Schrijfwerk - Pagina 28 van 73

Mijn dierbare fiets

Hemelsblauw was ie, en zo snel en elegant als een fiets maar kon zijn. Mijn allereerste racefiets was een pracht en de helft ervan had ik helemaal zelf bij elkaar gespaard. Die eerste prachtfiets vergeet ik nooit meer, net als die ene waar ik dat rottige ongeluk mee kreeg. Die had een Brooks zadel, man wat zat dat heerlijk, ik was dol op die fiets. Ik was na een week of zes weer heel gelukkig, mijn dierbare zadel was helaas voor altijd aan gort.

Toen mijn mama fiets werd gestolen, ik gok nu alweer zo’n 25 jaar geleden, was ik volkomen onthand. Zonder rijbewijs en met twee kleine kinderen moest ik ineens alles lopend doen. Werk, boodschappen, naar school. Zwemles en doktersbezoeken. Het lukte me prima maar ik weet nog hoe ontzettend verdrietig ik was zonder mijn trouwe fiets. Gelukkig werd hij een paar dagen later gevonden bij het kermisveld, inclusief de twee kinderzitjes die erop zaten. Ik was de koning te rijk.

Tijdens onze vakanties stap ik steevast vroeg in de ochtend op de fiets om in het gehucht waar we kamperen op zoek te gaan naar een bakker. Wat een zaligheid vind ik die ontdekkingstochten altijd, het is mijn ultieme vakantiegevoel. Loom trappend ontdek ik mooie nieuwe plekjes.

Bakfiets

Mijn hele leven heb ik altijd goede fietsen gehad. Met een vader die gek is op zijn fietsen ( hij had er altijd meer dan eentje tegelijk) was dat een natuurlijk gevolg. En nog steeds heb ik een fijne fiets waar ik graag op rijd, het geeft een hoop vrijheid. Stiekem vind ik de bakfiets dan ook geen vooruitgang. Ik begrijp de achterliggende gedachte van die apparaten maar daar blijft het bij.

Een fiets is handzaam, lekker wendbaar en je moet nadenken. Wat kan wel en wat kan niet mee, en dus niet gewoon maar alles. Met mijn kindjes dicht bij me vloog ik alle kanten op. Niks mis met een gewone fiets en je eigen lijf aan het werk zetten. Mand voorop, fietstas, wat heb je nodig tenslotte. In kampeerland wordt de laatste jaren alles groter en groter, we slepen alles mee tijdens dat vakantie vieren. Net als op die fietspaden alles groter en groter wordt, tegenwoordig struikel je erover, over de bakfiets. Die zitten vol met zooi, de kinderen passen er nog maar amper bij.

Waarschijnlijk ben ik van dat uitstervende ras die gaat voor simpel en eenvoudig. Een tikkie hippie of een tikkie ouderwets, je mag zelf kiezen 😉

Spierwit

Ik mijmer me tijdens onze reizen helemaal te pletter. Daar is tijd zat voor want de liefste rijd en ik ben voor al het randgebeuren. ‘Stop linksaf’ roepen als ik een leuke camping voorbij te zien komen, die soms alsnog vol treurnis blijkt te zijn. Broodjes en ‘diesel van je handen veegwipes’ paraat hebben wanneer nodig, koel en warm drinken en ga zo maar door. Ik ben van de voorbereiding en het plannen en zorg dat ik de meest maffe dingen voor de grijp heb. Maar tijdens die zeeën van tijd tussendoor kan ik lekker wegdromen terwijl ik van al dat buiten geniet.

Ik probeer foto’s te maken terwijl we langs mooie plekjes rijden, schrijf in gedachten wat ik in een later stadium op papier wil zetten en verbaas me over alles wat ik voor bij zie komen. En dat was deze laatste vakantie al het wit op de weg. Elke caravan en de wat grotere camper, ze zijn allemaal zo ontzettend maagdelijk.

