Kerst en de kerk, vroeger waren ze voor mij ontegenzeggelijk met elkaar verbonden. Gedoopt worden, de eerste communie, het vormsel aan het eind van de lagere school en cathechese-les. Het is allemaal onderdeel van die katholieke kerk en ik heb alles braaf doorlopen. Op het dopen na natuurlijk, want dat was niet echt een keuze . Nu ik erover nadenk, de rest ook niet, dat ging een beetje volgens de norm. Tot ik een jaar of veertien was ging ik mee naar de kerk, daarna wilde ik niet meer. Ik wilde liever dansen op de zaterdagavond, in plaats van mee te gaan naar een kerkdienst.

Dat mensen geloven, moet iedereen vooral voor zichzelf weten. En welk geloof je aanhangt, is ook volledig ieders eigen keus, daar vind ik helemaal niets van. Zolang iedereen ook het respect op kan brengen voor een ander. Ik waag me niet aan de grote vraagstukken, daar is dit stukje niet voor bedoeld. Natuurlijk vind ook ik daar iets van, maar het is eenvoudigweg teveel en te complex om dat in een paar zinnen te kunnen beschrijven. Ik hou het daarom klein en bij mezelf.

Kerk

Toen ik mijn eindscriptie aan het schrijven was, een jaar of dertig geleden, deed ik dat over een ontzettende lieve dame. En de treurige complexiteit van haar verhaal, voel ik nog altijd. Want zij had een forse hersenbloeding gehad, en in die periode was het dan gebruikelijk dat je in een verpleeghuis kwam wonen. Zaaltjes van vier personen, weinig thuisgevoel, als ik er nu aan terug denk lopen de rillingen nog over mijn lijf. Alsof haar situatie nog niet triest genoeg was, zag zij haar ziekte ook nog eens als een straf van god. Haar dagelijks gebukt zien gaan onder dat juk, vond ik vreselijk. De troost die sommige mensen in hun geloof vinden, was bij haar helaas ver te zoeken.

Geloven doe ik al heel lang niet meer, als ik het al ooit gedaan heb, ik kan het me niet meer herinneren eigenlijk. Geloven doe ik liever in mezelf en in de mensen om me heen. Het leven is tenslotte al moeilijk zat, zonder allerlei extra regeltjes waar ik me aan zou moeten houden. Dat tikkie bijgelovig zijn komt, gok ik, doordat ik de jarenlange preken en angstaanjagende zondeverhalen aan heb moeten horen. Die zijn waarschijnlijk toch een beetje onder mijn beïnvloedbare huid gekropen. Welk geloof je ook aanhangt, wees een beetje lief voor elkaar. En als je niet lief bent, heb dan tenminste de moed om je vervolgens niet achter dat zogenaamde geloof te verschuilen. Want als ik iets vol overtuiging geloof, is het wel dat het geloof daar absoluut niet voor is bedoeld.

Ik start mijn dag meestal op dezelfde manier. Wat slaperig en nog lekker warm onder mijn knusse dekbed, scroll ik op mijn telefoon wat door de krant en langs Facebook. Soms ben ik dapper en open ik mijn Wordfeud. Maar meestal is mijn hoofd daar nog niet scherp genoeg voor, zo heel vroeg op die ochtend.

Vanmorgen zat ik ook wat te scrollen, en ineens kwam ik mijn eigen naam tegen. Op een andere site, boven een column die ik pasgeleden had geschreven. Het vervulde me met trots, enorm veel trots dat mijn stukjes goed genoeg zijn om ergens anders te worden geplaatst. Dat iemand me een podium geeft, om mijn schrijfsels aan de wereld te tonen.

Ik schrijf nog niet zo lang, het is een droom die ik zelfs voor mezelf heel lang verborgen heb gehouden. Nu ik daar eindelijk ruimte aan geef, ontstaat er ongelofelijk veel moois, en dat had ik een jaar geleden niet voor mogelijk gehouden.

Stukjes schrijven is een mooie manier om herinneringen te herbeleven, om mijn gedachten op een rijtje te krijgen en oud zeer te verwerken. En er zijn nog heel veel dierbare stukjes die ik zou willen schrijven, maar die nog net te pijnlijk zijn, die bewaar ik tot het juiste moment. Er is een eigen tijd voor elk stukje, en pas als een herinnering of een belevenis een bepaald gevoel oproept, kan ik er een passende blog over schrijven.

