Dakloos

Toen ik haar verhaal hoorde, proefde ik de wanhoop van haar bestaan bijna letterlijk op mijn lippen. Want ze was dakloos geworden door omstandigheden, zoals dat voor elke #dakloze misschien wel opgaat. Ik weet te weinig van hun ervaringsverhalen, maar fouten maken doen we allemaal, zoveel weet ik wel.

Het is als een vicieuze cirkel van ellende, en een goede en snelle oplossing leek bij haar welhaast onmogelijk. Soms is het een woud aan narigheid, dat ontward moet worden.

Nu werd er naarstig een plekje voor haar gezocht, waar ze thuiszorg kon ontvangen, of tijdelijk kon verblijven. De daklozenopvang in de nacht, en de mogelijkheden om overdag ergens te verblijven, sloten niet helemaal op elkaar aan.

De tussenliggende uren verbleef ze op straat, met haar immer aanwezige zorgvraag. Vierennegentig telefoontjes waren er gepleegd, om een plek voor haar te vinden, voor deze onfortuinlijke jonge vrouw. Wat een verdrietig, en vooral pijnlijk eenzaam bestaan.

Ik droeg haar verhaal met me mee, en kon me er in de verste verte geen voorstelling van maken hoe dat moest zijn, dakloos. Het leek me vooral heel erg gruwelijk, dat zij die eigen plek niet had. Een warm, droog en veilig thuis, met een knusse stoel bij het raam om gewoon maar wat te mijmeren als ze zin had. En een warm bed, met een malle dekbedhoes erop, die haar zou laten glimlachen bij het naar bed gaan.

In plaats van elke dag maar weer op zoek te moeten naar een plekje, om haar ogen veilig te kunnen sluiten.

Thuis

Want mijn thuis is die ene plek op deze aardbol die zo heel erg van mij is. En van de bank maar dat detail negeer ik graag. Daar waar ik me veilig voel, en me heerlijk op kan krullen in mijn persoonlijke coconnetje.

Ik zat er dagenlang in die fijne stoel bij het raam, toen ik even niet meer wist hoe ik verder moest. Het is de plek waar mijn prachtige dochters opgroeiden, en joelend door het huis draafden. En waar ik de liefde vierde, en ook regelmatig vol hartstocht en boosheid met de deuren smeet.

Maar het is de enige plek op de hele wijde wereld waar ik wil zijn als ik ziek ben, verdrietig of bang, en de enige plek waar ik zo ontzettend gelukkig ben.

De knusse omhelzing van dat huis voelt extra fijn, als je een poosje noodgedwongen ergens anders bent geweest. In een ziekenhuis bijvoorbeeld, of op een revalidatieplek. Vraag het aan iemand die herstellende is van wat dan ook, wat ze het liefste willen. En het liefste is dan bijna altijd gewoon naar huis. Die magische plek op deze grote aarde, die zo helemaal alleen van jou is.

Soms is dat alles wat je nodig hebt.

Ik weet het echt, je kan niet vergelijken, maar ik telde ze weer, mijn zegeningen.

#verpleegkundige#ikzorg

Winters

Die snuffelstage van ons aan het begin van dit jaar, het was zo heerlijk. Ook al duurde het maar een paar dagen. Daar, op die zalige plek, besloten we ook om met oud en nieuw op wintersport te gaan. Voor mij zou dat een totaal nieuwe ervaring worden. Dat moest het worden tenminste, en ik had er waanzinnig veel zin in. Maar hoe anders verliep het afgelopen jaar, wie had dit horrorscenario op voorhand kunnen bedenken.

Luxe problemen, dat realiseer ik me terdege, en het boeit me ook niet echt. Ik heb er een hele poos voorpret van gehad, en dat is in mijn ogen ook wat waard. In gedachte heb ik heerlijk in die sneeuw op die alp gestaan, in de spa van het hotel gechillt en het heeft me geen cent gekost 🙂

Sneeuw

Voor ons allemaal is het een bizar jaar geworden, en het behouden van een goede gezondheid is toch echt het allerbelangrijkste. Die van mezelf en van alle mensen waar ik zoveel van houd. Maar toch maken we al een beetje plannetjes, ik vind het fijn om ergens naar uit te kunnen kijken. Ook al gaat het misschien niet door, dat dagdromen vind ik bijzonder zalig. En ik heb er tijd zat voor, naast werken en lekker buiten zijn, doe ik bijzonder weinig.

