Soms overvalt het me ineens, oprechte bewondering. Afgelopen zaterdag was het weer eens zover. In het centrum van ons dorp werd het kerstverhaal verteld, een eigen interpretatie ervan door schoolkinderen van het Bonhoeffer college. Als ik de kans heb ga ik altijd even kijken, want ik wordt er altijd zo kerstig van. Vraag me niet waarom. Maar die heldere stemmen die zo zuiver zingen in de koude avondlucht voelt voor mij als de ultieme kerst, het is saamhorigheid ten top. Nergens enig cynisme te bekennen, alleen maar puurheid in zijn zuiverste vorm.

Ze deden het allemaal goed, maar ik werd, zoals meestal, vooral geïnspireerd door de muzikanten. Wat klonken die meerstemmige liedjes prachtig, en wat mooi om zo samen te zingen. Het zal je wellicht niet verbazen maar ook koren en grote orkesten vind ik fantastisch. Hoe die muziek dan aanzwelt tot een weergaloos samenspel, het emotioneert me zonder uitzondering. Ik kan me heerlijk mee laten slepen, alle emotie van binnen naar buiten laten stromen. Blijdschap en verdriet gaan dan even hand in hand.

Muzikaliteit

Maar goed zaterdag dus. Ik probeer het plaatje voor jullie te schilderen van die groep enthousiaste leerlingen. Er was gezocht naar moderne muziek om te combineren met het oude bijbelverhaal. Menselijke emotie is van alle tijden bleek maar weer eens. Al die heldere stemmen die klonken als een klok. Ik stond ontroert te kijken naar al die energie op dat podium, tot mijn oog viel op de dirigent. Die barste van de muzikaliteit, dat zag je direct. Het gemak waarmee hij de muzikanten en het koortje aanstuurde, onderwijl zelf ritmisch meebewegend op de muziek. Mooi dat je dat kan, als je dat in je hebt.

Voor al die kids: echt fantastisch gedaan allemaal en meneer de dirigent: diepe buiging voor u, u deed het echt geweldig. Ik heb enorm genoten van uw muzikaliteit!

Het is nog vroeg als ik in de auto stap, het lijkt alsof de wereld nog slaapt, alsof ik de enige ben op die wereld die al wakker is. Mijn haren zijn nat van de douche, en de geur van mijn favoriete luchtje zweemt om me heen. Het is knus in mijn kleine autootje. Langzaam rijd ik onze straat uit, de verwarming staat op standje aangenaam en uit de boxen klinkt een kerstliedje. Overal om me heen zie ik lichtjes, en de prachtige verlichting in de bomen langs de kerk zorgen meteen voor een stemmig kerstgevoel. Maar ook overal om me heen is het volop kerst. Ik geniet van de knusse verlichting op deze donkere ochtend, en mijn gedachten dwalen af naar de feestdagen.

Om me heen hoor ik regelmatig gemopper over alle verplichtingen die zich opstapelen in deze maand. Familiebezoekjes, veel geplan en geregel, het is altijd druk in december met al die speciale dagen. Maar de feestdagen zijn ook altijd een tijd van terugkijken naar het afgelopen jaar, wat wederom voorbij is gevlogen. En als ik de ellende op de wereld voor het gemak even opzijschuif, is er een hele hoop waar ik blij en dankbaar voor ben.

Want er zijn zoveel verhalen om me heen van gezinnen waar heel veel ziek is, en verdriet om het verlies van dierbaren. Gezinnen met jonge kindjes waarvan dat leven bruut tot stilstand komt, voor het echt mocht beginnen. De heftigheid van al die verhalen maakt dat ik me klein en nietig voel. In die laatste maand van het jaar voelt al dat verdriet heftiger, intenser. Want voorbij alle commercie en alle overvloed, is dit bovenal een tijd van geven en samenzijn, van liefde en onzelfzuchtigheid. En het gemis van geliefden voelt dan extra zwaar.

