Kamperen in de rust

Wat ik vorig jaar nog onvoorstelbaar zou hebben gevonden, is de afgelopen maanden ineens dagelijkse kost. Het scenario leest als een slechte film, ware het niet dat we daar niet als een doornroosje uit wakker worden gekust. Helaas mag ik wel zeggen.

En ook het reizen wereldwijd is aan banden gelegd. Gelukkig hebben we ons busje en kunnen we met gemak gaan en staan waar we willen. We volgen de berichten op de voet en kiezen op het laatste moment waar we onze vakantie dit jaar vieren. En waar het niet retedruk is, dat ook. Toeristische trekpleisters zijn toch al niet erg aan ons besteed, wij vinden rust en ruimte belangrijker.

veel te druk

Veel te druk

We probeerden het heus weleens hoor, toen we ons busje net hadden. Een paar jaar geleden gingen we naar Krk. Zelden zag ik mooier water dan daar. En wat een luxe op die camping. Maar het zorgde natuurlijk ook voor een enorme hoeveelheid mensen dicht op elkaar, het was er voor mij veel te druk. Ik ben al niet zo dol op drukte, maar in het licht van onze huidige tijd is het maf om daaraan terug te denken. Wij bleven er maar even, reden daarna snel door naar een Italiaanse camping waar ik prachtige jeugdherinneringen aan heb. Ook aan een natuurlijk water want daar ben ik dol op.

Water en de schoonheid van de bergen, en op die plek was het al vele malen fijner.

Nog maar een paar weken voor we weer op pad gaan. Wellicht wordt het een rondje Nederland, wellicht Zuid-Frankrijk. De vrijheid om keuzes te maken is ook waarom ik zo dol ben op dat camperleven.

Hittegolf

We zuchten met zijn allen onder de huidige hittegolf. En hij is nog maar net een dag of twee oud volgens mij. Gelukkig wonen wij heel dicht bij het strand, ik moet er niet aan denken dat ik op een flatje midden in de stad woon met die warmte, horror lijkt dat me.

Dichtbij dat strand dus, wat een zaligheid is dat. Lopend of met de fiets ben ik er zo, en als ik heel lui ben pak ik de auto. Op hele warme dagen, gruwel ik van de drukte. Voordat ik dan op dat strand ben, ben ik al oververhit en plakkerig. En dan moet ik ook nog terug. Maar heel vroeg in de ochtend is het fantastisch, dan is dat strand oprecht een cadeautje. Vanmorgen togen de liefste en ik dus in alle vroegte richting dat verkoelende water, na een warme plaknacht. Er is weinig fijner om dan even in die zee te plompen.

Wegen naar het strand

Genoegzaam lag ik afgekoeld te dobberen in dat water, het geruis van de zee om me heen, af en toe het geklapwiek van een spelende meeuw en stilte, verder niks dan stilte. Geen zuchtje wind en golven waren er nauwelijks. Voel je het ook? Lekker he?!

wegen naar het strand

We dronken onze meegenomen kop koffie en zaten intens tevreden met onze voeten in het zand naar dat gekabbel van die zee te kijken. Vanuit die rust reden we naar huis, raampjes open, de zilte geur van de zee nog om ons heen. Heerlijk ontspannen reden we een enorme hoeveelheid verkeer tegemoet. Ik heb het echt nog nooit meegemaakt dat het al zo vroeg, zo druk was op de wegen naar het strand. En ik woon hier al mijn hele leven. Vanaf de doorgaande weg kwam ons één onafgebroken sliert auto’s tot aan Wijk aan Zee tegemoet en het was pas half negen.