Camper

Alles wat afwijkt van een standaard kampeerartikel heeft vaak een kleurtje, knalrood, citroengeel of appeltjesgroen, opgewonden zit ik te genieten als ik er weer eentje voorbij zie komen want ik houd zo van anders en buitenissig. Maar zodra je in het wat grotere kampeersegment beland zijn ze bijna allemaal wit. Doodzonde.

Het zal vast met geld te maken hebben, zoals het meeste tegenwoordig met geld te maken heeft, of wellicht dat de neutraliteit ervan beter verkoopt maar man o man wat vind ik het saai. Fantasieloos. Zeker op de campings waar ze in de avond in een rijtje staan opgesteld, en die campings zag ik de laatste weken helaas veel te veel, is het maar een neutrale bedoening. Tijdens een gezellig rondje voor het slapen gaan zag ik ze keurig staan, allemaal in het gelid en allemaal wit. Veel te wit. ( dat netjes in het gelid moet in Zweden hoor, op last van de brandweer, daar kan die camperaar niks aan doen ;-))

Lieve camperbouwers, doe eens gek, geef ze eens een gezellig kleurtje. Of bloemetjes. Al geef je ze racestrepen 🙂 Die verkopen vast ook heel leuk en alle andere kampeerders hebben nog eens iets gezelligs om naar te kijken!

Gammel en gammeler

We zijn toch niet meteen naar huis doorgereden, en daardoor zijn we op een prachtige plek beland vlak aan de grens. Als een oase voelt het hier, een oase aan rust. Dus plakten we er nog een nachtje aan vast en verkenden we vandaag de omgeving die hier beeldschoon is.

De mussen vallen inmiddels dood van het dak, over extremen gesproken. Zo rijden we dagenlang in de rondte bij een graadje of negen en zo is het bloedheet. Ik mopper niet, maar de overgang is best pittig. Dat koutje dat we opliepen in Zweden voelen we nog steeds. Het opknappen wil niet echt vlotten nog, we zijn als gammel en gammeler. Geen achttien meer zeg maar 🙂

Bad Bentheim was een plaatje, oude bomen, bemoste stenen traptreden die naar een oogstrelende burcht leiden. Het was heerlijk om de toerist uit te hangen. Rugzak om en mooi kijken, want dat kan ik prima. Alleen het fototoestel om mijn nek ontbrak, maar verder…

Mooie omgeving

De rest van de middag lagen we echter gevloerd in de schaduw bij te komen. Een overduidelijke teken dat het mooi geweest is. De periode die aan onze vakantie voorafging was best druk. Met werk, met dat boek van mij dat uitkwam en alle andere rompslomp die die dagen zo lekker vullen. Om vervolgens te gaan roadtrippen, we zijn inmiddels 6200 km verder. We hebben waanzinnig veel moois gezien maar een paar dagen nog thuis studderen voor de plicht roept leek ons ook fijn.

Dus zet ik een punt achter ons kampeeravontuur, voor nu. Deze camping komt op het lijstje ‘absolute terugkomer’ want we komen hier graag nog een keertje, met onze fietsen. Hij heeft alles wat ik graag wil op een camping. Rust, een mooie omgeving en een zalige broodjesservice 🙂 Alles is hier gewoon piekfijn in orde.

Tabee en toedeloe, vanaf morgen verveel ik jullie weer met andere verhalen!

Dwaze hobby

Wat was het zalig donker vannacht. Ik voel me een ondankbare hond na die prachtige reis maar toch. Ik omarmde het donker, krulde me op in mijn camperbedje en sliep als een roos. Gister verlieten we Zweden, met regen, hoe kan het ook anders. We hebben niet heel erg veel mooie dagen gehad en dat vond ik echt jammer. En ook in Denemarken regende het. Dus reden we maar door, geen zin in weer een middag in mijn regenjas rondscharrelen.