Feestdagen

Vaak sta ik om middernacht aan de start van het nieuwe jaar in mijn achtertuin, en luister ik naar het overweldigende geluid van kerkklokken en vuurwerk. Het klinkt voor mij als een mengeling van geluk en verdriet, en het ontroerd me telkens weer. Dan denk ik aan iedereen die dat nieuwe jaar niet meer kan of mag verwelkomen en de wreedheid daarvan. Zoals ik laatst nog iemand hoorde zeggen:’ later begint nu, niet morgen’ en zo is het precies. Ik heb de dood te vaak onverwacht snel toe zien slaan. Hoe cliché ook, je gezondheid is echt je rijkste bezit.

Voor ons allemaal voelt het leven weleens alsof je je door een gruwelijke poel van drijfzand probeert te worstelen, ik ben daarop echt geen uitzondering. En ik voel me altijd reterijk als ik dat nieuwe jaar opnieuw mag verwelkomen met de mensen van wie ik hou. Dan mag ik weer een heel jaar lachen, vol passie ruzieën en het weer goedmaken, vol overgave liefhebben en me, hopelijk onnodig, zorgen maken om al mijn lievelingen. Dan mag ik weer uitbundig genieten, stomme dingen doen en janken tot ik scheel zie. Leven, dat mag ik dan weer heerlijk, met heel mijn ruimhartige hart leven.

Voor alle trouwe meelezers: Ik wens jullie hele mooie en vooral liefdevolle kerstdagen en een fantastisch 2020!

Dat ik rijk ben weet ik al lang. Rijk met dat leven van mij. Met mijn mooie gezin, mijn leuke baan, die fijne plek die ons thuis is, mijn sociale leven, domweg rijk. En dat er heel veel mensen zijn die veel minder goed af zijn weet ik ook. Ik realiseerde me dat weer eens tijdens mijn hardlooprondje vanmorgen.

Op woensdag ben ik altijd vrij en rond zessen op. Dan vind ik het zalig om vroeg op pad te zijn. Vanmorgen liep ik door ons mooie dorp langs de tent die is opgezet ten behoeve van dat prachtige evenement in Heemskerk. De glazen keet, een hartverwarmend lokaal initiatief dat vandaag afgetrapt wordt. Dat initiatief zamelt geld in, belangeloos, voor de Heemskerkse minima. Voor een zalige volle tas boodschappen voor de kerstdagen, een tas vol met verwennerij. Die ik ,soms zonder nadenken, haal voor ons gezin als ik daar toevallig zin in heb.

Daar werken we alletwee hard voor, dat weet ik ook hoor. Maar niet iedereen is daarmee gezegend, met die mogelijkheden. Soms liggen mogelijkheden eenvoudigweg buiten je bereik.

De komende dagen zetten heel veel mensen zich belangeloos in om zoveel mogelijk geld in te zamelen. En om daar tegelijkertijd ook een feestje van te maken met en voor elkaar. Een goed doel dat hand in hand gaat met een hoop gezelligheid. Om samen die slingers van het leven weer eens op te hangen. Waar een klein dorp toch groot in is, ik vind het machtig mooi. Het zou me niet verbazen als dit de komende jaren weer gaat uitgroeien tot een geweldig groot evenement, op zijn Heemskerks zeg maar.

Dus kom langs, bij die glazen keet, en doneer de komende dagen! Vier een feestje en gun een ander datzelfde door ook iets weg te geven. Want leven doe je niet alleen, leven doe je samen.

Sommige dingen schuif ik te lang voor me uit. En daar ben ik me volledig van bewust. Maar na die bewustwording vergeet ik het voor het gemak weer een poosje. Op de momenten dat het weer naar boven komt drijven spreek ik mezelf ernstig toe, dat ik er nu echt iets mee moet. En vervolgens til ik het toch nog even over het weekeind heen.

Een keer of wat.

Dat ene lastige ding waar ik nu al een poosje mee worstel, is de aanschaf van een nieuw bed. Ik hoor de mensen om me heen er nooit over, maar voor mij is het een obstakel en geen eenvoudige beslissing. Niet eentje die je lichtzinnig dient te nemen in ieder geval. Want ons huidige bed is zo fijn en we slapen er zo heerlijk in. Nu het tijd is voor een nieuw matras, lig ik al nachten te malen. Want hoe vind ik weer net zo’n fijne als mijn huidige, waar ik nu zo knus en warm op lig.

Nieuw matras

Zonder moeite werp ik steeds weer nieuwe beren op die weg, richting dat nieuwe bed, gevalletje volkomen kansloos. Ontwijkend gedrag in zijn meest stralende vorm.

