Social Distancing

Het corona-leven begint zich te nestelen in onze dagelijkse routine. Het is best gek hoe snel dat gaat. Voor ons tweetjes veranderd er eigenlijk weinig, we gaan elke dag naar ons werk en aan het eind van de dag weer naar huis. We koken, volgen het laatste nieuws, bellen met onze ouders. En lang leven FaceTime, vrijdagmiddag zaten we met een wijntje even met vrienden van ons te beeldbellen. Na het werk rijd ik vaak bij onze dochters langs, om ze even in het echt te zien. Ik blijf op afstand natuurlijk, knuffelen is er niet bij en wat mis ik ze, gigantisch. Maar onze gezondheid staat met stip op één dus pas ik me aan.

De afgelopen dagen zie, en lees ik vooral, dat heel veel mensen het belang van afstand houden niet echt onder ogen zien. Dat het afstand houden vooral voor een ander geld. Bossen mensen gaan tegelijk naar het strand of het bos, in de supermarkten is het druk en ik zie gezinnen met elkaar boodschappen doen. Er schijnen ‘Fuck de corona-party’s’ georganiseerd te worden, hoe stom kan je zijn.

Met elkaar

Gister las ik een helder stuk van een epidemioloog en het belang van afstand houden, waarom we dat moeten doen. Het virus is niet te stoppen, maar door dat afstand houden blijft het voor ons landje behapbaar. Dan komen de ziekenhuizen niet overvol te liggen, zodat ook de bezoekers van die ‘fuck de corona-party’s de zorg krijgen die ze nodig hebben.

Ik heb me inmiddels als vrijwilliger aangemeld bij het ziekenhuis bij ons in de buurt. En ook al zijn mijn weken gevuld, in die weekeinden kunnen ze mijn extra paar handen vast gebruiken. We moeten het met elkaar doen toch? Nu meer dan ooit.

Voor iedereen die weinig meer kan doen dan thuis blijven: doe dat alsjeblieft. Zodat iedereen de zorg kan krijgen die hij of zij nodig heeft, ook volgende maand nog. Hopelijk kunnen we over een poosje dat virus indammen, en zal de rol die het nu het speelt in ons dagelijks leven wat kleiner worden. Kunnen we weer knuffelen en feestjes vieren. Maar één ding is echt overduidelijk: laten we het in vredesnaam serieus nemen!

Kapotknuffelen

Het is bizar hoe snel alles om me heen veranderd. Ineens is daar dat virus, dat tot voor kort een soort’ ver van mijn bed show’ was. Alles wat we tot een paar weken terug compleet voor lief namen, is ineens op losse schroeven gezet.

We kunnen die citytrip, die we even tussendoor gingen plannen, wel vergeten. Wintersport, zonvakantie, minibreak, met dat busje de wereld over zwerven (waar we echt heel erg dol op zijn), schrijf gewoon maar op je buik voorlopig, want thuis blijven is ineens de richtlijn. Volgens de berichten is het allemaal levensgevaarlijk, en praktisch gezien überhaupt niet meer mogelijk. En al die luxe zal me echt een biet zijn, echt.

Scholen gaan dicht en alle kindjes zijn ineens elke dag thuis. Al die ouders worden ongetwijfeld tot waanzin gedreven, want het normale ritme is voorlopig verleden tijd. Ik luister naar alle verhalen, zie alle gekkigheid en de oprechte angst die ontstaat. Het hamsteren van dagelijkse boodschappen en dagelijkse persconferenties op televisie. Anderhalve meter afstand wordt ineens een standaard gewoonte. ZZP-ers en kleine zelfstandigen maken zich zorgen om hun inkomen en twijfelen over hun voortbestaan op zakelijk gebied.

Tussen al die ellende door ga ik elke dag naar mijn werk, de zorg draait gewoon door en de chaos is echt compleet momenteel. Er zijn heel veel bezorgde clienten en heel veel bezorgde medewerkers. Maar dat is echt peanuts vergeleken met alle andere echte zorgen, levensbedreigende zorgen die hopelijk aan mijn deur voorbij gaan.

Lief

Natuurlijk mis ik dat ik mijn vriendinnen niet kan knuffelen, en niet kan doorzakken met ze in de kroeg. Er is weinig fijner dan half slappe lacherig tegen ze aan te leunen of ze een dikke smakzoen geven. Ik mis het onbezorgd zijn, het zonder nadenken de straat op draven, en ik mis zelfs het mopperen op de ochtendfile die er nu niet meer staat. Ik mis zeiken over ‘wat moet ik nou weer eten’ of ‘ waar gaan we dit weekeind nu weer heen’. Ik mis feestjes, mijn ouders, alle liefde en onnoemelijk veel meer.

