Schrijfwerk - Pagina 61 van 74

Dat boek, deel twee

Vanmorgen heb ik rigoureus tienduizend woorden geschrapt. Mijn vinger zweefde een poosje boven die deleteknop, maar ik moest doorzetten en ik wist het. Dat ik het serieus moeilijk zou vinden, verbaasde me. Ik had er oprecht de pest over in.

Ooit was ik enthousiast begonnen met het schrijven van een boek, vanuit een idee dat zomaar ineens in mijn hoofd sprong. Heel stoer had ik bedacht dat ik dat gewoon ging doen, maar eigenlijk deed ik maar wat. Ik had werkelijk geen idee. Het was leuk en lastig tegelijk.

Het schoot ook niet echt op, dat boek, het voelde als los zand en ik was het spoor een beetje bijster. Het maalde maar door mijn hoofd dat het uiteindelijk heel erg slecht zou blijken te zijn. Een blog schrijven of een boek, het is onvergelijkbaar. Ook al wilde ik het ontzettend graag, het leek nog nergens naar.

Schrijven

Wat ik vooral was vergeten, was om er plezier aan te beleven. Aan het creëren van dat boek. Want tijdens het schrijven, deed ik weinig meer dan kijken naar de hoeveelheid woorden die ik ondertussen had geschreven. Ik vergat simpelweg om iets moois te maken. Alleen die zestigduizend woorden die ik minimaal moest schrijven, daar moest en zou ik heen.

Mezelf onder druk zetten, ik ben er een meester in. Maar eindelijk begin ik dat steeds meer af te leren.

Ik leer om lief te zijn voor mezelf.

Natuurlijk droom ik ervan dat ik het afschrijf. Iets goeds schrijven lijkt me fantastisch. Ik droomde daar als meisje al van, ik miste alleen het zelfvertrouwen om er daadwerkelijk aan te beginnen. Van heel veel woorden een samenhangend geheel maken is waanzinnig knap, en mijn bewondering voor elke schrijver groeit met de dag.

Ik heb de laatste tijd heel veel doelen losgelaten, en dat geeft ruimte. Ik ga het wel zien. Ik wil genieten van het proces, en als ik het af kan schrijven is dat al supermooi. Met mooie tips van een bestsellersschrijfster zit ik inmiddels weer op het juiste spoor, zij leert me kostbare lessen. Vol enthousiasme merk ik dat ik mijn stem weer heb gevonden. Soms lig ik wakker in de nacht omdat de spanning van mijn verhaal zich nog roert in mijn lijf, wat een watje ben ik toch.

Als ik dit boek ooit voltooi, ga ik een kinderboek schrijven, dat heb ik me alvast voorgenomen. Wellicht ook beter voor mijn nachtrust 🙂

Op reis

De aflopen jaren waren er maar weinig plekken op de wereld die buiten het bereik van ons mensen bleven. Zelfs naar de meest afgelegen plekjes, waar bijna geen mens komt, zelfs daar bleven sommigen naar op zoek. En wellicht waren we allemaal ondertussen wel op zoek naar iets anders. Naar spanning en avontuur; naar rust en even helemaal niets. Of naar mooie plekken, andere culturen en mooie, kostbare herinneringen. Naar afleiding en een vlucht uit die dagelijkse hectiek. Iedereen reist om een andere reden maar nu reizen we allemaal even niet.

Vanmorgen zat ik naar een herhaling van ‘de Columbus’ te kijken. Samen in de zondagochtend-modus: koffie, ontbijtje en ons favoriete programma. En ook vandaag werden we niet teleurgesteld, het was weer een wonderschone aflevering. Warmte, liefde, openheid en kwetsbaarheid, ik zat met verwondering en ontroering te kijken. Voor hun onbevangenheid heb ik bewondering, daar kan ik nog veel van leren. In gedachten ga ik mee op reis.

De rest van de ochtend heb ik me ondergedompeld in onze eigen ‘vakantievlogs’. Suffe filmpjes die we maakten, onder het genot van een rood wijntje, als we weer eens in een bijzondere situatie waren beland. Wat zeer regelmatig gebeurde, omdat we maar weinig vooruit plannen. We gaan altijd gewoon op weg en zien dan wel waar we belanden. En in al die filmpjes heb ik steevast de slappe lach, hebben we zoveel lol. Die maffe filmpjes maken dat ik me realiseer, waarom ik ook alweer zo graag op reis ga. Zelfs als we alleen maar een weekeind kamperen in ons eigen dorp. Want op die momenten zien we weer, waar we soms vergeten oog voor te hebben. Voor elkaar en alle natuurpracht om ons heen. En dat is voor mij, met stip, het allerfijnste van dat reizen.

