In een vingerknip

Een baan in de zorg is prachtig, hoewel ik sommige dingen in een vingerknip zou veranderen.

Leegloop in de gezondheidszorg, bijna dagelijks staat het in de krant. Aandacht voor het werk zelf verdwijnt bijna op de achtergrond, doordat het vullen van het rooster steeds meer een gevecht aan het worden is. Voldoende personeel is altijd een uitdaging geweest, ik weet niet beter. Dat is de gedachte die veel mensen hebben bij de zorg, de krapte en het slechte salaris. Veel verantwoordelijkheid, weinig waardering.

Toen onze kinderen klein waren, was het handig om onregelmatig te werken. Niet gezellig, dat voorop gesteld, maar wel handig. Ik zwaaide mijn gezin uit, als de liefste thuis kwam. Hij at met onze meiden, deed ze in bad, bracht ze naar bed. En het kwam ook weleens voor dat alles nog wakker was als ik thuis kwam uit mijn avonddienst. Wilde of konden ze niet slapen, dan liet hij ze boven maar spelen en zat er zelf bij om van zijn meiden te genieten. En om op mij te wachten. Supergezellig vond ik dat, als ik thuis kwam met al mijn lieverds nog lekker wakker. In plaats van in een donker huis thuis te komen, waar alles al sliep.

Weekeinden, nachten, feestdagen, als mijn gezin vrij was, ging ik aan het werk. Zo voelde het vaak. We hadden zelden oppas nodig en dat vonden onze meiden fijn. Een van ons was altijd thuis. Jarenlang werkte ik alleen maar nachtdiensten, tropenjaren waren dat.

Baan in de zorg

Maar ik kon onze dochters wel altijd zelf naar school brengen en haalde ze tussen de middag weer op. De verhaaltjes voor het slapen gaan hoefde ik nooit te missen. Ik sliep in etappes, niet echt ideaal, maar zo was het het fijnste voor ons gezin. We redden het met elkaar en ik kon blijven werken, dat wilde ik graag. Dat anderen het anders oplossen is prima hoor, maar ik zag het geworstel van mijn zus en het gedoe met de opvang, ik koos voor een andere manier.

In al die jaren was die planning rondom vakanties, vrije dagen en feestdagen niks minder dan een drama. Omdat de zorg vraagt om een constante bezetting, de hoeveelheid werk is altijd hetzelfde. In de loop der jaren is die alleen maar toenemend kwetsbaar geworden. Ik was vaak jaloers, om het gemak waar anderen mensen in anderen sectoren vrij konden krijgen, spontaan konden snipperen. Extra werken was vaker aan de orde.

Zestien was ik, toen ik begon met werken in de zorg, inmiddels ben ik eenenvijftig en de krapte is er nog steeds. Hoe vaak is het wiel niet opnieuw uitgevonden in al die jaren. De vergrijzing neemt toe, de hoeveelheid personeel neemt af. Het jaarlijkse gevecht rondom de vakantievervang blijft een ingewikkelde puzzel, en nu zitten we ook nog midden in het corona tijdperk die de druk nog verder opvoert.

Werken in de zorg, ik heb er nooit spijt van gehad, het past bij me. Maar sommige dingen van dat werken in de zorg, zou ik in een vingerknip veranderen.

Oud en stijf

Ik heb een rotweek, door dat miezerige steentje. Mijn lijf voelt alsof er een vrachtwagen overheen is gereden. Vierentwintig uur volgepompt worden met een scala aan troep, maakt dat mijn lijf voelt als een chemische fabriek, gemangeld en uitgewrongen. Elke stap voelt zwaar en het enige dat ik wil is slapen. Oud en stijf en nog lang geen tachtig. Zucht!

Het enige dat ik nu wil, is een kloink in die pot. Een barst in het glazuur doordat die steen er met een knal invalt. Zonder succes natuurlijk, dat ding blijft zitten waar die zit. Elke plas is een avontuur, gieren toch? Hoopvol uitkijken naar elke plas, ik drink en ik drink en ik drink. Maar tot op heden nog steeds: helaas pindakaas.

