Stiekem zie ik er altijd een beetje tegenop, tegen die kerstdagen, omdat er een bepaalde verwachting aan vast hangt waar ik opstandig van wordt. Elke emotie voelt altijd groter, zwaarder en heviger. Als ik mocht kiezen sloeg ik ze gewoon lekker over, die twee dagen. Al het sentiment, de emotie en het gemis, veel opgeklopt gedoe en extra scheutjes van van alles, ik ben geen fan. Elke ziel die het moeilijk heeft krijgt nog een beetje extra zout in zijn wonden gewreven. Naast mooi zijn die dagen ook vaak pijnlijk.

Het voortraject, richting die kerstdagen, daar ben ik dan wel weer dol op. Ons paleis fijn versieren en alle lichtjes overal op straat, simpelweg zalig. Lukraak sla ik links-en rechtsaf, als ik aan het wandelen ben, en onderweg wordt ik aangenaam verrast door al het getwinkel. Die hele sfeer buiten is zo fijn. Kerstfilms, de aanloop naar de Top 2000, het grootste deel van de kerstliedjes( als ik ze niet te vaak hoef te horen), kerstkransjes en kaarsen en alles met kaneel of citroen, ik dompel mezelf erin onder.

Vooruitkijken

Toch bleken ze best knus, die dagen, met onze jongste die kwam logeren en samen met ons aan het kerstontbijt zat. Met kerst deden we een bakkie bij pap en mam, ook al was het wat schraal met dat kleine koppeltje. De kleinkinderen besloten in etappes langs te gaan bij opa en oma, rondom de kerstdagen, we smeerden de gezelligheid gewoon uit. In de avond aten we met ons eigen prachtige gezin, met een extra lid dit jaar. Zoveel geluk is zo dierbaar.

Toch knipten we vanmorgen vol enthousiasme onze prachtige kerstboom aan brokken. Het voelt als het opruimen van zoveel meer dan alleen die boom. Door die enorme lange aanloop naar kerst en alles wat eraan vasthangt was het wel weer mooi geweest zeiden we tegen elkaar. Een paar lichtjes overleefden mijn opruimwoede, ik heb nog wel een paar dagen warm en knus verdiend.

Op naar die laatste dag van het jaar, want die voelt zo heerlijk anders dan de kerstdagen. Het is vooruitkijken, vieren wat er is en vol verwachting dromen van wat er wellicht nog komt. Vol hoop een nieuw jaar verwelkomen. Niks geen vals sentiment maar dromen, woest en glanzend. Als een onbeschreven blad ligt dat jaar nog blanco voor ons, klaar om ingekleurd te worden. Mijn kleurpotloden liggen alvast klaar 🙂

Cynt, vind je het leuk om…? Zomaar onverwacht kreeg ik een vraag, of ik mee wilde doen aan de opnames van een videoclip. Iets met een achtergrondkoortje, playbacken en hilarisch. Wilde ik daar een zondag voor opofferen. Ha, wat denk je zelf 🙂

Wie mij een beetje kent weet dat ik geen seconde twijfelde. Ha, leuk, enig, ja natuurlijk. Ik kreeg een draaiboek, werd als een prinsesje bij mijn eigen voordeur opgehaald en warm en droog naar de kerk gereden. Had ik nog niet verteld zeker? Nou de opnames waren dus in een schitterende kerk ergens in de noord en het was een pracht. Gospel meets bluesbrothers meets een hoop enthousiasme in een prachtige setting, die tot voor kort dienst deed als katholieke kerk. Als dat niet stiekem een beetje recalcitrant is dan weet ik het ook niet meer.

Wat volgde was een geweldige dag, werkelijk waar, we hebben ontzettend gelachen. Zomaar op een onnozele zondag. En ook nog hartstikke serieus gedaan natuurlijk, vanzelfsprekend. Er moest wel wat op die opnameband staan natuurlijk. Ik plak de link naar het filmpje even in dit stukje, want hij is echt te leuk om niet te delen.

Dikke grijns op mijn tronie na het kijken ervan, want ik houd er zo van, van gekkigheid.

Ik kan het zelf amper geloven, er gebeurd zoveel, mijn hoofd stroomt er van over. Van alles wat mooi is in mijn leven hoort dit er absoluut bij. Dat boek waar ik zo naar verlangde en dat nu aan het ontstaan is, meerdere zelfs. Al die pagina’s met al die letters die een verhaal vertellen. Ik kijk er naar uit om het mooier te maken, meer te schaven en aan te vullen. Terugkijkend op de afgelopen jaren vind ik dat die lijst van prestaties inmiddels best lang is. Het op de wereld zetten van onze prachtige dochters, mijn eigen veerkracht toen ik helemaal op een hoop lag, aan een studie beginnen toen ik al tegen de vijftig liep en ik ineens op school zat met allemaal piepkuikens.

