Schoonheid

Elke dag geniet ik, van dat prachtige uitzicht. Tjeempie, wat ben ik oprecht gelukkig met onze prachtige tuin. In alle eerlijkheid had ik echt niet kunnen dromen dat het zo mooi zou worden. In mijn hoofd en op Pinterest had ik plaatjes genoeg gezien, van tuinen waar ik smachtend naar zat te staren. Zou het ons ooit ook lukken, om zo’n prachtig plaatje te creëren?

Als ik de foto’s terugkijk van hoe het was, kan ik niet anders dan grijnzen. Wat hebben we het goed gedaan, maar wat hebben we er lang over na moeten denken. In eerste instantie zouden we het in stukjes doen, onze achtertuin. Uit geldgebrek, en omdat we ook niet goed wisten hoe we het aan moesten pakken, die enorme lap grond. We hebben geen van tweeën groene vingers, wel genoeg ideeën maar hoe dan? En zou het wel mooi worden?

Schuur

Vandaag was het echt een prachtige dag, zo’n zeldzame mooie. Met een knisperend frisse lucht en een lekker warm zonnetje. Een ideale dag om nog een keer aan de klus te gaan, want al dat prachtige warme hout moest nog wel in de olie worden gezet. Anders verkleurd het naar grijs, en dat vonden we echt heel erg zonde. Dus stonden we vanmorgen, vol frisse tegenzin, weer in dat kluspak met die rottige kwast in onze handen. Bummer!

Het was nogal een klus, want een mooie grote schuur is heerlijk, maar er gingen ook een hele hoop blikken olie in dat malle ding. En natuurlijk ging dat niet van een leien dakje, zoals niets makkelijk ging met deze schuur. Er kletterde op de valreep nog een half blik olie om en toen konden we oprecht wel effe janken. Maar ook dat drama fiksten we weer.

Aan het eind van die zonovergoten dag lagen wij intens tevreden maar compleet gesloopt op de bank, om die pijnlijke schilderspieren tot rust te manen. Dat zelf klussen, ik ben het voor nu echt even spuugzat. Dus ga ik gewoon een poosje alleen maar genieten van dat hele prachtige uitzicht. Dikverdiend vind ik!

Inspiratie

Inspiratie voor mijn blogjes, meestal komen die onderwerpen als vanzelf voorbij waaien. Vandaag had ik echt geen inspiratie, ik wilde alleen vooral iets vrolijks schrijven, iets luchtigs. Ik smacht naar luchthartigheid in deze soms wat zware wereld. Zelf wilde ik van harte het lijdende voorwerp zijn, maar ik deed gewoon niks lachwekkends vandaag, of iets stoms. Zo jammer weer.

Mijn werkdag was gevuld maar prima, ik ben dol op mijn werk en ook serieus dol op mijn collega’s. Stuk voor stuk zijn ze heel erg anders, maar ook allemaal heerlijk zichzelf. Ik krijg er energie van en het houd het werken met elkaar interessant. Vandaag stoomden we eensgezind door de dag, en ook de belletjes met de collega’s waren gezellige gesprekken. Samen een casus bespreken, even sparren en van elkaars kwaliteiten profiteren, echt zo fijn om samen te mogen zorgen.

momenten

Momenten

Na mijn tandartsbezoekje aan het eind van de middag, zonder gaatjes of gekkigheid, liep ik op mijn gemak naar huis. De luchten waren waanzinnig mooi van kleur en ik zag zelfs een regenboog. Gewoon genieten dus, maar nog steeds geen lachwekkende blunders van mijn kant. Zo zonde, dacht ik bij mezelf, nou heb ik nog niks om over te gieren. En daar had ik nu net echt een enorme behoefte aan. Een dag op rolletjes, terwijl hij nou best even een tikkie in de soep mag lopen, binnen de perken in de soep natuurlijk, gewoon voor die slappe lach.

