Heel veel zwangerschappen.

Een van de collega’s komt langs met roze en blauwe koeken, het is de zoveelste collega die trakteert. Ik spring op en kus haar op beide wangen, en brul enthousiast ‘gefeliciteerd’. Stralend verteld ze wanneer ze is uitgerekend, en dat ze het die middag aan haar andere kindjes gaat vertellen. Ze is de vierde zwangere collega op rij en ik verheug me nu al. Op al die groeiende zwangere buiken, blozende bijna mama’s en wat al hun verhalen bij mij los gaat maken.

Want ik weet nog als de dag van gister hoe het voelde om zwanger te zijn. Alle pijntjes, ongemakken en maagzuuraanvallen ben ik wel allang vergeten, lekker hoe dat werkt in dat brein. Al die organen die volop in de verdrukking waren, het is allemaal uit het hele zwangerschapsverhaal gegumd. En ook het feit dat ik eruit zag als een rasechte sumoworstelaar, schuif ik voor het gemak aan de kant. Mooi zwanger zijn, daar kon ik alleen maar van dromen. Helaas was ik enorm. Na mijn bevalling kon ik wel een dagverblijf vol baby’s voeden gok ik, van die enorme lading borstvoeding die ik produceerde, maar dat terzijde.

Zwanger zijn

Ik herinner me nog wel goed het gevoel van die bewegende buik, van dat vlinderige gevoel rond een week of 20. Ik werkte toen in het ziekenhuis en ik weet nog dat ik met ingehouden adem zat te wachten, of ik dat fladdertje nog een keer zou voelen. Hoogzwanger vond ik het nog steeds een genot om die buik alle kanten op te zien gaan. Dat wonder in je te mogen voelen, en het besef dat jouw lijf zoiets moois zelf maakt vervulde me met dankbaarheid. Nou ja, zelf maken met een heel klein beetje hulp van de liefste natuurlijk, zonder hem was ik kansloos:-)

De komende maanden ga ik optimaal genieten van alle verhalen, meeleven en volop luisteren. Naar al die mama’s in spe en naar de ‘nog een keer opnieuw mama worden’ collega’s. Ik verheug me nu al op die terugkerende herinneringen van mezelf van zoveel jaren terug. Ik wed dat het ongelofelijk zalig wordt.

Een stilleven van pijn

Het is nog vroeg als ik mijn hoofd voorzichtig om een hoekje van haar slaapkamer steek. Sjaan is wakker en als ik vraag of ze lekker heeft geslapen, antwoord ze twijfelend. ‘Ik denk het wel maar ik voel me zo vervelend in mijn hoofd, ik ben niet lekker’. Nog wat slaperig kijkt ze naar me omhoog vanonder de warme dekens, met dat vervelende gevoel in haar hoofd. De mist die als een deken al haar gedachten omsluierd heet Alzheimer, en ze voert een dagelijks gevecht om haar hoofd helder te krijgen. Dat gevecht is bij voorbaat al kansloos en haar zichtbare verdriet raakt me diep.

Ik ga naast haar op de rand van haar bed zitten en laat haar praten. Voorzichtig stuur ik na een poosje het gesprek een andere kant op om haar af te leiden van haar verdriet, en niet veel later staan we bij de wastafel. Ik leg haar uit hoe ze zichzelf moet wassen en beschaamd kijkt ze naar me op. ‘Zo stom dat ik niet meer weet hoe het moet, mezelf wassen, wat een vreselijk mens ben ik’. Elke dag zijn er volop van dit soort confronterende momenten. En ook al is ze die zo meteen weer kwijt, de gevoelens van verdriet en verlies draagt ze elke dag veel langer met zich mee.

Ze woonde in een aanleunwoning in haar eigen dorp en redde zich nog prima, met wat hulp van familie en een huishoudelijke hulp. Tot ze wat onhandig viel en haar pols brak. Ineens werd levensgroot duidelijk wat de alzheimer had aangericht in haar hoofd. Dat gips om haar onderarm was raar en onbegrijpelijk. Nadat ze tot twee keer toe het gips met een aardappelschilmesje van haar arm had gesneden werd ze bij ons opgenomen, nog langer alleen thuis was onverantwoordelijk.

