Wat is waarheid?

Ik schreef er een poosje terug een stukje over, over een buitje slappe lach. En nu de kranten volstaan met opstand, rellen en ongeregeldheden rondom die covid en zijn maatregelen, heb ik er meer dan ooit behoefte aan. Het voelt alsof iedereen zich de afgelopen periode tijdens die lockdown zo enorm heeft ingehouden. Dat ze nu niet anders kunnen, dan de deur open te zetten van van al die opborrelende en binnen gehouden energie. Even aanpassen is tot daar aan toe, maar verregaande wetten accepteren gaat een stap te ver. Dus gaan we massaal in de demonstratie modus. De kranten staan bol van voortschrijdende negativiteit en ik mis het kadertje ‘positieve berichten’.

Covid

Ik lees over heel veel verschillende waarheden en tegengestelde meningen, en al die mensen beweren zelf, dat ze precies weten hoe het met die civid zit. Maar elk mens heeft vooral zijn eigen waarheid, en die is voor ons allemaal anders. Dat maakt onze wereld ook zo mooi, al die verschillende mensen, meningen en persoonlijkheden.

Vanmorgen was ik in de thuiszorg aan het werk, zalig van adres naar adres, met de zon op mijn bol. En bij iedereen kreeg ik vanmorgen tijdens dat zorgmoment, een lach op het gezicht getoverd. Genieten was dat. Mijn batterij laad er van op, van dat zorgen voor. Ik ben liever zachtmoedig dan opstandig. Het was mijn kadertje ‘positiviteit’ van vandaag.

Ik ben een eenvoudig mens en heb echt de wijsheid niet in pacht, ik probeer vooral ook open te staan voor andere ideeën. Ik geloof oprecht dat niets zwart-wit is en dat die waarheid altijd ergens in het midden ligt. Zoveel mensen, zoveel meningen. Het zou wel erg kort door de bocht zijn om te zeggen dat één enkele mening de enige juiste is.

Soms werkt luisteren en in gesprek gaan vele malen beter dan schreeuwen en geweld. Maar dat is gewoon maar mijn mening 🙂

Corona maanden

Die laatste paar maanden, het is alsof onze hele wereld in één nachtje, in een horrorfilm veranderde. Het is toch bijna niet voor te stellen, wat er allemaal gebeurde.

Lockdowns, bezoekregelingen, thuiswerken en niet naar school. Ziek en dood en heel veel ellende. Mijn spontane omhelzingen van eenieder die ik liefheb, het kon even niet meer. En we leverden vrijheid in. Niet een beetje, maar heel erg veel. Niet door een oorlog, maar dankzij een virus. En inmiddels zitten we volop in die tweede golf, en is onze maatschappij zelden meer gespleten geweest dan dat we nu zijn. In fanatiek voor, en tegen, en alles ertussenin.

Nu we van de eerste schrik zijn bekomen, en onze wereld nog steeds niet terug gaat naar het pré-corona tijdperk, ontstaat er ook steeds meer opstand. Op alle vlakken. We lieten ons allemaal even de wet voorschrijven maar nu is er die toenemende weerstand. Soms ten behoeve van onszelf, soms ten behoeve van anderen.

Opstand

En ook dat vind ik zorgelijk. Ik snap het allemaal maar toch. Ook die opstand telt excessen, telt extremen. En waar ik in het begin het idee had dat we dicht bij elkaar stonden, voelt het nu alsof we verder van elkaar verwijderd zijn dan ooit.

Het is alsof de dagelijkse realiteit steeds maar weer onstabieler wordt, elke dag een beetje meer. En ook dat vind ik afschrikwekkend. Dat gevoel van onveiligheid verspreid zich als een olievlek, en niet alleen die corona is iets waar we voor op moeten passen.

Ik doe wat ik altijd doe, ik zoek de rust op. Bepaal mijn eigen richting en laat me niet verleiden door welke stemmingmakerij dan ook. Want het voelt alsof echte objectiviteit uit de mode raakt, wie momenteel het hardste schreeuwt krijgt de meeste aandacht. En dat fluctueert ongeveer dagelijks.

En dat voelt voor mij net zo onveilig als dat hele nare virus.

Vaderdag

De band met je vader is een bijzondere, las ik vanmorgen in een artikel, en dat heb ik ook altijd gevonden. Toen ik een jong meisje was dacht ik daar weinig over na. Papa was er en dat was dat. Mijn herinneringen uit die tijd zijn wat losse flodders. Samen schaatsen, samen op de racefiets en de ietwat te toeristische bergwandelingen. Papa is, en was, een rasechte sportieveling. Het rode adidasjasje dat ik van hem kreeg voor mijn verjaardag versleet ik tot op de draad.