Als die lockdown eenmaal achter de rug is, gaan we toch proberen iets dichterbij wat sneeuw op te zoeken, een beetje langlaufen als het kan. Om toch dat wintergevoel, dat we in Duitsland hadden begin dit jaar, ook nog enigszins te ervaren. Moet die sneeuw nog wel ergens vallen natuurlijk, maar goed, wie dan leeft…. En ook al duurt het wellicht nog wel een poosje, ik zie mezelf al helemaal gaan. Inmiddels ben ik al een kilo of acht aan extra gewicht kwijt, en vele malen fitter dan ik in lange tijd geweest ben, dat langlauft vast een stukkie fijner.

Tot die tijd sta ik grinnikend af en toe in mijn hippe skibroek voor de spiegel, blij kost tenslotte net zoveel energie als chagrijnig. Toch?

Solid like a rock

Ik ben te vaak in dat ziekenhuis te vinden geweest, de afgelopen maanden. Dat vind ik zelf ook. Maar ik ben er helaas nog niet klaar mee, met die bezoekjes, het is niet anders. Het is ineens een soort cyclus van knikkers en steentjes, mijn lijf begint uit zichzelf extra Cynt aan te maken, en dat raak ik niet zomaar kwijt. Want mijn niersteen en ik, we zijn de afgelopen maanden een solide duo gebleken. Knus zit dat kreng bij me ingenesteld, die wil echt die wijde wereld niet meer in. En geloof me, ik heb meer dan één poging gedaan om hem kwijt te raken. Ik functioneer soms nou eenmaal beter in mijn uppie 🙂

Dat advies voor die trilplaat en dat touwtje springen, dat heb ik maar wel aan me voorbij laten gaan. Ik wil niemand per ongeluk confronteren met die beelden, want die krijg je de komende jaren echt niet van je netvlies 🙂 Maar het hardlopen heb ik wel weer opgepakt. Die eerste weken was het weer een oprechte worsteling. ‘Dat krijg je er nou van, mopperde ik op mezelf, dit is je straf voor al die toastjes met brie en maar een beetje voor de kat zijn viool leven’. Maar ik wilde het zo verschrikkelijk graag weer kunnen, dus bleef ik koppig gaan. En wonder boven wonder ga ik vooruit. En het voelt zo lekker, die vooruitgang, ik loop stabieler dan ooit. Veel drinken, ook dat lukt. En voor de mensen die mij goed kennen: echt ik hou het bij water. Behalve op vrijdag, dan drink ik lekker dat wijntje, dik verdiend aan het eind van een drukke werkweek.

Wijntje

Elke dag maak ik vroeg in de ochtend mijn rondje, ik wandel of ik ren, net waar ik zin in heb die dag. Ik kan zo waanzinnig genieten van de schoonheid van die vroege ochtend. De zon die opkomt, het wolkenspel of de indrukwekkende kleuren van de herfst. Dan hangen de velden nog vol met ochtendnevel, en kom ik ogen tekort. Vaak moet ik mezelf manen om naar huis te gaan, omdat ik ook echt op tijd richting mijn werk moet. Maar naar het ontwaken van een nieuwe dag, kan ik blijven kijken.

Maar ondanks al mijn inspanningen heeft die kiezel tot op heden mijn lijf nog niet willen verlaten. Ik gok dat 2021 voor mij wellicht met een operatie zal beginnen. Miniscuul weliswaar maar toch, ik kan wel wat anders bedenken.

Tot de kans nog bestaat dat hij onverhoopt als nog afscheid van me gaat nemen, blijf ik dus maar enthousiast bewegen en drinken. Gelukkig is het vandaag vrijdag. Want na een week volledig aan het water, ben ik echt toe aan dat wijntje. Mooie dag!