Alzheimer

Ze miste haar eigen huisje en steeds weer vertelde ze me dat ze zelf haar aardappels nog schilde en haar huisje schoon hield, dat het echt onzin was dat ze even bij ons moest wonen. Soms gingen we een stukje wandelen in de tuin, want ook dat was voor haar een groot gemis. Thuis deed ze dat dagelijks. Lange wandelingen maken in een buurt waar iedereen wist wie ze was. In de middag nam het verdriet zienderogen toe, was ze zoekende, boos en onmachtig om te vatten wat haar overkwam. Dat schrijnende beeld van de onmenselijkheid van dementie was pure emotie, elke dag opnieuw. Ook bij mij.

Sjaan woonde bijna een jaar bij ons. Daarna verhuisde ze naar een kleinschalige woonvorm, waar ze ernstig ziek werd en vrij snel overleed. Lieve Sjaan, dat beeld van jouw verdriet en je dagelijkse zoektocht om weer terug te krijgen, wat je elke dag een beetje meer verloor, vergeet ik nooit. Ze zijn als een stilleven van de pijn van het leven. Veel confronterender dan dat werd het voor mij maar zelden.

Eeuwige verbouwing deel 4

Nu onze jongste ook de sleutel van haar paleisje heeft gekregen, zijn we een soort van dubbel geboekt. Maar we willen wel graag dat alles in ons eigen paleis zoveel mogelijk doorloopt. Al die rotzooi in je huis geeft praktisch gezien een hoop onrust. Maar ook mijn hoofd knapt er niet van op, als je ogen elke dag zien wat er allemaal nog moet. Als je moe uit je werk komt, helpt het niet echt om wat te ontspannen.

Maar we zijn als ouders fanatiek als het gaat om onze prinsessen, we willen graag dat onze meiden ook een fijne plek hebben. Dat hebben we bij onze oudste gedaan, en dat willen we ook voor onze jongste. Dus zijn alle weekeinden in januari voor haar geboekt, zodat ze vanaf 1 februari kan wonen. Thuis klussen we in de avonduren als we klaar zijn met werken.

druk

Druk

Vandaag had ik mijn voorlopig laatste schilderdag( vandaar dat blije hoofd). De liefste had alle wanden gesaust de afgelopen avonden, dus maakte ik het vandaag af. Mijn to-do list voor deze dag was weer lekker gevuld. Want ik wilde ook curry maken en dat zalige Italiaanse stoofgerecht. Ik wilde verder schrijven aan mijn boek, een rondje hardlopen, de was en de badkamer doen. Plus nog wat kleine klusjes en ik moest ook nog even naar de kapper. Kansloos natuurlijk, dat wist ik die ochtend al, mijn lijst was veel te lang. Op zijn Cynt’s laat ik me daar echter niet door weerhouden en geef nog even gas bij. Als ik het maar graag genoeg wil dan zorg ik ,met het zweet op mijn voorhoofd, dat ik het voor elkaar krijg.

De liefste maant me tot rust, ook al weet hij inmiddels dat het weinig zin heeft, het is wel echt lief dat hij het probeert. Zijn dagen zijn ook tot de nok gevuld, met zijn dagelijks werk in de bouw. Al dat geklus thuis en in het huis van zijn prinses drukken dan ook zwaar op zijn gemoed. We hebben het gewoon even veel te druk.

Deze diva doet dus wat ze kan om zijn zorgen wat te verlichten, door thuis te doen wat ik wel kan, fijn toch? Ook al is die ene vrije dag voor het gevoel veel te kort.

Ik las in de krant vandaag dat verbouwingen , verhuizingen en een nieuwe baan zeer belastend zijn voor je relatie, die daardoor enorm onder druk komt te staan en vaak gaat wankelen. Met al die verbouwingen, verhuizingen en veranderingen van baan, inclusief bijkomende studies van ons in het verleden, is het blijkbaar niets meer dan een wonder dat we nog bij elkaar zijn. Ruzie maken hebben we inmiddels wel tot in de finesses geperfectioneerd, het weer goedmaken ook. 🙂

We zijn daarom onze vakanties voor de rest van het jaar maar alvast aan het plannen, kunnen we ons daar lekker aan vasthouden. En ook al is het einde echt nog niet in zicht, we blijven positief elke klus die klaar is afvinken. Niet te veel over nadenken en één dag tegelijk is het motto, dan komt het uiteindelijk vast goed.

P.s dat lange lijstje van vandaag is wel mooi volledig afgewerkt!

Altijd logisch

Aan sommige dingen raak je zo snel gewend, dat je bijna zou vergeten hoe het was voor het was uitgevonden. Bijna, want ik weet het nog precies. ‘En lang leve google maps’ roep ik luidkeels.