Welkom!

Als een nieuwe start, zo voelt het. En tegelijkertijd ook als thuiskomen. Ik vind het gevoel zelf ook dubieus maar zo voelt het. Ik keek ik ernaar uit en zag er ook een beetje tegenop. Maar na deze eerste week voel ik de rust, de overtuiging dat ik vanuit mijn onderbuik het juiste pad heb gekozen.

Een verse start

Deze nieuwe baan bij mijn oude werkgever; na een hele roerige periode voelt dat heel lekker, alsof er een lading zorgen van me afglijden. Ik kan weer fijn vooruit kijken op een plek waar ik voel dat ik pas en waar ik met warme en open armen ontvangen ben.

Meer dan werk

Want gezien worden als mens, als waardevol, op de plek waar je werkt bleek voor mij van groot belang. We zijn tenslotte allemaal veel meer dan een poppetje die eenvoudigweg zijn werk doet, ja toch? Ik wilde graag iets extra’s meebrengen in mijn werk. Ook een stuk van mezelf kunnen geven. Want alleen onderdeel zijn van een proces bleek voor mij niet voldoende, ik weet nu dat ik meer wil zijn dan dat.

Keuzes maken

Het duurde wel even voor ik aan mezelf durfde te erkennen dat ik niet op mijn plek zat, dat was ook weer een flinke stap om eerlijker te durven zijn naar mezelf. Het ongemak dat ik voelde, daar probeerde ik oprecht overheen te stappen. Want ik wilde zo graag op mijn plek zijn maar ik paste gewoon niet. En uiteindelijk besloot ik dat ik me niet altijd aan hoef te passen. Hoezeer ik ook mijn best deed, het wilde gewoon niet. En dat was ook goed.

Nieuwe kansen

Op het moment dat ik losliet, stopte met vechten voor een strijd die ik al verloren had. Op dat moment kwam die langgekoesterde wens voorbij, die ene job die ik zo graag zou willen vervullen en het voelde direct alsof het zo moest zijn. Die overtuiging diep van binnen, dat was geweldig.

Gelukszoeker

Dat ik zelf de touwtjes in handen genomen heb en mijn eigen geluk ben gaan zoeken, daar ben ik trots op. Want ik weet nu al dat ik heel erg blij wordt van deze baan. In het verleden mocht ik dat al meermaals ervaren op verschillende werkplekken en dan was mijn werk een absolute aanvulling op wie ik wil zijn. Het zorgde soms voor diepe dalen maar ook voor prachtige hoogtepunten.

Ik ben een zondagskind zegt mijn moeder vaak tegen me. En als ik kijk naar al mijn zegeningen denk ik absoluut dat ze gelijk heeft!

Die lockdown

Die leedlat, een van mijn medeschrijfsters voor baby en kind, had het gister over. En als die leedlat ergens in past, dan is het wel in het huidige tijdsbeeld. Met een heerlijke kop zwarte koffie zit ik vroeg in de ochtend wakker te worden. Ik ben een rasechte early bird. Scrollend door Linkedin, door de krantenberichten, en langs luchtigheid op Facebook, lees ik even bij. En eigenlijk kom ik vooral heel veel negativiteit tegen. Op een enkele positieve uitzondering na, en dat verbaasd me.

Mensen strijden momenteel om het hardst wie het slechtste af is binnen de huidige maatregelen. Maar volgens mij zijn we allemaal slecht af, op onze eigen manier. Alle strijders in de ziekenhuizen, in de verpleeghuizen, in de thuiszorg, absoluut moeilijk. De thuiszitters zonder baan, en teveel tijd om zichzelf gek te maken met de vraag hoe het nu verder moet, ook beroerd. De mensen die ” gewoon’ doorwerken en proberen die afstand te behouden. Die stuk voor stuk proberen niet te verzanden in gekift, om anderen op voldoende afstand te houden, net zo rot.