Praktisch als ik ben, denk ik natuurlijk ook alvast vooruit. Want waar laat ik die oude, dat logge tweepersoonsapparaat. Die moet worden afgevoerd. Ik voorzie gedoe en stel het op zijn Cynt’s nog langer uit. Ik heb er ook gewoon echt geen zin in, bedden testen. Winkel in winkel uit, naar gladde verkooppraatjes luisteren die je richting een compleet foute keuze sturen.

Alleen bij de gedachte krijg ik al spontaan vlekken in mijn nek.

Tot deze week. Ineens vind ik dat het nu niet langer meer kan. Het is hoog tijd dat ik dit varkentje gewoon vol bij de kladden grijp. Dat oude matras behandel ik maar als een lijk, dat ik geruisloos moet laten verdwijnen. Ik ga hem in brokken hakken en voer het af in mijn groene koekblik, succes verzekerd. Over een paar weken ben ik een dag of drie vrij. Dan gaan we maar een nieuwe scoren, ben ik er meteen weer voor jaren vanaf.

Gewoon een kwestie van diep zuchten en gaan. Toch? Ik hou jullie op de hoogte!

Soms raak je ongemerkt gehecht, aan ogenschijnlijk onnozele dingen. De afgelopen dagen werd ik me daar ineens heel erg van bewust. Want ik moest afscheid nemen, van iets wat op het eerste oog heel erg onbelangrijk leek. En verbouwereerd vroeg ik me af wanneer ik toch zo gehecht was geraakt aan mijn oude wekkerradiootje.

Zonder er echt bij stil te staan, stond hij jaar na jaar trouw altijd paraat op mijn nachtkastje. Als dat ding toch eens kon praten. Tijdens nachtelijke verdrietjes van de kinderen, vertelde hij me exact hoe laat het was en hoelang ik nog kon slapen. Of hoe kort. Tijdens mijn eigen koortsdromen of slapeloze nachten van oprechte zorgen of groot verdriet, was hij er altijd bij. Als ik hartstochtelijk verlangde naar het licht van de ochtend, zei hij altijd trouw hoelang die akelige donkere nacht nog duurde.

Tegenwoordig ben ik helaas in een stadium beland dat ik standaard geen nacht meer doorslaap. Elke nacht weer gluur ik voorzichtig door mijn wimpers naar dat maatje op mijn nachtkastje, en sommige nachten zie ik elk uur voorbij komen. Maar hij liet me geen dag in de steek.

Tijd

Tot vorige week, toen mijn vaste maatje het van de ene op de andere dag gewoonweg opgaf. Midden in de nacht, gaf hij een tijd midden op de dag aan. En bij het naar bed gaan vertelde hij me vol overtuiging dat het ochtend was. En ondanks mijn overtuigend aansporen en dagelijks weer aanpassen van die cijfers, begint mijn wekkertje alleen maar meer te ontsporen. Afgelopen nacht gluurde ik weer voorzichtig tussen mijn wimpers door en was het volgens die lieverd twee uur middags.

Er is geen ontkomen meer aan, het is hoog tijd om afscheid te nemen en op zoek te gaan naar een nieuw maatje. Hopelijk kan die omgaan met mijn hooggespannen verwachtingen ten aanzien van die te verwachten trouwe dienst. 🙂

Die decembermaand, voor veel mensen is die extra moeilijk. Overal lichtjes en een maand die is gevuld met heel veel familiefeesten. December staat nou eenmaal stijf van de feestdagen. Reflecteren op een jaar dat bijna aan zijn eind is. Gemis van geliefden voelt altijd extra zwaar, en ook de narigheid op aarde komt extra binnen. Ik wordt altijd sentimenteel van die laatste paar weken van het jaar. En ik voel mijn eigen geluk ook extra groot. Omdat het leven niet altijd alleen maar fijn is. Soms is het gewoon een gevecht, dat leven. Maar ik geef eindelijk ruimte aan al dat bewaarde verdriet, en dat ruimt heerlijk op.

