Zomaar een dagdienst

Het is nog vroeg in de ochtend. Ik ben met mijn collega fijn aan het werk, serieus en geconcentreerd, alle taken hebben we op voorhand verdeeld. Ik sta op de gang, en zoek wat materiaal bij elkaar voor ik naar de volgende bewoner ga. Het gesprek dat mijn collega met de bewoner heeft waar zij net naar binnen is gegaan, kan ik op de gang horen. Mevrouw is slechthorend, en zelfs met haar gehoorapparaten in is communiceren soms lastig. Mijn collega probeert mw iets uit te leggen over verdwenen medicijn cupjes, dat ze even nieuwe gaat halen. Maar vandaag lijkt een gesprek voeren nog moeizamer, ondanks haar inzet.

Ze herhaalt en herhaalt haar verhaal op verschillende manieren. Zonder resultaat.

Ik schiet in de lach. Het gesprek klinkt als een ouderwetse komedie van snip en snap. Als mijn collega de gang oploopt om de besproken cupjes te halen grijnzen we naar elkaar. Wat zijn we dol op onze fijne baan. Werken in de ouderenzorg is geweldig, ook al gaat een en ander niet altijd vlekkeloos. Soms gaan de gesprekken met de mensen waar we vol liefde voor zorgen over niets. Er valt vaak al genoeg ellendigs te bespreken, over verdriet of pijnlijk gemis, en gaan de gesprekken over heel veel afscheid nemen.

Over luchtig in licht is een fijne afwisseling

Ik klop bij de volgende bewoner aan en loop naar binnen. Het stormt buiten en de wind staat vol op de ramen van haar appartement. Door de ventilatieschuiven komt buiten als nog naar binnen, en zorgt voor een rammelende voordeur. Mw schud haar hoofd, ‘hoor je dat, zegt ze ,de werklui die om mijn huis bezig zijn maken vandaag zoveel herrie, wat zijn ze toch aan het doen’?

Onwillekeurig moet ik glimlachen. Ik leg uit dat het de storm is die zo huishoud, en dat de wind alles laat klapperen. Maar het komt niet binnen, mw zit in haar eigen wereld vandaag.

Dus ik laat het voor wat het is en klets met haar mee. Ons gekeuvel ontpopt zich tot een gezellig gesprek over werklui die veel te vroeg herrie maken, over vroeger en over razend handige echtgenoten. Onderwijl help ik mw op weg, reik medicijnen aan en ondersteun bij de adl. Ik geniet ook vooral van haar verhalen.

Ik heb een zalige ochtend, ons werk is zo bijzonder. Dat blijft me oprecht verbazen, hoezeer ik geniet van mijn fijne baan. Ik haal er onnoemelijk veel voldoening uit, om behulpzaam te mogen zijn.

Rond tienen bespreek ik met mijn collega wie er eerst koffie gaat drinken en wie er achterblijft op de afdeling, en ineens is de sfeer compleet anders. Zo ontspannen als ze die ochtend was, zo gespannen is ze nu. Ze is moe, en heeft veel aan haar hoofd. Een heftige aandoening die bij haar in de familie veel voorkomt laat haar hoofd tollen, en na veel wikken en wegen heeft ze besloten om zich ook te laten testen. Die eerste stap die ze nu genomen heeft, heeft een lange aanloop gehad. Ga er maar aan staan ook. Want wat is wijsheid: weten of niet weten? Het is zalig om te weten dat je niet ziek gaat worden, maar wat als je wel drager blijkt te zijn?

Fijne baan

Kan je met die kennis, dan nog alles uit het leven halen. Of drukt het een enorm stempel, en leef je door met een zwaar gemoed. Tot onherroepelijk die ziekte je deur binnenstapt. Wie weet dat van zichzelf, hoe je reactie zal zijn op hele heftige weten. Wat zal haar hoofd het druk hebben denk ik bij mezelf, ik vermoed dat het malen in haar brein al maanden geen uitknop meer heeft.

De energie die dat moet kosten.

En dan heeft ze ook nog een jong gezin met een kleintje die ‘zwaan kleef aan is’ met zijn moeder, en die niet kan slapen zonder haar heel dicht tegen zich aan. Die heeft ongetwijfeld voelsprieten, en voelt haar onrust.

Het is voor haar onmogelijk om momenteel iets van rust te vinden, en de tranen stromen vrijelijk. We lachen en huilen even samen. De wanhoop staat op haar gezicht te lezen, en mijn hart huilt mee.

