Tijd

Tijd is een gek fenomeen. Ongrijpbaar. Het glipt tussen je vingers door, en met elke seconde is er steeds een beetje tijd voor altijd verdwenen. Soms lijkt iets eeuwig te duren, en soms is het in een oogwenk voorbij.

Tijd is ineens een rekbaar begrip, als je ergens met smart op zit te wachten.

In een vingerknip kan je leven op zijn kop staan. Als je moeder wordt bijvoorbeeld. Want ook al is de aanloop lang zat, toch zit er in die ene dag een groot verschil. Waar die dikke buik nog onwerkelijk is, is er in een oogwenk die baby alsof het nooit anders is geweest.

Wakker worden en slapen gaan, met een totaal andere mindset.

Liefdesverdriet of de liefde eindelijk vinden. Mooi of minder mooi.

Bruut gemis, in een oogwenk

Tijd omvat mooie herinneringen, liefdevolle of hele pijnlijke. Wie staat er nou vaak bij stil, bij de tijd die ons gegund is. Zoveel dagen die voorbij zijn, verloren wellicht of juist ten volle geleefd. We leven vaak ook maar een beetje voor de kat zijn viool weg, ik wel tenminste.

Gemis

Waar ik ook ben wordt ik omringd door familie en samen, het dringt zich aan je op, of je wil of niet. Ik geniet van de schoonheid, en het warme sentiment. Mijn hart loopt over van liefde momenteel, ik omarm en omhels. Maar in volle hevigheid was daar ook ineens de kwetsbaarheid van het leven

Volledig onwetend stapte ze een drempel over vanuit de ene wereld en stapte een paar uur later een totaal andere in. Van een leven samen en wij, was er ineens alleen zij. Enkelvoud. Moest ze loslaten wat haar zo dierbaar is.

De enorme heftigheid van zo’n moment is niet te bevatten.

Mijn hart breekt, als ik denk aan het gemis dat ze nu ervaren. Ik ben intens verdrietig, om hun verdriet. Het maakt nederig en stil.

Vanmorgen realiseerde ik me, hoe cliché ik nu meteen weer denk, want die dankbaarheid voor elke nieuwe dag voel ik zo intens.

Dat duurt maar even, dat weet ik ook, zo werkt het nou eenmaal. Maar voor nu sta ik even stil, ik sta stil bij het gemis van dat ene leven dat zo bruut in de kiem werd gesmoord. Die nog zo waanzinnig veel had om voor te leven, maar die de kans gewoonweg niet gekregen heeft. Wat had ik hem, en iedereen die hem lief had, heel veel meer tijd samen gegund.

Rust zacht, waar je ook bent, wat laat je een enorme leegte achter. #afscheid

Eindelijk

Hij staat, eindelijk. Maar het was geen sinecure om die houten schuur te bemachtigen. Je zou het niet verwachten, toch? Precies een jaar nadat we die eerste schuur bestelden is onze tuin gewoon af. Ik kan het zelf amper geloven. Wat was die tuin een enorme lap ellende, en wat hebben we hard gewerkt om er iets moois van te maken. Containers vol met bomen, wortels en andere narigheid kwam eruit. Al was er natuurlijk nog wel een klein drama, vanzelfsprekend, als toetje toe. ‘Jullie schuur, daar rust een vloek op lijkt wel’ zei een buurvrouw treffend. Stiekem voel ik dat ook zo. Er was helemaal niets dat snel en makkelijk ging met die tuin van ons.

Na een jaar wachten, en veel gedoe, hadden we afscheid genomen van die allereerste schuur. Ik geloofde er niet meer in, dat hij ooit nog door Fonteyn geleverd zou worden. Dus annuleerde ik dat ding. Vervolgens was er nog gedoe met die aanbetaling die terug moest. Vanzelfsprekend ging dat ook niet vanzelf na een jaar ellende, had ik echt iets anders verwacht?