Maar bovenal mis ik mijn kinderen, die ik nu niet kan vasthouden in deze hele onvoorspelbare en angstige tijden. Lang leve FaceTime! Die prachtige dochters van ons, die contact met elkaar hebben gehad de afgelopen week, zoals ze elke week hebben. Maar onze oudste heeft ook contact gehad met haar beste vriend. Die beste vriend die op de intensive care nu tegen dat hele akelige virus vecht, een jonge vader die zomaar ineens heel erg verschrikkelijk ziek werd. Ik mis dat ik mijn meiden nu niet kan knuffelen, want dat troost zo fijn. Ze over hun rug kan wrijven terwijl ze hun zorgen met hun mama delen, zoals we altijd doen.

Ik realiseer me dat alles wat ik altijd voor lief nam, waar ik nooit over nadacht, dat doodgewone dagelijkse liefdevolle contact met iedereen die me zo lief is, retebijzonder is. En als dat contact hopelijk over korte tijd weer veilig kan, dan ga ik ze allemaal kapot knuffelen. Gewoon omdat het kan. Omdat dat eigenlijk het enige is wat echt belangrijk is in het leven. De liefde voor elkaar.

Die ‘onnozele’ pil

Dat het gebruik van anti-conceptie hele ernstige gevolgen kan hebben, had ik graag op een veel minder hardvochtige manier geleerd. Dat kleine pilletje dat je slikt om vooral niet zwanger te worden, of als remedie tegen hevige menstruatieklachten, bleek zoveel minder onschuldig dan ik altijd had gedacht. Zelf heb ik hem zonder problemen mijn hele leven geslikt. Tot ik hem een aantal jaren geleden spuugzat was en ze resoluut in de hoek gooide. Gezien mijn leeftijd vond ik het wel mooi geweest.

Of ik ooit de bijsluiter had gelezen? Nee dus. Suf? Vanzelfsprekend! Maar als iets geaccepteerd is in onze maatschappij, is het wel het gebruik van de pil. Net als paracetamol om maar iets te noemen. Een serieuze waarschuwing voor de gevaren heb ik nooit gehad.

Tot onze jongste dochter werd getroffen door een herseninfarct, als gevolg van een sinustrombose. Door het slikken van die algemeen geaccepteerde en veelgebruikte pil. Met voor haar alle gevolgen van dien. Ik kan er maar moeizaam over schrijven, daarvoor is de emotie van alles wat haar overkwam nog te rauw, en mijn schuldgevoel nog te vers. Want waarom was ik niet alerter. Deed ik die hoofdpijn, waar ze zo vaak last van had, af als stress en het ongezonde studentenleven. Ik ben altijd zo doortastend en kordaat, nu liet ik het ernstig afweten. Ik, die altijd zo attent voor anderen zorg, had iets ernstigs bij mijn bloedeigen kind over het hoofd gezien.

Heel lang speelde ‘had ik nou maar’ door mijn hoofd.

Dus daarom toch dit stukje, om andere mama’s, papa’s en dochters bewust maken. Bewust te maken dat er gevaren aan kleven. Want tot mijn verbazing komt het echt veel vaker voor. Tot het haar overkwam had ik er nog nooit van gehoord en ook nog nooit iets over gelezen.

De pil is en blijft een medicijn, en die kunstmatige hormonen kunnen meer schade in je lijf veroorzaken dan je zelf denkt. Als we ons daar allemaal weer even van bewust zijn, is mijn doel bereikt.

Hartverwarmend deel twee

Op huisbezoek, bij net zo’n boekenwurm als ik zelf ben, het maakt mijn werk geweldig.

Ervaringen in de zorg, soms zitten er hele bijzondere tussen. Afgelopen week had ik er weer zo eentje waar ik heel erg blij van werd. Dat gevoel wat die ervaringen veroorzaakt diep van binnen, die allesoverheersende blijheid, zalig.

Op een doodgewone dinsdagochtend ging ik op pad voor een intake. Ik ga graag op huisbezoek, ik geniet altijd van het één op één contact. Om heel eerlijk te zijn had ik die week al een aantal intakes gedaan, bij allemaal lieve en bijzondere mensen. En het waren stuk voor stuk cadeautjes geweest, die huisbezoeken. Het is wat ik echt leuk vind aan mijn baan, het zijn die krenten in mijn pap.