Zorgen voor een ander is prachtig, en soms is het ook loodzwaar. Het meeleven met doet ook veel met jouw eigen emotie. Op het moment dat er in je privé leven dan ook heftige zaken spelen, is dat pittig. Als dat ‘zorgen voor’ ineens 24/7 aanstaat, trekt dat wel een wissel op jezelf.

Zij heeft uiteindelijk andere keuzes gemaakt. Nog wel in de gezondheidszorg, maar niet meer in de ouderenzorg. Net als ik gedaan heb uiteindelijk. Ik mis het oprecht, dat directe zorgen. Omdat ik zo veel liefde terug kreeg tijdens het zorgen voor die ander.

Maar de rust en de ruimte die het voor mezelf opleverde, die is onbetaalbaar.

Heerlijk onderweg

Reizen op dat koeteltempo van ons, is een groot deel van onze vakantie, wij genieten onderweg ook zo verschrikkelijk. Van prachtige natuur, en van mooie vergezichten. Dinsdagochtend stak er ineens een boommarter of soortgelijks de weg over. En er ligt ook regelmatig gewoon een hond te suffen midden op de weg, zo druk zijn de wegen waar wij overheen rijden 🙂 Wij sturen er altijd omslachtig omheen, maar het toont wel aan dat het geen drukke boel is op die zalige tussendoor weggetjes.

We passeren dikke hagen vol onrijp fluitenkruid dat nog lichtgroen is, veldbloemen in allerlei kleurschakeringen en velden vol wuivend goudgeel graan, onrijpe zonnebloemen, oude wijnranken of fruitbomen zwaar van het rijpe fruit. Soms zien we uren geen mens, en onverwacht doemt er dan soms zomaar ineens een huis op naast de weg. Wauw! Dan woon je echt afgelegen.

Prachtige natuur

Ik vraag het me altijd af, hoe het moet zijn om te wonen op zo’n verlaten plek. Dan loop je niet even naar de super als je een boodschap bent vergeten;-) Dan heb je vast een loeier van een vriezer gok ik.

Maar al die pracht onderweg is geweldig. De meeste van mijn foto’s maak ik vanuit een rijdende auto, met mijn mobieltje. Want als de liefste elke keer moet stoppen als ik iets moois zie, kwamen we echt nooit ergens 😉 Soms lukken ze, en soms niet. Maar het lukt wel altijd om een indruk over te houden aan onze dag, en aan wat we allemaal gezien hebben. Het is vooral fijn om samen op pad te zijn, lekker wat kletsen voor de kat zijn viool, of stil en genietend van al dat moois.

Broodjes smeren doe ik vaak ook gewoon al rijdend, en dat gaat me inmiddels hartstikke goed af 🙂 Net als campings zoeken op de bonnefooi. Lang leve google, of gewoon de vaak veelvoudig aanwezige bordjes volgen natuurlijk. Maar soms rijden we door een gebied waar de bordjes onvindbaar zijn, en dan is internet wel een uitkomst. En soms is dat er ook niet, en dan moeten we inventief zijn. Gelukkig vinden we altijd wel iets.

Op deze manier reizen is geweldig. Om je onder te dompelen in al het moois wat een land te bieden heeft, vind ik echt fantastisch. Niet de toeristische plekjes, of het massale opzoeken, maar juist het gewone, want daarin zit zoveel schoonheid. Ik hoop met heel mijn hart dat wij zo nog jaren voort mogen, samen, op dat koeteltempo 🙂

Camping Nauta Almata

Eigenlijk is het gek dat ik nog nooit een blog over deze camping heb geschreven, want volgens mij zijn we het vaakst naar deze plek terug geweest. Ik heb hem wel regelmatig benoemd maar ik schreef er nooit eentje speciaal over deze fijne. Maar hij verdiend hem wel, al is het maar uit sentiment 😉

Toen onze meiden meisjes waren, kwamen we er voor het allereerst. We vonden ze inmiddels groot genoeg voor een wat langere reis. Toen het pukkies waren bleven we gewoon fijn in Nederland. Ook al zijn er natuurlijk genoeg mensen die gewoon de hele wereld over reizen met kleintjes, wij kozen voor dichtbij, wel zo makkelijk.

Maar dat jaar besloten we naar Spanje te gaan. We reden al die kilometers in drieën, om het voor de meiden ook een beetje relaxed te houden. De liefste had in Frankrijk al een aantal parkeerplekken gemarkeerd waar iets te doen was voor kinderen, we hadden onderweg-campings uitgezocht dus we waren er helemaal klaar voor.