Na veel twijfel besloten we het nog één keer te proberen, we bestelden een andere bij Bakker de houthandel. Deze schuur was echt liefde op het eerste gezicht. En wat hoopte ik heel erg verschrikkelijk dat het nu wel zou lukken. We geloofden eigenlijk niet meer dat het zomaar ineens goed zou komen. Maar we hoefden niets te betalen tot die schuur geleverd werd, hoe fijn is dat, en stiekem vonden we deze schuur vele malen mooier dan die eerste.

Tijdens onze vakantie, een goede maand later, kregen we het verlossende telefoontje: hij was er al! Een jaar van frustratie, was in een vingerknip vergeten. Nu hoefden we alleen nog maar die enorme lading mooi hout ‘even’ naar onze tuin te sjouwen.

Mooi hout

mooi hout

Een paar weken later werd onze schuur afgeleverd. En omdat wij als laatste van die acht onder één kap, onze tuin aan het einde van die enorme pittoreske steeg hebben, was dat geen sinecure. Betonnen poeren, daksingels, dikke douglasbalken, heel veel rabatdelen, deuren, kozijnen, de lijst was eindeloos. Schitterend, al dat mooie hout, en loodzwaar, ook dat. En Cynt is geen bouwvakker dus het was best pittig, dat sjouwen. Natuurlijk regende het pijpenstelen. Uur na uur na uur, dat was nog een rasecht scheutje extra drama. Volledig in lijn met al het andere gedoe natuurlijk, die regen complementeerde alle shit.

Drieënhalf uur later en twaalf kilometer aan stappen verder lag alles in de tuin en was ik volledig kapot, echt alles deed zeer. Dankzij onze lieve, jonge en vooral sterke buurman hebben we het wel mooi geflikt. Die kwam ons helpen, toen we even dachten dat we met zijn tweetjes minstens tot middernacht bezig zouden zijn. Dat warme bad waar ik me daarna in liet zakken, voelde waanzinnig fijn, en ik kwam er vervolgens bijna niet meer uit, uit dat bad. Geen achttien meer zeg maar.

Dankzij Sten, die een prachtig potje kan timmeren, is het zo allemachtig mooi geworden. Ik kan niet uitleggen hoe razend gelukkig ik ermee ben, en ook hoe trots ik ben op het eindresultaat.

Het koste heel veel bloed, zweet en tranen. En bakken met stress, frustratie, en spierpijn, die ook. En soms wisten we oprecht niet of ons huis echt ooit eens af zou komen. Soms voelde al het geploeter gewoon wat uitzichtloos. Maar nu zitten we, na negen jaar, in de afrondende fase. Eindelijk, eindelijk kan ik ook van dat laatste stukje van ons prachtige huis gaan genieten.

Een paar weken

Is het echt pas een paar weken geleden dat we zo heerlijk in de warmte stonden, en onze dag begonnen met een duik? Het voelt als een eeuwigheid geleden dat ik elke ochtend bij de boulangerie een vers broodje haalde. Wat is dat gewone leven alweer snel gewoon, echt bizar hoe rap dat gaat. Het gemak van die wc, lekker dichtbij tijdens die nachtplas, ik ben er allang weer aan gewend. Wat zouden we graag nog even gaan, met dat busje van ons, hoe heerlijk zou dat zijn. Maar corona rukt op, en de wereld veranderd bijna dagelijks. Als je de kranten mag geloven, ben je eigenlijk nergens meer veilig.

Had het maar een kleurtje, denk ik weleens, dan waren we dat malle virus zo kwijt. Knalroze of zo, of fluoriserend. Pimpelpaars met stippeltjes, whatever. Helaas is het net zo onzichtbaar als heel veel andere, meer onschuldige, virusjes. En zijn we voorlopig helaas nog niet klaar, met dat virus, in een wereld die elke dag een tikkie meer bizar voelt.