Fanatiekeling!

Ik vond hem een stoere man, die op sommige momenten nogal recalcitrant kon zijn. Eigengereid. En zo is hij nog steeds. Pap is niet snel van zijn stuk te brengen. Vanaf een jaar of 14/15 begon ik mijn vader in een ander licht te zien, maar dat kwam vooral omdat ik zelf ook ouder werd. Ik raakte op een andere manier geïnteresseerd. Ik zocht zijn goedkeuring, die vond ik belangrijk. Als papa het goed vond, was het vast ook goed. De neiging om me heel erg tegen hem af te zetten heb ik volgens mij nooit gehad.

Eigengereid

Op de momenten dat ik hem nodig had, was hij er ook. Ik zie hem nog zitten, midden in de nacht op de bank in zijn ondergoed, toen mijn eerste echte vriendje het had uitgemaakt. Ik liep over van liefdesverdriet. Hij maakte er niet veel woorden aan vuil, maar hij was er voor me. Net als tijdens dat moment dat het op de middelbare school niet lekker ging. Papa ging met me mee naar school en maakte recht wat krom was. En zo zijn er nog ontelbaar veel momenten. Hij liet me vooral mijn eigen keuzes maken, ook al worstelde ik soms enorm. Pap had vertrouwen in mijn gezond verstand. Meer dan ik zelf in mijn eigen kwaliteiten had. Hij zag al wie ik kon worden.

Ik ben dol op mijn ouders. En ook al heb ik van alle twee trekjes meegekregen, ik lijk het meeste op mijn vader. Het goed alleen kunnen zijn, de behoefte aan lange wandelingen in mijn uppie, en onze soms iets te directe natuur kreeg ik allemaal van hem. Mijn de liefde voor muziek, ook van papa. Jaren terug kreeg ik zijn elpee van The Eagles, Hotel Californië en ik koester hem. We hebben dezelfde liefde voor lezen en houden van hetzelfde genre. Dol op dansen en feestjes, dat kreeg ik ook van papa, alhoewel mijn mams ook graag over de dansvloer zwiert. Eigengereid, ook van pap.

Soms besloot hij spontaan om met zijn dochters te gaan winkelen, maar dan moesten we ook binnen vijf minuten klaarstaan. Gierend van de lach trokken we dan snel onze schoenen aan. Ik slaagde vaak al in winkel nummer één. Dan konden papa en ik aan de koffie terwijl mama en grote zus de rest van de winkelstraat samen afstroopten.

Zeggen dat hij van me houd of trots op me is, zegt hij nooit. En ook al voel ik het wel, ik blijf verlangen naar die woorden.

Fijne vaderdag lieve pap, en dank voor alle mooie, wijze en liefdevolle lessen. Ik koester ze in hoofd en hart. Dikke kus, je jongste.

Frisse kop

Ik doe niet aan goede voornemens, dat had ik me voorgenomen namelijk. Geen goede voornemens dit jaar, maar wel vasthouden aan wat goed is. Dus ga ik in de ochtend vaak een frisse neus halen. Gewoon saai, wandelen.

Ik ben dol op dit soort zwerftochten, lukraak sla ik links of rechtsaf. Ik laat me leiden door het toeval en stevig doorstappend laat ik mijn gedachten haar gang gaan. Onderwijl kan ik heerlijk in al die huizen naar binnen kijken, ideetjes op doen voor ons eigen huis of me verbazen over wat ik allemaal zie. Onnozele gedachten of volop inspiratie, het kan alle kanten op.

wandelen

Soms loop ik bewust de natuur in, zoek ik de stilte op, zoals vanmorgen. Lekker vroeg in de ochtend is die er nog volop, met alleen de warme zon en de natuur om me heen. Of regen natuurlijk, zolang het niet met bakken naar beneden komt geniet ik nog steeds van dat rondje. Goed voor mijn krullen:-)

Wandelen

Onderwijl mijmer ik heerlijk door, het is zalig om zonder te praten je gedachten de vrije loop laten. Met muziek op mijn hoofd gewoon maar die ene voet voor de andere. Het verbaasd me elke keer weer hoe lekker het is. Want ondanks mijn goede geheugen vergeet ik dat weleens. Als ik moe ben, een rukdag heb gehad, of nog wat huishoudelijke klusjes af moet maken vergeet ik hoe lekker dat rondje buiten voelt. In plaats daarvan blijf ik dan heel erg onvoldaan thuis in mijn hoofd zitten malen, op die bank, onder mijn dekentje.

