Scangedoe

Confronterende gebeurtenissen, ze rijgen zich aaneen als een kralenketting. Een lelijke welteverstaan 🙂 Ik wordt ouder, ook al wil ik het meestal niet weten, ik ben een meester geworden in ontkennend gedrag. Maar goed, soms kan je er niet omheen.

In ons huidige digitale tijdperk is het superhandig dat toegangsbewijzen gemaild worden, die mobiel zit ook daarom altijd knus in mijn achterzak, mij maken ze de pis niet lauw zogezegd. Even zoeken op het juiste toegangsbewijs et voilà. Als ik mijn leesbril op heb welteverstaan, want zonder zie ik inmiddels geen fluit meer.

Afgelopen zaterdag stond ik in de schemerige hal van een klein poppodium, mijn mobiel in de hand, die toegangskaartjes had ik op voorhand al opgezocht. Dacht ik. Geel sterretje gegeven, ha, lekker voorbereid Cynt. Tot ik daar dus stond. Ik zocht me gek, tussen alle gele gemarkeerde mailtjes. Pfoe, dat waren er toch meer dan gedacht. De jonge breedgeschouderde kaartjesscanner wachtte geduldig op deze oude vrouw. Zuchtend probeerde ik wanhopig scrollend het juiste kaartje tevoorschijn te toveren. De jongeman verloste me van mijn ellende. ‘Wat is uw achternaam mevrouw’? Typte mijn naam, scande mijn kaartjes op zijn apparaat en opende de toegangsdeur.

Digitaal

Grinnikend schoof ik naar binnen terwijl ik me voornam om nooit meer zonder leesbril de deur uit te stappen.

Vanmorgen stond ik bij de sportschool, met mijn QR code, en leesbril. ‘U hoeft alleen uw QR code te scannen mw, dan rolt uw pas zo uit het apparaat. Helaas hielp het me maar weinig, die bril, want er was geen scangedoetje te zien. Alleen maar metalen hekken en een betaalpaal. Je wordt ouder Cynt, dacht ik bij mezelf, straks eerst maar even bellen hoe al dat gedoe werkt. Probeer ik het morgen nog wel een keer.

Ik ben de weilanden maar even ingelopen. Die zijn zonder digitaal gedoe of gescan vrij toegankelijk. Zelfs zonder leesbril 😉 Mooie dag!

Kleutergedrag

Ik betrap mezelf op kleutergedrag, de laatste maanden steeds vaker eigenlijk. Die ‘waarom’ vraag resoneert maar door mijn hoofd en zijn roep klinkt alsmaar luider en luider. Want wanneer is de wereld zo’n akelige plek geworden?

Sinds wanneer stoppen mensen een mes in hun zak in plaats van een kam als ze naar de kroeg gaan. Sinds wanneer kijken we vaker naar onze schermpjes dan naar elkaar. En sinds wanneer vechten we liever dan dat we dansen. Liefdevol lijkt ineens wel iets waar we ons voor zijn gaan schamen.

De onschuld van een kind die de hele dag die waarom vraag stelt, daar zouden we vaker naar moeten luisteren. Waarom dood die man zomaar mensen? Waarom vind die vrouw zichzelf beter dan die vrouw zonder geld? Waarom willen mensen zichzelf verrijken ten koste van een ander? Status en aanzien is gebakken lucht en zegt absoluut niets over iemands waarde als mens.

Kind

Die ene eigenschap, die vieze akelige, die ervoor zorgt dat de mensheid geld belangrijker is gaan vinden dan een mensenleven is geëvolueerd, hij wordt steeds sterker in veel van ons. Tegenwoordig moeten er ook in de Nederlandse politiek gedragsregels worden opgesteld omdat mensen elkaar overschreeuwen in die hang naar ‘kijk mijn ideeën nou eens geweldig goed zijn’. Iedereen beschadigd lukraak links en rechts en ik begrijp er geen fluit van.

Vanmorgen was ik buiten. De natuur deed wat de natuur altijd doet, het vormt zijn nieuwe knoppen, vliegt en fluit, is krachtig en oprecht. Ik dompelde me onder in de rust en heel eerlijk, kluizenaar worden heeft me niet eerder zo aantrekkelijk geleken als vanmorgen vroeg.