Vanmorgen verzamelde ik moed en ging vroeg in de ochtend een rondje wandelen. Buiten is lekker en ik wil dat gevoel zo graag van me afschudden. Ik zoek naar mijn oude lijfgevoel, toen ik energiek en vol enthousiasme elke ochtend mijn dag startte. Toen ik er niet over na hoefde te denken en dat gevoel er gewoon was. Nu voelt dat lijf zo aanwezig en gek. Alle medicatie die ik nu nog krijg geeft bijwerkingen, dus ik moet me hier nog een paar weken aan overgeven. En dat blijk ik lastiger te vinden dan gedacht.

Lekker relativeren

Doortastend liep ik naar het marquettebos, bij mij om de hoek. Met mijn voeten in het natte gras, omringd door mijn muziek en de pracht van die omgeving, relativeerde ik er op los.

Hoeveel mensen zijn er niet die elke dag worstelen met een lijf dat niet doet wat ze willen, dat niet van hen voelt, moe en niet fit. Ook al is me dat ook niet geheel onbekend. En erger nog, hoeveel zijn er niet, die echt doodziek zijn. Ik ben het na een week alweer zat, zij zoeken veel langer naar die balans. Als ze hem ooit weer vinden.

Voor nu dus genoeg gezeurd, ik laat het maar even. Als troost heb ik mezelf een nieuwe tas cadeau gedaan, die oude was na die reis naar, en verblijf in het ziekenhuis, compleet vernaggeld. Een beetje zoals ik eigenlijk:-)

Reizen

Ik was nooit zo dol op reizen. Net als we een hele poos geen toilet tegen kwamen, moest ik altijd plassen. Zo voelde het tenminste. De auto was heet, de reis was lang en die drukte op de weg, ik was er niet dol op. Opgesloten tussen al dat voorbij razende verkeer, zat ik met geknepen billen tot aan onze eindbestemming.

Dat er twee kleine moppies op de achterbank zaten, hielp vanzelfsprekend ook niet. Die zaten een groot deel van de reis te slapen hoor, wij hebben makkelijke kinderen. Als ze het zat werden, zochten we gewoon een fijne stop of een camping op. Maar toch vond ik het altijd een opluchting, als we heelhuids op de plaats van bestemming aan kwamen. Voor mij begon de vakantie echt niet op het moment dat we de auto instapten, die begon als we eruit stapten.

Drukke wegen

Hoe fijn was het toen we eenmaal ons buscampertje hadden gekocht. Want dat reizen van ons werd zo anders. Ineens was dat onderweg zijn eenvoudig, voelde het vooral relaxed. We hadden geen einddoel meer, op de bonnefooi deden we maar wat en we vonden de prachtigste plekjes. Gewoon, per toeval. Mijn vakantie begon ineens al, als we in de auto stapten.

Niks geen drukke, volle wegen meer of razende auto’s om me heen, we reden alleen maar langs pittoreske weggetjes of adembenemende dorpjes. En vooral in Frankrijk vonden we de ene na de andere parel, volkomen onverwacht. Ineens begreep ik waarom Frankrijk echt nooit verveeld. Al die verschillende natuur is fantastisch, en er is nog zoveel te zien. Dus verheug ik me vooral heel erg, op alles wat we nog gaan ontdekken de komende jaren.

Nog een mooie tip? Wij houden ons aanbevolen!

Afwasje

Soms is er maar weinig voor nodig om me terug te brengen naar dierbare herinneringen. Een geur of een sensatie. Gisteravond stond ik met de buiten deur open af te wassen( wij hebben geen vaatwasser namelijk), vogeltjes floten dat het een lieve lust was en ineens was ik op de camping. Dat relaxte gevoel tijdens zo’n zwoele zomeravond, terwijl je in je korte broek nog even de afwas doet. Zalig toch?!

Wij hebben met onze meiden veel gekampeerd, net zoals we dat vroeger met onze ouders deden. Onze oudste was een maand of negen toen we voor het eerst gingen, naar een minicamping. En heel eerlijk, dat was best een uitdaging met een kleintje. Ongenadig heet was het die weken, en onze tent werd een broeikasje. We hadden haar bedje dus overdag in de schaduw onder de bomen staan. Van slapen kwam maar weinig, ze was te druk met om zich heen kijken.

