaat, nu liet ik het ernstig afweten. Ik, die altijd zo attent voor anderen zorg, had iets ernstigs bij mijn bloedeigen kind over het hoofd gezien.

Heel lang speelde ‘had ik nou maar’ door mijn hoofd.

Dus daarom toch dit stukje, om andere mama’s, papa’s en dochters bewust maken. Bewust te maken dat er gevaren aan kleven. Want tot mijn verbazing komt het echt veel vaker voor. Tot het haar overkwam had ik er nog nooit van gehoord en ook nog nooit iets over gelezen.

De pil is en blijft een medicijn, en die kunstmatige hormonen kunnen meer schade in je lijf veroorzaken dan je zelf denkt. Als we ons daar allemaal weer even van bewust zijn, is mijn doel bereikt.

Hartverwarmend deel twee

Op huisbezoek, bij net zo’n boekenwurm als ik zelf ben, het maakt mijn werk geweldig.

Ervaringen in de zorg, soms zitten er hele bijzondere tussen. Afgelopen week had ik er weer zo eentje waar ik heel erg blij van werd. Dat gevoel wat die ervaringen veroorzaakt diep van binnen, die allesoverheersende blijheid, zalig.

Op een doodgewone dinsdagochtend ging ik op pad voor een intake. Ik ga graag op huisbezoek, ik geniet altijd van het één op één contact. Om heel eerlijk te zijn had ik die week al een aantal intakes gedaan, bij allemaal lieve en bijzondere mensen. En het waren stuk voor stuk cadeautjes geweest, die huisbezoeken. Het is wat ik echt leuk vind aan mijn baan, het zijn die krenten in mijn pap.

De intake van die ochtend was in een oud wijkje midden in de stad, en het huis waar ik moest zijn was een jaren 30 woning. Nog een hele originele, van de halfronde voordeur tot aan het prachtige glas in lood, was het niks minder dan een plaatje. Schitterend zoals het al geweest moest zijn, sinds het gebouwd werd. Zelfs de voordeurbel was een ouderwetse, en na het aanbellen zwaaide binnen een paar tellen de voordeur open. Voor mij stond een keurige heer, in driedelig pak. Verzorgd tot in de puntjes.

Boekenwurm

Het huis was van binnen ook nog net zo als vroeger, ouderwets aandoende meubelen, kamer en suite en een hoge wandvullende boekenkast. Nu ben ik een boekenwurm, dus het gesprek ging al snel over de bijzondere boeken die hij in de kast had staan. Deze meneer was duidelijk heel belezen en spitte dagelijks nog meerdere kranten van voor naar achter uit. Het is moeilijk onder woorden te brengen hoe bijzonder het was, maar deze 85-jarige heer stond nog volop in het leven en volgde het nieuws op de voet.

Toen ik eenmaal alles had besproken wat er te bespreken viel, en ik richting de voordeur liep, stopte hij me nog een krantenartikel toe. Speciaal voor mij uit de volkskrant van die dag geknipt. Hier en daar waren alinea’s onderstreept of waren er uitroeptekens bij gezet. Vervolgens kreeg ik een welgemeende stevige handdruk en bedankte hij me voor het aangename gezelschap. ‘Altijd fijn om gezellige mensen over de vloer te krijgen en een mooi gesprek te voeren’ zei hij hartelijk. Zijn voorkomendheid, de hele sfeer en de inhoud van het gesprek. Ik kom het zelden tot nooit tegen, deze ouderwetse hoffelijkheid, maar ik hou ervan. Ik stapte zijn voordeur uit met een enorme grijns op mijn gezicht.

En heel eerlijk, die is er de rest van de dag niet meer vanaf geweest.

Mam, wat eten we vandaag?

Als ik heel eerlijk ben was er maar weinig waar ik narrelig van werd toen onze kinderen opgroeiden. Ik genoot van het moederschap en alles wat erbij hoorde. Behalve die steeds weer terugkerende dagelijkse vraag: mam, wat eten we vandaag? Weerzinwekkend en gruwelijk, want er was er altijd wel eentje in ons gezin die iets niet lustte.

Onze oudste vind een hele hoop lekker, een hele hoop als het maar geen aardappels en groente zijn. Vroeger al en nu nog steeds. Onze jongste vond, je raad het al, vooral aardappels en groente lekker. Sommige groente welteverstaan, want onze jongste diva is zeer kieskeurig. De liefste houd niet zo van warm eten, voor liflafjes of iets met veel vlees kan je hem altijd storen, desnoods midden in de nacht. Ik bungelde een beetje mee en was vooral gefrustreerd dat er altijd wel eentje zijn neus op haalde, van wat ik op tafel wilde zetten. Als iets mijn motivatie tot ongeveer min tachtig laat dalen is dat het wel, die overduidelijke weerzin voor wat er in die pannen zat. Koken vond ik dus echt niet leuk.

