Schrijfwerk - Pagina 42 van 73

Gekoesterd

Ik ga schrijven over iets positiefs dacht ik vannacht, want ik heb zo’n behoefte aan vrolijkheid. Ik wil een blogje schrijven over blije dingen, en een grijns op iemands gezicht toveren. Dat hele huidkanker verhaal, daar ben ik nu wel klaar mee, het is echt hoog tijd voor wat gezellige verhalen. Ik ga dus ook niet over covid schrijven, want daar ben ik ook wel klaar mee zo langzamerhand. Net als de rest van de wereld eigenlijk. Dat covid nog niet klaar is met ons, dat is dan weer een ander verhaal.

Helaas heb ik geen enkele blunder begaan de laatste tijd, niet echt tenminste. Geen suffe acties of anderszins onhandigs waar je om zou kunnen lachen. Oprecht sorry, maar er komt er binnenkort ongetwijfeld wel weer eentje. Kunnen jullie weer fijn gieren om Cynt, net als ikzelf, want ik lach nou eenmaal graag om mijn eigen sufheidjes.

Mijn boek nadert zijn voltooiing, maar ja ik ben de enige die dat echt leuk vind. Niet echt grijns materiaal voor mijn lieve lezers, ook al grijns ik er zelf wel oprecht om. Ik wordt er heel erg blij van dat het me lukt. De ruwe eerste versie is bijna af, dus mocht iemand interesse hebben om proeflezer te zijn dan hoor ik het graag!

Verbondenheid

Maar goed, iets gezelligs dus, ik moest wat verder spitten in mijn hoofd, en er lekker effe op broeien. Maar er zijn zo’n enorme hoeveelheid positieve dingen in mijn leven momenteel dat ik moest kiezen. Momenteel ben ik intens tevreden. Ook al is dat, naast heel erg lekker, wel een tikkie saai en levert het niet echt een lading boeiende blogs op 🙂

En ook die fijne vakantie is net van start gegaan, en gewapend met onze vaccinaties hebben we besloten te gaan. In Nederland voelt het druk, op de campings, en in Frankrijk staan we in het voorseizoen regelmatig met zijn tweetjes op een verder lege camping. Dat was ook voor de covid vaker het geval. Dat is nog eens de rust en de ruimte opzoeken zeg ik 🙂 Alle voors en tegens hebben we keurig afgewogen en naast elkaar gelegd, en de knoop doorgehakt. We zijn heerlijk aan het zwerven met dat busje van ons.

De komende periode heerlijk samen bijkomen van al het gedoe, en even loskomen van alles.

Uiteindelijk heb ik besloten om deze positieve blije blog te schrijven over jullie, en over alle verbondenheid die ik de afgelopen weken voelde. Iedereen heeft me zo waanzinnig gesteund en leefde zo mee met mijn gedoe. Ik was verbaasd en verrast, en ik voelde me enorm gekoesterd. Dat rottige virus heeft ervoor gezorgd dat ik een hele hoop mensen al lang niet live heb gezien. Maar dat bleek echt absoluut geen enkel verschil te maken in die verbondenheid. Want dat hechten aan elkaar, dat hebben we de afgelopen jaren al volop gedaan. En dat bleek de afgelopen weken maar weer eens. En daarnaast kreeg ik ook veel lieve berichten van mensen die ik niet persoonlijk ken, geweldig was dat.

Naast alle negativiteit, want dat die er ook is ontken ik niet, heeft het me ongelofelijk veel troost gegeven. En ladingen hoop voor de komende periode, als we elkaar weer gaan ontmoeten en omarmen! En als we elkaar tijdens al die fijne feestjes weer in het echt gaan zien, ga ik een lading knuffels uitdelen. Want zo’n rottig virus krijgt onze vriendschap, liefde en menselijkheid er echt niet onder, en dat vind ik ongelofelijk positief 🙂

En weer is het dinsdag

Een week, het is pas een week geleden en je ziet er al bijna niks meer van. Ook al vind ik het niet storend hoor, dat streepje in mijn gezicht. Ik heb het omarmd eigenlijk, en het is nu gewoon een deel van mij geworden. Misschien juist wel goed als ik het blijf zien, dacht ik vanmorgen, waar die huidkanker plek zat. Als een soort reminder dat ik goed voor mezelf moet blijven zorgen.