De intake van die ochtend was in een oud wijkje midden in de stad, en het huis waar ik moest zijn was een jaren 30 woning. Nog een hele originele, van de halfronde voordeur tot aan het prachtige glas in lood, was het niks minder dan een plaatje. Schitterend zoals het al geweest moest zijn, sinds het gebouwd werd. Zelfs de voordeurbel was een ouderwetse, en na het aanbellen zwaaide binnen een paar tellen de voordeur open. Voor mij stond een keurige heer, in driedelig pak. Verzorgd tot in de puntjes.

Boekenwurm

Het huis was van binnen ook nog net zo als vroeger, ouderwets aandoende meubelen, kamer en suite en een hoge wandvullende boekenkast. Nu ben ik een boekenwurm, dus het gesprek ging al snel over de bijzondere boeken die hij in de kast had staan. Deze meneer was duidelijk heel belezen en spitte dagelijks nog meerdere kranten van voor naar achter uit. Het is moeilijk onder woorden te brengen hoe bijzonder het was, maar deze 85-jarige heer stond nog volop in het leven en volgde het nieuws op de voet.

Toen ik eenmaal alles had besproken wat er te bespreken viel, en ik richting de voordeur liep, stopte hij me nog een krantenartikel toe. Speciaal voor mij uit de volkskrant van die dag geknipt. Hier en daar waren alinea’s onderstreept of waren er uitroeptekens bij gezet. Vervolgens kreeg ik een welgemeende stevige handdruk en bedankte hij me voor het aangename gezelschap. ‘Altijd fijn om gezellige mensen over de vloer te krijgen en een mooi gesprek te voeren’ zei hij hartelijk. Zijn voorkomendheid, de hele sfeer en de inhoud van het gesprek. Ik kom het zelden tot nooit tegen, deze ouderwetse hoffelijkheid, maar ik hou ervan. Ik stapte zijn voordeur uit met een enorme grijns op mijn gezicht.

En heel eerlijk, die is er de rest van de dag niet meer vanaf geweest.

Mam, wat eten we vandaag?

Als ik heel eerlijk ben was er maar weinig waar ik narrelig van werd toen onze kinderen opgroeiden. Ik genoot van het moederschap en alles wat erbij hoorde. Behalve die steeds weer terugkerende dagelijkse vraag: mam, wat eten we vandaag? Weerzinwekkend en gruwelijk, want er was er altijd wel eentje in ons gezin die iets niet lustte.

Onze oudste vind een hele hoop lekker, een hele hoop als het maar geen aardappels en groente zijn. Vroeger al en nu nog steeds. Onze jongste vond, je raad het al, vooral aardappels en groente lekker. Sommige groente welteverstaan, want onze jongste diva is zeer kieskeurig. De liefste houd niet zo van warm eten, voor liflafjes of iets met veel vlees kan je hem altijd storen, desnoods midden in de nacht. Ik bungelde een beetje mee en was vooral gefrustreerd dat er altijd wel eentje zijn neus op haalde, van wat ik op tafel wilde zetten. Als iets mijn motivatie tot ongeveer min tachtig laat dalen is dat het wel, die overduidelijke weerzin voor wat er in die pannen zat. Koken vond ik dus echt niet leuk.

Naarmate onze meiden steeds ouder werden probeerde ik van alles om ze andere dingen te laten eten. Mijn wisseldiensten hielpen ook niet echt dus greep ik regelmatig naar pannenkoeken en pizza, probleem opgelost.

Lekker vers koken

Soms had ik van die inspiratie momenten, dan was ik het ineens helemaal zat en ging ik het echt, vanaf dat moment, totaal anders doen. Ik ging lekker vers koken, alleen nog maar. Dan zwierf ik van winkel naar winkel op zoek naar verse waar en bijzondere ingrediënten. Fanatiek fietste ik dan richting de oosterse markt om vervolgens met tassen vol zalige versheid aan mijn stuur weer thuis te komen. Masterchef, eat your heart out!

Maar na een paar weken koos ik, volledig uit het lood geslagen door wat dan ook, weer voor gemak. Omdat wisseldiensten werken, kleine kinderen, een studie, verbouwingen, en de chaos van het dagelijks leven soms nou eenmaal uitnodigen om het jezelf vooral makkelijk te maken. Waarna het hele circus na een poosje weer van voor af aan begon.

