Ik ben dol op een beetje zelfspot. Ik kan voluit om mezelf grinniken. Eerlijk zijn over het gebrek aan sommige kwaliteiten kan ik inmiddels ook moeiteloos. De jaren dat ik zo voordelig mogelijk voor de dag wilde komen, zijn wel voorbij. Uitzonderingen daar gelaten offcourse, ik blijf wel een vrouw. Maar ik omarm de vrouw die ik ben geworden, met al die plussen en minnen. En die iets rondere rondingen. De kapper zorgt er inmiddels ook elke zes weken voor, dat ik de jaren dat ik rond die vijftig lijk, nog wat op kan rekken. Zij zwaait met haar toverstok en ik voel me weer fris en fruitig, no grey hair in sight.

Maar nu ik de laatste tijd zo worstel met dat tegenstribbelende lijf, werd het tijd om daar wat meer aandacht aan te schenken. Ik geef de corona daarvan de schuld, vanzelfsprekend. Dansen met achterlijke bewegingen, tot mijn voeten dode klompjes zijn, doe ik al maanden niet meer. En ook het gehuppel in de rij voor de wc-wagens, tot je eindelijk aan de beurt bent en die blaas welhaast op knappen staat, is geschiedenis. Jemig kon ik nog maar even! Maar die beweging mis ik natuurlijk, het is niet alleen de schuld van mijn nierstenen en mijn ouder wordende lijf, dat ik steeds meer pijntjes voel. Het is de schuld van de corona, zoveel is duidelijk 🙂

Corona

Om die spieren aan het werk te zetten had ik dus het geniale plan opgevat om thuis wat yoga te gaan beoefenen. Lekker in de woonkamer, geen mens die me ziet. Downward dog en dat soort zaken, moet goed komen toch? De liefste stond het grinnikend in de keuken te bekijken, en ik geef hem geen ongelijk. Om eerlijk te zijn waren sommige standjes een rasechte uitdaging, dus die smokkelde ik voorbij. Die meneer op dat yogafilmpje had gelukkig niks in de gaten 🙂

Inmiddels beginnen sommige oefeningen me al soepeltjes af te gaan, sommige. De meer uitdagende sla ik steeds stiekem over, of ik smokkel als een gek. Mocht je ergens volgende week tegelijk met mij op de camping staan….Ik heb besloten te blijven oefenen dus niet schrikken. Er is echt niks engs aan de hand, ik doe gewoon aan yoga.

Mijn leven is een stuk saaier geworden, de laatste maanden kom ik op plekken die niet meer dan een paar kilometer van ons huis af liggen. Zelfs voor mijn werk niet want ook dat is heel dichtbij. Normaal gesproken gaan we er op al onze vrije dagen graag vandoor met dat busje van ons, nu geven we ruimte aan anderen. En dat miezerige steentje zit er ook nog steeds, die vind het blijkbaar leuk bij me. De pijn maakt me malloot soms, ik wil er graag afscheid van nemen.

Maar niet alles gaat nou eenmaal zoals ik wil.

Gelukkig kan ik mijn hoofd leeg maken in mijn directe woonomgeving. Strand, bos en duinen, you name it, wij hebben het. En door die prachtige, eindeloos warme dagen van de afgelopen periode was ik vooral veel op het strand te vinden. Fijn met mijn blote voeten in het zand. Vroeg in de ochtend of laat op de dag, dobberend op de golven van de zee. Dat lijf sputtert toch wel, dan maar liever sputteren op een lekker plekje.

Die liefde voor het strand voel ik bij elk weertype, misschien zelfs nog wel meer bij slechter weer. Bij barre ‘de wind doodlopen’ omstandigheden vind ik zalig. Alsof voor even alle narigheid uit je hoofd waait. Die enorme open vlakte voelt welhaast therapeutisch.

Strand

Dat hypnotiserende effect van die rollende golven die je zorgen meenemen, bijna wegwassen, al is het maar voor even. Alles in perpectief zien lukt het fijnste op die plek, ik vind er altijd nieuwe moed, als ik dat nodig heb. Stap voor stap voortploeteren of voortgeduwd worden door de wind, alsof iemand je een steuntje in de rug geeft. Met mijn haar wild door die zilte wind, is het zalig thuiskomen.

Voor nu geniet ik nog even van de warmte en de kalmte, voor mij mag de zomer best nog een poosje voortduren. Ook al was die enorme bui van gisteravond echt heel zalig, vandaag mag het wel weer mooi worden. En ik blijf hopen natuurlijk, op die kloink in de pot.