Het was een doodgewone dinsdag dat ik werd geopereerd, en twee dinsdagen ervoor had ik de uitslag van het biopt gekregen. En het was ook weer een dinsdag toen de hechtingen eruit gingen. En nu is het weer dinsdag, en ligt het hele gebeuren eigenlijk al achter me. Elke ochtend sta ik wel even voor de spiegel, en vanmorgen even extra, omdat het vandaag precies een week later is.

Huidkanker

Die paar weken dat ik volop in die ziekenhuis modus zat, heb ik me erin ondergedompeld. Dat klinkt een beetje gek, maar ik wilde het bewust meemaken om het daarna vol overtuiging achter me te laten. Geen moment heb ik mezelf aan een onderzoek onderworpen, ik heb geen angst voor nog meer gekkigheid. Alleen mijn gezicht heb ik extra bekeken, maar gelukkig geen andere plekjes of vlekjes ontdekt. Ook al ben ik nu wel alerter, bang ben ik niet, geen mens weet tenslotte wat hem te wachten staat. Gelukkig maar. Over drie maanden wordt dat lange lijf van mij onder de loep genomen, elk moedervlekje of gek plekje gaan ze bekijken, en dat geeft rust.

Gelukkig zit ik nog net zo graag in de zon, ook dat roept geen weerzin bij me op. Er is maar weinig fijner om vroeg in de ochtend de zon op te zien komen, of de warmte van die stralen op je huid te voelen. Dat vond ik al, en dat vind ik gelukkig nog steeds. Want daar hoor ik ook andere verhalen over, van huidkanker lotgenoten vooral, die ineens toch minder dol zijn op de zon. Maar ik merk bij mezelf echt nul verschil.

Nu we in Frankrijk zijn geniet ik nog net zoveel van die zalige stralen als voorheen, maar ik smeer nu wel goed en zoek ook de schaduw wat vaker op. Ik laat mijn huid wat langzamer aan die franse zon wennen, voorheen dacht ik daar toch wat minder over na. En ik zet een hoed op, niet echt gangbaar voor mij, en ik moet ook een beetje lachen om mezelf met dat ding op mijn hoofd. Maar mijn verse litteken moet ik nog even rust gunnen, ook dat is zorgen voor mezelf.

Maar verder, man man wat heb ik het fijn, zo even los van alles. De komende weken heerlijk alleen maar doen waar ik zin in heb, je kan het slechter treffen 😉 à bientôt!

Een magische plek

Het is een graadje of 26 en ik dobber in de rivier, op mijn favoriete plekje in Frankrijk. Voor me rijst een machtige rotspartij op uit het water, de lucht is blauwer dan blauw en roofvogels zijn boven mijn hoofd op jacht naar lekkere hapjes. Het is een majestueus gezicht. Steeds opnieuw maken ze hun rondje, lager en lager, tot de aanval wordt ingezet. Mijn tenen woelen in het rivierzand, en de zon verwarmd mijn afgekoelde huid. Paradijselijk vind ik het hier, en ik ben niet de enige.

Vanaf juni staat deze camping altijd afgetopt, en een plekje op de bonnefooi bemachtigen is dan een kwestie van mazzel hebben. Meestal komen we hier pas in september, als de camping alweer bijna leeg is, en elk jaar zijn we hier wel een paar nachtjes. Half september sluiten ze de boel, dan gaan ze hun druiven oogsten en lekkere wijntjes maken.

