We hadden een prachtige route gereden die dag, wonderschone smalle weggetjes slingerden zich door dat woeste, ongenaakbare landschap. Af en toe passeerde er een auto, ik gok dat we er een stuk of drie tegenkwamen de hele dag. Dat is thuis onvoorstelbaar, maar hier niks bijzonders.

Kuddes schapen liepen zelfstandig langs een smalle richel naar een andere rotspartij. Gekscherend vroegen we ons af wat de dames gingen doen, manicure tijd wellicht? We lunchten boven op een heuveltop en genoten volop van de omgeving.

Natuurschoon

Vanaf camping La Vallé Verte reden we naar camping Teyre, wel puur toevallig natuurlijk. We gaan gewoon op weg, rijden op de bonnefooi langs al die mooie natuur en vinden eigenlijk altijd wel wat. En nu vonden we per toeval dit plekje. Een groter contrast tussen beide campings is bijna niet mogelijk. In alle eerlijkheid gaat mijn voorkeur uit naar de tweede, tussen al dat natuurschoon. Super eenvoudig en geen fluit te beleven, maar zo heerlijk rustig. Vlak naast de camping ligt een prachtig natuurlijk zwemmeer met een enorm springkussen in het midden, vanaf de camping steek je zo , via een smalle sloot, over naar die zaligheid.

Wij vonden het een verborgen pareltje, deze plek. In de omgeving valt geen boodschap te halen, toen niet tenminste, twee jaar geleden. Maar het sanitair was schoon en de douches waren warm. En omdat het zo zalig warm was, hebben wij ons urenlang op dat springkussen in het water vermaakt. Geweldig was dat.

Dankzij onze altijd aanwezige noodvoorraden( een andere kampeerder noemde het laatst paniekvoedsel :-)) brouwden we die avond een prima maaltje. Voldaan na een dag vol met heel veel schitterende schilderijtjes, kropen we ons busje in en sliepen we als baby’s. We bleven er maar één dag, op dat paradijsje, de volgende dag gingen we weer on route. Weer op zoek naar een nieuwe parel, maar dit fijne plekje zoeken we ooit nog een keertje op!

De dagen rijgen zich aaneen, dagen gevuld met bijzonder weinig kan ik wel zeggen. Elke ochtend in alle vroegte zwemmen is zalig en dat het ook elke dag opnieuw kan, vind ik heel bijzonder. Steeds weer is het hier zalig warm. Dat volkomen ontspannen gevoel van helemaal niks moeten is heerlijk, en ik geef me er volledig aan over.

De bakker en ik bonjouren elkaar al enthousiast goedemorgen, elke ochtend kom ik trouw rond het zelfde tijdstip voor dat verse broodje en hij staat op dat tijdstip enthousiast zijn deeg te kneden. Helemaal gezellig vind ik dat. Als de liefste en ik op ons gemak hebben ontbeten, schrijf ik meestal een stukje. Met mijn stoel half in de schaduw zit ik zalig aan de waterkant en van daaruit zie ik de eerste kano’s al voorbij komen.

Dobberen

Tegen de tijd dat het echt heet wordt, stap ik meestal op mijn luchtbed om dat hele circus van dichtbij te bekijken. Want het wordt dagelijks serieus druk op die rivier, maar de afgelopen dagen sloeg echt alles. Het is zo leuk om te dobberen op het water, en onderwijl die stoeten bootjes voorbij te zien komen. Het voelt alsof ik op het terras zit en naar mensen zit te kijken. Nu blijkt nog maar weer eens hoe ik dat dus ook gemist heb, de afgelopen maanden, het is beregezellig dit.

Ik zie snelle peddelaars, hele langzame, en mensen die eigenlijk niet goed weten wat ze doen. Zij slingeren wat over de rivier en maken heel veel extra meters. Soms komt er een kano voorbij met een blaffende hond op de voorplecht van die kano, als was hij een levend boegbeeld. En dan zijn er nog de kano’s met de keiharde beatboxen inclusief stoer kijkende gasten. Steevast zijn er ook elke dag opnieuw heel veel jongens/meisjes kano’s. Het aloude ‘meisjes plagen, zoentjes vragen’ zie ik dagelijks live voorbij komen. De jongens spetteren water met hun peddels richting die meiden en die proberen giechelend van het lachen hun kano de andere kant op te sturen. Zo schattig.

Ik vind het prima om gewoon maar onzinnig wat te liggen op dat ding. Als het me te heet wordt laat ik me er even af glijden, volgens mij komen er zelfs stoomwolken af als ik dat water in glijd. Soms lig ik zo een uur of drie tussen al die kano’s door te dobberen, onweerstaanbaar fijn. We bonjouren wat af op zo’n dag, de liefste en ik.

Voorlopig vermaken we ons prima hier, de wijn is zalig en de zon is warm. Voor even is het leven bijzonder eenvoudig, en voor even is dat helemaal prima.

Langzaam maar zeker begint het weer te wennen, dat campingleven. Hoewel dat deze keer wat lastiger voelde dan anders, moeizamer. Want al die mensen op zo’n camping he?! Ik moest oprecht omschakelen.