Heerlijk een tent!

Maar onze meiden genoten, ook al was er soms heus wel wat te mopperen. Door de mistral leek het die ene keer net herfst toen we aan de franse kust stonden, gelukkig maakte het zwembad een hoop goed. Knus in hun tentje hoorden we ze vaak nog giechelen ’s avonds laat. Wij gluurden altijd nog even naar binnen als het eindelijk stil was, twee van die bruinverbrande koppies, volledig total loss en diep in slaap. Er is weinig meer vertederend dan dat.

Elke dag hadden we onze ritueeltjes. Na het douchen even ‘smoetsen’ met aftersun op ons grote bed, siësta in de schaduw als ze moe waren van het spelen of van het zwemmen. En vooral in Spanje was het douchen favoriet, dan stonden ze onder een strakblauwe hemel onder die warme straal zich suf te genieten. Douchen in de open lucht, wat een belevenis, dat verveelde nooit. Met hun eigen toilettas vol lekkere sopjes en shampootjes konden ze uren tutten.

Zelfs als het eens regende, zaten ze heerlijk te spelen, met op de achtergrond knus het getik op dat tentdoek. Het is dan echt heerlijk een tent. En een dagje rust zonder die hete zon was soms ook zalig. We hebben weleens een ander soort vakantie gevierd, op een resort. Best leuk hoor, echt, maar het voelde toch wat beperkt qua ruimte. En zo’n hotelkamer, tsja. Voor mij gaat er echt niets boven de ruimte en de vrijheid van die oneindige natuur om je heen. De hele dag maar een beetje aanklooien, zonder op de klok te hoeven kijken.

Had ik al gezegd dat we enorm uitkijken naar ons volgende Frankrijk avontuur? Heel, heel, heel even nog. We hopen dat we dan nog mogen ….

Eén nachtje

Vanmorgen werd ik weer wakker in mijn eigen fijne bed. Ik ben maar vierentwintig uur opgenomen geweest in het ziekenhuis, maar die vierentwintig uur voelde als een wereld aan herinneringen. Elke minuut en elk contact heb ik zo intens ervaren. Of het waren de pijnstillers, dan kan ook 🙂

Tijdens die ene nacht werd er een oude dame opgenomen in het bed naast mij. Kreunend en naar adem happend, maar ook zo dapper en stoer. De ene arts na de andere kwam bij haar langs, en allemaal probeerde ze haar last te verlichten. Onvermoeibaar kwamen ze steeds weer opnieuw voor nieuwe onderzoeken, voor pijnstilling, voor extra controles. Uiteindelijk is ze vroeg in de ochtend naar de intensive care gebracht. ‘Ik wil echt geen honderd worden hoor’ heb ik haar meermaals horen zeggen tijdens die ,voor haar, zo moeilijke nacht. Ik hoop dat ze haar pijn inmiddels hebben kunnen wegnemen.

Tijdens die nacht lagen mijn overbuurvrouw en ik af en toe wat te kletsen. Onze eigen pijn, en die van die oude dame, hielden ons wakker. Maar dat gaf niks, ons vooruitzicht was vele malen beter dan die van haar. En het heeft wel wat, mooie gesprekken tijdens een donkere nacht. Het deed me ook een beetje terug denken aan mijn eigen nachtdienstjaren.

Mooie gesprekken

Eenmaal thuis pakte ik, op het gemakje, mijn eigen zaterdagochtend routine weer op. Liep ik, zoals elke week, rond zeven uur naar de bakker en langs de groenteboer. Met een beurs en pijnlijk lijf, dat wel, maar het voelde ook zo fijn om weer gewoon te doen wat ik altijd doe. Ik ben eraan gehecht, zo vroeg op de zaterdag.