Aan het strand

Dat moment dat we de toegangsweg opreden richting de ingang van de camping vergeet ik nooit meer, ik had zoiets nog nooit gezien. Ook al waren we moe, we vonden het allemaal schitterend. En nog steeds voelt het fijn, als we die lange toegangsweg afrijden om daar weer te kamperen. Inmiddels niet meer in het hoogseizoen, godzijdank, maar in een rustigere periode. Aan het strand kamperen vind ik magisch, en dat blijf ik vinden. Ondanks het massale, want het is wel echt een loeier van een camping. Maar de toegang naar het strand is breed, en ik kan er altijd op. Ook dat zagen we namelijk weleens anders. Ik houd er van om tijdens de zonsopkomst op het strand te staan, inclusief vroege plons. Maar bij sommige campings kon ik dat strand niet op, want dan was het hek nog dicht.

Wat een tegenvaller!

Op deze camping is van alles, en met twee jonge kinderen vond ik dat toen echt fijn. Toen ze eenmaal groter werden gingen zij lekker zwemmen terwijl wij op het strand bleven. Ze wisten de weg, en vonden het zwembad vaak fijner. Met hun zakgeld kochten ze zalig boekjes, snoep of souvenirs in het winkeltje, en bedelden er bij hun vader altijd nog wat zakgeld bij halverwege de vakantie. Ze hadden altijd tekort 😉

’s Avonds was er volop vertier, een bandje of een show, en ook de karaoke vonden ze geweldig. Ook al hebben we ook weleens slap van de lach naar een band zitten luisteren hoor, omdat het geen gehoor was, maar we hebben wel een geweldige avond gehad.

Het sanitair verdiend een elf, met stip. Dat is daar fantastisch en ik heb het zelden zo mooi gezien. Behalve in Oostenrijk, waar het een keer volledig van hout was, buiten de toiletpotten om ;-). Maar ik dwaal af. En het sanitair wordt ook fantastisch schoongehouden. Ook het strand, het zwembad en het supermarktje zijn top. Bij het restaurant en op het terras hebben wij ons vele avonden vermaakt, en vooral iets eten en drinken aan dat fijne strand vonden wij heerlijk.

Als ik de foto’s weer zie, kriebelt het meteen weer! Mocht je dus een leuke plek zoeken, aan de costa brava, dan is deze echt een bezoekje waard!

Vier weken verder

En zomaar ineens ben ik vier weken verder, vier weken sinds dat gesnij in mijn gezicht. Elke ochtend kijk ik even in de spiegel, of mijn litteken er rustig uitziet. Want een ruime week nadat de hechtingen eruit waren gegaan werd alles ineens wat dik, en zag het er vreemd uit. Begon het weer te bloeden, terwijl het eerst al zo mooi dicht was.

Dan wordt ik toch onzeker, want gaat het nu niet lelijk en gek worden, of heb ik misschien iets niet goed gedaan? Truttig, i know, maar je gezicht he?! Daar valt nou eenmaal weinig aan te verbloemen. Geen lange mouwen die je eroverheen kan schuiven, geen hoge rolkragen of lange broekspijpen om iets te verbergen. Je gezicht is altijd in beeld. Of ik moet gaan voor een hoedje met voile, maar dat is dan weer een beetje gek 😉

Hoedje

De afgelopen dagen spring ik gelukkig weer net zo enthousiast in het zwembad als voorheen, met mijn malle hoofd heerlijk onder water. Nu die wond goed is genezen kan het ook weer. Maar mijn gezicht verzorgen is nog lastig, met die streep er middenin, en het doet nog zeer af en toe. Ik smeer er nog wat omheen om hem niet te week te maken. Hij is aanwezig, die snijplek, en ook dat had ik niet verwacht. Af en toe ga ik er met mijn vingers langs, om te wennen aan dat andere gevoel als ik mijn gezicht aanraak.

Dat het huidkanker was, daar denk ik eigenlijk niet meer aan, en dat vind ik razend zalig. Het is opgeruimd, letterlijk en figuurlijk, en dat is superfijn. En het hoedje dat ik nu soms draag, om mijn gezicht uit de zon te houden, daar wen ik ook al aan. Het voelde eerst wat overdreven. Maar hier in Frankrijk doet bijna iedereen het, en dat maakt het makkelijker om hem te dragen. Niks vreemds aan dat ding op mijn kop 😉

Ik geniet hier nog even door, in het prachtige Frankrijk, samen met mijn hoedje. Tot over een poosje!