De zoveelste

Tijdens die rit probeerde ik tussen de buien door foto’s te maken. Het is een ding geworden, om een knap plaatje te schieten terwijl we aan het rijden zijn. En soms lukken ze wonderwel. Volgens mij bestaat het nog niet, als officiële hobby, dus lanceer ik hem hierbij 🙂

De øresondbrug had ik te pakken met een mooie wolkenlucht erboven, de sierlijke windmolens in de verte kreeg ik erop en zelfs een meeuw kwam ‘vol in vlucht’ langs. Niet allemaal even mooi maar wel een moment waar ik op terug kijk over een poosje. Als die hele reis weer een beetje is weggezakt kijk ik naar die foto en in gedachten rijd ik daar dan weer. Daarom maak ik naderhand altijd een fotoboek van onze reizen, lekker bladerwerk tijdens de winter.

Foto’s

Inmiddels staan we in Duitsland, de drukte op de weg is er weer en zo ook die bewoonde wereld. Zo voelt het een beetje na die zalige zwerftocht door stilte en uitgestrektheid. En dat is ook weer prima, ik heb weer zin in reuring. En zon, ik heb heel veel zin in zon en een fijne plons in een lekkere poel van iets, zonder dat er van alles dreigt te bevriezen 😉

We hebben vanmiddag met een heerlijk witbiertje geproost op die prachtige weken. En ook al plakken we er nog een paar dagen aan vast, vanaf nu voelt het toch een beetje anders. We zijn aan het afronden en thuis lonkt, want dat thuis van ons is ook altijd zalig. En zo hoort het ook. Morgen gaan we nog een stukje verderop maar kijk er niet vreemd van op als we ineens richting huis rijden.

Alweer voorbij

Tijdens zo’n roadtrip en tijdens het kamperen zelf vind ik het heerlijk om uitgebreid om me heen te kijken. Zoveel verschillende mensen, zoveel kampeermiddelen, geweldig is dat. De ene camper is nog mooier, groter en aparter dan de andere. Waar doen ze het allemaal van denk ik als ik sommige loeiers voorbij zie komen, dat moet wat kosten 🙂

Onze vakantie hier in Scandinavië loopt ten einde, maar we plakken er nog wel wat dagen aan in Duitsland of Nederland. De keuze is reuze en wij houden zo van dat ‘op de bonnefooi’ reizen. Dus echt afscheid nemen van dat lukraak hoeft nog niet. Nog een paar dagen buiten potjes koken, nog even geen hectiek en vooral lekker met zijn tweetjes zijn.

We hebben razend veel moois gezien, kilometer na kilometer aan waanzinnige natuur. We zagen vosjes, massa’s rendieren, twee elanden, kraanvogels(dank voor de hulp, ik wist het even niet :-)) en helaas ook een lading muggen. Wat een rotzakken. Oogstrelende meren kwamen voorbij, ontelbare rode huisjes en bloemen, velden vol, ik ben er dol op. Lofoten stal mijn hart, Lapland was te gek en ook de fjorden, wauw.

Vers broodje

Toch blijk ik een echte francofiel te zijn ( toch een soort van vloeken als je nog in Scandinavië bent, sorry) Want in elk gehucht in Frankrijk, hoe verlaten ook, kan je wel een vers broodje kopen. Dat is altijd mijn taakje op vakantie, terwijl de liefste koffie zet 🙂 In de vroege ochtendzon op de fiets op zoek gaan naar een warme bakker om iets kraakvers te halen voor het ontbijt. Dat is voor mij vakantie. En dat heb ik dus gemist. Gek dat ik dat hier zo overduidelijk voelde, dat ik zo houd van Frankrijk.

Voor alle nieuwe meelezers( en dat waren er echt een berg) dank voor het enthousiasme. Ik werd er heel blij van dat mijn reisverslagen in grote getale werden gelezen! Voor wie meer van mij wil lezen, ik heb een eigen Facebookpagina ‘Cynt blogt’. Voor alle anderen: wie weet tot ziens, proost en nog een fijne vakantie. Groetjes van mij 🙂

Zweedse zon

Na lieflijk was het wederom een zoektocht, ik ben er eerlijk in, de campings met veel vaste plekken zijn er in overvloed. En dat vinden wij nou eenmaal niet zo heel erg geweldig. Dat ze hier veel zijn snappen we best, maar wel jammer. Dus speurde ik tijdens het rijden weer eens het internet af, als ik ontvangst had, en vond in Nås een prachtig plekje. De camping heeft Nederlandse eigenaren en heeft alles wat je maar kan wensen.