Een krap uurtje later bleken alle wegen richting het strand al vol te staan met trappelende badgasten.( inclusief auto natuurlijk, al moet ik grijnzen bij het beeld van trappelende badgasten zonder :-))

Ik zat inmiddels ook te trappelen. Intens tevreden in de schaduw van onze achtertuin, met mijn voetjes in een bak water. 🙂

Zaligheid

Zo’n hele lege dag, waarop je niks moet maar alles mag. Vandaag had ik bedacht dat dit zo’n dag zou worden. Geen gesop, geen verplicht gedoe, alleen maar doen waar ik zin in had. En wat was het zalig. Ik zou naar buiten gaan, zoveel was zeker. En omdat we zo waanzinnig mooi wonen is de keuze echt reuze, zelfs onze vakantie vierden we een keer vlakbij huis.

Wakker worden, koffie drinken en dan gewoon maar wat aanklooien. Boodschapje, wasje draaien, beetje opruimen. Ik maakte een zalige wandeling tussen al dat groen, om vervolgens even naar het strand te rijden. Want dat strand is ook om de hoek. Mijn lieve vriendin heeft er een huisje en het was hoog tijd om weer eens bij te kletsen. Vol in de wind, met de zon op mijn bol en uitzicht op een zee vol kitesurfers, zat ik me toch een potje lekker. Dat gevoel dat ik krijg van dat oneindige rollende water, ik wordt er altijd zo ontspannen van. De zee werkt en ik laat los.

Zee

Op de terugweg reed ik langs een kwekerij bij ons in Heemskerk, deze week was haar pluktuin weer geopend en ik zag mezelf al helemaal heerlijk tussen al dat kleurgeweld struinen. Nou had ik mijn collega’s kroketten beloofd, omdat ze zo lief waren toen dat rottige steentje roet in het eten gooide. Maar bloemen vond ik ook wel een goed idee, beter in verband met het buikspek zeg maar.

De pluktuin was prachtig, met een keur aan verschillende bloemen in allerlei kleuren. Als een hebberige graaier liep ik gewapend met knipschaar en emmertje langs de rijen bontgekleurde bloemen. Nadat Marty uitleg had gegeven natuurlijk. Ik wil niet op mijn geweten hebben dat ik een hele prachtige pluktuin verwoest.

En op die fijne plek liep ik volkomen toevallig een lieve vriendin tegen het lijf, die had dezelfde gedachte gehad als ik, ook weer enig. Het maakte een fijne dag, nog weer een beetje fijner.

Volkomen tevreden kwam ik een paar uur later, met mijn armen vol bloemen en een hoofd met een bos zeehaar( kustbewoners weten wat ik bedoel) thuis. En met een grote grijns, die ook!

Middle of nowhere

We plannen een hele hoop in het dagelijkse leven, de liefste en ik, maar veel plannen als we op vakantie zijn doen we liever niet. Op de bonnefooi op avontuur gaan vinden we geweldig. Daardoor vonden we deze hele kleine camping boven op een berg in Toscane. Ik moest echt even zoeken waar het precies was want ik schreef toen nog niet mee. Halverwege de berg dacht ik echt dat we verkeerd zaten en het pad erheen was een ramp. Maar de theedoek die ik noodgedwongen in een dorpje vlakbij kocht omdat ik de mijne was vergeten heb ik nog. Ik ben niet zo’n beste huisvrouw, en dat stapeltje theedoeken dat mee moest lag helaas nog thuis op de aanrecht.

Die ene Italiaanse die ik daar kocht is nog steeds mijn favoriete vakantie theedoek 🙂

Bovenop die berg dus. Caravans konden er niet op, te smal en te steil. ( inmiddels is dat iets veranderd volgens mij) Er stonden dus alleen tentkampeerders en dat was best bijzonder. In de ochtend kon je wat afbakbroodjes halen bij de receptie annex bar annex van alles.

We kregen op het hart gedrukt om vooral ons afval goed op te ruimen of hoog in de boom te hangen. Die boodschap ‘an sich’ zorgde in mijn onderbuik al voor een aparte sensatie en die eerste nacht hoorde ik elk gek geluidje. Er was een alternatief opzet zwembad en verder nul luxe. Maar voor een weekje was het echt tof. We hadden een fantastisch uitzicht omdat we zo hoog zaten, het was doodstil en omdat het snikheet was heb ik heel veel gelezen die week.