Laten we weer met elkaar dansen, een kam in onze zak steken als we naar de kroeg gaan. Laten we weer proosten en omhelzen in plaats van vechten. Laten we weer een beetje hippie worden, en liefde en vrede prediken. En laten we dat kind, diep in ons binnenste, wat vaker koesteren. Dan wordt het beter, ik weet het zeker!

Beschadigd

‘Je hebt me beschadigd, zegt ze, op het moment dat ik het meest kwetsbaar was’. Haar blik is ijskoud. Ik voel mijn ogen volstromen en overlopen. ‘Je hebt mij ook beschadigd’ zeg ik. Mijn stem klinkt wankel, alsof ook die op elk moment om kan vallen. Ik voel me niet gehoord in ons meningsverschil.

Mijn hele leven heb ik werk en privé angstvallig gescheiden gehouden. Op de momenten waarop ik toch overstag ging kreeg ik spijt, steeds weer, het past gewoon niet bij me. Net als een sliert vriendinnen niet bij me past, een paar hele goeie is fijn en mijn eigen gezelschap schuw ik ook niet. Ook al ben ik oprecht dol op mijn collega’s, buiten het werk veel contact hebben voegt me niet.

Respect hebben voor een mening die afwijkt van de jouwe vind ik belangrijk, ook al kan ik het er hartgrondig mee oneens zijn. Maar ik ben ook heus op momenten onhandig in mijn aanpak geweest. Als ik onzeker was over mezelf of een donker moment had. Mea culpa, ik ben ook maar mens. Maar ik ben heel goed in sorry zeggen en mijn fouten erkennen.

Dichte deur

Helaas vond mijn collega dat #respect moet worden afgedwongen, door met je vuist op tafel te slaan. We stonden lijnrecht tegenover elkaar. Onverzettelijk. Veiligheid is een groot goed op de werkvloer, en ik heb me in het verleden veel te vaak onveilig gevoeld. Een leidinggevende zei me ooit eens dat mijn talent ligt in mensen verbinden en dat vind ik oprecht prachtig. Ik heb geleerd mezelf recht te trekken als ik naar scheefheid neig 🙂

Maar dat er een onoplosbaar conflict tussen ons ontstond deed me verschrikkelijk veel pijn. Ik wilde niet buigen, want wat zou dat zeggen over mij. Dat mijn eigen mening blijkbaar niks waard was, en beïnvloed kon worden door iemand die geen tegenspraak duldde.

Ik kon niet anders dan weggaan en opnieuw beginnen. Haar deur werd ferm gesloten, geen kiertje bleef er voor me over. Die dichte deur staarde me onverzettelijk aan bij mijn vertrek. Maar tot op de dag van vandaag staat de mijne voor haar open. Ik ben niet haatdragend, we doen of zeggen allemaal weleens iets waar we achteraf spijt van hebben. Ik hoop dat ze ooit nog eens door die deur komt wandelen, voor een kop koffie en een mooi gesprek. Want het leven is echt te kort om deuren dicht te laten.

Vier eens iets anders!

Ik geef niks om mijn verjaardag, het vieren ervan tenminste. Een jaar ouder is worden is wel steeds opnieuw een cadeautje. Maar de invulling ervan met dat standaard gebeuren van koffie en gebak, hapjes en drankjes en een bak visite, geen fan. En daarbij had ik er hoegenaamd niks mee te maken, met dat geboren worden. Die eer is vooral voor mijn moedertje.

Ik snap eigenlijk niet goed waarom we niet vooral andere overwinningen vieren. Zoals dat diploma waar je hard voor gewerkt hebt, vier maar elk jaar hoe dat papiertje je leven veranderde. Of de dag dat je je beste vriendin ontmoette, die reuzenstap toen je eindelijk leerde je eigenheid te omhelzen of eindelijk die onveilige relatie achter je kon laten. Herstel na ziek zijn, een fijne baan of juist de vrijheid van geen baas meer hebben.

Vieren

Vier lekker uitbundig dat je bent afgekickt van je dropballenverslaving ook al staren ze nog steeds naar je en roepen ‘Eet mij’ 😉 Vier de dag dat je die strakke broek eindelijk weer aankon, of dat je hem niet meer paste maar je zoveel gelukkiger bleek te zijn toen je verder kon kijken dan die slanke lijn. Toen je eindelijk vond wat je hart vervulde, vier dat, of de eerste keer dat je favoriete liedje je oren in danste. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Wij mensen zijn zo mooi in al onze complexiteit en in dat heel verschillend zijn, vier je een slag in de rondte please!