Optutten

De afgelopen weken stonden in het teken van het stemmen voor die Top 2000 . Elke dag fantastische muziek uit de radio, geklets en gezwets over stemlijstjes en live muziek vanuit het Top 2000 cafe. Weer eens iets anders dan alle gesprekken over besmettingen en andere narigheid. Ook op het werk luisterde ik zo vaak mogelijk, elk snippertje slurpte ik naar binnen. Even een ander geluid, zalig!

In de auto onderweg naar mijn werk, had ik al iets van de live-band van die ochtend meegekregen. En eenmaal op het werk, hoorde ik het staartje van hun optreden. Het was op dat moment dat ik me realiseerde hoe graag ik weer even in de kroeg zou willen staan. Daar, op dat moment. Ook al was het pas half negen in de ochtend, een beetje gek, I know. Maar het verlangen roerde zich diep van binnen Dat echte lijfelijke gemis van dat gevoel dat een live optreden geeft, ontwaakte met een klap.

De volgende dag roerde dat gevoel van ‘zin om naar een liveband te kijken in de kroeg’, zich nog steeds. Zomaar onverwacht stond ik die ochtend make-up op te doen, ik moest er zelf om lachen. Maar het voelde lekker, mezelf optutten. Ik ben namelijk nooit zo van de make-up, en gebruik het ook maar zelden.

Verslonzen

Diezelfde middag zat ik achter een scherm om digitaal met de collega’s te pubquizzen, opgetut en wel. Je gaat toch een beetje aan je eigen gezonde verstand twijfelen om je zo uit te sloven, voor iets dat eigenlijk geen uitje genoemd kan worden. 🙂 Maar het maakte wel meteen duidelijk, dat ik het zo ongelofelijk mis, dat op stap gaan. Om met een koud biertje, naar een goeie band te kijken, en te dansen tot je niet meer kan. De geneugten van het leven 🙂

De dag voor kerst gaan we met de collega’s in een soort gala outfit werken. Omdat we er eigenlijk allemaal wel behoefte aan hebben om weer eens ‘all out’ te gaan met dat opleuken van onszelf. Ook op het werk gaan we gewoon wat slingers ophangen, en we verheugen ons erop. Door die lockdown wordt dat wel met een hele zielige hoeveelheid, maar dat mag de pret niet drukken. Dat optutten doen we gewoon die dag. Misschien ook een tip voor alle thuiswerkers. Want ik las vorige week in de krant dat veel thuiswerkers compleet aan het verslonzen zijn, en eigenlijk alleen nog maar op pantoffels lopen. Die komen er bij ons niet in, die dag in semi gala, we gaan heerlijk op onze hoge hakken. Dat verslonzen, daar doen we niet aan. Maar stiekem neem ik wel mijn sloffen mee natuurlijk, want ja die hakken, dat wordt wel weer even wennen 🙂

Krachtig

Nu 2020 echt met rasse schreden ten einde loopt, gaat dat terugkijken op het afgelopen jaar eigenlijk als vanzelf. Ik veranderde van baan, tijdens de eerste coronagolf in april, en dat was heel spannend. Maar dat die baan precies op dat moment voorbij kwam was een teken, zo voelde ik het. Ingewerkt worden op gepaste afstand was vooral heel erg zoeken naar ‘hoe doen we dat’, maar wat ben ik blij dat ik die stap gezet heb. Het voelt alsof ik op mijn plek zit. Ik ben heel trots op het feit dat ik mijn eigen pad bewandel, en daarbij ook altijd mijn eigen keuzes heb gemaakt.

Niet altijd de juiste, ook waar, maar van je hoofd stoten leer je ook een hoop. Ik heb zat stomme dingen gedaan, maar ook dat is waanzinnig goed voor je ontwikkeling. En het maakt het geluksgevoel als het weer goed zit, alleen maar vele malen groter.

Ook het schrijven neemt een vlucht, wat ik echt leuk vind, want schrijven is mijn grote liefde geworden. Ineens vind ik mezelf een durfal, want kwetsbaar zijn heb ik heel lang ontweken, en nog steeds is het soms een stap om iets op te schrijven. Maar het is supermooi dat zoveel mensen enthousiast meelezen. Want dat had ik zelf echt nooit gedacht, dat anderen oprecht genieten van mijn stukjes.