Dordogne

En dus zijn we vol goede moed onze volgende vakantie aan het voorbereiden, naast die volle werkweek. Want dagdromen is zalig, en ik doe het zo ontzettend graag. Samen hebben we bedacht, dat we wel een groot hefdak willen, voor ons schatje. Want wij hebben maar een hele miezerige, en dus bijzonder weinig staruimte. Nu dat lichaam wat strammer wordt, en dat opstaan dan toch minder flexibel verloopt, is extra bewegingsruimte wel lekker.

Als eerste gaan we de Dordogne ontdekken volgend jaar, hadden we bedacht. Lekker om daar de komende maanden bij weg te mijmeren. Een prachtig gebied waar we nog niet zijn geweest, dus dat wordt onze stip op die horizon. Gaan we in dat rommeltempo van ons, lekker binnendoor, volgend jaar richting heel veel nieuw natuurschoon. Bijkomend voordeel is dat die rivier geen stroomversnellingen kent, volgens de boekjes dan, dus ik kan kanoën tot ik scheel zie. Hoe heerlijk zal dat zijn! Beter ook, gezien mijn talent voor dat soort zaken, ik ontbeer het volledig. Ik ben in absolute topvorm, zolang die voeten maar gewoon op de grond kunnen blijven.

Voorlopig is het vooral werken en sparen, voor dat fijne grote dak en al die extra ruimte waar ik me nu al op verheug. Nu alleen nog even zorgen dat die corona historie wordt, ik dagdroom er alvast over 🙂

Cirkel van invloed

Zouden we met heel Nederland aan die buis hebben gezeten gisteravond? Ik gok dat er maar weinig mensen waren die niet zaten te kijken, dat hoop ik tenminste. Ik vind het best spannend allemaal, wat er in de wereld gebeurd momenteel, en dat het in ons land en de landen om ons heen zo uit de hand lijkt te lopen.

Ik doe maar wat ik de laatste tijd voornamelijk deed, bijzonder weinig. En ik ben blij dat we op vakantie zijn geweest, want dat was zalig. En lekker om aan terug te denken, nu we weer een paar stappen terug moeten. Daar deed ik ook niks hoor. We gingen niet uit eten, bezochten geen marktje en bekeken geen leuke stad. Op de camping vond ik het al zalig genoeg, en afstand houden lukte daar prima.

Wankele evenwicht

Hoe kwetsbaar de hele gezondheidszorg is, merken wij dagelijks. Als we transferverpleegkundigen uit allerlei ziekenhuizen spreken bijvoorbeeld, die op zoek zijn naar een plek voor iemand. Want dat bed in dat ziekenhuis, is weer nodig voor iemand anders. En wij doen elke dag onze stinkende best om het voor elkaar te boksen, om dat lege plekje te organiseren. Met iedereen die binnen onze organisatie werkt. En dat is een uitdaging, elke dag opnieuw. Dat wankele evenwicht dat er was, voelen wij dubbel zo hard steeds wankeler worden. Maar zo ontzettend veel mensen worden geraakt, door dit drama.

Afgelopen zaterdag stond er een lading buurtkindjes bij ons aan de deur. Door de corona hadden ze besloten een maand eerder St Maarten te vieren. Wij moesten er om grinniken, om die ondeugende koppies. Met een hand vol drop vlogen ze weer door naar de volgende, schreeuwend en lachend om dat goeie idee dat ze samen hadden gebrouwen.

Ik ga weer terug naar een paar maanden geleden, en spreek onze meiden vooral weer via FaceTime, ik zwaai weer uit de verte naar mijn ouders en ik spreek helemaal niets af met anderen. Binnen mijn cirkel van invloed, draag ik met liefde elk minuscuul steentje bij. Zodat dat hele wankele evenwicht straks weer wat hersteld. Niet voor mezelf, maar voor een ander, voor elkaar. En dan hoop ik vooral dat iedereen dat probeert. Om hopelijk, heel snel, met zijn allen weer vooruit te kunnen.