Dan hang ik de vlag uit 🙂

Warm he?! Die hittegolf begint behoorlijk zijn tol te eisen. Ik ben er al zo moe van en ik ben nog een jonkie. Een jonkie midden in die opvlieger-periode, dat dan weer wel, niet echt heel lekker tijdens zo’n hittegolf. Het is het welbekende schepje erbovenop.

Bij ons op kantoor ben ik niet de enige gelukkig, we zitten met vier collega’s in dat overgangsschuitje. Maar hoe warm wij het ook hebben, ik denk vooral aan mijn zorgcollega’s en iedereen die niet zelf de verkoeling kan opzoeken. Gister stond ik een dag in zorg, had ik een thuiszorgrondje in Wijk aan zee. Hele stoeten strandgangers trokken aan me voorbij, terwijl ik gezellig heel veel lieverds aan het verzorgen was. Met dikke vette zweetparels op mijn hoofd natuurlijk, dat ook. Die warme, veel te krappe douches, brrrrr, gelukkig maakt die dankbare glimlach naderhand een hoop goed.

Hittegolf

Vandaag op kantoor was het echt niet veel beter, we hadden alle ventilatoren zo tactisch mogelijk neergezet om elk windje te vangen. Stel je even die reclame voor van heel veel jaren terug. ‘Pam, je haar danst’? Ken je hem nog? Zo zaten wij er ongeveer bij vandaag, met wapperende haren recht voor die draaiende ventilatoren. Het hielp geen fluit natuurlijk, ik gok dat die temperatuur ruim boven de dertig graden kwam. We zwelden allemaal op als ballonnetjes.

Ik weet het, niet mopperen. Dat hele fijne, mooie weer, ik hou er echt heel erg verschrikkelijk van. Net als dansen in de regen trouwens, daar hou ik ook echt heel erg verschrikkelijk van. En dan het liefst vanavond nog 🙂

Eigenwijs, zo zou ik mijn vader en zijn broers en zus absoluut noemen. En wijsneuzerig, eigengereid en dol op eenvoud. Luxe is niet erg aan ze besteed. Superlatieven genoeg om ze te omschrijven. Maar ze zijn ook altijd in voor een lolletje en niet vies van een feestje. Niet erg van de gevoelens tonen, die houden ze lekker verborgen, wel paraat als je ze nodig hebt. Altijd. Wij noemen dat het Stammen-gen, en ook al mijn neven en nichten herkennen het bij hun ouders.

Het duurde best wel even voor ik het in de gaten had, dat stammendingetje, maar zo rond mijn puberjaren begon ik het te zien. Mijn vader noemt die leeftijd altijd’ de leeftijd dat je kinderen leuk worden’. Lekker direct pap, ook zo’n herkenbare eigenschap. Gelukkig vond hij onze jongere jaren ook leuk. Maar de jaren dat we mooie gesprekken gingen voeren, en hij kon zien wie zijn dochters waren geworden, vond hij het interessantst gok ik.

Eigenwijs

Ik schreef er al eens eerder over, over mijn familie en hun bijzondere eigenschappen. De gezamenlijke kampeervakantie in Wateren bijvoorbeeld, waar we lek werden gestoken door muggen. Gingen ze binnen zitten? Echt niet, met vuilniszaken werden delen blote huid ingepakt, mutsen gingen over kale koppen heen en een scheutje drank zorgde voor de rest. Hilarische momenten en prachtige herinneringen zijn dat. Mijn omaatje deed om het hardst mee aan al die gekkigheid.

Zalige feestjes waarbij ineens spontaan optredens moesten worden verzorgd, kermissen en malligheid. Gek was niet gek genoeg. Zelfverzonnen woorden die iedereen in de familie meteen begrijpt, we hebben er een hele hoop. Maar ook die urenlange wandelingen alleen. Ik ben er net zo dol op als een groot deel van de familie.

Mijn zus tagde me toen ze bovenstaand shirt op social media tegenkwam. Ik moest er om grijnzen. Waarna ik hem besteld heb natuurlijk. Want ook al heet ik inmiddels al heel lang ook Poen, ik blijf voor altijd een rasecht stammetje 🙂

We zuchten met zijn allen onder de huidige hittegolf. En hij is nog maar net een dag of twee oud volgens mij. Gelukkig wonen wij heel dicht bij het strand, ik moet er niet aan denken dat ik op een flatje midden in de stad woon met die warmte, horror lijkt dat me.