Cynt is lekker van de straat met die hobby 🙂

Terugkijken

Ik werkte, naast die nieuw gevonden baan, ook weer een poosje als verpleegkundige. Door die rottige covid is elk paar handen inclusief hoofd vol kennis welkom, maar dat was niet de enige reden. Het is ook een geweldige baan, dat werken in de thuiszorg. Om er dus na een poosje weer afscheid van te nemen ging me aan het hart, maar één baan tegelijk bleek voor mij meer dan voldoende. Hoe raar het ook is om dat te zeggen, nu er zoveel mensen werkeloos thuis zitten, en wat een luxe om die keuze te kunnen maken.

Gisteravond had ik eindelijk dat ene kaarsje aan dat ik kreeg van een oud-collega bij mijn afscheid in april. ‘Een krachtig kaarsje, want het was er eentje met een boodschap’, had ze gezegd. Aan het eind van de avond keek ik in het glaasje en moest ik glimlachen.

‘Believe in yourself’ stond er duidelijk leesbaar door het gesmolten kaarsvet. Ik was echt nooit beland op dat punt waar ik nu zo blij sta, als ik dat niet had gedaan.

Dus spread the word: Believe in yourself. Want wie weet waar het je gaat brengen 🙂

Lessen

Voorbij de verontwaardiging, de frustratie, en de weerzin ten opzichte van alle regels, wat zie je dan? Als je je onttrekt aan alles waar je het momenteel niet mee eens bent, maar kijkt naar die, ogenschijnlijk stuurloze, maalstroom van de wereld, waar sta jij dan in dat geheel? Ik heb respect voor alle opgelegde beperkingen, maar maak nog steeds mijn eigen keuzes. Want er zijn altijd kaders waar je rekening mee moet houden, toch?

In een maatschappij waarin iedereen meetelt, zijn de afwegingen soms onbegrijpelijk. Of nauwelijks uit te leggen. Maar met elkaar bestaan en leven op deze aardbol, brengt dat onherroepelijk met zich mee. Aan veel ervan zou ik me ook graag onttrekken, maar dat ik er rekening mee moet houden, heeft ook te maken met de keuzes die ik zelf heb gemaakt.

‘Wat ga jij anders doen als dit allemaal achter de rug is’? zegt de meneer. Ik zit met een hete kop koffie, vroeg in de ochtend, een artikel te lezen. Want de meneer heeft leuk iets geschreven over de periode na corona. Uh, anders doen, nog niet over nagedacht eigenlijk. We zitten nog zo midden in deze ellende die uitzichtloos oogt. Maar als ik er dan toch over nadenk, misschien moet ik wel heel veel dingen anders doen. Gewoon omdat er heel veel anders is geworden. Gadverdamme!

Uitzichtloos

Hopelijk bestaat mijn favoriete kroeg nog, als we eindelijk weer heerlijk die kroeg in mogen, en worden ook al die fijne evenementen weer opgestart. Ik zou er wat voor geven om die weer te beleven. Het hield me in deze hele shit periode overeind, omdat ik daar naar uit kon kijken. Fijne evenementen en fijne livebandjes. De gedachte dat die feestjes wellicht niet meer terugkomen zorgt bij mij wel voor een lichte paniek. En voor een groot gevoel van verlies en gemis.

Maar dat ik me niet heb laten meeslepen in alle negativiteit, heeft me heel veel geleerd over mezelf, wie ik ben en vooral ook wie ik wil zijn. Het leven is toch vaak die aaneenschakeling van gebeurtenissen waar je mee moet dealen, ook al schreeuw je van binnen dat je dit niet aan kan. Of dit niet wil. Of dat het anders zou moeten. Dat je zo heel erg graag vast wil houden aan alles wat je fijn vind, en vooral ook hartstochtelijk wil behouden.