Nu ik net weer een paar dagen op stap ben geweest, wordt ik weer levensgroot met mijn neus op de feiten gedrukt. Wat is het toch zalig, dat ik niet meer met routeboeken en kaarten in mijn klamme handjes hoef te zitten. Want dat deed ik, ik volgde precies de te rijden route. Nog net niet met mijn wijsvinger bij de plek, zoals een blauw bolletje op de google maps route( soms wel hoor) maar het scheelde vaak net niks.

Het was razend druk, op de weg vanuit Beieren naar huis. Wegwerkzaamheden, en een aantal verkeersongelukken. De rode strepen op die route waren talrijk, groeiden aan, en vermeerderden zich vol enthousiasme. Steeds weer deed hij heerlijk een nieuw voorstel voor een snellere route, om de ellende te omzeilen, wat een genot toch? Vroeger reed je dan gewoon achterop die file, en dan moest je maar zien hoelang het duurde, en wat er loos was. Voordat je dan een andere route op die kaart had uitgestippeld, was je wel even zoet. Ik wel tenminste, met mijn topografische aanleg van lik mijn vestje.

Route

Wat wel altijd aanleiding is voor hilariteit, is de spockiaanse manier,( is dat een woord) waarop de google maps route tot in detail logisch is. De kortste route is de kortste route tenslotte. Soms worden we langs de meest smalle weggetjes of gebieden geloodst, richting ons uiteindelijke doel. Vooral in Frankrijk hebben we elkaar weleens vragend aangekeken, of het wel goed ging zo.

Hele smalle, spannende bruggen moesten we over. Om vervolgens via een gevoelsmatig, veel te steil bergpad geleid te worden. Ik zat soms met samengeknepen billen in die auto. Gelukkig is de liefste zelden onder de indruk van dat soort uitdagingen, die vind het alleen maar leuk. Ik niet, dat mag duidelijk zijn.

Naast hele bizarre, verassende en soms wat griezelige wegen, heeft die online wegenkaart ons ook langs heel veel wonderschone en adembenemende plekken gebracht. Die hadden we van tevoren, wel al een soort van uitgezocht op een overzichtskaart. Maar toch is het echt superfijn, dat we door die app de juiste kant op gestuurd worden.

Dus in plaats van met die routeboeken, zit ik nu soms lekker met mijn laptop op schoot onderweg. Of met helemaal niks. Wel funest voor de ontwikkeling van mijn topografische aanleg, die komt geen streep verder zo. Maar ik kan wel heerlijk van het uitzicht genieten, als het moet stuurt google maps me wel weer de goede kant op.

Een dag in andermans schoenen

Toen ik in de zorg ging werken had ik nog nooit iemand aangeraakt die niet heel dichtbij me stond. En als ik heel eerlijk ben vond ik het in het begin best pittig, om zo dichtbij sommige mensen te zijn. Om ze aan te raken, en voor ze te zorgen. Omdat ze een vorm van weerstand bij me opriepen. Door hun agressie, of de manier waarop ze tegen me praatten. Om dan dicht bij iemand te komen voelt tegenstrijdig, en het negeren van mijn eigen emotie was dan echt lastig. Die instinctieve reactie van mijn eigen ik moest ik naast me neerleggen om simpelweg mijn werk te kunnen doen.

‘Zorgen voor’ is nooit routine.

Mijn werkleven zit bomvol prachtige momenten. Want mogen zorgen voor een ander mens, op dat kwetsbare moment in zijn of haar leven, is echt heel waardevol. Het heeft mij zoveel rijker gemaakt. Ook op die hele moeilijke momenten en zelfs door de dingen die ik het liefst vergeet. Misschien juist ook wel dankzij die momenten.

Agressie

Ik zag al heel vaak iemand sterven, en dat is nooit simpel. Dat kleeft een poosje aan je, aan mij wel tenminste. Dat stervensproces is intiem, en went echt nooit. Aanwezig zijn tijdens dat laatste stukje van iemands leven is mooi en pittig. Je moet jezelf soms af kunnen sluiten en daar ben ik geen ster in. Ik hou van mensen. Dat is mijn kracht maar tevens mijn valkuil. Hoe ouder ik wordt, hoe groter ook mijn empathisch vermogen.

Veel situaties thuis worden schrijnender en akeliger. Al dat zorgen voor een ander wordt toenemend lastig. Ik heb groot respect voor iedereen die dagelijks bij al die mensen over de drempel stappen, om hun werk te doen. En hoe complex dat is qua emotie, zouden ook meer mensen zich moeten realiseren. Voor alle mensen die vinden dat ‘zorgen voor‘ niks voorstelt of makkelijk is. Zeker in de huidige tijd, want die maakt het extra pittig.