Als ik vroeg in de ochtend richting mijn werk rijd, zie ik elke dag meer en meer lichtjes. Mijn route wordt elke dag een tikje knusser, en ik geniet me te pletter. Ik mijmer een beetje mee met die knussigheid, denk aan vroeger toen de kinderen nog klein waren. Samen met die pukkies de kerstboom versieren en ons huis gezellig maken was een feest. En natuurlijk was er ook dat eeuwige gevecht met lichtjes die altijd in de knoop zaten, of dat die mooiste ballen het snelste sneuvelden. Dat was dan weer een dingetje met die kerst.

December

Inmiddels heb ik die lichtjes onder de knie, maar dat duurde echt heel veel jaren. Gedachtes aan weergaloze sinterklaasfeesten dwalen voorbij of al die knusse kerstontbijtjes. Er waren jaren bij dat we ze zo ongeveer uit bed moesten sleuren, omdat pubers nou eenmaal naar weinig meer verlangen dan om in dat bed te liggen. Dat maakt de spontaniteit van gezellig samen zijn toch wat lastiger, met een overduidelijk ochtendhumeur aan tafel.

Pijnlijke momenten waren er genoeg in al die jaren, het was niet alleen goud dat er blonk, dat is het nooit tenslotte. Maar wat overbleef was de liefde, voor al die lieverds in mijn grote hart. Ik ben een heel rijk mens.

Dat ik geen huisvrouw ben weet ik al heel lang. Soppen in huis doe ik als ik zin heb, en de badkamer schoonmaken is een klus waar ik serieus een hekel aan heb. Af en toe heb ik een zeldzame aanval van schoonmaakwoede en dan vlieg ik door ons huis. Maar om heel eerlijk te zijn, raak ik dan ook regelmatig afgeleid van dat huishouden. Die ene vrije dag in de week ben ik altijd vol goede voornemens. Maar eenmaal begonnen laad ik altijd veel te veel hooi op mijn vork. Ik ben in staat om alle meubels in huis te verschuiven en even dat wandje een andere kleur te geven. Tja, kansloos natuurlijk. Dag om en alsnog niet gedaan wat ik eigenlijk moest van mezelf.

Maar soms krijg ik van mijn onhandige acties zelfs het schaamrood op mijn kaken. Dat was vorige week het geval toen we een werk etentje hadden. Ik wilde graag die nieuwe rok aan, die ik net vers uit de winkel had en die wat gekreukt was. Geen probleem dacht ik, gewoon even een boutje erop. Zo gefikst. Nou had ik jullie laatst al verteld dat ik ook niet best meer zie zonder leesbril, dus ik dacht op het label te kunnen onderscheiden dat ik de rok kon strijken. Echt zeker wist ik het niet, had ik mijn bril toch maar even opgezet. Niet gedaan natuurlijk.

Dat huishouden

Mijn rok trok ik alvast aan, veel makkelijker dan op een strijkplank leggen dacht ik nog. Ik weet het, niet heel erg goochem. Met de bout op standje één keek ik even waar de kreukels het meeste aandacht nodig hadden. Voorzichtig liet ik de strijkbout over de kreukel gaan maar die leek ernstig vast te plakken. Hmmm dacht ik, het voelt wel een tikkie vreemd maar wat weet ik nou, ik strijk nooit. Ook dat deel van dat huishouden, sla ik over. De liefste riep vanuit de kamer dat het wel wat leek te stinken, die strijkbout die ik nooit gebruik. Ik wierp een blik op die kreukel die nog net zo kreukelig was en haalde mijn schouders op, dan maar een kreukel.

Onderweg naar het restaurant moest ik aan mijn moeder denken. Ooit kreeg ik een 10 voor het naaien van een babyjurkje tijdens een huishoudles op school. Mijn moeder glimlachte en zei trots:’ zie je wel dat je het kan, huisvrouwen-dingen’. Ik raakte daarna echt nooit meer een naaimachine aan en ook huisvrouwen-dingen zijn aan mij nog steeds niet besteed. Die avond zat ik aan tafel en bleek een heel klein stukje van mijn rok gesmolten te zijn. De collega’s vonden het oprecht hilarisch en ik was die avond het volledige mikpunt van heel veel gelach. De rest van de avond zat ik aan de rubbeltjes te pulken. In gedachten zag ik die ene trotse blik van mijn moeder. Sorry mam, het wordt gewoon echt nooit wat met me.