Berg

We hebben genoten, vooral genoten van het gebrek aan wat dan ook. Zonder afleiding of heel veel prikkels heb ik me overgegeven aan die magische plek. We klooiden een beetje door de dag, dronken eens een wijntje, lazen en kookten en luierden.

Onze buren zagen we niet, die stonden twee bomen en drie struiken verder. Voor veel van jullie zal het wellicht saai zijn en na die week vond ik het ook weer genoeg, had ik wel weer zin om de reuring op te zoeken. Maar wat was het fijn voor even.

Wilde dieren heb ik niet gezien, die zag ik heel veel vakanties later pas. Toen we op een enorme camping in Luxemburg noodgedwongen moesten overnachten, vlakbij een grote stad. ( geen fan van) Midden in de nacht kroop ik mijn bed uit en zag ik hem staan, midden op ons kampeerveldje, in al zijn pracht. Gevangen in het maanlicht, een prachtig vosje.

Ik heb toen meteen het afval maar even hoog gehangen. Voor het geval dat er nog meer wild in de buurt was 🙂

In een vingerknip

Een baan in de zorg is prachtig, hoewel ik sommige dingen in een vingerknip zou veranderen.

Leegloop in de gezondheidszorg, bijna dagelijks staat het in de krant. Aandacht voor het werk zelf verdwijnt bijna op de achtergrond, doordat het vullen van het rooster steeds meer een gevecht aan het worden is. Voldoende personeel is altijd een uitdaging geweest, ik weet niet beter. Dat is de gedachte die veel mensen hebben bij de zorg, de krapte en het slechte salaris. Veel verantwoordelijkheid, weinig waardering.

Toen onze kinderen klein waren, was het handig om onregelmatig te werken. Niet gezellig, dat voorop gesteld, maar wel handig. Ik zwaaide mijn gezin uit, als de liefste thuis kwam. Hij at met onze meiden, deed ze in bad, bracht ze naar bed. En het kwam ook weleens voor dat alles nog wakker was als ik thuis kwam uit mijn avonddienst. Wilde of konden ze niet slapen, dan liet hij ze boven maar spelen en zat er zelf bij om van zijn meiden te genieten. En om op mij te wachten. Supergezellig vond ik dat, als ik thuis kwam met al mijn lieverds nog lekker wakker. In plaats van in een donker huis thuis te komen, waar alles al sliep.

Weekeinden, nachten, feestdagen, als mijn gezin vrij was, ging ik aan het werk. Zo voelde het vaak. We hadden zelden oppas nodig en dat vonden onze meiden fijn. Een van ons was altijd thuis. Jarenlang werkte ik alleen maar nachtdiensten, tropenjaren waren dat.

Baan in de zorg

Maar ik kon onze dochters wel altijd zelf naar school brengen en haalde ze tussen de middag weer op. De verhaaltjes voor het slapen gaan hoefde ik nooit te missen. Ik sliep in etappes, niet echt ideaal, maar zo was het het fijnste voor ons gezin. We redden het met elkaar en ik kon blijven werken, dat wilde ik graag. Dat anderen het anders oplossen is prima hoor, maar ik zag het geworstel van mijn zus en het gedoe met de opvang, ik koos voor een andere manier.

In al die jaren was die planning rondom vakanties, vrije dagen en feestdagen niks minder dan een drama. Omdat de zorg vraagt om een constante bezetting, de hoeveelheid werk is altijd hetzelfde. In de loop der jaren is die alleen maar toenemend kwetsbaar geworden. Ik was vaak jaloers, om het gemak waar anderen mensen in anderen sectoren vrij konden krijgen, spontaan konden snipperen. Extra werken was vaker aan de orde.