Als ik terugkijk op mijn dag zat hij stijfvol kleine, fijne momenten. Veel positieve samenwerking, geen gaatjes bij de tandarts :-), en die prachtige luchten tijdens mijn wandelingen. Heel vroeg vanmorgen werd ik er al door verrast en vanmiddag was het wederom een onverwacht genoegen.

Morgen probeer ik het gewoon nog een keer, een klein blundertje maken, om even heerlijk uit volle borst te lachen. Ik verheug me er nu al op!

Verloren

Ik voelde me vandaag een tikkie verloren. Moe en ongetwijfeld velen met mij. Moe van alle verhalen, meningen, bullshit en geruzie over en weer. Want iedereen beredeneert vanuit zijn eigen wereld, en soms liggen die werelden mijlenver uit elkaar.

Ik had mezelf voorgenomen om me niet mee te laten slepen in de corona discussies, en dat lukt redelijk wel. Door heel veel meningen niet te lezen. En om me niet te laten verleiden om te pas en te onpas mijn mening over alles te geven. Want hoeveel zin heeft het, denk ik steeds. Dat wil niet zeggen dat ik geen mening heb hoor, verre van dat. Of dat ik het overal mee eens ben, ook absoluut niet. Ik ben geen mak schaap dat zich willoos naar de slachtbank laat leiden.

Ik ben me volledig bewust van alles wat er om me heen gebeurd, de scheefheid en de waanzin, en wat dat voor heel veel mensen betekent.

Vanmorgen kreeg ik een heerlijke ontspanningsmassage, ik maak bewust tijd vrij voor mezelf tussen mijn werkdagen door. Mijn masseuse werkt naast haar eigen praktijk ook bij de GGZ , achter nummer 113. Wat ik echt heel erg bijzonder vind, zij maakt heftige dingen mee. Ik ken mensen met een eigen kroeg, die tot mijn grote verdriet dicht is. Ik ken ook iemand die heel erg jong is, en heel erg ziek is geweest, die kreeg het volledig IC circus te verstouwen. En ik ken ook iemand die op die IC werkt, en ziet hoeveel jonge mensen daar heel erg ziek liggen te zijn.

En het niet halen. Elke dag ervaar ik zelf op mijn werk hoeveel krapte er is, de enorme beddendruk en de gaten in de roosters. Hoe het schuurt en kraakt.

Bewust

Die leedlat is er bij ons allemaal. En ik heb absoluut niks te klagen, want ik heb mijn baan nog, en mijn huis. Onze jongste raakte werkeloos door deze crisis, en ze had toen net een eigen huisje. Na maanden van stress, narigheid en geen cent te makken, heeft ze nu twee banen. Werkt ze ook op de covidafdeling van een verpleeghuis met mensen met dementie. Respect voor haar. Ze gaat echt veel liever alles doen wat je nou eenmaal doet als je vijfentwintig bent. Maar dat geld eigenlijk voor ons allemaal, dat er heel veel is wat we zo graag veel liever doen. We worden gegijzeld, door iets wat we niet onder controle hebben en waar we nog veel te weinig vanaf weten.

Hopelijk kijken we volgend jaar terug op 2020 en is die hele covid allang geschiedenis, platgeslagen als een vervelende mug. Gaan we bouwen aan een zorgsector die weer stevig in zijn schoenen staat, staan de kroegen en festivalterreinen weer vol en kunnen we weer vol gas vooruit.

Allemaal.

Tot die tijd geloof ik alleen maar dat niemand momenteel alle wijsheid in pacht heeft.

Indrukwekkend

Ik gok dat het inmiddels alweer een jaar of twee jaar geleden is, dat er bij een van mijn thuiszorg cliënten televisie opnames gemaakt zouden worden. Hij zou mee-schitteren in een prachtige documentaire. Dus was ik er die dag wat eerder dan anders, want hem verzorgen nam al gauw een kleine twee uur in beslag. Precies op tijd stond er een horde mensen voor de deur, gewapend met camera’s en enorme microfoons. Ik maakte me snel uit de voeten, ging verder met mijn werk en vergat het hele voorval.