Leedlat

Regeringsleiders die onmogelijke keuzes moeten maken en pas achteraf zien of ze het ‘goed’ gedaan hebben, thuiswerkende vaders en moeders die in een spagaat zitten, iedereen die te maken krijgt met ziekte en verlies, die afscheid moeten nemen van geliefden op een soms onmogelijke en onmenselijke manier. Allemaal heel erg afschuwelijk en heel erg waardeloos.

Maar wat er nu om me heen gebeurd, voelt voor mij als onnodige stemmingmakerij en zinloos gezwets. Stop die energie lekker in een stuk oplossingsgerichtheid en meedenken, in plaats van alleen maar kritiek te leveren. Alsof er momenteel mensen op deze aarde zijn die de wijsheid in pacht hebben. Het is toch vooral voortschrijdend inzicht. Om te moeten beslissen voor heel veel anderen, midden in die spotlights, lijkt me een welhaast onmogelijke opgave. Ik kan alleen maar dankbaar zijn dat ik niet in die schoenen hoef te staan, want dat is echt geen sinecure met zoveel mensen die het ‘ beter weten’.

Maar mijn leven voelt momenteel niet als zwaar dus wellicht zit daar het verschil in gevoel in, ik heb geen idee.

Vandaag ben ik eenenvijftig geworden, en ik geniet volop van alle lieve felicitaties, digitaal of in mijn brievenbus. Bovenstaande foto maakt ik vanmorgen vroeg, dat was weer een mooi cadeautje. Laten we nu vooral nuffig gedrag loslaten, en elkaar een beetje ruimte geven. Kritisch zijn is prima. Maar te kritisch zijn zorgt voor nog meer angst, en volgens mij zitten we daar nou net niet op te wachten.

Quarantaine leven

Onze leefwereld is klein geworden, kleiner dan we tot voor kort gewend waren. Waar tot een paar maanden geleden de wereld aan onze voeten lag, en we onvermoeid die wereld lukraak over reisden, speelt ons leven zich nu heel dicht bij huis af.

Gelukkig ben ik een huismus, en ben ik heel graag thuis. Met strand, bos en duin op loop afstand, blijft er weinig te wensen over. Midden in een dorp, met volop gezelligheid, en meerdere steden binnen handbereik is er niets dat ik mis, behalve wellicht wat meer rust. In die prachtige natuur om ons heen, is het eigenlijk alleen heel vroeg in de ochtend rustig, en dat is dan ook meteen mijn fijnste moment van de dag.

Rust

Ook daarom hebben we ons busje gekocht, de liefste en ik, om samen die rust op te zoeken. Europa vinden we ver zat, ik wil gewoon snel thuis zijn als dat nodig is. En er zijn echt nog genoeg waanzinnig mooie plekken dichtbij huis, die we graag willen ontdekken. Je zal mij niet snel in de rij zien staan voor een bezienswaardigheid, welke dan ook, hoe minder mensen hoe beter. Buiten mijn favoriete feestjes natuurlijk, dan maak ik voor die drukte een uitzondering.

Ultiem geluk is als we samen weer op reis gaan, met ons busje. De wereld bestaat dan uit ons tweetjes. Muziekje aan, en gewoon maar rijden. Langs kronkelweggetjes en onverwacht mooie natuur, weg van die snelweg. Geluk is soms zo eenvoudig. Dat brein van mij komt dan zo heerlijk los, van al dat moeten in dat alledaagse leven. Soms zeggen we uren niks, soms is er van alles te bespreken of zingen we luidkeels mee met onze favoriete nummers. Het is ontspanning ten top.

Een snelle gehaaste wereld mag fijn aan mij voorbij gaan. Ik hoef niet meer te draven en overal met mijn snufferd bovenop te zitten. Vakanties met een wijntje en een boek in de zon, een eindeloze wandeling in de bergen, en af en toe een duik in een of ander onbekend water. Dan ben ik het gelukkigste meisje op aarde. Laat mij maar lekker saai zijn.

Soms moet je gewoon niet alles willen en wie weet gaan we daar straks wel naar toe. Naar een stapje terug in onze snelle wereld, waarbij er wat meer oog komt voor kwaliteit. Zodat die wereld gewoon een tandje langzamer gaat. Ik ben alvast voor.

Corona verdriet

Zij zijn precies dat wat je elke dag in de krant leest, een echtpaar besmet door dat gruwelijke virus. Afgelopen week zat ik er ineens met mijn neus bovenop. Niet van heel dichtbij maar dichtbij genoeg.