Maar door dat rottige virus is alles ineens anders, zoals zoveel ineens best anders is. We staan nu met een handjevol fransen, een Spanjaard, een Duitser, en twee Nederlandse stellen op deze prachtige plek. Ik geniet me te pletter van de rust, en van de franse chansons die door onze buurtjes tijdens de middagborrel worden aangezet. Echt geen straf, en met de meeste neuriet ik lekker mee.

Vanaf de camping fiets ik elke ochtend naar de warme bakker in het dorpje, want dat is voor mij vakantie. Geen lange wandeltochten of andere spannende avonturen. En als ik hier op zaterdag ben ga ik graag naar de markt, de meeste kramen staan op de parkeerplaats aan de voet van het dorp en de rest staat verspreid door de gezellige straatjes. Kramen met vers spul, nougat of rieten tassen. Maar ook domeinen die hier hun wijn verkopen, en nog zoveel meer. Lekker struinen tot je er bij neervalt, mits het niet te warm is, want warm is het hier heel vaak.

Wij kochten hier vorig jaar een prachtige hangmat-stoel, en die hangt nu te stralen in onze prachtige nieuwe overkapping. Leuk, gebruikssouvenirs, ook dol op 🙂

Ardèche

Overal in de buurt kan je kano’s huren om de Ardèche af te varen Ook vanaf de camping kan je dat boeken, en nog heel veel meer andere spannende activiteiten. De supermarkten zijn op loop of fietsafstand, of met de auto natuurlijk, maar net hoe actief je bent op vakantie. Ik haal alles met de fiets, want de auto is ons kampeermiddel, en ik vind het heerlijk om alles op de fiets te doen. Tijd zat tenslotte.

Met die rivier de Ardèche voor de deur is er zwemwater te over, het strandje leent zich om te luieren en om alle kano’s voorbij te zien gaan. En er is een zalig zwembad, klein maar fijn, met een enorme glijbaan en riante ligbedjes. Er zijn ping-pongtafels, er is een volleybalnet en jeu de boules banen. En een restaurant is er ook, eenvoudig maar prima, ook al eten wij er zelden. Wij klooien zelf wel wat smulpotjes en prutjes in elkaar. En ook het sanitair is prima, eveneens eenvoudig maar echt afdoende.

Dat klinkt wel erg zalig hoor ik je denken, nou dat is het ook. Ik twijfelde dan ook of ik wel zoveel reclame voor ze zou maken 🙂 Liever houd ik mijn pareltjes lekker voor mezelf, maar ik houd zelf ook van fijne tips dus dan toch maar deze aanrader. Wij vermaken ons hier nog wel een paar dagen, dan gaan we weer fijn op pad om nieuwe plekjes te ontdekken. Lees je mee?

Eerst koffie

‘We doen wel eerst koffie toch’? vraagt ze, terwijl ze de koffiepot aanzet. Ik moet lachen, en knik van ja, natuurlijk doen we eerst koffie. Ondertussen weiger ik pertinent op mijn horloge te kijken. De klok tikt stug door, maar ik probeer altijd tijd te maken voor oprechte aandacht. Welzijn en zorgen voor wordt nog veel te vaak alleen maar aan die praktische kapstok gehangen, maar luisteren naar een ander mens is ongeveer net zo belangrijk.

Ik parkeer jas en tas en ga naast haar aan de keukentafel zitten. Ze heeft longkanker, in een vergevorderd stadium, en ze leeft in reservetijd. Haar man is nog maar pas overleden, ik zorgde ook voor hem en vaak praten we daar nog even samen over. Het helpt haar tijdens dat rouwen, om te praten met mensen die hem ook kenden en het hele proces van dichtbij hebben meegemaakt. Samen aan een bakkie en even kletsen, ze laaft zich vaak aan mijn verhalen.