Voorgaande jaren waren we hier ook altijd even op deze camping, maar altijd maar kort, om een paar nachtjes te genieten van die geweldige ambiance. En steeds weer was deze camping welhaast uitgestorven. Fijn vind ik dat, als je een kanon af kan schieten zonder iets of iemand te raken, het kan mij niet stil genoeg zijn.

Of het komt door het feit dat Spanje op oranje staat als gevolg van de covid of omdat er meer mensen zijn die later in het seizoen op vakantie gaan, ik heb werkelijk geen idee. Maar het staat hier toch nog wel halfvol. Minstens. De laatste jaren zijn we dat, in het voor en naseizoen, eigenlijk niet meer gewend. Bijna leeg, daar waren we aan gewend, dus ik moest schakelen.

Lege camping

Vorig jaar belanden we tijdens zo’n zwerftocht door Frankrijk op een volledig lege camping, toen waren we gewoon de enige gasten. En ook het zwembad hadden we dus helemaal voor onszelf, wat een zaligheid. Het voelde razend luxe, om zo’n camping helemaal voor jezelf te hebben. Om zeven uur in de ochtend werden de verse baguettes aan onze stoel gehangen door de eigenaresse, veel relaxter dan dat wordt het niet, zeg nou zelf.

Dat het verse brood bij je plekje wordt langs gebracht, heb ik nog maar één keer eerder meegemaakt. Als jong meisje, toen we in Oostenrijk of Noord-Italië kampeerden. In welke van de twee landen het was weet ik niet meer, dat het in de bergen was weet ik nog wel. Vroeg in de ochtend kwam de bakker met een keur aan, nog warme, bolletjes langs, verser dan vers. Die geur van vers brood blijft daarom voor mij voor altijd verbonden aan kampeervakanties. Als ik, met mijn ogen dicht, mijn neus in een zak met vers brood steek, waan ik me direct op vakantie.

Maar de eerste dagen hier, is dus toch wat wennen. Wennen aan directe buren die het liefst hun auto op onze plek parkeren, omdat wij fijn veel schaduw hebben. En die het moeilijk te begrijpen vinden, dat wij daar helemaal niet op zitten te wachten. Ik vraag het keurig netjes en beleefd, en toch voel ik direct haar aversie en weerstand. Ook dat is kamperen, het is niet altijd alleen maar leuk. De liefste laat het hele debacle maar aan mij over, die is vaak net effe te direct in zijn communicatie:-)

Die glimlach van mij blijft, ondanks en dankzij, ik hou hem standaard op mijn tronie geplakt. Beter voor mijn eigen gemoedsrust ook. Gelukkig hebben we onze eerste vakantieruzie ook al achter de rug. Bij ons is dat inmiddels ook een soort van standaard, na de eerste paar dagen on route. Dat onthaasten gaat nou eenmaal niet zonder slag of stoot, daar hoort wel een gevecht bij.

Moet ik nog zeggen dat we genieten? Volgens mij niet. Er zijn inmiddels wel veel mensen aan het inpakken trouwens, dat helpt ook 🙂

Vanmorgen vroeg stapte ik op mijn fijne fiets voor de dagelijkse gang naar de boulangerie. Lekker gezapig, elke ochtend naar de bakker fietsen voor een vers broodje. Maar ik hou nou eenmaal van gezapig en met de zon op je bol is dat geen straf. Die vroege plons in de rivier elke ochtend, is het meest avontuurlijke wat ik deze vakantie ga doen, gok ik. Ook al denk ik toch over die kano na, maar dat volgt later nog wel, of ik het toch nog een keer ga doen.

Op die fiets dus, vroeg. De zon stond al lekker te stralen en het was stil op de weg. Ik ben een rasecht ochtendmeisje. En omdat we in wijngebied kamperen, voert die dagelijkse route me langs rijen en rijen wijnranken, vol met zware trossen rijpe druiven. Hier en daar wordt er al geoogst en hoe dichter ik bij het dorpje kom, hoe duidelijker ik het ruik. De lucht is bezwangerd met de geur van gistende druiven, zo zwaar dat het voelt alsof ik aangeschoten raak 🙂

Fietsen

De coöperatieve staat, met zijn enorme tanks, vooraan dat pittoreske dorpje. En veel wijnboeren uit de omgeving, komen hier hun druiven brengen. Die verse druiven ruik je overduidelijk en zo vroeg op de ochtend is die lucht best pittig. In mijn eentje op de fiets, voel ik me bijna onderdeel van dit alles, van dat land dat zo anders is dan de onze, maar waar ik zo ontzettend van geniet.

Gewapend met mijn mondkapje stap ik bij de bakker naar binnen. Een keur aan vers brood ligt uitgestald en ik heb welhaast moeite om te kiezen. Met een chocolade eclaìr, een citroenachtig bladerdeegding, een baguette en een flûte stap ik vrolijk weer op mijn fiets.