Het leven is een onzeker gebeuren, en sommige gedeelde kaarten in het spel zijn verdomd oneerlijk. Maar als ik om me heen kijk, dan zie ik zoveel verdriet en zoveel verlies, zo heel erg dichtbij. Of het nu gaat om geliefden, en hartverscheurend afscheid nemen in soms onmenselijke omstandigheden. Of om een bedrijf dat zinkende is, waar hart, ziel en spaarcentjes in zijn gegaan, dan mag ik in mijn handjes knijpen. En ondanks het bizarre van de huidige situatie, die soms zo uitzichtloos voelt, doe ik dat nog elke dag.

Bewust

Het was maar één dag, maar één enkele dag dat ik af en toe wat onzekerheid en een korte glimp van twijfel voelde. Wist ik eigenlijk wel zeker dat het goed zou komen? Bizar eigenlijk. Hoe overweldigend moet het voelen als je echt slecht nieuws krijgt, dacht ik die dag met regelmaat.

Ik was echt niet bezorgd, niet echt. Ik was er oprecht van overtuigd dat wat ik voelde in mijn borst, geen slecht nieuws zou zijn. Maar zeker weten deed ik het niet, en ik betrapte mezelf die dag af en toe wel op onrustige gedachten.

Want wat als het wel slecht nieuws zou blijken te zijn. En wat als ik dan in die medische molen terecht kom. En hoe onterecht de gedachte ook was, het idee dat mijn leven wellicht zomaar ineens geen volgend jaar meer zou kennen, zorgde voor een lichte paniek. Ik verstopte direct weer al dat gevoel. Want de intensiteit ervan, en tegelijkertijd ook de bewustwording van de rijkdom van mijn leven, ervaarde ik ineens zo helder als glas.

Rijkdom

In alle hevigheid voelde ik die dag hoezeer ik van het leven houd, en dat er nog zo waanzinnig veel is wat ik nog wil beleven. Ik kan het niet benoemen, het is te veelomvattend. Het raakt me ook te diep om het echt woorden te geven, om het op te kunnen schrijven. Maar het maakt wel dat ik me zoveel meer verwonder. Over al die prachtige mensen die de afgelopen jaren, veel te jong, hun mooie leven los moesten laten. Ik heb die dag een glimpje gevoeld van wat zij,vele malen groter en intenser, moeten hebben meegemaakt. Het moet zo overweldigend zijn geweest, welhaast onmogelijk bijna.

Het maakt dat ik met nog meer bewondering en respect voor hun levenskracht, aan ze terugdenk. En dat gevoel neem ik ook mee in het zorgen voor die ander, om me nog meer bewust te zijn van hun kwetsbaarheid. Al die mensen die nu aan het vechten zijn, om dat leven te mogen blijven beleven. Die enorme rijkdom van steeds weer een nieuwe dag, ik hoop met heel mijn hart dat ik dat nog heel vaak mag meemaken.

Imposante pracht

Op sommige buitenlandse plekjes kom ik meer dan eens, en dat is best uitzonderlijk. Het zijn de plekken waar mijn hart net dat tikkie sneller van gaat kloppen. Die camping aan dat hele fijne strand in Spanje bijvoorbeeld, daar kom ik heel erg graag. Dat plekje is een hele fijne, en direct aan het strand kamperen vind ik zalig, buiten het drukke seizoen. Tijdens onze zwerftochten gaan we tussendoor vaak even langs, een paar nachtjes aan zee staan, voor we weer doorzwerven. En zo zijn er nog een paar plekjes waar we graag naar terug gaan.

Zoals naar de ruige ongenaakbare natuur van de Ardechè. Mijn hart maakt altijd een sprongetje, als we daar weer zijn. Steeds opnieuw ben ik onder de indruk van alle ruigheid, en de schoonheid ervan. Het maakt dat ik me nietig voel. Een onbelangrijk speldeprikje in de geschiedenis van deze grote indrukwekkende wereld. Het geeft me zoveel rust, al die imposante pracht die me omarmt.