Jarig zijn, het is supervet, ik hoop in goede gezondheid honderd te worden, dat lijkt me prachtig. Maar er zijn oprecht heel veel andere bijzondere geweldige toffe pareltjes die gevierd mogen worden. En als ik eerlijk ben, geniet ik daar veel meer van dan van mijn verjaardag.

Reddingsboei

Hij is nog geen veertig maar zijn lichaam laat hem meer en meer in de steek. Zijn pijn is diep en schrijnend omdat thuis wonen bij zijn jonge gezin onmogelijk is geworden. En alsof die boodschap niet hard genoeg is blijkt er ook geen mogelijkheid te zijn om ergens anders te wonen. Tussen de wal en het schip met je doodzieke lijf.

Ik luister naar zijn verhaal en kan me in de verste verte niet voorstellen hoe dat voor hem moet zijn. Zijn jonge kinderen die op moeten groeien zonder hun papa dichtbij. Ik vind het hartverscheurend. En dan moeten ze ook nog stad en land afbellen om gehoord te worden op zoek naar een helpende hand.

Dus besluit ik mijn stinkende te best doen om een fijne plek voor hem te vinden, een plek alleen van hem. Waar zijn kinderen eens een nachtje kunnen komen logeren, waar ze samen kunnen zijn als gezin. De plek heb ik, nu moet ik er alleen nog voor zorgen dat hij hem krijgt.

Mijn collega’s gaan niet direct overstag en ik begrijp hun vraagtekens. ‘Ga eerst bij hem langs, pleit ik, beoordeel met je eigen ogen. Geef hem die kans’.

Warme zorg

Gisterochtend zochten de twee collega’s die bij hem op bezoek zijn geweest me op. Hun stralende gezichten vertelden me zonder woorden wat ik zo graag wilde horen. Hij is hartstikke welkom. Een eigen plek en ook nog op korte afstand van zijn drie grote liefdes, waar hij warme zorg ontvangt en fijn kan wonen. Mijn dag kan niet meer stuk.

‘Na een periode waarin er alleen maar deuren voor me dicht gingen, is dit de eerste deur die voor me open ging’, zegt hij vol emotie. De rillingen lopen over mijn lijf bij die woorden. Het is precies waarom ik zo hartstochtelijk veel van mijn werk houd. Ik kan iets doen voor iemand, en daar ben ik meer dan dankbaar voor.

Writersblock

Ik vind het leuk om belevenissen uit mijn leven met jullie te delen. Ik hoef dan ook maar zelden te zoeken naar een onderwerp, ze komen vaak in grote getalen voorbij. Vanmorgen vroeg lag ik knus in bed wat te luisteren naar de vogeltjes. Het is altijd zo’n zalig geluid, het klinkt als lente, als een bleek zonnetje, als bossen bloemen en nog zoveel meer.

Deze winter was een vreemde, net als de winter ervoor een vreemde was. Die covid-jaren zijn niemand in de koude kleren gaan zitten. Zoveel verdriet, zoveel gemis, zouden we dat direct achter ons kunnen laten, bedenk ik bij mezelf.

Terwijl ik door wat apps scroll verbaas ik me over de oppervlakkigheid. Berichten van opgeklopt sentiment met foto’s die ik al een aantal jaren steeds opnieuw voorbij zie komen, en nog steeds reageren mensen er vol overgave op. Ik vraag mezelf af of we graag in de maling willen worden genomen. Roepen we die veranderende wereld niet gewoon over onszelf af door het gemak waarop we over het echte leven heenstappen? Door de valse waarheden van social media als het echte leven te zien.

Leven

Het is maar random gefilosofeer hoor, mijn gedachten op papier zetten vind ik nou eenmaal zalig. Toch zie ik de vervlakking en de onverschilligheid toenemen, in alles. En ook mijn eigen beroepsgroep wordt een onderwerp waar heel veel mensen mee aan de haal gaan. ‘Organiseer een verwendag voor de zorg’ las ik vanmorgen ergens. Over betutteling gesproken, dan neem je al die medewerkers echt niet serieus.