Dichtbij dat strand dus, wat een zaligheid is dat. Lopend of met de fiets ben ik er zo, en als ik heel lui ben pak ik de auto. Op hele warme dagen, gruwel ik van de drukte. Voordat ik dan op dat strand ben, ben ik al oververhit en plakkerig. En dan moet ik ook nog terug. Maar heel vroeg in de ochtend is het fantastisch, dan is dat strand oprecht een cadeautje. Vanmorgen togen de liefste en ik dus in alle vroegte richting dat verkoelende water, na een warme plaknacht. Er is weinig fijner om dan even in die zee te plompen.

Wegen naar het strand

Genoegzaam lag ik afgekoeld te dobberen in dat water, het geruis van de zee om me heen, af en toe het geklapwiek van een spelende meeuw en stilte, verder niks dan stilte. Geen zuchtje wind en golven waren er nauwelijks. Voel je het ook? Lekker he?!

We dronken onze meegenomen kop koffie en zaten intens tevreden met onze voeten in het zand naar dat gekabbel van die zee te kijken. Vanuit die rust reden we naar huis, raampjes open, de zilte geur van de zee nog om ons heen. Heerlijk ontspannen reden we een enorme hoeveelheid verkeer tegemoet. Ik heb het echt nog nooit meegemaakt dat het al zo vroeg, zo druk was op de wegen naar het strand. En ik woon hier al mijn hele leven. Vanaf de doorgaande weg kwam ons één onafgebroken sliert auto’s tot aan Wijk aan Zee tegemoet en het was pas half negen.

Een krap uurtje later bleken alle wegen richting het strand al vol te staan met trappelende badgasten.( inclusief auto natuurlijk, al moet ik grijnzen bij het beeld van trappelende badgasten zonder :-))

Ik zat inmiddels ook te trappelen. Intens tevreden in de schaduw van onze achtertuin, met mijn voetjes in een bak water. 🙂

Zo’n hele lege dag, waarop je niks moet maar alles mag. Vandaag had ik bedacht dat dit zo’n dag zou worden. Geen gesop, geen verplicht gedoe, alleen maar doen waar ik zin in had. En wat was het zalig. Ik zou naar buiten gaan, zoveel was zeker. En omdat we zo waanzinnig mooi wonen is de keuze echt reuze, zelfs onze vakantie vierden we een keer vlakbij huis.

Wakker worden, koffie drinken en dan gewoon maar wat aanklooien. Boodschapje, wasje draaien, beetje opruimen. Ik maakte een zalige wandeling tussen al dat groen, om vervolgens even naar het strand te rijden. Want dat strand is ook om de hoek. Mijn lieve vriendin heeft er een huisje en het was hoog tijd om weer eens bij te kletsen. Vol in de wind, met de zon op mijn bol en uitzicht op een zee vol kitesurfers, zat ik me toch een potje lekker. Dat gevoel dat ik krijg van dat oneindige rollende water, ik wordt er altijd zo ontspannen van. De zee werkt en ik laat los.

Zee

Op de terugweg reed ik langs een kwekerij bij ons in Heemskerk, deze week was haar pluktuin weer geopend en ik zag mezelf al helemaal heerlijk tussen al dat kleurgeweld struinen. Nou had ik mijn collega’s kroketten beloofd, omdat ze zo lief waren toen dat rottige steentje roet in het eten gooide. Maar bloemen vond ik ook wel een goed idee, beter in verband met het buikspek zeg maar.

De pluktuin was prachtig, met een keur aan verschillende bloemen in allerlei kleuren. Als een hebberige graaier liep ik gewapend met knipschaar en emmertje langs de rijen bontgekleurde bloemen. Nadat Marty uitleg had gegeven natuurlijk. Ik wil niet op mijn geweten hebben dat ik een hele prachtige pluktuin verwoest.

En op die fijne plek liep ik volkomen toevallig een lieve vriendin tegen het lijf, die had dezelfde gedachte gehad als ik, ook weer enig. Het maakte een fijne dag, nog weer een beetje fijner.

Volkomen tevreden kwam ik een paar uur later, met mijn armen vol bloemen en een hoofd met een bos zeehaar( kustbewoners weten wat ik bedoel) thuis. En met een grote grijns, die ook!