Dromen

Na een lange periode waarin ik met mezelf in gevecht ben geweest, lijk ik mijn balans weer te hebben gevonden. Dat vredige en intens tevreden gevoel dat me dat van binnen geeft, is weergaloos mooi. Voor mij dus geen goede voornemens voor het nieuwe jaar. Die paar extra kilo’s die ik met me meedraag, passen bij me en bewegen doe ik genoeg. Ik rook niet en drinken doe ik met mate, met af en toe een uitspatting hier en daar, ook niks mis mee. Dromen doe ik daarentegen wel, die bevallen me veel beter, in dat hoofd van mij kan ik alle kanten opdromen.

Mijn droom voor 2019 is absoluut vervuld. Boven verwachting zelfs, want ik geloofde niet echt in mezelf, dacht niet dat mij dat zou lukken. Inmiddels liggen mijn dromen voor 2020 klaar, en ik ben nu al razend benieuwd of het me het komende jaar gaat lukken om die ook te vervullen.

Soms overvalt het me ineens, oprechte bewondering. Afgelopen zaterdag was het weer eens zover. In het centrum van ons dorp werd het kerstverhaal verteld, een eigen interpretatie ervan door schoolkinderen van het Bonhoeffer college. Als ik de kans heb ga ik altijd even kijken, want ik wordt er altijd zo kerstig van. Vraag me niet waarom. Maar die heldere stemmen die zo zuiver zingen in de koude avondlucht voelt voor mij als de ultieme kerst, het is saamhorigheid ten top. Nergens enig cynisme te bekennen, alleen maar puurheid in zijn zuiverste vorm.

Ze deden het allemaal goed, maar ik werd, zoals meestal, vooral geïnspireerd door de muzikanten. Wat klonken die meerstemmige liedjes prachtig, en wat mooi om zo samen te zingen. Het zal je wellicht niet verbazen maar ook koren en grote orkesten vind ik fantastisch. Hoe die muziek dan aanzwelt tot een weergaloos samenspel, het emotioneert me zonder uitzondering. Ik kan me heerlijk mee laten slepen, alle emotie van binnen naar buiten laten stromen. Blijdschap en verdriet gaan dan even hand in hand.

Muzikaliteit

Maar goed zaterdag dus. Ik probeer het plaatje voor jullie te schilderen van die groep enthousiaste leerlingen. Er was gezocht naar moderne muziek om te combineren met het oude bijbelverhaal. Menselijke emotie is van alle tijden bleek maar weer eens. Al die heldere stemmen die klonken als een klok. Ik stond ontroert te kijken naar al die energie op dat podium, tot mijn oog viel op de dirigent. Die barste van de muzikaliteit, dat zag je direct. Het gemak waarmee hij de muzikanten en het koortje aanstuurde, onderwijl zelf ritmisch meebewegend op de muziek. Mooi dat je dat kan, als je dat in je hebt.

Voor al die kids: echt fantastisch gedaan allemaal en meneer de dirigent: diepe buiging voor u, u deed het echt geweldig. Ik heb enorm genoten van uw muzikaliteit!

Het is nog vroeg als ik in de auto stap, het lijkt alsof de wereld nog slaapt, alsof ik de enige ben op die wereld die al wakker is. Mijn haren zijn nat van de douche, en de geur van mijn favoriete luchtje zweemt om me heen. Het is knus in mijn kleine autootje. Langzaam rijd ik onze straat uit, de verwarming staat op standje aangenaam en uit de boxen klinkt een kerstliedje. Overal om me heen zie ik lichtjes, en de prachtige verlichting in de bomen langs de kerk zorgen meteen voor een stemmig kerstgevoel. Maar ook overal om me heen is het volop kerst. Ik geniet van de knusse verlichting op deze donkere ochtend, en mijn gedachten dwalen af naar de feestdagen.

Om me heen hoor ik regelmatig gemopper over alle verplichtingen die zich opstapelen in deze maand. Familiebezoekjes, veel geplan en geregel, het is altijd druk in december met al die speciale dagen. Maar de feestdagen zijn ook altijd een tijd van terugkijken naar het afgelopen jaar, wat wederom voorbij is gevlogen. En als ik de ellende op de wereld voor het gemak even opzijschuif, is er een hele hoop waar ik blij en dankbaar voor ben.