Afgelopen week las ik een column over de televisieserie ‘Stuk’. De schrijfster schetste het verhaal van de documentaire en ik was direct geïntrigeerd. Want in die column stond één specifiek zinnetje, uitgesproken door een revalidant, en dat zinnetje raakte me diep.

Een jonge vent met een hoge dwarslaesie, had gezegd dat hij veel respect had voor het werk van de verpleegkundigen. Maar hij kon maar moeilijk aanvaarden, dat hij nu dat werk geworden was.

Dwarslaesie

Hoe gruwelijk moet dat zijn, om dat gevoel te hebben, dat je in plaats van alleen maar mens, ook werk geworden bent. Die gedwongen afhankelijkheid, en het inleveren van dat stuk regie over je eigen leven, dat heeft een enorme impact op een mens. Ik kom het vanuit mijn professie ook vaak tegen. Dan zie ik die worsteling om vanuit die enorme kwetsbaarheid, die drempel over te moeten stappen. Jezelf over te moeten geven aan een volslagen onbekende. Dat ene zinnetje, en de wanhoop die er in doorklonk, dat raakte me diep. Want het gaf zo helder, en tegelijkertijd ook zo enorm pijnlijk, die enorme afhankelijkheid weer, als je als mens ineens niet meer alles zelf kan.

Even later zat ik op mijn mobiel het eerste deel te kijken van ‘Stuk’, nog even snel voor ik aan het werk moest. En het is echt een prachtig gemaakte serie, integer, krachtig en kwetsbaar. Ontzettend leuk om ook een aantal oud-collega’s terug te zien, want zelf werkte ik ook een poosje in Heliomare. En die ene thuiszorg cliënt van toen, die kwam ook voorbij. Ik dacht meteen weer even aan dat moment dat zij met zijn allen opnames kwamen maken in zijn slaapkamer, terwijl ik de deur uitvluchtte.

Voor wie nog een mooie kijktip zoekt, dit is een absolute aanrader 🙂

Elke dag

Dat malle virus dringt zich op in mijn dagelijks leven, en elke dag kruipt het een stukje verder. Mijn ouders die kwetsbaar en op leeftijd zijn, blijven veelal binnen. Ondanks de enorme saaiheid van hun dagelijks bestaan, is het vermoeden van de verwoestende werking op hun gezondheid een scenario dat ze liever ontwijken. Zoveel als mogelijk tenminste. Dat ze ook de kleinkinderen weinig zien doet pijn.

Onze oudste werkt namelijk in het speciaal onderwijs. Momenteel zit ze in quarantaine, en vliegt ze tegen de wanden op. Ze kijkt verlangend uit naar het moment dat ze weer naar buiten mag. Dagelijks werken met een grote groep jonge kinderen, maakt het risico om besmet te worden zeer wel aanwezig. Veel van haar collega’s zijn ziek, en sommige zijn heel erg ziek, dus moest zij tien dagen binnen zitten. Want ze had contact gehad met al haar zieke collega’s, afstand houden lukt in de praktijk soms gewoon echt niet. Ik ben heel dankbaar dat ze vooral verveeld is en geen klachten kreeg. Maar de bezoekjes aan opa en oma worden wel overgeslagen.

Risico

Ook onze jongste loopt risico, zij werkt momenteel op de covidunit van een verpleeghuis. Ze vind het pittig, omdat alle bewoners met dementie van de afdeling covid positief zijn. Al die zieke mensen, dat doet iets met je. Volledig ingepakt draait ze daar haar dienst. Want ze kwamen handen tekort, al die gaten in de roosters waren niet meer te dichten. Dus laat zij haar handen wapperen, ondanks het feit dat ze geen zorgachtergrond heeft, en draagt ze zo haar steentje bij.

