Met jas en tas sta ik in de smoezelige hal van een flatgebouw. Ik moet naar een adres op negen hoog. Dat zijn achttien trappen, als ik de automatisering oversla. Ik ben moe, aan het eind van een lange avonddienst, dus neem ik de lift, ik heb geen moed meer voor al die treden. Toch blijft het spannend om in dat ding te stappen. Uit een lift kan je niet weg en deze flat staat bekend om zijn akelige incidenten. Ik troost mezelf met het feit dat ik met mijn lengte vast indruk maak.

Drie al wat oudere en onguur uitziende mannen stappen ook de lift in en ik heb nu al spijt dat ik toch niet ben gaan lopen.

Op de negende etage stap ik uit. We komen een keer of vier per dag op dit adres, soms vijf keer, afhankelijk van de situatie. En in de avond is het altijd spannend. De voordeur staat al open, ik bel aan en roep dat ik zijn flat binnenloop. Vanuit de woonkamer hoor ik hem reageren op mijn roep. Terwijl ik de kamer binnenstap heb ik spijt dat ik ben doorgelopen.

Hij staat in zijn ondergoed middenin de kamer, ondergoed dat in een ver verleden wit moet zijn geweest. Zijn buik steekt prominent de kamer in en een blauwe walm rook hangt om zijn hoofd. De rook in woonkamer is om te snijden. Op de bank zit een buurjongen ‘van vroeger’ met zijn zogenaamde vrienden. Ik zeg ze gedag en vermeld direct dat ze hier niet mogen zijn. In één adem zeg ik tegen mijn client dat ik later terug kom, als zijn visite is vertrokken. Zoals we al zo vaak hebben afgesproken. Achteruit lopend door de gang stap ik naar buiten.

Lift

Het is niet de eerst keer dat me dit gebeurd, ik voel me verre van stoer en mijn knieën knikken. Mijn lichaam giert inmiddels van de stress. Terwijl ik de trap afloop bel ik de wijkagent, ook volgens afspraak. Mijn client is verhuisd omdat zijn drugsverslaafde buurjongen ongeveer alles meenam uit zijn huis wat maar enigszins van waarde was. De gemeente heeft ervoor gezorgd dat hij een andere flat kreeg, wat spullen voor de inrichting en een nieuwe tweedehands fiets.

Weg van dat joch dat zijn leven tot een hel maakt.

Maar ook in dit huis presteert zijn buurjongen het om weer binnen te komen. Mijn client is niet weerbaar genoeg om tegen die gasten op te boksen. Zijn fiets is hij allang kwijt en ook zijn uitkering wordt hem regelmatig afhandig gemaakt. Zijn vaste lasten worden daarom nu buiten hem om betaald. Het restje dat overblijft maakt hij veel te vaak niet zelf op.

Ik sta buiten inmiddels en inhaleer de frisse lucht. Ik besluit aan het einde van mijn route nog een keer bij hem langs te fietsen, nu ben ik vooral blij dat ik weer buiten sta.

Na een poosje verhuisd hij weer, op zoek naar veiligheid. Ik hoop dat hij weer een andere fiets krijgt en een poosje rust. Maar ik betwijfel het oprecht.

https://www.uitjeervaring.nl/zorgliefde.html

Hij is stervende, we weten alletwee dat het niet heel erg lang meer zal duren. Toch houd hij zich met twee handen vast aan het leven, hij is nog lang niet klaar voor dat definitieve afscheid.

Tijdens mijn late dienst wordt ik gebeld, zijn sonde zit verstopt. Hij heeft een bijzonder kwetsbare sonde die razendsnel dicht gaat zitten, het is meer dan eens gebeurd dat we hem niet meer aan de praat kregen. Wat dan meestal volgt zijn telefoontjes naar het ziekenhuis en een nieuwe sonde. En dat zijn meestal geen flitsbezoeken.

Hoop vol kijkt hij me aan, want het laatste wat hij wil is weer richting dat ziekenhuis draven. Hij komt er al veel te vaak. Dus trek ik alles uit de kast om dat rottige ding weer aan de praat te krijgen. Zonder succes helaas. Maar opgeven doe ik pas als het echt niet anders kan, dus bel ik een dierbare collega. En binnen no time staat ze voor mijn neus.

En het lukt haar wel, wat ik niet voor elkaar krijg, dat rotding loopt weer door. We kletsen bij terwijl ik haar uitlaat. Opgelucht dien ik zijn medicatie en sondevoeding toe en spoel extra door. We kletsen nog even terwijl ik mijn rapportage schrijf. Zijn echtgenote spoelt zijn sonde tussen onze bezoeken, om ervoor te zorgen dat hij niet verstopt, en we bespreken op welke momenten ze dat die nacht gaat doen. De volgende ochtend kom ik weer langs voor zijn medicatie.

Sonde

Het is al na elven als ik naar buiten stap, het is middenin de winter en koud. Maar het gelukzalige gevoel dat ik die avond bij me draag, omdat dit echtpaar die avond fijn thuis kon blijven, was pure rijkdom. Geen uren in het ziekenhuis, geen kinderen die moeten worden gebeld op de vrijdagavond. Maar samen, knus, thuis achter een kop thee.

Ik denk nog vaak aan die avond. Omdat dit echtpaar indruk op me maakte. Door de liefde die zo overduidelijk aanwezig was. Hij overleed vrij snel na die avond, uitzaaiingen veroorzaakten een slagveld in zijn brein. Maar ik denk ook nog vaak aan die avond terug omdat Jo me die avond kwam helpen. Lieve Jo, mijn dierbare collega. Die zo’n geweldige verpleegkundige was, die onverschrokken zorgde en die ik altijd voor raad en daad kon bellen.