Zestien was ik, toen ik begon met werken in de zorg, inmiddels ben ik eenenvijftig en de krapte is er nog steeds. Hoe vaak is het wiel niet opnieuw uitgevonden in al die jaren. De vergrijzing neemt toe, de hoeveelheid personeel neemt af. Het jaarlijkse gevecht rondom de vakantievervang blijft een ingewikkelde puzzel, en nu zitten we ook nog midden in het corona tijdperk die de druk nog verder opvoert.

Werken in de zorg, ik heb er nooit spijt van gehad, het past bij me. Maar sommige dingen van dat werken in de zorg, zou ik in een vingerknip veranderen.

Oud en stijf

Ik heb een rotweek, door dat miezerige steentje. Mijn lijf voelt alsof er een vrachtwagen overheen is gereden. Vierentwintig uur volgepompt worden met een scala aan troep, maakt dat mijn lijf voelt als een chemische fabriek, gemangeld en uitgewrongen. Elke stap voelt zwaar en het enige dat ik wil is slapen. Oud en stijf en nog lang geen tachtig. Zucht!

Het enige dat ik nu wil, is een kloink in die pot. Een barst in het glazuur doordat die steen er met een knal invalt. Zonder succes natuurlijk, dat ding blijft zitten waar die zit. Elke plas is een avontuur, gieren toch? Hoopvol uitkijken naar elke plas, ik drink en ik drink en ik drink. Maar tot op heden nog steeds: helaas pindakaas.

Vanmorgen verzamelde ik moed en ging vroeg in de ochtend een rondje wandelen. Buiten is lekker en ik wil dat gevoel zo graag van me afschudden. Ik zoek naar mijn oude lijfgevoel, toen ik energiek en vol enthousiasme elke ochtend mijn dag startte. Toen ik er niet over na hoefde te denken en dat gevoel er gewoon was. Nu voelt dat lijf zo aanwezig en gek. Alle medicatie die ik nu nog krijg geeft bijwerkingen, dus ik moet me hier nog een paar weken aan overgeven. En dat blijk ik lastiger te vinden dan gedacht.

Lekker relativeren

Doortastend liep ik naar het marquettebos, bij mij om de hoek. Met mijn voeten in het natte gras, omringd door mijn muziek en de pracht van die omgeving, relativeerde ik er op los.

Hoeveel mensen zijn er niet die elke dag worstelen met een lijf dat niet doet wat ze willen, dat niet van hen voelt, moe en niet fit. Ook al is me dat ook niet geheel onbekend. En erger nog, hoeveel zijn er niet, die echt doodziek zijn. Ik ben het na een week alweer zat, zij zoeken veel langer naar die balans. Als ze hem ooit weer vinden.

Voor nu dus genoeg gezeurd, ik laat het maar even. Als troost heb ik mezelf een nieuwe tas cadeau gedaan, die oude was na die reis naar, en verblijf in het ziekenhuis, compleet vernaggeld. Een beetje zoals ik eigenlijk:-)

Reizen

Ik was nooit zo dol op reizen. Net als we een hele poos geen toilet tegen kwamen, moest ik altijd plassen. Zo voelde het tenminste. De auto was heet, de reis was lang en die drukte op de weg, ik was er niet dol op. Opgesloten tussen al dat voorbij razende verkeer, zat ik met geknepen billen tot aan onze eindbestemming.

Dat er twee kleine moppies op de achterbank zaten, hielp vanzelfsprekend ook niet. Die zaten een groot deel van de reis te slapen hoor, wij hebben makkelijke kinderen. Als ze het zat werden, zochten we gewoon een fijne stop of een camping op. Maar toch vond ik het altijd een opluchting, als we heelhuids op de plaats van bestemming aan kwamen. Voor mij begon de vakantie echt niet op het moment dat we de auto instapten, die begon als we eruit stapten.

Drukke wegen

Hoe fijn was het toen we eenmaal ons buscampertje hadden gekocht. Want dat reizen van ons werd zo anders. Ineens was dat onderweg zijn eenvoudig, voelde het vooral relaxed. We hadden geen einddoel meer, op de bonnefooi deden we maar wat en we vonden de prachtigste plekjes. Gewoon, per toeval. Mijn vakantie begon ineens al, als we in de auto stapten.