Dankzij die inspiratie periodes kan ik een zalige rundvleescurry maken, fijne Italiaanse stoofschoteltjes en nog veel meer lekkers. Ik schud inmiddels ook een keur aan zalige zoetigheden uit mijn mouw. Cynt is na al die jaren kookstress helemaal van de balans. Lekker en gezond eten moet je af en toe gewoon afwisselen door iets dat misschien wat minder gezond is maar o zo lekker. Als je moe bent, druk bent of gewoon even geen zin hebt om te koken. Lief zijn voor jezelf is het toverwoord. Kiezen wat we gaan eten is tegenwoordig inmiddels een stuk eenvoudiger geworden. Dat onze meiden inmiddels de deur uit zijn helpt natuurlijk ook 🙂

Internationale vrouwendag

Vanmorgen zat ik naar de herhaling te kijken van: ‘Floortje naar het einde van de wereld’. Elke aflevering vind ik indrukwekkend en integer gefilmd. Vanmorgen was ze in Jemen, en schetste ze het vreselijke verhaal van een burgeroorlog die al vijf jaar duurt. Over het humanitaire werk van het internationale Rode Kruis aldaar. Stil zit ik met mijn kop koffie op de bank. En ik kijk naar de beelden van al die vrouwen die volledig bedekt over straat gaan, en buitenshuis niet mogen dragen wat ze zelf willen. Omdat dat ongewoon is en niet gewenst.

Toen mijn moeder een jong meisje was, en nog les kreeg van nonnen, moest ze met rechts leren schrijven. Ondanks het feit dat ze hartstikke linkshandig is. Er werd venijnig op haar handen geslagen met een houten riet als ze per ongeluk met links schreef. Serieus onzinnig. Toen zij jong was hielpen de dochters in het huishouden, de zoons hoefden niets te doen. Mijn moeder kan er nog woest om worden, om het feit dat haar broers geen poot uit hoefden te steken, en zij al op jonge leeftijd hun zooi moest opruimen. Voor mij is het een haarscherp en onbegrijpelijk voorbeeld van hun rechten in die jaren, de rechten maar vooral ook de plichten van vrouwen en meisjes. Godzijdank is dat veranderd en daar ben ik niet alleen dankbaar voor omdat ik een onvervalste huishoudmuts ben 🙂

vrouw

Vrouw

Het verschil is overduidelijk met de tijd dat zij een meisje was in vergelijking met mijn jeugd. En wat hoop ik dat wij onze dochters ook waardevolle lessen hebben mee gegeven. Lessen om vooral zichzelf te zijn. Trotse eigengereide zelfstandige vrouwen, die hun eigen keuzes maken, welke dat dan ook zijn. Mannen en vrouwen zijn gelijk en vooral ook anders. Gelukkig maar, zeg ik dan. Hoe saai zou het zijn zonder een beetje onderlinge strijd en spanning. Eenvoudig is het maar zelden, relaties.

Gisteravond was ik met mijn vriendinnen een avond op stap, heerlijk uit eten en vervolgens naar de kroeg. Lachen, drinken, dansen en bijkletsen, genietend van elkaar hingen we die slingers van het leven weer op. Ik moest aan die zalige avond denken ,vanmorgen, tijdens dat tv programma. Want een leven zoals dat van mij, waarin ik mezelf mag zijn en kan doen wat ik zelf wil, dat gun ik elke vrouw.

Zonnestralen

Wakker worden met een liedje in je hoofd, het gebeurd mij regelmatig. Vanmorgen was dat een wat bizar liedje, van Gerard Cox. Hoe ik daar nou zomaar weer bij kom? Maar dat ene zinnetje bleef zich maar herhalen in mijn hoofd: ‘die zomer die begon zowat in Mei.’ Op dat soort ochtenden lig ik grijnzend in mijn bed, en roert de zin in zon en op avontuur gaan zich in mijn lijf.

Niet veel later loop ik buiten, na een snelle douche en een kop koffie, wandel ik richting duin en strand, en laat ik de ellende in de wereld even achter me. Dit is een zalige plek om te wonen, want ik loop echt zo de natuur in. Links en rechts word ik ingehaald door hardlopers, ruiters te paard en mountainbikers. Even later is het stil om me heen en hoor ik alleen nog maar het gefluit van vogeltjes. De wind speelt met mijn haar en waait mijn hoofd leeg, lekker is dat altijd. Ik las er vorige week nog een artikel over, wat een stevige wandeling doet met je hoofd en hoe goed het is voor een mens. Zo ervaar ik het zelf ook altijd, ik vind het zalig, wandelen. Vol overgave negeer ik een enorme hagelbui en na een poosje breekt zelfs even het zonnetje door.