Als we al die critici nou eens een VR-bril op hun neus zetten, gewoon voor de gein. Inclusief alle bijkomende sensaties natuurlijk. Zoals de nauwe warme ruimtes, en de soms overweldigende geuren. De stress, de toenemende agressie en ander ongemak. Het zou op zijn minst een groter respect voor al die zorgmedewerkers op moeten leveren. Want dat verdienen ze.

Vlijmscherpe eenzaamheid

Menselijke relaties, ik vind ze razend ingewikkeld. Alleen zijn is soms gewoon makkelijker. Dan sla je geen planken mis, en kan je ook niet onbedoeld iemand kwetsen. Ik weet het van mezelf, dat ik me gewoon verstop af en toe, mijn eigen gezelschap is lekker prikkelarm. Want hoeveel energie steek je precies in naaste familie, fijne vrienden en directe collega’s. Wat is teveel en wat is te weinig? Ik kan er uren over prakkiseren, en pijn van in mijn buik van hebben. Wellicht denk ik er teveel over na, dat kan ook. Daar heb ik wel vaker een handje van, het te goed willen doen voor een ander.

Wellicht omdat ik het al zo vaak heb gehoord, als een rode draad door heel veel levensverhalen. Waarbij een opeenstapeling van misverstanden, geleid hebben tot vlijmscherpe eenzaamheid. Tot diepe ravijnen en afstand, en elkaar niet meer opzoeken. Dat allesoverheersende gevoel van een mens die zich niet gewenst voelt, door niemand. Het is intens verdrietig.

Overbrengen aan die ander wat je echt voelt, dat valt niet mee. Ik sla regelmatig de plank mis, omdat ik soms zelf niet precies weet wat ik nou voel. Soms ben ik veel te te direct of juist te wollig. En mezelf kwetsbaar opstellen richting een ander mens is een kwaliteit waar ik me maar moeizaam aan over kan geven. Vaak richt ik me volledig op die ander. Ik luister en heb lief, ik zorg en geef advies. Mijn eigen zorgen en verdriet bewaar ik meestal veilig in al die laatjes in mijn hoofd. Die daadwerkelijk delen voelt voor mij vaak als onmogelijk. Vraag me niet waarom want ik heb zelf ook geen idee. Misschien liggen mijn verwachtingen wel te hoog, of ben ik te vaak teleurgesteld, wie weet. Het is een constante zoektocht naar mezelf, zoveel is zeker.

Mens en relatie

Afgelopen week hoorde ik een indringend verhaal van een oudere man. Zijn vrouw was nog maar pas door een ongelukkig ongeval omgekomen, en sindsdien vulde hij zijn dag met het dagelijks huishouden. Precies zoals zij dat altijd had gedaan. Dat hele verhaal was zo doordrenkt van verdriet en eenzaamheid, hij deed nu wat zij altijd deed, elke dag opnieuw. In zijn eentje. Hij klampte zich eraan vast, aan haar taken. De heftigheid van zijn verhaal benam me de adem.

Zonder me er echt van bewust te zijn, is het blijkbaar iets waar ik bang voor ben. Om helemaal alleen op deze wereld te zijn, om niet gemist te worden. Of intens gewenst te worden door iemand. Wellicht doe ik daarom soms teveel mijn best, onhandig en stuntelend, in de hoop dat mijn goede bedoelingen overkomen. Want je moet er toch niet aan denken, om altijd alleen te zijn

Heerlijk op snuffelstage!

Aangezien het nooit te laat is om iets nieuws te leren, was het hoog tijd om op avontuur te gaan. Op die ene keer langlaufen, en een bedrijfsuitje op een borstelbaan, heb ik nog nooit op de lange latten gestaan. Dus ging ik afgelopen week op snuffelstage. Aangezien ik altijd vol passie riep dat ik een zomervakantie boven een wintervakantie zou verkiezen, moest ik wel weten waar ik het over had. Vandaar deze snuffelstage, om te ontdekken hoe ik het zou vinden, die wintersport.