Niks geen drukke, volle wegen meer of razende auto’s om me heen, we reden alleen maar langs pittoreske weggetjes of adembenemende dorpjes. En vooral in Frankrijk vonden we de ene na de andere parel, volkomen onverwacht. Ineens begreep ik waarom Frankrijk echt nooit verveeld. Al die verschillende natuur is fantastisch, en er is nog zoveel te zien. Dus verheug ik me vooral heel erg, op alles wat we nog gaan ontdekken de komende jaren.

Nog een mooie tip? Wij houden ons aanbevolen!

Afwasje

Soms is er maar weinig voor nodig om me terug te brengen naar dierbare herinneringen. Een geur of een sensatie. Gisteravond stond ik met de buiten deur open af te wassen( wij hebben geen vaatwasser namelijk), vogeltjes floten dat het een lieve lust was en ineens was ik op de camping. Dat relaxte gevoel tijdens zo’n zwoele zomeravond, terwijl je in je korte broek nog even de afwas doet. Zalig toch?!

Wij hebben met onze meiden veel gekampeerd, net zoals we dat vroeger met onze ouders deden. Onze oudste was een maand of negen toen we voor het eerst gingen, naar een minicamping. En heel eerlijk, dat was best een uitdaging met een kleintje. Ongenadig heet was het die weken, en onze tent werd een broeikasje. We hadden haar bedje dus overdag in de schaduw onder de bomen staan. Van slapen kwam maar weinig, ze was te druk met om zich heen kijken.

Heerlijk een tent!

Maar onze meiden genoten, ook al was er soms heus wel wat te mopperen. Door de mistral leek het die ene keer net herfst toen we aan de franse kust stonden, gelukkig maakte het zwembad een hoop goed. Knus in hun tentje hoorden we ze vaak nog giechelen ’s avonds laat. Wij gluurden altijd nog even naar binnen als het eindelijk stil was, twee van die bruinverbrande koppies, volledig total loss en diep in slaap. Er is weinig meer vertederend dan dat.

Elke dag hadden we onze ritueeltjes. Na het douchen even ‘smoetsen’ met aftersun op ons grote bed, siësta in de schaduw als ze moe waren van het spelen of van het zwemmen. En vooral in Spanje was het douchen favoriet, dan stonden ze onder een strakblauwe hemel onder die warme straal zich suf te genieten. Douchen in de open lucht, wat een belevenis, dat verveelde nooit. Met hun eigen toilettas vol lekkere sopjes en shampootjes konden ze uren tutten.

Zelfs als het eens regende, zaten ze heerlijk te spelen, met op de achtergrond knus het getik op dat tentdoek. Het is dan echt heerlijk een tent. En een dagje rust zonder die hete zon was soms ook zalig. We hebben weleens een ander soort vakantie gevierd, op een resort. Best leuk hoor, echt, maar het voelde toch wat beperkt qua ruimte. En zo’n hotelkamer, tsja. Voor mij gaat er echt niets boven de ruimte en de vrijheid van die oneindige natuur om je heen. De hele dag maar een beetje aanklooien, zonder op de klok te hoeven kijken.

Had ik al gezegd dat we enorm uitkijken naar ons volgende Frankrijk avontuur? Heel, heel, heel even nog. We hopen dat we dan nog mogen ….