Ik las vanmorgen een artikel van professor Scherder, over wat een rondje wandelen voor goeds doet met je hoofd. Het is wellicht te saai voor de meeste van jullie, maar heel eerlijk, ik vind het genieten.

Eeuwige verbouwing, the final chapter?

Ik dwaal wat door mijn huis en dat is momenteel echt genieten. De afgelopen maanden waren van het tropenjaren-genre, voor ons voelde dat zo tenminste. Voor wie heeft meegelezen snapt wat ik bedoel. Voor de nieuwe lezers: we verbouwden niet alleen ons eigen huis, maar deden er nog een appartementje bij van onze jongste. En ik startte in twee nieuwe functies, ook geen sinecure.

puin

Maar ineens zijn er dingen af, struikel ik niet meer om de haverklap over verdwaalde emmers verf en rondslingerend gereedschap. En in plaats van die eeuwige klusoutfit, loop ik weer in gezellige kleedjes in de rondte. De laatste klus staat voor over een paar weken gepland, onze enorme achtertuin gaat volledig op de schop. Met een kangoo sloopte ik een paar weken geleden eigenhandig onze oude stenen schuur, samen met de liefste natuurlijk, en liepen we al dat puin weer om met onze trouwe kruiwagens. Die gaan binnenkort ritueel naar de sloop maar dat terzijde 🙂

Weer twee overvolle container rijker waren we het meer dan zat.

puin

Puin

Maar wat wordt het prachtig, van binnen en van buiten, nu ook de voorkant van ons paleisje weer als nieuw is.

puin

We kijken uit naar juli, dan zou alles af moeten zijn. Ondanks het feit dat onze prachtige houten schuur in plaats van in april, pas in augustus wordt geleverd. De frustratie daarover heb ik maar op een zijspoor geparkeerd, ik knapte niet op van het gezeur en de oeverloze stroom aan onbeantwoorde mailtjes. In onze huidige wereld, waar heftiger zaken spelen, zijn dat soort zaken nogal onbelangrijk zeg ik.

De laatste foto’s volgen volgende maand en daar verheug ik me enorm op, om die vol trots te mogen delen. De hangmat ligt al klaar om te worden opgehangen en in mijn hoofd is het al af. Kan ik jullie daarna weer heerlijk gaan vervelen met mijn reisverhalen. Want als het meezit gaan we nog even, in september. We duimen dat het kan!

Diamantjes

Behoedzaam opent ze de voordeur, het is nog vroeg. De wind laat de bladeren op straat ruisen en blij wenkt ze me binnen. Ze is altijd opgewekt, deze oude dame en het is een cadeautje om haar in de ochtend te helpen.

Ik laat haar bad vollopen en in de tussentijd maken we samen haar ontbijt alvast klaar. Ze kan alles nog prima zelf, zegt ze altijd, maar toch laat ze zich gedwee helpen, veel overtuigingskracht hoef ik nooit te gebruiken.

Voorzichtig help ik haar in de badkuip en met een tevreden glimlach zakt ze in het warme schuimende water. Zorgen voor een ander mens tijdens een kwetsbare fase van hun leven, het is als diamantjes aan een ketting, een verzameling van stralende momentjes. Haar tevreden glimlach, terwijl ze in het warme water ontspant, is er een van veel karaat en mijn dag is alweer gemaakt.

Dementie

Een goed half uur later zit ze aan haar ontbijt, ik heb verse thee gezet en reik haar medicijnen aan. De vuile was wordt door de familie gedaan en ik verzamel alvast alles in één wasmand, haar vuile kleding ligt soms wat verspreid door het huis. Dat vergeet ze en dat geeft niet. Dat stukje waar ze niet meer voor kan zorgen, verzorgen wij.

Meermaals kijkt ze in haar agenda en meermaals vertel ik haar hoe laat ze wordt opgehaald. Drie dagen in de week gaat ze naar de dagbesteding. En daar geniet ze altijd met volle teugen van. Ik ruim alles nog even op en stap op de fiets, hartelijk zwaait ze me uit tot ze me niet meer zien kan.

Elke dag lees ik schrijnende, heftige en droevige verhalen in de media, verhalen die je wereld even doen schudden. En soms sla ik ze bewust over, teveel prikkels, teveel excessen. Liever denk ik terug aan deze oude dame en aan al die gouden momenten toen ik voor haar mocht zorgen. Dat is voor mij wat werken in de zorg betekend, elke dag opnieuw. Niet spectaculair of mediawaardig, wel enorm waardevol.