Aandacht

‘Ga je nog naar de kermis dit jaar’ vraagt ze met een knipoog. Ze komt uit een dorp, net als ik, en de kermissen zijn befaamd bij ons. Die paar dagen kermis zijn meer dan genoeg, veel langer redden we dat feestgedruis niet. In de kroegen spelen geweldige live-bandjes, en we dansen tot onze voeten pijn doen. Een reeks aan oude bekenden ontmoeten en vooral een fijn feestje vieren met elkaar . De kermis zelf zie ik soms niet eens, ik ben vaak veel te druk met feestvieren.

Al voort kletsend schets ik wat spetterende situatie’s, over alles wat ik meemaakte tijdens kermissen door de jaren heen. Die spetterende verhalen zijn er zat, en daarnaast heb ik een goed geheugen en een talent voor smeuïgheid. Ze zit te glimmen, en inwendig grijns ik, voor mij is dit ook een cadeautje om haar zo te zien stralen. Zelf doet ze ook nog een boekje open, het is genieten in het kwadraat. Na een kwartiertje staan we op, en help ik haar met alles waar ze hulp bij nodig heeft. Verzorg ik met warmte en aandacht, en zij laat het zich allemaal aanleunen.

Vermoeid zit ze even later in haar luie stoel, maar haar ogen sprankelen en ik zie de herinneringen bijna als een film in haar hoofd voorbij trekken. Het plezier wat dit soort gesprekken haar geeft is onbetaalbaar, ook voor mij. ‘Kom je morgen weer’ vraagt ze. Ik knik en met een laatste zwaai ben ik weer onderweg, vervolg ik de rest van mijn route.

Niet veel later overleed ze, thuis in alle rust, met al haar lieverds om haar heen. Ik denk nog vaak met heel veel plezier terug aan de periode dat ik voor haar mocht zorgen, en tijdens de kermis proost ik in gedachten altijd even op haar.

Heerlijk weer voluit lachen

Zelden was ik zo blij dat het dinsdag was. Jippieee, dacht ik gister, ze mogen eruit. Vier uur in de ochtend was het, en de vogeltjes waren net als ik al wakker. Hartstochtelijk probeerde ik dagelijks door die pleisters heen te kijken. Niet gelukt natuurlijk 🙂 Mijn toet heelde voorzichtig, elke dag een beetje meer, wat zit het menselijk lichaam toch wonderbaarlijk in elkaar. Dat heb ik altijd intrigerend gevonden, die geniale balans tussen al die celletjes. Ook al ging het in mijn geval wel even mis natuurlijk, zoals bij zovelen. Na vandaag is het even klaar voor een poosje. Geen ziekenhuisbezoekjes, geen gedoe, en even geen ziek meer.

Mijn gedachten zijn bij iedereen die dat geluk niet hebben. Die in een heel lang traject zitten, en nog heel erg lang ziek zijn of gewoon nooit meer zullen herstellen. Nooit meer echt. Ook al heb ik al een jaar of dertig een chronische aandoening, ik ben er bekaaid afgekomen, zo voel ik dat absoluut. Net zoals elk leven kent die van mij ook zijn portie narigheid, maar de enorme hoeveelheid mooiigheid overheerst. Mijn leven is vol en rijk. Ik koester het, elke dag opnieuw.

Litteken

Nog maar vijf weken geleden ging ik voor de eerste keer naar de dermatoloog, en inmiddels ben ik een litteken rijker. En alhoewel ik er in eerste instantie best even van ondersteboven was, van het feit dat ik kanker had, met het verwijderen van die hechtingen sluit ik deze periode af. Snijranden schoon, bodem schoon, bofkont. Ik weet heus wel, dat ik de komende jaren vaker aan de beurt zal zijn. Huidkanker komt bij ons in de familie veel voor, ik ben de derde generatie inmiddels. En dan is er nog die 50% kans dat die rottigheid binnen een paar jaar terugkomt. Gevalletje helaas pindakaas. Die eerste schok was veruit het ergste, en de volgende keer ben ik alvast een soort van voorbereid.