Ik belde met mevrouw om even te horen hoe het met haar ging. Haar echtgenoot was de dag ervoor opgenomen en toen was al duidelijk dat hij het niet lang meer zou maken. Ze hadden een mooi leven gehad samen en moesten nu, aan het eind van dat mooie leven samen, onverwacht snel afscheid van elkaar nemen. ‘Ik voel me ziek’ zei ze tegen me, ‘misselijk en zo ontzettend moe’. ‘Niks smaakt lekker en ik doe eigenlijk weinig meer dan slapen, zo gek’.

Eenzaam sterven

‘Wordt er voor u gezorgd’ vroeg ik, ‘zijn er mensen die zich om u bekommeren’? Ze had gelukkig twee nichtjes die eten langs brachten, het voor de deur zetten eigenlijk. En haar buurtjes hielden haar in de gaten. ‘De komende twee weken wil ik even niets’ zei ze vermoeid, want ik wil verder niemand besmetten. Want dat ik het virus ook heb, zoveel is wel duidelijk. Het bleek dat ze de huishoudelijke hulp ook had besmet en dat vond ze al erg genoeg. Die huishoudelijke hulp die inmiddels ook met de zenuwen in haar lijf thuis zat. Af te wachten hoe dat virus zich bij haar zou manifesteren. Ze hoopte dat het mee zou vallen en wij hoopten dat van harte met haar mee.

We praatten nog wat en namen afscheid. ‘Ik bel u volgende week nog even’ zei ik, ‘voor een kletspraatje, is dat goed’? Om te horen hoe het met u gaat en of u het nog red zo alleen in huis’. Ze vond het fijn, om even iemand te spreken en bedankte voor de aandacht. Ze ging nu weer naar bed, om te slapen, veel te slapen.

De dag erop bleek haar echtgenoot enorm snel achteruit te gaan maar mocht zij gelukkig nog afscheid van hem nemen, kon zij zijn hand nog even vasthouden in die laatste uren. Niet veel later moest ze hem loslaten en overleed hij.

Nog eens twee dagen later kreeg ik het bericht dat ook zij was opgenomen. Naar de ic wilde ze niet meer, geen poppenkast aan haar lijf. Ze werd opgenomen op de palliatieve afdeling, zodat ze die laatste dagen nog warme zorg zou krijgen. Hoe bizar dat ook geweest zal zijn met het verplegend personeel volledig ingepakt in beschermend materiaal. In die laatste dagen van haar leven is er voor haar geen warme hand die de hare vasthoud, voor haar geen lieve glimlach. Die zit verstopt achter dat mondmasker. Het maakt dat hele akelige virus nog onmenselijker en ik vind het hartverscheurend dat mensen onder die omstandigheden sterven.

Gisterochtend ging al vroeg de telefoon en de boodschap kwam niet onverwacht. Ook zij was overleden, eenzaam en alleen. De uitvaart zou een gezamenlijke worden. De uitvaart van haar echtgenoot was bewust uitgesteld, toen zij zo razend snel achteruit ging. Een dezer dagen word aan hen beide uitgeleide gedaan. Ik vind het een ontroerende gedachte, het is mooi en ellendig tegelijk. Wederom is er een echtpaar geveld door dat corona monster.

Heerlijk buitje

We waanden ons welhaast onaantastbaar. Maar dit scenario kon echt niemand voorzien. Wij, met al onze grote meneren en mevrouwen, die wel even zouden bepalen hoe het er allemaal uit zou komen te zien in de wereld. We zijn machteloos, stuk voor stuk. Speldenprikjes op deze aardbol, speldenprikjes in de tijd en niets meer dan dat. Het leven overkomt je, en daar zijn we ons op dit moment allemaal weer terdege van bewust.

Ik hou mijn hoofd positief rechtop, dat probeer ik tenminste. Want leven in het nu, is belangrijker dan ooit. In deze onzekere tijd is elke dag leven vanuit je hart gewoonweg noodzaak.

Met mijn hoofd in de zon, een koel glas wijn binnen handbereik en mijn favoriete muziek lekker hard, zit ik zielstevreden gezond te zijn. Dan ben je een bofkont nietwaar? Op één ding na. Want zelden had ik er meer behoefte aan dan nu, aan een flinke portie slappe lach. Nu het leven een beetje zwaar voelt, en de dagen soms eeuwig lijken te duren, is een potje lachen ineens een ware levensbehoefte geworden. En dan graag die slappe lach, want die krijg ik altijd het liefst.

