Voorbij de verontwaardiging, de frustratie, en de weerzin ten opzichte van alle regels, wat zie je dan? Als je je onttrekt aan alles waar je het momenteel niet mee eens bent, maar kijkt naar die, ogenschijnlijk stuurloze, maalstroom van de wereld, waar sta jij dan in dat geheel? Ik heb respect voor alle opgelegde beperkingen, maar maak nog steeds mijn eigen keuzes. Want er zijn altijd kaders waar je rekening mee moet houden, toch?

In een maatschappij waarin iedereen meetelt, zijn de afwegingen soms onbegrijpelijk. Of nauwelijks uit te leggen. Maar met elkaar bestaan en leven op deze aardbol, brengt dat onherroepelijk met zich mee. Aan veel ervan zou ik me ook graag onttrekken, maar dat ik er rekening mee moet houden, heeft ook te maken met de keuzes die ik zelf heb gemaakt.

‘Wat ga jij anders doen als dit allemaal achter de rug is’? zegt de meneer. Ik zit met een hete kop koffie, vroeg in de ochtend, een artikel te lezen. Want de meneer heeft leuk iets geschreven over de periode na corona. Uh, anders doen, nog niet over nagedacht eigenlijk. We zitten nog zo midden in deze ellende die uitzichtloos oogt. Maar als ik er dan toch over nadenk, misschien moet ik wel heel veel dingen anders doen. Gewoon omdat er heel veel anders is geworden. Gadverdamme!

Uitzichtloos

Hopelijk bestaat mijn favoriete kroeg nog, als we eindelijk weer heerlijk die kroeg in mogen, en worden ook al die fijne evenementen weer opgestart. Ik zou er wat voor geven om die weer te beleven. Het hield me in deze hele shit periode overeind, omdat ik daar naar uit kon kijken. Fijne evenementen en fijne livebandjes. De gedachte dat die feestjes wellicht niet meer terugkomen zorgt bij mij wel voor een lichte paniek. En voor een groot gevoel van verlies en gemis.

Maar dat ik me niet heb laten meeslepen in alle negativiteit, heeft me heel veel geleerd over mezelf, wie ik ben en vooral ook wie ik wil zijn. Het leven is toch vaak die aaneenschakeling van gebeurtenissen waar je mee moet dealen, ook al schreeuw je van binnen dat je dit niet aan kan. Of dit niet wil. Of dat het anders zou moeten. Dat je zo heel erg graag vast wil houden aan alles wat je fijn vind, en vooral ook hartstochtelijk wil behouden.

Het leven is een onzeker gebeuren, en sommige gedeelde kaarten in het spel zijn verdomd oneerlijk. Maar als ik om me heen kijk, dan zie ik zoveel verdriet en zoveel verlies, zo heel erg dichtbij. Of het nu gaat om geliefden, en hartverscheurend afscheid nemen in soms onmenselijke omstandigheden. Of om een bedrijf dat zinkende is, waar hart, ziel en spaarcentjes in zijn gegaan, dan mag ik in mijn handjes knijpen. En ondanks het bizarre van de huidige situatie, die soms zo uitzichtloos voelt, doe ik dat nog elke dag.

Het was maar één dag, maar één enkele dag dat ik af en toe wat onzekerheid en een korte glimp van twijfel voelde. Wist ik eigenlijk wel zeker dat het goed zou komen? Bizar eigenlijk. Hoe overweldigend moet het voelen als je echt slecht nieuws krijgt, dacht ik die dag met regelmaat.

Ik was echt niet bezorgd, niet echt. Ik was er oprecht van overtuigd dat wat ik voelde in mijn borst, geen slecht nieuws zou zijn. Maar zeker weten deed ik het niet, en ik betrapte mezelf die dag af en toe wel op onrustige gedachten.

Want wat als het wel slecht nieuws zou blijken te zijn. En wat als ik dan in die medische molen terecht kom. En hoe onterecht de gedachte ook was, het idee dat mijn leven wellicht zomaar ineens geen volgend jaar meer zou kennen, zorgde voor een lichte paniek. Ik verstopte direct weer al dat gevoel. Want de intensiteit ervan, en tegelijkertijd ook de bewustwording van de rijkdom van mijn leven, ervaarde ik ineens zo helder als glas.