Mazzelkont!

Dinsdagmorgen gingen we weer fijn op pad, na nog een enorme klap onweer de avond ervoor, ik zat echt met mijn vingers in mijn oren. Ik ben niet dol op onweer, zo dicht boven mijn blote hoofd. Slecht weer hadden we eigenlijk nog helemaal niet gehad, tot dat moment. Maar de volgende ochtend scheen de zon weer volop en stonden we te trappelen van ongeduld. We hadden zin om nog veel meer moois te ontdekken.

Ik bracht een laatste bezoekje aan die fijne bakker, het was inmiddels een stuk minder heet geworden en we hadden weer een ongeveer route bedacht. Koetelend reden we langs heel veel groen, over talrijke slingerweggetjes en door wuivende velden vol goudgeel graan en zonnebloemen. Na een paar uur besloten we alvast een plekje te gaan zoeken. Binnendoor is een intensieve manier van rijden, met al dat bochtenwerk en ik ben een muts, ik zit er alleen maar naast 😉

De eerste camping was echt in the middle off nowhere, en gesloten, vooral dat. We werden door een oude man subiet de poort uitgewezen. ‘Juli, dan gaan we open’. Een dichte camping, die hadden we nog niet op ons lijstje staan. We hebben oprecht nog nooit meegemaakt dat we voor een dichte poort stonden. Maar gezien die gekke covidtijd momenteel is het wel logisch dat nog niet alles open is. De volgende camping was een plaatje, op papier, en in het echt ook. Ik had spontaan zin om hier een paar nachtjes te staan. Maar helaas, wederom gesloten.

Stil

‘You’re kidding’, vroeg ik nog verbaasd. Maar de vriendelijke jongen haalde zijn schouders op, not kidding dus. Verdorie. Op de bonnefooi rondreizen is heus niet altijd ‘geweldig charming’. Soms is het waardeloos, ook al is het dat maar echt zelden. Nummer drie dan maar. Die had ik al eens op ons ‘daar wil ik ooit nog eens heen’ lijstje gezet, omdat het me zo’n geweldige plek leek. Inmiddels waren er we in de buurt, en was ik razend benieuwd of het inderdaad de moeite waard was. Dus de route invoeren en god zege de greep!

Onderweg belde ik nog even, voor de zekerheid, of die camping wel open was. ‘Met Monique’, zei een vrolijke dame. Ik begon te hakkelen, echt, ik zat al helemaal paraat te zijn met mijn bonjourtjes en wat ik nog meer wilde zeggen 🙂 Nederlandse eigenaren, dat had ik dus even gemist toen ik hem uitzocht. Een uurtje later reden we die prachtige groene oase op. Wat een waanzinnig plekje zo aan de rivier. En stil, zo ontzettend stil, alleen de vogeltjes en de kwakende kikkers zingen om je heen. Dat kampeerplekje was zo uitgezocht, want er stond pas één andere kampeerder. Zo rustig en stil als het nu is op alle campings, zo hebben wij het in juni nog nooit meegemaakt.

Het sanitair is geweldig, lekker ruim en netjes. Net als dat de ambiance, de rivier, de broodjesservice, het terras en de hele uitstraling van de plek geweldig zijn. Voor boodschappen moet je wel met de auto de camping af, maar op de camping zelf valt er ook van alles te bestellen voor als je geen zin hebt om te koken. ‘Frietjes kan altijd’ volgens Erik en Monique 🙂 De eigenaren zijn leukerds, en het was meteen gezellig tijdens dat eerste drankje op het terras. Die kregen we trouwens van hun, hoe fijn is zo’n welkom.

Tijdens het douchen was het alsof ik middenin een bos stond, echt zo gaaf. En er hing zowaar een flinke spiegel, kon ik gelijk even kijken hoe al die croissantjes op mijn toch al ronde heupen stonden 😉 Op loopafstand valt er ook nog een bijzonder gehuchtje te bewonderen, en vol verwondering nam ik het in me op. Want het puilt echt uit van bijzonder, charmant en pittoresk.

Ik heb geslapen als een roosje die nacht, en volgens mij heb ik er onverwacht gewoon weer een fijn plekje bij, voor aan die ketting 😉

Een parel erbij!