Ik heb mezelf vooral ook voorgenomen om er niet teveel bij stil te staan. Niks in het leven is zeker tenslotte, en dit was vrij eenvoudig te verhelpen. Ik hoop alleen wel dat mijn gezicht niet steeds op deze manier aan de beurt is, want dan wordt die toet wel een beetje een landkaart over een paar jaar( wordt ik kraterface zei ik al tegen de liefste. Helaas kon ik alleen inwendig om dat stomme geintje lachen, mijn gezicht kon nog niet lekker uitbundig meedoen 😉 ) Een litteken vind ik niet heel erg, zolang het er niet teveel worden zeg maar.

Natuurlijk maakte ik ook even een fotootje voor iedereen die zo ontzettend met me heeft meegeleefd de afgelopen periode, dat was echt geweldig lief, ik voelde me oprecht gekoesterd. Nog een paar dagen en dan heb ik vakantie, verveel ik jullie weer met hele gezellige verhalen 🙂

Een vlag in mijn gezicht

Ik sta weer voor de spiegel, en kijk naar mijn gezicht. Het is achter de rug denk ik bij mezelf, ook al zit ik er nog middenin natuurlijk. Die hele grote witte pleister was als een vlag in mijn gezicht, en donderdagmiddag mocht die eraf. Razend benieuwd was ik, hoe het er uit zou zien. Vlak voor die pleister er dinsdag op ging, net na het hechten, stopte ze nog een spiegel in mijn handen. ‘Wat vind je ervan, heb ik het netjes gedaan’. Ik keek even, naar die rollade in mijn gezicht. ‘Het komt wel goed, dacht ik, het is eruit, op naar herstel, de rest volgt vanzelf’.

Dat die dinsdag nogal gevuld zou zijn, dat wist ik ruim van tevoren al. Want ik kreeg diezelfde middag ook de uitslag van die tweede mammografie. Omdat ze die een paar maanden geleden ook dubieus vonden, dus die moest nog een keer. Ik zat toch al in een rollercoaster dacht ik, dus dan meteen het hele circus maar. Gaan we daarna weer fijn vooruit kijken. (die hoeft volgend jaar pas weer, iets met kalkspatjes, en een extra check, lekker!)

Dat hele weekeind ervoor was ik best oké, en de tijd tikte langzaam door. We vulden de dagen. Filmpje kijken, bij vrienden eten, terrasje pakken, lekker relaxed. We hebben samen heerlijk zitten bedenken welke ongeveer richting we zouden kiezen voor onze vakantie. Er is maar weinig fijner dan vooruitkijken, als je hoofd overstroomt van alles wat er voor je deur staat. Pas op het moment dat we die dinsdag in de auto stapten, werd ik echt nerveus. De hele weg zat ik in dat zenuwachtige stadium, steeds een beetje meer. Vochtige handpalmen, pijn in mijn buik, je kent het wel.

Herstel

Het was zo voorbij, dat verwijderen van die rotplek, ook al voelde het voor mij best lang. Dat gepluk, geprik en getrek aan je hoofd. Alle geuren, de geluiden, het snijden zelf. Ik ben wel wat gewend hoor, maar toch. Gelukkig was er muziek, en ze waren zorgzaam, die drie meiden, er was aandacht en ondersteuning. En toen was het gedaan en kreeg ik die spiegel in mijn handen. Wat een jaap dacht ik nog, jemig. Waar ik geen moment bij stilgestaan had, was het herstel daarna. Ik werd emotioneel van de opluchting, terwijl ik stond te wachten op mijn antibiotica, dat overviel me. En thuis waren die eerste dagen ook geen feest. Dat gezicht dat raar aanvoelde, die dikke dot op mijn wang, en de pijn. Ik lach heel veel, dat realiseerde ik me de laatste dagen, en dat lukt dus nog niet. Net als eten, praten en bewegen, ook pijnlijk. Dat gezicht van mij is blijkbaar van het type onstuimig, en zit nu strak in de teugels. Het is raar, om je gezicht te verplichten zich als een uitdrukkingsloze zombie te gedragen, terwijl ik niks liever wil dan lachen 😉