Rijkdom

In alle hevigheid voelde ik die dag hoezeer ik van het leven houd, en dat er nog zo waanzinnig veel is wat ik nog wil beleven. Ik kan het niet benoemen, het is te veelomvattend. Het raakt me ook te diep om het echt woorden te geven, om het op te kunnen schrijven. Maar het maakt wel dat ik me zoveel meer verwonder. Over al die prachtige mensen die de afgelopen jaren, veel te jong, hun mooie leven los moesten laten. Ik heb die dag een glimpje gevoeld van wat zij,vele malen groter en intenser, moeten hebben meegemaakt. Het moet zo overweldigend zijn geweest, welhaast onmogelijk bijna.

Het maakt dat ik met nog meer bewondering en respect voor hun levenskracht, aan ze terugdenk. En dat gevoel neem ik ook mee in het zorgen voor die ander, om me nog meer bewust te zijn van hun kwetsbaarheid. Al die mensen die nu aan het vechten zijn, om dat leven te mogen blijven beleven. Die enorme rijkdom van steeds weer een nieuwe dag, ik hoop met heel mijn hart dat ik dat nog heel vaak mag meemaken.

Dat versieren van de kerstboom, het is een klusje waar ik elk jaar eigenlijk een tikkie tegenop zie. Vaak heb ik er gewoon geen zin in, want het is toch vooral gedoe. Elke keer voelt het alsof ik een onzichtbare drempel over moet. Want is die met zorg gekozen kerstboom wel een fijne, en past hij eigenlijk wel op dat ene plekje. Mijn woonkamer is geen hele ruime, en veel plekken om hem neer te zetten heb ik niet.

Maar dit jaar ging het halen ervan eigenlijk feilloos, ik ging gewoon niet mee om dat ding uit te zoeken 🙂 En natuurlijk stond hij veel te vroeg, maar het is toch al een raar jaar, dit kan er ook nog wel bij. Gaan we volgend jaar wel weer terug naar normaal.(whoop, whoop, hopelijk!)

Alle lichtjes gingen er met vlekkeloos gemak in, en dus haalde ik ook meteen maar alle ballen van zolder. ‘Dan maar meteen de Full Monty met die boom’, dacht ik bij mezelf. Een hele hoop van die ballen heb ik al heel lang, elk jaar wisselen van kleur of ander hipperdepip gedoe is niet aan mij besteed. Met zorg hing ik de glazen ballen in de boom, die ik ooit van mijn moeder kreeg, net als die mooie oude dennenappels en slanke witte pegels. Elk jaar krijgen die ook een plek. Ik heb zelfs nog een paar kerstklokjes die van oma zijn geweest, en elk jaar ben ik weer blij dat ze het hebben overleefd. Gemoedelijk hangen ze naast die vrolijke rood-wit geblokte, die ik al heel veel jaren gewoon superleuk vind. Mijn boom is elk jaar rood, wit en zilver. En het verveelt me nooit.

kerststal

Mijn moeder heeft nog een oude kerststal, en dat ene beeld verteld het hele kerstverhaal in één enkel stuk. Ze had hem dubbel, want mijn oma had er ook eentje. Elk jaar wikkelde mama er een mooie sjaal omheen en zo werd hij weer op zolder gezet. En elk jaar staat de kerststal van oma trouw op zijn plekje in de woonkamer met kerst. Het is een traditie die gekoesterd wordt, en dat heeft niks met geloof te maken. Wel met emotie en warme herinneringen.

Dit jaar kocht ik een glazen kerstengel voor onze meiden, een prachtig en delicaat ding. Om op een klein plekje, stilletjes in alle eenvoud, glansrijk te staan pronken. Het engeltje is niet zo opvallend dat het de sfeer bepaald. Hun eigen huisje, moet vooral hun eigen sfeer hebben. Maar ik hoop dat die engel er tot in lengte van dagen mag staan, en dat hij elk jaar weer tevoorschijn wordt gehaald, die engel van hun mama. Net als dat het beeld van mijn oma, en mijn moeders oude kerstballen, onze kerst elk jaar trouw kleur geven. Dat die engel hun traditie mag worden. Wat een prachtige gedachte vind ik dat.