‘Ik ga een ketting maken, zeg ik tegen de liefste, een ketting van fijne plekken waar ik elk jaar wel even naar toe wil’. Meestal knikt ie gewoon, net zoals hij nu ook deed. Hij luistert nou eenmaal niet altijd naar mijn geleuter, en hij heeft helemaal gelijk 😉 Maar ik vond en vind het echt een goed idee. Want een fijne camping waar alles klopt, die zijn maar dun gezaaid. Waar alles klopt wat mij betreft, dat spreekt vanzelf 🙂 Zoveel mensen, zoveel wensen tenslotte. Maar met een ketting van mooie plekjes reis ik fijn een rondje Frankrijk, en af en toe zoek ik er gewoon weer eens een nieuwe parel bij.

Mijn eisen liggen niet torenhoog: ik vind zwemmen fijn, dus ik wens een zwembad, rivier of ruime beek. Als Cynt maar kan plonsen als de mussen van dat dak vallen zeg maar. Eenvoudig naar een dorpje kunnen fietsen voor een broodje of een boodschap vind ik ook echt lekker. En graag knap sanitair, is ook niet onbelangrijk. Een rustige groene omgeving, klein maar fijn, dat past me eigenlijk altijd het beste. Bij de ene camping is het ene iets fijner, bij de andere het andere, maar om aan mijn ketting van parels te eindigen moet dat alles wel aanwezig zijn.

De liefste had deze fijne camping op goed geluk uitgekozen, want gezien mijn fysieke situatie was dichtbij wel het fijnste. En wat een parel heeft hij eruit gepikt. Rust en schoonheid, we staan hier oprecht zalig. Er loopt een riviertje langs de camping, waar je niet in kan zwemmen maar wat wel voor een zeer rustgevend gekabbel zorgt. En vanaf de camping fiets ik heel eenvoudig naar een allerschattigst dorpje met een keur aan restaurantjes, bistro’s en café’s. En naast een kleine buurtsuper is er ook een zeer zalige boulangerie. Oelala! Over een paar dagen hoop ik weer wat meer te kunnen eten, en dan trakteer ik mezelf echt even 🙂

Fijne camping

Deze plek straalt rust uit, respect en genieten van heel veel prachtige natuur. De eigenaren zijn lieverds, en geen vraag is ze teveel. ( Merci Anne, pour votre aid :-))

Er is van alles te zien en te beleven in deze omgeving, maar dat ontdek ik graag een volgende keer. Tijdens dit verblijf houd ik me nog even heel erg mak, maar dat lukt wonderwel eigenlijk. Elke ochtend fiets ik fluitend naar het dorpje, waar er s’morgens in de schaduw van de oude bomen op gezellige terrasjes heerlijk koffie wordt gedronken en volop wordt bijgepraat. Ik bonjour eens wat links en rechts, en heb het vooral razend naar mijn zin. Genieten van hele simpele dingen, daar laad mijn batterijtje van op. We plakken er nog een paar dagen aan, aan ons verblijf hier, hebben we eenduidig besloten. Komende woensdag is er markt, als ik hier nog ben ga ik vast fijn een rondje slenteren, en een onnozel souvenir kopen, ook zo zalig.

Voor wie dezelfde wensen heeft als ik, is dit een toptip, oprecht!

NB Ook interesse in een leuke blog over jouw camping? Neem eens een kijkje op mijn website of stuur me vrijblijvend een berichtje 🙂 Vind ik leuk!

Soms zit het mee…..

Sommige dagen, die kunnen gewoon echt niet gered worden, die kan je maar beter gewoon overdoen. Als dat zou kunnen, zou dat zalig zijn. Ik had afgelopen donderdag zo’n ‘absoluutnietteredden’ dag. De nacht ervoor begon het al, met hevige buikpijn. Gezien mijn medische historie niet geheel onlogisch, maar wie heeft daar zin in op vakantie.