Want er zijn zoveel verhalen om me heen van gezinnen waar heel veel ziek is, en verdriet om het verlies van dierbaren. Gezinnen met jonge kindjes waarvan dat leven bruut tot stilstand komt, voor het echt mocht beginnen. De heftigheid van al die verhalen maakt dat ik me klein en nietig voel. In die laatste maand van het jaar voelt al dat verdriet heftiger, intenser. Want voorbij alle commercie en alle overvloed, is dit bovenal een tijd van geven en samenzijn, van liefde en onzelfzuchtigheid. En het gemis van geliefden voelt dan extra zwaar.

Feestdagen

Vaak sta ik om middernacht aan de start van het nieuwe jaar in mijn achtertuin, en luister ik naar het overweldigende geluid van kerkklokken en vuurwerk. Het klinkt voor mij als een mengeling van geluk en verdriet, en het ontroerd me telkens weer. Dan denk ik aan iedereen die dat nieuwe jaar niet meer kan of mag verwelkomen en de wreedheid daarvan. Zoals ik laatst nog iemand hoorde zeggen:’ later begint nu, niet morgen’ en zo is het precies. Ik heb de dood te vaak onverwacht snel toe zien slaan. Hoe cliché ook, je gezondheid is echt je rijkste bezit.

Voor ons allemaal voelt het leven weleens alsof je je door een gruwelijke poel van drijfzand probeert te worstelen, ik ben daarop echt geen uitzondering. En ik voel me altijd reterijk als ik dat nieuwe jaar opnieuw mag verwelkomen met de mensen van wie ik hou. Dan mag ik weer een heel jaar lachen, vol passie ruzieën en het weer goedmaken, vol overgave liefhebben en me, hopelijk onnodig, zorgen maken om al mijn lievelingen. Dan mag ik weer uitbundig genieten, stomme dingen doen en janken tot ik scheel zie. Leven, dat mag ik dan weer heerlijk, met heel mijn ruimhartige hart leven.

Voor alle trouwe meelezers: Ik wens jullie hele mooie en vooral liefdevolle kerstdagen en een fantastisch 2020!

Dat ik rijk ben weet ik al lang. Rijk met dat leven van mij. Met mijn mooie gezin, mijn leuke baan, die fijne plek die ons thuis is, mijn sociale leven, domweg rijk. En dat er heel veel mensen zijn die veel minder goed af zijn weet ik ook. Ik realiseerde me dat weer eens tijdens mijn hardlooprondje vanmorgen.

Op woensdag ben ik altijd vrij en rond zessen op. Dan vind ik het zalig om vroeg op pad te zijn. Vanmorgen liep ik door ons mooie dorp langs de tent die is opgezet ten behoeve van dat prachtige evenement in Heemskerk. De glazen keet, een hartverwarmend lokaal initiatief dat vandaag afgetrapt wordt. Dat initiatief zamelt geld in, belangeloos, voor de Heemskerkse minima. Voor een zalige volle tas boodschappen voor de kerstdagen, een tas vol met verwennerij. Die ik ,soms zonder nadenken, haal voor ons gezin als ik daar toevallig zin in heb.

Daar werken we alletwee hard voor, dat weet ik ook hoor. Maar niet iedereen is daarmee gezegend, met die mogelijkheden. Soms liggen mogelijkheden eenvoudigweg buiten je bereik.

De komende dagen zetten heel veel mensen zich belangeloos in om zoveel mogelijk geld in te zamelen. En om daar tegelijkertijd ook een feestje van te maken met en voor elkaar. Een goed doel dat hand in hand gaat met een hoop gezelligheid. Om samen die slingers van het leven weer eens op te hangen. Waar een klein dorp toch groot in is, ik vind het machtig mooi. Het zou me niet verbazen als dit de komende jaren weer gaat uitgroeien tot een geweldig groot evenement, op zijn Heemskerks zeg maar.

Dus kom langs, bij die glazen keet, en doneer de komende dagen! Vier een feestje en gun een ander datzelfde door ook iets weg te geven. Want leven doe je niet alleen, leven doe je samen.