Ruime plekken, knap sanitair en een pracht van een rivier voor de deur. Wij hebben er een nachtje gestaan en het was helemaal prima. Niet duur, alles is aanwezig en boven alles geeft het een fijn kampeergevoel. En dat vinden we altijd genieten.

Zweden blijft ons verbazen, met vreemde auto’s die we onderweg tegenkomen en die een gevarendriehoek achterop hebben. Ze zien eruit als slopers en dat ze de weg op mogen vinden wij bijzonder. Ik zag nog twee keer een horde ministruisvogels onderweg, of iets in die contreien, geen idee wat ze waren als ik eerlijk ben.

Kampeergevoel

Om vervolgens middenin een wielerwedstrijd te vallen van een kilometer of 315, langs de doorgaande weg gewoon. Wat een lading fietsers reden daar, jeetje, kilometer na kilometer kwamen we ze tegen. Slierten klappende mensen stonden langs de weg, in stoeltjes en wat niet, en hordes politie om het hele gebeuren in goede banen te leiden. Een mooi gezicht, al die ploeteraars 🙂

Mijn ‘op de gok uitgezocht’ bleek een topper. Bijbehorende foto maakte ik vanmiddag toen we een rondje over de camping gingen. Hier staan een paar vaste kampeerders maar ook heel veel ‘losse’. Hoe leuk. Wederom is het sanitair dik in orde, de ontvangst uiterst vriendelijk en we hebben een fijne ruime plek in de zon. Who needs more? Niets dus en dat is precies wat we gaan doen morgen, niets 🙂

Sneeuw in Juni

We verlieten dat mooie plekje met een lichte tegenzin. Maar het was grijs en het regende. Ik weet het, ik ben niet van suiker maar ik had geen zin in een grijze dag. Na het betalen( echt weinig) en een sticker voor op onze kist( ik blij 🙂 Ik schreef er alle campings op waar we de afgelopen jaren waren en hij is bijna vol) gingen we weer op pad en dat is hier geen straf. Onderweg kwamen we nog ongelofelijk veel sneeuw tegen en meren met een ijslaag. Sneeuw in juni, zelden gezien.

Het zoeken naar een fijne camping verliep niet heel erg lekker, we kwamen de ene na de andere wintercamping tegen. Volkomen uitgestorven en zonder andere kampeerders. Niet dat ik zin heb in drukte, maar deze ambiance was verre van uitnodigend. Er zat niks anders op dan verder te zoeken.

Na een potje slappe lach en oud-hollands mopperen draaide de liefste onverwacht aan het eind van de middag een weggetje in. ‘Deze is gesloten, riep ik baldadig, die had ik al opgezocht’. Ik zoek onderweg naar fijne plekjes, meestal op de gok maar het lukt vaak wonderwel. Maar de liefste wilde toch een blik werpen.

Lieflijk

De camping was klein, gewoon open en als ik hem moet beschrijven komt lieflijk het eerste in me op. Oude dennenbomen, hoekjes en doorkijkjes en vooral verzorgd. De stuga’s waren open en uitnodigend ingericht, toilet en douche waren eenvoudig maar schoon en gezellig en de kök was opgefleurd met bloemen en tierelantijntjes. Ik was verkocht. Kamperen zoals het bedoeld is, dat vinden wij tenminste.

Je mocht je spulletje neerzetten, stroom pakken en je ding doen stond er op het vel papier bij de receptie. De eigenaar kwam later die avond voor de betaling. Ze had deze camping pas twee dagen vertelde ze me die avond, en wij waren gast nummer drie. Opgetogen en glimmend van trots was ze, op ‘haar’ camping. Wij reisden na een nachtje weer door, de weg erachter hoor je helaas duidelijk en ook de muggen vielen ons lastig.