De zoektocht naar een fijne plek voor al die mensen die uit het ziekenhuis ontslagen kunnen worden, maar niet meer, of nog niet, naar huis kunnen, is een intensieve. Samen met mijn collega’s, vul ik daar mijn dagen mee. En elke dag wordt die zoektocht een stukje onmogelijker lijkt wel. De beddendruk is groot en de mogelijkheden zijn nou eenmaal niet eindeloos, de mogelijkheden zijn bijzonder krap. Hoe hard we er met zijn allen ook aan werken om die mogelijkheden te creëren.

Maar elke dag blijven we doen wat we kunnen, en hopen vooral ook met zijn allen dat er heel erg snel een eind aan komt.

Wolkenluchten

Wat een bizar fenomeen is het soms, dat weer. En hoe bepalend. Waar we het ene moment zuchten onder de hitte, kruipen we nu weer weg in jassen en onder dekentjes. Vannacht lag ik te luisteren naar het gieren van de wind, terwijl slagregens rikketikten op het slaapkamerraam. Dan lig ik extra lekker, diep weggestopt onder die knusse dekens.

Ik zag het nooit zo, het weer was voor mij lekker of niet, terwijl ik mij haastte, onderweg naar wat dan ook. Ik keek vooral naar buiten om te weten hoe ik mijn kindjes in moest pakken, of mezelf. Ging ik met de auto of kon ik op de fiets. En in de jaren zonder auto, moest ik bedenken hoe ik zo droog mogelijk op mijn werk kwam.

het weer

Maar deze laatste maanden fascineert het me meer en meer, die lucht. Want sinds ik echt ben gaan kijken, valt me pas op hoe wonderschoon die lucht soms is. Wolkenluchten alsof ze geschilderd zijn, witte wollen luchtigheid of donker en dreigend. Soms waanzinnig mooi, als het licht erop of erdoor valt. Ik ben vaak buiten, zo heel vroeg in de ochtend. Om te wandelen of een stukje te rennen. En soms komt de zon zo prachtig op, piepen die lichtstralen tussen wolkenranden door, het zijn magische plaatjes en het veranderd zo snel.

Tijdens deze periode, waarbij corona overal is waar je ook kijkt, ben ik veelal buiten om mijn hoofd leeg te maken. Moeheid en irritatie bekruipen me soms zomaar ineens en dan wil ik luchten, laat ik de wind mijn hoofd leegblazen, zoek ik buiten naar ruimte en mijn opgeruimde natuur.

Bovenstaande foto maakte een lieve vriendin laatst, op het strand. Wat een kleurenspel, geweldig toch? Duizend keer mooier dan die televisie, daar is tegenwoordig trouwens ook maar weinig op te zien wat me boeit. Ik kijk liever naar die prachtige luchten. Of naar de achterkant van mijn oogleden, ook lekker 🙂

Fris

Er is een hoop verlies om me heen, verlies van leven. Heel even voelt het alsof de narigheid van het leven de overhand krijgt op al het moois. Teveel leed, te weinig blijheid, ik zie een overduidelijke disbalans.

Op onze inderhaast geopende covid afdelingen, zijn de bedden vol, doorlopend vol. Soms is er mooi nieuws, omdat iemand naar huis mag. Soms is het verdrietig, als een leven eindigt. En altijd zijn er weer nieuwe aanmeldingen. En nee, er verblijven niet alleen maar ouderen bij ons. Afgelopen vrijdag belde ik een collega en vroeg ik hoe het met haar ging. Ze begon direct te huilen na mijn vraag. De spanning, alle emotie, en de heftigheid van dat waardeloze virus. Elke dag is het werken onder pittige omstandigheden.

De dag erna was ik al vroeg wakker, met een iets te zwaar hoofd van de wijntjes van de avond ervoor. Dankbaar liep ik met mijn gezonde lijf buiten, terwijl de wind om mijn hoofd gierde en mijn haren alle kanten op wapperden.