Lekker knus

Een paar weken geleden moest ik terug naar dat ziekenhuis, net op het randje van die tsunami aan besmettingen, voor een foto van mijn nieren. Ik had een groen vinkje gekregen, covidvrij, dus ik mocht naar binnen. Er volgde nogal een vreemde ochtend, maar dat is jullie volgens mij niet ontgaan. Ik maakte er weer een ouderwets potje van.

Op zijn Cynts.

Vanmorgen vroeg werd ik gebeld voor de uitslag. Heel eerlijk, ik verwachtte er niet veel van. ‘Soms zijn die nierstenen niet zichtbaar op de foto maar zitten ze er nog wel’, had de uroloog al eerder gewaarschuwd. ‘En soms zie je die nierstenen niet, omdat ze al zijn uitgeplast’. Tsja, daar kon ik alle kanten mee op. Maar ik geloofde oprecht dat er niks meer te zien was. De groeten weer meid en het ga je goed. Je bent weer klaar voor een jaar of twintig.

Nierstenen

Want twintig jaar geleden had ik ook nierstenen, en lag ik in een frans ziekenhuis. Midden in de nacht werd ik met gierende sirenes naar de eerste hulp vervoerd. De liefste reed vol gas in de achtervolging, met twee kleine kinderen op de achterbank. Want waar brachten ze zijn vrouw eigenlijk heen? Nooit saai, met Cynt op vakantie 🙂 Op onze meiden maakte het behoorlijk veel indruk. Die sliepen, total loss, opgekruld bij mij in het ziekenhuisbed. Moeder lag aan een morfine infuus en de liefste ging ons kampeermiddel zoeken( waar stonden we ook alweer)

‘Nou, hij zit overduidelijk nog op dezelfde plek mevrouw, dus als hij niet spontaan loskomt, moeten we u opereren’. Damn, die had ik niet zien aankomen. Die steen heeft het lekker knus bij me, die wil nog niet vertrekken. Naast veel drinken( water natuurlijk) was hardlopen goed, de trap AF lopen en touwtje springen. Tsja. ‘Of op de trilplaat staan’, zei de uroloog kurkdroog. Ik schoot in de lach, want ik had er gelijk een beeld bij.

Cynt op een trilplaat, hoeft het niet!?

Ik verklaar hem de oorlog, die steen, ik wil absoluut van hem scheiden. Vandaag nog. Nu maar hopen dat hij niet zo eigenwijs is, als ik ben. Duimen jullie voor me?

Gebakken lucht

Om de oren worden geslagen, door een constante stroom van onzin, het is momenteel een dagelijks terugkerend dingetje. En helaas is er nu ook echt geen ontkomen aan. Ik betrap mezelf er steeds vaker op, dat ik terug ga zitten praten of commentaar zit te leveren. Tijdens zo’n hele irritante reclame, ingesproken met een stemmetje dat acuut voor vlagen van kippenvel zorgt. Zit ik uitgebreid terug te bitchen, als een rasechte malloot, in mijn eentje in de auto.

En dan zijn er nog Deejays ,die meer onzin uitbraken dan ik aan wil horen. Zeker ’s morgens vroeg. Die ouwehoeren meer, dan dat er plaatjes worden gedraaid. Gezwets over truttig gedoe, en dat duurt en duurt maar, ze horen vooral zichzelf graag praten denk ik weleens. Ik heb een heel oud karretje, daar zit geen hipperdepip installatie of hypermodern gedoe in. Daar zit alleen een radio in, die momenteel dus altijd op dezelfde zender staat. Helaas wel met reclame, maar zonder al het oeverloze gezwets.

Afgelopen week merkte ik eigenlijk pas, hoe sommigen medemensen in deze maffe wereld een beeld schetsen dat volledig gefabriceerd wordt. Om de massa een plaatje voor te schotelen, stemmingmakerij optima forma, en blijkbaar slikken heel veel het als zoete koek. Zoals het Trump-filmpje van zijn thuiskomst uit het ziekenhuis. Wat een gruwelijk gedoe, al die propaganda.