Ik blijf nog maar even soezen, luisterend naar de vogeltjes, en laat alle nonsens nog even voor wat het is. En ik omarm mijn writersblock nog maar even, lekker rustig ook 🙂

Voltooid leven

Ik ben dol op het leven, verliefd bijna, elke dag is er zoveel moois om mijn bed voor uit te stappen. Maar ik heb dan ook een prachtleven, rijk, door alle liefde die er in leeft. Toch praat ik over de dood, met de liefste, vertel ik hem wat ik wil en vooral ook wat ik niet wil. Juist omdat ik het in mijn werk al zo vaak meemaakte, dat taboe van dat levenseinde waar niet over gesproken mocht worden.

Heel vaak zag ik families besluiten om een leven te verlengen, tot het uiterste. En heel vaak vroeg ik me af waarom. Wat is nog de kwaliteit die je hoopt te behalen voor die ander, die soms al diep in zijn of haar dementie leeft. Voor wie maak je die keuze? Voor jezelf of voor die ander.

Euthanasie

Ik heb geen antwoord op hun vragen, ik heb alleen antwoorden op die van mezelf. Die bijzondere gesprekken heb ik al vaak met mijn ouders gevoerd. Ik weet wat ze willen en wat vooral niet. Ongelofelijk belangrijk is dat. Want hoe lastig die gesprekken soms ook zijn, als beslissingen ineens op je pad komen zijn er ook ladingen emoties die een rol spelen. Op voorhand weten waar de wens van de ander ligt is fijn. Dat geeft rust hoop ik, zodat mijn focus niet gaat wankelen.

Vanmorgen zag ik de docu ‘voorgoed samen’ en ik heb ademloos zitten kijken. Om samen te besluiten tot euthanasie is zo dapper. Het afscheid nemen was zo helder en eenvoudig in beeld gebracht. Waar ingewikkeld ook zo heel erg mooi kan zijn. Afscheid nemen van het leven ging gepaard met afscheid nemen van zoveel meer.

En hoe onmogelijk het ook klinkt, ze waren glashelder in hun keuze. Geen zielig eindigen van hun prachtige leven maar vol liefde zelf de regie in handen houden. En zo is het ook gegaan nu alweer drie jaar geleden.

Praat over de dood, juist als je dol bent op het leven. Kan jij het?

Een leven lang leren

Schrijven is een kunst. Wist ik niet, ik dacht oprecht dat echte schrijvers alleen talent nodig hebben.

Dat ze er voor gaan zitten en lukraak een boek uit hun mouw gooien.

Wat een schaap ben ik, dat ik dat ooit dacht.

Het is oefenen, schaven, op je bek gaan en een nieuwe poging doen. Hard werken is het, en ik wil het kunnen.

Echt in de vingers krijgen

Het lijkt me fantastisch om meer boeken te schrijven 💫

Als jong meisje vond ik het al geweldig om me in een verhaal te verliezen en daar is niets aan veranderd, ik vind het nog steeds zalig om te starten aan een vers exemplaar.

Dat gevoel van verwachting, de geur van dat nog ongelezen boek en het geknisper van die eerste bladzijde, het is genieten in het kwadraat.

Onvervalst ‘leren on the job’, de vorm die me het meest dierbaar is. Ik stort me graag ergens vol in om te zien waar het eindigt.

Manuscript

En dat avontuur is absoluut niet van een leien dakje gegaan

Maar je kop stoten maakt nederig en leert je ongelofelijk belangrijke lessen.

Zo’n manuscript ontstaat niet in een week of een paar maanden. En zonder basis of scholing, was dat best pittig.

Meer dan eens wilde ik het opgeven.

Door erin te duiken, zelf veel te lezen en aan heel veel medeschrijvers feedback te vragen is het me gelukt.

Mijn hobby is inmiddels wel een tikkie uit de bocht gevlogen 🤣

Dit lelijke eendje heeft twee boeken geschreven, en nummer drie is onderweg.