Wellicht een tikkie dramatisch, maar steeds als ik gezond mijn eigen bed uit stap, voelt dat als een cadeautje. Omdat ik ook zoveel ziek om me heen zie. Omdat ik zelf ook best wat ziek heb meegemaakt, gezond is niet vanzelfsprekend. Ik wordt gewoon blij van elke nieuwe dag. Mijn leven, met al zijn gekabbel en met al die lieve mensen erin, is allemachtig prachtig. Met en zonder niersteen 🙂

Miezerig steentje

De onverwachte dingen in het leven, ze staan zomaar ineens voor je deur. Gisterochtend zat ik blij op mijn fiets richting het werk, muziekje op mijn hoofd, niks aan het handje. Drie uur later lag ik in de ambulance richting het ziekenhuis.

Acute koliekachtige pijn lieten me voluit kronkelen op de vloer van ons kantoor. Ik wist zomaar ineens niet meer waar ik het zoeken moest. Hoe graag ik ook wilde, ik kon die overweldigende pijn gewoon niet de baas. Dus zat ik op handen en voeten verlichting te zoeken, tussen de bureau’s van mijn collega’s. Lekker ongemakkelijk, ook voor hun. Maar ze schoten wel meteen in de ‘zorg’ modus.

onverwachte pijn

Dankzij die groep ontzettende lieve, doortastende meiden lag ik binnen no time aan een morfine infuus. de verlichting die dat geeft is enorm. (ik trakteer ze vrijdag op kroketten om het goed te maken :-)) Na heel veel uren op de eerste hulp en een lading pijnstilling bleek ik nierstenen te hebben. Een lieve arts en een schat van een zuster Jeanette omringden me de hele dag met hun goede zorgen. Zij genoten van een rustige patiënt( hun woorden) ik genoot van hun zorgliefde.

Onverwachte pijn

Die avond lag ik vanuit mijn ziekenhuisbed naar de zonsondergang te kijken. Best bizar, want hoe anders was mijn dag begonnen. In een vingerknip kan je leven op zijn kop staan. Gelukkig bleek een miezerig steentje de oorzaak te zijn, en is het niks ernstigs, dat was weer boffen. De rest van de nacht heb ik naar de sterren liggen kijken, heerlijk was dat. Slapen met pijn en onbekende kamergenoten is geen fijne combinatie, dus die mooie sterrenhemel was een fijne afleiding.

Nu hoef ik dat kreng alleen nog maar even uit te piessen 🙂

Bodypositivity

Ik las gister een post op linkedin, en hij blijft maar door mijn hoofd zingen. Waar ik alleen maar de kern las, van haar dappere en kwetsbare verhaal, lazen heel veel mensen blijkbaar hele andere dingen. De hoeveelheid negatieve reacties waren voor haar ongetwijfeld overweldigend.

Net als alle negatieve reacties, op de foto van Linda op haar eigen voorpagina. Gevoelsmatig vond half Nederland er iets van, en daar zat een hoop vreemds tussen, en een hoop onbegrijpelijks. Ik vond het alleen maar een mooie foto. De verhalen dat ze zichzelf te dik vond, heb ik ook gelezen. Toen ik de foto zag dacht ik alleen maar: ‘niks mis mee, prachtige bikinifoto’. Twee mensen die beide hun innerlijke en uiterlijke kwetsbaarheid posten op social media, en een golf aan reacties ontketenen.

Kritisch

Toen ik jong was, lagen we topless te zonnen. Daar was niks mis mee, de meeste jonge meiden deden dat. We schaamden ons toen veel minder voor onze lijven, zo voelt het wel tenminste. Ik doe het nog steeds weleens, op een stil plekje, maar gebruikelijk is het niet meer. Mijn lijf is allang geen twintig meer, ik verstop het dus maar liever. Ik vind het truttig van mezelf, en toch doe ik het.

Blijkbaar ben ik er net zo gevoelig voor, want ik ben eenenvijftig inmiddels.