Die niersteen, stiekem realiseer ik me dat hij me wel een duidelijke boodschap heeft gegeven. Want na die ziekenhuisopname, hoe kort ook, was ik fysiek compleet gesloopt. Nou heb ik best een hoop zooi in korte tijd in mijn lijf ingespoten gekregen, maar in mijn achterhoofd vroeg ik me oprecht af of het alleen daar vandaan kwam.

De echte omslag duurde nog wel even. Tot na die zalige vakantie in Frankrijk, waarbij de nodige briewielen en flesjes rode wijn verorbert werden, werd het toch wel de hoogste tijd om mijn love handles kritisch van naderbij te onderzoeken. En dat gebrek aan conditie.

Mijn hele leven is dat lijf van mij wel ongeveer hetzelfde gebleven, in de loop der jaren kwam er eens een kilootje bij en ging er weer eens wat af. Maar ik bleef wel redelijk stabiel, en ik bleef ik ook altijd trouw in beweging. Gewoon ook omdat ik het lekker vind. Ik kan enorm genieten van uren wandelen in mijn uppie.

Overgang

Maar sinds ik de vijftig gepasseerd ben, lijkt het wel of die balans volledig verdwenen is. Mijn rondingen bleven even rond, ondanks verwoede pogingen om ze wat te laten slinken. Waar ik voorheen een week of wat even op moest letten op wat ik naar binnen werkte, hielp daar nu geen lieve moedertje aan. Die weegschaal bleef streng dezelfde cijfers aangeven.

Heel even twijfelde ik of ik niet gewoon een nieuwe weegschaal moest kopen, deze was overduidelijk stuk. Mezelf een potje stevig toespreken is dan de enige remedie, want die weegschaal is misschien oud, maar nog spatzuiver, daar lag het echt niet aan. Accepteer jezelf zoals je bent, ik weet het, bodypositivity, ik ben absoluut voor. Maar toch, iets minder lijf zou ook best kunnen hoor, op een positieve manier, beter voor mijn gezondheid ook 🙂

Ik doe geen gekke dingen, maar ben wel wat oplettender geworden. Diëten is niks voor mij, want als ik mezelf iets ontzeg, krijg ik er juist zin in. Zo werkt dat bij mij nou eenmaal. Niks geen koolhydraatarm gedoe of andere gekkigheid, maar wat minder van alles. En het lukt. Ondanks die overgang doet die weegschaal lekker wat ik zo graag wilde. Hoe lekker is dat?! Die oude spijkerbroek pas ik inmiddels alweer. Ik kan bijna niet wachten op dat allereerste feestje 🙂

Diep van binnen voel ik het borrelen en kriebelen, en dat is niet voor het eerst. Het hoort een beetje bij mij, dat langzaam in de stemming komen. Mezelf weken mee laten slepen, is niet voor mij, ik ben meer van kort maar krachtig 🙂 Wat die feestdagen betreft tenminste, over onze vakantie’s kan ik maanden voorpret hebben!

Deze sinterklaasperiode begint het wat makjes, het volledig meekrijgen van alles rondom de Sint is helaas voorbij. Ik lees eens een flard en hoor soms een glimp op de radio, van het verhaal van dit jaar. Dat pepernoten moment van mijn overbuurmeisje maakt wel wat Sintgevoel los, en spontaan schrijf ik voor de collega’s een rijm. Het rijm verdeel ik grinnikend over alle werkplekken, en aan elk rijm heb ik een gelukskoekje geplakt. Het is een potje voorpret van de bovenste plank, trachten een gezellige sfeer te creëren is wel aan mij besteed.

Stemming

Dit jaar zouden we geen sinterklaas vieren met ons eigen gezin, onze meiden komen alleen gezellig wat eten en uitgebreid bijkletsen, en daar kijk ik echt naar uit. Bij mij mochten ze namelijk, tot op heden, nog steeds hun schoen zetten. En dit jaar is het de eerste keer dat ze dat niet hebben gedaan. Door de corona zien we elkaar ook gewoon minder vaak dan anders.