Maar goed, we zouden weer op pad gaan die dag, ik nam wat paracetamol in en hoopte er het beste van. We reden een prachtige route, die ik wel deels gemist heb, dankzij een suffertje in de auto. Via Andorra, wat een tikkie tegenviel, door naar Frankrijk. Daar zouden we een hotelletje pakken want het weer was ineens slecht, ik voelde me beroerd en de liefste was moe. Na een pitstop voor een plas bleek ik tijdens het instappen een van mijn slippers voor iemand achtergelaten te hebben. Handige actie Cynt, en zo snel geen andere schoenen voorhanden natuurlijk want die lagen achterin 😉 Dus toen we bij het eerste het beste hotel stopten, stapte ik in de te grote bergschoenen van de liefste en liep op die klossen de receptie in. Ze zal wel gedacht hebben, wat komt er nou weer binnenlopen 🙂 Het hotel was niet veel soeps, maar het was er schoon, en wij waren het zat. Inmiddels was er een forse onweersbui losgebarsten, enorme flitsen, grote klappen en stromende regen. Die bekijk ik toch het fijnste vanachter glas, niet rijdend door de Pyreneeën in een auto.

Bij een winkeltje om de hoek van het hotelletje kocht ik nog snel een paar herenslippers, want damesslippers in maat 42, die hadden ze niet. Natuurlijk niet, dacht ik nog, want het is zo’n dag vandaag. Het liep allemaal niet zo lekker, zo gaat dat soms. Een uurtje later lag ik in mijn hotelbedje, dampend van de koorts en met hevige buikpijn, ik wist me even geen raad. Als dat maar goed afloopt dacht ik nog, want ik lag namelijk vaker in een frans ziekenhuis, tijdens een vakantie.

Slippers

Na een roerige nacht zette de liefste me in de auto, reed naar een idyllisch plekje op maar een uurtje rijden, parkeerde mij in de schaduw en zette ons kampementje op. Ik liet het me allemaal maar aanleunen, en hoopte vooral op een snel herstel. Na telefonisch even overlegd te hebben met mijn huisarts, besloot ik toch maar langs een dokter te gaan. Inmiddels was de koorts gezakt, en ik voelde me echt al wat beter, maar de huisarts vond het echt verstandiger om er naar te laten kijken. ‘Wat als je Crohn weer opspeelt, ga naar een dokter daar’. En Cynt zou Cynt niet zijn als ze er niet gewoon eigenwijs op de fiets heen wilde. Dan voelt het al meteen minder ernstig, als je er zelf heen fietst vond ik, dat geeft moed. Kon ik meteen even voelen wat mijn lichaam nog aan kon. De liefste was er niet heel gelukkig mee, maar ik heb hem gewoon enthousiast omgekletst, zoals ik wel vaker doe 😉

Een schat van een dokter onderzocht me, en zorgde voor een verpleegkundige die op mijn camping-plekje bloed af kwam nemen. De dokter zou me bellen zodra de resultaten bekend waren. Aan de hand daarvan kon ik besluiten wat te doen, blijven of toch naar huis. Topidee vond ik, dus zo gezegd, zo gedaan. Het bloed afnemen ging nogal moeizaam, vanzelfsprekend op een soepdag, maar wat een lieverd was het. Het beetje bloed dat ze eruit heeft weten te persen gaf aan dat mijn ontstekingswaarden razend hoog zijn, maar dat er verder weinig schokkends is. Pappen en nathouden dus voor nu, wat op deze waanzinnig fijne plek geen straf is. Maar daarover later meer, beloofd!

NB: Die slippers staan me trouwens geweldig, en ze zitten zalig, so you know. Uiteindelijk heb ik dus toch nog een cadeautje aan die gekke dag overgehouden.

Calonge, Playa de Aro

Het Spaanse deel van de middellandse zee trekt ons aan als een magneet. Net als Spanje zelf trouwens, ook een plek waar we graag zijn. Dus piepten we vanuit Frankrijk even over de grens, en we vonden puur toevallig een schitterende plek. Een andere dan waar we normaal gesproken heen gaan als we in Spanje zijn. Die hele zalige camping waar we buiten het hoogseizoen elk jaar wel even willen zijn, omdat het er dan zo heerlijk rustig is. Tijdens het hoogseizoen is het een gekkenhuis, ik moet er niet meer aan denken om er dan te zijn. Maar het strand is er fantastisch breed, en het sanitair is top. Toen onze meiden meisjes waren, en we daar kampeerden, gingen ze om de haverklap naar de douches. Lekker tutten en genieten van dat’ in de open lucht’ douchen.

De plekken zijn ruim, er is een fijn terras en een goed zwembad. En het is een van de weinige plekken waar ik mijn brood op de camping zelf kan halen. Ook wel eens lekker, ook al geniet ik oprecht van dat fietstochtje naar de bakker vroeg in de ochtend.