De afgelopen tien jaar verbouwden we ons huis, waren we soms oprecht wanhopig omdat het echt nooit af leek te komen. Ziek en zeer waaide ook nog tussen neus en lippen door langs, en ik nam spontaan ontslag toen ik niet goed in mijn vel zat. Vervolgens eindigde dat alles als een modern sprookje want ik vervul inmiddels die ene functie waar ik zo mijn zinnen op had gezet. Mijn leven was een rollercoaster van lessen de afgelopen jaren, zoals dat gaat bij zovelen, en nu kabbelt het ineens, de stormen zijn voor even gaan liggen.

Maar dat boek, dat lag me maar aan te staren, ik durfde hem gewoon niet af te schrijven. Wat als het slecht was, wat als niemand het wilde lezen, wat als…..Het was dat ene ding waar ik maar mee bleef worstelen. Dat ene ding wat ik zo verschrikkelijk graag wilde en waar ik niet moedig genoeg voor was.

Lessen

Tijdens het schrijven van dat manuscript ontstonden er inwendige gevechten, voelde ik de rauwe realiteit van dat mens zijn. Schrijven is ook heel erg spitten, diep van binnen, en het legde een aantal zaken genadeloos bloot. Ik leerde lessen over mezelf, over mijn eigen worstelingen en vooral ook over mijn eigen akelige kantjes en onzekerheden. Ik verbaasde me soms oprecht over alles wat er uit dat brein van mij stroomde. Alles waar ik me weleens achter verschuil, alles wat ik zo graag wil zijn en alles wat ik niet ben. Alle truttigheid die er soms was en die schaamte om niks en om van alles.

‘Je bent een zondagskind’ zegt mijn moeder weleens. En ze heeft gelijk. Want met alles wat ik zo graag wil zijn en ook met alles wat ik niet ben, ben ik een bofkont eersteklas.

Er is maar weinig waar ik een grotere hekel aan heb dan aan het schoonmaken van de douche. Ik vind het gewoon een ondankbare klus, je loopt je gek te poetsen tot het kreng glimt en als je er vervolgens weer onder gaat staan is al dat werk weer door het putje verdwenen. ik vind het oprecht een gruwel.

‘Ze komt elke week, zegt een kennis tegen me als ik mopper over die rotdouche, en dan ben ik bewust niet thuis anders ga ik haar helpen’. Ze rolt nog eens extra met haar ogen om het drama nog wat aan te dikken en ik schiet in de lach. Tsja, je gaat de hulp niet helpen natuurlijk, ben je mal 😉

Steeds meer mensen in mijn directe omgeving hebben tegenwoordig een hulp in de huishouding. Poolse echtparen die elk stofje uit je huis verjagen, jonge studenten die wat bij willen verdienen en schrobben tot ze scheel zien of die rasechte poetser die als een witte tornado door je huis giert en niets liever wil in het leven dan schoonmaken. Toen ik er extra op ging letten bleek het ineens schering en inslag en ineens voelde ik me een tikkie ouderwets zonder.

Ik heb er geen behoefte aan, aan een poetsdame. Een beetje stof stoort me nou eenmaal niet, tijdens die zeldzame dag vrij doe ik meestal leuke dingen. En daar hoort schoonmaken dus niet bij. Dat soppen doe ik tussen de bedrijven door, voor het begin van mijn werkdag of een uurtje tijdens een luie zondag, of als ik heel erg veel zin heb 🙂 Haha, daar moet ik zelf om grinniken, om die opmerking. Ik wordt gewoon nooit een rasechte huisvrouw, en gelukkig verlang ik er ook niet naar.

Plantjes

Maar een hulp voor mijn douche zou ik stiekem dus wel willen, voor die douche en voor mijn plantjes.

Want serieus waar, die plantjes doen het gewoon niet zo lekker bij mij. Ik vertroetel ze, echt, maar ik geef ze standaard veel te veel water of net te weinig. Ineens worden ze dan plotsklaps bruin en ogen ze treurig. Wat ik dan ook probeer, niks werkt. Vanmorgen keek ik weer eens tevreden om me heen terwijl ik de deuren tegen elkaar open had gezet om overtollig stof alvast uit huis te jagen. Zag ik ineens een paar bruine blaadjes bij mijn favoriete plant. Vloekend bleek bij nader onderzoek ook een van mijn andere favorieten niet zo lekker in haar vel te zitten. Ik voelde eens aan de aarde, krabde nog eens op mijn hoofd en raakte lichtelijk overstuur. Ik kon maar 1 remedie bedenken.

Niet veel later kieperde ik beide planten met volle overtuiging in de groene kliko. De rest van mijn vrije middag heb ik gevuld met het uitkiezen van verse planten in een zalige groene winkel waar geen bruin blaadje te ontdekken viel. Mijn douchegordijn had ik wel voor het gemak even dichtgetrokken, want wat je niet ziet kan je ook niet irriteren. Die zorgen over de staat van mijn douche zie ik morgen wel weer onder ogen 🙂