Natuur

natuur

In gedachten ben ik naar Klein Hemelrijk gelopen, een klein kampeerterrein in het Heemskerduin, waar we vorig jaar met pasen zo zalig hebben gekampeerd. Het was die paar dagen boven verwachting warm en zalig. Ik kan alleen maar hopen dat het voorjaar zich ook dit jaar weer vroeg aandient want ik verlang naar de zon, naar lange dagen buiten, naar op avontuur gaan met ons camperbusje. Er is weinig fijner dan de hele dag buiten zijn, ’s avonds naar de sterren kijken en even niks moeten maar van alles mogen. Met een fris hoofd loop ik weer naar huis. Even geduld nog, nog maar heel even. Tot ik die warme zon weer op mijn lijf voel.

Twijfelkont

Ik zit met een kop koffie op mijn favoriete plekje in ons huis, in die zalige stoel bij het raam. Mijmeren is een van de weinige dingen die ik mezelf niet gun, om even stil te staan en niks te doen. Vandaag doe ik het gewoon want ik ben moe, moe in mijn lijf en moe in mijn hoofd. Mijn dromen schudden me wakker in het holst de nacht, want ze vertellen me van alles, en al die boodschappen moet ik op een rijtje zien te zetten.

Om me heen zie en lees ik voornamelijk succes verhalen, van levens en carrières van mensen, die alles volledig op de rit hebben. Zelden of nooit hoor ik verhalen van mensen die twijfelen aan wat ze doen, twijfelen aan hoe ze in het leven staan, over die dagelijkse kwetsbaarheid. En dat zijn nou net de verhalen die ik zo graag lees, de herkenbaarheid ervan. Net het echte leven. Niet de gekunselde verhalen van al die mensen die ogenschijnlijk moeiteloos door het leven kuieren.

Want de laatste tijd droom ik onrustige dromen over een verlangen naar nieuw, naar anders. Ik zou nog wel twee maanden willen reizen, aan een nieuwe studie willen beginnen en mezelf op andere vlakken willen ontwikkelen. Op mijn toch al wat gevorderde leeftijd, ben ik ver van het stadium dat ‘het wel goed is zo’. Ik voel juist nu dat ik mezelf goed genoeg ken om nieuwe dingen aan te gaan, nieuwe paden te bewandelen, avonturen te beleven. Het leven vol bij zijn kladden te grijpen en vooral te leven, met alle high en lows die erbij horen. Om te voelen en uitgedaagd te worden.

Verhalen

Zou het een verlangen zijn naar het voorjaar, dat die roep om nieuw en anders aanwakkert? Of is het de tevredenheid met wie ik ben geworden, die mijn durf wakker maakt, die durf om nieuwe paden te bewandelen. Of het komt gewoon door de ruimte die is ontstaan, nu onze meiden alletwee niet meer thuis wonen en mama dus tijd over heeft, dat kan natuurlijk ook.

Ik weet het eenvoudigweg niet en dat hoeft gelukkig ook niet. Ik mijmer en droom lekker verder want een ding weet ik zeker. Dat antwoord, dat komt echt vanzelf als ik het even de tijd geef. Dus schenk ik nog een kop koffie in en doe gewoon nog even niks vandaag.

Mijmeren

We zitten aan een wijntje, de liefste en ik. Na een zalige wandeling door ons mooie duin hebben we allebei een lekker fris hoofd. Overal staan er narcissen en crocussen in bloei, supervroeg voor de tijd van het jaar, dus we krijgen ontzettend veel zin in het voorjaar. Onherroepelijk komt het gesprek op ons camperbusje, hoe we er naar verlangen om weer op avontuur te gaan. We bespreken waar we allemaal heen zullen gaan en wat we nog zouden willen in ons leven.

De liefste roept Canada, Scandinavië of de Rocky Mountains, zoveel mooie natuur om nog te bekijken. Of we gaan gewoon twee maanden niet werken en zien wel waar we dan belanden, random op reis. Ineens valt het stil en kijken we naar elkaar. Twee maanden niet werken maar gewoon Frankrijk in de rondte toeren, hoe fijn zou dat zijn.