Vandaag ben ik even razend trots op mezelf 💚

Nederig

Werken in de zorg maakt nederig, nederig en dankbaar, dat maakt het mij wel tenminste. Elke dag opnieuw leer ik van de mensen waar ik voor mag zorgen hoe rijk ik ben, en hoe luxe ons leven eigenlijk is. Gistermorgen sprak ik een oude dame van 83, en wederom realiseerde ik me dat wat voor mij vanzelfsprekend is, voor haar een onderneming is geworden. Om even fijn te douchen.

Ze vertelde me dat ze geen centrale verwarming heeft boven. Als ze dus wil douchen in de winter moet ze dat plannen. Vroeg in de ochtend gaat ze die lastige trap op om het straalkacheltje in de badkamer aan te zetten. Als de thuiszorg er dan is sleept ze zichzelf nog een keer met veel spul en moeite die trap op. Ik probeer me voor te stellen hoe dat voor haar moet voelen. Als ik er naar vraag schiet ze in de lach, ze is nog zo blij om in haar eigen huis te wonen ook al is het best eenzaam in haar eentje. En voor zichzelf zorgen is door haar ouderdom inmiddels een hoop gedoe.

Douchen

De volgende ochtend ga ik, voor ik met mijn eigen werk begin, ondersteunen op een lokatie. Door de enorme hoeveelheid besmettingen en collega’s in quarantaine, zijn er handen tekort. En dus ga ik doen wat ik ook heel goed kan, directe zorg verlenen. Ik mag voor een oude dame van 99 zorgen. Ze is blij verrast als ik voorstel om haar even te helpen met douchen, want gezien de krappe bezetting had ze er deze week niet op gerekend. Ik vertroetel me te pletter, en zij zit er uitgebreid van te genieten. Heerlijk lang laat ik dat warme water op haar oude rug stromen, het is tutten op het gemakje en de bodylotion slaan we ook niet over. Intens tevreden zit ze even later aan haar ontbijtje.

‘Kom je morgen weer, vraagt ze glimlachend, ik vond het wel gezellig met jou’. Het verwarmd mijn hart, de waardering die ik krijg voor iets dat voor mij een kleine moeite is. Dankbaar en nederig nestelden zich weer in mijn lijf, en dat ga ik nog een hele poos koesteren.

Weer even thuis

Ik hoor voetstappen boven mijn hoofd, bekende geluiden die me laten glimlachen. Mijn kapstok hangt weer vol en er staan waanzinnig veel schoenen naast de voordeur. Overduidelijke sporen van die extra gast in huis. Vorig jaar januari kwam onze oudste even thuis wonen, een gruwelijke lekkage en gevonden asbest joegen haar uit haar huisje. Nu woont onze jongste weer even thuis omdat ze een nieuw plekje krijgt en die is nog niet opgeleverd.

Het is bijzonder hoe snel het gewoon is, eigenlijk meteen weer. Naadloos voegen onze ritme’s zich weer samen. Overdag zijn we aan het werk dus lopen we elkaar niet in de weg en ons huis is groot genoeg voor drie. Onze kinderen zijn altijd welkom in ons huis, we rijden middenin de nacht naar het andere eind van de wereld als dat nodig mocht zijn. Gelukkig weten ze dat ze ons altijd terecht kunnen, voor wat dan ook, en dat we ook altijd een bed paraat hebben staan. Stiekem was ik wel nieuwsgierig hoe het zou voelen als ze weer voor even bij ons woonde.

Altijd welkom

Als moeder ben ik nogal van het kloekerige soort, ik spreek mezelf met enige regelmaat ernstig toe maar het zet bijzonder weinig zoden aan de dijk. Deze aard haal je niet uit het meisje, hoe oud onze dochters ook worden. Vroeger lag ik dus ook altijd te wachten tot het span weer veilig thuis was, altijd. Nachtenlang lag ik met geknepen billen en gespitste oren te wachten op het geluid van die sleutel in het slot van de voordeur.

En dat is dus gewoon helemaal veranderd, heel bijzonder vind ik dat. Onze meiden zijn prachtige, slimme en unieke volwassenen geworden. Ze redden zichzelf inmiddels alweer heel wat jaren, zonder hun kloekerige moeder. Dat wakker liggen is dus verleden tijd en dat vind ik zalig. Net als dat ik onze meiden gewoon weer even onder dat ouderlijke dak heb, ongeveer even zalig. Deze kloek moet straks vast weer een poosje wennen 😉