’s Morgens ben ik opgelucht als de nacht om is, terwijl ik normaal gesproken dol ben op mijn bed. Maar slapen lukt niet goed, en het spookt een beetje na van binnen. Ik ben wat rammelig, na dat hele gebeuren. Mijn lijf is beurs, maar ook in mijn hoofd valt er nog wat op te ruimen. Ik doe dus vooral rustig aan, en steeds als ik vind dat ik iets moet, zeg ik dringend tegen mezelf dat het niet hoeft. Het kan nog wel even wachten, een paar dagen, want er ligt echt niks nijpends op me te wachten.

Het ergste is al achter de rug, en dinsdag mogen de hechtingen eruit. Ik tel de dagen tot ik weer vol enthousiasme kan lachen.Dat wordt ongetwijfeld zalig, als ik die teugels weer kan laten vieren 🙂

Aanstelleritis

‘Het is geen openhart-operatie Cynt, zeg ik een keer of wat tegen mezelf, het is een schepje uit een redelijk groot hoofd. Plek zat, niet zo miepen’. Ik worstel met iets dat ogenschijnlijk niet groot is, maar voor mij gek genoeg wel zo voelt. Kanker en kwaadaardig, maar goed behandelbaar dus geen drama. Toch voel ik de weerzin, en mijn echte verdriet. Het is iets wat ik altijd lastig vind, om ruimte te geven aan mijn eigen emotie, omdat ik vind dat er heel veel mensen zijn die veel slechter af zijn. Ik probeer het uit alle macht te leren, om ook dit ruimte te geven, maar het lukt maar moeizaam. Ook al is het geen kattenpis, toch vind ik mezelf een aansteller. Flink zijn en door, dat zit er ingebakken, ook al dacht ik oprecht dat ik het had afgeleerd.

Het maakt deze periode vooral heel verwarrend voor mezelf, want welke ruimte claim ik voor mezelf. Ik krijg ongelofelijk veel steunberichtjes, bloemen en hartverwarmende appjes. Dat zoveel mensen met me meeleven doet me ontzettend goed. Het helpt me, bij het zoeken naar die ruimte, hoe gek het ook klinkt. En ik zoek naar afleiding en ben veel buiten, hardlopen of wandelen en mooie plaatjes schieten van prachtige natuur.

Afleiding

In mijn dromen wordt het almaar vreemder. Afgelopen nacht werd dat zoute lapje kwaadaardige cellen wat eruit moet, eerst uit een stuk stof geknipt, als voorbeeld. Dat stukje stof was enorm, en overlapte mijn halve gezicht, het lag over mijn lip, neus en wang. Ik was compleet in de stress. De operatie werd in een drukke zaal verricht, waar ladingen mensen heen en weer liepen. En het duurde uren, en ik lag daar maar. Mijn hoofd speelt vreemde spelletjes, in de stilte van de nacht, en ik ben er inmiddels wel klaar mee.

Het is fijn dat die ene dag eindelijk voor de deur staat, want dat ik er niet naar uitkijk is inmiddels algemeen bekend. Ik verlang er hartstochtelijk naar om het achter de rug hebben, zodat ik vol overtuiging kan zeggen dat het heel erg meeviel, dat mijn gezicht niet heel anders oogt, en dat die rottige cellen eruit zijn. Ik ben extra blij met mijn fijne baan, want de dagen vliegen om. En ook het schrijven van mijn boek is heerlijk want die ontwikkeld zich en groeit gestaag. Het verrast zelfs mij, dat dit uit mijn brein ontstaat, en de afleiding is welkom. Ik focus me op het moment dat ik morgenmiddag op de bank zit, met dat gevoel van opluchting, als ik alles achter de rug heb.

Dat voelt vast zalig.

Eén nachtje nog, dan is het eindelijk tijd om weer vooruit te kijken en dit achter me te laten.