En die veel te jong aan corona overleed, alweer bijna twee jaar geleden.

Lieve Jo, wat wordt je gemist.

https://www.uitjeervaring.nl/zorgliefde.html

Ze woonde nog thuis, op de plek waar ze heel lang met haar man woonde en waar ze nu alweer jaren in haar eentje is. Kinderen kregen ze nooit en haar sociale netwerk is niet bestaand. Haar dagen vullen zich met studderen in haar eigen huis, met alleen haar eigen gezelschap. Zonder visite, zonder familie en zonder liefdevolle gezelligheid van andere mensen.

En dan krijgt ze dementie. Haar situatie verslechtert, eenzaamheid en verwaarlozing liggen op de loer.

Via de huisarts wordt er thuiszorg opgestart. Om haar te helpen bij haar zelfzorg. Ze vergeet het, om goed voor zichzelf te zorgen, om schone kleren aan te doen en haar medicijnen op tijd in te nemen.

Maar elke dag ziet ze een ander gezicht. Als gevolg van haar #dementie wordt ze steeds argwanender naar al die vreemden die zich steeds bij haar voordeur melden. Dus draait ze simpelweg de deur op slot voor de onwelkome bezoekers die ze niet herkent. Na een lange strijd, en toenemende zorgen van die paar mensen die zich om haar bekommeren, wordt ze gedwongen opgenomen.

Daar ontspoort ze volledig. In een nieuwe omgeving die ze niet kan bevatten, met nog meer vreemden. Die plek moet voor haar als een nachtmerrie voelen. Ondanks alle inzet en zorgzaamheid escaleert de situatie volledig, en moet ze nogmaals verhuizen. Voor haar eigen veiligheid en voor die van haar medebewoners. 

Vreemden

Met een lading medicatie in haar fragiele lijf belandt ze op een andere plek, een plek waar ze meer specialistische zorg krijgt en waar ze om kunnen gaan met haar agressie. De agressie die voortkomt uit angst en wanhoop. Door alles waar ze zich geen raad mee weet.

Een week na de overplaatsing krijgt ze corona. Dat kleine hoopje mens wordt alsmaar zieker en zieker, en na een week overlijdt ze. Ik troost me met de gedachte dat ze nu rust heeft, na een periode waarin het ongrijpbare overheerste.

Rust van de mist in haar hoofd, en de wanhoop die haar verteerde.

Rust zacht lieve dame, ik heb je oprecht een fijner einde gegund.

‘Spreek ik met Sylvia’? Haar stem klinkt oud en breekbaar. Ik zeg dat ik Cynthia heet maar die naam vind ze veel te ingewikkeld. Hem herhalen lukt niet goed ondanks mijn pogingen om mijn naam duidelijk uit te spreken. ‘Ik dacht dat vandaag de hulp weer zou komen maar ik ben een week te vroeg zag ik’. Ze schiet in de lach. ‘Ik zie in mijn agenda dat het pas drie augustus is vandaag in plaats van negen augustus’.

Ik houd wijselijk mijn mond want het is vandaag pas twee augustus, maar een kniesoor die daar op let. Ik vertel haar dat het niet erg is dat ze zich vergist maar dat ze niet spreekt met de afdeling huishoudelijke hulp. Vanzelfsprekend wil ik haar wel doorverbinden naar de juiste persoon. Zij wil gewoon heel graag gerustgesteld worden, en zeker weten dat Sylvia de week erna weer bij haar langskomt om haar huisje te poetsen.

Als je vaak iets vergeet is een bevestiging van wat je denkt te weten heel erg fijn.

Telefoon

Ik verbind haar door en leg glimlachend de telefoon neer.

Na een verlate lunch gaat mijn telefoon weer over en ik hoor direct dat ik dezelfde dame van vanmorgen aan de lijn heb. ‘Ja, zegt ze vragend, wat is er kind’? Ik schiet in de lach en zeg tegen haar dat ze mij heeft gebeld. ‘O echt, zegt ze, o jeetje kind dat is vast door vanmorgen. Toen hadden we elkaar toch ook aan de lijn’? Ik beaam dat terwijl zij gezellig verder kletst. Ze verteld over die mannelijke hulp die binnen de afgesproken uren sneller klaar was met het poetsen van haar huis. Hij ging vervolgens even op de bank zitten en dronk samen met haar koffie om zo de resterende tijd te vullen. Haar stem klinkt opgetogen als ze het aan me verteld.

‘Ik werk ook altijd met de franse slag hoor, zegt ze, dus ze hoeven bij mij niet zo hard te werken’. Ik zeg tegen haar dat een praatje ook gezellig is, en zij roept enthousiast dat ze dat veel belangrijker vind. Ze ziet niet veel mensen en vind wat gezelschap zalig. We kletsen nog even en ze verontschuldigd zich voor het nogmaals bellen. Ik druk haar op het hart dat het echt niet erg is, dat ze me altijd mag bellen als ze behoefte heeft aan een kletspraatje en dat ik dat ook gezellig vind. ‘Wat heerlijk meisje, misschien doe ik dat nog weleens. Nu ga ik even mijn vriendin bellen want die moest ik ook nog spreken vandaag’

Met een welgemeend wie weet tot ziens nemen we afscheid. Mijn dag is weer gemaakt 🙂