Razend jammer want de plek is echt fantastisch en voor 15 euro incl Electra heel goedkoop. Wie nog een lieflijk plekje zoekt…..

Ongenaakbaar

‘Je bent altijd zo’n rots’ zegt ze. Ik onderdruk de neiging om achterom te kijken, of ze het toevallig tegen iemand anders heeft. Verstandelijk weet ik dat ze het over mij heeft ook al voel ik me inwendig een drilpudding. ‘Jij bent altijd zo doortastend, niks kan jou van de wijs brengen, met jou gaat het altijd goed’.

Ik moet lachen, om haar woorden en om mezelf. Emotie tonen was iets voor een ander, niet voor mij. Alles wat me maar enigszins kon laten wankelen stopte ik in een laatje, dat laatje werd een kast en die kast werd een torenflat. Ik stond aan een afgrond en balanceerde vol overmacht.

Toen ik mijn boek ging schrijven doorvoelde ik heel veel emotie weer opnieuw, ontroering, verdriet, boosheid en onmacht. De momenten dat ik beschadigd raakte en waar ik zo mee worstelde. Maar ook blijdschap, ongelofelijk veel blijdschap, verwondering, dankbaarheid en liefde. Mijn hart stroomde er van over, en dat doet het nog steeds.

Die torenflat is afgebroken en ook die kast is naar de belt. Alleen dat laatje heb ik nog, vol mooi en lief en heftig. Die horen voor altijd bij mij en ik koester ze ook want ze hebben me gemaakt tot wie ik nu ben. Ook mooi en lief en soms een beetje veel 🙂

Bundel

Wat eigenlijk onbewust begon uit noodzaak is verworden tot mijn reddingsboei, dat boek van mij. Iemand verwoorde het laatst heel prachtig: Mijn dieptepunt werd een omslagpunt. Prachtig vond ik dat. Als ik terug denk aan de tijd toen het niet goed met me ging huppel ik van binnen. Omdat ik nog zo goed weet hoe dat voelde, ik voel me nu zo compleet anders. Lichter.

Ik doe mijn stinkende best om van elke dag te genieten, mijn geluk zit in heel veel kleins.

Nieuwsgierig naar die bundel van mij? Vind ik leuk! Ik hoor van anderen dat hij heel erg de moeite van het lezen waard is 🙂 https://www.uitjeervaring.nl/zorgliefde.html

Razend gastvrij

Die niet zo charmante camping van gister bleek wel razend gastvrij. Qua pittoresk wellicht niet juf van het maar wat wilde ik nou. We zaten nog steeds boven de poolcirkel en de sneeuw was hier amper verdwenen, daarbij was deze plek ook nog eens behoorlijk afgelegen. Niet zeiken dus Cynt, ik heb mezelf kort maar bestraffend toegesproken, de regen had me blijkbaar een tikkie narrelig gemaakt.

In de algemene ruimte van de camping werd een zalig koud biertje inclusief koud glas geserveerd, voor een stel natgeregende fietsers was er een soort schuur met stapelbedden waar ze gebruik van mochten maken (alle hutten waren namelijk verhuurd) en een stel motorrijders sliepen in een oude caravan die avond. Geen idee of dat al geboekt was of niet, maakt ook niet uit, voor elke reiziger was er een warme droge plek die avond.

Ik vond het een avontuur om met twee veerponten over te moeten gister, en niet alleen door dat andere avontuur 🙂 Maar dat je zonder die pontjes dus niet door kan rijden en dus zonder die veerboot via dezelfde weg terug moet vond ik een aparte sensatie. Vanmorgen was het zowaar droog, na een ruige nacht van tien uur slaap( wij waren ook verbaasd!) We juichten, zachtjes maar opgetogen 🙂 De liefste zette een grote pot koffie en bakte een pannetje vol eieren met spek. Met een gevulde maag waren we klaar om op pad te gaan.