Dol op souvenirs

Ik kijk naar buiten, naar dat ontzettende druilige weer. Het regent, alweer. Mijn opgewekte ‘goed voor de tuin’ wordt nu wel een tikkie kansloos, want die tuin heeft zat water gehad zo langzamerhand. Het wakkert mijn verlangen aan, naar warmte en hele dagen buiten zijn. Ik heb behoefte aan blij, en aan zorgeloos. Heerlijk op zwerftocht gaan en elke dag nieuwe natuur ontdekken. Genieten van elkaar, en om verder bijzonder weinig te moeten, gewoon maar onderweg zijn en nieuwe herinneringen en souvenirs verzamelen. ( grappig want de vertaling van souvenirs= herinneringen) Want elke vakantie geef ik minimaal één keer toe aan die wat vreemde afwijking van mij.

Want ik vind het dus leuk om iets te kopen, als een aandenken aan die fijne vakantie, en dat kan van alles zijn. De enige voorwaarde die ik heb is dat het een gebruiksvoorwerp moet zijn. Zo heb ik bijvoorbeeld een fijne theedoek uit Italië, gekocht tijdens die zalige vakantie boven op een berg. Prachtige plek, mooie herinneringen. Die dus steeds fijn naar boven komen als ik de theekopjes af sta te drogen. En ik heb een frans tafelkleed, voor op de tuintafel. Tijdens elke zwoele zomeravond, als we fijn buiten zitten te eten, denk ik ook even aan het moment dat ik dat ding kocht. Tijdens een van onze eerste zwerftochten, door dat mooie Frankrijk.

Verzamelen

Het is als foto’s maken, maar dan anders, want al die voorwerpen staan voor een plaatje in mijn hoofd. Die buitenkaarsjes die ik kocht op dat marktje, dat handige kaasmesje, die wijnpitcher. Zomers staat er een prachtige fruitschaal op tafel, uit Spanje. Ik ben een sentimentele tuttebel, dat weet ik hoor, maar ik kan het niet helpen.

Aan de stang van ons klapdak in onze buscamper hangen twee koeienbelletjes, tijdens twee aparte vakanties gekocht. Niet echt een gebruiksvoorwerp, ik weet het, maar aan koeienbellen heb ik dan weer prachtige jeugdherinneringen, die kon ik dus echt niet laten hangen. En het klinkt zo gezellig onderweg. En mocht ik heel erg behoefte hebben aan thee, of een borrel, kan ik die belletjes als nog gebruiken;-) Of iemand er gehoor aan geeft is dan weer een tweede, maar het is dan toch een soort gebruiksvoorwerp.

Onze vrije dagen staan al geboekt, en we hebben goede hoop. Op mooi weer en wie weet ook de grens over, fijn de rust en de ruimte opzoeken. Kan ik weer iets aan mijn verzameling toevoegen. Hoe is dat bij jullie? Ook een souvenir-verzamelaar of absoluut niet. Ik ben heel benieuwd!

Onwerkelijk

Het voelt alsof het al achter de rug is, terwijl ik er nog doorheen moet natuurlijk. En ik vind het razend spannend, oprecht. Maar ik moet er vertrouwen in hebben, dat ze er weer wat moois van maken, van mijn toet. Dat moet gewoon. Die hap kwaadaardige cellen die eruit moet, dat zie je straks vast niet meer.

Het hele gedoe moet nog even landen, maar toen ik de volgende dag wakker werd voelde ik me lichter. Zoals daarvoor, voor het hele circus mijn gedachten beheerste. De dankbaarheid overheerst, geen uitzaaiingen is mooi nieuws, en ik heb wel meer rust in mijn kop. Alsof ik een zware deken van me af heb gegooid, heel gek. Het vertrouwen dat ik in mijn lichaam had wankelde best even, maar ik voel me razend gelukkig dat het zo eenvoudig te verhelpen is. Alhoewel ik het hele gedoe nog onwerkelijk vind hoor, maar toch, lichter.