Slappe lach

Dat moment dat de tranen over je wangen rollen, je bijna in je broek piest en toch gewoon maar niet kan stoppen met lachen. Dat zalige, overweldigende bulderende gevoel vanuit je tenen. Als het me gebeurd, kan ik me er heerlijk aan overgeven. Ik realiseerde me ineens hoelang het al geleden is, dat ik zo uitbundig heb gelachen.

Dankzij lieve vriendinnen, die de meest hilarische filmpjes met me delen, leverde het mij diezelfde avond nog een heerlijk buitje slappe lach op. Gieren in het kwadraat, met lange uithalen, om niks. Dijenkletsend zat ik te janken van het lachen boven dat gekoelde wijntje. Niet veel later kroop ik, met een grote grijns, voldaan mijn bed in.

Truste allemaal, lekker slapen vanavond, hopelijk ook na een buitje slappe lach. En morgen ook allemaal hopelijk gezond weer op!

Huidhonger

Iemand vroeg me een poosje terug op te schrijven wat vrijheid voor mij betekende. Ik moest denken aan het verhaal dat ik schreef over de broer van mijn oma. Hij werd gefusilleerd tijdens de tweede wereldoorlog. Overgeleverd zijn aan de willekeur van een ander is enorm kwetsbaar, en het kostte hem zijn leven.

Inmiddels heb ik ook andere associaties bij het woord vrijheid, door het rampzalige scenario van ons huidige leven. Ik voel bijna letterlijk de angst van de wereld in mijn lijf, en het beneemt me de adem. Het voelt als gebukt gaan onder zorgen, waar je totaal geen invloed op hebt.

Nu ik overgeleverd ben aan social distancing, merk ik pas hoe ik de mensen om me heen nodig heb, hoe ik ze mis. Ik laaf me altijd volop aan de hartelijkheid van anderen, aan mooie gesprekken, en aan gekkigheid. Mijn batterij laad daar van op, en op dat punt begint hij overduidelijk leeg te raken. Ik voel me een tikkie kluizenarig. Ik kan ontzettend goed alleen zijn, omdat ik altijd mensen om me heen heb. Soms ontloop ik dan al die prikkels, en dat is dan fijn. Nu ik vooral rust en stilte ervaar, voelt dat soms best eenzaam.

Vrijheid

En dan kan ik nog gewoon elke dag naar mijn werk en woon ik niet alleen, hoe moet het voelen voor al die families die verscheurd worden door onzekerheid, ziekte en verdriet. Vergeleken met hen, heb ik het makkelijk. Mijn armen verlangen ernaar om iedereen die ik liefheb vast te houden. Mijn huidige gevoel in woorden vangen is praktisch onmogelijk, ik voel simpelweg teveel. Dat oude leven was vrijheid en ik mis het.

Afhankelijk zijn van de willekeur van anderen, of ze de richtlijnen volgen of er volkomen laconiek of onverschillig mee omgaan. Het leven voelde nog nooit zo kwetsbaar, als het op dit moment voelt. Ik hoop met heel mijn hart dat het verstand blijft regeren, en dat we binnenkort weer kleine stapjes richting ons oude leven kunnen zetten. Dat het misschien echt nog niet mogelijk is, daar durf ik niet eens aan te denken.

Houd afstand, blijf gezond en hopelijk tot snel! Reken in ieder geval op een overload aan enthousiasme van mijn kant als ik je weer tegenkom.

Paasdagen

Als kind vond ik pasen al geweldig, en dan vooral dat zoeken naar verstopte chocolade eitjes op eerste paasdag. Mijn moeder maakte er altijd een prachtige zoektocht van. En elk jaar was het voor haar een uitdaging om weer nieuwe verstop-plekjes te verzinnen, want dat ze in de letterbak zaten wisten we na een paar jaar blindelings.

Eén jaar zochten we ons gek en we vonden het onbegrijpelijk dat we maar niks vonden. Mama had dat jaar geen zin gehad om al die eitjes te verstoppen, dus had daarom het zakje chocolade eitjes met een veiligheidsspeld achter de gordijnen gehangen. Wij waren toch maar mooi een poosje zoet geweest met zoeken en zij was dat jaar lekker snel klaar. Geniaal mam!