Laat staan hoe het voor dat jonge spul is. Die zitten tegenwoordig volop aan de #botox, en laten ook aan hun prachtige jonge gezonde lijven sleutelen. De reclames met fitnessprogramma’s en HET dieet om van die extra kilo’s af te komen, vliegen je om de oren. Het is een constant streven naar perfectie, maar naar welke perfectie eigenlijk? De gephotoshopte foto’s op social media? Ik vind het soms al lastig om dat naast me neer te leggen, laat staan als je nog jong en onzeker bent. We zijn altijd maar zo kritisch op onszelf. Geen wonder dat je dan wat wiebelig en onzeker wordt.

Als ik in mijn blootje voor de spiegel sta, zie ik ook gerust dat er best een kilo of vijf af mag. Om vervolgens weer gezellig een flesje rood open te trekken en er een toastje dubbelgeroomde brie naast te zetten. Ik ben blijkbaar teveel een levensgenieter, om op zo’n moment aan een worteltje te knagen. Dat er mensen zijn die daar iets van vinden zijn er ongetwijfeld ook, het zij zo.

Dat bracht me trouwens wel op een idee, op die heerlijke relaxte zondagmiddag 🙂

kritisch

Proost!

Bijna….

We mogen weer, bijna. Op zwerftocht. Nieuwe avonturen beleven en mooie herinneringen verzamelen. Zoals we wel vaker doen, alleen nu wat langer. Het zorgt altijd weer voor een totaal andere dynamiek in huis. We maken ons op voor een maand in een ander deel van de wereld, en dat is altijd best spannend. Ik ben een huismus namelijk, thuis is vertrouwd en bekend, thuis is lekker. Maar ik vind het ook altijd zalig om me onder te dompelen in nieuw en anders, het is als een soort mini-ontdekkingstocht naar jezelf. Want al die nieuwe mensen en die andere omgeving haalt je uit je comfortzone. Het is ook altijd een verrijking.

Naast het klaarleggen van de paar handige dingen die mee moeten zoals schone kleren en wat boodschappen voor de eerste dagen, moet ook ons busje weer worden omgetoverd tot volledig ingerichte camper. In ons geval betekend dat alleen maar dat we ons bed op moeten maken. We zorgen dat de gasflessen gevuld zijn en dat de ruimte onder ons bed en alle hoeken en gaten nagelopen moeten worden. Want ook al is ons busje misschien niet groot, we vinden altijd onverwacht weer van alles.

camperbusje

De liefste waagt de sprong, dapper als hij is, en komt al snel tot de conclusie dat ik de verzamelaar ben van ons tweeën. Na een uur stapt hij uit ons camperbusje met geel gearceerde routekaartjes, een lekkende pen, dat boek dat ik kwijt was, een vergeten polaroidfoto van ons tweeën terwijl we de slappe lach hebben, volledig uitgedroogde handywipes en volgens hem’ 27 aangebroken keukenrollen’. Ik schiet in de lach. Zo’n keukenrol, je verwacht het niet maar ze zijn waanzinnig praktisch, voor van alles. Dus gebruik ik ze te pas en te onpas, maar klaarblijkelijk wel steeds een andere.

Een goed uur later zijn we klaar, en staat ons schatje glimmend na een goede wasbeurt klaar om met ons mee te reizen. Nog even geduld. Klaar voor een maand op ontdekkingsreis door een gebied van soms ruige, maar altijd wonderschone natuur. Waar we wellicht kunnen wildkamperen, ons onder kunnen dompelen in overweldigende schoonheid, en waar we weer echte stilte gaan ervaren. Ik kan niet wachten.

Alle kleine beetjes

Met een druk op de knop, is de hele wereld binnen handbereik. Maar door al die toegankelijkheid, worden we zo ongeveer doodgegooid. Met elke mening van ongeveer iedereen, over ongeveer iedereen. Luchthartig iets roepen lukt niet meer, het blijft uit ten treure rondgaan op het web. En ik wordt er oprecht doodmoe van. Elke dag geconfronteerd worden met mensen, die een ander probeer te overtuigen van hun gelijk. Social media, krantenberichten, een nimmer eindigend vicieus cirkeltje.Onze verdraagzaamheid verdwijnt.

Want blijkbaar overtuig je zo iemand die overtuigd is van zijn eigen gelijk. Drammen en herhalen.