Nep

De wereld is één groot en vooral nep reclameblok geworden, zo voelt het voor mij, want veel wat er gezegd en getoond wordt is maar deels waar. Ik ben op een punt beland, waarbij ik regelmatig oprecht twijfel aan wat ik nog kan geloven. Ik tracht vooral uit te filteren, en lees vooral selectief, gebruik mijn logische verstand. Wie is nog oprecht objectief, en niet nep. Zoals alles wat er rondom de covid wordt geroepen en geschreven, en vooral wat er allemaal van wordt gevonden. Door iedereen en op elk moment.

Vanmorgen stond er een stukje in de krant, dat de komende lange coronawinter, taai zou worden. Als je gevoelig bent voor dat soort stemmingmakerij, ben je toch al acuut aan het somberen? En dan moet die winter nog beginnen, jemig.

Beste krant, lieve reclamemaker en enthousiaste radiodeejay. Ik weet het: ellende verkoopt. Alle narigheid van tegenwoordig, vooral lekker dramatisch aandikken met een sausje. Dat is natuurlijk vele malen spannender dan positieve dingen delen, of een peptalk in de ether gooien.

Maar we worden momenteel al echt heel erg doodgegooid, met vooral heel veel van hetzelfde. Dus wil je boven de menigte uitstijgen, doe dan eens origineel en ga het over iets anders hebben. Ik ben vast niet de enige, die je eeuwig dankbaar zou zijn!

Gastblogger

Sinds vorig jaar schrijf ik regelmatig een blog voor baby en kind. Voor mij echt een enorme eer, om voor iemand anders te mogen schrijven. Dat ze mijn schrijfkunsten goed genoeg vind om op haar site te plaatsen, bedoel ik. Want elke schrijver wil gelezen worden, er is voor mij weinig leuker dan dat.

Dat het daarnaast ook gewoon heel heerlijk is om in mijn herinneringen te duiken, omdat dit voor mijn blogs echt van pas komt, is een hele fijne bijkomstigheid. Oktober 2019 werd mijn eerste stukje geplaatst, en wat was ik trots! En dat ben ik echt nog steeds. Die eerste ging over fietsen door de regen met mijn meisjes, omdat ik nog geen rijbewijs had toen. Met twee van die wurmen op de fiets, ploeterend door al dat water. Om daarna thuis, in ons warme huis, en samen onder dat knusse dekentje te kruipen, voelde dan altijd extra fijn. Die allereerste blog was voor mij zo bijzonder.

Baby en kind

De coronatijd kwam er tussendoor, en ineens werd alles anders. Moesten we binnenblijven, afstand houden, thuiswerken. Het was even wennen maar saai bleek bij nader inzien best lekker. Alle kindjes bleven ineens verplicht thuis van school, hoe heftig moet dat zijn geweest. Om zomaar ineens uit je routine te worden gehaald, als je nog zo jong bent en niet kan bevatten wat er in de wereld gebeurd. Zelfs ik vond de heftigheid ervan heel lastig te behappen. Je bent toch ineens meer op jezelf teruggeworpen. Ik voelde mee met iedereen die belangrijke fases moest missen.

Maar door het schrijven kwamen er ook herinneringen aan mijn zwangerschap naar boven, en over jong moeder worden. De onzekerheid uit die jaren is welhaast vergeten, wat overblijft zijn mooie dierbare herinneringen. Mezelf daarin af en toe onderdompelen, is als opnieuw zwanger zijn en moeder worden, zonder de pijn en de ongemakken. En hoe anders was het, toen ik 51 jaar geleden op de wereld kwam.