Eieren met spek

Ik schreef gister over alles wat me zo opviel in Scandinavië maar daar horen die prachtige rode huisjes natuurlijk ook bij. En de enorme houten rekken vol drogende vis op Lofoten. De meren die hier als spiegels zijn soms vind ik ook echt zo prachtig. De ongereptheid is waanzinnig mooi.

Bij een supermarkt annex ‘winkel van Sinkel’ haalden we nog een vers brood (die ik daar zelf door de snijmachine mocht halen, grote grijns), nieuwe eieren en spek( je weet maar nooit wanneer we weer een stevig ontbijt nodig hebben) en vervolgens koetelden we langzaam naar beneden richting Trofors.

Daar vonden we een prachtplekkie. De zon scheen inmiddels dus die lange broek kon mooi weer uit, bofkonten! Ik gok dat we het hier nog wel een dag uithouden 🙂

Scandinavie

Opvallend in Zweden? De auto’s met die enorme koplampen voorop en de eindeloze stapels hout langs de kant van de weg. Rijen of hele kleine rijtjes postbussen vlak aan de doorgaande weg, een makkie voor de postbode. Vriendelijkheid en behulpzaamheid, zonder uitzondering, en ze spreken ook fijn engels, ik hoef mijn handen en voeten bijna niet te gebruiken 🙂

De ouderwetse muntjes voor warm douche water op de campings brengt herinneringen terug en die fijne algemene keuken, die hebben we omarmd. Die zon die maar niet weggaat( als hij schijnt tenminste) en bossen, eindeloze bossen en elke vijf minuten nieuwe meren, waanzinnig mooi. Volkomen onder de indruk van de rust en het feit dat we al zolang geen file of drukte tegen zijn gekomen. Niet gewend maar superzalig!

Wat Noorwegen betreft, daar zijn ze ook zo vriendelijk en behulpzaam. Echte natuurliefhebbers, mooi is dat. Ruige, brute natuur, waar ik maar kijk. Watervallen en wilde stromen en sneeuwpieken en nog veel meer! Tot zover dan he?! We zitten nu nog in het hoge noorden. De schoonheid van Lofoten staat nog haarscherp op mijn netvlies.

Regen

De laatste dagen hebben we weinig mazzel met het weer helaas, dat is pech maar ik laat het mijn goede humeur niet verpesten. Inmiddels voel ik me een beetje als mijn vader, door al die rendieren die we in het wild zien en mijn enthousiasme daarover. Toen we vroeger met hem in de bergen wandelden maakte hij heel veel foto’s van klimmende geiten, de dia’s ervan zijn praktisch ontelbaar en we hebben hem er regelmatig mee geplaagd. Mijn rendierfoto’s beginnen een tikkie op die hoeveelheid berggeitfotos te lijken 🙂

Vandaag reden we een deel van de kustroute en deze keer hadden we de goede pontjes in 1 keer te pakken( dat kon ook bijna niet anders) Tijdens die rit regende het werkelijk pijpenstelen dus veel zagen we niet, zo jammer, we nemen het maar zoals het komt. Tijdens die rit kreeg ik onverwacht een aantal berichten van lezers van mijn boek( in mei kwam er een bundel van mij uit met verhalen over mijn werk, ik ben verpleegkundige) Ondanks het balleweer werd ik heel erg warm van binnen, ik ben zo dankbaar voor al die positieve reacties. Zo’n boek schrijven is best heel erg spannend en mooie woorden doen goed, heel erg goed.

Eind van de dag reden we een niet zo charmante camping op. Wie wil er tenslotte kamperen met dat slechte weer 🙂 Maar we staan, en mijn bedje is warm en droog, ook niet onbelangrijk. De fietsers die we tegen kwamen vandaag, wat een bikkels, diepe buiging voor die gasten! Ik hoop nu vooral dat het ooit nog droog wordt, ik duim dus nog even vanavond. Morgen weer op pad 😉