Maar het voelt toch wat kaal, en wat leeg. Want ik ben altijd diegene die dat Sintfeestje compleet maakte, met rijmen en toepasselijke cadeautjes. Er was voor mij weinig fijner dan op speurtocht gaan, en dan ging ik niet voor groot en kant en klaar gekocht. Het was altijd een uitdaging om zelf iets passends te fabriceren, en elk jaar lukte dat.

Echt aandacht besteden aan wat je koopt, vol liefde iets geven waar je over na hebt gedacht, vind ik zo ontzettend leuk. En eigenlijk heb ik ook nog wel wat ideeën voor een rijm. Ik heb nog een dag of vijf, zal ik toch maar…….

Knus zit ik in een hoekje van de bank, een grote beker thee binnen handbereik. Fijn wat te schrijven, en te mijmeren, als een zondagse zoektocht naar hoe ik me nu voel. De afgelopen weken gebeurde er weer van alles, en niet alleen met mij. Fijn is dat, even stilstaan. De dagelijkse gekheid op deze wereld, de waanzin. Het zijn enorm veel prikkels, al dat nieuws dat vaak zo eenzijdig wordt belicht. Ik heb er totaal geen invloed op, op wat er getoond wordt. Dus negeer ik het af en toe een dag, en dat is heerlijk. Ik ben dankbaar dat ik in een positie ben, dat het kan.

Zelfs de huidige politiek, vol met onderlinge ruzies, afsplitsingen en opsplitsingen, oogt als een live-soap van zeer goed betaalde politici. Vol verbijstering zie ik wat er gebeurd, hun wereld staat zo ver af van de mijne. Ik heb er maar deels invloed op, door elke keer trouw te gaan stemmen. En vooral te hopen dat het zin heeft. Ik mis de oprechtheid, het voelt zo gekunselt allemaal, zo bedacht. Laatst zei een politicus: ‘we doen het voor de gewone mensen, de burger’, en dat klonk ronduit denigrerend. Wie zijn zij dan, superieur? Het voelt als een slecht geregisseerd toneelstuk.

Ellende

De balans tussen alle huidige ellende en al wat mooi is op onze wereld, lijkt nu volledig naar één kant door te slaan.

Ik kan niet anders dan me richten op mijn eigen wereld, en op mijn werk, waar de huidige ellende onze koers bepaald. Daar zie ik de dagelijkse worsteling en de kwetsbaarheid van oud en afhankelijk zijn. De eigen regie uit handen geven, moeten geven soms. Ik vraag me af of ik dat zou kunnen, tegen de tijd dat ik oud en versleten raak, het lijkt me een welhaast onmogelijke opgave om zoveel in te moeten leveren.

Al die mensen die nu soms zo machteloos zijn, gevangen in een lijf dat willoos is of kapot. Maar die de hartverwarmende liefde van hun gezin, en dat rijke leven niet los willen laten. Kunnen laten, nog niet. Doorworstelend, één dag tegelijk, moedig en dapper. Of die verwarde mens die soms constant zoekende is, onderwijl steeds meer moois vergetend. Ze worden gestuurd door al die ongrijpbare gedachtes in hun hoofd, in een omgeving die ze niet herkennen, gedreven door het restant van hun herinneringen. Hoe angstig moet dat zijn, die voortdurende waas in je hoofd. Als een nachtmerrie waaruit je niet kan ontsnappen. Elke dag probeer ik goed te doen, die ander te helpen, en als dat lukt voelt dat enorm waardevol. Soms heb ik dan mijn portie narigheid wel gehad, thuis op de bank heb ik dan geen behoefte aan nog meer verdriet. En ik realiseer me ook dondersgoed hoe rijk ik ben dat ik dat even kan, dat buitensluiten.

Daarom volg ik dus soms bewust niet alles wat er gaande is op deze aardbol. Niet omdat het me allemaal onverschillig laat of dat ik mijn kop in het zand steek voor andermans ellende. Het tegenovergestelde eigenlijk. Want soms is selectief zijn eenvoudigweg zelfbescherming, en daar is helemaal niks mis mee.