We hebben het er al veel vaker over gehad, maar we worden steeds een beetje ouder en nu onze kinderen de deur uit zijn, is het wellicht wel het juiste moment. Waarom niet eigenlijk. We werken alletwee al sinds we een jaar of zeventien zijn, zonder oponthoud, dus waarom zouden we niet twee maanden onbetaald verlof nemen om te reizen? We hebben niet gestudeerd toen we jong waren en veel gereisd hebben we toen ook niet. We kregen onze meiden op jonge leeftijd en eigenlijk hebben we nooit over lang reizen nagedacht. Nooit echt, tot de laatste paar jaren.

Verlof

verlof

Schalks grijnzen we naar elkaar. Mijn contract loopt af begin mei, dus ik zou tijd kunnen nemen, tijd vrij kunnen maken voor ons. Om gewoon eens een paar maanden te gaan doen wat we zelf willen, zonder een baas die een beroep doet op onze tijd. Willen doe ik het al heel lang maar durf ik het ook, ik vind het best een stap. Het verlangen is echter wel groot, heel groot. Beetje schrijven, beetje in de zon zitten, zwemmen en mijn tijd vullen zoals ik het zelf zou willen. Zonder gebonden te zijn aan een paar weken vakantie. Mijn tijd ook echt van mij maken. Want wat is nou een maand of twee onbetaald verlof tenslotte.

Het kost geld, natuurlijk, alles in deze wereld kost geld en we hebben een huis en verplichtingen. Maar we hebben ook verplichtingen aan onszelf. En hoe was het ook alweer met dat ene leven dat we hebben, en dat we geen tijd over kunnen doen of in kunnen halen? Stoere praat misschien maar wel waar, ik heb het al te vaak om me heen gezien dat een leven onverwacht te vroeg eindigde.

Tijdens het maken van al die wilde plannen maak ik een pan curry, en we grijnzen veel betekenend over en weer. Ik moet er best nog een nachtje over slapen, of twee. Maar er is een zaadje geplant, een verlangen wakker gemaakt. En om heel eerlijk te zijn weet ik niet of die nog in slaap te sussen is.

Christine

Dementie komt niet alleen voor bij oude mensen, dat was ik alleen nog maar zelden in de praktijk tegengekomen.

Tot ik voor Christine ging zorgen. 

Ze was maar een paar jaar ouder dan ik was op dat moment.

Die eerste keer dat ik bij haar aanbelde bekeek ze me vol achterdocht. Ze had ‘echt geen hulp nodig om zichzelf te verzorgen, ze kon alles nog prima zelf’. 

Het duurde een poosje voor ik haar vertrouwen had gewonnen, maar al snel was er een vorm van herkenning als ik in de ochtend voor de deur stond.

Samen verzorgden we haar ontbijt, want ze was vergeten hoe dat moest.

Ze vergat of ze al had gegeten, hoe ze een broodje moest smeren, en waar de hagelslag ook alweer stond. 

Alles was een zoektocht. 

De chaos in haar huis was representatief voor de chaos in haar hoofd. 

Op mijn vraag of ze al onder de douche was geweest, antwoordde ze steevast dat ze vroeg in de ochtend al had gedoucht. 

Vergeten

Ook al was nergens een natte handdoek te bekennen. 

Ik nam tassen wol voor haar mee die op mijn zolder lagen te verstoffen, en zij haakte er spreien van op de dagbesteding. In de ochtend vlocht ik haar lange haar in en zij glimlachte een brede glimlach, omdat ze het zo mooi vond staan.

Vol enthousiasme liet ze me haar collectie servies zien, elke ochtend weer. De kopjes in die antieke kast was het enige dat een vaste plek had.

Na een poosje ging het niet meer thuis. 

Vroeg in de ochtend liep ze steeds vaker op straat, te zoeken naar het huis van haar zus, of naar haar eigen plekje. Ze verloor de controle steeds een beetje meer, want het vergeten nam toe. 

Uiteindelijk moest ze noodgedwongen afscheid nemen van haar thuis. 

Gelukkig vonden ze voor haar een nieuwe fijne plek, op een geweldige lokatie, midden tussen het groen. Een warm en fijn thuis met voldoende wol voor heel veel spreien, en een plekje voor die mooie kast met al haar kopjes. 

Ik nam afscheid en zorgde verder, voor heel veel andere mensen. Maar ik miste dat zorgen voor haar echt nog een poosje. Want sommige mensen sluipen ongemerkt naar binnen, en nestelen zich in een ruimhartig hoekje van mijn malle zorghart. 

Dat zorghart waarin altijd nog wel een plekje vrij is.

#verpleegkundige#ikzorg#dementie