Maar we wilden ook weer nieuwe plekjes ontdekken, dus reden we naar deze camping, een terrassencamping mind you. Het is een absolute kuitenbijter, en als het 35 graden is, is lopend een broodje halen best pittig. Ik klaag niet, maar het was wel een tippel op de vroege ochtend. Wij stonden onder de doorgaande weg, dicht bij het strand, want daar kwamen we voor. De voorzieningen van de camping liggen boven de doorgaande weg, een flink stuk de berg op. Daar vind je de bakker, een supermarktje, een restaurant en het zwembad. De meeste mensen gingen met de auto naar het zwembad of de super, of met een elektrische step, omdat het zo razend stijl is. En hij is groot, wat een enorme camping is dit.

Strand

Maar wij hadden er eigenlijk geen erg in dat het zo groot was, wij stonden heerlijk alleen in ons straatje. De rest van het onderste deel was gevuld met, je raad het vast al, huisjes. Op het bovenste deel van de camping waren meer kampeerplekken, huurtenten en nog wat huisjes en het meeste ervan stond leeg. Wat een vreemde gewaarwording is dat, dat alles zo verlaten en leeg is. Door het covid gebeuren natuurlijk maar toch is het vreemd om mee te maken.

Het sanitair was verouderd, maar wel schoon. Op de hele camping was niks aan te merken trouwens, alhoewel massaal niet echt voor mij is. Het voelde een beetje alsof ik op hoogte stage was, omdat alles wat je doet meteen als een flinke training voelt. Wel lekker meegepakt zeg ik dan, maar toch 😉 Het was geweldig om er even te zijn, en vooral om van alle schoonheid van deze baai te genieten. Van de zon die opkomt en de baai allerlei prachtige kleuren geeft. Van het poedelen in die zalige zee, die ook vol lag met gladgepolijste steentjes, in allerlei mooie kleuren.

Na twee nachtjes gingen we weer fijn op pad, op zoek naar nieuwe plekjes, maar kamperen bij deze baai was echt zalig.

Opgegeten!

We hebben met onze twee meiden ook altijd gekampeerd, en soms plopt er dan ineens een herinnering op in je hoofd. De kust leek ons zalig voor een paar dagen, we zijn namelijk dol op de zee, en het was heet, loeiheet. Zelf wonen we er vlakbij, op 1,5 kilometer van de duiningang, dus we zijn vanuit ons huis altijd binnen no time op het strand. Maar andere stranden bezoeken we ook graag 🙂

Maar toen we het dus over het bezoeken van een strand hadden, kwam deze camping naar boven drijven. Ik was benieuwd, hoe het er nu was, dus ‘hop zei de liefste, gaan we daar toch heen’. Onze jongste wist meteen welke camping we bedoelden, en die lepelde nog even wat hilarische herinneringen op. Die was ik dan weer vergeten, dank je schatje, we zagen je weer helemaal voor ons op die leeftijd.

Binnen een paar uur reden we de camping op, en ik herkende echt helemaal niks. ‘Hier zijn wij nog nooit geweest hoor’, zei de liefste. Maar ik wist het bijna 100% zeker, en mijn geheugen laat me maar zelden in de steek. Bij de receptie bleken we inderdaad nog in het systeem te staan, maar in plaats van met kampeerplekken, was de camping nu bijna helemaal gevuld met huisjes. Ik moest er oprecht even van slikken. Maar we konden aan het strand staan, en ach, we waren er nou toch.

Busje geparkeerd en hup de zee in. Diezelfde middag gingen we ook nog even naar de Balnéo, en dat was geen straf. ‘Een aanrader’, zei de dame van de receptie, en wij zijn nou eenmaal dol op aanraders! Er was een muzikaal zwembad, waarbij de muziek onder water ook heel goed hoorbaar was. Supergeinig. En omdat het bloedheet was, was met je hoofd onder water gaan ineens nog fijner 😉 Er waren bubbelbaden, plenty ligbedden en de aankleding van het hele gebeuren was geweldig. ‘Nou, zei ik enthousiast, dat doen we morgen nog een keer, zo’n rondje’.

muggen

Muggen

Terug op de fiets naar onze kampeerplek was de hele camping ineens vergeven met zwermen van vliegjes, mugjes, van wat dan ook. Toen had ik nog geen idee wat het was. Wat een bizar verschijnsel, echt enorm veel. Ik kon niet eens meer kijken waar ik fietste, wat wel echt een soort van onhandig is als je je heelhuids wil verplaatsen. Aangekomen bij ons busje vluchtte we met een koud biertje onze camper in, want ze zaten echt overal in en tussen. Gatver!