Naar buiten

De natuur opzoeken, ik doe het bijna elke dag. Ook op vakantie. En elke dag is mijn, soms wat muffe, hoofd bij al die mensen die momenteel gebukt gaan onder alles wat er gebeurd. En dan heb ik het niet alleen over de zieken, over hun families, of over mijn de zorgcollega’s. Mijn gedachten zijn ook bij iedereen die noodgedwongen stil moeten staan, omdat ze geen werk meer hebben. Die hun toekomst mistig zien worden, of met geknepen billen zitten te wachten tot hun bedrijf weer open mag.

Een uurtje sporten helpt, het is altijd zalig om mijn gedachten even te verzetten. Naar buiten gaan is altijd mijn redding geweest, om mijn hoofd fris te houden of weer leeg na hele heftige emoties. Want de enormiteit van alles wat er momenteel gebeurd, is veel te groot om te kunnen bevatten. Zo voel ik dat in ieder geval. Het maakt dat ik soms wat zwaar op de hand wordt, dat merk ik, en dat wil ik niet. Dus blijf ik elke dag zoeken naar de lichtpuntjes, en elke dag blijf ik ze gelukkig ook vinden. En ben ik misschien nog wel meer buiten dan anders. Hou ik me daar maar aan vast als een soort reddingsboei, en hoop ik elke dag dat er snel andere tijden aanbreken.

Mijn oma

Ik mag graag denken dat ik op mijn oma lijk, van binnen in ieder geval. Uiterlijk leken oma en ik in niets op elkaar. Mijn oma was tenger, klein, en fijngebouwd. Aan iedereen die mij kent, hoef ik verder niet toe te lichten hoe groot het verschil tussen ons was 🙂 Mijn oma was een kop of twee kleiner dan mij gok ik. En ook daarom liep ze altijd op hakken, ik heb haar in al die jaren nooit met platte schoenen gezien.

De bijgevoegde foto is genomen tijdens de Limmer kermis, en aan weerszijde van oma lopen tante Trien en ome Cor, haar broer en zus. Oma ging dansen, zonder twijfel, dat lees ik tenminste in de uitdrukking op haar gezicht. Mijn omaatje was dol op gezelligheid en ook heel erg dol op dansen. Mijn vader kreeg dat dansgen mee van zijn moeder en hij gaf hem weer door aan mij. Een fijn feestje of een zalige avond dansen, daar ben ik altijd voor te porren. Het maakt ook altijd dat ik me extra verbonden voel met haar.

Dansen

De foto schetst een prachtig tijdsbeeld, een beeld dat verloren is gegaan. De kindjes links op de foto hebben ook vast iets gewonnen op die kermis, dat vul ik voor mezelf in tenminste, want zo gaat dat met kinderen en kermis. En dan het gezicht van mijn jonge blije oma, in het midden van die foto, is wonderschoon.

Ik logeerde als jong meisje vaak bij mijn opa en oma en dat zijn dierbare herinneringen. Zus en ik sliepen dan omstebeurt in het ‘doorzakbed’. Die was favoriet, want daar lagen we gewoon het fijnste in. Dat matras had een enorme kuil in het midden en hij was knus en zacht. Samen met zus in de tobbe want een douche had oma niet. We mochten met opa mee naar de volkstuin, boontjes plukken en bossen vol met duizendschoon en zo is er nog een wereld aan beelden in mijn hoofd.

Mijn lieve oma, ik vond haar zo bijzonder. Lief en eigengereid, klein maar o zo krachtig. De foto koester ik, tezamen met alle herinneringen aan haar. En tijdens elk feestje koester ik meteen ook dat stukje van mijn oma, diep van binnen.

Dromen

Uit balans

Bizarre dromen, ik heb ze vaak, heel vaak. Maar dat komt vast omdat ik me ’s morgens nog alles kan herinneren, elk maf detail van elke gekke droom. Afgelopen nacht stond ik weer in de keuken van mijn opa en oma, alsof het gister was. Het doorgeefluik naar de woonkamer, het formicatafeltje met stoeltjes. De koelkast, de voorraadkast, zelfs de droppot stond er, die hele keuken stond ineens weer haarscherp op mijn vizier. Bizar toch?