Twee jaar geleden wilden we nog een dag of tien naar Frankrijk aan het eind van september, een toetje toe voor de winter zijn intrede zou doen. En ik wilde heel graag richting de Ardèche. De camping en het kampeerplekje waar we terecht kwamen was vreselijk, het voelde er krap en vol. Hier wilde ik echt zo snel mogelijk weer weg. Met veel spul en moeite kon je met een grote teen de rivier in, en niet fijn kunnen zwemmen vind ik nou eenmaal vreselijk. Daarbij raasde het verkeer er vlakbij langs. De camping was heel goedkoop, waarschijnlijk was het er daarom zo afgetopt. Ik kon tenminste geen andere reden bedenken dan dat, want ik vond het een ramp. Liever blut dan in deze armoe staan. Maar ieder zijn ding natuurlijk, dat vooropgesteld. We waren moe, en de dag was lang geweest, dus verder rijden wilden we echt niet meer.

Kampeerplekje

Maar Cynt zou Cynt niet zijn als ze het erbij zou laten zitten. Dus stapten we na het avondeten op de fiets. Er moest voor ons toch ergens in de buurt een veel beter kampeerplekje te vinden zijn. De liefste had er niet veel trek in, die was moe van het rijden en vond het voor die dag wel best. Maar ik moest het acuut oplossen. Soms ben ik echt vermoeiend, en dat vind ik zelf ook hoor 🙂

Onderweg fietsten we langs een aantal campings die al gesloten waren, en een paar anderen stonden ook stampvol. In dit specifieke gebied is er heel veel aanbod, en om daar de pareltjes tussen uit te vissen is best een uitdaging. Uiteindelijk vonden we toch nog een klein paradijsje. Hij was wat duurder dan gemiddeld, maar wat een lekkertje was dit. Fijne toegang tot de rivier, sublieme houten schommelbanken aan de waterkant, meerdere zwembaden en een sauna. En ook het restaurant met terras zag er prachtig uit.

Tien minuten later had ik een fijn kampeerplekje dicht bij de rivier uitgezocht, en meteen in mijn beste frans gereserveerd. In mijn hoofd klinkt mijn frans altijd lekker soepel, tot het hardop moet worden uitgesproken, dan klinkt het toch altijd een tikkie anders 🙂 De liefste was inmiddels weer innig tevreden met zijn draak van een vrouw, die lekker doortastend iets anders had gefikst. Opgetogen fietsten we terug om die nieuw gevonden plek te vieren, dat flesje rood stond tenslotte al een poosje op ons te wachten, die kon wel leeg. Op de terugweg maakte ik bovenstaande foto, een echt pareltje nietwaar?

De volgende ochtend arriveerden we al vroeg op dat nieuwe plekje. Het werd een zalige relax vakantie, die extra fijn voelde door die moeizame start. Maar soms zijn dat uiteindelijk de fijnste 🙂

Traditie’s

Dat versieren van de kerstboom, het is een klusje waar ik elk jaar eigenlijk een tikkie tegenop zie. Vaak heb ik er gewoon geen zin in, want het is toch vooral gedoe. Elke keer voelt het alsof ik een onzichtbare drempel over moet. Want is die met zorg gekozen kerstboom wel een fijne, en past hij eigenlijk wel op dat ene plekje. Mijn woonkamer is geen hele ruime, en veel plekken om hem neer te zetten heb ik niet.

Maar dit jaar ging het halen ervan eigenlijk feilloos, ik ging gewoon niet mee om dat ding uit te zoeken 🙂 En natuurlijk stond hij veel te vroeg, maar het is toch al een raar jaar, dit kan er ook nog wel bij. Gaan we volgend jaar wel weer terug naar normaal.(whoop, whoop, hopelijk!)

Alle lichtjes gingen er met vlekkeloos gemak in, en dus haalde ik ook meteen maar alle ballen van zolder. ‘Dan maar meteen de Full Monty met die boom’, dacht ik bij mezelf. Een hele hoop van die ballen heb ik al heel lang, elk jaar wisselen van kleur of ander hipperdepip gedoe is niet aan mij besteed. Met zorg hing ik de glazen ballen in de boom, die ik ooit van mijn moeder kreeg, net als die mooie oude dennenappels en slanke witte pegels. Elk jaar krijgen die ook een plek. Ik heb zelfs nog een paar kerstklokjes die van oma zijn geweest, en elk jaar ben ik weer blij dat ze het hebben overleefd. Gemoedelijk hangen ze naast die vrolijke rood-wit geblokte, die ik al heel veel jaren gewoon superleuk vind. Mijn boom is elk jaar rood, wit en zilver. En het verveelt me nooit.