Links en rechts bonjour ik lukraak nog wat weg, ik zwaai met ruimhartige zwaaien naar alle automobilisten die me voorrang geven en intens tevreden fiets ik een minuut of vijftien later de camping weer op. Bijna vind ik het jammer dat mijn fietstochtje erop zit, gelukkig mag ik morgen weer 🙂

Het ging heerlijk, gister, zo samen onderweg naar dat ene fijne plekje. Het was superrustig op de weg en binnen no time waren we aangekomen op de plek van bestemming. Het laatste stuk binnendoor reed weer bijzonder fijn, de Ardèche is zo mooi in al zijn ruigheid.

En omdat we voor het eerst in jaren een plekje op een camping hadden gereserveerd, waren we in no time gesetteld. Ook een voordeel van dat busje, we hoeven in principe niks op te zetten. De bus is ons bed, stoeltjes eruit en klaar. Het duurde dan ook niet lang voor we in de rivier lagen af te koelen.

Zwemmen

Natuurlijk water, of het nou de zee, een rivier of een meer is, ik kan er echt uren naar kijken. En in zwemmen natuurlijk. Daar krijg ik echt nooit genoeg van, van dat plonsen. En nu staan we met dat busje van ons, heel paradijselijk, aan de oever van een natuurlijk water. Voor mij geen ontdekkingstochten deze vakantie. Geen marktjes, geen terrasjes, niks van dat alles. Burgerlijk en saai is voor mij voorlopig ruim voldoende. Het feit dat we even uit onze dagelijkse routine konden stappen, na maanden van veel werken en daarnaast vooral veel thuis zijn, is al zo verschrikkelijk lekker. En ook al vinden we Nederland ook echt heel prachtig, we kozen er toch voor om wat zuidelijker te gaan. 

Hier een poosje verpozen voelt ook echt zo lekker. De hele dag buiten zijn en je laten leiden door wat de dag spontaan meebrengt.

Gisteravond zat ik stil te genieten, van al die pracht. Van de rivier, die verlicht werd door een pracht van een volle maan, in het gezelschap van een sterrenhemel om stil van te worden. Ik kan niet anders dan diep onder de indruk zijn, van al dat natuurschoon. En dan zijn we nog maar aan het begin, van die hele lange vakantie. Mon dieu!

Eindelijk, eindelijk gingen we on route, die laatste paar dagen leken een eeuwigheid te duren. We gingen op tijd naar bed die vrijdagavond, want slapen doen we namelijk nooit zo best zo vlak voor de start van een nieuw buscamperavontuur. Omdat we zo enorm uitkijken naar die vakantie en omdat we stiekem ook altijd een tikkie nerveus zijn. 

Diezelfde de nacht waren we om half vier klaarwakker, natuurlijk. Ons kennende is dat echt niet verrassend. Nog geen uur later reden we van huis, vergezelt van verse broodjes, een volle pot koffie en lekkere muziek. We zagen het langzaam dag worden, hier en daar piepte de zon oogstrelend tussen de wolken door. Dat bijzondere licht maakte de start van onze vrije dagen al top, en intens tevreden tikten we heel wat kilometers weg.

Eenmaal in Frankrijk werd het voorzichtig warmer, langs de kant van de weg stonden kuddes ‘la vache’ tevreden te grazen en het landschap werd steeds een tikkie Franser. Enthousiast brulde we mee met ‘Escape’ van Rupert Holmes, ons ultieme vakantieliedje. Midden in de winter brengt dit liedje ons in een klap naar ‘samen in ons busje onderweg naar waar dan ook’.

Heel eerlijk vond ik het best spannend, toen we eenmaal een aantal landsgrenzen gepasseerd waren. Dan zie je pas wat die covid in een ander land teweegbrengt.

Mondkapje

Zus stuurde een foto, met mondkapje, en met de tekst dat ze zich ‘een struikrover’ voelde. En tijdens het tanken onderweg, zagen we nog heel veel meer struikrovers, inclusief wij tweetjes 🙂 Een rare gewaarwording vond ik het, constant dat mondkapje. En waar je in Nederland overal mogelijkheden hebt om je handen te wassen of te ontsmetten, zie je die in Frankrijk nergens. Mondkapjes zijn op openbare plekken wel verplicht en er staan ook overal spatschermen. Maar handen wassen, ho maar. Dat doen we dus maar steeds zelf.

Na een uur of acht sturen, belanden we op een doorgangscamping. Een groot deel van de camping werd in beslag genomen door kleine tentjes, seizoenswerkers bleek aan het eind van de middag. Wat vooral zorgde voor veel drukte, veel geschreeuw en veel te hard rijdende auto’s tussen de spelende kindertjes door. Wij waren verbijsterd. 

We lagen heel vroeg in bed die avond, en we waren nog vroeger van de camping af. Zodra het kon eigenlijk. Met gierende banden. Voor die lieve meelezende collega: die eerste tip, voor wat leuke campings onderweg, houd je nog van me te goed. Deze specifieke camping vergeten we maar snel. 

Inmiddels zijn we onderweg naar een van onze favorietjes, een rasecht frans pareltje met een heerlijke, fruitige afdronk. Net als dat heerlijke flesje dat we gisteravond leegdronken:-)

Maar dat vertel ik morgen!