Verdraagzaamheid

Ik zei het al eerder, maar zo voel ik het oprecht. We luisteren niet meer naar elkaar, we zijn alleen nog maar verbolgen. In een constante staat van verontwaardiging, over ongeveer alles. Dag na dag kauwen we alles nog eens uit en door, wordt het nog maar eens opgedrongen, of je wil of niet. Negativiteit in het kwadraat.

Vanmorgen vroeg zat ik op de fiets naar mijn werk, ochtendzonnetje op mijn bol, muziekje op mijn oren. Richting het stoplicht, gaf ik een auto voorrang, die moest afslaan. Ik glimlachte een big smile toen ze me voorbij reed, ik kreeg een stralende terug. Positiviteit leid soms tot heel veel prachtigs. De rest van de weg kreeg iedereen die ik tegen kwam dezelfde stralende glimlach, en onveranderlijk kreeg ik een glimlach terug, echt van iedereen.

De wereld verwordt tot een chagrijnig stuk vreten, met de dag intoleranter en akeliger, en toenemend agressief naar elkaar. Om niks, om alles. Zoeken we de vrijheid om onszelf te zijn, door herhaaldelijk te ageren tegen anderen? Is het onze eigen onzekerheid of ontevredenheid die we projecteren op anderen, en eigenen we onszelf daarom het recht toe om anderen pijn te doen, op welke manier dan ook? Vinden we onze gekwetstheid of ongemak, een vrijbrief voor ongeveer alles? Wijzen we af, wat we niet begrijpen?

Dat kleine beetje van vanmorgen, ik deel het ruimhartig. Het is mijn oprechte bijdrage aan wat meer positiviteit op deze wereld, wat meer tevredenheid, wat meer tolerantie. Elke druppel helpt, elke glimlach.

Dusse…..glimlachje iemand? Hij is volledig gratis!

Voorpret

Een van de leukste dingen van op vakantie gaan, is toch wel de voorpret. Ik hoor je denken ‘dat is een beetje raar Cynt’. Maar ik vind het serieus waar een belangrijk onderdeel. Die vakantie ‘an sich’ duurt tenslotte maar even, door die voorpret smeer ik hem heerlijk uit.

Tijdens de herfst beginnen we alvast met voorproeven, welke kant gaan we op volgend jaar. Dat zijn de speldenprikjes waarbij ik alvast wat kan wegdromen, op een druilige dag onder mijn dekentje, kop thee bij de hand.

Naarmate de winter vordert, vorderen ook onze vakantieplannen. Er is maar weinig dat we echt plannen. We kiezen de richting die we op willen en soms rolt daar nog een mooie route uit, die we zouden willen rijden. De campings die we aan doen, dat gaat volledig op de bonnefooi, onderweg vinden we altijd wel een fijn plekje. Die paar genietplekjes uitgezonderd. Sommige fijne campings doen we, als we in de buurt zijn, altijd even aan.

Tijdens de afgelopen maanden was dat anders, die voorpret hebben we maar opzij geschoven. Want in een wereld vol onzekerheden, kan je maar beter je verwachtingen temperen, dat doe ik wel tenminste. Gevalletje omdenken in mijn geval, ik ging me heerlijk onderdompelen in de herinneringen. Scrollend door onze vakantiefoto’s was ik weer even daar, op die fijne plekjes. Samen met de liefste, in ons schatje, rijdend langs heel veel natuurschoon. Intens tevreden met de geneugten des levens. Wat in ons geval een fijn muziekje, een verse baguette en elkaars gezelschap betekend.

Vakantie

vakantie

Sinds we ons buscampertje kochten, een jaar of vier geleden, hebben we er al zoveel mooie avonturen mee beleefd. Klein stukje rijden, een fijn plekje zoeken, beetje in de zon relaxen. Geen spetterende uithoeken bezocht, maar wel ontzettend veel prachtige plekken gezien.

In september proberen we nog even te gaan, als het nog kan en de wereld niet weer op slot moet. Heel voorzichtig zijn we alvast aan de voorpret begonnen, je weet maar nooit tenslotte.