Operatie

Die kwetsbaarheid van mijn gezondheid, daar was ik me altijd heel erg van bewust. Door alles wat ik in mijn werk tegenkom, en door wat ik om me heen zie gebeuren. Dat die goede gezondheid geen vanzelfsprekendheid is waar je altijd maar blind op kan vertrouwen, dat wist ik allang.

Ik gunde mezelf deze tussenliggende periode rust, om alleen maar te doen waar ik zin in had, om even niets te moeten. Lekker is dat, om alleen maar even te zijn en te voelen, te verwerken, het nu vooral bewust te ondergaan. Dat probeer ik tenminste. Alles wat er nog meer gebeurd op de wereld, zeilt ongemerkt voorbij, ik ben nu even alleen maar met mezelf bezig. Ik loop elke ochtend vroeg in de ochtend dat kleine rondje hard, wat een goed voornemen was dat, buiten langs al het frisse groen. En ik sta wat vaker naar mijn spiegelbeeld te kijken, ook dat, want ik probeer me voor te stellen hoe ik er straks uit zal zien. Heel ijdel vind ik het, maar het gaat als vanzelf.

Het staat al bijna voor de deur, die operatie, ik ben echt aan het aftellen. Het schrijven helpt, meer dan ik had gedacht, om al mijn gedachten op papier te zetten is ontzettend lekker. Om bewust na te moeten denken wat er in mijn hoofd omgaat is ongelofelijk rustgevend, en het ruimt gelijk zo lekker op. Nog vijf nachtjes slapen, dan heb ik het gehad. Ik kan niet wachten.

Gesnij in mijn gezicht

Ik had totaal geen zin om te rennen vanmorgen, zoals ik er de laatste weken eigenlijk steeds geen zin in heb. Ik wilde alleen maar lekker in mijn bed, onder de dekens, en vooral niets moeten. Dus ik ging, natuurlijk ging ik, want als ik ergens van op knap dan is dat van een rondje rennen.

De afgelopen weken zijn nogal een rollercoaster , ik blijk huidkanker te hebben. Goed te behandelen, gelukkig, ondanks het feit dat kwaadaardig en kanker best een boodschap is. En het zit midden in mijn toet, ook best een ding. De operatie is al heel snel. Maar dat gesnij in mijn gezicht, geen fan. Dat ik er dus nogal tegenaan zit te hikken zal geen verrassing zijn.

Maar goed, toch dat rondje rennen dus. Ik joeg mezelf vroeg mijn warme knusse mandje uit en stapte de deur uit. Lekker dacht ik, het is fris buiten. Ik haalde eens diep adem en begon maar gewoon in rustig tempo. Koetelend. Ik koos voor mijn kleine vaste rondje langs al die prachtige natuur vlak bij mij om de hoek. ‘Je gaat op je gemak’, had ik tegen mezelf gezegd. Geen snelle tijden of enorme afstanden, gewoon een half uurtje eruit.

Hardlopen

Door de warmte en de regen van de laatste tijd was al dat lentegroen uitbundig open gesprongen en mijn vaste route was ineens nog mooier dan anders. Ik keek mijn ogen uit, snoof eens extra, en stopte even om een plaatje te schieten. Team genieten was weer heerlijk op pad. En ook dat nieuwe muzieklijstje bleek zalig, met mijn sportoortjes stevig op mijn oren genoot ik me te pletter 🙂

Dus ga ik vanaf nu elke dag, elke dag gewoon dit korte rondje, dat kan ik best. Om elke dag zo fris mogelijk weer aan een verse dag te beginnen tot die operatie. Nog acht nachtjes slapen, dat is best weinig toch? Na dat gesnij kan ik namelijk even niet hardlopen. Met een guts aan hechtingen in mijn gezicht ga ik volledig naar mijn lijf luisteren en rust nemen.

Maar tot die dag ga ik elke ochtend dit fijne rondje doen. Goed voor mezelf zorgen vind ik dat. Ik heb er nu al zin in.