Naarmate onze meiden steeds ouder werden probeerde ik van alles om ze andere dingen te laten eten. Mijn wisseldiensten hielpen ook niet echt dus greep ik regelmatig naar pannenkoeken en pizza, probleem opgelost.

Lekker vers koken

Soms had ik van die inspiratie momenten, dan was ik het ineens helemaal zat en ging ik het echt, vanaf dat moment, totaal anders doen. Ik ging lekker vers koken, alleen nog maar. Dan zwierf ik van winkel naar winkel op zoek naar verse waar en bijzondere ingrediënten. Fanatiek fietste ik dan richting de oosterse markt om vervolgens met tassen vol zalige versheid aan mijn stuur weer thuis te komen. Masterchef, eat your heart out!

Maar na een paar weken koos ik, volledig uit het lood geslagen door wat dan ook, weer voor gemak. Omdat wisseldiensten werken, kleine kinderen, een studie, verbouwingen, en de chaos van het dagelijks leven soms nou eenmaal uitnodigen om het jezelf vooral makkelijk te maken. Waarna het hele circus na een poosje weer van voor af aan begon.

Dankzij die inspiratie periodes kan ik een zalige rundvleescurry maken, fijne Italiaanse stoofschoteltjes en nog veel meer lekkers. Ik schud inmiddels ook een keur aan zalige zoetigheden uit mijn mouw. Cynt is na al die jaren kookstress helemaal van de balans. Lekker en gezond eten moet je af en toe gewoon afwisselen door iets dat misschien wat minder gezond is maar o zo lekker. Als je moe bent, druk bent of gewoon even geen zin hebt om te koken. Lief zijn voor jezelf is het toverwoord. Kiezen wat we gaan eten is tegenwoordig inmiddels een stuk eenvoudiger geworden. Dat onze meiden inmiddels de deur uit zijn helpt natuurlijk ook 🙂

Internationale vrouwendag

Vanmorgen zat ik naar de herhaling te kijken van: ‘Floortje naar het einde van de wereld’. Elke aflevering vind ik indrukwekkend en integer gefilmd. Vanmorgen was ze in Jemen, en schetste ze het vreselijke verhaal van een burgeroorlog die al vijf jaar duurt. Over het humanitaire werk van het internationale Rode Kruis aldaar. Stil zit ik met mijn kop koffie op de bank. En ik kijk naar de beelden van al die vrouwen die volledig bedekt over straat gaan, en buitenshuis niet mogen dragen wat ze zelf willen. Omdat dat ongewoon is en niet gewenst.

Toen mijn moeder een jong meisje was, en nog les kreeg van nonnen, moest ze met rechts leren schrijven. Ondanks het feit dat ze hartstikke linkshandig is. Er werd venijnig op haar handen geslagen met een houten riet als ze per ongeluk met links schreef. Serieus onzinnig. Toen zij jong was hielpen de dochters in het huishouden, de zoons hoefden niets te doen. Mijn moeder kan er nog woest om worden, om het feit dat haar broers geen poot uit hoefden te steken, en zij al op jonge leeftijd hun zooi moest opruimen. Voor mij is het een haarscherp en onbegrijpelijk voorbeeld van hun rechten in die jaren, de rechten maar vooral ook de plichten van vrouwen en meisjes. Godzijdank is dat veranderd en daar ben ik niet alleen dankbaar voor omdat ik een onvervalste huishoudmuts ben 🙂

vrouw

Vrouw

Het verschil is overduidelijk met de tijd dat zij een meisje was in vergelijking met mijn jeugd. En wat hoop ik dat wij onze dochters ook waardevolle lessen hebben mee gegeven. Lessen om vooral zichzelf te zijn. Trotse eigengereide zelfstandige vrouwen, die hun eigen keuzes maken, welke dat dan ook zijn. Mannen en vrouwen zijn gelijk en vooral ook anders. Gelukkig maar, zeg ik dan. Hoe saai zou het zijn zonder een beetje onderlinge strijd en spanning. Eenvoudig is het maar zelden, relaties.

Gisteravond was ik met mijn vriendinnen een avond op stap, heerlijk uit eten en vervolgens naar de kroeg. Lachen, drinken, dansen en bijkletsen, genietend van elkaar hingen we die slingers van het leven weer op. Ik moest aan die zalige avond denken ,vanmorgen, tijdens dat tv programma. Want een leven zoals dat van mij, waarin ik mezelf mag zijn en kan doen wat ik zelf wil, dat gun ik elke vrouw.