kerststal

Mijn moeder heeft nog een oude kerststal, en dat ene beeld verteld het hele kerstverhaal in één enkel stuk. Ze had hem dubbel, want mijn oma had er ook eentje. Elk jaar wikkelde mama er een mooie sjaal omheen en zo werd hij weer op zolder gezet. En elk jaar staat de kerststal van oma trouw op zijn plekje in de woonkamer met kerst. Het is een traditie die gekoesterd wordt, en dat heeft niks met geloof te maken. Wel met emotie en warme herinneringen.

Dit jaar kocht ik een glazen kerstengel voor onze meiden, een prachtig en delicaat ding. Om op een klein plekje, stilletjes in alle eenvoud, glansrijk te staan pronken. Het engeltje is niet zo opvallend dat het de sfeer bepaald. Hun eigen huisje, moet vooral hun eigen sfeer hebben. Maar ik hoop dat die engel er tot in lengte van dagen mag staan, en dat hij elk jaar weer tevoorschijn wordt gehaald, die engel van hun mama. Net als dat het beeld van mijn oma, en mijn moeders oude kerstballen, onze kerst elk jaar trouw kleur geven. Dat die engel hun traditie mag worden. Wat een prachtige gedachte vind ik dat.

Love handles

Die niersteen, stiekem realiseer ik me dat hij me wel een duidelijke boodschap heeft gegeven. Want na die ziekenhuisopname, hoe kort ook, was ik fysiek compleet gesloopt. Nou heb ik best een hoop zooi in korte tijd in mijn lijf ingespoten gekregen, maar in mijn achterhoofd vroeg ik me oprecht af of het alleen daar vandaan kwam.

De echte omslag duurde nog wel even. Tot na die zalige vakantie in Frankrijk, waarbij de nodige briewielen en flesjes rode wijn verorbert werden, werd het toch wel de hoogste tijd om mijn love handles kritisch van naderbij te onderzoeken. En dat gebrek aan conditie.

Mijn hele leven is dat lijf van mij wel ongeveer hetzelfde gebleven, in de loop der jaren kwam er eens een kilootje bij en ging er weer eens wat af. Maar ik bleef wel redelijk stabiel, en ik bleef ik ook altijd trouw in beweging. Gewoon ook omdat ik het lekker vind. Ik kan enorm genieten van uren wandelen in mijn uppie.

Overgang

Maar sinds ik de vijftig gepasseerd ben, lijkt het wel of die balans volledig verdwenen is. Mijn rondingen bleven even rond, ondanks verwoede pogingen om ze wat te laten slinken. Waar ik voorheen een week of wat even op moest letten op wat ik naar binnen werkte, hielp daar nu geen lieve moedertje aan. Die weegschaal bleef streng dezelfde cijfers aangeven.

Heel even twijfelde ik of ik niet gewoon een nieuwe weegschaal moest kopen, deze was overduidelijk stuk. Mezelf een potje stevig toespreken is dan de enige remedie, want die weegschaal is misschien oud, maar nog spatzuiver, daar lag het echt niet aan. Accepteer jezelf zoals je bent, ik weet het, bodypositivity, ik ben absoluut voor. Maar toch, iets minder lijf zou ook best kunnen hoor, op een positieve manier, beter voor mijn gezondheid ook 🙂

Ik doe geen gekke dingen, maar ben wel wat oplettender geworden. Diëten is niks voor mij, want als ik mezelf iets ontzeg, krijg ik er juist zin in. Zo werkt dat bij mij nou eenmaal. Niks geen koolhydraatarm gedoe of andere gekkigheid, maar wat minder van alles. En het lukt. Ondanks die overgang doet die weegschaal lekker wat ik zo graag wilde. Hoe lekker is dat?! Die oude spijkerbroek pas ik inmiddels alweer. Ik kan bijna niet wachten op dat allereerste feestje 🙂