Gister hadden we een volle dag in de sneeuw en wat vond ik het geweldig! Die prachtige route onderweg was al een cadeautje, maar om dan boven op zo’n berg te zitten temidden van heel veel sneeuw was een geweldige ervaring.
Veel zon, al dat wit en die strakblauwe hemel, met als kers op de taart afsluiten op een fijn terras. Ik vond het op en top genieten. Tippend van blijheid heb ik me ongelofelijk vermaakt, ik kreeg er geen genoeg van, werkelijk waar niet. Ik moest van die berg af worden gesleept aan het eind van de middag.

wintersport


Toen we dus uiteindelijk met rode wangen ons appartement weer opzochten, bleek er ook nog eens een onvervalste wellness vlak om de hoek te zitten. Zat ik na een dag sneeuw ineens weer buiten, maar nu volop in de zoutbaden, warme mineraalbaden en stroomversnellingen inclusief massage stralen. Soms zou ik willen dat ik alleen door ernaar te kijken, ergens een foto van zou kunnen maken. Zodat ik sommige beelden voor altijd vast zou kunnen houden.

Wintersport

Terwijl de avondzon de kraakheldere lucht rood kleurde, stond de maan al te stralen. Grote wolken damp sloeg van de warme baden af, terwijl wij ons door stroomversnellingen mee lieten drijven. Ontspannen en heerlijk warm, maar met zalig frisse wangen van die ijskoude buitenlucht. Ik kom woorden tekort om te beschrijven hoe bijzonder en zalig het was. In het zoutbad viel ik bijna in slaap, zo ontspannen dreef ik op dat water.

wintersport


Rozig en voldaan schoven we om acht uur aan tafel, in een klein Italiaans restaurantje naast een Duits echtpaar. Zonder reservering kon je eigenlijk nooit terecht in dit restaurant (altijd een goed teken) maar hun vrienden waren ziek geworden. Dus mochten wij die twee lege stoelen bij hun aan tafel wel innemen, als we dat wilden.

Een goed uur later zaten we in een mengeling van duits en engels, volop in gesprek, en eindigden we de avond met iets te veel sambucca en hele hartelijke omhelzingen.
Wie ons goed kent weet dat dit voor ons tweetjes heel uitzonderlijk is, we zijn meestal erg op onszelf.

Intens tevreden liepen we dicht tegen elkaar aan door de koude nacht terug naar het appartement. Deze wintersport snuffelstage was echt boven verwachting fijn.

Pluk de dag

Ik roep het te pas en te onpas: ‘pluk de dag’. En ik glimlach erbij, vol enthousiasme. Maar wie doet dat nou echt dagelijks, die dag plukken? Ik zeker niet.

Soms, of vaak, is een dag niet meer dan een dag, gevuld met werk en allerhande andere taken. Die hoef je niet te plukken, die dag is gewoon. En ineens issie ook weer om. Dag geplukt, lekker slapen, daar denk je verder niet bij na. Ik heb het geluk dat ik niet midden in omstandigheden zit, waarbij elke dag als een enorm geschenk voelt. En dat realiseer ik me ook terdege. Want die dagen zijn er ook geweest, en dan is je dag wel andere koek.

Roekeloos

De laatste maanden zijn de dagen me een beetje ontglipt door al het geklus, einde van het jaar-muizenissen en een kind dat onverwacht op de valreep toch een eigen huisje kreeg. Er gebeurde gewoon ineens een hele hoop, en dan draai je zonder nadenken in de molen mee.

Maar in de stilte van de nacht droomde ik over sneeuw en over de bergen. Een minibreak leek me ongelofelijk heerlijk. Ook gezien de bijkomende kosten hoefde het niet zolang, kon het niet zo lang, betaalbaar was belangrijk. We bespraken het, de liefste en ik, en we dubten over alles.

Wel of niet gaan, in februari of toch in maart. Maar waarheen dan, en was het wel echt goedkoop. Op de vrijdag voor kerst kwam er zomaar iets voorbij en we twijfelden, heel even. Ik boekte heel impulsief, en had stiekem gelijk een beetje spijt. Want het was al zo druk in mijn hoofd. Waarom deed ik dit nou weer? Nu moest ik ook nog spullen in een koffer gooien, nadenken over wat we mee moesten nemen, en een eind rijden. Ik vloekte, meermaals, op dat soms zo roekeloze in mezelf. En op die overvolle, al zo enorm gevulde dagen.

Vandaag liep ik met rode wangen van de kou door een witte sprookjeswereld, me werkelijk kapot te genieten. Aan het eind van een prachtige dag in de sneeuw, zat ik rozig als een konijn achter een flinke pul bier. En proostte ik op dat roekeloos zijn.

Vandaag heb ik toch maar mooi weer die dag geplukt. Mijn jaar is alvast geweldig begonnen!