Mijn eerste dag

Ik ben vroeg, te vroeg. Onrustig ga ik op de houten bank zitten die naast de voordeur staat. Het is heerlijk buiten en de zon verwarmd mijn gezicht. Ik voel de enorme kluwen aan emotie die zich roeren in mijn lijf. Het is een mengeling van mijn verstopte angsten en ik besluit angstvallig de deur dicht te laten. Hoe hard al dat gevoel ook op de deur klopt. Ik kan het niet toelaten, nog niet.

Een goed half uur later gaan we op lopend pad. Het dorp waar ik die dag wordt ingewerkt als wijkverpleegkundige is klein. Na een heftige traumatische gebeurtenis, had ik het zorgen in de kast gezet. Ik kon het niet meer, verpleegkundige zijn. Wilde mezelf niet meer blootstellen aan de druk, de verantwoordelijkheid maar vooral aan al het gevoel. Want zo is het vooral voor mij, zorgen voor een ander mens is emotie.

Inmiddels is het een jaar geleden dat ik voor het laatst zorgde en ik ben benieuwd hoe het zal voelen om er weer in te stappen. Kan ik het nog? Gaat het weer net zo natuurlijk als het voorheen altijd ging? Ik zucht diep om mijn eigen onzekerheid en schud het van me af.

Werken als verpleegkundige

Samen met mijn collega zorgen we die ochtend voor heel veel lieve mensen en mijn jarenlange ervaring steekt enthousiast haar hoofd om de deur. Ik geniet me te pletter.

Aan het eind van de ochtend voel ik opluchting. Want naast alle spanning was er die ochtend ook volop herkenning. En blijheid. Ik voelde weer hoe fijn ik het vind om te zorgen en hoe goed het bij me past. Eenmaal thuis kwam onherroepelijk het onder ogen zien van wat ik die ochtend had gedaan. De rest van de middag ploeter ik achter de kruiwagen en sjouw verbouwingspuin in de container, om dat hoofd van mij maar weer leeg te krijgen. Want angst was er ook, angst om weer bedolven te raken in mezelf.

Die eerste stap was ongelofelijk moeilijk en hoe graag ik ook door wil zetten, bij twijfel stop ik. Zorgen voor een ander mens is ontzettend mooi, waardevol en bijzonder. Maar het vraagt 150% van mij als professional. De komende weken ga ik ontdekken of ik dat weer teruggevonden heb.

Ik hoop het zo……

Jaloers op Bruce Springsteen

De fles is bijna leeg. Ik nip aan mijn laatste glas rode wijn en zing vals mee met de muziek. Het is een typische vrijdagmiddag, plaatjes draaien onder het genot van een welverdiend rood wijntje luid het eind van onze werkweek in. De live versie van Jersey girl schalt uit de speakers, Bruce Springsteen vult mijn woonkamer en ik geniet.

Gek is dat toch, mijn hele leven heb ik ernaar verlangd om andere talenten te hebben. Om te kunnen zingen en dansen zoals ik op tv zag. Maar met mijn één meter vierentachtig ben ik niet bepaald gebouwd om elegant te kunnen dansen en mijn zangstem is niks bijzonders. Er gaat geen dag voorbij zonder muziek en ik heb serieus mijn hele leven gewenst dat ik kon zingen.

Accepteren

Een gemiste kans eigenlijk dat ik niet zag waar ik wel goed in was. Het is als verlangen naar krullen, als je steil haar hebt. Wensen dat je iets kan waar je absoluut geen aanleg voor hebt. Accepteren wie je bent zonder constant te verlangen wat buiten je macht ligt. Dat is ook een talent tenslotte 🙂

Ik drink mijn glas leeg en zet Bruce nog maar een keertje op. Ik kan het nummer wel honderd keer horen en het verveeld nooit. Luidkeels zing ik mee, rete-vals maar wat maakt het uit. Hoog tijd om los te laten wat nooit binnen mijn bereik komt. Gelukkig heb ik Bruce nog.

De wreedheid van het leven

Die ene dag begon als elke gewone dag, simpel en kabbelend. Dat eenvoudige leven, dat steeds maar wat door rommelde. Dat werd gevuld met ‘wat eten we vandaag’, gemopper om dat kilootje teveel en om dat salaris dat steeds maar veel te snel wegsijpelde. Nieuwe rimpels, huishoudelijke klusjes en meer van dat soort onnozels. Dat leven dat zonder nadenken steeds weer gevuld werd met een nieuwe ochtend. Tot die ene dag, waarbij dat onbezorgde leven ineens met bruut geweld tot stilstand kwam.