Eén nachtje

Vanmorgen werd ik weer wakker in mijn eigen fijne bed. Ik ben maar vierentwintig uur opgenomen geweest in het ziekenhuis, maar die vierentwintig uur voelde als een wereld aan herinneringen. Elke minuut en elk contact heb ik zo intens ervaren. Of het waren de pijnstillers, dan kan ook 🙂

Tijdens die ene nacht werd er een oude dame opgenomen in het bed naast mij. Kreunend en naar adem happend, maar ook zo dapper en stoer. De ene arts na de andere kwam bij haar langs, en allemaal probeerde ze haar last te verlichten. Onvermoeibaar kwamen ze steeds weer opnieuw voor nieuwe onderzoeken, voor pijnstilling, voor extra controles. Uiteindelijk is ze vroeg in de ochtend naar de intensive care gebracht. ‘Ik wil echt geen honderd worden hoor’ heb ik haar meermaals horen zeggen tijdens die ,voor haar, zo moeilijke nacht. Ik hoop dat ze haar pijn inmiddels hebben kunnen wegnemen.

Tijdens die nacht lagen mijn overbuurvrouw en ik af en toe wat te kletsen. Onze eigen pijn, en die van die oude dame, hielden ons wakker. Maar dat gaf niks, ons vooruitzicht was vele malen beter dan die van haar. En het heeft wel wat, mooie gesprekken tijdens een donkere nacht. Het deed me ook een beetje terug denken aan mijn eigen nachtdienstjaren.

Mooie gesprekken

Eenmaal thuis pakte ik, op het gemakje, mijn eigen zaterdagochtend routine weer op. Liep ik, zoals elke week, rond zeven uur naar de bakker en langs de groenteboer. Met een beurs en pijnlijk lijf, dat wel, maar het voelde ook zo fijn om weer gewoon te doen wat ik altijd doe. Ik ben eraan gehecht, zo vroeg op de zaterdag.

Wellicht een tikkie dramatisch, maar steeds als ik gezond mijn eigen bed uit stap, voelt dat als een cadeautje. Omdat ik ook zoveel ziek om me heen zie. Omdat ik zelf ook best wat ziek heb meegemaakt, gezond is niet vanzelfsprekend. Ik wordt gewoon blij van elke nieuwe dag. Mijn leven, met al zijn gekabbel en met al die lieve mensen erin, is allemachtig prachtig. Met en zonder niersteen 🙂

Miezerig steentje

De onverwachte dingen in het leven, ze staan zomaar ineens voor je deur. Gisterochtend zat ik blij op mijn fiets richting het werk, muziekje op mijn hoofd, niks aan het handje. Drie uur later lag ik in de ambulance richting het ziekenhuis.

Acute koliekachtige pijn lieten me voluit kronkelen op de vloer van ons kantoor. Ik wist zomaar ineens niet meer waar ik het zoeken moest. Hoe graag ik ook wilde, ik kon die overweldigende pijn gewoon niet de baas. Dus zat ik op handen en voeten verlichting te zoeken, tussen de bureau’s van mijn collega’s. Lekker ongemakkelijk, ook voor hun. Maar ze schoten wel meteen in de ‘zorg’ modus.

onverwachte pijn

Dankzij die groep ontzettende lieve, doortastende meiden lag ik binnen no time aan een morfine infuus. de verlichting die dat geeft is enorm. (ik trakteer ze vrijdag op kroketten om het goed te maken :-)) Na heel veel uren op de eerste hulp en een lading pijnstilling bleek ik nierstenen te hebben. Een lieve arts en een schat van een zuster Jeanette omringden me de hele dag met hun goede zorgen. Zij genoten van een rustige patiënt( hun woorden) ik genoot van hun zorgliefde.

Onverwachte pijn

Die avond lag ik vanuit mijn ziekenhuisbed naar de zonsondergang te kijken. Best bizar, want hoe anders was mijn dag begonnen. In een vingerknip kan je leven op zijn kop staan. Gelukkig bleek een miezerig steentje de oorzaak te zijn, en is het niks ernstigs, dat was weer boffen. De rest van de nacht heb ik naar de sterren liggen kijken, heerlijk was dat. Slapen met pijn en onbekende kamergenoten is geen fijne combinatie, dus die mooie sterrenhemel was een fijne afleiding.

Nu hoef ik dat kreng alleen nog maar even uit te piessen 🙂