Eeuwige verbouwing deel 3

Jemig, dat verbouwen. En al dat schilderen. Het is wel echt een kwestie van de lange adem hebben. Maar ik ben niet van het opgeven dus ik buffel rustig door, als een dieseltje. Gister en vandaag had ik weer een schilderdag. Daar schreef ik al eerder over, omdat ik onbedoeld van alles mee schilder. Lichaamsdelen, mijn broek en mijn shirt. Daarbij is het best een dingetje om een traphekje met ronde spijlen knap krijgen maar ik ga er vol voor.

Aan het eind van weer een gevulde dag kijk ik toch weer onverdeeld tevreden naar het resultaat. Geen verfdruipers te zien en alles wordt wit, fris en knappies. Een meisje kan toch echt alleen maar trots zijn op al dat werk, zeg nou zelf.

schilderen

Nu krijgt onze jongste prinses morgen de sleutel van haar eigenste paleis, dus het klussen wordt nog even in de tweede versnelling geworpen. Ook daar moet worden behangen, geschilderd, vloeren gelegd en ‘overall’ geklust. Vanaf volgende week, besloot ik doortastend.

Want deze heeft gewoon een last minute naar de sneeuw geboekt. Ik leef tenslotte maar één keer en die dag moet geplukt worden, vandaag nog. Want ik wil het al zolang en echt zo graag, zo heel erg graag. Snitzels met pommes eten, grosse bieren drinken en volgens mij staat zo’n dirndl me ook fantastisch. Dus ik gooi voor even mijn kluspak in de hoek en mijn kwasten mogen me ook gestolen worden, ik ga een potje genieten.

Mooie jaarwisseling voor iedereen! Ik ben er even tussenuit 🙂

Kersthorror

Kerstboodschappen doen. Ik kan alleen bij de gedachte al angstaanvallen krijgen, als de nacht op zijn donkerst is. Dan schrik ik wakker, met het angstzweet op mijn rug, en blijkt die enorme mensenmassa in de supermarkt gelukkig maar een droom te zijn. 

De aanloop naar die ‘crisisweken’ begon dit jaar al vroeg, gevoelsmatig tenminste. Al ruim een week voor die kerstdagen daadwerkelijk voor de deur stonden waren veel van de schappen al leeg, en greep ik mis bij mijn doodgewone wekelijkse boodschappen. 

Waarschijnlijk werd er al volop gehamsterd door alle ‘boodschappendoenmetkerst’-haters.

En toen bleek gister dat ook ik er aan moest geloven. Ik had trek in een vers broodje. Heel even twijfelde ik, maar ik voelde me stoer. Dapper. Ik zou gewoon even snel langs de zelfscan gaan, dan stond ik vast zo weer buiten. 

Ik beloofde mezelf plechtig om snel en vooral doortastend te zijn.

Bij het naar binnen gaan zag ik het meteen, er was een opstootje bij de zelfscan apparaten. Er stond een groepje van een man of zeven onrustig om zich heen te kijken, want alle scan-apparaten waren in gebruik. De nieuw aangeleverde werden scherp in de gaten gehouden.

Kerstboodschappen

Dat werd vechten, dat zag je meteen, voor die eerst beschikbare…

Dan toch maar langs de kassa besloot ik, wachten op die zelfscanner vond ik een te groot risico. Ik moest verstandig blijven, en het vege lijf heel houden. Eenmaal door het toegangshekje zat ik direct in de officiële gevarenzone, en als een scherpschutter keek ik om me heen. 

Links en rechts baanden mensen zich met verbeten blikken een weg naar voren, naar die laatste exemplaren in het schap. Lieflijke grijze oudjes sloegen elkaar met stokbroden en voorkruipers werden met brute kracht afgestraft.

Ik schoof voorzichtig in de rij bij één van de kassa’s. Met een meelijwekkende blik werd ik door de caissière aangekeken. Ik verontschuldigde me voor mijn zielige boodschap.

‘Eenzame kerst’ zei ik schouderophalend 🤷‍♀️

Vanuit mijn ooghoeken zag ik de vechtpartij bij de zelfscan volledig uit de hand lopen. Snel rekende ik af, en was net op tijd was ik die supermarkt uit, met huid en haar nog volledig intact. 

Volgend jaar neem ik een stoel mee, ga ik die show uitgebreid en op mijn gemak bekijken 😉

Mooie kerstdagen ❤️

#kerst#storytelling#verpleegkundige