Sommige dingen schuif ik te lang voor me uit. En daar ben ik me volledig van bewust. Maar na die bewustwording vergeet ik het voor het gemak weer een poosje. Op de momenten dat het weer naar boven komt drijven spreek ik mezelf ernstig toe, dat ik er nu echt iets mee moet. En vervolgens til ik het toch nog even over het weekeind heen.

Een keer of wat.

Dat ene lastige ding waar ik nu al een poosje mee worstel, is de aanschaf van een nieuw bed. Ik hoor de mensen om me heen er nooit over, maar voor mij is het een obstakel en geen eenvoudige beslissing. Niet eentje die je lichtzinnig dient te nemen in ieder geval. Want ons huidige bed is zo fijn en we slapen er zo heerlijk in. Nu het tijd is voor een nieuw matras, lig ik al nachten te malen. Want hoe vind ik weer net zo’n fijne als mijn huidige, waar ik nu zo knus en warm op lig.

Nieuw matras

Zonder moeite werp ik steeds weer nieuwe beren op die weg, richting dat nieuwe bed, gevalletje volkomen kansloos. Ontwijkend gedrag in zijn meest stralende vorm.

Praktisch als ik ben, denk ik natuurlijk ook alvast vooruit. Want waar laat ik die oude, dat logge tweepersoonsapparaat. Die moet worden afgevoerd. Ik voorzie gedoe en stel het op zijn Cynt’s nog langer uit. Ik heb er ook gewoon echt geen zin in, bedden testen. Winkel in winkel uit, naar gladde verkooppraatjes luisteren die je richting een compleet foute keuze sturen.

Alleen bij de gedachte krijg ik al spontaan vlekken in mijn nek.

Tot deze week. Ineens vind ik dat het nu niet langer meer kan. Het is hoog tijd dat ik dit varkentje gewoon vol bij de kladden grijp. Dat oude matras behandel ik maar als een lijk, dat ik geruisloos moet laten verdwijnen. Ik ga hem in brokken hakken en voer het af in mijn groene koekblik, succes verzekerd. Over een paar weken ben ik een dag of drie vrij. Dan gaan we maar een nieuwe scoren, ben ik er meteen weer voor jaren vanaf.

Gewoon een kwestie van diep zuchten en gaan. Toch? Ik hou jullie op de hoogte!

Soms raak je ongemerkt gehecht, aan ogenschijnlijk onnozele dingen. De afgelopen dagen werd ik me daar ineens heel erg van bewust. Want ik moest afscheid nemen, van iets wat op het eerste oog heel erg onbelangrijk leek. En verbouwereerd vroeg ik me af wanneer ik toch zo gehecht was geraakt aan mijn oude wekkerradiootje.

Zonder er echt bij stil te staan, stond hij jaar na jaar trouw altijd paraat op mijn nachtkastje. Als dat ding toch eens kon praten. Tijdens nachtelijke verdrietjes van de kinderen, vertelde hij me exact hoe laat het was en hoelang ik nog kon slapen. Of hoe kort. Tijdens mijn eigen koortsdromen of slapeloze nachten van oprechte zorgen of groot verdriet, was hij er altijd bij. Als ik hartstochtelijk verlangde naar het licht van de ochtend, zei hij altijd trouw hoelang die akelige donkere nacht nog duurde.

Tegenwoordig ben ik helaas in een stadium beland dat ik standaard geen nacht meer doorslaap. Elke nacht weer gluur ik voorzichtig door mijn wimpers naar dat maatje op mijn nachtkastje, en sommige nachten zie ik elk uur voorbij komen. Maar hij liet me geen dag in de steek.

Tijd

Tot vorige week, toen mijn vaste maatje het van de ene op de andere dag gewoonweg opgaf. Midden in de nacht, gaf hij een tijd midden op de dag aan. En bij het naar bed gaan vertelde hij me vol overtuiging dat het ochtend was. En ondanks mijn overtuigend aansporen en dagelijks weer aanpassen van die cijfers, begint mijn wekkertje alleen maar meer te ontsporen. Afgelopen nacht gluurde ik weer voorzichtig tussen mijn wimpers door en was het volgens die lieverd twee uur middags.

Er is geen ontkomen meer aan, het is hoog tijd om afscheid te nemen en op zoek te gaan naar een nieuw maatje. Hopelijk kan die omgaan met mijn hooggespannen verwachtingen ten aanzien van die te verwachten trouwe dienst. 🙂