Ik blijf vol enthousiasme doorschrijven en ik hoop vooral dat jullie allemaal vol enthousiasme mee blijven lezen! Laat eens een comment achter, ik vind maar weinig leuker dan dat, echt 🙂

Mijn dorp

Ik vind het zalig om mijn boodschappen lopend te doen. En dan met name op de vroege zaterdagochtend. Die bijna totale stilte, die er dan nog in ons dorp rondhangt, terwijl dat hele vrije weekeind nog voor me ligt. Vol mogelijkheden om al die lege uren te vullen, met wat dan ook.

Ik vind het echt razend gezellig om gewoon in mijn eigen buurtje een tas vol verse spullen halen. Nog een voordeel van midden in het centrum van Heemskerk wonen. Ik verkeer in een luxe positie, en dat weet ik oprecht.

Ik ga altijd eerst naar mijn favoriete bakker. Er is weinig fijner dan de geur van vers gebakken brood vroeg in de ochtend. Om te kiezen uit dat enorme aanbod van prachtige verse broden en broodjes is elke week wel een dingetje hoor. In de winkel klets ik wat uit de losse pols, terwijl ik mijn keuze maak. Met een tas vol krakend vers brood, loop ik langs de groenteboer. Ook altijd even bijkletsen, het is inmiddels wekelijks een vast dingetje geworden en ik vind het enig. Soms loop ik aansluitend meteen langs de dorpsslager, soms ga ik eerst lekker thuis koffie drinken.

Heemskerk

Nog meer dan anders, wil ik nu mijn boodschappen doen bij onze lokale winkels, zodat dat straks ook nog kan. Als eindelijk die covid-rem eraf gaat. Bij dat fijne winkeltje, voor die heerlijke verse thee of koffie. En die geweldige bonbons natuurlijk. Dat zorgt er ook meteen voor, dat ik er niet te vaak kom, anders groei ik echt dicht.

Sportspullen en nieuwe wandelschoenen, ook bij die lokale winkelier, natuurlijk. Want nu veel winkeliers worstelen om het hoofd boven water te houden, is elk steentje een fijne bijdrage. Ons heerlijke dorp heeft een keur aan leuke winkels, zoals die zalige platenwinkel waar we graag onze nieuwe aanwinsten scoren, en dat wil ik graag zo houden. Die verscheidenheid maakt dat dorp van ons nog weer een tandje fijner.

Ik hoop met heel mijn hart dat ons mooie dorp binnenkort weer bruist en sprankelt, al onze terrassen weer vol zitten, en we weer mogen proosten met elkaar. Mogen feesten met elkaar. Ik kijk er waanzinnig naar uit!

Donderwolk boven mijn hoofd

‘Hoe voel ik me nou vandaag, dacht ik vanmorgen, voel ik me leuk, gestrest, smachtend of heel erg ongelukkig’. Vanmorgen was niet mijn meest memorabele moment. Ik ben voornamelijk heel erg chagrijnig, dacht ik bij mezelf. En dat is best bijzonder, want ik ben zelden een negatieve Nelly. Maar vanmorgen werd ik zo wakker. Na een nacht slecht slapen, en volop malen in mijn hoofd, ontwaakte ik met die donderwolk. Kreunend wilde ik me het liefst verstoppen onder die dikke donzen.

Toch stapte ik zuchtend uit mijn warme bed om mijn hardloop outfit aan te trekken. De enige oplossing voor die slechte bui, is iets doen waardoor ik me beter ga voelen. Ondanks de enorme tegenzin die ik voelde, ben ik toch gegaan. Argwanend keek ik naar mezelf in de spiegel, naar die hele donkere blik. Soms verbaas ik me echt over mezelf, over dat zelfkastijdende wat ik soms heb. ‘Was in je nest blijven liggen’ denk ik dan. Maar nee hoor, ik moet zo nodig weer een rondje rennen.

Zwarte koffie

Vijf minuten later stapte ik de voordeur uit zonder die kop zwarte koffie, zonder wat dan ook. Ik start mijn dag altijd met een bakkie, omdat ik dat nou eenmaal lekker vind. Zonder iets in dat lijf gaan hardlopen voelde net zo fijn als die hele slechte bui. Verre van soepel ging het dus, dat rondje.