Ik stond er met de liefste, in die keuken. Ook raar want die is er amper geweest, in die keuken van mijn opa en oma. Maar deze week zit ik helemaal in een dromenreeks, en elke nacht opnieuw is het raak. Zo was ik afgelopen week ook op een feest in ons dorp. Er waren live bandjes, en er was een braderie. Maar er was vooral een hele hoop gezelligheid. En ik zag heel veel oude bekenden, in ons fijne dorp, die ik al veel te lang niet heb gezien door die maffe covid. Totaal volkomen heerlijk was het.

Balans

Zou ik malende worden, denk ik dan bij het wakker worden. Of compenseer ik mijn gemis door er in de nacht over te dromen, dat kan ook natuurlijk. Ik ben geen expert, maar dat mijn hoofd zo druk is, in de donkere uren van die hele stille nachten, heeft ongetwijfeld met dat gemis te maken. Dat leven van mij helt wat eenzijdig naar één kant, net als dat leven van de meeste van jullie. Veel werken, weinig spelen, dat gaat zich op den duur wreken, daar twijfel ik echt niet aan. Die balans is nu gewoon heel erg ver te zoeken. Ik mopper niet, echt niet, want die leedlat is voor ons allemaal akelig, en elk mens heeft zijn eigen worstelingen op dit moment. Gezond zijn en blijven is een groot goed, en ik ben de laatste die dat zal onderschatten.

Zou het snel weer kunnen, bandje kijken, beetje dansen, en een biertje drinken? Samen? Hoe zalig zou dat zijn! Want dan zie ik vooral al die mensen weer, waar ik nu nog heel vaak over droom 🙂

Reisliefde

Ach die reisliefde, die is er nog niet zo lang. Als ik oprecht in mijn gevoelens spit, is die er eigenlijk pas een paar jaar. Lekker thuis vond ik prima, want lekker thuis was veilig. Maar die reisliefde groeit inmiddels met de dag. En hoe fijn thuis zijn ook is, op avontuur gaan vind ik inmiddels ook heel erg zalig. Sinds we niet meer vol gas ergens heen rijden, maar een minihuisje op wielen hebben, is mijn reisliefde nieuwe vormen aan gaan nemen.

Samen in de auto, lekker kneuterig, met een fijn muziekje erbij, zit ik zo lekker tevreden te zijn. Dat de liefste graag achter dat stuur zit, is een rasecht cadeautje, ik zit er namelijk heel graag naast. Vanuit een rijdende auto, probeer ik al die prachtige natuur die we onderweg tegenkomen, op beeld te vangen.

kist

Vaak lukt het niet, maar soms lukt het wonderwel, en dat zijn ook weer genietmomentjes. Voor mij is dat ultiem geluk, tevreden zijn met wat er is, op dat moment, samen.

Alle plekjes waar we tijdens zo’n reis logeren, die schrijf ik op een houten kist, die de liefste maakte vlak nadat we ons busje kochten. Elk weekeindje weg, en elke camping waar we zijn geweest staan erop.

Soms zou ik wensen dat ik dat jaren eerder had bedacht, dat meeschrijven, want er zijn best wat campings die er helaas niet op staan. En ondanks dat goede geheugen van mij, kan ik niet meer alles terughalen.

Gelukkig is die kist nog lang niet vol, en hoop ik dat er weer wat mooie plekjes aan worden toegevoegd. Zoals dat schattige campinkje dat we vonden, toen we vorig jaar, koud en nat, met de trein vanuit Engeland in Frankrijk aankwamen. Die hele fijne lange vakantie, die zo koud en somber begon maar eindigde in zon, prachtige routes en waanzinnig mooie natuur.

Dat houten ding met al die vakantie avonturen, blijkt een ontzettend waardevol souvenir te zijn. En ik kan niet wachten om hem helemaal vol te maken 🙂