Licht en luchtig, hoe fijn zou het zijn als het leven wat vaker zo was. Maar die dag realiseerde ik me eens temeer dat licht en luchtig vooral momenten zijn in het leven. Als je daar een poosje van mag proeven, is dat pure rijkdom. Want het leven bestaat ook uit overweldigend verdriet, en uit afscheid nemen. Het is continue balanceren tussen grote hoogtes en een diep ravijn.

Leven

Dat intense liefdesverdriet om die eerste liefste, die je hart heeft gestolen. Die je niet los wil laten, ook al weet je dat het moet. En in de loop van dat leven bouwt dat op, naar steeds groter verdriet. Afscheid nemen van vriendschappen die niet meer fijn voelen, van dromen die je al zo lang koesterde, van die fijne baan, of dat uitgebloeide huwelijk. En naarmate je zelf ouder wordt, is daar steeds vaker dat definitieve afscheid nemen, van mensen die heel erg dicht bij je staan. Dat is de natuurlijke loop van het leven, met kleine stapjes loslaten en afscheid nemen. Alleen die natuurlijke loop, die zie ik maar zelden.

Niets bereid een mens voor op een afscheid dat veel te vroeg komt, van een leven dat nog lang niet ten volle geleefd is. Dat van de ene op de andere dag, bol staat van een onvervuld verlangen naar meer dagen samen. De gruwel van die ene boodschap, die hardvochtig en onomkeerbaar wordt uitgesproken, dat die dagen samen op zijn.

Pure, prachtige liefde, in al zijn rijkdom verstoord door de wreedheid van ongeneeslijkheid. Het maakt dat mijn enthousiaste ‘pluk de dag’ ineens een nare bijsmaak krijgt, want was het maar zo simpel. Het genot van steeds weer een nieuwe dag, is simpelweg niet voor ons allemaal weggelegd. En dat vind ik onverteerbaar.

Mijn hart verpand.

Ik heb mijn hart verpand aan de thuiszorg. Voor een ander mens zorgen, in zijn of haar eigen omgeving, vind ik onveranderd leuk. Zien hoe ze wonen en leven leert me direct een hoop over de persoon waar ik voor kom zorgen. En helaas niet altijd in positieve zin, ik kom nog veel ellende en vervuiling achter sommige voordeuren tegen.

Die dag stond ik aan het eind van mijn ochtendroute, voor de deur bij een jonge vent. Dieter woont zelfstandig in een beschermd wonen complex.

Dat leven van Dieter startte voorspoedig, hij ging het leger in, vond de liefde en werd vader. Alles kabbelde voort. Maar ergens tijdens dat leven ontstond er kortsluiting in zijn hoofd, manifesteerden zich allerlei mentale ziektes zich in hem. Zijn verhaal leest als een slecht boek, en ik kan alleen maar verwonderd zijn over hoe hij uiteindelijk zijn rust en die fijne plek voor hemzelf vond, met een beetje hulp van de mensen om hem heen.

Thuiszorg

Ik help hem bij het katheteriseren en luister naar al zijn vragen. Hij verteld dat hij momenteel wat somber is en dat ze hem daarom goed in de gaten houden. Ik luister aandachtig en laat hem zijn verhaal doen, ook dat is zorgen voor.

Als ik diezelfde middag richting een andere client fiets, zit hij op zijn balkon. Hij springt direct op als hij me in het oog krijgt, om nog even verder te kletsen. Lachend neem ik na vijf minuten afscheid, Dieter zwaait me vol overgave na.

Na dat eerste bezoek hoef ik me nooit meer aan hem voor te stellen. Hij kent elk gezicht en elke naam van alle wijkverpleegkundigen die hem bezoeken. Hij onthoud de datum van je laatste bezoek, benoemd de bijzonderheden van je sterrenbeeld en is nieuwsgierig naar je leven. Veel van zijn verhalen zijn dezelfde. Gewoon, omdat dat is wat hem bezig houd. Als ik hem een paar weken later bij toeval op straat tegen kom, roept hij mijn naam en zwaait enthousiast vanuit de verte. Met die muts met kwastjes, die altijd scheef op zijn hoofd staat. Hij en die muts zijn een twee-eenheid.

Werken in de thuiszorg is bijzonder, afwisselend maar boven alles hartverwarmend.