Een half uur later kwam ik, na grotendeels tegen de wind in te hebben gedraafd, met een knalrooie kop en volkomen buiten adem thuis. Een half uur rennen, ik weet het, het is bijna niks. Maar na een douche, en die hete kop zwarte koffie, zat ik niet veel later helemaal content te zijn over dat stukkie rennen. De hele dag lag nog maagdelijk voor me, want het was pas half acht.

Vandaag ga ik fijn herschrijven aan dat boek, en vooral ook alleen maar doen waar ik zin in heb. En die slechte bui, die ben ik al lang en breed vergeten 🙂

Besef

Zo’n zondagochtend, waarbij het besef ineens land als een baksteen, dat besef van die veranderende wereld. Die was er vanmorgen, in volle hevigheid. En dan vooral de realisatie dat ik een enorme bofkont ben. Want ik heb een fijn huis, een superleuke baan, en het enige dat ik in heb moeten leveren, was heel veel plezier en al mijn fijne feestjes. Er zijn zoveel mensen die veel meer kwijt zijn of raken, hun wereld is vele malen onzekerder geworden. Onzekerder dan die van mij is momenteel. Dus blijf ik positief, ik weiger mijn kop te laten hangen, en vul mijn dagen bewust zoveel mogelijk met heerlijkheid.

Verheugen

Dus ben ik lekker aan het voorkoken geslagen, die vriezer van ons weet niet wat hij meemaakt. Die begint zowaar heerlijk gevuld te raken. Als ik moe uit het werk kom, eten we alsnog vers, maar hoef ik niet meer uitgebreid te koken. En Cynt is een stekkies project begonnen, alvast voor het voorjaar. Want die nieuwe tuin van ons, kan nog vele malen voller, dus ik probeer gewoon maar wat. Rode pepers, twee soorten tomaatjes, stokrozen, tijm, rozemarijn, bieslook en alliumknoflook. Alles is gezaaid en al die zaadjes staan in kweekbakjes, op zolder, geduldig plantjes te worden.

Me ergens op verheugen, ik ben er, volgens mij, een meester in geworden. Of meesteres :-), wat je wil. Ik zit me dus op van alles te verheugen, en of het zover komt zien we dan wel weer, maar die voorpret heb ik wel mooi te pakken. Negatieve emotie nu niet toelaten, het is als een soort vangnet, en op sommige dagen moet dat gewoon, kies ik er bewust voor. Ik schiet er namelijk geen fluit mee op, om te gaan somberen, en het kost me ook veel teveel energie. Ik schrijf elke dag, al is het maar tien minuten, omdat het zo fijn is, en omdat ik praktisch fulltime werk, vliegen de dagen voorbij.

Nu ik toch tijd over heb, heb ik het hardlopen weer opgepakt, heel langzaam, stukje bij beetje. Lekker veel buiten zijn, vooral niet inkakken nu, en die conditie een beetje opkrikken. Dus ik ga ook maar squashen. Lekker individueel, ik kan mijn agressie afreageren, en het vervangt al dat gedans. Hopelijk nog maar voor heel even, alleen nog tijdens de wintermaanden, had ik bedacht, dan kunnen we vanaf april weer los. Een stip aan de horizon om me aan vast te houden.

Ik kom nergens, en dat voelt gek, maar ik heb wel net een zalige vakantie achter mijn kiezen. Er zijn een hoop mensen, die ook dat zijn misgelopen.

Het voelt alsof mijn leven doorkeutelt, terwijl de wereld om me heen langzaam afbrokkelt, elke dag een stukje meer. Weerzinwekkend is het, in het kwadraat.

Ik kan weinig meer dan afwachten, tot al deze waanzin langzaam verdwijnt, richting de geschiedenisboekjes. En dat kan me niet snel genoeg gaan. Kijken we volgend jaar samen terug, op dat gekke jaar. Afgesproken?