Een goed uur later leek het ergste achter de rug, en kropen wij verbouwereerd naar buiten. Eerst maar alles uitkloppen, want zelfs mijn bed zat onder. Diezelfde nacht nog zijn we compleet opgegeten door de muggen, er is oprecht bijna geen plekje waar ik niet geprikt ben. Vakantie is niet altijd feest, en die nacht zeker niet, ik werd er echt compleet mal van.

Zo kunnen we dus weer een hilarische herinnering aan deze camping toevoegen, het is tenslotte ook een soort van grappig, vind ik hoor. Vervelend, maar niet echt dramatisch. Het is een prachtige camping, oprecht, dus ik vond het ontzettend jammer. Maar na een vroege ochtendplons in zee, zijn we de volgende dag dus wel weer vertrokken. Die muggen blijken namelijk een terugkerend evenement te zijn, op deze camping, en dat evenement sloeg ik verder liever over.

Mocht je dus geen weerzin hebben tegen muggen, of minder lekker zijn en dus niet zo hevig geprikt worden 🙂 dan is dit echt een fijne plek. Ondanks de enormiteit van de camping. Het sanitair was dik in orde, het is prachtig aangelegd en het strand was superrustig en echt heel fijn. Ook van de stranddouche heb ik genoten. Er zijn voorzieningen zat, en het brood van die bakker was ook top, je hebt er echt je natje en je droogje. Het algemene zwembad hebben wij niet gezien, daarvoor was ik er helaas te kort. Geweldige plek, maar voor ons nooit weer.

Echte franse charme

Met pijn in ons hart gingen we weer op pad, want steeds op dezelfde plek blijven past nou eenmaal niet bij ons. En alhoewel het echt zalig was op deze specifieke, wilden we ook weer nieuwe leukerds ontdekken. Het was warm, heel warm. Normaal gesproken rijden we al niet lang, maar bij hoge temperaturen helemaal niet. Om half negen reden we van de camping af, we hadden een ongeveer richting gekozen en zouden het wel zien.

Onderweg was het wederom een lust voor het oog, een keten van mooie dorpjes die slaperig in de zon stonden te soezen. Er is zoveel schoonheid als je er oog voor hebt. Overduidelijk verval gaat hier hand in hand met oogstrelende paleisjes, en ruïnes staat parmantig naast pracht en praal. Ik zag het nergens zo duidelijk als hier.

We reden langs velden vol druivenranken, fruitbomen en oude kronkelige olijfgaarden, om de haverklap waren daar borden vente direct, en de kraampjes puilden uit met die keur aan vers fruit en groente. De camping die we op de gok besloten te bezoeken lag midden tussen doorgaande wegen, dus niet echt ideaal. En we twijfelden ook oprecht, of we hier wel wilden staan. Maar er was een zwembad, en we vonden het eigenlijk wel weer genoeg geweest voor die dag.

Stadstuin

Terwijl we door het straatje naar de ingang van de camping reden, was ik op slag verkocht. Deze plek ademde zoveel charme uit, geweldig. De plaatjes zeggen alles toch? We zochten rap een plekje uit, en lagen binnen no time te spartelen in het zwembad. Die is eenvoudig, maar prima.

Het sanitair is ook eenvoudig, maar eveneens afdoende. En er is een prachtige binnenplaats, daar was ik op slag verliefd op. Je kan er heerlijk op het terras vertoeven, en wij hebben er diezelfde avond lekker gegeten onder de schaduw van een prachtige plataan. Dagelijks kan je een vers broodje bestellen bij de receptie, en er is een kleine selectie wijnen en souvenirs te koop.

De camping straalt de pracht uit van een omsloten stadstuin, dat gevoel gaf het mij tenminste. Volledig door weelderig groen omheind, met in het centrum die prachtige binnenplaats met het zwembad. En ook met de knusse ambiance en de begroeiing van een stadstuin. Ik had ogen tekort, steeds weer zag ik nieuwe mooie brocante hoekjes. Wij bleven er maar één nachtje, want het verkeer komt er alweer vroeg op gang en dat hoor je. Wij wel tenminste, wij slapen met schuifdeur en achterklep open. En verder ben ik ook gewoon meer van de weidse uitzichten om heel eerlijk te zijn, dat vind ik nou eenmaal fijner. Maar deze camping is een pracht, en voor wie wel houd van omsloten en knus is dit absoluut een aanrader.