Paasei

De rest van de paasdagen werden gevuld met familiebezoek, samen ontbijten en genieten van elkaar en van de zon( als we mazzel hadden). Wij hebben die traditie voortgezet met onze kinderen en die genoten net zo van dat zoeken naar die eitjes, de familiebezoeken en de gezamenlijke ontbijtjes.

Ik heb een keer het danerolles deeg, voor de croissantjes, in de kelderkast gezet in plaats van in de koelkast, wist ik veel. Dat was mijn eerste kennismaking met die blikken deeg. De knal die het gaf toen dat blik openbarstte in onze kelderkast, omdat het deeg was begonnen met rijzen, vergeet ik nooit meer.

Gezellige, gezamenlijke paasdagen, in het pré-corona tijdperk, toen we over heel veel dingen niet na hoefden te denken. Dit jaar houden we afstand en gaan we niet bij elkaar op bezoek. Zit ik alleen aan mijn paasei. Alles voelt tegenwoordig wat gekkig, alsof we en masse een real life rampenfilm aan het maken zijn.

Ik hoop dat we op alles wat we nu meemaken over een poosje, met al onze geliefden, verbaasd terug kijken. Volop knuffelend natuurlijk, vooral dat ook weer want het gemis is groot.

Moois paasdagen allemaal.

Hoopvol

Het lijkt alsof de zon de laatste weken onafgebroken schijnt. Zo voel ik het. Elke dag start met adembenemende luchten, en de hele dag is er dat prachtige blauwe plafond. Dag na dag na dag. Het staat in schril contrast met dit onwaarschijnlijke scenario dat zomaar ineens ons dagelijkse leven is geworden, en de grootsheid ervan kan ik maar moeilijk bevatten. Ik worstel met zijn enormiteit.

Gelukkig spreek ik mijn ouders wel bijna elke dag, even zwaaien vanuit de verte, bijkletsen op een paar meter afstand. Ik kan ze niet knuffelen maar ze voelen dichterbij dan ooit, gek hoe dat werkt. Het verbaasd me oprecht. De liefste en ik trekken vaker dat flesje rood open, even bijkletsen aan het eind van een pittige werkdag. We zijn dankbaar dat we naar ons werk kunnen maar creëren ook extra bijkletstijd tijdens deze roerige weken. Er gebeurd zo ontzettend veel, elke dag weer. Op mijn werk is het een aaneenschakeling van verandering, bizar.

Na het werk FaceTime ik met onze dochters, deel bossen tulpen uit en als ik iets hoor of lees over een mooi initiatief, dan probeer ik daaraan bij te dragen. Iets voor een ander kunnen doen voelt nu extra fijn. Omdat het op dit moment daadwerkelijk verschil maakt, die helpende hand.

Dat zorgvuldig geconstrueerde leven van ons wiebelt ineens aan alle kanten, en het voelt als een harde les in nederigheid.

Ik verlang

Ik verlang naar een knuffel van mijn kinderen, van mijn ouders, van mijn vriendinnen. Ik verlang naar een avond dansen en doorzakken, verlang ernaar om dat uitgestoken handje van het zoontje van een lieve vriendin vast te kunnen pakken. Hij snapt er helemaal niks van, dat we niet meer met zijn allen naar het bos kunnen. Simpele, dagelijkse dingen die ineens heel erg bijzonder zijn.

Elke dag is waardevol, dat vond ik al maar nu voelen we het allemaal meer dan ooit, de echtheid en het belang ervan. Plaatjes draaien, de zon op mijn bol, een lief berichtje van een vriendin, Alles voelt bijzonder, alles is geluk.

Vanmiddag stonden onze dochters voor de deur, met een enorme bos gele tulpen. Ik weet het, ik ben een softie, maar ik smolt compleet weg van dat lieve gebaar.

We leven het leven op het scherpst van de snede. Maar naast alle economische narigheid, de druk op de zorg, de angst voor wat er nog komt en alle stress die er bij veel van ons heerst, ontstaat er ook iets anders. En dat stemt me hoopvol, richting die onzekere toekomst. Want ik geloof met heel mijn hart dat er ook weer fijnere tijden aanbreken, anders misschien, maar echt wel fijner dan nu. En soms is anders ook gewoon best goed, zolang we dan maar samen zijn, toch?